Reacties

The Green Knight laat zich niet in een hokje plaatsen, verwacht zeker geen recht-toe-recht-aan avonturenfilm zoals de trailers en de promotiecampagne suggereerden. Nee, dit is een prachtige visuele trip van hoofdpersoon Sir Gawain die vooral tegen z'n eigen demonen vecht op weg naar (zelf)acceptatie en erkenning. Je moet van dit soort films houden, het deed me in zekere zin wel iets aan het mysterieuze The Fountain denken, maar als je ervoor open staat, staan je twee mooie uren surrealistische cinema van het hoogste niveau te wachten.

Een van de beste series ooit gemaakt. Een serie ook, die z'n tijd ver vooruit was qua thematiek. De laatste twee seizoenen zijn overigens wel overbodig en doen de mythologielijn meer kwaad dan goed, al is het voor de diehard fan wel vermakelijk om alle hoofdrolspelers zoveel jaar na dato weer terug te zien.

Mooie ode aan Jim Morrison's muziek en nalatenschap. Ik noem expres alleen Morrison, want de rest van The Doors komt er nogal bekaaid af in deze film. Val Kilmer speelt werelds, en is qua stem en verschijning amper van de echte Morrison te onderscheiden. Ook komt de muziek uiteraard lekker door (als je Doors-fan bent helemaal), geven de concertbeelden het tijdsgewricht van vooral de 60's mooi weer, en heeft de film als geheel een goed Oliver Stone-sfeertje, oftewel, lekker broeierig. Wel wordt het op een gegeven moment allemaal iets te veel van hetzelfde als zich weer een nieuwe zuippartij of lsd-trip aandient en dan wordt een film van bijna tweeënhalf uur wel een erg lange zit.

Aardige film over een rechercheur die na vele jaren terugkeert in zijn geboortedorp en er achter komt dat het daar allemaal niet zo pais en vree is als het lijkt. Prima acteerwerk, genoeg spanning, goede setting, al is het verhaal in de basis niet enorm origineel en blijf je toch wel met wat vragen achter na afloop door de vreemde wending die de film aan het einde neemt. Maar als tussendoortje prima te bekijken.

Lekker vlot lopend gijzeldrama met cultwaarde. Hidde Maas steelt de show als maniakale gangster, en de politie en het leger worden op humoristische wijze als een incapabel zooitje afgeschilderd dat vooral met zichzelf en de eigen regeltjes bezig is. De actiescènes komen hier en daar wel gedateerd over en het plot wordt naar het einde toe nogal ongeloofwaardig, maar desondanks kijkt de film lekker weg.

De makers van The Screaming Skull stellen de kijkers hiervan in de eerste scène gratis uitvaarten ter beschikking, want 'deze film bereikt zo'n enorme climax vol met schokkende horror dat de kans groot is dat je sterft van de schrik.' Feit is echter dat een aftands spookhuis op een derderangs dorpskermis nog enger is dan dit rare verhaaltje dat volgens mij ook met hulp van kermisexploitanten in elkaar gezet moet zijn. Gelukkig maar dat het allemaal slechts een uurtje duurt.

Totaal overbodig vervolg op de eerste Dèmoni. Lamberto Bava en Dario Argento dachten ook: 'Laten we een flatgebouw in plaats van een bioscoop nemen en dan het hele verhaal uit deel één nog eens overnieuw doen maar dan nog minder logisch en nog meer over the top.' Maar waar het eerste deel nog enigszins vermakelijk was en een zeker cultgehalte had, is Dèmoni 2 één grote domme en klunzige bende die het grootste deel van de tijd zelfs saai is. Het eerste half uur had makkelijk geschrapt kunnen worden, want waar was die 'inleiding' voor nodig?
Om het tweede deel toch nog van het eerste te onderscheiden, wordt er uit talloze bekende horror- en sciencefictionfilms gejat: er komt een mislukte Gremlin voorbij, we zien een Alien rip-off langskomen, de beslotenheid van het flatgebouw is overduidelijk uit Dawn of the Dead overgenomen, enzovoort enzovoort enzovoort. Het helpt allemaal alleen niet om het leuker te maken, integendeel, het kostte me erg veel moeite om het einde te halen. Deel drie (ja, dat kwam hierna ook nog) sla ik toch echt even over.

Martin Koolhoven zei het al goed bij de introductie van deze film in Eye: 'Ik ken deze film niet, we hebben 'm gekozen omdat het woord 'eye' in de titel zit. We nemen een risico.' En gelijk had ie, want na afloop vroeg ik me vooral af waar ik naar had zitten kijken. Het cultgehalte van de film is hoog, dat zeker, een James Bond-schurk (Adolfo Celi) speelt een voorname rol, maar verder is het vooral een vage brij aan pretenties waar ik de horror niet in heb kunnen ontdekken.

Een horrorklassieker schijnt dit te zijn... qua fotografie is het dat zeker, die zorgt wel voor een broeierig en mysterieus sfeertje, maar het duurt en het duurt maar voor het allemaal op gang komt. Spannend wordt het daardoor zelden. Jammer.

