Reacties

De synopsis lezende dacht ik (en hoopte ik) met een thrillerachtige film over een psychotische stalker te maken te hebben, maar helaas... Je moet daarentegen een uur en drie kwartier aan vaag gewauwel over de liefde en de dwaasheid van het leven aanhoren. Er zit ook geen tempo in (de talloze seksscènes niet meegerekend), en als er wat vaart in het verhaal dreigt te komen, zorgt een irritant aanwezige voice-over (de hoofdpersoon die zijn acties overdenkt) er met nog meer vage hersenspinsels wel voor dat je weer in slaap sukkelt. Alleen de moeite waard omdat Cayetana Guillén Cuervo een plaatje is om naar te kijken, maar verder kan je al deze blablabla gerust overslaan.

Dat ze deze film af hebben kunnen (en mogen) maken is nog tot daaraan toe, maar deze film afkijken was pas echt een klus!

Tot halverwege is het allemaal op het lijf geschreven van John Cleese, en mag hij zich à la Fawlty Towers uitleven als dictatoriale schooldirecteur. Daarna raken de grappen en grollen echter op en wordt het vooral chaotisch. Een mager zeventje.

Eindelijk weer eens een goed bedacht en origineel concept dat ook nog eens op een volslagen absurd-komische manier uitgevoerd wordt. Na een wat rustig begin gaan de remmen los, gaat alles volkomen over de top en krijgt het woord 'bloederig' een nieuwe dimensie (de hele bouwmarkt wordt ervoor gebruikt). Zo mogen ze wel vaker gemaakt worden!

Spannend genoeg om af te kijken, maar oh oh, wat zijn de geloofwaardigheid en de logica ver te zoeken.

'De grote Robin Williams-show' wordt dit vaak ook wel genoemd, zeker als ie in zijn rol als radio-dj zit, maar daarin zit ook de zwakte. Alles rust op zijn schouders, en als er weer een radio-uitzending is geweest met vaak een hoop flauwe grapjes en veel geratel (dat schijnt hij overigens wel ter plekke geïmproviseerd te hebben), valt de film ver terug. Verder is er namelijk niet veel meer dan nog een suf subplotje met een Vietnamees meisje dat hij probeert te versieren. In die scènes zie je ook duidelijk dat Williams vooral een stand-up comedian is, want op dramatisch vlak komt hij niet naturel en houterig over. Gelukkig is er dan nog de heerlijke jaren '60-muziek, die nog wat goed maakt.

Interessante docu, maar wel om de verkeerde redenen, want zo hypocriet als deze zal je ze zelden zien. Robert S. McNamara is een zeer invloedrijk persoon geweest in een turbulente tijd, maar als je hem moet geloven lag het allemaal niet in zijn handen. Meneer herinnert zich nog wel een en ander van toen hij 2 was, maar het goedkeuren van het gebruik van Agent Orange in Vietnam? Geen herinneringen aan. Sowieso wil hij niet te veel kwijt over Vietnam (lastig allemaal natuurlijk), maar over z'n prestaties bij Ford en op Harvard gaat hij helemaal los, terwijl dat niemand ene reet interesseert (mij in ieder geval niet). En van zo'n man, een oorlogsmisdadiger (geeft ie zelf toe), moeten we dan ook nog 11 levenslessen aannemen? Wat een ijdelheid. Die duizenden doden die gevallen zijn door zijn beslissingen, hebben er in ieder geval niks aan.

Ik bleef me maar afvragen wanneer deze film eens los zou komen, maar dat kwam ie eigenlijk nooit. Ik vraag me ook nog steeds af wat de regisseur duidelijk wilde maken, de handelingen en het gedrag van het enige ietwat uitgediepte karakter kwamen warrig op me over. Wat er wel duidelijk uit kwam, is dat de regisseur z'n oor bepaald niet te luister heeft gelegd bij oorlogsveteranen of andere deskundigen. Er wordt in voertuigen uit de Vietnamoorlog rondgereden, als er al eens gevochten wordt of een conflict dreigt lijkt de tactiek van de Amerikanen nergens op (alsof deze door Mickey Mouse uitgetekend is), lange haren dragen in het leger is in deze film geen probleem (een Special Forces-officier met een baard, hou toch op!) en vuurgevechten worden wel erg matig in beeld gebracht (waarom zit ik in het eindgevecht alleen maar naar een schietende soldaat op een Humvee te kijken, geen idee op wie of wat hij schiet). De editing en CGI zijn sowieso niet best, Netflix had er beter aan gedaan om hier nog wat meer geld in te stoppen. Nu is het helaas weer een halfbakken product geworden waar volgens mij veel meer van te maken was.

