Reacties

Waarschijnlijk alleen leuk voor domme tieners en de geilneven van de Megan Fox-fanclub, maar vermijden is het beste advies.

Na acht Saw-films lijkt er met Chris Rock in de hoofdrol deze keer wat verfrissing in de franchise te zitten en jammer genoeg is de rol van Samuel L. Jackson als zijn vader net te dun, want de vader-zoonscène in het eerste deel is wel ouderwets genieten. Je hoeft verder geen voorkennis te hebben van de acht vorige delen en dat is ook wel eens prettig. Het begin is sowieso sterk, maar in het tweede deel ontspoort het allemaal toch weer volledig. Het einde laat wel ruimte voor een tiende Saw en de fans kunnen dus weer dagdromen, al vraag ik me af of die eventuele jubileumeditie nog iets te bieden heeft.

Ze kunnen van Leatherface onderhand wel een Marvel-film gaan maken, want de man is letterlijk en figuurlijk niet stuk te krijgen. Hoewel hij onderhand zwaar bejaard moet zijn, breekt hij nog steeds mensenbotten met z'n blote handen, werpt hij beter dan Tom Brady, blijft hij langer onder water dan Wim Hof, en doet hij trucjes met z'n kettingzaag waar Circus Renz jaloers op is. Regisseur Garcia roept in de media ondertussen al weer dat hij graag een vervolg wil maken, want hij heeft 'nieuwe ideeën'. Als het nou echt een creatieveling is, verzint hij eens iets echt nieuws, in plaats van verder te gaan op dit allang uitgesleten pad. Of wees een vent en zeg gewoon eerlijk dat het gaaf is om Leatherface een hele bus vol irritante influencers aan pulp te laten zagen. Want uiteindelijk is dat toch het enige waar het om draait in de Leatherface-saga en waarom we allemaal toch elke keer weer gaan kijken.

De makers van Blodtur hebben overduidelijk leentjebuur gespeeld bij Black Mirror, en proberen in hun reeks korte horrorverhalen meer te brengen dan alleen maar bloedvergieten en enge scènes met donkere gangen en monsters. De horror zit 'm hier in alle verhalen in het menselijk handelen onder stressvolle en wanhopige omstandigheden, ontstaan door vooroordelen en naïviteit. In sommige verhalen zoals Tre Syke Brødre (Drie zieke broers) en Rottefelle (Laboratoriumratten) lukt dat aardig, de andere verhaaltjes ontsporen na een aardige opbouw veel te snel richting absurditeit. Misschien was het beter geweest om sommige afleveringen wat langer te maken.

De actiescènes zijn om door een ringetje te halen, maar het plot is warrig en gammel. In een futuristisch en politiek fragiel Korea strijden meerdere groeperingen om de macht, dat lijkt in eerste instantie nog een aardig uitgangspunt. Maar al snel verzuipt de film in z'n zelf gecreëerde complexiteit van subplot op subplot en heb je op een gegeven moment amper meer een idee wie nu wie daadwerkelijk is. Zoals wel vaker merk je dan dat de makers ook niet meer wisten hoe dit moest eindigen en maken ze 't tenslotte helemaal bont door alles aan het einde maar plat te slaan tot een suf liefdesverhaaltje...
Het miste z'n uitwerking in ieder geval niet, want deze dure film flopte gigantisch en verdween na drie weken alweer uit de bioscoop. Eigen schuld, dikke bult.

Pfff, wat een slappe hap is dit. Met heel veel moeite uitgekeken. Als de filmmakers de focus veel meer op actie hadden gelegd (en daar waren mogelijkheden genoeg voor met al die alchemisten, magiërs en andere wezens met hun tovertrucjes), had je dit nog hersenloos uit kunnen kijken en van alle special effects kunnen genieten. Maar nu verzandt de film na een aardige openingsscène in een hoop übersentimenteel geklaag en gejank van de matig acterende hoofdpersonen en naar het einde toe snap je eigenlijk niks meer van het verhaal. Sterker nog, de hele zoektocht naar de zogenaamde Steen der Wijzen levert uiteindelijk helemaal niks op en men laat zelfs nog ruimte over voor een vervolg. Laten we dat nou alsjeblieft niet doen!

