Reacties

In deze film worden Bud Spencer & Terence Hill tegen wil en dank voor geheime agenten aangezien en moeten ze een geheime en gevaarlijke missie volbrengen. Wat volgt is een James Bond-persiflage vol slapstick, excentrieke typetjes en de welbekende cartooneske knokpartijen. Soms neemt het 'verhaal' wel heel vergezochte wendingen (een wc in een wegrestaurant die een lift naar een varende boot blijkt te zijn??), daar moet je van houden en doorheen kunnen kijken, maar al met al waren het weer 107 leuke verstand-op-nul-minuten.

IJzersterke film. Al vanaf de eerste seconden zit je geboeid te kijken, als een trein voor het eerst in vier jaar op het stationnetje van Black Rock stopt, een gehucht in een desolaat woestijnachtig landschap, compleet in the middle of nowhere. Je denkt als kijker in een klassieke western beland te zijn, ware het niet dat deze film zich net na WOII afspeelt en daarna een totaal andere draai krijgt. Een mysterieuze man met één arm stapt uit en vraagt de al even vreemde bewoners van Black Rock naar een daar wonende Japanner en zijn adres. De sfeer slaat meteen om en vanaf dat moment beland je in sneltreinvaart in een rollercoaster van onduidelijke bedoelingen (wie is wie nu eigenlijk precies en wie is goed en wie is slecht), intriges, verdoezelde geheimen en veel spanning. 'Een bad day at Black Rock hebben' is door deze film in de States een gezegde geworden, waarmee op z'n zachtst gezegd wordt bedoeld dat je een ongeluksdag hebt. Absolute kijktip!

Corbucci heeft zich lekker uitgeleefd in deze vermakelijke Bud Spencer & Terence Hill-film. Alles is cartoonesk en compleet over the top in dit klassieke schatzoekavontuur waarin de meest bizarre typetjes voorbijkomen en er daarnaast natuurlijk ook flink geknokt wordt door 'De Vier Vuisten'. Voor sommigen is het wellicht wat too much en te flauw, maar ik vond het, naast een flinke portie jeugdsentiment, wel een lekker luchtig tussendoortje.

In de jaren '50 had je een hele 'Attack of the ...'-reeks, films waarin de Aarde geterroriseerd wordt door de meest bizarre wezens/monsters. Vaak zijn het nogal matige producties met bijzonder treurige 'special effects' (lees: mannen in een monsterpak), desondanks hebben ze vaak een hele serieuze ondertoon. Het was de tijd van de Koude Oorlog, en de angst voor een Derde Wereldoorlog met atoombommen zat er goed in. Die angst en het effect van die bommen op mens en natuur komen in deze films continu terug. In Attack of the Giant Leeches wordt het bestaan van reuzenbloedzuigers gerelateerd aan tests met atoombommen op Cape Canaveral. Zonder die historische context vraag je je echt af of de regisseur crack rookt, zeker wanneer de reuzenbloedzuigers in beeld komen (mannen, verkleed in een soort van opblaasbare slaapzakken). Zelf vond ik het overigens niet de slechtste monsterfilm uit die periode, al blijft het een bak pulp ondanks de waarschuwing die wordt afgegeven.

Pfff... Er is echt te veel aandacht voor deze film en Snyder vindt zich ineens de koning van de zombiefilms, getuige de 'making of' die er blijkbaar ook nog moest komen. Sorry, maar als ik iets over zombiefilms wil weten luister ik wel naar George A. Romero, en niet naar iemand die een dertien-in-een-dozijn-zombiefilm heeft gemaakt. Ja, er zitten een paar aardige nieuwe vondsten in Army of the Dead zoals de Alpha Zombie enzo, maar daartegenover staat dat het eerste uur strontvervelend is (de introductie van een of ander huurlingenteam waarvan ik na een uur nog niks weet), een soundtrack die op de zenuwen werkt met allemaal quasi-grappige nummertjes (vooral Viva Las Vegas en een totaal verkrachte versie van The End van The Doors zijn verschrikkelijk), talloze sentimentele subplotjes die niks toevoegen en dan heb je Dave Bautista nog die beter in een bijrolletje als zombiesnack had kunnen fungeren. Een minimaal zesje omdat de actie (na een uur pas) wel om aan te zien was.

Werd niet voor niets ook wel The Slow Motion Picture genoemd. Niet doorheen te komen en al helemaal geen reclamemateriaal voor wie geïntroduceerd wil worden in de wereld van Star Trek zonder daarvoor de hele serie te hoeven zien.