Had hier van tevoren en na een paar minuten gezien te hebben geen hoge verwachtingen van. Oogt allemaal wat oubollig, en de vertelwijze (in de vorm van één grote flashback naar WOII) sprak me ook niet meteen aan. Maar wat bleek, het werd een bijzonder aardige film die de verschrikkingen van WOII vanuit heel andere gezichtspunten laat zien. We zien hoe twee heel verschillende meisjes (de een is pro-nazi, de ander anti) de oorlog beleven nadat ze bij hun ouders uit de Elzas zijn weggehaald en eerst naar een Duits heropvoedingskamp worden gestuurd, vervolgens in een granaatfabriek belanden en aan het einde van de oorlog in een kraamkliniek terecht komen waar blonde, blanke meisjes bezwangerd worden door SS-ers om de 'goede genen' door te geven en het 'perfecte ras' te creëren. Niet de gebruikelijke veldslagen of concentratiekampen dus, maar andere gruwelijke plekken waar je eigenlijk maar weinig tot niets over hoort of van ziet, en dat gaf deze film toch wel wat extra's. En aan het eind blijkt de flashback-verteltrant toch ook wat meerwaarde te hebben. Al met al verrassend, spannend en interessant.

Fraai gemaakte serie over vier vrouwen en hun strubbelingen in de chaos rondom het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Ja, alweer de Eerste Wereldoorlog, het is opvallend hoeveel series en films daarover recentelijk zijn gemaakt. Dit is zeker een van de betere met louter uitstekend acteerwerk (Audrey Fleurot pakt je helemaal in met haar verschijning), een zeer hoge production value en een verhaal dat je gelijk bij de strot grijpt. Alhoewel, de scriptschrijvers schieten later in de serie wel erg uit de bocht met te veel onnodige plotwendingen en een opeenstapeling van intriges en toevallige gebeurtenissen waardoor het wel wat te soapy en rommelig wordt. Maar ondanks dat, zeker een aanrader!

Hele aardige oorlogsfilm, zeker gezien het zeer bescheiden budget (ergens tussen de 6 en 8 miljoen dollar). Dat zie je dan ook hier en daar wel terug; grote veldslagen ontbreken, soms worden er iets te grote stappen in de tijd gezet, en sommige scènes en subplotjes worden wat afgeraffeld. Maar uiteindelijk is het met die beperkte middelen een indrukwekkend verslag geworden van 'Hitlers eerste nederlaag' die nog geen twee weken na de herovering van Narvik een pyrrusoverwinning voor de Noren bleek, toen zij alsnog voor de Duitsers moesten capituleren.

Niet heel erg boeiend. Een Poolse bergbeklimmer gaat met zijn klimmaat de Broad Peak beklimmen, haalt de top, overleeft de afdaling ternauwernood, revalideert, en krijgt dan te horen dat hij de top toch niet gehaald heeft, maar op een voortop stond. Dan volgt een dodelijk saai intermezzo over het verwerken van dat 'trauma', totdat 25 jaar na dat avontuur zijn klimmaat ineens voor de deur staat en het plan neerlegt om de Broad Peak toch nog eens echt te beklimmen. Als dat uiteindelijk allemaal besproken en beklonken is, worden de twee belangrijkste gebeurtenissen van dit (waargebeurde) verhaal er in het laatste deel even doorheen gejaagd alsof het budget op was. Vreemd. Er zijn in ieder geval talloze betere bergklimfilms gemaakt.

Geweldige docu over 'The Miracle on Ice', die met name geweldig interessant is omdat het hele verhaal vanuit het oogpunt van de Sovjets wordt verteld. De aanloop naar deze legendarische wedstrijd is al fascinerend, maar de nasleep ervan eigenlijk nog het meest bijzonder. Zoals 'Slava' Fetisov het zelf al zegt in de docu, die nasleep en het feit dat hij daardoor de eerste Sovjetburger was die een visum kreeg om het land te mogen verlaten en in het buitenland te kunnen werken, dát was pas echt een mirakel. Voor zowel sportliefhebbers als historici een must see!