Ik hield m'n hart vast toen ik aan deze film begon, want een vervolg op een niet erg hoogstaand eerste deel, dat kan nooit goed aflopen. Maar moet zeggen, het viel uiteindelijk nog wel mee. Het eerste deel van dit vervolg is best aardig en goed gemaakt, de makers gooien er hier en daar ook wat maatschappijkritiek doorheen (de sociale media krijgen er bijvoorbeeld van langs en het Poolse politieapparaat wordt als behoorlijk achterlijk afgeschilderd), maar in het tweede deel wordt het allemaal wel erg absurd en lachwekkend. Een aparte plotwending zorgt ervoor dat je van een horror met thrillerelementen ineens in een halfbakken komedie met veel gore belandt, en dat pakt niet lekker uit. Als absurditeit je ding is, zal je deze film zeker pruimen, maar wie hoopt op een eng en spannend vervolg op het eerste deel, komt hier bedrogen uit.

Geweldige Bond-film, die een ode maar ook bijna een soort dankbetuiging is aan de invulling die Daniel Craig de afgelopen 15 jaar aan de rol van 007 gegeven heeft en in die periode 's werelds bekendste geheim agent van een karikatuur naar een mens van vlees en bloed heeft getransformeerd.
Nog meer is No Time to Die een lofzang op de hele franchise: hoewel aan de verhaallijn uit de boeken van Ian Fleming al een tijdje een eigen draai wordt gegeven, zijn de directe en indirecte verwijzingen naar zijn complete nalatenschap talrijk (Jamaica bijvoorbeeld, waar Fleming de meeste van zijn boeken schreef, wordt niet toevalligerwijs aangedaan).
Maar in hoofdzaak gaat het natuurlijk om het aan elkaar knopen van alle losse eindjes uit de vier voorgaande delen en het is daarbij ook nog eens verdacht actueel dat er in dit deel een besmettelijk virus op de mensheid losgelaten wordt. Verwacht in ieder geval bijzonder verrassende plotwendingen, een aantal spraakmakende onthullingen, veel drama en emotie, veel spectaculaire en indrukwekkend in beeld gebrachte actie, een geweldige filmscore én uiteraard weer de nodige spraakmakende locaties. Minpuntjes zijn er uiteraard ook wel, maar lees daarvoor maar de andere recensies. Over één ding zal iedereen het na afloop in ieder geval eens zijn: dit 25e Bond-avontuur gaat de geschiedenis in als een van de meest gedenkwaardige edities.

Dit is de korte film waarmee filmmakers James Wan en Leigh Whannell entertainmentbedrijf Lionsgate wisten te overtuigen van het potentieel van het Saw-concept, en daarmee was dit de aanleiding voor de hele franchise die daarna volgde. In slechts negen minuten wordt de kern van het verhaal op een ijzersterke manier uiteengezet, waardoor Jigsaw en zijn vrienden zich hierna in (vooralsnog) negen vervolgen van telkens anderhalf tot twee uur verder mochten uitleven. Leuk en interessant voor liefhebbers en fans van Saw en horror in het algemeen.

Een bij elkaar geraapt zooitje van wat journalisten en figuren met een dubbele agenda krijgt de taak om in Burundi monsterkrokodil Gustave te vangen voor een spraakmakende reportage. Gustave is negen meter lang en heeft een eeuwige trek, maar het bij elkaar geraapte zooitje denkt het beest wel met een kooi te vangen die bij de IKEA in de aanbieding lijkt te zijn gekocht. Tussendoor wordt de burgeroorlog tussen de Hutu's en Tutsi's er ook nog even bijgehaald om de dubbele agenda's en de vraatzucht van Gustave te verklaren. Conclusie: het is allemaal niet best, maar al met al vermaakt deze B-film nog een beetje omdat de vaart er anderhalf uur in blijft, en daarom geef ik er nog een minimaal zesje voor.
Leuk weetje: Gustave bestaat echt al zijn de verhalen over hem wat doorgeschoten (zou meer dan 300 mensen opgegeten hebben). Het beest is overigens al jaren niet meer gezien.

Een aardig en mooi gemaakt voorproefje van de hand van Jurassic World-regisseur Colin Trevorrow van wat we in 2022 te zien krijgen in Dominion, de derde Jurassic World-film.

Lekkere absurde cultfilm, waarin Carpenter en zijn lievelingsacteur Russell zich helemaal uitleven. Zwarte magie, tovenaars, monsters, martial arts, een mysterieus labyrinth, Chinese gangsters, mooie vrouwen, vette guns en flinke explosies, coole 80's-synthesizermuziek, het zit er allemaal in. Gooi daar dan nog een dikke saus van overacting en zwarte humor overheen en je hebt 99 prima minuten voor de boeg. Maar neem het natuurlijk allemaal niet te serieus.

Aardige en bij tijd en wijle grappige film, maar meer ook niet. Veel herhalingen van zetten met een aantal nieuwe personages, maar het niveau van Finding Nemo wordt bij lange na niet gehaald.

