Reacties

Aardige krimiserie die de spanning goed en lang vast weet te houden door je geregeld op het verkeerde been te zetten. Ook de fotografie is prima, het omstreden bruinkoolgebied van de Lausitz laat zich goed koppelen aan de (naar mijn mening) iets te moralistisch uitgedragen slotboodschap dat alles wat slecht is ook in iets goeds kan veranderen. Een tweede seizoen zal er vast komen, daar leent de serie zich wel voor.

Een film die eeuwig opbouwt naar een climax die nooit komt, alsof de laatste pagina van het script kwijt was. Alleen Nicholson is lekker op dreef, verder is het teleurstellend. Al zal een en ander ook wel met het budget te maken hebben gehad, want dat was al bijna opgesoupeerd voordat de film in z'n geheel geschoten was. Sommige scènes die op de planning stonden zijn dan ook niet verfilmd, en dat zie je terug.

Daar heb je er weer een, zo'n horrorfilm die aardig en veelbelovend van start gaat, maar zich in het tweede deel weer dusdanig verliest in een brij van hallucinaties en pretenties dat er aan het einde niks meer dan vage, nikszeggende rommel van overblijft. The Empty Man had ook prima 'Lege Huls' genoemd kunnen worden.

Standaard weerwolffilm, die alle open deuren van het weerwolfgenre intrapt, maar ook echt niet meer dan dat. Als simpel tussendoortje prima te doen, je bent het morgen waarschijnlijk allemaal al weer vergeten.

Veeg Bloodsport en Rocky IV bij elkaar en je hebt Best of the Best II. Ralf Möller doet zelfs letterlijk een Dolph Lundgren-imitatie, er wordt ook echt op geen enkele manier geprobeerd om iets van originaliteit te verwerken in het verhaaltje. Maar goed, je kijkt uiteindelijk alleen voor de gevechten en die zien er prima uit. Phillip Rhee ging hierna in een dubbelrol (regisseur en hoofdrol) verder met het uitmelken van de franchise, dus voor wie er niet genoeg Best of the Best kan zijn, er volgden nog twee delen. Ik laat ze in ieder geval aan me voorbij gaan.

Typische jaren '80-film die door de jaren heen een cultstatus heeft verworven. Veel clichés, een ontzettend cheesy einde, een verhaaltje dat bij elkaar is gejat uit films als Rocky, Bloodsport en Karate Kid, maar toch vergeef je het deze film allemaal. En waarom? Ik denk dat dat komt omdat iedereen zich kan identificeren met al het melodrama, de boodschap dat je nooit moet opgeven, en het gegeven dat verliezen soms meer oplevert dan winnen.

Geweldige aanvulling op de serie. Van begin tot eind raast deze film aan je voorbij, en omdat het tempo hoog gehouden wordt, maakt de regisseur zich hier en daar wel wat schuldig aan nonchalance en lijken sommige scènes afgeraffeld. Desalniettemin blijft het tot het einde bloedje spannend en schitteren met name Elba, Serkis en Crowley in hun James Bond-achtige rollen. Het einde laat ook nog wel ruimte open voor meer (de link naar Elba's eerste echte James Bond-rol?), lijkt mij prima!

Interessante en goed gemaakte film die je op een ingetogen manier steeds verder meetrekt in de schimmige intriges rond de nog altijd met mysteries omgeven moord op John F. Kennedy. Zorg wel dat je scherp bent, want je krijgt meer dan drie uur lang enorm veel informatie en personen over je uitgestrooid, maar na afloop zal niemand nog steeds denken dat Lee Harvey Oswald de enige moordenaar was. Als hij dat überhaupt al was.

Ook seizoen 2 is weer genieten. Hoewel het plot hier en daar wel wat gammel en kort door de bocht is, kijkt het weer prima weg en blijft het tot het einde spannend. Er mag van mij wel een derde seizoen bij.

Hitchcock experimenteert er in deze film op los met vernieuwende cameratechnieken en 'flitsende' montage, en was duidelijk nog zoekende naar zijn favoriete stijl en genre. Rich and Strange is opvallend vlot voor de jaren '30, maar het magere verhaaltje, dat in zekere zin de complexiteit van het huwelijk op de hak neemt, weet de aandacht niet vast te houden.

Bijzonder intrigerend qua verhaal/boodschap en een sublieme fotografie. Zoals La grande bellezza zie je ze maar zelden, werkelijk geen enkele van de 142 minuten verveelt. Wie op zoek is naar een allegorie voor het leven, hier heb je 'm.

