Reacties

Flink staaltje Amerikaanse propaganda, maar ondertussen weten we wel hoe het echt zat met die nutteloze Vietnamoorlog.

Hoe je een serie over de Italiaanse clans en Mexicaanse kartels moet maken, kun je wel aan Leonardo Fasoli en z'n team overlaten, want ZeroZeroZero ziet er weer uit om door een ringetje te halen. Als de makers echter wat strakker op de centrale verhaallijn waren gebleven en minder aandacht hadden besteed aan bijzaken, was dit helemaal een topserie geweest. Het kakte nu soms wel enorm in (tien van de vijftig minuten van een aflevering besteden aan de begrafenis van en het rouwen om een persoon die maar een beperkte rol heeft, is wel echt too much). Maar overall is dit een fascinerende trip langs de krochten van de mensheid.

Aardige Oostenrijkse crimi. In een charmant bergdorpje is niet alles wat het lijkt, zeker niet nadat er een moord gepleegd wordt. De plaatselijke politieagent heeft het er maar lastig mee, want voor het eerst moet hij een echte misdaad oplossen en wordt daarbij geconfronteerd met zijn eigen onvermogen om iedereen te vriend te houden. Een hufterige rechercheur uit de stad, die overkomt om de moord op te lossen, behandelt hem als een loser en de dorpsbewoners zijn er, op z'n zachtst gezegd, niet blij mee dat hij als 'één van hen' ineens lastige vragen stelt. De agent blijkt op zijn beurt al die 'vrienden' toch niet zo goed te kennen als hij dacht. Het levert in ieder geval een mooie karakterschets op van een veel te lieve en naïeve man, die eigenlijk de verkeerde baan heeft en op hardhandige wijze assertiever moet leren worden. Prima als tussendoortje.

Aardig derde seizoen, maar wat een fluteinde... de makers durfden het niet aan om het met een echte bang uit te laten gaan om 'de fans' niet tegen het hoofd te stoten (de wereld was te klein toen Anna Drijver de serie uit ging, terwijl ik dat wel van lef vond getuigen), en er moet hoogstwaarschijnlijk nog een vierde seizoen komen. De eindscène op de brug is zelfs vrijwel letterlijk gejat uit The Bridge. Dat had allemaal wel wat origineler en geraffineerder gemogen. Kan me ook niet voorstellen dat Tom Waes in een eventueel vierde seizoen weer undercover gaat, want de hele onderwereld moet z'n gezicht en naam toch wel kennen ondertussen.

Op IMDb is men niet echt fan van deze serie, getuige de rating, maar ik vond het prima entertainment waar je niet te veel achter moet zoeken. Het is simpelweg een soort Jurassic Park, maar dan met kwaadaardige boselven. Had alleen geen serie moeten zijn, een film van 90 minuten had prima volstaan.

Geweldige serie die je vanaf het eerste moment niet meer los laat. Nordic noir op z'n best, waarbij het niet alleen gaat over het opsporen van een seriemoordenaar, maar ook op een pijnlijke manier de gaten in ons hedendaagse 'systeem' worden blootgelegd. En dan dat ijzingwekkende Kastanjemanden-kinderliedje dat door de hele serie heen hier en daar opduikt... dat blijft na afloop nog wel even hangen. Zeker gaan kijken!

Wat aparte film, waarin een vader alles op alles zet om zijn vermiste zoon te vinden. Deze vader is alleen dermate onsympathiek en hij gaat dusdanig ver in zijn zoektocht, dat het nogal gaat wringen qua geloofwaardigheid. De regisseur probeert daarnaast wanhopig een dubbele laag aan te brengen in de film (is deze vader echt zo ondersteboven van de verdwijning van zijn zoon of vecht hij tegen zijn eigen demonen?), maar dat komt er matig uit. Gecombineerd met een nog vreemder einde (regisseur dacht waarschijnlijk: 'Ik weet het niet meer, zet de camera maar stop, dit is het.'), is dit maar een raar product geworden. De mooie beelden trekken deze film voor mij desondanks net over de streep voor een minimaal zesje.

Boeiende docu over een prachtprestatie. Hoofdrolspeler Purja is alleen wel dusdanig vol van zichzelf dat dat soms nogal denigrerend overkomt richting andere bergbeklimmers en hij lijkt de veertien hoogste bergen ter wereld ook niet erg serieus te nemen: hij beklimt bijvoorbeeld de Kanchenjunga met een kater na de nacht ervoor met veel drank doorgehaald te hebben en behandelt een groep klimmers bij de K2 als kleine kinderen die in zijn ogen 'gefaald' hebben omdat ze de top nog niet hebben gehaald (terwijl één op de vier klimmers er omkomt), waarna een klimmer hem er terecht op wijst dat hij de berg en de matige weersomstandigheden van dat moment wel moet respecteren. Maar goed, hij flikt het uiteindelijk allemaal wel en daar kun je je petje alleen maar diep voor afnemen. Ik ben dan ook benieuwd naar zijn volgende project.

