Reacties

Een must see voor liefhebbers van film noir. Voor een film uit 1941 loopt deze lekker vlot door, vooral qua montage, en is daardoor erg prettig te bekijken. De zwartgallige conversaties tussen de hoofdpersonen zijn van topniveau en Bogart schittert als de zelfingenomen detective Sam Spade die geen haar beter is dan de boeven waar hij het tegenop neemt. Deze klassieker wordt volgende week vertoond in EYE als onderdeel van hun film noir-programma.

Aardige docu, die het leven van Stanley Kubrick belicht vanuit een originele invalshoek. Een en ander wordt verteld vanuit het perspectief van Emilio D'Alessandro, die werd aangenomen als Kubrick's privé-chauffeur (en daarvoor een potentiële Formule 1-carrière opgaf), maar al snel zijn persoonlijke assistent werd en in die rol steeds bizardere klusjes voor hem moest opknappen. Je krijgt een mooi beeld van hoe vakidioot Kubrick wel niet was en dat het daarbij ook niet de meest makkelijke man in de omgang was. Leuk tussendoortje.

Knap dat het Snelle en zijn team gelukt is om de eerste Nederlandse artiest te zijn met een docu op Netflix, maar Snelle: Zonder jas naar buiten heeft de neutrale kijker weinig te bieden. Snelle heeft leuke vrienden die dol op 'm zijn, Snelle eet graag stamppot bij z'n moeder, Snelle is vroeger gepest op school, Snelle heeft wel eens te veel wiet gerookt, Snelle heeft een leuke vriendin bij wie hij zichzelf kan zijn, Snelles ouders zijn gescheiden, Snelle is wel eens eenzaam (ook al wonen z'n vrienden en familie iets meer dan een uur verderop), Snelle is onzeker, Snelle kan lastig omgaan met de roem die gepaard gaat met zijn succes omdat iemand wel eens wat vervelends over 'm zegt op sociale media... tja...
Maar even serieus, als dit al een documentaire waard is, kunnen we over elke Nederlander wel een documentaire gaan maken. Ik vind dat je een documentaire moet verdienen vanwege een bijzondere persoonlijke of (in dit geval) muzikale nalatenschap. Snelle komt wat dat betreft nog maar net kijken, dat blijkt wel duidelijk uit de docu, en heeft niks te melden. Zelfs als de docu met 45 minuten was ingekort, was het nog weinig geweest. Laten we daarom over twintig jaar nog eens terugkijken op het leven van Snelle, dat lijkt me zinvoller.

Deze film is in de basis een heel aardige mysterieuze thriller met avontuurelementen, en Polanski heeft daarbij vooral ingezet op het creëren van een zeer broeierige sfeer en houdt je aandacht continu vast met verrassende plotwendingen. Je blijft kijken omdat je toch wil weten wat er nu eigenlijk aan de hand is. Echter, de film komt in een aantal scènes over alsof ie in de jaren '70 is gemaakt, met name de actiescènes lijken nergens op (die paar die er zijn dan). Sommige bijrollen komen ook niet heel sterk over, en het einde is afgeraffeld. Zonde, want als Polanski daar wat meer energie in had gestopt was dit een all-time klassieker geworden. Desondanks zeker de moeite waard.

Leuke Giallo in typische Argento-stijl, dus behoorlijk over-the-top (zowel qua acteren als de overdreven bloederige moorden), sfeervol (opvallende 80's-soundtrack vol disco en electro-invloeden die je niet direct bij horror verwacht maar mij wel aansprak), stijlvol camerawerk, oog voor detail en veel vrouwelijk schoon (vaak ook naakt). Het verhaal van de mysterieuze scheermesmoordenaar wordt wat rommelig verteld, maar de film neemt zichzelf gelukkig ook niet al te serieus waardoor dit niet stoort. Al met al lekker cult en prima tijdverdrijf.

