Reacties

Dit is min of meer het vervolg op Der Tote am Teich, en in dit deel wordt ingegaan op een open eindje uit het eerste deel. Het is niet aan te raden deze film even 'los' te kijken, want dan ontgaat je het een en ander. Verder is dit deel eigenlijk wat overbodig; het is op zich niet slecht, maar er gebeurt niet zoveel en het houdt de aandacht niet vast. Het speelt zich in hoofdzaak af tussen vier personen (zie de filmposter) en hun gevoelens, de intrigerende dorpsgemeenschap uit het eerste deel speelt amper een rol en dat neemt een hoop spanning en sfeer weg. Jammer.

Heb wel eens betere shows van Bill Burr gezien. Het lijkt alsof de coronaperiode en alle lockdowns 'm dusdanig hebben doen twijfelen aan van alles en nog wat, dat hij over geen enkel beladen onderwerp z'n échte mening geeft. Over diezelfde coronatijd, de cancelcultuur, feminisme en abortus zegt hij wel wat grappige dingen, maar probeert hij ook nergens een groep voor het hoofd te stoten, terwijl ik denk dat je dat als cabaretier juist wel moet en kán doen om een goede discussie te kunnen voeren. Hij leek ook een beetje geïntimideerd door wat rednecks die constant naar 'm aan het schreeuwen waren. Het stuk over z'n eerste paddo-ervaring en de keiharde confrontatie die hij daarbij met zichzelf had, is dan wel weer heel sterk, maar goed, dat is een persoonlijk verhaal waar je als buitenstaander verder ook niet te veel mee kan. Volgende keer graag weer wat meer scherpe randjes!

Wat een heerlijke film. Zalige sarcastische dialogen van Pulp Fiction-niveau, een plot dat telkens weer een andere afslag neemt dan je verwacht, glansrollen van Farrell, Gleeson en Fiennes (en nog wel wat anderen) en de keuze voor 'shithole' Brugge als plaats van handeling is ook erg verfrissend (is er überhaupt een andere gangsterfilm die zich in Brugge afspeelt?). Jammer dat er ondanks de locatie vrijwel geen Belgische en/of Nederlandse acteurs of actrices meespelen, dat had het nog wat authentieker gemaakt.

Wir können nicht anders? Nou, dit had echt wel anders gekund. In de eerste tien minuten dacht ik nog naar een serieuze film te kijken, maar daarna wordt het allemaal wel erg karikaturaal, dommig en kinderachtig. Het ergste is dan ook nog dat het verhaal binnen drie kwartier al verteld is en het daarna een zichzelf herhalende onsamenhangende bende wordt, een soort Scooby Doo waarbij de slechterik in een Kerstmanpak al schietend tot sint-juttemis achter 'de goeien' blijft aanrennen... ofwel, categorie brandhout!

Een Landkrimi zoals het een Landkrimi betaamt, met alle bekende ingrediënten om anderhalf uur onderhoudend te zijn: een raadselachtige moord, het dorpje met zijn vreemde gemeenschap en vele onderlinge intriges, een nukkige rechercheur die met een jonge beginneling de zaak moet zien op te lossen, en veel oog voor Oostenrijke tradities en gewoonten. Prima als tussendoortje.

Duidelijk weer zo'n gevalletje waarbij de vorm verkozen is boven de inhoud. Als je snel in slaap wil vallen is dit een topfilm, anders zou ik je aanraden nog even verder te zoeken naar een horrorfilm met wat meer grinta.

Topfilm. Lijkt in het begin een beetje de kant van El Páramo op te gaan (al wordt die film na een half uurtje met de minuut belabberder), ook hier worstelen moeder en kind in toenemende mate met het wegblijven van de vader des huizes die in dit geval op een wolf aan het jagen is die hun voedselvoorziening in problemen brengt. Gelukkig neemt deze film halverwege een andere afslag en wordt het daarna pure horror waarbij het woord 'wraak' wel een nieuwe dimensie krijgt. En oh ja, de wolf, daarvan horen we in Nederland toch alleen maar dat deze totaal ongevaarlijk is voor de mens? Nou, laat deze film dan maar niet zien aan de gemiddelde Nederlander ;)

De film is nog maar net begonnen of je wordt al volledig overrompeld door actie en chaos in de Parijse banlieue Athena. De regie is indrukwekkend en wordt daarbij sterk aangezet door een dreigende soundtrack die op sommige momenten echt naar een kookpunt toewerkt, zoals in een geweldig intens uitgebeelde scène waarin een politiepeloton in vlammen wordt gezet. Verder helaas wel wat te dunne personages en een overbodig einde, desalniettemin zeker het kijken waard.

