Reacties

Heel aardige thriller waarin niets is wat het lijkt. Elementen uit allerlei klassieke horrorfilms worden op een knappe en originele manier door elkaar gehusseld en dat maakt het tot aan het einde toe bloedje spannend. En check elke dag je logeerkamer als je thuis komt! 😉

Alle horrorelementen zijn wel aanwezig, alleen ontbreekt er een verhaal. En dat zorgt ervoor dat de film na een aardig begin in de repeatstand blijft hangen totdat de regisseur het ook niet meer wist en er maar een plotseling einde aan maakte. Dit had veel beter uitgewerkt kunnen worden.

De hand van Spielberg is onmiskenbaar aanwezig in deze klassieker. De sfeer, de muziek, de quotes ('They're heeere'), de montage, je ziet de hand van de meester gewoon. En zelfs nu, 41 jaar later, is de film nog prima te bekijken.

Knap dat je ze alle acht hebt uitgekeken!

Zou mooi zijn als kinderen die gepest worden in die gevallen automatisch telekinetische krachten zouden kunnen ontwikkelen om hun pesters te straffen, dan is het snel afgelopen met al dat gepest 😉.

Aardige weerwolvenfilm (al lijken ze soms meer op trollen) die sterk begint met de karakterisering van alle vervelende typetjes aan boord van de trein en de daarna oplopende spanning als onduidelijk is waarom de trein is gestrand. Als dat vervolgens duidelijk wordt, is het wel veel 'van dik hout zaagt men planken' en glijdt de film af, al wordt het nooit Ed Wood-materiaal. Maar zoek je iets bloederigs en sfeervols voor je Halloween-avond, dan is dit een prima filmpje.

En ja hoor, daar hebben we nog maar weer eens een armzalig slechte haaienfilm. Dit keer valt een babyhaai (!!) zwemmers aan in een meer in Texas. Het beest is luttele dagen na z'n geboorte al zo volgroeid dat het doden van volwassen mensen en het laten kapseizen van bootjes geen probleem is (de dierenencyclopedie geeft aan dat een stierhaai bij geboorte ongeveer 60 cm lang is 🤔). De maker hiervan heeft ogenschijnlijk wat vrienden en familie opgetrommeld die de film verder volmaken met stompzinnige acties en dialogen, want acteurs kan je ze niet noemen. Geld voor wat speciale effecten was er ook niet, dus mag een van de vrienden met een haaienvin op z'n hoofd rondzwemmen. Droeviger ga je ze bijna niet krijgen.

Wat een rommel. Het scenario is te achterlijk voor woorden, het acteerwerk waardeloos, de dialogen bedroevend (al die kansloze 'grapjes' tussendoor... pfff...) en zelfs de CGI is niet best. Daarnaast is de montage zo chaotisch dat het allemaal amper te volgen is. En die Megs? Die spelen eigenlijk maar een rol in de kantlijn. Dit heeft helemaal niets met liefde voor cinema te maken, dit is alleen maar gemaakt om snel te cashen. Na dit gezien te hebben, ga ik Sharknado nog waarderen ook.

Heel aardige horror, een soort mix van Children of the Corn en The Purge. Het einde is wel wat rommelig, de regisseur wist duidelijk niet zo goed hoe hij de film moest laten eindigen dus heeft hij alle scènes die een potentieel einde zouden kunnen zijn maar achter elkaar geplakt. Neemt niet weg dat dit verder prima kijkvoer is.

Bijzonder rare film, over een sociaal gestoorde jongen die een seriemoordenaar probeert te ontmaskeren, maar tegelijkertijd ook het gevoel heeft dat hij zelf een seriemoordenaar in spé is. Er hangt een vreemde spanning in deze film, waarbij je je met name afvraagt wat de rode draad nu eigenlijk is en waar de film naartoe wil. Aan het einde wordt een en ander wat duidelijker, maar blijft het geheel toch een vat vol open eindjes en gemiste kansen. Wel leuk om Christopher Lloyd (of moet je Dr. Emmett Brown zeggen 😉) weer eens maniakaal te zien acteren, dat kan je wel aan hem overlaten.

