Reacties

De meest uitgemolken franchise aller tijden komt in dit deel na 42 jaar dan eindelijk tot een einde (voor wat betreft het hoofdverhaal dan). Eindelijk zeg ik, want je kan wel terugzien dat er nogal wat gebakkelei was over het script, en er worden in het verlengde daarvan wel erg veel kunstgrepen uit de kast gehaald om het allemaal 'logisch' te laten eindigen. Maar het is voor de Skywalker-saga in ieder geval goed dat deze nu afgelopen is, want de rek was er qua verhaal wel echt uit en dat werk je niet meer weg met een berg aan spetterende CGI. Tijd voor wat nieuws.

Wat blijft dit toch een bijzondere film. Hoewel niet uniek in z'n soort, heb ik eigenlijk nooit meer zoiets als dit gezien. Dat komt vooral omdat de digitale creaties hier bestaan uit klassieke tekenfilmfiguren van vrijwel alle grote tekenfilmstudio's; Mickey Mouse, Bugs Bunny, Goofy, Tweety, Donald Duck, Betty Boop, Daffy Duck etc. etc. etc., ze passeren hier allemaal de revue en zijn op een fenomenale manier geïntegreerd in de echte mensenwereld. Het is daarnaast ook erg bijzonder dat deze film 34 jaar na dato nog steeds van het beeldscherm spat, en je gaat nog bijna geloven dat Toontown echt bestaat door het ijzersterke acteren van de echte acteurs die heel serieus met de tekenfilmfiguren omgaan. Al met al een unieke en tijdloze topper (en drievoudig Oscar-winnaar).

Goeie docu, die ons, de mens, een overduidelijke spiegel voorhoudt: waarom gaan we ons pas inzetten voor behoud van flora en fauna als het al 3 over 12 is? Iedereen in deze docu is vol passie en ambitie bezig om de neushoorn te behoeden voor uitsterven, maar als de documentairemaakster op droge toon aan wetenschappers en belangengroeperingen vraagt waarom we de noordelijke witte neushoorn eigenlijk per se voor uitsterven moeten behoeden en waarom biodiversiteit belangrijk is, is het veelzeggende antwoord: 'Dat is een goede vraag'. Wat dat betreft is dit een docu die blijft hangen, maar blij wordt je er niet van.
N.B. @Kaz @Daan, wat een geweldige cast trouwens (zie boven) :) :) :)

Deze 'making-of' is echt een heel stuk beter te pruimen dan de docu waarover ie handelt, Elephant. Die docu had echt een veel te hoog 'Hakuna Matata'-gehalte, vol overbodig Disney-sentiment, een veel te dramatische muzikale score en een verschrikkelijke voice-over van Meghan Markle, waardoor de olifanten als tekenfilmfiguren werden weggezet.
Niets van dat alles hier: de voice-over is zakelijk en informatief en de avonturen die de crew meemaakt zijn aangrijpend en mooi in beeld gebracht. Ook sterk is dat de crew de wetten van de natuur laat gelden, en de olifanten in moeilijke situaties niet te hulp schiet maar op afstand blijft. Daarmee komt dit achtergrondverhaal veel realistischer en daarmee beter uit de verf dan het eindresultaat, en het is wat dat betreft veelzeggend dat dit prima een op zichzelf staande documentaire had kunnen zijn en dat Elephant niet eens uitgebracht had hoeven worden.

Mooie klassieke natuurdocumentaire waarin we kennis maken met een leeuwenfamilie en alle dieren die in hun schaduw op de Afrikaanse savanne leven. De voice-over is prettig en hier en daar humoristisch van toon, en de muzikale begeleiding bij de beelden is typerend voor Disney in die tijd: elke beweging van de dieren krijgt een geluidje mee, zoals dat ook zo kenmerkend is in klassieke Disney-tekenfilms. Dat komt wat slapstickachtig over en verwacht je niet in een docu over echte levende wezens, maar het stoort niet. Al met al prima tijdverdrijf voor een lome zondagmiddag.