Het probleem met een film als deze is dat het plot veel te dun is om anderhalf uur te boeien, en dat zorgt er voor dat er allerlei onzinnige scènes en flashbacks bij bedacht zijn om de tijd vol te maken. Op zich kan een scenario met een geheimzinnige schutter best werken, maar had de schutter dan ook tot aan het einde toe buiten beeld gelaten, dat was veel spannender geweest. Maar nee, waar de regisseur de kunst van het weglaten juist op dit onderdeel had moeten toepassen, heeft hij gewoonweg alle logica weggelaten en blijf je na afloop alleen maar met vragen en raadsels achter.

Zeer indrukwekkende, maar ook tragische film. Regisseur Akin neemt je mee in een continue achtbaan van emoties, waarin (on)recht, familie, wanhoop, woede, wraak en onbegrip centraal staan. Diane Kruger speelt geweldig, de pijn van het immense verlies is overduidelijk van haar gezicht af te lezen. Je hoopt als kijker alleen maar dat ze gerechtigheid krijgt, het wordt daarentegen alleen maar erger en erger. Akin wilde met deze film vooral de discussie aanzwengelen dat het toenemende rechtsextremisme in Duitsland niet serieus genomen wordt, en dat slachtoffers van rechtsextremistische terreurdaden vaak wat onserieus behandeld worden. Want die extremisten zijn volgens de politie helemaal niet in staat om dat soort georganiseerde acties uit te voeren, het zijn er immers toch maar een handjevol. Dat beeld is ondertussen wel bijgesteld, nu de Duitse minister van Binnenlandse Zaken gisteren erkende dat het Reichsbürger-extremisme toch wel een probleem aan het worden is. Een beter moment om deze film (nog eens) te kijken is er dan ook niet.

Vreemde film. Het begint eigenlijk al als Angie en Patrick worden gevraagd om als 'privédetective' te gaan zoeken naar de verdwenen/ontvoerde Amanda, terwijl ze helemaal geen ervaring met misdaadzaken hebben. Dat je daarna gewoon maar met de politie mee mag lopen en alles over een lopende zaak te horen krijgt, gaat er bij mij dan ook niet in, dan kan elke boerenlul zich onder 't mom van 'ik ben zogenaamd een privédetective' gaan bemoeien met welke politiezaak dan ook. Halverwege de film schiet de hoofdpersoon dan zonder pardon nog iemand door z'n hoofd, maar blijkbaar hoef je je daar niet voor te verantwoorden in Amerika. En wat is de rol van Angie nou eigenlijk? Ze loopt de hele film maar een beetje achter Patrick aan, ze heeft totaal geen functie in het verhaal. Casey Affleck roept daarnaast in zijn rol als Patrick ook ergernis op, zijn acteren zit continu tegen overacting aan, het is in bijna elke dialoog schreeuwerig. Ik ben uiteindelijk toch blijven kijken omdat je wil weten hoe de vork in de steel zit, dus ergens heeft de film toch een zekere spanningsfactor, en dat trekt het geheel net over de streep voor een zesje.

Wat zullen al die acteurs het op de set leuk gehad hebben met elkaar, maar voor de normale filmkijker is hier echt niks te halen. Moeten we echt enthousiast worden van één uur en drie kwartier aan puberale grapjes over piemels, poep en wiet? En dan constant maar schreeuwen, constant maar forceren, met daarbovenop de zelfbevlekking van al die Hollywoodsterren die hier over elkaar heen buitelen om ook iets 'grappigs' te mogen zeggen... Kom op zeg. Ik vond het allemaal maar doodvermoeiend. Als ze zich nou allemaal binnen een kwartier hadden laten afslachten en dat op Netflix hadden gegooid, dan hadden ze pas ECHT humor gehad. En had ik anderhalf uur overgehouden voor nuttige dingen.