Tja, wat moet je hier mee? Ik kende de muziek van Sturgill Simpson niet, maar na het beluisteren van dit album, verpakt in deze experimentele en onsamenhangende videoclip vol abstracte en kunstzinnig bedoelde vaagheid, zal het bij deze kennismaking blijven.

Anderhalf uur verspilde tijd. In beginsel lijkt het nog wel wat te worden, aangezien de fotografie, het camerawerk en de dystopische omgeving wel aanspreken. Maar al snel kom je erachter dat de scenarioschrijvers zwaar onder invloed moeten zijn geweest toen ze dit bedachten, en was ik na een half uur al wel uitgekeken op dit prul. Maar ja, dan moet je nog een uur naar werkelijk niks kijken. Heb tussendoor maar naar Willem II-RKC Waalwijk gekeken, dat was zelfs nog spannender.

Mooi gemaakte film, die op een ingetogen manier het verhaal van de Japanse strijdkrachten vlak voor en tijdens de keiharde en intense slag om Iwo Jima vertelt. Actie is er ook genoeg, zeker als de slag losbarst, maar die wordt telkens afgewisseld met scènes met veel contemplatie waarin de Japanners zich steeds meer gaan afvragen wat ze op dat zogenaamd belangrijke eilandje doen en voor wie ze het eigenlijk doen. En ze blijken hun vijand eigenlijk ook helemaal niet te kennen: 'Die Amerikanen, dat zijn toch lafaards zonder ziel en eergevoel?' Ook daar is men op een gegeven moment niet zo zeker meer van. Hoe dan ook, Clint Eastwood weet de juiste snaren te raken en het is ook meer dan interessant om dit eens vanuit Japans perspectief te zien.

Tijdens de pseudograppige intro vreesde ik in een flauwe tienerhorrorkomedie terecht te zijn gekomen, maar gelukkig herstelt Love and Monsters zich daarna al snel en wordt het een goed in elkaar gezette avonturenfilm vol met, jawel, grote monsters die er ook echt indrukwekkend uitzien (kreeg men ook terecht een Oscarnominatie voor). Tegelijkertijd zijn ook de nodige clichés niet van de lucht, je kunt ze bij dit soort films zo uittekenen.
Ten grondslag aan alle avonturen ligt een monsterapocalyps (mooi woord) die bijna de gehele mensheid heeft weggevaagd, maar je vraagt je oprecht af hoe dat zover heeft kunnen komen: een kruisboogje met wat minipijltjes (van de Intertoys lijkt het) en een enkele granaat zijn voor onze antiheld Joel al genoeg om de allergrootste monsters om te leggen. Waar zou het leger dan mee gevochten hebben tijdens de apocalyps? Supersoakers, knalerwten, paintballgeweren?
Maar goed, je moet het maar niet te serieus nemen, dat wil deze film ook niet zijn, en ik moet zeggen, het is verder prima vermaak dat zomaar nog eens een vervolg zou kunnen krijgen.

M'n eerste reactie na het zien van De Oost was 'vette film', en daarmee is eigenlijk ook het enige kritiekpunt genoemd. Want De Oost is op waargebeurde, ernstige gebeurtenissen gebaseerd (hoe 'wij' huis hielden in Zuid-Celebes) en kan daarom eigenlijk niet 'vet' zijn. Maar dat is wel hoe regisseur Taihuttu het ons allemaal voorschotelt, een beetje op z'n Hollywoods. In veel recensies worden ook niet voor niets vergelijkingen getrokken met grote oorlogsfilms als Apocalypse Now en Platoon. Daarom kan ik me goed voorstellen dat verschillende belangengroeperingen en 'familieleden van' moeite hebben met deze film, maar ja, aan de andere kant maken films over waargebeurde oorlogsverhalen nooit alleen maar vrienden. Dus gelukkig maar dat Taihuttu wel het lef had om deze film te maken zodat een groter publiek meer over de Zuid-Celebes-affaire te weten komt.

