Reacties

Heel matig 80's-werkje, dat op voorhand bij het lezen van de synopsis interessanter klinkt dan het is. Het amateurisme druipt van de film af, het acteerwerk is dramatisch, de actie dommig en klunzig, en het tempo tergend langzaam, alsof je 90 minuten naar vertraagd beeld zit te kijken. En dat terwijl dit toch echt een actiefilm moet voorstellen. Aan het einde maken de hoofdrolspelers er onbedoeld nog een grap over, als wordt aangehaald dat de laatste 2,5 seconden tot de finale explosie wel een eeuwigheid leken te duren, nou, deze 90 minuten leken NOOIT voorbij te gaan!

Een klassieker die van grote invloed is geweest op talloze horrorfilms. Knap gemaakt, zeker omdat de film eigenlijk bestaat uit allerlei losse verhaaltjes die pas aan het einde aan elkaar geknoopt worden. Daar nam het team van regisseurs toentertijd best een grote gok mee, want dat was nogal ongewoon. Soms neigt een en ander overigens meer naar zwarte komedie dan naar horror, en ik merkte dat sommige verhaaltjes m'n aandacht niet wisten vast te houden. Misschien ook niet zo gek, want de film is al ruim 75 jaar oud en bij lange na niet zo flitsend en snel als hedendaagse horror. Desondanks een must see voor horrorfans, die hierin goed kunnen terugzien waar de inspiratie voor hun favorieten vandaan komt.

Wat een ongelofelijk irritante film! De slachtoffers rennen rond als achterlijke, jankende angsthazen en nemen continu de meest domme beslissingen, en de daders hebben een of ander zesde zintuig en weten altijd waar je bent en wat je doet... pffff...
Drie voorbeelden:
1) Jezelf verdedigen terwijl je in overtal bent en de voorwerpen/wapens om je heen voor 't oprapen liggen? Nee joh, vooral niet doen en lekker in de badkamer gaan janken totdat je vermoord wordt!
2) Je bent verslaafd aan je mobiel, maar tuurlijk, als je even een luchtje gaat scheppen, laat je diezelfde mobiel toevallig in de woonwagen liggen! En dat overkomt dan ook nog alle vier gezinsleden! En de daders hebben dat ook nog eens door, want die kunnen blijkbaar door muren kijken, dus mobieltjes kapot en de politie bellen kan niet meer!
3) Je kan een van de daders, die net je zus heeft neergestoken en je vader en moeder heeft vermoord, van een meter afstand neerschieten? Nee joh, vooral mededogen tonen en lekker verder janken en wegrennen! Maarrrr... tijdens de vlucht wel familieherinneringen ophalen met je zwaargewonde zus!
Ik kan zo nog wel even doorgaan, wat een bagger, de horror gaat echt totaal langs je heen in dit gedrocht, maar qua irritatie scoort het een dikke 10!

Het eerste deel van de film is vrij aardig en het duistere en onheilspellende sfeertje zit er dan nog goed in. Maar wanneer zo'n beetje alle inzittenden van het gestrande busje het loodje hebben gelegd, zijn er nog 45 minuten te gaan en wordt het een zooitje. De regisseur wist zich blijkbaar geen raad meer; de rest van het scenario was of zoek of moet nog een keer geschreven worden. Doodzonde, want hier had echt meer in gezeten.

Mooie en leerzame documentaire over een nog ongerept en mysterieus stukje Europa.

Een rommelige documentaire waarin conclusies worden getrokken die je als kijker van tevoren ook wel had kunnen bedenken. Weinig nieuws onder de zon dus.

Darkman, dat is de film waarmee voor zowel regisseur Raimi als Liam Neeson de poorten van Hollywood open gingen. Een boeiende film, die je niet moet kijken voor het totaal ongeloofwaardige verhaal, maar die me vooral deed denken aan de latere Batman-trilogie van Christopher Nolan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Nolan Darkman vele malen heeft gezien voordat hij aan zijn trilogie begon. Zo getroebleerd en zoekende als Batman daarin wordt neergezet, dat moet haast van Darkman afgekeken zijn. Maar waar de Batman-trilogie behoorlijk zwaar is qua verhaal en intriges, valt in Darkman vooral het zware geweld op en is het verder vooral cult en niet te moeilijk. Zeker kijken als je 'm nog niet gezien hebt!

