Reacties

Een Britse sergeant wil zijn nieuwe groep rekruten wat 'Umpity Poo' bijbrengen, zoals hij het zelf noemt, een nogal flauwe variant op het Franse 'un petit peu', en vertelt daartoe à la 'Opa vertelt' een verhaal over die keer dat hij met negen man vast kwam te zitten in een fortachtig gebouwtje in de Libische woestijn. Daar wist hij stand te houden tegen een enorme overmacht aan Italiaanse soldaten, die hier nog net niet als debiel worden afgeschilderd. Een beetje een film als Sahara dus, maar dan wel heel wat simpeler en korter (iets meer dan een uurtje). Het is allemaal veel 'Britain First' en door de score hier en daar nogal cartoonesk, maar dat was voor een film in de oorlogsjaren op zich vrij normaal. Al met al kan het er net aan mee door voor een zesje.

Geweldige klassieker! De glansrollen van natuurlijk Clint Eastwood, Telly Savalas, maar vooral Donald Sutherland, maken dit tot een onvergetelijk, humorvol, schatzoekavontuur. Moet je gezien hebben!

Rauw, indrukwekkend en nietsontziend, zo mag je deze derde versie van All Quiet on the Western Front wel noemen. Je ziet hier maar weer hoe sommige bevelhebbers op emotie beruste beslissingen nemen die verstrekkende gevolgen hebben voor duizenden levens, en dat terwijl ze zelf in luxe baden en het front nooit van dichtbij zien. In dat opzicht komt deze wel even binnen, en vind ik Im Westen nichts Neues beter uit de verf komen dan het nog niet zo lang geleden uitgebrachte 1917. Maar daarin zit ook het probleem; de film heeft het momentum een beetje gemist en voelt als een nakomertje van 1917 zonder veel extra waarde, en zal daarom ook niet de prijzen winnen die 1917 wel won (drie Oscars).

En dan ineens duikt m'n jeugdheld Terence Knox op in deze film, en dan kan ik alleen maar denken aan Sergeant Zeke Anderson uit Tour of Duty (wanneer laten ze die serie eens zien op de streamingdiensten?). Alleen voor hem krijgt deze film een 5, want verder is het een rare, onsamenhangende bende die niks nieuws biedt ten opzichte van het eerste deel. En dan nog wat, waar zijn die bedroevend slechte Predator-effecten voor nodig??

Dit is ook weer echt niet best allemaal, al moet ik zeggen dat sommige basiselementen er nog best aardig uit komen. Het verhaal is een variant op films als The Land That Time Forgot en al die Voyage to...-films uit de jaren '60, al houdt men het hier simpeler met een 'verlaten' eiland met daarop een mysterieus hotel vol met kerstversieringen (terwijl het hoogzomer is). Op zich werkt dat gegeven wel. En de makers hebben ondanks hun karige budget ook nog echt wel hun best gedaan om een en ander met goedkope, maar soms best doeltreffende effectjes spookachtig te laten zijn. Een filmmaker met genoeg budget kan hier wat dat betreft nog een aardige remake van maken.
Maar, laten we wel wezen, verder is deze film in z'n algemeenheid gewoon een klunzige bende met ook hier een hoog Scooby Doo-gehalte, ofwel, lekker eindeloos heen en weer rennen om aan het kwaad te ontkomen en ondertussen vooral veel gillen en krijsen. Als je van plan bent dit te gaan kijken, gooi dan van tevoren in ieder geval een sloot alcohol naar binnen, dan ga je het waarschijnlijk nog leuk vinden ook.

Ik zie dit soort korte films als experimenten voor mooie initiatieven die kunnen leiden tot nieuwe topfilms. Maar een Friday the 13th-ripoff van vijf minuten... Kom op zeg, is de creativiteit tegenwoordig zo ver te zoeken?

Dommig B-horrorwerkje dat kant noch wal raakt. Er zit een monster in een schuurtje, en dat levert natuurlijk problemen op. Omdat je alleen daarmee geen 90 minuten kan vullen, zijn er weer wat subplotjes met de haren bijgesleept over pesten op school, opgroeien zonder ouders en nog wat tienerproblematiek. Het had me in ieder geval allemaal bespaard kunnen blijven als de hoofdpersoon na 20 minuten al had gedaan wat ie nu pas na 90 minuten doet: de fik erin en de mazzel!