Het boek van Multatuli is natuurlijk een klassieker, de verfilming ervan door Fons Rademakers is erg mooi geschoten (in Indonesië ook) en geeft een goed beeld van de aanwezigheid van Nederland in het toenmalige Nederlands-Indië. De film is alleen wel een erg lange zit en er had best wat weggeknipt kunnen worden. Ook is het acteerwerk en taalgebruik hier en daar wel wat theatraal en gedateerd. Maar al met al moet je Max Havelaar als onderdeel van je opvoeding ooit eens gezien of in ieder geval gelezen hebben.

Flink staaltje Amerikaanse propaganda, maar ondertussen weten we wel hoe het echt zat met die nutteloze Vietnamoorlog.

Hoe je een serie over de Italiaanse clans en Mexicaanse kartels moet maken, kun je wel aan Leonardo Fasoli en z'n team overlaten, want ZeroZeroZero ziet er weer uit om door een ringetje te halen. Als de makers echter wat strakker op de centrale verhaallijn waren gebleven en minder aandacht hadden besteed aan bijzaken, was dit helemaal een topserie geweest. Het kakte nu soms wel enorm in (tien van de vijftig minuten van een aflevering besteden aan de begrafenis van en het rouwen om een persoon die maar een beperkte rol heeft, is wel echt too much). Maar overall is dit een fascinerende trip langs de krochten van de mensheid.

Aardige Oostenrijkse crimi. In een charmant bergdorpje is niet alles wat het lijkt, zeker niet nadat er een moord gepleegd wordt. De plaatselijke politieagent heeft het er maar lastig mee, want voor het eerst moet hij een echte misdaad oplossen en wordt daarbij geconfronteerd met zijn eigen onvermogen om iedereen te vriend te houden. Een hufterige rechercheur uit de stad, die overkomt om de moord op te lossen, behandelt hem als een loser en de dorpsbewoners zijn er, op z'n zachtst gezegd, niet blij mee dat hij als 'één van hen' ineens lastige vragen stelt. De agent blijkt op zijn beurt al die 'vrienden' toch niet zo goed te kennen als hij dacht. Het levert in ieder geval een mooie karakterschets op van een veel te lieve en naïeve man, die eigenlijk de verkeerde baan heeft en op hardhandige wijze assertiever moet leren worden. Prima als tussendoortje.

Aardig derde seizoen, maar wat een fluteinde... de makers durfden het niet aan om het met een echte bang uit te laten gaan om 'de fans' niet tegen het hoofd te stoten (de wereld was te klein toen Anna Drijver de serie uit ging, terwijl ik dat wel van lef vond getuigen), en er moet hoogstwaarschijnlijk nog een vierde seizoen komen. De eindscène op de brug is zelfs vrijwel letterlijk gejat uit The Bridge. Dat had allemaal wel wat origineler en geraffineerder gemogen. Kan me ook niet voorstellen dat Tom Waes in een eventueel vierde seizoen weer undercover gaat, want de hele onderwereld moet z'n gezicht en naam toch wel kennen ondertussen.

Op IMDb is men niet echt fan van deze serie, getuige de rating, maar ik vond het prima entertainment waar je niet te veel achter moet zoeken. Het is simpelweg een soort Jurassic Park, maar dan met kwaadaardige boselven. Had alleen geen serie moeten zijn, een film van 90 minuten had prima volstaan.

Geweldige serie die je vanaf het eerste moment niet meer los laat. Nordic noir op z'n best, waarbij het niet alleen gaat over het opsporen van een seriemoordenaar, maar ook op een pijnlijke manier de gaten in ons hedendaagse 'systeem' worden blootgelegd. En dan dat ijzingwekkende Kastanjemanden-kinderliedje dat door de hele serie heen hier en daar opduikt... dat blijft na afloop nog wel even hangen. Zeker gaan kijken!

Wat aparte film, waarin een vader alles op alles zet om zijn vermiste zoon te vinden. Deze vader is alleen dermate onsympathiek en hij gaat dusdanig ver in zijn zoektocht, dat het nogal gaat wringen qua geloofwaardigheid. De regisseur probeert daarnaast wanhopig een dubbele laag aan te brengen in de film (is deze vader echt zo ondersteboven van de verdwijning van zijn zoon of vecht hij tegen zijn eigen demonen?), maar dat komt er matig uit. Gecombineerd met een nog vreemder einde (regisseur dacht waarschijnlijk: 'Ik weet het niet meer, zet de camera maar stop, dit is het.'), is dit maar een raar product geworden. De mooie beelden trekken deze film voor mij desondanks net over de streep voor een minimaal zesje.