Gezien het oeuvre van Paul W.S. Anderson wist ik van tevoren al wel hoe laat het was: gewoon wat biertjes en chips pakken, op de bank gaan liggen, op play drukken, en maar hopen dat Anderson wat serieuze tijd en moeite heeft genomen om van de gelijknamige videogame iets van een vermakelijk spektakel te maken.
En ja, een spektakel is het zeker, maar wel een compleet doorgeslagen spektakel: het introduceren van de hoofdpersonen is allemaal te veel gedoe, stel je voor dat er dan iets van een verhaal ontstaat, dus dat doen we niet... nee, we worden meteen tussen de monsters gegooid en knokken maar!! Tremors, The Lord of the Rings en Jurassic Park zijn bij elkaar geveegd, de gelaarsde kat doet ook nog mee en Milla Jovovich mag te midden daarvan van manlief de hoofdrol spelen, ze had immers sinds het uitmelken van de Resident Evil-franchise ook bijna niks meer te doen. Hier mag ze in een soortgelijke rol weer aan een nieuwe franchise beginnen. Want één ding weten we aan het einde zeker: level 1 is nu pas uitgespeeld en er gaan nog heel wat volgende levels volgen.

The Goonies is natuurlijk een onmiskenbare jaren '80-klassieker, een film waar iedereen zich senang bij voelt, met name de jongere kijkers, al betwijfel ik of de jeugd van nu hier nog echt warm voor loopt. Steven Spielberg schreef het verhaal van de Goonies, en hoewel hij niet de regisseur was, is zijn invloed in alles terug te zien. Sterker nog, The Goonies heeft alles weg van een Indiana Jones-avontuur voor en met kinderen, alleen dan nog meer feelgood en nog dikker aangezet. Leuk voor de feestdagen met de familie, voor mij is het allemaal wat té zoetsappig.

Als je het sterke en grappige Elling hebt gezien, is deze prequel daarvan toch wel een tegenvaller. Mors Elling is helemaal niet zo grappig, eerder melancholisch en dramatisch, en het typetje Kjell uit de eerste film wordt node gemist voor de broodnodige dynamiek. Kjell en Elling samen hadden de gunfactor, in deze tweede film laat z'n moeder Elling eigenlijk maar z'n gang gaan waardoor hij vooral vervelend, hufterig en egoïstisch overkomt in plaats van naïef, onwetend en aandoenlijk. Je gaat twijfelen aan z'n opvoeding en bedoelingen: is hij eigenlijk wel autistisch en kan hij er weinig aan doen dat hij zich zo gedraagt? De Elling uit Elling verliest daardoor veel van z'n glans. Had er meer van verwacht.

Geen idee waar ik net naar heb zitten kijken. De schrijver van de synopsis had al evenmin een idee, want wat hierboven staat slaat helemaal nergens op. Ja, een 16-jarige jongen gaat tegen zijn zin in met zijn ouders verhuizen naar een commune, dat is blijkbaar iets dat de ouders altijd al wilden. Vervolgens zien we hoe de familie zich aan deze nieuwe manier van leven probeert aan te passen en verzuipt de film in een vage brij van allerlei bij elkaar verzamelde losse plotjes die ook nog eens niet grappig zijn. Nogmaals, waar gaat dit over? Wie het weet, mag het zeggen!

Bizar, absurdistisch, deprimerend. Bad Luck Banging or Loony Porn velt een vernietigend oordeel over (het schijnheilige en egoïstische gedrag van) de mensheid, en Roemenië in het bijzonder. We voelen ons op Aarde moreel en intellectueel verheven boven alles, en iedereen weet het beter dan de ander (zeker nu in Coronatijd!), maar ondertussen maken we er een enorme puinhoop van. Ook nu bleef niet iedereen in de bioscoopzaal zitten, de zwaar cynische toon van de film roept ongemak en boosheid op, maar zorgt tegelijkertijd voor een unieke en razend interessante kijkervaring.