Horror zoals horror hoort te zijn. Duister, beklemmend, smerig, spannend, griezelige filmscore, en een paar mooie twists aan het einde. Een agent gaat undercover in een klooster dat niet is wat het lijkt, en dat ondervindt hij letterlijk aan den lijve. Of zit het toch iets anders? Ik heb me er in ieder geval prima mee vermaakt, maar moet nu bij elke kom soep die ik eet wel denken aan deze film, en dat was nou ook weer niet de bedoeling... 😉

Pfff, het duurt wel heel erg lang voordat deze film een beetje op gang komt. Na een uur is er nog amper wat gebeurd (hoeveel opbouw heb je nodig?) en wilde ik eigenlijk al afhaken. Het hielp daarbij ook niet dat de beeldkwaliteit (via Pathé Thuis nog wel) erg matig was, alsof er een kras op de filmrol zat. Maar goed, na een uur kwam er dan toch iets van schwung in het verhaal en een ietsiepietsie horror. Venetië leent zich als decor fantastisch voor een mysterieuze horrorfilm, de film lijkt soms ook wel meer een ode aan die stad te zijn dan dat het nog ergens over gaat, en daardoor is het net een zesje waard. Maar jongens jongens toch, dit had allemaal wel wat vlotter en strakker gemogen.

Prima film die in eerste instantie voorspelbaar lijkt (net als de FBI-rechercheur heb je al meteen het gevoel dat deze 'Fenton Meeks' iets te verbergen heeft), maar uiteindelijk wordt je toch een paar keer op het verkeerde been gezet. Bill Paxton speelt indrukwekkend als de gestoorde vader van Fenton en Adam die visioenen van God krijgt en daarnaar handelt (anders gezegd: gaat moorden). Alleen al de psychotische blik in z'n ogen vertelt je dat je met iemand te maken hebt die niet lekker in z'n hoofd is. Al met al zeker het bekijken waard!

Briljante film, een echte klassieker, die het verhaal vertelt van de 19-jarige Malik die als een complete nobody (hij is zelfs analfabeet) voor zes jaar de gevangenis in moet en daar door goed te luisteren en te leren langzaam zijn weg weet te vinden tussen de grote boeven. De spanning druipt eraf, de beelden van het gevangenisleven zijn indrukwekkend, en er wordt op zeer hoog niveau geacteerd. Moet je gezien hebben!

Interessante Hongaarse film die zich enkel en alleen in en rondom een desolaat gelegen tankstation afspeelt. Wanneer we kennis hebben gemaakt met de pomphouder en z'n excentrieke hulpjes, stopt er daarna een busje met prostituees en hun chauffeurs/begeleiders die door autopech al snel niets anders kunnen doen dan de tijd daar door te brengen tot hun wagen gerepareerd is. Dat is het begin van veel onderlinge intriges en andere mysterieuze gebeurtenissen. Leuk als tussendoortje! En nee, deze film heeft verder niks met het Nederlandse woord 'kut' te maken.

Ik vond het allemaal maar vlees noch vis. Is deze film een aanklacht tegen de porno-industrie? Ja en nee. Wat vooral de boventoon voert is het 'verhaal' van een naïef en stuurloos meisje dat zich laat verleiden door de zogenaamde glitter en glamour van de pornowereld, die het op social media lijkt te zijn. Ze gaat er voor, wil naar de top, maar maakt daarbij continu verkeerde keuzes die haar keihard confronteren met zichzelf. En dan toch, ondanks alles, heeft ze de behoefte om maar door te blijven gaan, en daar zit ook gelijk het grootste minpunt van deze film; het wordt nooit duidelijk waarom ze doet wat ze doet, ze acteert ook nogal klinisch, en dat gaat wel storen. In ieder geval kan je daar de pornoscene, hoe vuil die ook is, niet de schuld van geven.
Verder is de film ook niet meer dan een aaneenschakeling van behind-the-scenes-beelden, er komt maar geen verhaal los dat ergens naartoe werkt, het blijft in het luchtledige hangen. En die expliciete seksscènes? Mwah, dat valt ook wel mee. Er zijn wat geslachtsdelen te zien, maar het is zeker niet zoals in de twee Nymphomaniac-films, waar alles ongecensureerd in beeld komt. Alles bij elkaar kan ik er niet meer dan een zesje voor geven.