'Ken je die mop van die premiejager, de empaat, de antropoloog, de microbioloog en de foute overheidswetenschapper die op een buitenaards wezen verkleed als bloedmooie vrouw gingen jagen?' In de mop gingen ze normaal gesproken niet, maar in Species gaan ze er vol voor. Alleen dat concept al fronst de wenkbrauwen, helemaal als de empaat (Forest Whitaker) hier en daar even aan z'n hoofd voelt en dan weer weet wat waar staat te gebeuren, zijn rol wordt met de minuut gekker. Het is wat dat betreft een grote bak onzin, maar wel een lekker te verteren bak onzin die je in no-time uitkijkt.

Best aardig. Duidelijk is dat er weinig budget was, al heeft men dat redelijk weg weten te moffelen door gebruik te maken van een arctische kleurstelling, die de film een sinister sfeertje geeft. Een onduidelijke dreiging, wat duistere muziektoontjes en een afgelegen stadje in de bossen doen de rest. Het suffe subplotje over de getroebleerde sheriff en zijn eveneens wat getraumatiseerde hulpje voegt weinig toe, maar ja, er moest blijkbaar nog wat bij om die negentig minuten gevuld te krijgen. Ondanks dat zeker geen weggegooide tijd.

Ten eerste moet gezegd worden dat deze serie qua vormgeving een pareltje is, met veel oog voor detail. Je wordt echt helemaal meegezogen in een dystopische wereld waarin de nazi's en het Japanse Keizerrijk domineren na de Tweede Wereldoorlog gewonnen te hebben van de geallieerden. Maar ja, wat wil je met onder andere Frank Spotnitz (The X-Files) en Ridley Scott (Alien) in je productieteam, die weten wel van wanten.
Helaas gaat het qua vertelstructuur en verhaal mis, vooral na het tweede seizoen. Het wordt dan rommelig, personages komen en gaan, en veel te veel scènes zijn irrelevant en slaan de boel daardoor dood. Daarnaast is de factor toeval door de hele serie heen wel iets te vaak aanwezig en dat gaat ook storen. Jammer, want hier was iets onvergetelijks van te maken.

Tja, ik ga niet mee met alle loftuitingen over deze film. Leuk voor geluidsmensen om wat aan beroepsdeformatie te doen, maar verder weinig boeiend. Het begin is nog wel aardig, daarna verzandt de film in een grijs gebied waarbij de kijker zich door een suffe ontluikende romance en een hoop geheenenweer met een tape moet worstelen totdat de belachelijke finale zich aandient, die alleen maar zo gemaakt is om nog wat mooie plaatjes van Philadelphia te laten zien. Ik heb me rot verveeld.

Goede en sfeervolle politiefilm, waarin Benicio Del Toro alleen al met z'n charisma de show steelt. De soundtrack is ook pakkend, bij de meest simpele scènes voel je de spanning toch opborrelen. En ook fijn om Alicia Silverstone weer eens normaal tot goed te zien acteren, dan kan ik haar belachelijke rol uit The Requin tenminste als een vergissing zien.

Je zou deze serie het broertje van Band of Brothers kunnen noemen, maar het ontstellend hoge niveau van die serie wordt hier niet gehaald (neemt overigens niet weg dat dit ook een topserie is). Waar Band of Brothers een voornamelijk lineaire verhaalstructuur kent en zich op het slagveld afspeelt, maken we in The Pacific geregeld een uitstapje naar gebeurtenissen in de zijlijn van de oorlog. Ook wordt er in The Pacific meer aandacht besteed aan het psychische leed van de mariniers waardoor er meer diepte aan de verhalen wordt gegeven, waar in Band of Brothers vaker de heroïek de boventoon voert. Spielberg en Hanks zijn overigens nog niet klaar met het verfilmen van indrukwekkende oorlogsverhalen: in 2024 zal Masters of the Air worden uitgebracht, hopelijk tikt ook die serie het niveau van z'n twee voorgangers aan.

Dit is min of meer een kopie van de documentaireserie World War II in Colour, maar dan wat herschikt en ingekort. Hierna zou ook nog WWII in Color: Road to Victory volgen, waarbij de hele boel opnieuw door elkaar is gehusseld. Op die manier kan deze docuserie eindeloos herhaald worden, maar levert dat geen nieuwe inzichten en beelden meer op. Desalniettemin is deze versie het bekijken meer dan waard, zeker als je één van die andere dubbelgangers nog niet hebt gezien.

