Reacties

Matige en veel te lange docuserie over een trainer die veel groter wordt gemaakt dan hij is, en waarin overduidelijk sprake is van politieke beïnvloeding. Het is echt lachwekkend dat Turkse voetballegendes als Hakan Şükür en Arif Erdem opzettelijk weggelaten zijn en zelfs niet eens genoemd worden, terwijl zij heel veel voor de carrière van Terim hebben betekend. Dat de lange arm van Erdogan al zelfs tot dit soort docu's reikt, is wel treurig. En dat Netflix dit maar rücksichtslos over zich heen laat gaan, zegt ook wel weer genoeg. Het draait, zoals wel vaker, weer alleen om geld.

Geweldige docu die nog maar eens het belang benadrukt van de sociale functie die een sportclub heeft, hoe ambitieus of bescheiden deze ook is.
De contrasten binnen Telstar zijn groot: trainer Andries Jonker (met een internationaal CV dat de club ver overstijgt) wil dat Telstar na 40 jaar 'in de 5-kilometer-per-uur-stand' te hebben gefunctioneerd, nu eens de stap gaat maken naar '7 km per uur', maar dat strookt niet met de ideeën die de voorzitter daarover heeft, die houdt de club liever heel en ziet een eventuele promotie als veel te risicovol. Hij is dan ook meer bezig met het verkopen van het Telstar-geurtje 'Frankie Number Six' dan met investeringen die de club echt verder omhoog kunnen helpen, al weet ie daarnaast dan wel weer Louis van Gaal te strikken voor een eenmalig optreden als Telstar-coach. Verplicht kijkvoer voor elke voetbalfan!

Een docuserie met twee gezichten. Enerzijds krijg je een aardig beeld van hoe Feyenoord een paar seizoenen geleden gerund werd: visieloos, afstandelijk (vooral naar de fans toe), financieel aanmodderend, en dat met een selectie die getraind wordt door een trainersduo dat uit de Steentijd lijkt te komen (verbaas me er achteraf nog steeds over dat Dick Advocaat z'n wedstrijdbesprekingen stoïcijns in het Nederlands blijft doen terwijl een groot deel van de spelersgroep amper tot geen Nederlands verstaat, al zegt ie verder ook niet veel meer dan 'kom op jongens'). Dat komt er allemaal dus wel aardig uit, maar aan de andere kant zijn er veel te veel overbodige interviews met spelers, fans en clubmensen, duurt de docu gewoonweg te lang, en kent het seizoen geen echte hoogte- of dieptepunten (noem het maar gewoon kleurloos) waardoor sommige afleveringen een herhaling van de vorige lijken en het weinig meeslepend wordt. Het hele gedoe rond covid hielp natuurlijk ook niet mee, waardoor er geen fans in de stadions mochten komen. Daar kunnen de documentairemakers natuurlijk niet veel aan doen, maar het maakt het wel wat saai en langdradig. Een vergelijkbare serie als Sunderland Till I Die is wat dat betreft veel levendiger en boeiender. Maar wat ik tenslotte echt niet kan bevatten is die rare begintune bij aanvang van elke aflevering, wat een commercieel gedrocht! Dat had natuurlijk gewoon 'Hand in Hand Kameraden' moeten zijn. Wat dat betreft merk je daaraan wel dat de makers nog wat meer vooronderzoek hadden mogen doen. Aardig dus, maar niet geweldig.

Deze was zomaar ineens te zien in EYE... Geweldige film! Hoe kun je wraak nemen op je moordenaar, die ook op je grote liefde uit is, terwijl je zelf na je dood gereïncarneerd bent in een vlieg? Nou, dat kan op heel veel manieren!

Geweldige docu over de bizarre klimrecords die skyrunner Kilian Jornet heeft neergezet op de Mont Blanc en de Matterhorn (vanuit Cervinia naar de top van de Matterhorn en weer terug in minder dan drie uur!). We volgen hem in zijn voorbereidingen op die records en maken ook nog een uitstapje naar Rusland waar hij onder barre omstandigheden meedoet aan de op een gestoorde manier georganiseerde Elbrus Race. Wie van dit soort extreme sporten houdt, moet dit zeker gaan zien!

Redelijke krimi met veel plottwists (misschien wel eentje te veel?), die de duistere wereld achter een ogenschijnlijk slaperig, maar wel toeristisch dorpje in de bergen blootlegt. Nog tot half februari te zien via de site van 3sat (www.3sat.de).