Mooie docu over de wereldprestatie van Andrzej Bargiel die eerst zonder extra zuurstof de K2 beklimt (en dat als eerste Pool en passant via de Basque route doet), en daarna terug skiet naar het basiskamp via onder andere de Messner Traverse, een smalle en extreem steile doorsteek die zelfs voor de legendarische bergbeklimmer Reinhold Messner te gevaarlijk was, ondanks dat deze naar hem vernoemd is. Interessant ook om te zien hoe drones nieuwe baanbrekende mogelijkheden bieden bij het verleggen en doorbreken van fysieke en mentale barrières en van cruciaal belang zijn in noodgevallen.

Een wat experimentele docu die het hooggebergte in al z'n facetten letterlijk en figuurlijk belicht. Verwacht geen spannende bergklimavonturen of een andersoortig verhaal, in Berg wordt je in alle rust meegezogen in indrukwekkende beelden die zowel meditatief als verontrustend werken. Het doet wat denken aan Mountain dat een aantal jaren geleden uitkwam, al is de toon hier wel een stuk rauwer en onheilspellender. Want dat de bergen niet alleen maar die vriendelijke vakantieplek zijn om te (après-)skiën, wordt op een no-nonsense manier in beeld gebracht en blijft je wel even bij.

Wat een zooitje is dit... het belachelijke uitgangspunt is een 'moord' zonder lichaam die door een bloedirritante agente 'opgelost' moet worden terwijl ze zelf moet voorkomen voor een misdrijf dat ze recentelijk gepleegd heeft. En alsof dat al niet curieus genoeg is, krijg je als kijker in de zijlijn daarvan te maken met een jaloerse ex die z'n gestolen geld terug wil (wat later vals geld blijkt te zijn), een organist die met behulp van giften een orgeltoren wil bouwen, een tarotlezer, een debiele kleinzoon wiens vriendin een strofiguur is, een gokverslaafde bankmanager en nog een handvol andere rare figuren. Geen idee waar ik nu eigenlijk naar heb zitten kijken en wat hiervan de bedoeling was. Vermijden is het advies.

Deze film hinkt continu op twee gedachten: gaat het over Mira of over De Waterhoek? In het eerste uur is Mira amper te zien, en vraag je je af waarom de film naar haar vernoemd is. In het tweede deel wordt dat iets rechtgetrokken, maar valt daardoor de strijd tussen De Waterhoek en de buitenwereld weg, wat in het eerste uur juist de boventoon voert en op zich best interessant is. Eigenlijk weet je daarom na afloop niet zo goed wat je aan moet met deze film en blijft het wat oppervlakkig allemaal. Wel grappig om Freek de Jonge hier als twintiger te zien acteren als dorpsidioot.

Dat Hitchcock en het komediegenre geen goede combinatie waren, blijkt helaas ook uit The Farmer's Wife. Duurt veel en veel te lang, is vooral drama en eigenlijk nergens grappig, en wie een klein beetje fantasie heeft, kan na het lezen van de synopsis al voorspellen hoe de film eindigt.

@daan Alleen al die geweldige track 'Doomed to Live' van Mokadelic, als je die hoort denk je meteen aan deze serie. Fantastisch.

Hele slechte Hitchcock. Hij strooit wel met (voor die tijd) vernieuwende filmtechnieken, maar het verhaal is zo niksig en saai dat je al snel afhaakt.

Cinematografisch een prima film, verder is het wel wat mager. De synopsis vertelt ons dat Mot na zijn gevangenschap in een absurde communistische wereld terechtkomt? Mwah, dat valt wel mee, hij komt vooral 'vrienden' van vroeger tegen die nog iets van hem willen, en met heel veel literaire quotes wordt getracht daar meer van te maken dan het is. Iets als Brazil hoef je niet te verwachten. Gelukkig bevat Zift wel de nodige zwarte humor en absurditeit waardoor ik er nog wel een minimale zeven voor geef, maar de doelgroep is smal: ik kan me ook goed voorstellen dat menig kijker hier helemaal niks mee kan.

Voor veel Italianen is er een leven voor en een leven na Gomorra. En het is na zeven jaar nu echt helaas tijd voor het leven erna. Ik zal deze magische serie in ieder geval zeker gaan missen, maar het is ook goed dat deze nu is afgesloten met een waardig vijfde seizoen waar ik verder niks over ga zeggen. In Gomorra is, op z'n zachtst gezegd, werkelijk niemand sympathiek, maar wekken vele personages toch op de een of andere manier sympathie op, en daar zit een enorme kracht van de serie. En wie de locatiemanager ook was, diegene moet een standbeeld krijgen, want zonder zijn/haar uitmuntende werk had het allemaal nooit die unieke donkere en grauwe sfeer gehad die het mede zo goed maakt.