Het gekonkel, de intriges en de machtsstrijd tussen de nazi-kopstukken leveren zoveel bijzondere verhalen op, dat de tien afleveringen van deze serie zo voorbij vliegen. Wel had er wat meer aandacht besteed mogen worden aan de vormgeving: de verhalen worden aan elkaar gepraat door professoren en historici, daarbij ondersteund door historische beelden en 'reconstructies', maar vooral die reconstructies zien er vaak knullig uit, en veel beelden en verhalen worden nogal eens herhaald. Dat neemt echter niet weg dat de serie een goed beeld geeft van de waanzin van het naziregime.

Harde oorlogsfilm over een 'vergeten' WO II-veldslag, die op een drama uitliep voor de Amerikaanse troepen (en dus ook niet zo gek dat er in Hollywood weinig aandacht aan wordt besteed). Qua camerawerk, kleurstelling en sfeer heeft de film wel wat weg van een aflevering van Band of Brothers (heeft die serie dat van deze film afgekeken? 😉), maar het verhaal en de personages zijn wel wat te dun om een onuitwisbare indruk achter te laten. De waanzin van de oorlog wordt goed getoond, maar als kijker blijf je op afstand. Daarom blijft het bij een ruime 7 als beoordeling.

Tja, als je de HBO-serie Chernobyl hebt gezien, is alles wat je daarna over de ramp in Tsjernobyl ziet al snel matig. Ook deze film is niet best, alles concentreert zich rondom een romance waar de Tsjernobyl-ramp een beetje bijgetrokken wordt om de boel van een overload aan sentiment te voorzien. Historisch gezien klopt er verder niks van de gebeurtenissen en alle politieke vraagstukken zijn weggelaten. Niet zo gek, want de film is mogelijk gemaakt door de Russische staat en Gazprom. Ik zou zeggen: kijk de serie of, als je die al gezien hebt, laat het daar lekker bij.

Leuke documentaire over de bijzondere architectuur van bushaltes uit de Sovjettijd. In principe werd alles en iedereen door de staat onder de duim gehouden, maar de bushaltes en hun vormen ontsnapten blijkbaar aan het Sovjetregime. Het boek (met dezelfde naam) is trouwens ook een aanrader, evenals de soundtrack met bijpassende electromuziek die onlangs is uitgebracht op een LP.

Indrukwekkende documentaire over het keiharde leven rondom het Aralmeer, waar zich sinds de jaren '60 een milieuramp heeft voltrokken. Wat fijn is aan deze docu is dat bijna alles in stilte wordt gebracht, dus geen voice-overs, geen interviewer, geen (politieke) agenda's, geen pratende hoofden... nee, je mag in alle rust je gedachten laten gaan over wat je ziet en hoort. En dat is niet niks.

Dat er een hoop misstanden zijn in themaparken als Seaworld (en dichterbij huis het Dolfinarium), dat blijkt wel uit Blackfish, maar de documentairemakers hebben wel een heel duidelijke eenzijdige agenda. Op één spreker na, die een zinnetje of twee mag zeggen, is er dan ook geen tegengeluid te horen over wat er allemaal beweerd wordt in deze docu. Dat deed Seaworld zichzelf ook wel aan door hier niet aan mee te werken, al gaf een aantal voormalige orkaverzorgers van het park al snel na de release aan dat veel van wat zij hadden gezegd niet in de docu terecht is gekomen omdat dit de agenda van de makers niet ondersteunde, en dat is natuurlijk wel kwalijk. Maar hoe het ook zij, ondertussen zijn we alweer tien jaar verder, is Tilikum al overleden, en bestaan Seaworld en z'n orkashows nog steeds. Is er dan helemaal niks geleerd van de onthullingen uit deze docu, of zit de waarheid toch iets anders in elkaar?

Of het nou zo'n goed idee was om van de avonturen van Scooby-Doo complete films te maken van zo'n 80 minuten betwijfel ik, want het is vooral veel meer van hetzelfde ten opzichte van de afleveringen van 22 minuten, en dan wordt het toch erg eentonig. Maar doordat de formule hetzelfde is gebleven, zal het voor de hardcore fans vast genieten zijn.

Haha ja, we trappen er elke keer toch weer in ;)