Reacties

Ten eerste moet gezegd worden dat deze serie qua vormgeving een pareltje is, met veel oog voor detail. Je wordt echt helemaal meegezogen in een dystopische wereld waarin de nazi's en het Japanse Keizerrijk domineren na de Tweede Wereldoorlog gewonnen te hebben van de geallieerden. Maar ja, wat wil je met onder andere Frank Spotnitz (The X-Files) en Ridley Scott (Alien) in je productieteam, die weten wel van wanten.
Helaas gaat het qua vertelstructuur en verhaal mis, vooral na het tweede seizoen. Het wordt dan rommelig, personages komen en gaan, en veel te veel scènes zijn irrelevant en slaan de boel daardoor dood. Daarnaast is de factor toeval door de hele serie heen wel iets te vaak aanwezig en dat gaat ook storen. Jammer, want hier was iets onvergetelijks van te maken.

Tja, ik ga niet mee met alle loftuitingen over deze film. Leuk voor geluidsmensen om wat aan beroepsdeformatie te doen, maar verder weinig boeiend. Het begin is nog wel aardig, daarna verzandt de film in een grijs gebied waarbij de kijker zich door een suffe ontluikende romance en een hoop geheenenweer met een tape moet worstelen totdat de belachelijke finale zich aandient, die alleen maar zo gemaakt is om nog wat mooie plaatjes van Philadelphia te laten zien. Ik heb me rot verveeld.

Goede en sfeervolle politiefilm, waarin Benicio Del Toro alleen al met z'n charisma de show steelt. De soundtrack is ook pakkend, bij de meest simpele scènes voel je de spanning toch opborrelen. En ook fijn om Alicia Silverstone weer eens normaal tot goed te zien acteren, dan kan ik haar belachelijke rol uit The Requin tenminste als een vergissing zien.

Je zou deze serie het broertje van Band of Brothers kunnen noemen, maar het ontstellend hoge niveau van die serie wordt hier niet gehaald (neemt overigens niet weg dat dit ook een topserie is). Waar Band of Brothers een voornamelijk lineaire verhaalstructuur kent en zich op het slagveld afspeelt, maken we in The Pacific geregeld een uitstapje naar gebeurtenissen in de zijlijn van de oorlog. Ook wordt er in The Pacific meer aandacht besteed aan het psychische leed van de mariniers waardoor er meer diepte aan de verhalen wordt gegeven, waar in Band of Brothers vaker de heroïek de boventoon voert. Spielberg en Hanks zijn overigens nog niet klaar met het verfilmen van indrukwekkende oorlogsverhalen: in 2024 zal Masters of the Air worden uitgebracht, hopelijk tikt ook die serie het niveau van z'n twee voorgangers aan.

Dit is min of meer een kopie van de documentaireserie World War II in Colour, maar dan wat herschikt en ingekort. Hierna zou ook nog WWII in Color: Road to Victory volgen, waarbij de hele boel opnieuw door elkaar is gehusseld. Op die manier kan deze docuserie eindeloos herhaald worden, maar levert dat geen nieuwe inzichten en beelden meer op. Desalniettemin is deze versie het bekijken meer dan waard, zeker als je één van die andere dubbelgangers nog niet hebt gezien.

Het gekonkel, de intriges en de machtsstrijd tussen de nazi-kopstukken leveren zoveel bijzondere verhalen op, dat de tien afleveringen van deze serie zo voorbij vliegen. Wel had er wat meer aandacht besteed mogen worden aan de vormgeving: de verhalen worden aan elkaar gepraat door professoren en historici, daarbij ondersteund door historische beelden en 'reconstructies', maar vooral die reconstructies zien er vaak knullig uit, en veel beelden en verhalen worden nogal eens herhaald. Dat neemt echter niet weg dat de serie een goed beeld geeft van de waanzin van het naziregime.

Harde oorlogsfilm over een 'vergeten' WO II-veldslag, die op een drama uitliep voor de Amerikaanse troepen (en dus ook niet zo gek dat er in Hollywood weinig aandacht aan wordt besteed). Qua camerawerk, kleurstelling en sfeer heeft de film wel wat weg van een aflevering van Band of Brothers (heeft die serie dat van deze film afgekeken? 😉), maar het verhaal en de personages zijn wel wat te dun om een onuitwisbare indruk achter te laten. De waanzin van de oorlog wordt goed getoond, maar als kijker blijf je op afstand. Daarom blijft het bij een ruime 7 als beoordeling.

