Reacties

@daan Alleen al die geweldige track 'Doomed to Live' van Mokadelic, als je die hoort denk je meteen aan deze serie. Fantastisch.

Hele slechte Hitchcock. Hij strooit wel met (voor die tijd) vernieuwende filmtechnieken, maar het verhaal is zo niksig en saai dat je al snel afhaakt.

Cinematografisch een prima film, verder is het wel wat mager. De synopsis vertelt ons dat Mot na zijn gevangenschap in een absurde communistische wereld terechtkomt? Mwah, dat valt wel mee, hij komt vooral 'vrienden' van vroeger tegen die nog iets van hem willen, en met heel veel literaire quotes wordt getracht daar meer van te maken dan het is. Iets als Brazil hoef je niet te verwachten. Gelukkig bevat Zift wel de nodige zwarte humor en absurditeit waardoor ik er nog wel een minimale zeven voor geef, maar de doelgroep is smal: ik kan me ook goed voorstellen dat menig kijker hier helemaal niks mee kan.

Voor veel Italianen is er een leven voor en een leven na Gomorra. En het is na zeven jaar nu echt helaas tijd voor het leven erna. Ik zal deze magische serie in ieder geval zeker gaan missen, maar het is ook goed dat deze nu is afgesloten met een waardig vijfde seizoen waar ik verder niks over ga zeggen. In Gomorra is, op z'n zachtst gezegd, werkelijk niemand sympathiek, maar wekken vele personages toch op de een of andere manier sympathie op, en daar zit een enorme kracht van de serie. En wie de locatiemanager ook was, diegene moet een standbeeld krijgen, want zonder zijn/haar uitmuntende werk had het allemaal nooit die unieke donkere en grauwe sfeer gehad die het mede zo goed maakt.

Pfff, wat een slappe hap... er wordt wat af geouwehoerd in deze natte krant van een film, en nadat het wereldrecord nodeloos ouwehoeren is verbroken, krijgen we een waardeloze climax in 'Amsterdam' voorgeschoteld, waar de Südwestbus blijkbaar een bekende lijnbus is en Kroatische ambulances rondrijden...
I rest my case...

Altijd goed, Sami Bouajila in de rol van zonderlinge, zwijgzame huurling. Net als in de gelijknamige film en onder andere La terre et le sang pakt hij de kijker alleen al in met zijn charisma. Ook Noureddine Farihi is perfect gecast als maffiabaas van de oude stempel. Dat gecombineerd met een niet al te ingewikkeld (en soms wat onlogisch) verhaaltje en een hoop spectaculair gemonteerde actie is eigenlijk al genoeg voor een ruime zeven: niveautje bankhangen, zak chips, biertje en niet te veel nadenken. Meer dan dat is het ook niet, want gelijkaardige series en films als Gomorra en The Equalizer zijn wel een (flink) tandje beter. Maar dat er een tweede seizoen komt is zeker terecht, dit soort series doet het lekker tegenwoordig.

Deze film laat je in tweespalt achter: aan de ene kant is deze variant op The Punisher ontzettend warrig met veel open eindjes en een score die enorm op de zenuwen werkt, aan de andere kant zorgen de cartooneske typetjes en de smoezelige sfeer in achterbuurtcafeetjes en de rosse buurt voor wel wat scènes die blijven hangen. En dan hebben we de scènes in het slachthuis nog, die je met een zwakke maag niet moet kijken en dierenliefhebbers boos zullen maken. Maar al met al is Slachtvee best goed uit te zitten voor liefhebbers van cultfilms die een hoop onzin door de vingers kunnen zien.

Heerlijke serie over een aantal 'vergeten' Zwitserse gebieden met een bijzondere geschiedenis. Super relaxed om eens meegenomen te worden in de wereld van o.a. de Hüttenwirt, de plantendeskundige, de kaasmaker en de geitenmelker die vol passie hun dagelijkse brood in eenvoud verdienen in een schitterende omgeving. Dit is het echte leven.