Dit is min of meer het vervolg op Der Tote am Teich, en in dit deel wordt ingegaan op een open eindje uit het eerste deel. Het is niet aan te raden deze film even 'los' te kijken, want dan ontgaat je het een en ander. Verder is dit deel eigenlijk wat overbodig; het is op zich niet slecht, maar er gebeurt niet zoveel en het houdt de aandacht niet vast. Het speelt zich in hoofdzaak af tussen vier personen (zie de filmposter) en hun gevoelens, de intrigerende dorpsgemeenschap uit het eerste deel speelt amper een rol en dat neemt een hoop spanning en sfeer weg. Jammer.

Heb wel eens betere shows van Bill Burr gezien. Het lijkt alsof de coronaperiode en alle lockdowns 'm dusdanig hebben doen twijfelen aan van alles en nog wat, dat hij over geen enkel beladen onderwerp z'n échte mening geeft. Over diezelfde coronatijd, de cancelcultuur, feminisme en abortus zegt hij wel wat grappige dingen, maar probeert hij ook nergens een groep voor het hoofd te stoten, terwijl ik denk dat je dat als cabaretier juist wel moet en kán doen om een goede discussie te kunnen voeren. Hij leek ook een beetje geïntimideerd door wat rednecks die constant naar 'm aan het schreeuwen waren. Het stuk over z'n eerste paddo-ervaring en de keiharde confrontatie die hij daarbij met zichzelf had, is dan wel weer heel sterk, maar goed, dat is een persoonlijk verhaal waar je als buitenstaander verder ook niet te veel mee kan. Volgende keer graag weer wat meer scherpe randjes!

Wat een heerlijke film. Zalige sarcastische dialogen van Pulp Fiction-niveau, een plot dat telkens weer een andere afslag neemt dan je verwacht, glansrollen van Farrell, Gleeson en Fiennes (en nog wel wat anderen) en de keuze voor 'shithole' Brugge als plaats van handeling is ook erg verfrissend (is er überhaupt een andere gangsterfilm die zich in Brugge afspeelt?). Jammer dat er ondanks de locatie vrijwel geen Belgische en/of Nederlandse acteurs of actrices meespelen, dat had het nog wat authentieker gemaakt.

Wir können nicht anders? Nou, dit had echt wel anders gekund. In de eerste tien minuten dacht ik nog naar een serieuze film te kijken, maar daarna wordt het allemaal wel erg karikaturaal, dommig en kinderachtig. Het ergste is dan ook nog dat het verhaal binnen drie kwartier al verteld is en het daarna een zichzelf herhalende onsamenhangende bende wordt, een soort Scooby Doo waarbij de slechterik in een Kerstmanpak al schietend tot sint-juttemis achter 'de goeien' blijft aanrennen... ofwel, categorie brandhout!

Een Landkrimi zoals het een Landkrimi betaamt, met alle bekende ingrediënten om anderhalf uur onderhoudend te zijn: een raadselachtige moord, het dorpje met zijn vreemde gemeenschap en vele onderlinge intriges, een nukkige rechercheur die met een jonge beginneling de zaak moet zien op te lossen, en veel oog voor Oostenrijke tradities en gewoonten. Prima als tussendoortje.

Duidelijk weer zo'n gevalletje waarbij de vorm verkozen is boven de inhoud. Als je snel in slaap wil vallen is dit een topfilm, anders zou ik je aanraden nog even verder te zoeken naar een horrorfilm met wat meer grinta.

Topfilm. Lijkt in het begin een beetje de kant van El Páramo op te gaan (al wordt die film na een half uurtje met de minuut belabberder), ook hier worstelen moeder en kind in toenemende mate met het wegblijven van de vader des huizes die in dit geval op een wolf aan het jagen is die hun voedselvoorziening in problemen brengt. Gelukkig neemt deze film halverwege een andere afslag en wordt het daarna pure horror waarbij het woord 'wraak' wel een nieuwe dimensie krijgt. En oh ja, de wolf, daarvan horen we in Nederland toch alleen maar dat deze totaal ongevaarlijk is voor de mens? Nou, laat deze film dan maar niet zien aan de gemiddelde Nederlander ;)

De film is nog maar net begonnen of je wordt al volledig overrompeld door actie en chaos in de Parijse banlieue Athena. De regie is indrukwekkend en wordt daarbij sterk aangezet door een dreigende soundtrack die op sommige momenten echt naar een kookpunt toewerkt, zoals in een geweldig intens uitgebeelde scène waarin een politiepeloton in vlammen wordt gezet. Verder helaas wel wat te dunne personages en een overbodig einde, desalniettemin zeker het kijken waard.