Lekker veel 13-in-een-dozijn gehak in deze avonturenfilm tussen met name dertien door een medium uitgekozen krijgers die het moeten opnemen tegen een heel leger aan primitieve wezens die hun koninkrijk bedreigen. De gevechten doen hier en daar wel denken aan de grootse veldslagen uit Lord of The Rings, het is mooi in beeld gebracht en het gaat er ook lekker bloederig aan toe. Verder gaat het in deze film in feite alleen om de dertiende krijger, de 'Arabier' Antonio Banderas (die overigens op geen enkele manier op een Arabier lijkt), de twaalf anderen zijn bijzaak en worden ook nergens qua karakter uitgewerkt. Denk hier vooral niet te veel bij na, dan heb je prima popcornvertier voor de boeg.

Goede acteurs, sfeervolle aankleding, lekker tempo, maar toch mist deze film net dat extra. Dat komt met name door het scenario dat nogal gammel, cliché en voorspelbaar is, en ook de weerwolven vond ik er maar matig en verre van indrukwekkend uitzien. An American Werewolf in London blijft voor mij in ieder geval nog steeds dé weerwolvenfilm.

Werkelijk waardeloze korte docuserie over 'het geheime leven' van haaien. We zien onderzoeker Casagrande vooral bezig zijn met het aanbrengen van vincamera's op haaien, en als dat hem al eens lukt levert dat totaal geen zinnige informatie op. Dat probeert hij dan ook maar te compenseren met het oplepelen van wat feitjes uit andermans onderzoeken en door vaak te benadrukken hoe 'cool' en 'awesome' het allemaal wel niet is. Daarnaast had de vertaler volgens mij een drankje op, want de ondertiteling op Viaplay is dramatisch. Advies: geen tijd aan besteden.

De zoveelste domme haaienfilm waarin een groep jongeren zich stuk voor stuk laat opvreten door een haai met eeuwige trek. Het blijft wel intrigerend om te zien dat haaienfilms bij een redelijk groot publiek altijd tot de verbeelding blijven spreken, en er in de laatste jaren ook weer talloze zijn uitgebracht, zij het wel dat ze de c-categorie niet overstijgen. Dat is ook met deze het geval; er een 1 voor geven is wat flauw omdat je eigenlijk al weet wat je gaat krijgen, dus wordt het een 2.

Horror? Nou, nee. Thriller? Verre van. Monsters? Niet als je een bloeddorstig monster met eeuwige trek verwacht.
Laat de synopsis dan ook voor wat het is, want dit is een hele andere film dan je verwacht op basis van die informatie. Wat je wel te zien krijgt, is het verhaal van een zwaar getraumatiseerde vrouw, die met de dag alleen maar verder weg zakt in haar mentale ellende. De titel 'Monstrous' is wel van toepassing op het monsterlijke aantal producers dat hieraan werkte, ik tel er op de site van IMDb meer dan 50??!?!!!? Wat dat betreft is dit op alle vlakken een ronduit merkwaardige film.

Had zoveel meer ingezeten. Het basisidee heeft nog wel wat: een groepje 'soldaten' wordt op een geheime mysterieuze missie gestuurd om per schaats, ergens in een dystopische, arctische omgeving, 'iets' af te leveren om een of andere wereldoorlog te beëindigen. Het probleem is alleen dat dat ook alles is wat je weet en komt te weten. Want verder? Geen idee! De hoofdpersonen, wie zijn dat nou eigenlijk? Die missie, waar draait die nu werkelijk om? De vijand? Geen idee wie dat is. Waarom is dat de vijand? Joost mag het weten! Hoe is het allemaal zover gekomen? Boeit blijkbaar niet. Het is en blijft allemaal onduidelijk en contextloos, en dat gaat naarmate de film vordert steeds meer irriteren. Het kan best leuk zijn om raadsels en mysteries op te lossen, maar als je nooit een puzzelstukje aangereikt krijgt, ben je er snel klaar mee. Noomi Rapace doet daarnaast haar standaard rol als stoere chick met een traumatisch verleden op de automatische piloot, en de rest kan niet eens acteren... nee, nee, nee... erg zonde dit allemaal. Laat deze regisseur zich maar weer vooral bezig houden met videoclips, want daar heeft ie veel meer gevoel en talent voor.