Leuk om deze film zoveel jaar na dato weer eens te zien. Als kind was ik enorm onder de indruk, maar waarschijnlijk was ik een van de weinigen, want Taran en de Toverketel kreeg toentertijd veel negatieve pers en flopte. Te griezelig, te duister, geen leuke meezingliedjes, niet geschikt voor (kleine) kinderen, ofwel Disney onwaardig, dat was de kritiek. En ja, er is genoeg aan te merken over de dunne personages en het verhaal dat vaak veel te kort door de bocht gaat (men wilde per se twee boeken ineen verfilmen), maar mede doordat Disney voor het eerst CGI gebruikte en daar veel geld in stopte, zijn de animaties nog steeds verre van versleten en dat komt de (griezelige en duistere) sfeer ten goede. Je zal als kijker snel gelijkenissen met The Lord of the Rings leggen. Wat dat betreft is dit avontuurlijke buitenbeentje onder de Disneyfilms wat te makkelijk neergesabeld, en zeker de moeite waard om (nog eens) te bekijken, ook voor de meeste kinderen die van een beetje spanning houden.

Poe, wat een slaapverwekkende docu... haaien zijn geen monsters, dat is in ieder geval de boodschap, en dat was vast een goedmakertje van Netflix voor al die belachelijke docuseries over de zogenaamd 'gevaarlijkste dieren ter wereld', waarin de mens natuurlijk niet genoemd wordt. Deze documentaire bestaat uit één lang interview met wijlen Erich Ritter die alle misverstanden over haaien uit de wereld probeert te helpen, met tussendoor wat onderwaterbeelden die op repeat lijken te staan. Een slechtere poging om dit mooie dier in een beter daglicht te plaatsen bestaat bijna niet, maar hier presteren ze het toch. Jaws zal in ieder geval niet aan populariteit inboeten na het zien van deze ultiem saaie bedoening.

Standaard weerwolffilm die niets nieuws te bieden heeft. De bakken met clichés vliegen je om de oren en morgen weet je niet eens meer dat je deze film gezien hebt. Wellicht alleen leuk voor diegenen die niet genoeg kunnen krijgen van weerwolven (ook al worden ze hier bij gebrek aan budget vakkundig uit beeld gehouden).

Welk punt wil deze docu nu eigenlijk maken? Gaat het over het geheime kamp 1142? Gaat het over Operation Paperclip? Gaat het over de Joodse WOII-veteranen en hun morele dilemma's? Gaat het over Wernher von Braun? Gaat het over de V2? Gaat het over de eerste maanlanding? Het is van alles een beetje wat en daarom gaat het eigenlijk nergens écht over. De animatiebeelden ogen als een leuke toevoeging, maar lijken vooral bedoeld om te verhullen dat er weinig interessant en/of onontdekt historisch materiaal te vinden was bij deze onderwerpen, het duurt ook niet voor niets maar een half uurtje allemaal.

The Green Knight laat zich niet in een hokje plaatsen, verwacht zeker geen recht-toe-recht-aan avonturenfilm zoals de trailers en de promotiecampagne suggereerden. Nee, dit is een prachtige visuele trip van hoofdpersoon Sir Gawain die vooral tegen z'n eigen demonen vecht op weg naar (zelf)acceptatie en erkenning. Je moet van dit soort films houden, het deed me in zekere zin wel iets aan het mysterieuze The Fountain denken, maar als je ervoor open staat, staan je twee mooie uren surrealistische cinema van het hoogste niveau te wachten.

Een van de beste series ooit gemaakt. Een serie ook, die z'n tijd ver vooruit was qua thematiek. De laatste twee seizoenen zijn overigens wel overbodig en doen de mythologielijn meer kwaad dan goed, al is het voor de diehard fan wel vermakelijk om alle hoofdrolspelers zoveel jaar na dato weer terug te zien.