Het probleem met een film als deze is dat het plot veel te dun is om anderhalf uur te boeien, en dat zorgt er voor dat er allerlei onzinnige scènes en flashbacks bij bedacht zijn om de tijd vol te maken. Op zich kan een scenario met een geheimzinnige schutter best werken, maar had de schutter dan ook tot aan het einde toe buiten beeld gelaten, dat was veel spannender geweest. Maar nee, waar de regisseur de kunst van het weglaten juist op dit onderdeel had moeten toepassen, heeft hij gewoonweg alle logica weggelaten en blijf je na afloop alleen maar met vragen en raadsels achter.

Zeer indrukwekkende, maar ook tragische film. Regisseur Akin neemt je mee in een continue achtbaan van emoties, waarin (on)recht, familie, wanhoop, woede, wraak en onbegrip centraal staan. Diane Kruger speelt geweldig, de pijn van het immense verlies is overduidelijk van haar gezicht af te lezen. Je hoopt als kijker alleen maar dat ze gerechtigheid krijgt, het wordt daarentegen alleen maar erger en erger. Akin wilde met deze film vooral de discussie aanzwengelen dat het toenemende rechtsextremisme in Duitsland niet serieus genomen wordt, en dat slachtoffers van rechtsextremistische terreurdaden vaak wat onserieus behandeld worden. Want die extremisten zijn volgens de politie helemaal niet in staat om dat soort georganiseerde acties uit te voeren, het zijn er immers toch maar een handjevol. Dat beeld is ondertussen wel bijgesteld, nu de Duitse minister van Binnenlandse Zaken gisteren erkende dat het Reichsbürger-extremisme toch wel een probleem aan het worden is. Een beter moment om deze film (nog eens) te kijken is er dan ook niet.

Vreemde film. Het begint eigenlijk al als Angie en Patrick worden gevraagd om als 'privédetective' te gaan zoeken naar de verdwenen/ontvoerde Amanda, terwijl ze helemaal geen ervaring met misdaadzaken hebben. Dat je daarna gewoon maar met de politie mee mag lopen en alles over een lopende zaak te horen krijgt, gaat er bij mij dan ook niet in, dan kan elke boerenlul zich onder 't mom van 'ik ben zogenaamd een privédetective' gaan bemoeien met welke politiezaak dan ook. Halverwege de film schiet de hoofdpersoon dan zonder pardon nog iemand door z'n hoofd, maar blijkbaar hoef je je daar niet voor te verantwoorden in Amerika. En wat is de rol van Angie nou eigenlijk? Ze loopt de hele film maar een beetje achter Patrick aan, ze heeft totaal geen functie in het verhaal. Casey Affleck roept daarnaast in zijn rol als Patrick ook ergernis op, zijn acteren zit continu tegen overacting aan, het is in bijna elke dialoog schreeuwerig. Ik ben uiteindelijk toch blijven kijken omdat je wil weten hoe de vork in de steel zit, dus ergens heeft de film toch een zekere spanningsfactor, en dat trekt het geheel net over de streep voor een zesje.

Wat zullen al die acteurs het op de set leuk gehad hebben met elkaar, maar voor de normale filmkijker is hier echt niks te halen. Moeten we echt enthousiast worden van één uur en drie kwartier aan puberale grapjes over piemels, poep en wiet? En dan constant maar schreeuwen, constant maar forceren, met daarbovenop de zelfbevlekking van al die Hollywoodsterren die hier over elkaar heen buitelen om ook iets 'grappigs' te mogen zeggen... Kom op zeg. Ik vond het allemaal maar doodvermoeiend. Als ze zich nou allemaal binnen een kwartier hadden laten afslachten en dat op Netflix hadden gegooid, dan hadden ze pas ECHT humor gehad. En had ik anderhalf uur overgehouden voor nuttige dingen.