Een Britse sergeant wil zijn nieuwe groep rekruten wat 'Umpity Poo' bijbrengen, zoals hij het zelf noemt, een nogal flauwe variant op het Franse 'un petit peu', en vertelt daartoe à la 'Opa vertelt' een verhaal over die keer dat hij met negen man vast kwam te zitten in een fortachtig gebouwtje in de Libische woestijn. Daar wist hij stand te houden tegen een enorme overmacht aan Italiaanse soldaten, die hier nog net niet als debiel worden afgeschilderd. Een beetje een film als Sahara dus, maar dan wel heel wat simpeler en korter (iets meer dan een uurtje). Het is allemaal veel 'Britain First' en door de score hier en daar nogal cartoonesk, maar dat was voor een film in de oorlogsjaren op zich vrij normaal. Al met al kan het er net aan mee door voor een zesje.

Geweldige klassieker! De glansrollen van natuurlijk Clint Eastwood, Telly Savalas, maar vooral Donald Sutherland, maken dit tot een onvergetelijk, humorvol, schatzoekavontuur. Moet je gezien hebben!

Rauw, indrukwekkend en nietsontziend, zo mag je deze derde versie van All Quiet on the Western Front wel noemen. Je ziet hier maar weer hoe sommige bevelhebbers op emotie beruste beslissingen nemen die verstrekkende gevolgen hebben voor duizenden levens, en dat terwijl ze zelf in luxe baden en het front nooit van dichtbij zien. In dat opzicht komt deze wel even binnen, en vind ik Im Westen nichts Neues beter uit de verf komen dan het nog niet zo lang geleden uitgebrachte 1917. Maar daarin zit ook het probleem; de film heeft het momentum een beetje gemist en voelt als een nakomertje van 1917 zonder veel extra waarde, en zal daarom ook niet de prijzen winnen die 1917 wel won (drie Oscars).

En dan ineens duikt m'n jeugdheld Terence Knox op in deze film, en dan kan ik alleen maar denken aan Sergeant Zeke Anderson uit Tour of Duty (wanneer laten ze die serie eens zien op de streamingdiensten?). Alleen voor hem krijgt deze film een 5, want verder is het een rare, onsamenhangende bende die niks nieuws biedt ten opzichte van het eerste deel. En dan nog wat, waar zijn die bedroevend slechte Predator-effecten voor nodig??

Dit is ook weer echt niet best allemaal, al moet ik zeggen dat sommige basiselementen er nog best aardig uit komen. Het verhaal is een variant op films als The Land That Time Forgot en al die Voyage to...-films uit de jaren '60, al houdt men het hier simpeler met een 'verlaten' eiland met daarop een mysterieus hotel vol met kerstversieringen (terwijl het hoogzomer is). Op zich werkt dat gegeven wel. En de makers hebben ondanks hun karige budget ook nog echt wel hun best gedaan om een en ander met goedkope, maar soms best doeltreffende effectjes spookachtig te laten zijn. Een filmmaker met genoeg budget kan hier wat dat betreft nog een aardige remake van maken.
Maar, laten we wel wezen, verder is deze film in z'n algemeenheid gewoon een klunzige bende met ook hier een hoog Scooby Doo-gehalte, ofwel, lekker eindeloos heen en weer rennen om aan het kwaad te ontkomen en ondertussen vooral veel gillen en krijsen. Als je van plan bent dit te gaan kijken, gooi dan van tevoren in ieder geval een sloot alcohol naar binnen, dan ga je het waarschijnlijk nog leuk vinden ook.

Ik zie dit soort korte films als experimenten voor mooie initiatieven die kunnen leiden tot nieuwe topfilms. Maar een Friday the 13th-ripoff van vijf minuten... Kom op zeg, is de creativiteit tegenwoordig zo ver te zoeken?

Dommig B-horrorwerkje dat kant noch wal raakt. Er zit een monster in een schuurtje, en dat levert natuurlijk problemen op. Omdat je alleen daarmee geen 90 minuten kan vullen, zijn er weer wat subplotjes met de haren bijgesleept over pesten op school, opgroeien zonder ouders en nog wat tienerproblematiek. Het had me in ieder geval allemaal bespaard kunnen blijven als de hoofdpersoon na 20 minuten al had gedaan wat ie nu pas na 90 minuten doet: de fik erin en de mazzel!