Een nogal curieuze film die nog best aardig begint, maar op een gegeven moment zijn de vreemde plotwendingen niet meer te tellen en zit je alleen nog maar hoofdschuddend voor je tv. Centraal staat een moord op een jodin die ondergedoken zit bij een advocaat als zijn zogenaamde vrouw maar die vroeger haar leraar economie was. Die advocaat is daarnaast weer vriendjes met een SS-officier die aldus vaak bij hen over de vloer komt en zich laat verleiden en continu seks heeft met de jodin (waarvan hij niet weet dat het een onderduikster is) die voor zichzelf heeft bepaald dat ze op die manier niet meer bang voor hem hoeft te zijn?? Maar de SS-officier blijkt in het geheim weer met een andere SS-officier een homoseksuele relatie te hebben maar is ondertussen eigenlijk verliefd op de advocaat... en dan hebben we nog een jaloers vriendje dat zijn vriendinnetje uit hun studietijd (de jodin) zoekt, vindt en wraak wil nemen op de SS-officier en de advocaat... als je me ondertussen al kwijt bent, snap je... dit is geen geweldige film, integendeel. Ik had medelijden met de rechercheur die de moordzaak moest oplossen.

'Deze film is opgedragen aan het dappere volk van Afghanistan', krijgen we op het eindscherm van Rambo III te lezen, een heuse ode van Hollywood aan de Moedjahedien dus, de 'vrijheidsstrijders' die met hulp van de Amerikanen de Sovjets in de eerste Afghaanse Oorlog bestreden. Ruim dertig jaar later weten we wel beter en staan de Amerikanen zelf tegenover de uit de Moedjahedien voortgekomen Taliban... een sterk staaltje slechte karma? Behalve die boodschap is Rambo III verder een onzinnige, maar wel vermakelijke actiefilm waarin Rambo bijkans alleen een heel Sovjetleger in de pan hakt. Gecombineerd met wat leuke oneliners van de grote held zelf en zijn beste vriend Kolonel Trautman is deze film best goed uit te zitten, maar neem het allemaal vooral niet te serieus.

Schitterend in beeld gebrachte film, die de cruciale slag om de Schelde niet alleen maar vanuit legerbarakken en vanaf het slagveld toont, maar ook door de ogen van betrokkenen met verschillende achtergronden laat zien wat er om de slag heen gebeurde. En juist dat laatste maakt dit oorlogsdrama veel sterker dan menig andere oorlogsfilm waarin grote veldslagen breed uitgemeten worden en je na tien minuten al zit te gapen omdat je tussen alle rondvliegende ledematen en het geschiet door het overzicht allang kwijt bent. De slag om de Schelde lijkt wat dat betreft qua verhaal, beeld en ook qua muziek wel wat op Dunkirk. En nee, ik ben het wat dat betreft dan ook totaal niet eens met de kritieken hierboven en ik zou iedereen dan ook aanraden deze film te gaan zien in de bioscoop, want daar komt ie geweldig tot z'n recht!

Na amper drie minuten had ik al spijt dat ik hieraan begonnen was, want wat een ongelofelijke bagger! Zelden zoiets stompzinnigs gezien! Je pakt je mobiele telefoon, filmt er je vrienden mee in wat gekke pakjes, voegt met een paar gratis apps wat effectjes toe en klaar is Kees! En de grootste grap is dat Prime Video dit blijkbaar nog interessant genoeg vond ook, wat een minachting heb je dan voor je kijkers en de filmindustrie! De makers moeten dubbel hebben gelegen, maar als dit al een streamingplatform als Prime haalt, dan breken er beroerde tijden aan voor de filmfan en kun je als serieuze filmmaker ook beter een andere baan gaan zoeken. Alleen kijken als je levensmoe bent!