Pfff, wat een slappe hap... er wordt wat af geouwehoerd in deze natte krant van een film, en nadat het wereldrecord nodeloos ouwehoeren is verbroken, krijgen we een waardeloze climax in 'Amsterdam' voorgeschoteld, waar de Südwestbus blijkbaar een bekende lijnbus is en Kroatische ambulances rondrijden...
I rest my case...

Altijd goed, Sami Bouajila in de rol van zonderlinge, zwijgzame huurling. Net als in de gelijknamige film en onder andere La terre et le sang pakt hij de kijker alleen al in met zijn charisma. Ook Noureddine Farihi is perfect gecast als maffiabaas van de oude stempel. Dat gecombineerd met een niet al te ingewikkeld (en soms wat onlogisch) verhaaltje en een hoop spectaculair gemonteerde actie is eigenlijk al genoeg voor een ruime zeven: niveautje bankhangen, zak chips, biertje en niet te veel nadenken. Meer dan dat is het ook niet, want gelijkaardige series en films als Gomorra en The Equalizer zijn wel een (flink) tandje beter. Maar dat er een tweede seizoen komt is zeker terecht, dit soort series doet het lekker tegenwoordig.

Deze film laat je in tweespalt achter: aan de ene kant is deze variant op The Punisher ontzettend warrig met veel open eindjes en een score die enorm op de zenuwen werkt, aan de andere kant zorgen de cartooneske typetjes en de smoezelige sfeer in achterbuurtcafeetjes en de rosse buurt voor wel wat scènes die blijven hangen. En dan hebben we de scènes in het slachthuis nog, die je met een zwakke maag niet moet kijken en dierenliefhebbers boos zullen maken. Maar al met al is Slachtvee best goed uit te zitten voor liefhebbers van cultfilms die een hoop onzin door de vingers kunnen zien.

Heerlijke serie over een aantal 'vergeten' Zwitserse gebieden met een bijzondere geschiedenis. Super relaxed om eens meegenomen te worden in de wereld van o.a. de Hüttenwirt, de plantendeskundige, de kaasmaker en de geitenmelker die vol passie hun dagelijkse brood in eenvoud verdienen in een schitterende omgeving. Dit is het echte leven.

Leuk om deze film zoveel jaar na dato weer eens te zien. Als kind was ik enorm onder de indruk, maar waarschijnlijk was ik een van de weinigen, want Taran en de Toverketel kreeg toentertijd veel negatieve pers en flopte. Te griezelig, te duister, geen leuke meezingliedjes, niet geschikt voor (kleine) kinderen, ofwel Disney onwaardig, dat was de kritiek. En ja, er is genoeg aan te merken over de dunne personages en het verhaal dat vaak veel te kort door de bocht gaat (men wilde per se twee boeken ineen verfilmen), maar mede doordat Disney voor het eerst CGI gebruikte en daar veel geld in stopte, zijn de animaties nog steeds verre van versleten en dat komt de (griezelige en duistere) sfeer ten goede. Je zal als kijker snel gelijkenissen met The Lord of the Rings leggen. Wat dat betreft is dit avontuurlijke buitenbeentje onder de Disneyfilms wat te makkelijk neergesabeld, en zeker de moeite waard om (nog eens) te bekijken, ook voor de meeste kinderen die van een beetje spanning houden.

Poe, wat een slaapverwekkende docu... haaien zijn geen monsters, dat is in ieder geval de boodschap, en dat was vast een goedmakertje van Netflix voor al die belachelijke docuseries over de zogenaamd 'gevaarlijkste dieren ter wereld', waarin de mens natuurlijk niet genoemd wordt. Deze documentaire bestaat uit één lang interview met wijlen Erich Ritter die alle misverstanden over haaien uit de wereld probeert te helpen, met tussendoor wat onderwaterbeelden die op repeat lijken te staan. Een slechtere poging om dit mooie dier in een beter daglicht te plaatsen bestaat bijna niet, maar hier presteren ze het toch. Jaws zal in ieder geval niet aan populariteit inboeten na het zien van deze ultiem saaie bedoening.

Standaard weerwolffilm die niets nieuws te bieden heeft. De bakken met clichés vliegen je om de oren en morgen weet je niet eens meer dat je deze film gezien hebt. Wellicht alleen leuk voor diegenen die niet genoeg kunnen krijgen van weerwolven (ook al worden ze hier bij gebrek aan budget vakkundig uit beeld gehouden).

Welk punt wil deze docu nu eigenlijk maken? Gaat het over het geheime kamp 1142? Gaat het over Operation Paperclip? Gaat het over de Joodse WOII-veteranen en hun morele dilemma's? Gaat het over Wernher von Braun? Gaat het over de V2? Gaat het over de eerste maanlanding? Het is van alles een beetje wat en daarom gaat het eigenlijk nergens écht over. De animatiebeelden ogen als een leuke toevoeging, maar lijken vooral bedoeld om te verhullen dat er weinig interessant en/of onontdekt historisch materiaal te vinden was bij deze onderwerpen, het duurt ook niet voor niets maar een half uurtje allemaal.