Tja, als je de HBO-serie Chernobyl hebt gezien, is alles wat je daarna over de ramp in Tsjernobyl ziet al snel matig. Ook deze film is niet best, alles concentreert zich rondom een romance waar de Tsjernobyl-ramp een beetje bijgetrokken wordt om de boel van een overload aan sentiment te voorzien. Historisch gezien klopt er verder niks van de gebeurtenissen en alle politieke vraagstukken zijn weggelaten. Niet zo gek, want de film is mogelijk gemaakt door de Russische staat en Gazprom. Ik zou zeggen: kijk de serie of, als je die al gezien hebt, laat het daar lekker bij.

Leuke documentaire over de bijzondere architectuur van bushaltes uit de Sovjettijd. In principe werd alles en iedereen door de staat onder de duim gehouden, maar de bushaltes en hun vormen ontsnapten blijkbaar aan het Sovjetregime. Het boek (met dezelfde naam) is trouwens ook een aanrader, evenals de soundtrack met bijpassende electromuziek die onlangs is uitgebracht op een LP.

Indrukwekkende documentaire over het keiharde leven rondom het Aralmeer, waar zich sinds de jaren '60 een milieuramp heeft voltrokken. Wat fijn is aan deze docu is dat bijna alles in stilte wordt gebracht, dus geen voice-overs, geen interviewer, geen (politieke) agenda's, geen pratende hoofden... nee, je mag in alle rust je gedachten laten gaan over wat je ziet en hoort. En dat is niet niks.

Dat er een hoop misstanden zijn in themaparken als Seaworld (en dichterbij huis het Dolfinarium), dat blijkt wel uit Blackfish, maar de documentairemakers hebben wel een heel duidelijke eenzijdige agenda. Op één spreker na, die een zinnetje of twee mag zeggen, is er dan ook geen tegengeluid te horen over wat er allemaal beweerd wordt in deze docu. Dat deed Seaworld zichzelf ook wel aan door hier niet aan mee te werken, al gaf een aantal voormalige orkaverzorgers van het park al snel na de release aan dat veel van wat zij hadden gezegd niet in de docu terecht is gekomen omdat dit de agenda van de makers niet ondersteunde, en dat is natuurlijk wel kwalijk. Maar hoe het ook zij, ondertussen zijn we alweer tien jaar verder, is Tilikum al overleden, en bestaan Seaworld en z'n orkashows nog steeds. Is er dan helemaal niks geleerd van de onthullingen uit deze docu, of zit de waarheid toch iets anders in elkaar?

Of het nou zo'n goed idee was om van de avonturen van Scooby-Doo complete films te maken van zo'n 80 minuten betwijfel ik, want het is vooral veel meer van hetzelfde ten opzichte van de afleveringen van 22 minuten, en dan wordt het toch erg eentonig. Maar doordat de formule hetzelfde is gebleven, zal het voor de hardcore fans vast genieten zijn.

Haha ja, we trappen er elke keer toch weer in ;)

Tjongejongejonge.... met deze film moet het dan allemaal 'eindigen'. Er komt zelfs een hele nachtelijke processie aan te pas om te bewijzen dat Michael Myers nu 'echt' dood is. Maar de oplettende kijker weet al wat er hierna komt, want daar hint de regisseur in dit rommeltje al flink naar: net als in de Saw-franchise krijgen we nog eens 34 delen met Michael Myers-copycats die de boel in Haddonfield op stelten gaan zetten. Want waar geld te verdienen valt, geeft men niet zoveel om originaliteit en authenticiteit. Naam van het volgende deel: The curse of Michael Myers - A Halloween story. Ik geef het je op een briefje.

Dit is toch een soort van klassieker, maar net als het origineel uit 1956 beklijft ook deze versie niet bij mij. Het eerste uur is qua spanningsopbouw op zich prima, daarna vond ik het wel weer een spelletje 'ren je rot' worden. Het duurt allemaal wat te lang, is hier en daar ook al wat gedateerd, en ik ben zelf ook gewoon niet zo'n fan van Donald Sutherland. Ik vind 'm hier ook wat verkeerd gecast, hij heeft niet de uitstraling van een goeierik, en daar helpt z'n wat viezige jaren '70 pornoacteur-look ook niet bij. Wel grappig om Don Siegel, de regisseur van het origineel (en van Dirty Harry!), hier nog voorbij te zien komen als taxichauffeur.

De titel zegt al genoeg: voor liefhebbers van onzinnige culthorror van de b-garnituur is het genieten geblazen. De Chiodo-broers leven zich hier helemaal uit met een vrachtlading aan leuk bedachte gadgets, grappige (maar wel heel goedkope) effecten en creatieve set designs om het van begin tot eind boeiend te houden en dat lukt ze vrij aardig. Vooral de aankleding van met name de circustent c.q. het ruimteschip is bijzonder geslaagd te noemen. Als klap op de vuurpijl krijg je daar nog de grappige titelsong 'Killer Klowns' van The Dickies bij, die aan het begin gelijk de toon zet. Als de acteurs niet zo belabberd waren, was dit zelfs een goede film geweest.