Wat geef je de voorkeur: je politiek maatschappelijke idealen of je persoonlijke idealen? In deze aardige film worstelt een jonge vrouw doorlopend met deze keuze. Zij keert tegen het einde van WOII terug naar haar geboortedorp en krijgt een verhouding met een lid van het lokale verzet aldaar tegen Franco. Enerzijds steunt ze de ideeën van het verzet, anderzijds maakt de steun aan het verzet het uiten van die liefde vrijwel onmogelijk en loopt haar familie ook steeds meer gevaar. Hoewel de thematiek zeker interessant is, er goed geacteerd wordt, en de fotografie rauw en indringend is, had de film wel wat meer tempo, spanning en pit kunnen gebruiken om de kijker continu bij de les te houden.

In deze film worden Bud Spencer & Terence Hill tegen wil en dank voor geheime agenten aangezien en moeten ze een geheime en gevaarlijke missie volbrengen. Wat volgt is een James Bond-persiflage vol slapstick, excentrieke typetjes en de welbekende cartooneske knokpartijen. Soms neemt het 'verhaal' wel heel vergezochte wendingen (een wc in een wegrestaurant die een lift naar een varende boot blijkt te zijn??), daar moet je van houden en doorheen kunnen kijken, maar al met al waren het weer 107 leuke verstand-op-nul-minuten.

IJzersterke film. Al vanaf de eerste seconden zit je geboeid te kijken, als een trein voor het eerst in vier jaar op het stationnetje van Black Rock stopt, een gehucht in een desolaat woestijnachtig landschap, compleet in the middle of nowhere. Je denkt als kijker in een klassieke western beland te zijn, ware het niet dat deze film zich net na WOII afspeelt en daarna een totaal andere draai krijgt. Een mysterieuze man met één arm stapt uit en vraagt de al even vreemde bewoners van Black Rock naar een daar wonende Japanner en zijn adres. De sfeer slaat meteen om en vanaf dat moment beland je in sneltreinvaart in een rollercoaster van onduidelijke bedoelingen (wie is wie nu eigenlijk precies en wie is goed en wie is slecht), intriges, verdoezelde geheimen en veel spanning. 'Een bad day at Black Rock hebben' is door deze film in de States een gezegde geworden, waarmee op z'n zachtst gezegd wordt bedoeld dat je een ongeluksdag hebt. Absolute kijktip!

Corbucci heeft zich lekker uitgeleefd in deze vermakelijke Bud Spencer & Terence Hill-film. Alles is cartoonesk en compleet over the top in dit klassieke schatzoekavontuur waarin de meest bizarre typetjes voorbijkomen en er daarnaast natuurlijk ook flink geknokt wordt door 'De Vier Vuisten'. Voor sommigen is het wellicht wat too much en te flauw, maar ik vond het, naast een flinke portie jeugdsentiment, wel een lekker luchtig tussendoortje.

In de jaren '50 had je een hele 'Attack of the ...'-reeks, films waarin de Aarde geterroriseerd wordt door de meest bizarre wezens/monsters. Vaak zijn het nogal matige producties met bijzonder treurige 'special effects' (lees: mannen in een monsterpak), desondanks hebben ze vaak een hele serieuze ondertoon. Het was de tijd van de Koude Oorlog, en de angst voor een Derde Wereldoorlog met atoombommen zat er goed in. Die angst en het effect van die bommen op mens en natuur komen in deze films continu terug. In Attack of the Giant Leeches wordt het bestaan van reuzenbloedzuigers gerelateerd aan tests met atoombommen op Cape Canaveral. Zonder die historische context vraag je je echt af of de regisseur crack rookt, zeker wanneer de reuzenbloedzuigers in beeld komen (mannen, verkleed in een soort van opblaasbare slaapzakken). Zelf vond ik het overigens niet de slechtste monsterfilm uit die periode, al blijft het een bak pulp ondanks de waarschuwing die wordt afgegeven.

Pfff... Er is echt te veel aandacht voor deze film en Snyder vindt zich ineens de koning van de zombiefilms, getuige de 'making of' die er blijkbaar ook nog moest komen. Sorry, maar als ik iets over zombiefilms wil weten luister ik wel naar George A. Romero, en niet naar iemand die een dertien-in-een-dozijn-zombiefilm heeft gemaakt. Ja, er zitten een paar aardige nieuwe vondsten in Army of the Dead zoals de Alpha Zombie enzo, maar daartegenover staat dat het eerste uur strontvervelend is (de introductie van een of ander huurlingenteam waarvan ik na een uur nog niks weet), een soundtrack die op de zenuwen werkt met allemaal quasi-grappige nummertjes (vooral Viva Las Vegas en een totaal verkrachte versie van The End van The Doors zijn verschrikkelijk), talloze sentimentele subplotjes die niks toevoegen en dan heb je Dave Bautista nog die beter in een bijrolletje als zombiesnack had kunnen fungeren. Een minimaal zesje omdat de actie (na een uur pas) wel om aan te zien was.