Mooie ode aan Jim Morrison's muziek en nalatenschap. Ik noem expres alleen Morrison, want de rest van The Doors komt er nogal bekaaid af in deze film. Val Kilmer speelt werelds, en is qua stem en verschijning amper van de echte Morrison te onderscheiden. Ook komt de muziek uiteraard lekker door (als je Doors-fan bent helemaal), geven de concertbeelden het tijdsgewricht van vooral de 60's mooi weer, en heeft de film als geheel een goed Oliver Stone-sfeertje, oftewel, lekker broeierig. Wel wordt het op een gegeven moment allemaal iets te veel van hetzelfde als zich weer een nieuwe zuippartij of lsd-trip aandient en dan wordt een film van bijna tweeënhalf uur wel een erg lange zit.

Aardige film over een rechercheur die na vele jaren terugkeert in zijn geboortedorp en er achter komt dat het daar allemaal niet zo pais en vree is als het lijkt. Prima acteerwerk, genoeg spanning, goede setting, al is het verhaal in de basis niet enorm origineel en blijf je toch wel met wat vragen achter na afloop door de vreemde wending die de film aan het einde neemt. Maar als tussendoortje prima te bekijken.

Lekker vlot lopend gijzeldrama met cultwaarde. Hidde Maas steelt de show als maniakale gangster, en de politie en het leger worden op humoristische wijze als een incapabel zooitje afgeschilderd dat vooral met zichzelf en de eigen regeltjes bezig is. De actiescènes komen hier en daar wel gedateerd over en het plot wordt naar het einde toe nogal ongeloofwaardig, maar desondanks kijkt de film lekker weg.

De makers van The Screaming Skull stellen de kijkers hiervan in de eerste scène gratis uitvaarten ter beschikking, want 'deze film bereikt zo'n enorme climax vol met schokkende horror dat de kans groot is dat je sterft van de schrik.' Feit is echter dat een aftands spookhuis op een derderangs dorpskermis nog enger is dan dit rare verhaaltje dat volgens mij ook met hulp van kermisexploitanten in elkaar gezet moet zijn. Gelukkig maar dat het allemaal slechts een uurtje duurt.

Totaal overbodig vervolg op de eerste Dèmoni. Lamberto Bava en Dario Argento dachten ook: 'Laten we een flatgebouw in plaats van een bioscoop nemen en dan het hele verhaal uit deel één nog eens overnieuw doen maar dan nog minder logisch en nog meer over the top.' Maar waar het eerste deel nog enigszins vermakelijk was en een zeker cultgehalte had, is Dèmoni 2 één grote domme en klunzige bende die het grootste deel van de tijd zelfs saai is. Het eerste half uur had makkelijk geschrapt kunnen worden, want waar was die 'inleiding' voor nodig?
Om het tweede deel toch nog van het eerste te onderscheiden, wordt er uit talloze bekende horror- en sciencefictionfilms gejat: er komt een mislukte Gremlin voorbij, we zien een Alien rip-off langskomen, de beslotenheid van het flatgebouw is overduidelijk uit Dawn of the Dead overgenomen, enzovoort enzovoort enzovoort. Het helpt allemaal alleen niet om het leuker te maken, integendeel, het kostte me erg veel moeite om het einde te halen. Deel drie (ja, dat kwam hierna ook nog) sla ik toch echt even over.

Martin Koolhoven zei het al goed bij de introductie van deze film in Eye: 'Ik ken deze film niet, we hebben 'm gekozen omdat het woord 'eye' in de titel zit. We nemen een risico.' En gelijk had ie, want na afloop vroeg ik me vooral af waar ik naar had zitten kijken. Het cultgehalte van de film is hoog, dat zeker, een James Bond-schurk (Adolfo Celi) speelt een voorname rol, maar verder is het vooral een vage brij aan pretenties waar ik de horror niet in heb kunnen ontdekken.

Een horrorklassieker schijnt dit te zijn... qua fotografie is het dat zeker, die zorgt wel voor een broeierig en mysterieus sfeertje, maar het duurt en het duurt maar voor het allemaal op gang komt. Spannend wordt het daardoor zelden. Jammer.