Een professor met de naam Hammerschlag die de hoofdrolspeler is in een docu over hammerheads, ofwel hamerhaaien. Lijkt alsof je in de maling genomen wordt, maar het blijkt toch de echte naam van de man te zijn. Verder is het allemaal weinig verheffend, de hamerhaai had wel wat meer in de picture mogen staan in plaats van Hammerschlag en z'n team.

Weer zo'n docu die je met een schreeuwerig toontje probeert wijs te maken dat je echt compleet ondersteboven zal zijn van wat je te zien gaat krijgen. Uiteindelijk blijkt dat bijna 50 minuten lang op dezelfde conclusie uit te komen, die ik hier maar niet zal noemen om andere toekomstige kijkers nog in 'spanning' te laten. National Geographic, kom op, jullie kunnen veel beter dan dit!

Mooi gemaakt, maar qua verhaal verre van origineel en nogal cliché. Het zoveelste Disney-verhaal over een door tragische omstandigheden wees geworden jongeling die ondanks zijn bijzondere jeugd als eenling en buitenstaander met veel vallen en opstaan zijn plek in de wereld en de liefde weet te vinden. Maar ondanks het erg voorspelbare scenario is Dinosaur door de vormgeving zeker het bekijken waard, kinderen die gek zijn van dinosaurussen zullen weglopen met de film, zelfs ruim 20 jaar na dato nog.

Tja... het enige wat me bijblijft na deze film is waarom ie gemaakt is. In alles is het een slap aftreksel van het onvergetelijke eerste deel. Maar ja, succesformules uitmelken hoort er blijkbaar bij tegenwoordig, hierna zou zelfs nog een derde deel volgen en in 2019 is het origineel nog maar eens in een nieuw jasje gestoken. Jammer, jammer, jammer.

Puur jeugdsentiment. Was als kind erg onder de indruk van deze leerzame en goed in elkaar gezette serie, maar de animaties hebben de tand des tijds niet doorstaan, de jeugd van nu zal hier niet meer enthousiast van worden. Desondanks leuk om de serie zoveel jaar later weer eens te zien, al gooit Netflix 'm er binnenkort af en of ie dan nog eens ergens te zien zal zijn... ik betwijfel het.

Ik zag The Lion King voor het eerst toen die in de bioscoop uitkwam. De film maakte een enorme indruk op me als kind. Nu, bijna 30 jaar later, heeft de film nog amper aan kracht ingeboet. Het koningsdrama over opgroeien, omgaan met verlies en schuldgevoelens, én geloven in jezelf, spreekt iedereen aan en doet dat nu nog steeds. En dan die geweldige score, die iedereen ter wereld kent. The Lion King is en blijft een meesterwerk voor de eeuwigheid.

Amistad komt pas halverwege echt tot leven, als het persoonlijke verhaal van de slaafgemaakte Cinque (gespeeld door een fantastische Hounsou) in veel nare en bloederige details uit de doeken wordt gedaan. Vanaf dat moment sta je als kijker echt 'aan' en gaat de film in je hoofd zitten. Maar daar moet je eigenlijk te lang op wachten. Het begin is nog aardig (de verovering van het slavenschip door de slaven), maar daarna verzandt de film in een wat saai rechtbankdrama. Ook na het verhaal van Cinque belanden we direct weer in de rechtbank en verslapt de aandacht. Dat komt ook mede doordat veel te veel personen een rolletje hebben, ofwel, bijna geen enkel personage wordt uitgewerkt. Leuk, zo'n sterrencast, maar als niemand echt kan schitteren heb je er weinig aan. Freeman bijvoorbeeld, wat is zijn rol nu eigenlijk? Hij trekt vooral veel moeilijke gezichten, maar z'n teksten zijn op één hand te tellen. Voor de helft van zijn gage had ik dat ook nog wel kunnen en willen doen. En het is een Spielberg-film, dus alles is ook weer flink overgedramatiseerd, en dat heeft deze film helemaal niet zo nodig. Had meer slavernijverschrikkingen laten zien en minder rechtbankgeneuzel, dan had dit een Schindler's List voor het slavernijverleden kunnen zijn. Gemiste kans.

Redelijke oorlogsfilm met Lee van Cleef dit keer in de rol van commandoheld met oorlogstrauma in plaats van zijn gebruikelijke rollen als mysterieuze revolverheld met cowboyhoed. Vooral aardig is dat het verhaal vanuit zowel Amerikaans, Italiaans als Duits perspectief wordt belicht, dat geeft enige diepte en extra spanning. Ik had wel het idee dat de Amerikanen allemaal dubbele levens hadden, want heb er ruim 50 neergeschoten zien worden terwijl ze maar met 30 waren, maar ach, het was verder best vermakelijk.

Weer zo'n horrorfilm waarvan je denkt: 'Had meer ingezeten'. Een aardige basis wordt rommelig uitgewerkt met veel overbodige scènes. Hadden die geschrapt geweest, en was er ook flink gesneden in het aantal gebruikelijke horrorclichés, dan had je hier een best aardige productie van kunnen maken.