De synopsis lezende dacht ik (en hoopte ik) met een thrillerachtige film over een psychotische stalker te maken te hebben, maar helaas... Je moet daarentegen een uur en drie kwartier aan vaag gewauwel over de liefde en de dwaasheid van het leven aanhoren. Er zit ook geen tempo in (de talloze seksscènes niet meegerekend), en als er wat vaart in het verhaal dreigt te komen, zorgt een irritant aanwezige voice-over (de hoofdpersoon die zijn acties overdenkt) er met nog meer vage hersenspinsels wel voor dat je weer in slaap sukkelt. Alleen de moeite waard omdat Cayetana Guillén Cuervo een plaatje is om naar te kijken, maar verder kan je al deze blablabla gerust overslaan.

Dat ze deze film af hebben kunnen (en mogen) maken is nog tot daaraan toe, maar deze film afkijken was pas echt een klus!

Tot halverwege is het allemaal op het lijf geschreven van John Cleese, en mag hij zich à la Fawlty Towers uitleven als dictatoriale schooldirecteur. Daarna raken de grappen en grollen echter op en wordt het vooral chaotisch. Een mager zeventje.

Eindelijk weer eens een goed bedacht en origineel concept dat ook nog eens op een volslagen absurd-komische manier uitgevoerd wordt. Na een wat rustig begin gaan de remmen los, gaat alles volkomen over de top en krijgt het woord 'bloederig' een nieuwe dimensie (de hele bouwmarkt wordt ervoor gebruikt). Zo mogen ze wel vaker gemaakt worden!

Spannend genoeg om af te kijken, maar oh oh, wat zijn de geloofwaardigheid en de logica ver te zoeken.

'De grote Robin Williams-show' wordt dit vaak ook wel genoemd, zeker als ie in zijn rol als radio-dj zit, maar daarin zit ook de zwakte. Alles rust op zijn schouders, en als er weer een radio-uitzending is geweest met vaak een hoop flauwe grapjes en veel geratel (dat schijnt hij overigens wel ter plekke geïmproviseerd te hebben), valt de film ver terug. Verder is er namelijk niet veel meer dan nog een suf subplotje met een Vietnamees meisje dat hij probeert te versieren. In die scènes zie je ook duidelijk dat Williams vooral een stand-up comedian is, want op dramatisch vlak komt hij niet naturel en houterig over. Gelukkig is er dan nog de heerlijke jaren '60-muziek, die nog wat goed maakt.

Interessante docu, maar wel om de verkeerde redenen, want zo hypocriet als deze zal je ze zelden zien. Robert S. McNamara is een zeer invloedrijk persoon geweest in een turbulente tijd, maar als je hem moet geloven lag het allemaal niet in zijn handen. Meneer herinnert zich nog wel een en ander van toen hij 2 was, maar het goedkeuren van het gebruik van Agent Orange in Vietnam? Geen herinneringen aan. Sowieso wil hij niet te veel kwijt over Vietnam (lastig allemaal natuurlijk), maar over z'n prestaties bij Ford en op Harvard gaat hij helemaal los, terwijl dat niemand ene reet interesseert (mij in ieder geval niet). En van zo'n man, een oorlogsmisdadiger (geeft ie zelf toe), moeten we dan ook nog 11 levenslessen aannemen? Wat een ijdelheid. Die duizenden doden die gevallen zijn door zijn beslissingen, hebben er in ieder geval niks aan.

Ik bleef me maar afvragen wanneer deze film eens los zou komen, maar dat kwam ie eigenlijk nooit. Ik vraag me ook nog steeds af wat de regisseur duidelijk wilde maken, de handelingen en het gedrag van het enige ietwat uitgediepte karakter kwamen warrig op me over. Wat er wel duidelijk uit kwam, is dat de regisseur z'n oor bepaald niet te luister heeft gelegd bij oorlogsveteranen of andere deskundigen. Er wordt in voertuigen uit de Vietnamoorlog rondgereden, als er al eens gevochten wordt of een conflict dreigt lijkt de tactiek van de Amerikanen nergens op (alsof deze door Mickey Mouse uitgetekend is), lange haren dragen in het leger is in deze film geen probleem (een Special Forces-officier met een baard, hou toch op!) en vuurgevechten worden wel erg matig in beeld gebracht (waarom zit ik in het eindgevecht alleen maar naar een schietende soldaat op een Humvee te kijken, geen idee op wie of wat hij schiet). De editing en CGI zijn sowieso niet best, Netflix had er beter aan gedaan om hier nog wat meer geld in te stoppen. Nu is het helaas weer een halfbakken product geworden waar volgens mij veel meer van te maken was.