Op zich een leuk basisidee, een film maken waarin we veel zien gebeuren door de ogen van een hond. Een hond, die enorm worstelt met zijn sadistische driften en zijn voortdurend veranderende omgeving. Daarnaast wordt een jongetje gevolgd dat bij toeval een enorme interesse voor Hitler en zijn entourage ontwikkelt en zich daar steeds meer naar gaat gedragen. Het jongetje en de hond komen door toevallige spelingen van het lot bij elkaar en dat lijkt de opmaat te zijn voor een pakkend en explosief slot, maar dat valt toch erg tegen, want de hond blijkt ineens toch een lieve hond met principes te zijn. Aan de vormgeving had men ook nog wel wat aandacht mogen besteden want het ziet er allemaal wel enorm oubollig uit en de actie-/horrorscènes zijn erg amateuristisch in elkaar geknutseld.

Ik had gisteren geluk: Il sicario werd nog eenmaal vertoond in Eye in Amsterdam. Helaas is de laatst overgebleven filmrol hiervan al dusdanig aangetast door het azijnsyndroom dat deze niet meer bij de andere films bewaard mag worden en men de rol moet vernietigen. Digitaal is de film ook al amper te vinden. Op zich geen enorme ramp, want het is geen topper: er is weinig thriller-gehalte, er wordt meer geouwehoerd dan dat er actie is, en de moord waar alles om te doen is, is niet eens in beeld. Enfin, het was desondanks toch leuk om 'm nog eens voor de laatste keer op het grote doek te zien.

De streamingdiensten hanteren een andere nummering van de seizoenen:

• De originele seizoenen 1 t/m 3 zijn tezamen seizoen 1 op Netflix;
• De originele seizoenen 4 en 5 zijn tezamen seizoen 2 op Netflix;
• Het originele seizoen 6 is seizoen 3 op Netflix.

Daarnaast kun je seizoen 7 nu zien op Prime Video (en daar is het seizoen 4).

Alles gaat in deze film van de hak op de tak, van de opbouw van het verhaal tot de karakterontwikkeling van de hoofdpersonen tot de montage tot het (hand-held) camerawerk, en dat kijkt niet lekker weg. Jammer, want er had meer in gezeten: er is enige suspense door het onheilspellende, ijzige landschap en de op het oog bijzondere personages, maar het komt allemaal maar niet los en blijft in mysteries en verwarring hangen. In de matige slotakte wordt er dan uiteindelijk nog een poging gedaan om wat antwoorden te geven, maar dan zullen de meeste kijkers al afgehaakt zijn.

Je zoekt een bos op, zet er wat tentjes neer, vier acteurs erbij, geef ze allemaal een slootlading met hallucinerende middelen en film het, meer is In the Earth eigenlijk niet. Geen idee wie dit interessant of leuk moet vinden, misschien bevalt het wel als het je niet lukt om in slaap te vallen (want o o, wat is het saai), of als je wat LSD op hebt. Maar de normale filmkijker kan dit gerust overslaan.

Pfff... De makers waren even vergeten dat een film ook enigszins moet vermaken en zijn er in geslaagd iets in elkaar te zetten waar zelfs Ed Wood zich voor zou schamen. Maarrr... daar krijg je dan wel een mooie gemiddelde IMDb-rating van 1.8 voor terug, waarmee je echt tot het riool van de filmindustrie behoort. Marketingtechnisch was het overigens wel een meesterzet om dit intens saaie product de flitsende titel Ring of Terror mee te geven, ben ik er net als vele anderen toch ingetuind...

Dit is ook weer een van die vele jaren '50-films met een radioactief monster (lees: man in carnavalspak), waarvan de filmposter veelbelovend is, maar het eindresultaat het niveau van een schoolmusical niet overstijgt.

Mesa of Lost Women is één van de vele matige horror-/monsterfilms uit de jaren '50 waarin met geheime (staats)experimenten de vreemdste wezens worden gecreëerd, en meestal heeft dat dan rampzalige gevolgen. Sommige van die B-producties zijn nog wel absurd op een grappige manier, maar dit werkje is echt in alles rampzalig, met de 'soundtrack' als dieptepunt: die bestaat enkel uit een superirritante en alsmaar doorjengelende Spaanse gitaar die op de meest rare momenten ineens keihard op komt zetten... nu, een uur na de film, zit dat gejengel nog steeds in m'n hoofd. Het is aan de kleurrijke filmposter te danken dat ik hier geen 1 voor geef.

Waarschijnlijk alleen leuk voor domme tieners en de geilneven van de Megan Fox-fanclub, maar vermijden is het beste advies.