Als je als filmmaker weet dat het budget er gewoonweg niet is voor enigszins toonbare CGI, waarom maak je dan geen film zonder? Want serieus, de CGI in Grendel is wel echt van een hopeloos niveau en dan heb ik het nog niet eens over de rest van de film. Regisseur Lyon zag blijkbaar toch toegevoegde waarde in dit rommeltje, maar van iemand met titels als 5-Headed Shark Attack, Stormageddon en Bermuda Tentacles op z'n naam had ik eigenlijk al kunnen weten dat dit niet veel ging worden. De film is een weergave van het oudst bekende 'Engelse' gedicht Beowulf, maar de onbekende schrijver daarvan heeft deze waardeloze verfilming gelukkig niet meer mee hoeven maken.

Lekkere 80's culthorror met een hoop ranzigheid die naar het einde toe steeds verder ontspoort. Als je er met open vizier ingaat, en het vooral niet te serieus neemt, dan heb je een best vermakelijke anderhalf uur voor de boeg.

Zoals al vaker over deze film is gezegd, is dit een van de beste 'noir'-films aller tijden. Geweldig geacteerd met vlijmscherpe dialogen en dat allemaal met een flinke teug cynisme en sarcasme overgoten. Wat ook zo sterk werkt in deze film is de kunst van het weglaten, daar kunnen veel filmmakers nog wat van leren. Al met al een must see, zeker voor liefhebbers van het genre!

Derderangs oorlogsfilm met een dommig verhaal en nog dommere karikaturale personages. Toch bijzonder aangezien er best wat grote namen in deze film rondlopen van wie je normaliter wat mag verwachten, maar eerlijk is eerlijk, meer dan een beetje vechten, schieten en slechte grappen maken wordt ook niet van ze gevraagd. Alhoewel, tussen het neermaaien van nazi's door neemt ons gezelschap van helden nog even de trein naar Stuttgart om daar een atoombom onschadelijk te maken waarbij nog meer nazi's achteloos de vuurlinie inlopen. Voor wie z'n verstand anderhalf uur onder nul wil zetten is het allemaal nog wel uit te zitten, maar als je hier ook maar iets van verwacht kun je beter wat anders kijken.

Een vrouw keert terug naar haar geboortestreek vanwege de crematie van haar vader en oude herinneringen komen naar boven. Het is een veel gebruikt scenario in films, al wil de vrouw in dit verhaal haar vader eren door een berg te beklimmen via een nog niet beklommen route die hij twintig jaar eerder met haar wilde beklimmen. Je kunt natuurlijk al uittekenen dat dit haar gaat lukken met de nodige tegenslagen maar hier wordt het wel heel melodramatisch aangezet en naar het einde ook nogal ongeloofwaardig. De schitterende fotografie (van de Dent Blanche en omgeving) zorgt toch nog voor een minimaal zesje.

De beelden van het Mont Blancmassief zijn mooi, maar het wordt al snel minder mooi als je weet dat dat het beste is wat je in deze film te zien gaat krijgen. Het uitgangspunt lijkt nog interessant (er wordt een lijk van een jongen in het gletsjerijs gevonden dat daar al 15 jaar lag, terwijl iedereen die de jongen kende beweert dat hij 15 jaar geleden naar Australië is vertrokken, zijn ouders kregen af en toe zelfs nog een e-mail van hem in de jaren erna), maar al snel ontvouwt zich een verhaal dat zich maar voortsleept en nooit spannend of interessant wordt. De 'finale' is al helemaal waardeloos, en maakt al het voorgaande zelfs lachwekkend. Ik had liever anderhalf uur naar beelden van de Mont Blanc gekeken.

Een waar meesterwerk, in alle opzichten, met een van de beste begintitels ooit waarin een wegwaaiende hoed in het bos bij Miller's Crossing (dé liquidatielocatie) symbool staat voor de ziel die het lichaam verlaat, onder begeleiding van de indrukwekkende score van Carter Burwell. Deze symboliek komt daarna op veel momenten terug in de film en geeft daarmee een interessante kijk op het handelen van de hoofdpersonen. Dat is slechts een van de vele traktaties die Miller's Crossing voor je in petto heeft. Moet je gezien hebben!