Werd niet voor niets ook wel The Slow Motion Picture genoemd. Niet doorheen te komen en al helemaal geen reclamemateriaal voor wie geïntroduceerd wil worden in de wereld van Star Trek zonder daarvoor de hele serie te hoeven zien.

Als je als filmmaker weet dat het budget er gewoonweg niet is voor enigszins toonbare CGI, waarom maak je dan geen film zonder? Want serieus, de CGI in Grendel is wel echt van een hopeloos niveau en dan heb ik het nog niet eens over de rest van de film. Regisseur Lyon zag blijkbaar toch toegevoegde waarde in dit rommeltje, maar van iemand met titels als 5-Headed Shark Attack, Stormageddon en Bermuda Tentacles op z'n naam had ik eigenlijk al kunnen weten dat dit niet veel ging worden. De film is een weergave van het oudst bekende 'Engelse' gedicht Beowulf, maar de onbekende schrijver daarvan heeft deze waardeloze verfilming gelukkig niet meer mee hoeven maken.

Lekkere 80's culthorror met een hoop ranzigheid die naar het einde toe steeds verder ontspoort. Als je er met open vizier ingaat, en het vooral niet te serieus neemt, dan heb je een best vermakelijke anderhalf uur voor de boeg.

Zoals al vaker over deze film is gezegd, is dit een van de beste 'noir'-films aller tijden. Geweldig geacteerd met vlijmscherpe dialogen en dat allemaal met een flinke teug cynisme en sarcasme overgoten. Wat ook zo sterk werkt in deze film is de kunst van het weglaten, daar kunnen veel filmmakers nog wat van leren. Al met al een must see, zeker voor liefhebbers van het genre!

Derderangs oorlogsfilm met een dommig verhaal en nog dommere karikaturale personages. Toch bijzonder aangezien er best wat grote namen in deze film rondlopen van wie je normaliter wat mag verwachten, maar eerlijk is eerlijk, meer dan een beetje vechten, schieten en slechte grappen maken wordt ook niet van ze gevraagd. Alhoewel, tussen het neermaaien van nazi's door neemt ons gezelschap van helden nog even de trein naar Stuttgart om daar een atoombom onschadelijk te maken waarbij nog meer nazi's achteloos de vuurlinie inlopen. Voor wie z'n verstand anderhalf uur onder nul wil zetten is het allemaal nog wel uit te zitten, maar als je hier ook maar iets van verwacht kun je beter wat anders kijken.

Een vrouw keert terug naar haar geboortestreek vanwege de crematie van haar vader en oude herinneringen komen naar boven. Het is een veel gebruikt scenario in films, al wil de vrouw in dit verhaal haar vader eren door een berg te beklimmen via een nog niet beklommen route die hij twintig jaar eerder met haar wilde beklimmen. Je kunt natuurlijk al uittekenen dat dit haar gaat lukken met de nodige tegenslagen maar hier wordt het wel heel melodramatisch aangezet en naar het einde ook nogal ongeloofwaardig. De schitterende fotografie (van de Dent Blanche en omgeving) zorgt toch nog voor een minimaal zesje.

De beelden van het Mont Blancmassief zijn mooi, maar het wordt al snel minder mooi als je weet dat dat het beste is wat je in deze film te zien gaat krijgen. Het uitgangspunt lijkt nog interessant (er wordt een lijk van een jongen in het gletsjerijs gevonden dat daar al 15 jaar lag, terwijl iedereen die de jongen kende beweert dat hij 15 jaar geleden naar Australië is vertrokken, zijn ouders kregen af en toe zelfs nog een e-mail van hem in de jaren erna), maar al snel ontvouwt zich een verhaal dat zich maar voortsleept en nooit spannend of interessant wordt. De 'finale' is al helemaal waardeloos, en maakt al het voorgaande zelfs lachwekkend. Ik had liever anderhalf uur naar beelden van de Mont Blanc gekeken.