Boeiende docu over een prachtprestatie. Hoofdrolspeler Purja is alleen wel dusdanig vol van zichzelf dat dat soms nogal denigrerend overkomt richting andere bergbeklimmers en hij lijkt de veertien hoogste bergen ter wereld ook niet erg serieus te nemen: hij beklimt bijvoorbeeld de Kanchenjunga met een kater na de nacht ervoor met veel drank doorgehaald te hebben en behandelt een groep klimmers bij de K2 als kleine kinderen die in zijn ogen 'gefaald' hebben omdat ze de top nog niet hebben gehaald (terwijl één op de vier klimmers er omkomt), waarna een klimmer hem er terecht op wijst dat hij de berg en de matige weersomstandigheden van dat moment wel moet respecteren. Maar goed, hij flikt het uiteindelijk allemaal wel en daar kun je je petje alleen maar diep voor afnemen. Ik ben dan ook benieuwd naar zijn volgende project.

Mooie docu over de wereldprestatie van Andrzej Bargiel die eerst zonder extra zuurstof de K2 beklimt (en dat als eerste Pool en passant via de Basque route doet), en daarna terug skiet naar het basiskamp via onder andere de Messner Traverse, een smalle en extreem steile doorsteek die zelfs voor de legendarische bergbeklimmer Reinhold Messner te gevaarlijk was, ondanks dat deze naar hem vernoemd is. Interessant ook om te zien hoe drones nieuwe baanbrekende mogelijkheden bieden bij het verleggen en doorbreken van fysieke en mentale barrières en van cruciaal belang zijn in noodgevallen.

Een wat experimentele docu die het hooggebergte in al z'n facetten letterlijk en figuurlijk belicht. Verwacht geen spannende bergklimavonturen of een andersoortig verhaal, in Berg wordt je in alle rust meegezogen in indrukwekkende beelden die zowel meditatief als verontrustend werken. Het doet wat denken aan Mountain dat een aantal jaren geleden uitkwam, al is de toon hier wel een stuk rauwer en onheilspellender. Want dat de bergen niet alleen maar die vriendelijke vakantieplek zijn om te (après-)skiën, wordt op een no-nonsense manier in beeld gebracht en blijft je wel even bij.

Wat een zooitje is dit... het belachelijke uitgangspunt is een 'moord' zonder lichaam die door een bloedirritante agente 'opgelost' moet worden terwijl ze zelf moet voorkomen voor een misdrijf dat ze recentelijk gepleegd heeft. En alsof dat al niet curieus genoeg is, krijg je als kijker in de zijlijn daarvan te maken met een jaloerse ex die z'n gestolen geld terug wil (wat later vals geld blijkt te zijn), een organist die met behulp van giften een orgeltoren wil bouwen, een tarotlezer, een debiele kleinzoon wiens vriendin een strofiguur is, een gokverslaafde bankmanager en nog een handvol andere rare figuren. Geen idee waar ik nu eigenlijk naar heb zitten kijken en wat hiervan de bedoeling was. Vermijden is het advies.

Deze film hinkt continu op twee gedachten: gaat het over Mira of over De Waterhoek? In het eerste uur is Mira amper te zien, en vraag je je af waarom de film naar haar vernoemd is. In het tweede deel wordt dat iets rechtgetrokken, maar valt daardoor de strijd tussen De Waterhoek en de buitenwereld weg, wat in het eerste uur juist de boventoon voert en op zich best interessant is. Eigenlijk weet je daarom na afloop niet zo goed wat je aan moet met deze film en blijft het wat oppervlakkig allemaal. Wel grappig om Freek de Jonge hier als twintiger te zien acteren als dorpsidioot.

Dat Hitchcock en het komediegenre geen goede combinatie waren, blijkt helaas ook uit The Farmer's Wife. Duurt veel en veel te lang, is vooral drama en eigenlijk nergens grappig, en wie een klein beetje fantasie heeft, kan na het lezen van de synopsis al voorspellen hoe de film eindigt.