Reacties

Zonder twijfel de beste sportdocumentaire ooit gemaakt.

Genieten dit, Alien goes Sovjet-Unie, maar dan met een originele twist. Vooral de vormgeving is om door een ringetje te halen, de Sovjettijd herleeft op je beeldscherm, en de film is zeker niet kritiekloos over die periode en doet wel wat aan complotdenken (ondanks subsidie van het Russische Ministerie van Cultuur). Maar goed, ik ga er verder niks meer over zeggen, ga Sputnik zien!

Pfff... wat een ontzettend kinderachtige film. Dit is zo'n film die grappig moet overkomen en denkt cult te zijn door met veel viezigheid te shockeren. Maar het geheel oogt vooral amateuristisch en de grappen zijn van het niveau poep en pies. En het verhaaltje... o ja... het verhaaltje... ach dat doet er toch niet toe? Het verbaast me wat dat betreft wel dat erkende filmfestivals als Sundance en Imagine dit prutswerkje op het programma hadden staan, er was door corona blijkbaar erg weinig aanbod.

Het verhaal lijkt in aanleg erg simpel (wilde beer bedreigt dorpsgemeenschap in de bergen, jacht wordt geopend op de beer), maar La Pelle dell'Orso heeft inhoudelijk meer te bieden dan dat. Tel daarbij de prachtige beelden van de Dolomieten en het sterke acteerwerk op en het resultaat is een heel onderhoudende, maar ook spannende film.

Brave feelgoodwestern die in alles degelijkheid uitstraalt en gemaakt is voor een breed publiek. Nooit wordt het te spannend, nooit te ingewikkeld, nooit te grof, maar ook nooit te kinderachtig of te aaibaar. Gewoon een prima tussendoortje met mooie dronebeelden en een indrukwekkende Helena Zengel (ten tijde van de opnames nog maar 11 jaar) als hoogtepunten. Zij werd genomineerd voor een Golden Globe (won deze niet), de film zelf is voor vier Oscars genomineerd. Al kun je vooral dat laatste met een korreltje zout nemen aangezien er in coronajaar 2020 vrijwel geen serieuze film is uitgebracht.

Prima wraakfilm die als een onschuldig plattelandsverhaaltje begint en na de moord op een schijnbaar onschuldige bejaarde vrouw tien tempo's hoger schakelt. Het (Noord-)Ierse accent van de hoofdrolspeler klinkt ook lekker bot en voegt wat extra's toe, zowel qua humor als in de actie. Ik had wel het idee dat de regisseur zich niet zo veel raad wist met het einde, iets waar meer regisseurs last van hebben.

Pervye gaat over de door Semion Chelyuskin geleide expeditie van 1742 naar het meest noordelijke puntje van Rusland en Eurazië, later naar hem vernoemd. Je verwacht wel wat van een film waar instanties als het Russische Ministerie van Cultuur, het Russische Filmfonds, de Russische Geografische Vereniging en de Russische Militaire Historische Vereniging geld in hebben gestopt, maar het lijkt vooral te zijn gebleven bij het uitlenen van wat historische kostuums, een schip dat vooral niet mocht varen (ligt bij elk camerabeeld stil in het water), en een hondenslee met wat Siberische husky's, waarvan er eentje zich moet voordoen als wolf. Verder veel theatraal acteerwerk en een flinke vleug patriottisme, maar daar zijn de Russen niet zo vies van. Al met al teleurstellend.

Cliché op cliché op cliché, achterlijke personages, en een nog debieler verhaaltje: dat is Beneath in een notendop. Zelfs de grootste die-hard fan van monsterfilms kan hier niks mee.

Korte films, ik kan er vaak maar weinig mee. Maar deze pakt je aandacht, omdat ie zo macaber is. Het einde staat namelijk al vast: een kind wordt doodgereden. Maar de manier waarop de alwetende verteller je naar die gebeurtenis toepraat geeft je een heel naar gevoel. In tegenstelling tot veel andere korte films blijft deze dan ook wel even hangen.

Dirty Harry... iedereen haat 'm en iedereen houdt van 'm. Door z'n heerlijke cynische oneliners en onbehouwen gedrag zorgt deze antiheld ervoor dat elke Dirty Harry-film een ruime voldoende waard is, ook deze vijfde en laatste in de reeks. Want ook The Dead Pool zit weer goed en vlot in elkaar, Harry is weer Harry, en lapt dus alle regels aan z'n laars en schiet vaker mensen neer dan dat ie koffie drinkt, en het verhaaltje is ook weer flink over the top en heeft een lekkere 80's vibe. De hoogtepunten: de klassiek geworden, maar ook nogal ongeloofwaardige achtervolgingsscène met het op afstand bestuurbare bomautootje en Harry's oneliner 'Opinions are like assholes, everybody has one', als iemand hem z'n mening geeft. Die uitspraak zou in deze social media-tijd de spijker op z'n kop slaan. Dirty Harry for president!

Heerlijke kungfu-film met superheld-achtige typetjes over de bewoners van een krottenwijk die zich dapper staande proberen te houden tegen de beruchte Bijlenbende. Terecht genomineerd voor een Golden Globe voor beste niet-Engelstalige film. Deze moderne klassieker zorgde voor een herwaardering van de kungfu-film, een genre dat na Bruce Lee en Jackie Chan toch min of meer dood gewaand was. Aanrader!