Matige en veel te lange docuserie over een trainer die veel groter wordt gemaakt dan hij is, en waarin overduidelijk sprake is van politieke beïnvloeding. Het is echt lachwekkend dat Turkse voetballegendes als Hakan Şükür en Arif Erdem opzettelijk weggelaten zijn en zelfs niet eens genoemd worden, terwijl zij heel veel voor de carrière van Terim hebben betekend. Dat de lange arm van Erdogan al zelfs tot dit soort docu's reikt, is wel treurig. En dat Netflix dit maar rücksichtslos over zich heen laat gaan, zegt ook wel weer genoeg. Het draait, zoals wel vaker, weer alleen om geld.

Geweldige docu die nog maar eens het belang benadrukt van de sociale functie die een sportclub heeft, hoe ambitieus of bescheiden deze ook is.
De contrasten binnen Telstar zijn groot: trainer Andries Jonker (met een internationaal CV dat de club ver overstijgt) wil dat Telstar na 40 jaar 'in de 5-kilometer-per-uur-stand' te hebben gefunctioneerd, nu eens de stap gaat maken naar '7 km per uur', maar dat strookt niet met de ideeën die de voorzitter daarover heeft, die houdt de club liever heel en ziet een eventuele promotie als veel te risicovol. Hij is dan ook meer bezig met het verkopen van het Telstar-geurtje 'Frankie Number Six' dan met investeringen die de club echt verder omhoog kunnen helpen, al weet ie daarnaast dan wel weer Louis van Gaal te strikken voor een eenmalig optreden als Telstar-coach. Verplicht kijkvoer voor elke voetbalfan!

Een docuserie met twee gezichten. Enerzijds krijg je een aardig beeld van hoe Feyenoord een paar seizoenen geleden gerund werd: visieloos, afstandelijk (vooral naar de fans toe), financieel aanmodderend, en dat met een selectie die getraind wordt door een trainersduo dat uit de Steentijd lijkt te komen (verbaas me er achteraf nog steeds over dat Dick Advocaat z'n wedstrijdbesprekingen stoïcijns in het Nederlands blijft doen terwijl een groot deel van de spelersgroep amper tot geen Nederlands verstaat, al zegt ie verder ook niet veel meer dan 'kom op jongens'). Dat komt er allemaal dus wel aardig uit, maar aan de andere kant zijn er veel te veel overbodige interviews met spelers, fans en clubmensen, duurt de docu gewoonweg te lang, en kent het seizoen geen echte hoogte- of dieptepunten (noem het maar gewoon kleurloos) waardoor sommige afleveringen een herhaling van de vorige lijken en het weinig meeslepend wordt. Het hele gedoe rond covid hielp natuurlijk ook niet mee, waardoor er geen fans in de stadions mochten komen. Daar kunnen de documentairemakers natuurlijk niet veel aan doen, maar het maakt het wel wat saai en langdradig. Een vergelijkbare serie als Sunderland Till I Die is wat dat betreft veel levendiger en boeiender. Maar wat ik tenslotte echt niet kan bevatten is die rare begintune bij aanvang van elke aflevering, wat een commercieel gedrocht! Dat had natuurlijk gewoon 'Hand in Hand Kameraden' moeten zijn. Wat dat betreft merk je daaraan wel dat de makers nog wat meer vooronderzoek hadden mogen doen. Aardig dus, maar niet geweldig.

Deze was zomaar ineens te zien in EYE... Geweldige film! Hoe kun je wraak nemen op je moordenaar, die ook op je grote liefde uit is, terwijl je zelf na je dood gereïncarneerd bent in een vlieg? Nou, dat kan op heel veel manieren!

Geweldige docu over de bizarre klimrecords die skyrunner Kilian Jornet heeft neergezet op de Mont Blanc en de Matterhorn (vanuit Cervinia naar de top van de Matterhorn en weer terug in minder dan drie uur!). We volgen hem in zijn voorbereidingen op die records en maken ook nog een uitstapje naar Rusland waar hij onder barre omstandigheden meedoet aan de op een gestoorde manier georganiseerde Elbrus Race. Wie van dit soort extreme sporten houdt, moet dit zeker gaan zien!

Redelijke krimi met veel plottwists (misschien wel eentje te veel?), die de duistere wereld achter een ogenschijnlijk slaperig, maar wel toeristisch dorpje in de bergen blootlegt. Nog tot half februari te zien via de site van 3sat (www.3sat.de).