Een must see voor liefhebbers van film noir. Voor een film uit 1941 loopt deze lekker vlot door, vooral qua montage, en is daardoor erg prettig te bekijken. De zwartgallige conversaties tussen de hoofdpersonen zijn van topniveau en Bogart schittert als de zelfingenomen detective Sam Spade die geen haar beter is dan de boeven waar hij het tegenop neemt. Deze klassieker wordt volgende week vertoond in EYE als onderdeel van hun film noir-programma.

Aardige docu, die het leven van Stanley Kubrick belicht vanuit een originele invalshoek. Een en ander wordt verteld vanuit het perspectief van Emilio D'Alessandro, die werd aangenomen als Kubrick's privé-chauffeur (en daarvoor een potentiële Formule 1-carrière opgaf), maar al snel zijn persoonlijke assistent werd en in die rol steeds bizardere klusjes voor hem moest opknappen. Je krijgt een mooi beeld van hoe vakidioot Kubrick wel niet was en dat het daarbij ook niet de meest makkelijke man in de omgang was. Leuk tussendoortje.

Knap dat het Snelle en zijn team gelukt is om de eerste Nederlandse artiest te zijn met een docu op Netflix, maar Snelle: Zonder jas naar buiten heeft de neutrale kijker weinig te bieden. Snelle heeft leuke vrienden die dol op 'm zijn, Snelle eet graag stamppot bij z'n moeder, Snelle is vroeger gepest op school, Snelle heeft wel eens te veel wiet gerookt, Snelle heeft een leuke vriendin bij wie hij zichzelf kan zijn, Snelles ouders zijn gescheiden, Snelle is wel eens eenzaam (ook al wonen z'n vrienden en familie iets meer dan een uur verderop), Snelle is onzeker, Snelle kan lastig omgaan met de roem die gepaard gaat met zijn succes omdat iemand wel eens wat vervelends over 'm zegt op sociale media... tja...
Maar even serieus, als dit al een documentaire waard is, kunnen we over elke Nederlander wel een documentaire gaan maken. Ik vind dat je een documentaire moet verdienen vanwege een bijzondere persoonlijke of (in dit geval) muzikale nalatenschap. Snelle komt wat dat betreft nog maar net kijken, dat blijkt wel duidelijk uit de docu, en heeft niks te melden. Zelfs als de docu met 45 minuten was ingekort, was het nog weinig geweest. Laten we daarom over twintig jaar nog eens terugkijken op het leven van Snelle, dat lijkt me zinvoller.

Deze film is in de basis een heel aardige mysterieuze thriller met avontuurelementen, en Polanski heeft daarbij vooral ingezet op het creëren van een zeer broeierige sfeer en houdt je aandacht continu vast met verrassende plotwendingen. Je blijft kijken omdat je toch wil weten wat er nu eigenlijk aan de hand is. Echter, de film komt in een aantal scènes over alsof ie in de jaren '70 is gemaakt, met name de actiescènes lijken nergens op (die paar die er zijn dan). Sommige bijrollen komen ook niet heel sterk over, en het einde is afgeraffeld. Zonde, want als Polanski daar wat meer energie in had gestopt was dit een all-time klassieker geworden. Desondanks zeker de moeite waard.

Leuke Giallo in typische Argento-stijl, dus behoorlijk over-the-top (zowel qua acteren als de overdreven bloederige moorden), sfeervol (opvallende 80's-soundtrack vol disco en electro-invloeden die je niet direct bij horror verwacht maar mij wel aansprak), stijlvol camerawerk, oog voor detail en veel vrouwelijk schoon (vaak ook naakt). Het verhaal van de mysterieuze scheermesmoordenaar wordt wat rommelig verteld, maar de film neemt zichzelf gelukkig ook niet al te serieus waardoor dit niet stoort. Al met al lekker cult en prima tijdverdrijf.

Een nogal curieuze film die nog best aardig begint, maar op een gegeven moment zijn de vreemde plotwendingen niet meer te tellen en zit je alleen nog maar hoofdschuddend voor je tv. Centraal staat een moord op een jodin die ondergedoken zit bij een advocaat als zijn zogenaamde vrouw maar die vroeger haar leraar economie was. Die advocaat is daarnaast weer vriendjes met een SS-officier die aldus vaak bij hen over de vloer komt en zich laat verleiden en continu seks heeft met de jodin (waarvan hij niet weet dat het een onderduikster is) die voor zichzelf heeft bepaald dat ze op die manier niet meer bang voor hem hoeft te zijn?? Maar de SS-officier blijkt in het geheim weer met een andere SS-officier een homoseksuele relatie te hebben maar is ondertussen eigenlijk verliefd op de advocaat... en dan hebben we nog een jaloers vriendje dat zijn vriendinnetje uit hun studietijd (de jodin) zoekt, vindt en wraak wil nemen op de SS-officier en de advocaat... als je me ondertussen al kwijt bent, snap je... dit is geen geweldige film, integendeel. Ik had medelijden met de rechercheur die de moordzaak moest oplossen.