Had hier van tevoren en na een paar minuten gezien te hebben geen hoge verwachtingen van. Oogt allemaal wat oubollig, en de vertelwijze (in de vorm van één grote flashback naar WOII) sprak me ook niet meteen aan. Maar wat bleek, het werd een bijzonder aardige film die de verschrikkingen van WOII vanuit heel andere gezichtspunten laat zien. We zien hoe twee heel verschillende meisjes (de een is pro-nazi, de ander anti) de oorlog beleven nadat ze bij hun ouders uit de Elzas zijn weggehaald en eerst naar een Duits heropvoedingskamp worden gestuurd, vervolgens in een granaatfabriek belanden en aan het einde van de oorlog in een kraamkliniek terecht komen waar blonde, blanke meisjes bezwangerd worden door SS-ers om de 'goede genen' door te geven en het 'perfecte ras' te creëren. Niet de gebruikelijke veldslagen of concentratiekampen dus, maar andere gruwelijke plekken waar je eigenlijk maar weinig tot niets over hoort of van ziet, en dat gaf deze film toch wel wat extra's. En aan het eind blijkt de flashback-verteltrant toch ook wat meerwaarde te hebben. Al met al verrassend, spannend en interessant.

Fraai gemaakte serie over vier vrouwen en hun strubbelingen in de chaos rondom het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Ja, alweer de Eerste Wereldoorlog, het is opvallend hoeveel series en films daarover recentelijk zijn gemaakt. Dit is zeker een van de betere met louter uitstekend acteerwerk (Audrey Fleurot pakt je helemaal in met haar verschijning), een zeer hoge production value en een verhaal dat je gelijk bij de strot grijpt. Alhoewel, de scriptschrijvers schieten later in de serie wel erg uit de bocht met te veel onnodige plotwendingen en een opeenstapeling van intriges en toevallige gebeurtenissen waardoor het wel wat te soapy en rommelig wordt. Maar ondanks dat, zeker een aanrader!

Hele aardige oorlogsfilm, zeker gezien het zeer bescheiden budget (ergens tussen de 6 en 8 miljoen dollar). Dat zie je dan ook hier en daar wel terug; grote veldslagen ontbreken, soms worden er iets te grote stappen in de tijd gezet, en sommige scènes en subplotjes worden wat afgeraffeld. Maar uiteindelijk is het met die beperkte middelen een indrukwekkend verslag geworden van 'Hitlers eerste nederlaag' die nog geen twee weken na de herovering van Narvik een pyrrusoverwinning voor de Noren bleek, toen zij alsnog voor de Duitsers moesten capituleren.

Niet heel erg boeiend. Een Poolse bergbeklimmer gaat met zijn klimmaat de Broad Peak beklimmen, haalt de top, overleeft de afdaling ternauwernood, revalideert, en krijgt dan te horen dat hij de top toch niet gehaald heeft, maar op een voortop stond. Dan volgt een dodelijk saai intermezzo over het verwerken van dat 'trauma', totdat 25 jaar na dat avontuur zijn klimmaat ineens voor de deur staat en het plan neerlegt om de Broad Peak toch nog eens echt te beklimmen. Als dat uiteindelijk allemaal besproken en beklonken is, worden de twee belangrijkste gebeurtenissen van dit (waargebeurde) verhaal er in het laatste deel even doorheen gejaagd alsof het budget op was. Vreemd. Er zijn in ieder geval talloze betere bergklimfilms gemaakt.

Geweldige docu over 'The Miracle on Ice', die met name geweldig interessant is omdat het hele verhaal vanuit het oogpunt van de Sovjets wordt verteld. De aanloop naar deze legendarische wedstrijd is al fascinerend, maar de nasleep ervan eigenlijk nog het meest bijzonder. Zoals 'Slava' Fetisov het zelf al zegt in de docu, die nasleep en het feit dat hij daardoor de eerste Sovjetburger was die een visum kreeg om het land te mogen verlaten en in het buitenland te kunnen werken, dát was pas echt een mirakel. Voor zowel sportliefhebbers als historici een must see!