Na acht Saw-films lijkt er met Chris Rock in de hoofdrol deze keer wat verfrissing in de franchise te zitten en jammer genoeg is de rol van Samuel L. Jackson als zijn vader net te dun, want de vader-zoonscène in het eerste deel is wel ouderwets genieten. Je hoeft verder geen voorkennis te hebben van de acht vorige delen en dat is ook wel eens prettig. Het begin is sowieso sterk, maar in het tweede deel ontspoort het allemaal toch weer volledig. Het einde laat wel ruimte voor een tiende Saw en de fans kunnen dus weer dagdromen, al vraag ik me af of die eventuele jubileumeditie nog iets te bieden heeft.

Ze kunnen van Leatherface onderhand wel een Marvel-film gaan maken, want de man is letterlijk en figuurlijk niet stuk te krijgen. Hoewel hij onderhand zwaar bejaard moet zijn, breekt hij nog steeds mensenbotten met z'n blote handen, werpt hij beter dan Tom Brady, blijft hij langer onder water dan Wim Hof, en doet hij trucjes met z'n kettingzaag waar Circus Renz jaloers op is. Regisseur Garcia roept in de media ondertussen al weer dat hij graag een vervolg wil maken, want hij heeft 'nieuwe ideeën'. Als het nou echt een creatieveling is, verzint hij eens iets echt nieuws, in plaats van verder te gaan op dit allang uitgesleten pad. Of wees een vent en zeg gewoon eerlijk dat het gaaf is om Leatherface een hele bus vol irritante influencers aan pulp te laten zagen. Want uiteindelijk is dat toch het enige waar het om draait in de Leatherface-saga en waarom we allemaal toch elke keer weer gaan kijken.

De makers van Blodtur hebben overduidelijk leentjebuur gespeeld bij Black Mirror, en proberen in hun reeks korte horrorverhalen meer te brengen dan alleen maar bloedvergieten en enge scènes met donkere gangen en monsters. De horror zit 'm hier in alle verhalen in het menselijk handelen onder stressvolle en wanhopige omstandigheden, ontstaan door vooroordelen en naïviteit. In sommige verhalen zoals Tre Syke Brødre (Drie zieke broers) en Rottefelle (Laboratoriumratten) lukt dat aardig, de andere verhaaltjes ontsporen na een aardige opbouw veel te snel richting absurditeit. Misschien was het beter geweest om sommige afleveringen wat langer te maken.

De actiescènes zijn om door een ringetje te halen, maar het plot is warrig en gammel. In een futuristisch en politiek fragiel Korea strijden meerdere groeperingen om de macht, dat lijkt in eerste instantie nog een aardig uitgangspunt. Maar al snel verzuipt de film in z'n zelf gecreëerde complexiteit van subplot op subplot en heb je op een gegeven moment amper meer een idee wie nu wie daadwerkelijk is. Zoals wel vaker merk je dan dat de makers ook niet meer wisten hoe dit moest eindigen en maken ze 't tenslotte helemaal bont door alles aan het einde maar plat te slaan tot een suf liefdesverhaaltje...
Het miste z'n uitwerking in ieder geval niet, want deze dure film flopte gigantisch en verdween na drie weken alweer uit de bioscoop. Eigen schuld, dikke bult.

Pfff, wat een slappe hap is dit. Met heel veel moeite uitgekeken. Als de filmmakers de focus veel meer op actie hadden gelegd (en daar waren mogelijkheden genoeg voor met al die alchemisten, magiërs en andere wezens met hun tovertrucjes), had je dit nog hersenloos uit kunnen kijken en van alle special effects kunnen genieten. Maar nu verzandt de film na een aardige openingsscène in een hoop übersentimenteel geklaag en gejank van de matig acterende hoofdpersonen en naar het einde toe snap je eigenlijk niks meer van het verhaal. Sterker nog, de hele zoektocht naar de zogenaamde Steen der Wijzen levert uiteindelijk helemaal niks op en men laat zelfs nog ruimte over voor een vervolg. Laten we dat nou alsjeblieft niet doen!

Tja, wat moet je hier mee? Ik kende de muziek van Sturgill Simpson niet, maar na het beluisteren van dit album, verpakt in deze experimentele en onsamenhangende videoclip vol abstracte en kunstzinnig bedoelde vaagheid, zal het bij deze kennismaking blijven.

