Reacties

Een aardig en mooi gemaakt voorproefje van de hand van Jurassic World-regisseur Colin Trevorrow van wat we in 2022 te zien krijgen in Dominion, de derde Jurassic World-film.

Lekkere absurde cultfilm, waarin Carpenter en zijn lievelingsacteur Russell zich helemaal uitleven. Zwarte magie, tovenaars, monsters, martial arts, een mysterieus labyrinth, Chinese gangsters, mooie vrouwen, vette guns en flinke explosies, coole 80's-synthesizermuziek, het zit er allemaal in. Gooi daar dan nog een dikke saus van overacting en zwarte humor overheen en je hebt 99 prima minuten voor de boeg. Maar neem het natuurlijk allemaal niet te serieus.

Aardige en bij tijd en wijle grappige film, maar meer ook niet. Veel herhalingen van zetten met een aantal nieuwe personages, maar het niveau van Finding Nemo wordt bij lange na niet gehaald.

Een professor met de naam Hammerschlag die de hoofdrolspeler is in een docu over hammerheads, ofwel hamerhaaien. Lijkt alsof je in de maling genomen wordt, maar het blijkt toch de echte naam van de man te zijn. Verder is het allemaal weinig verheffend, de hamerhaai had wel wat meer in de picture mogen staan in plaats van Hammerschlag en z'n team.

Weer zo'n docu die je met een schreeuwerig toontje probeert wijs te maken dat je echt compleet ondersteboven zal zijn van wat je te zien gaat krijgen. Uiteindelijk blijkt dat bijna 50 minuten lang op dezelfde conclusie uit te komen, die ik hier maar niet zal noemen om andere toekomstige kijkers nog in 'spanning' te laten. National Geographic, kom op, jullie kunnen veel beter dan dit!

Mooi gemaakt, maar qua verhaal verre van origineel en nogal cliché. Het zoveelste Disney-verhaal over een door tragische omstandigheden wees geworden jongeling die ondanks zijn bijzondere jeugd als eenling en buitenstaander met veel vallen en opstaan zijn plek in de wereld en de liefde weet te vinden. Maar ondanks het erg voorspelbare scenario is Dinosaur door de vormgeving zeker het bekijken waard, kinderen die gek zijn van dinosaurussen zullen weglopen met de film, zelfs ruim 20 jaar na dato nog.

Tja... het enige wat me bijblijft na deze film is waarom ie gemaakt is. In alles is het een slap aftreksel van het onvergetelijke eerste deel. Maar ja, succesformules uitmelken hoort er blijkbaar bij tegenwoordig, hierna zou zelfs nog een derde deel volgen en in 2019 is het origineel nog maar eens in een nieuw jasje gestoken. Jammer, jammer, jammer.

Puur jeugdsentiment. Was als kind erg onder de indruk van deze leerzame en goed in elkaar gezette serie, maar de animaties hebben de tand des tijds niet doorstaan, de jeugd van nu zal hier niet meer enthousiast van worden. Desondanks leuk om de serie zoveel jaar later weer eens te zien, al gooit Netflix 'm er binnenkort af en of ie dan nog eens ergens te zien zal zijn... ik betwijfel het.

Ik zag The Lion King voor het eerst toen die in de bioscoop uitkwam. De film maakte een enorme indruk op me als kind. Nu, bijna 30 jaar later, heeft de film nog amper aan kracht ingeboet. Het koningsdrama over opgroeien, omgaan met verlies en schuldgevoelens, én geloven in jezelf, spreekt iedereen aan en doet dat nu nog steeds. En dan die geweldige score, die iedereen ter wereld kent. The Lion King is en blijft een meesterwerk voor de eeuwigheid.

Amistad komt pas halverwege echt tot leven, als het persoonlijke verhaal van de slaafgemaakte Cinque (gespeeld door een fantastische Hounsou) in veel nare en bloederige details uit de doeken wordt gedaan. Vanaf dat moment sta je als kijker echt 'aan' en gaat de film in je hoofd zitten. Maar daar moet je eigenlijk te lang op wachten. Het begin is nog aardig (de verovering van het slavenschip door de slaven), maar daarna verzandt de film in een wat saai rechtbankdrama. Ook na het verhaal van Cinque belanden we direct weer in de rechtbank en verslapt de aandacht. Dat komt ook mede doordat veel te veel personen een rolletje hebben, ofwel, bijna geen enkel personage wordt uitgewerkt. Leuk, zo'n sterrencast, maar als niemand echt kan schitteren heb je er weinig aan. Freeman bijvoorbeeld, wat is zijn rol nu eigenlijk? Hij trekt vooral veel moeilijke gezichten, maar z'n teksten zijn op één hand te tellen. Voor de helft van zijn gage had ik dat ook nog wel kunnen en willen doen. En het is een Spielberg-film, dus alles is ook weer flink overgedramatiseerd, en dat heeft deze film helemaal niet zo nodig. Had meer slavernijverschrikkingen laten zien en minder rechtbankgeneuzel, dan had dit een Schindler's List voor het slavernijverleden kunnen zijn. Gemiste kans.