Geweldige serie, goed gemaakt en kleurrijk. Maar ook erg bloederig en gewelddadig, dus als je daar niet tegen kan, zoek dan verder.

Als je als documentairemaker zoveel excentrieke randdebielen voor je camera krijgt, weet je: dit is goud. En dat werd Tiger King ook, een gigantisch succes (al hielp de pandemie ook wel wat mee). Bovenal toont Tiger King ook het absolute failliet van het hedendaagse Amerika aan: normen en waarden worden bepaald op sociale media (waarbij elkaar continu met de dood bedreigen en zwaaien met wapens normaal is geworden), iedereen kan elkaar blijkbaar tot in de eeuwigheid aan blijven klagen met geld dat men niet heeft, investeringen worden gedaan met geld dat er niet is ('vraag gewoon maar weer een nieuwe lening of creditcard aan, of verkoop of fok een paar tijgers'), liegen en bedriegen is gebruikelijk, de politie kijkt vaak weg, de rechterlijke macht is niet bepaald consequent in z'n uitspraken, succes wordt afgemeten aan het aantal likes dat je hebt op Facebook, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Te treurig voor woorden. Na het eerste seizoen was ik alle narcistische egootjes en hun slappe gelul overigens wel zat, wat er na dat seizoen komt voegt ook echt helemaal niks meer toe, en ik hoop ook dat er nooit meer iets bij komt. Maar uniek is Tiger King zeker.

Goede film over de ellende die bolletjesslikkers moeten ondergaan, vanaf het moment dat ze vanuit hun kansarme positie geronseld worden, tot aan het moment dat de drugs 'overhandigd' moeten worden. Door het hele verhaal heen zijn veel verwijzingen te vinden naar de heilige Maria, maar ook die kan geen verlossing bieden.

Het heeft allemaal net te weinig om het lijf om in de categorie 'onvergetelijk' geplaatst te worden, maar door Brad Pitt, James Gandolfini en een paar geweldig gemonteerde scènes kijk je deze film in een zucht uit.

Het neonazisme steekt al weer een tijdje de kop op in Duitsland (en Oostenrijk), en het is dan ook geen verrassing dat we de laatste jaren steeds meer films zien die over dit onderwerp gaan. Hier ook weer een aangrijpend portret van twee vrouwelijke tieners, waarvan de ene zich steeds meer aangetrokken voelt tot een rechts-radicale groep en de andere zich wil afscheiden. Qua verhaal is het soms wel wat te kort door de bocht, maar overall is het een geslaagde film die stof tot nadenken geeft. Een paar jaar later zou David Wnendt Er ist wieder da regisseren, wat bij onze oosterburen helemaal tot een volksdiscussie leidde over de opkomst van het neonazisme.

Scenariotechnisch zit The Killing geweldig in elkaar, al hadden het begin en het einde nog wel wat extra aandacht verdiend. Maar zoals hierboven al gezegd is, zie je duidelijk dat we hier met een aankomend topregisseur te maken hebben.

Een aparte en in zekere zin ook wel controversiële film (vooral toen) over een groep losgeslagen tieners die de moord op één van hun vrienden nogal nonchalant ondergaat. In bredere zin is het een interessant sociaalkritisch portret van Amerikaanse jongeren die onder de armoedegrens leven en uitzichtloos de dagen doorbrengen met drank, drugs en veel problemen in de familiesfeer. Dat allemaal met een piepjonge Keanu Reeves en Dennis Hopper, die hier maar weer eens een rare schizofrene malloot mag spelen (en dat natuurlijk geweldig doet).

Rare film met een raar verhaal, verteld in een nogal vreemde, warrige volgorde. Maar wat ik vooral niet begrijp, is de zweem van pedofilie die door de hele film heen hangt. Het past gewoonweg niet bij de rode draad van het geheel en roept alleen maar onnodige walging en ongemak op. Ik weet niet in hoeverre het boek van Grunberg gevolgd wordt, maar blijkbaar moet het altijd maar plat en obsceen in Nederlandse films. Hier had je echt wel een spannende psychologische thriller van kunnen maken, maar nu blijf je met veel vragen achter.

Poe, als er één film is die bijna elke kijker zal bijblijven, is het deze wel. Dit is gewoon de ultieme nachtmerrie. En alsof dat niet genoeg is, gooien de verontrustende minimalistische klanken van Clint Mansell nog een schepje bovenop de misère. In ieder geval is dit deprimerende meesterwerk niet voor iedereen weggelegd, dus weet waar je aan begint.