Lekker veel 13-in-een-dozijn gehak in deze avonturenfilm tussen met name dertien door een medium uitgekozen krijgers die het moeten opnemen tegen een heel leger aan primitieve wezens die hun koninkrijk bedreigen. De gevechten doen hier en daar wel denken aan de grootse veldslagen uit Lord of The Rings, het is mooi in beeld gebracht en het gaat er ook lekker bloederig aan toe. Verder gaat het in deze film in feite alleen om de dertiende krijger, de 'Arabier' Antonio Banderas (die overigens op geen enkele manier op een Arabier lijkt), de twaalf anderen zijn bijzaak en worden ook nergens qua karakter uitgewerkt. Denk hier vooral niet te veel bij na, dan heb je prima popcornvertier voor de boeg.

Goede acteurs, sfeervolle aankleding, lekker tempo, maar toch mist deze film net dat extra. Dat komt met name door het scenario dat nogal gammel, cliché en voorspelbaar is, en ook de weerwolven vond ik er maar matig en verre van indrukwekkend uitzien. An American Werewolf in London blijft voor mij in ieder geval nog steeds dé weerwolvenfilm.

Werkelijk waardeloze korte docuserie over 'het geheime leven' van haaien. We zien onderzoeker Casagrande vooral bezig zijn met het aanbrengen van vincamera's op haaien, en als dat hem al eens lukt levert dat totaal geen zinnige informatie op. Dat probeert hij dan ook maar te compenseren met het oplepelen van wat feitjes uit andermans onderzoeken en door vaak te benadrukken hoe 'cool' en 'awesome' het allemaal wel niet is. Daarnaast had de vertaler volgens mij een drankje op, want de ondertiteling op Viaplay is dramatisch. Advies: geen tijd aan besteden.

De zoveelste domme haaienfilm waarin een groep jongeren zich stuk voor stuk laat opvreten door een haai met eeuwige trek. Het blijft wel intrigerend om te zien dat haaienfilms bij een redelijk groot publiek altijd tot de verbeelding blijven spreken, en er in de laatste jaren ook weer talloze zijn uitgebracht, zij het wel dat ze de c-categorie niet overstijgen. Dat is ook met deze het geval; er een 1 voor geven is wat flauw omdat je eigenlijk al weet wat je gaat krijgen, dus wordt het een 2.

Horror? Nou, nee. Thriller? Verre van. Monsters? Niet als je een bloeddorstig monster met eeuwige trek verwacht.
Laat de synopsis dan ook voor wat het is, want dit is een hele andere film dan je verwacht op basis van die informatie. Wat je wel te zien krijgt, is het verhaal van een zwaar getraumatiseerde vrouw, die met de dag alleen maar verder weg zakt in haar mentale ellende. De titel 'Monstrous' is wel van toepassing op het monsterlijke aantal producers dat hieraan werkte, ik tel er op de site van IMDb meer dan 50??!?!!!? Wat dat betreft is dit op alle vlakken een ronduit merkwaardige film.

Had zoveel meer ingezeten. Het basisidee heeft nog wel wat: een groepje 'soldaten' wordt op een geheime mysterieuze missie gestuurd om per schaats, ergens in een dystopische, arctische omgeving, 'iets' af te leveren om een of andere wereldoorlog te beëindigen. Het probleem is alleen dat dat ook alles is wat je weet en komt te weten. Want verder? Geen idee! De hoofdpersonen, wie zijn dat nou eigenlijk? Die missie, waar draait die nu werkelijk om? De vijand? Geen idee wie dat is. Waarom is dat de vijand? Joost mag het weten! Hoe is het allemaal zover gekomen? Boeit blijkbaar niet. Het is en blijft allemaal onduidelijk en contextloos, en dat gaat naarmate de film vordert steeds meer irriteren. Het kan best leuk zijn om raadsels en mysteries op te lossen, maar als je nooit een puzzelstukje aangereikt krijgt, ben je er snel klaar mee. Noomi Rapace doet daarnaast haar standaard rol als stoere chick met een traumatisch verleden op de automatische piloot, en de rest kan niet eens acteren... nee, nee, nee... erg zonde dit allemaal. Laat deze regisseur zich maar weer vooral bezig houden met videoclips, want daar heeft ie veel meer gevoel en talent voor.