Redelijke oorlogsfilm met Lee van Cleef dit keer in de rol van commandoheld met oorlogstrauma in plaats van zijn gebruikelijke rollen als mysterieuze revolverheld met cowboyhoed. Vooral aardig is dat het verhaal vanuit zowel Amerikaans, Italiaans als Duits perspectief wordt belicht, dat geeft enige diepte en extra spanning. Ik had wel het idee dat de Amerikanen allemaal dubbele levens hadden, want heb er ruim 50 neergeschoten zien worden terwijl ze maar met 30 waren, maar ach, het was verder best vermakelijk.

Weer zo'n horrorfilm waarvan je denkt: 'Had meer ingezeten'. Een aardige basis wordt rommelig uitgewerkt met veel overbodige scènes. Hadden die geschrapt geweest, en was er ook flink gesneden in het aantal gebruikelijke horrorclichés, dan had je hier een best aardige productie van kunnen maken.

Heel matig 80's-werkje, dat op voorhand bij het lezen van de synopsis interessanter klinkt dan het is. Het amateurisme druipt van de film af, het acteerwerk is dramatisch, de actie dommig en klunzig, en het tempo tergend langzaam, alsof je 90 minuten naar vertraagd beeld zit te kijken. En dat terwijl dit toch echt een actiefilm moet voorstellen. Aan het einde maken de hoofdrolspelers er onbedoeld nog een grap over, als wordt aangehaald dat de laatste 2,5 seconden tot de finale explosie wel een eeuwigheid leken te duren, nou, deze 90 minuten leken NOOIT voorbij te gaan!

Een klassieker die van grote invloed is geweest op talloze horrorfilms. Knap gemaakt, zeker omdat de film eigenlijk bestaat uit allerlei losse verhaaltjes die pas aan het einde aan elkaar geknoopt worden. Daar nam het team van regisseurs toentertijd best een grote gok mee, want dat was nogal ongewoon. Soms neigt een en ander overigens meer naar zwarte komedie dan naar horror, en ik merkte dat sommige verhaaltjes m'n aandacht niet wisten vast te houden. Misschien ook niet zo gek, want de film is al ruim 75 jaar oud en bij lange na niet zo flitsend en snel als hedendaagse horror. Desondanks een must see voor horrorfans, die hierin goed kunnen terugzien waar de inspiratie voor hun favorieten vandaan komt.

Wat een ongelofelijk irritante film! De slachtoffers rennen rond als achterlijke, jankende angsthazen en nemen continu de meest domme beslissingen, en de daders hebben een of ander zesde zintuig en weten altijd waar je bent en wat je doet... pffff...
Drie voorbeelden:
1) Jezelf verdedigen terwijl je in overtal bent en de voorwerpen/wapens om je heen voor 't oprapen liggen? Nee joh, vooral niet doen en lekker in de badkamer gaan janken totdat je vermoord wordt!
2) Je bent verslaafd aan je mobiel, maar tuurlijk, als je even een luchtje gaat scheppen, laat je diezelfde mobiel toevallig in de woonwagen liggen! En dat overkomt dan ook nog alle vier gezinsleden! En de daders hebben dat ook nog eens door, want die kunnen blijkbaar door muren kijken, dus mobieltjes kapot en de politie bellen kan niet meer!
3) Je kan een van de daders, die net je zus heeft neergestoken en je vader en moeder heeft vermoord, van een meter afstand neerschieten? Nee joh, vooral mededogen tonen en lekker verder janken en wegrennen! Maarrrr... tijdens de vlucht wel familieherinneringen ophalen met je zwaargewonde zus!
Ik kan zo nog wel even doorgaan, wat een bagger, de horror gaat echt totaal langs je heen in dit gedrocht, maar qua irritatie scoort het een dikke 10!

Het eerste deel van de film is vrij aardig en het duistere en onheilspellende sfeertje zit er dan nog goed in. Maar wanneer zo'n beetje alle inzittenden van het gestrande busje het loodje hebben gelegd, zijn er nog 45 minuten te gaan en wordt het een zooitje. De regisseur wist zich blijkbaar geen raad meer; de rest van het scenario was of zoek of moet nog een keer geschreven worden. Doodzonde, want hier had echt meer in gezeten.

Mooie en leerzame documentaire over een nog ongerept en mysterieus stukje Europa.

Een rommelige documentaire waarin conclusies worden getrokken die je als kijker van tevoren ook wel had kunnen bedenken. Weinig nieuws onder de zon dus.

Darkman, dat is de film waarmee voor zowel regisseur Raimi als Liam Neeson de poorten van Hollywood open gingen. Een boeiende film, die je niet moet kijken voor het totaal ongeloofwaardige verhaal, maar die me vooral deed denken aan de latere Batman-trilogie van Christopher Nolan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Nolan Darkman vele malen heeft gezien voordat hij aan zijn trilogie begon. Zo getroebleerd en zoekende als Batman daarin wordt neergezet, dat moet haast van Darkman afgekeken zijn. Maar waar de Batman-trilogie behoorlijk zwaar is qua verhaal en intriges, valt in Darkman vooral het zware geweld op en is het verder vooral cult en niet te moeilijk. Zeker kijken als je 'm nog niet gezien hebt!