Vermakelijke hap-slik-weg-film (letterlijk en figuurlijk) die je vooral niet te serieus moet nemen. De personages zijn inwisselbaar, het verhaaltje stelt niks voor, de alligators hebben een eeuwige trek en een monsterfilm die zich tegen het decor van een storm afspeelt, ja, dat hebben we al wel vaker gezien. Maar Crawl is best goed gemaakt, zeker qua montage en CGI, en houdt je aandacht tot het einde toe vast. Grappig is het gebruik van See You Later Alligator (van Bill Haley & His Comets) tijdens de aftiteling, dat geeft de film zo nog een luchtig einde.

Lekkere, vlot lopende misdaadthriller van Nederlands/Belgische makelij. Spannend, goed geacteerd, mooi gemaakt (met behulp van o.a. speed ramping) en boeiend tot het einde. Tom Waes (hoofdrolspeler van de hitserie Undercover) komt nog voorbij in een bijrolletje als rijkswachter. Aanrader!

Wat overgewaardeerde film die zich echt niet kan meten met vergelijkbare films als The Great Dictator of Er ist wieder da. Er zijn wat grappige en ontroerende momenten (zoals het typetje Yorki en een aantal gesprekken tussen Jojo en Elsa), maar evenzoveel overbodige en flauwe scènes (Waititi als imaginaire Hitler heeft totaal geen toegevoegde waarde en het 'Duitse' Engels is gewoon irritant). Blijkbaar kreeg de film een karrenvracht aan Oscarnominaties waarvan er eentje werd verzilverd... het zal wel, misschien heb ik een andere film gezien...

Leuk coming-of-age verhaal, waarbij de hoofdrolspelers echter al veertigers zijn en nogal sociaal gestoord. Grappige situaties worden afgewisseld met ongemakkelijke scènes met een serieuzere toon waardoor de film blijft boeien en je steeds meer sympathie voor de antihelden Elling en Kjell gaat krijgen. Een kritiekpuntje kan zijn dat het iets te veel feelgood wordt richting einde film, waardoor er van spanning op een gegeven moment amper meer sprake is. Maar Elling werd niet voor niets voor een Oscar genomineerd (voor beste buitenlandse film) en is zeker het bekijken waard!

Een Russische man gaat terug naar het Poolse dorp waar hij als soldaat net na WOII gestationeerd was en haalt herinneringen op aan een verboden romance met een Pools meisje. Het is Russisch dus dan weet je: veel melodrama en overdreven theatraal acteerwerk. Dat in combinatie met een niet bijster interessant verhaaltje zorgt voor een niemendalletje dat je de volgende dag alweer vergeten bent. Kun je gerust overslaan.

Geweldige serie, stilistisch een plaatje. De setting (Birmingham) en het tijdsgewricht (het interbellum) worden in al hun facetten optimaal benut. Met name seizoen 4 heb ik in een zucht uitgekeken met prachtige bijrollen van Tom Hardy en Adrien Brody. In dat vierde seizoen lijkt ook alles samen te komen in een grandioze climax, maar helaas volgt daarna een vijfde seizoen dat veel te veel thema's tegelijk aansnijdt en daarmee erg rommelig, onlogisch en veel te ingewikkeld wordt. Waar ik tot en met seizoen 4 een 10 had willen geven, heeft het vijfde seizoen daar toch een punt vanaf gesnoept. Hopelijk wordt de serie in het zesde en laatste seizoen toch nog waardig afgesloten.