Conceptueel niks nieuws onder de zon, sterker nog, het hele verhaal is bij elkaar gejat uit andere horrorfilms. En ik snap totaal niet waarom het groepje verdwaalde vrienden per se zo enorm woke en inclusief moet zijn, ze dienen uiteindelijk vooral als hakvlees, dus heeft dat gedeug hier totaal geen functie. Maar het sfeertje is, vooral in het eerste deel, dreigend en sinister en de wrede vallen en boobytraps in het bos geven je toch continu een ongemakkelijk gevoel. Denk niet dat de Appalachian Trail er populairder op is geworden na deze film 😉

Bijzonder matige serie met een zwalkend verhaal dat nergens heen gaat. Er is iets met een deeltjesversneller, iets met boze geesten, een plaatselijke outcast die die geesten kan zien, een artefact uit het hiernamaals, lichamen die bezeten worden en nog een hele berg aan rare onzin die nergens verklaard wordt. Daarnaast zijn de special effects echt bedroevend en de dialogen slaapverwekkend. Het is gewoon zonde dat je een topacteur als Vincent D'Onofrio hier ziet verpieteren in een rare rol als pastoor. Ik denk dat hij zelf ook niet meer herinnerd wil worden aan deze ellende. Maar het ergste van alles is nog dat dit maar liefst 13 afleveringen moet duren, zoveel ruimte krijgen de meeste topseries niet eens per seizoen. Ik adviseer dan ook: Skippen deze rommel, zonde van je tijd!

Vermakelijke film met veel spektakel. Jurassic Park, Godzilla en Independence Day zijn door elkaar gehusseld en verpakt in een simpel verhaaltje met een boze trol en de gebruikelijke clichés die je bij dit soort films zo kan uittekenen. Hoe dan ook, het keek allemaal prima weg, al is die andere bekende trollenfilm, The Troll Hunter, echt vele malen beter.

Merkwaardige en mysterieuze film over de vreemde gebeurtenissen die op het Poolse schiereiland Hel plaatsvinden nadat een Amerikaanse schrijver er is neergestreken. De regisseur moet wel fan zijn van David Lynch, gezien de vele hallucinante scènes, de schimmige sfeer en de eigenaardige locaties waar alles zich afspeelt (een camping vol stacaravans, een stripclub, een tankstation en een kermis). In het eerste deel lijkt dat allemaal nog wel functioneel te zijn en in het verhaal te passen, maar daarna slaat het compleet door, zit je alleen nog maar naar wazige beelden te kijken en is er van een verhaallijn weinig meer te bespeuren. Voor de fans van gestoorde films is dit een topper, de overgrote meerderheid zal na afloop echter diep zuchten.

Aardige serie bestaande uit korte en middellange griezelverhalen. Er is geld in gestoken, dat is goed terug te zien en er is veel variatie in onderwerpen. De eerste drie afleveringen steken er ver boven uit, vooral omdat de horror in die verhalen simpel en effectief gebracht wordt. De afleveringen daarna hebben een iets te pretentieuze insteek en het duurt in die verhalen vaak nogal lang voordat het interessant of griezelig wordt. Maar al met al smaakt deze serie wel naar meer, hopelijk komt er een tweede seizoen.

Begint wel aardig, maar wordt met de aflevering meer en meer een promo voor Wright en z'n projecten. En laten we wel wezen, dat hij een lodge aan het bouwen is en moeite heeft om binnen het budget te blijven, is echt totaal niet boeiend. We kijken hier toch allemaal naar voor de krokodillen?

In Isolerad wordt een mooi spelletje 'Wie is de psychopaat?' gespeeld. Is het de zogenaamd brave, maar niet erg sympathieke student Frank? Het onschuldige lieve bovenbuurmeisje Lotte? Haar vriendje en stoere biker Micke? Het ex-vriendje Lenny? Of is het toch iemand anders? Er gebeurt van alles, maar als kijker krijg je er door het benauwende decor van een paar gangen in een appartementsgebouw nooit helemaal de vinger op wie wat doet, of wie wie nu werkelijk is. Wat dat betreft knap gedaan.
Wel wordt er hier en daar wel een flink loopje genomen met de geloofwaardigheid, en dat maakt dat dit niet het predicaat 'topfilm' verdient.