Gezien het oeuvre van Paul W.S. Anderson wist ik van tevoren al wel hoe laat het was: gewoon wat biertjes en chips pakken, op de bank gaan liggen, op play drukken, en maar hopen dat Anderson wat serieuze tijd en moeite heeft genomen om van de gelijknamige videogame iets van een vermakelijk spektakel te maken.
En ja, een spektakel is het zeker, maar wel een compleet doorgeslagen spektakel: het introduceren van de hoofdpersonen is allemaal te veel gedoe, stel je voor dat er dan iets van een verhaal ontstaat, dus dat doen we niet... nee, we worden meteen tussen de monsters gegooid en knokken maar!! Tremors, The Lord of the Rings en Jurassic Park zijn bij elkaar geveegd, de gelaarsde kat doet ook nog mee en Milla Jovovich mag te midden daarvan van manlief de hoofdrol spelen, ze had immers sinds het uitmelken van de Resident Evil-franchise ook bijna niks meer te doen. Hier mag ze in een soortgelijke rol weer aan een nieuwe franchise beginnen. Want één ding weten we aan het einde zeker: level 1 is nu pas uitgespeeld en er gaan nog heel wat volgende levels volgen.

The Goonies is natuurlijk een onmiskenbare jaren '80-klassieker, een film waar iedereen zich senang bij voelt, met name de jongere kijkers, al betwijfel ik of de jeugd van nu hier nog echt warm voor loopt. Steven Spielberg schreef het verhaal van de Goonies, en hoewel hij niet de regisseur was, is zijn invloed in alles terug te zien. Sterker nog, The Goonies heeft alles weg van een Indiana Jones-avontuur voor en met kinderen, alleen dan nog meer feelgood en nog dikker aangezet. Leuk voor de feestdagen met de familie, voor mij is het allemaal wat té zoetsappig.

Als je het sterke en grappige Elling hebt gezien, is deze prequel daarvan toch wel een tegenvaller. Mors Elling is helemaal niet zo grappig, eerder melancholisch en dramatisch, en het typetje Kjell uit de eerste film wordt node gemist voor de broodnodige dynamiek. Kjell en Elling samen hadden de gunfactor, in deze tweede film laat z'n moeder Elling eigenlijk maar z'n gang gaan waardoor hij vooral vervelend, hufterig en egoïstisch overkomt in plaats van naïef, onwetend en aandoenlijk. Je gaat twijfelen aan z'n opvoeding en bedoelingen: is hij eigenlijk wel autistisch en kan hij er weinig aan doen dat hij zich zo gedraagt? De Elling uit Elling verliest daardoor veel van z'n glans. Had er meer van verwacht.

Geen idee waar ik net naar heb zitten kijken. De schrijver van de synopsis had al evenmin een idee, want wat hierboven staat slaat helemaal nergens op. Ja, een 16-jarige jongen gaat tegen zijn zin in met zijn ouders verhuizen naar een commune, dat is blijkbaar iets dat de ouders altijd al wilden. Vervolgens zien we hoe de familie zich aan deze nieuwe manier van leven probeert aan te passen en verzuipt de film in een vage brij van allerlei bij elkaar verzamelde losse plotjes die ook nog eens niet grappig zijn. Nogmaals, waar gaat dit over? Wie het weet, mag het zeggen!

Bizar, absurdistisch, deprimerend. Bad Luck Banging or Loony Porn velt een vernietigend oordeel over (het schijnheilige en egoïstische gedrag van) de mensheid, en Roemenië in het bijzonder. We voelen ons op Aarde moreel en intellectueel verheven boven alles, en iedereen weet het beter dan de ander (zeker nu in Coronatijd!), maar ondertussen maken we er een enorme puinhoop van. Ook nu bleef niet iedereen in de bioscoopzaal zitten, de zwaar cynische toon van de film roept ongemak en boosheid op, maar zorgt tegelijkertijd voor een unieke en razend interessante kijkervaring.

Wat geef je de voorkeur: je politiek maatschappelijke idealen of je persoonlijke idealen? In deze aardige film worstelt een jonge vrouw doorlopend met deze keuze. Zij keert tegen het einde van WOII terug naar haar geboortedorp en krijgt een verhouding met een lid van het lokale verzet aldaar tegen Franco. Enerzijds steunt ze de ideeën van het verzet, anderzijds maakt de steun aan het verzet het uiten van die liefde vrijwel onmogelijk en loopt haar familie ook steeds meer gevaar. Hoewel de thematiek zeker interessant is, er goed geacteerd wordt, en de fotografie rauw en indringend is, had de film wel wat meer tempo, spanning en pit kunnen gebruiken om de kijker continu bij de les te houden.