'Deze film is opgedragen aan het dappere volk van Afghanistan', krijgen we op het eindscherm van Rambo III te lezen, een heuse ode van Hollywood aan de Moedjahedien dus, de 'vrijheidsstrijders' die met hulp van de Amerikanen de Sovjets in de eerste Afghaanse Oorlog bestreden. Ruim dertig jaar later weten we wel beter en staan de Amerikanen zelf tegenover de uit de Moedjahedien voortgekomen Taliban... een sterk staaltje slechte karma? Behalve die boodschap is Rambo III verder een onzinnige, maar wel vermakelijke actiefilm waarin Rambo bijkans alleen een heel Sovjetleger in de pan hakt. Gecombineerd met wat leuke oneliners van de grote held zelf en zijn beste vriend Kolonel Trautman is deze film best goed uit te zitten, maar neem het allemaal vooral niet te serieus.

Schitterend in beeld gebrachte film, die de cruciale slag om de Schelde niet alleen maar vanuit legerbarakken en vanaf het slagveld toont, maar ook door de ogen van betrokkenen met verschillende achtergronden laat zien wat er om de slag heen gebeurde. En juist dat laatste maakt dit oorlogsdrama veel sterker dan menig andere oorlogsfilm waarin grote veldslagen breed uitgemeten worden en je na tien minuten al zit te gapen omdat je tussen alle rondvliegende ledematen en het geschiet door het overzicht allang kwijt bent. De slag om de Schelde lijkt wat dat betreft qua verhaal, beeld en ook qua muziek wel wat op Dunkirk. En nee, ik ben het wat dat betreft dan ook totaal niet eens met de kritieken hierboven en ik zou iedereen dan ook aanraden deze film te gaan zien in de bioscoop, want daar komt ie geweldig tot z'n recht!

Na amper drie minuten had ik al spijt dat ik hieraan begonnen was, want wat een ongelofelijke bagger! Zelden zoiets stompzinnigs gezien! Je pakt je mobiele telefoon, filmt er je vrienden mee in wat gekke pakjes, voegt met een paar gratis apps wat effectjes toe en klaar is Kees! En de grootste grap is dat Prime Video dit blijkbaar nog interessant genoeg vond ook, wat een minachting heb je dan voor je kijkers en de filmindustrie! De makers moeten dubbel hebben gelegen, maar als dit al een streamingplatform als Prime haalt, dan breken er beroerde tijden aan voor de filmfan en kun je als serieuze filmmaker ook beter een andere baan gaan zoeken. Alleen kijken als je levensmoe bent!

Vermakelijke hap-slik-weg-film (letterlijk en figuurlijk) die je vooral niet te serieus moet nemen. De personages zijn inwisselbaar, het verhaaltje stelt niks voor, de alligators hebben een eeuwige trek en een monsterfilm die zich tegen het decor van een storm afspeelt, ja, dat hebben we al wel vaker gezien. Maar Crawl is best goed gemaakt, zeker qua montage en CGI, en houdt je aandacht tot het einde toe vast. Grappig is het gebruik van See You Later Alligator (van Bill Haley & His Comets) tijdens de aftiteling, dat geeft de film zo nog een luchtig einde.

Lekkere, vlot lopende misdaadthriller van Nederlands/Belgische makelij. Spannend, goed geacteerd, mooi gemaakt (met behulp van o.a. speed ramping) en boeiend tot het einde. Tom Waes (hoofdrolspeler van de hitserie Undercover) komt nog voorbij in een bijrolletje als rijkswachter. Aanrader!

Wat overgewaardeerde film die zich echt niet kan meten met vergelijkbare films als The Great Dictator of Er ist wieder da. Er zijn wat grappige en ontroerende momenten (zoals het typetje Yorki en een aantal gesprekken tussen Jojo en Elsa), maar evenzoveel overbodige en flauwe scènes (Waititi als imaginaire Hitler heeft totaal geen toegevoegde waarde en het 'Duitse' Engels is gewoon irritant). Blijkbaar kreeg de film een karrenvracht aan Oscarnominaties waarvan er eentje werd verzilverd... het zal wel, misschien heb ik een andere film gezien...