Heel aardige, avontuurlijk gebrachte spionagethriller over de aanleiding en de weg naar de Opstand van Warschau in 1944. Daarbij wordt met name verzetsheld Jan Nowak Jeziorański uitgelicht, de zogenaamde 'Koerier'. De bezetting van Polen in 1939 was voor de geallieerden aanleiding om zich in WOII te mengen, maar in 1944 gaven met name de Britten niet thuis toen de Polen de geallieerden hard nodig hadden om hun eigen soevereiniteit veilig te stellen tegenover enerzijds de Duitse bezetter en anderzijds de in aantocht zijnde Sovjets. Churchill verbood de naar Engeland gevluchte en daar gelegerde Poolse troepen om het verzet in Warschau te helpen, zij waren harder nodig aan het westfront. De Sovjetlegers van Stalin keken tijdens de opstand van de andere oever van de Wisła rustig toe en grepen niet in. Zo was het Poolse verzet op zichzelf aangewezen en na een twee maanden durende opstand was Warschau verwoest, waren er zo'n 200.000 doden te betreuren en het verzet neergeslagen. De film lijkt aan het einde echter te suggereren dat de opstand een geweldig succes zou worden, zelfs in de epiloog wordt er niets over het verdere verloop vermeld en dat is wel opmerkelijk. Daarnaast is het soms wel even zoeken naar wie nu wie is, want er worden nogal wat personages geïntroduceerd die er lang niet allemaal toe doen. Maar al met al een interessante film over een in het westen weinig belicht onderwerp.

Deze film blijft je vooral bij door de voortdurende dreiging van geweld, het gevoel dat je nergens veilig bent, en de puinhoop die Irak al decennialang is. De ellende spat van je beeldscherm af en je kunt je niet voorstellen dat het hier ooit nog goed komt. Wie daar schuldig aan is... dat ligt ontzettend complex. Wie de geschiedenis van het land een beetje kent, weet dat Irak heel lang een bron van onrust is en dat er intern en extern zoveel speelt dat de Irakezen zelf amper meer weten wie goed of slecht is. Dat komt in de film ook tot uiting. Mosul is daarom nogal depressief, maar wel een heel goede film om vanuit je luie westerse stoel meer inzicht te krijgen in de uitzichtloze situatie aldaar.

Het probleem met veel films over een waargebeurd levensverhaal is dat uit respect voor de betrokkenen en nabestaanden alles compleet ingekaderd is en een regisseur z'n creativiteit verder amper kwijt kan. Dat is ook het probleem met Unbroken, dat in alles een aardige film is, maar ook niet meer dan dat. Nergens is het slecht, maar nergens zit je op het puntje van je stoel. De titel verklapt in dat opzicht ook al te veel. Alles komt uiteindelijk op z'n pootjes terecht en de volgende dag ben je de film alweer vergeten.

Prima film, rauw en realistisch gebracht. Belachelijk dat dit ook echt gebeurd is, hieruit blijkt maar weer hoe nutteloos oorlog voeren is. Dat er weinig karakterontwikkeling is vond ik totaal geen probleem, daar gaat het in deze film ook helemaal niet om. Het is al voldoende om je te kunnen verplaatsen in de uitzichtloze en bizarre omstandigheden waar deze soldaten in terecht kwamen en hoe ze met de situatie moesten dealen, en daarvoor hoef ik niet te weten wat hun achtergrond is en of ze wel of geen gezin met hond hebben.

Rare film die een statement wil maken tegen leeuwenfokkerijen in Zuid-Afrika, maar eigenlijk een tweederangs Michael Bay-actiefilm is en de leeuw daarbij inzet als moordmachine. Dat Megan Fox hier tussen allerlei c-acteurs moet acteren zegt wel genoeg over haar huidige status, en waarschijnlijk is het vanwege dat eerdergenoemde statement dat Netflix er nog iets mee wilde, anders was dit sowieso in de €1-bak tussen alle andere troep beland. Geen aanrader!

Na alle Michael Bay-ellende was de hoop op een goede Transformers-film bij mij wel verdwenen, en ik ging dan ook met weinig verwachtingen naar Bumblebee kijken. En hoewel Bay nog wel in het producersteam zat voor deze spin-off (samen met Steven Spielberg), is dit gewoon een leuke, vermakelijke film geworden. Iets te braaf misschien, maar eindelijk prevaleert de inhoud weer eens boven de vorm (al is de CGI van topniveau), en dat is ook wel weer eens prettig.