Anderhalf uur verspilde tijd. In beginsel lijkt het nog wel wat te worden, aangezien de fotografie, het camerawerk en de dystopische omgeving wel aanspreken. Maar al snel kom je erachter dat de scenarioschrijvers zwaar onder invloed moeten zijn geweest toen ze dit bedachten, en was ik na een half uur al wel uitgekeken op dit prul. Maar ja, dan moet je nog een uur naar werkelijk niks kijken. Heb tussendoor maar naar Willem II-RKC Waalwijk gekeken, dat was zelfs nog spannender.

Mooi gemaakte film, die op een ingetogen manier het verhaal van de Japanse strijdkrachten vlak voor en tijdens de keiharde en intense slag om Iwo Jima vertelt. Actie is er ook genoeg, zeker als de slag losbarst, maar die wordt telkens afgewisseld met scènes met veel contemplatie waarin de Japanners zich steeds meer gaan afvragen wat ze op dat zogenaamd belangrijke eilandje doen en voor wie ze het eigenlijk doen. En ze blijken hun vijand eigenlijk ook helemaal niet te kennen: 'Die Amerikanen, dat zijn toch lafaards zonder ziel en eergevoel?' Ook daar is men op een gegeven moment niet zo zeker meer van. Hoe dan ook, Clint Eastwood weet de juiste snaren te raken en het is ook meer dan interessant om dit eens vanuit Japans perspectief te zien.

Tijdens de pseudograppige intro vreesde ik in een flauwe tienerhorrorkomedie terecht te zijn gekomen, maar gelukkig herstelt Love and Monsters zich daarna al snel en wordt het een goed in elkaar gezette avonturenfilm vol met, jawel, grote monsters die er ook echt indrukwekkend uitzien (kreeg men ook terecht een Oscarnominatie voor). Tegelijkertijd zijn ook de nodige clichés niet van de lucht, je kunt ze bij dit soort films zo uittekenen.
Ten grondslag aan alle avonturen ligt een monsterapocalyps (mooi woord) die bijna de gehele mensheid heeft weggevaagd, maar je vraagt je oprecht af hoe dat zover heeft kunnen komen: een kruisboogje met wat minipijltjes (van de Intertoys lijkt het) en een enkele granaat zijn voor onze antiheld Joel al genoeg om de allergrootste monsters om te leggen. Waar zou het leger dan mee gevochten hebben tijdens de apocalyps? Supersoakers, knalerwten, paintballgeweren?
Maar goed, je moet het maar niet te serieus nemen, dat wil deze film ook niet zijn, en ik moet zeggen, het is verder prima vermaak dat zomaar nog eens een vervolg zou kunnen krijgen.

M'n eerste reactie na het zien van De Oost was 'vette film', en daarmee is eigenlijk ook het enige kritiekpunt genoemd. Want De Oost is op waargebeurde, ernstige gebeurtenissen gebaseerd (hoe 'wij' huis hielden in Zuid-Celebes) en kan daarom eigenlijk niet 'vet' zijn. Maar dat is wel hoe regisseur Taihuttu het ons allemaal voorschotelt, een beetje op z'n Hollywoods. In veel recensies worden ook niet voor niets vergelijkingen getrokken met grote oorlogsfilms als Apocalypse Now en Platoon. Daarom kan ik me goed voorstellen dat verschillende belangengroeperingen en 'familieleden van' moeite hebben met deze film, maar ja, aan de andere kant maken films over waargebeurde oorlogsverhalen nooit alleen maar vrienden. Dus gelukkig maar dat Taihuttu wel het lef had om deze film te maken zodat een groter publiek meer over de Zuid-Celebes-affaire te weten komt.

Het boek van Multatuli is natuurlijk een klassieker, de verfilming ervan door Fons Rademakers is erg mooi geschoten (in Indonesië ook) en geeft een goed beeld van de aanwezigheid van Nederland in het toenmalige Nederlands-Indië. De film is alleen wel een erg lange zit en er had best wat weggeknipt kunnen worden. Ook is het acteerwerk en taalgebruik hier en daar wel wat theatraal en gedateerd. Maar al met al moet je Max Havelaar als onderdeel van je opvoeding ooit eens gezien of in ieder geval gelezen hebben.