Horror zoals horror hoort te zijn. Duister, beklemmend, smerig, spannend, griezelige filmscore, en een paar mooie twists aan het einde. Een agent gaat undercover in een klooster dat niet is wat het lijkt, en dat ondervindt hij letterlijk aan den lijve. Of zit het toch iets anders? Ik heb me er in ieder geval prima mee vermaakt, maar moet nu bij elke kom soep die ik eet wel denken aan deze film, en dat was nou ook weer niet de bedoeling... 😉

Pfff, het duurt wel heel erg lang voordat deze film een beetje op gang komt. Na een uur is er nog amper wat gebeurd (hoeveel opbouw heb je nodig?) en wilde ik eigenlijk al afhaken. Het hielp daarbij ook niet dat de beeldkwaliteit (via Pathé Thuis nog wel) erg matig was, alsof er een kras op de filmrol zat. Maar goed, na een uur kwam er dan toch iets van schwung in het verhaal en een ietsiepietsie horror. Venetië leent zich als decor fantastisch voor een mysterieuze horrorfilm, de film lijkt soms ook wel meer een ode aan die stad te zijn dan dat het nog ergens over gaat, en daardoor is het net een zesje waard. Maar jongens jongens toch, dit had allemaal wel wat vlotter en strakker gemogen.

Prima film die in eerste instantie voorspelbaar lijkt (net als de FBI-rechercheur heb je al meteen het gevoel dat deze 'Fenton Meeks' iets te verbergen heeft), maar uiteindelijk wordt je toch een paar keer op het verkeerde been gezet. Bill Paxton speelt indrukwekkend als de gestoorde vader van Fenton en Adam die visioenen van God krijgt en daarnaar handelt (anders gezegd: gaat moorden). Alleen al de psychotische blik in z'n ogen vertelt je dat je met iemand te maken hebt die niet lekker in z'n hoofd is. Al met al zeker het bekijken waard!

Briljante film, een echte klassieker, die het verhaal vertelt van de 19-jarige Malik die als een complete nobody (hij is zelfs analfabeet) voor zes jaar de gevangenis in moet en daar door goed te luisteren en te leren langzaam zijn weg weet te vinden tussen de grote boeven. De spanning druipt eraf, de beelden van het gevangenisleven zijn indrukwekkend, en er wordt op zeer hoog niveau geacteerd. Moet je gezien hebben!

Interessante Hongaarse film die zich enkel en alleen in en rondom een desolaat gelegen tankstation afspeelt. Wanneer we kennis hebben gemaakt met de pomphouder en z'n excentrieke hulpjes, stopt er daarna een busje met prostituees en hun chauffeurs/begeleiders die door autopech al snel niets anders kunnen doen dan de tijd daar door te brengen tot hun wagen gerepareerd is. Dat is het begin van veel onderlinge intriges en andere mysterieuze gebeurtenissen. Leuk als tussendoortje! En nee, deze film heeft verder niks met het Nederlandse woord 'kut' te maken.

Ik vond het allemaal maar vlees noch vis. Is deze film een aanklacht tegen de porno-industrie? Ja en nee. Wat vooral de boventoon voert is het 'verhaal' van een naïef en stuurloos meisje dat zich laat verleiden door de zogenaamde glitter en glamour van de pornowereld, die het op social media lijkt te zijn. Ze gaat er voor, wil naar de top, maar maakt daarbij continu verkeerde keuzes die haar keihard confronteren met zichzelf. En dan toch, ondanks alles, heeft ze de behoefte om maar door te blijven gaan, en daar zit ook gelijk het grootste minpunt van deze film; het wordt nooit duidelijk waarom ze doet wat ze doet, ze acteert ook nogal klinisch, en dat gaat wel storen. In ieder geval kan je daar de pornoscene, hoe vuil die ook is, niet de schuld van geven.
Verder is de film ook niet meer dan een aaneenschakeling van behind-the-scenes-beelden, er komt maar geen verhaal los dat ergens naartoe werkt, het blijft in het luchtledige hangen. En die expliciete seksscènes? Mwah, dat valt ook wel mee. Er zijn wat geslachtsdelen te zien, maar het is zeker niet zoals in de twee Nymphomaniac-films, waar alles ongecensureerd in beeld komt. Alles bij elkaar kan ik er niet meer dan een zesje voor geven.