Matige film over hackers die met talloze doodvermoeiende plottwists op een wanhopige manier cool en intellectueel probeert over te komen. Er wordt een poging gedaan om The Usual Suspects na te doen in een hedendaagse setting, maar met zoveel stereotiepe, kinderachtige personages en een plot vol gaten is dat natuurlijk gedoemd te mislukken. En het onderwerp hacken in combinatie met film is nog nooit een goede combi gebleken... je ziet iemand op wat knopjes drukken waardoor er 'acces granted' op een scherm verschijnt of een deur of kluis open vliegt, ik vind het echt weinig boeiend. Wat hier dan nog wel aardig gevonden is, is dat het dark web is gevisualiseerd naar een metrostel waarin de anonieme hackers samenkomen als echte, maar wel gemaskerde personen. Zo krijgt het dark web in ieder geval wat meer smoel en dat is voor de kijker wel prettig. Maar verder... mwah, ik kijk liever naar films over het echte leven.

Lijkt in veel opzichten op Unhinged (al was Bumperkleef er eerder), met het verschil dat je hier over de achtergrond van de bad guy niks weet en niks komt te weten, en dat maakt het eigenlijk nog wel interessanter en spannender. Sterker nog, is de bad guy wel de bad guy? Hans en zijn vrouw gedragen zich namelijk zo hufterig en opgefokt dat je je doodergert aan ze. Wat dat betreft legt regisseur Crijns een interessante these voor en lijkt hij vooral te zeggen dat het lontje van veel mensen steeds korter lijkt te worden, en waarom eigenlijk? Sterke score ook trouwens, die af en toe à la Jaws aandoet, zeker als het witte bestelbusje weer opduikt. Ga dat zien!

Schitterend en aangrijpend portret van een ouderwetse, maar ook in zichzelf gekeerde Amsterdamse volksbuurt, waarin sociale cohesie en de zorg voor elkaar nog hoog in het vaandel staan. Bijzonder om te zien dat de kakkerige Beau van Erven Dorens naarmate de serie vordert de harten van de bewoners wint en daarmee zelf ook integraal onderdeel van de buurt wordt. Het is alleen wel sneu te zien dat de ondergang van het oude dorpsgevoel zich in de serie al min of meer aftekent door de idioterie op de Amsterdamse woningmarkt, alle grootse inspanningen van de bewoners ten spijt.

Dat Vince Carter een grote rol had in de opkomst en het populair worden van de Toronto Raptors is een gegeven, maar dat wordt in deze docu niet goed met beelden bevestigd. We zien vooral veel mensen praten over Carter, maar veel te weinig bewegende beelden van Carter. Dat zal er tragisch genoeg mee te maken hebben dat hij met zijn spectaculaire dunks en extraverte voorkomen commercieel gezien erg interessant was, maar op sportief vlak geen echte potten brak (hij kwam met zijn Raptors nooit verder dan de Conference Semifinals). Het is alleen wel erg vergezocht om 'het Carter-effect' dan maar te gaan duiden aan de hand van onder andere de bottle service die hij introduceerde in het nachtleven van Toronto of dat basketballers uit Toronto als eerste werden gekozen bij de drafts in 2013 en 2014 (tien jaar nadat Carter daar vertrokken was!). Hier en daar komt het over alsof Toronto niet bestond voordat Carter daar neerstreek. En waarom krijgt Drake zo'n grote rol in deze docu? Behalve dat het een kind van de stad Toronto is en hij de term 'Carter-effect' introduceert, zijn de levens van Carter en Drake amper met elkaar verweven. En dat Carter-effect? Wel, bij de andere 7 clubs waar Carter de overige 16 jaar van zijn carrière speelde, haalde hij slechts 1x de Conference Finals. Weinig Carter-effect dus. Enfin, ik zou basketbalfans in ieder geval veel eerder de documentaires Iverson (aangrijpende docu over Allen Iverson) en natuurlijk The Last Dance aanraden.