De horror begint voor asielzoekers pas echt als ze na alle ellende onderweg eindelijk denken rust te vinden in een nieuw (t)huis(land), dat lijkt His House ons in grote lijnen te willen vertellen. Alles is op sociaal en cultureel gebied anders, niemand lijkt om je te geven en dan moet je ook je demonen en trauma's uit het verleden nog overwinnen. So far so good, en het lukt de regisseur best aardig om die boodschap in het eerste deel over te brengen. Maar daarna wordt het een warboel, een lange onnavolgbare trip waarbij flashbacks, hallucinaties, nachtmerries en scènes over schuldgevoel elkaar afwisselen en ik langzaam maar zeker afhaakte. Het einde komt ook nogal geforceerd en cliché over. Maar goed, de insteek om de thematiek rondom asielzoekers te verweven met horrorelementen is zeker een originele, een voldoende waard, maar ik zal deze film niet nog eens gaan kijken.

Een redelijke familiefilm met wat thriller- en horrorelementen. Veel typetjes zijn karikaturaal aangezet, en in combinatie met flink wat feelgood is dit voor families en tieners prima te bekijken. Fans van serieus enge of bloederige horror kunnen beter verder zoeken, want daarvoor is Das schaurige Haus veel te braaf en zoetsappig.

Stompzinniger dan dit ga je het niet krijgen. Het leek de regisseur wel een goed plan om het woord 'neuken' vaak te laten vallen, maar verder had ie eigenlijk geen idee en geen budget.

Echt doodvermoeiend, dit totaal nikszeggende vervolg zoveel in de Halloween-reeks. Het is een beetje net als met Leatherface in The Texas Chainsaw Massacre; ondertussen is Michael Myers al 348x neergeschoten, neergestoken of in brand gestoken, maar hij staat elke keer weer op alsof er niks aan de hand is, het wordt gewoon echt vervelend om naar te kijken. Zal het dan wel eindigen met Halloween Ends? Ik geloof er niks van.

Aardig vervolg op de serie Trapped. Omdat de serie verder gaat onder de nieuwe naam Entrapped, ga je er een beetje vanuit dat het verhaal weer met een schone lei begint, maar dat is in de eerste aflevering toch niet helemaal zo en dat is wel wat verwarrend als je Trapped niet hebt gezien. Ook is het wat vreemd dat hoofdrolspeler Andri zonder problemen met een moordzaak mag meelopen, terwijl hij rechercheur af is. En zo passeren er nog wel wat vreemde scènes de revue en dragen zelfs de IJslandse natuurbeelden minder bij aan de sfeer dan in Trapped, in plaats daarvan zie je vooral veel motoren en politieauto's constant heen en weer rijden over modderige weggetjes. Maar zoals gezegd, Entrapped is aardig, zeker een voldoende waard, maar Trapped was toch wel een stuk beter.

Beroepsklimmers, het blijft een apart slag volk. Dat blijkt ook wel weer uit het verhaal van Jerzy Kukuczka, de man die na Reinhold Messner alle 14 achtduizenders wist te beklimmen. Jurek, zoals zijn bijnaam luidt, komt er niet heel positief af in deze docu, hij is eigenlijk alleen maar constant met zichzelf en het klimmen bezig. Zijn vrouw moet het maar uitzoeken thuis met het opvoeden van de kinderen (en dat dan ook nog in een tijd waarin veel politieke en sociale veranderingen op komst zijn), en tijdens expedities bekommert hij zich meer dan eens niet erg om zijn expeditiegenoten. Daarentegen is het wel grappig om te zien hoe hij zijn expedities financiert, vaak bedenkt hij daar allerlei alternatieve manieren voor (tot aan smokkel aan toe), want de mogelijkheden die westerse expedities hebben, heeft hij zeker niet. Dat maakt zijn prestaties op het klimvlak natuurlijk bijzonder knap, maar het beeld van een niet erg sociale, egoïstische, bijna narcistische man blijft na afloop toch meer hangen.