Ik hield m'n hart vast toen ik aan deze film begon, want een vervolg op een niet erg hoogstaand eerste deel, dat kan nooit goed aflopen. Maar moet zeggen, het viel uiteindelijk nog wel mee. Het eerste deel van dit vervolg is best aardig en goed gemaakt, de makers gooien er hier en daar ook wat maatschappijkritiek doorheen (de sociale media krijgen er bijvoorbeeld van langs en het Poolse politieapparaat wordt als behoorlijk achterlijk afgeschilderd), maar in het tweede deel wordt het allemaal wel erg absurd en lachwekkend. Een aparte plotwending zorgt ervoor dat je van een horror met thrillerelementen ineens in een halfbakken komedie met veel gore belandt, en dat pakt niet lekker uit. Als absurditeit je ding is, zal je deze film zeker pruimen, maar wie hoopt op een eng en spannend vervolg op het eerste deel, komt hier bedrogen uit.

Geweldige Bond-film, die een ode maar ook bijna een soort dankbetuiging is aan de invulling die Daniel Craig de afgelopen 15 jaar aan de rol van 007 gegeven heeft en in die periode 's werelds bekendste geheim agent van een karikatuur naar een mens van vlees en bloed heeft getransformeerd.
Nog meer is No Time to Die een lofzang op de hele franchise: hoewel aan de verhaallijn uit de boeken van Ian Fleming al een tijdje een eigen draai wordt gegeven, zijn de directe en indirecte verwijzingen naar zijn complete nalatenschap talrijk (Jamaica bijvoorbeeld, waar Fleming de meeste van zijn boeken schreef, wordt niet toevalligerwijs aangedaan).
Maar in hoofdzaak gaat het natuurlijk om het aan elkaar knopen van alle losse eindjes uit de vier voorgaande delen en het is daarbij ook nog eens verdacht actueel dat er in dit deel een besmettelijk virus op de mensheid losgelaten wordt. Verwacht in ieder geval bijzonder verrassende plotwendingen, een aantal spraakmakende onthullingen, veel drama en emotie, veel spectaculaire en indrukwekkend in beeld gebrachte actie, een geweldige filmscore én uiteraard weer de nodige spraakmakende locaties. Minpuntjes zijn er uiteraard ook wel, maar lees daarvoor maar de andere recensies. Over één ding zal iedereen het na afloop in ieder geval eens zijn: dit 25e Bond-avontuur gaat de geschiedenis in als een van de meest gedenkwaardige edities.

Dit is de korte film waarmee filmmakers James Wan en Leigh Whannell entertainmentbedrijf Lionsgate wisten te overtuigen van het potentieel van het Saw-concept, en daarmee was dit de aanleiding voor de hele franchise die daarna volgde. In slechts negen minuten wordt de kern van het verhaal op een ijzersterke manier uiteengezet, waardoor Jigsaw en zijn vrienden zich hierna in (vooralsnog) negen vervolgen van telkens anderhalf tot twee uur verder mochten uitleven. Leuk en interessant voor liefhebbers en fans van Saw en horror in het algemeen.

Een bij elkaar geraapt zooitje van wat journalisten en figuren met een dubbele agenda krijgt de taak om in Burundi monsterkrokodil Gustave te vangen voor een spraakmakende reportage. Gustave is negen meter lang en heeft een eeuwige trek, maar het bij elkaar geraapte zooitje denkt het beest wel met een kooi te vangen die bij de IKEA in de aanbieding lijkt te zijn gekocht. Tussendoor wordt de burgeroorlog tussen de Hutu's en Tutsi's er ook nog even bijgehaald om de dubbele agenda's en de vraatzucht van Gustave te verklaren. Conclusie: het is allemaal niet best, maar al met al vermaakt deze B-film nog een beetje omdat de vaart er anderhalf uur in blijft, en daarom geef ik er nog een minimaal zesje voor.
Leuk weetje: Gustave bestaat echt al zijn de verhalen over hem wat doorgeschoten (zou meer dan 300 mensen opgegeten hebben). Het beest is overigens al jaren niet meer gezien.