Als je qua IQ en humor nog bent blijven hangen in je kinderjaren, dan vind je deze film waarschijnlijk erg leuk. Alle andere mensen zou ik adviseren: niet kijken!

Als de hoofdrol van Bennie niet door Jack Wouterse was gespeeld, was deze film niet om aan te gluren geweest. Alleen hij kan zo heerlijk een botte lomperik neerzetten en dat maakt dit nou net een lekkere film voor in de late uurtjes met vrienden en een hoop alcohol. Niet te veel van verwachten, verstand op nul en vet hard gaan!

Het is het allemaal net niet in All Stars 2. Er ontbreekt een duidelijke richting, het is te veel onderbroekenlol (letterlijk) die soms erg misplaatst is, en het verval tussen de verschillende scènes is veel te groot: als het weer even grappig en leuk is en het verhaal op gang lijkt te komen, verzandt de volgende scène weer in gekibbel over de zin van het leven, vriendschap, racisme of geaardheid en volgen daarop weer nietszeggende tegeltjeswijsheden als 'Men zegt dat het leven geen zin heeft omdat je dood gaat, maar als je toch weet dat je dood gaat, is het leven het enige dat zin heeft'... en zo gaat het eigenlijk tot het einde aan toe door, het schiet alle kanten op. De hommage aan Antonie Kamerling aan het einde lijkt ook wat uit de lucht te vallen en past niet in de verhaallijn van dat moment. Zonde.

Laten we een 'Scary Movie goes Sneek' maken, en dat dan op z'n Hollands: dus lekker ordinair, veel bloot, onzinnige en slecht geacteerde dialogen die niet grappig zijn, en een plot dat helemaal ontspoort. Het resultaat daarvan is dus Sneekweek.
Is regisseur Martijn Heijne hiermee nu 'de nieuwe Dick Maas' (wat ik hier en daar lees)? Dat lijkt mij duidelijk: hij mag Maas' schoenen nog niet eens strikken!

Het is allemaal wel erg braaf in deze aardige Zweedse misdaadserie, die nergens buiten de lijntjes kleurt en daardoor heel tv-vriendelijk is. Niet zo gek dat de NPO alle seizoenen al eens uitzond. Seizoen 6 is overigens wel een stuk beter dan de seizoenen daarvoor: moordzaken worden dan niet meer uitgesmeerd over drie afleveringen van 45 minuten maar verpakt in losse speelfilms van 90 minuten, en dat komt het tempo en de spanning ten goede. Seizoen 7 is via de streamingdiensten (nog) niet te zien.

Goede spannende thriller met een fantastische Crowe, die een werkelijk doodenge maniak neerzet. Als je deze film hebt gezien rijd je in het vervolg toch met een ruime bocht om elke grijze pick-up truck heen die je tegenkomt.

Lekkere vlotte film die vanaf het begin af aan losbrandt en dan tot het einde aan toe als een stoomtrein doordendert. Het scenario is wat ongeloofwaardig, maar neemt niet weg dat Ambulancen maar weer aantoont dat je met een simpel basisgegeven een leuke film kan maken. De regisseur snapt goed dat je een film als deze niet te lang moet maken en daarom is deze ratrace ook na 80 minuten alweer voorbij en dat is prima.

Lekker rauwe Scandinavische film met een duistere sfeer en een spanning om te snijden. Het geheel heeft het midden tussen Midsommar en een western, met het verschil dat alles zich hier in een schijnbaar ingeslapen plattelandsdorpje afspeelt in het Denemarken van nu. Het dorp en zijn bewoners zijn in al hun facetten eigenaardig en interessant, en daarbij schotelt de regisseur de kijker ook een aantal heel aardige plotwendingen voor waardoor je bij de les blijft. Aanrader!

Fans van de serie Gomorra (zoals ik) kunnen hun hart ophalen aan deze film, al komt Piranhas nooit in de buurt van het niveau van de serie. Dat komt met name door het verhaal dat wel erg kort door de bocht is: een groepje onopvallende jongetjes van gemiddeld nog geen 15 jaar oud bestormt binnen no-time de top van de Napolitaanse maffia met wat geleende wapens... en dat gaat allemaal wel iets té makkelijk. Maar desondanks is het best vermakelijk.

In anderhalf uur tijd krijgen we in Police te zien dat politieagenten ook maar mensen zijn... tja... en dat is het wel zo'n beetje. Alsof dat een eye-opener is. Het magere verhaaltje is, naast nietszeggend, ook nog eens erg onsamenhangend, met heel veel praten en een karrenvracht aan sombere gezichtsuitdrukkingen. Nee, hier had de regisseur wel wat meer van kunnen maken, zeker als je de beschikking hebt over topacteurs als Omar Sy en Virginie Efira.

Wij vertoont aan alle kanten gaten, vooral in de uitwerking van het verhaal. Want waarom doen de jongeren in deze film wat ze doen? Geen idee, en dat wordt ook eigenlijk niet uitgelegd. Ja, ze vervelen zich, maar dat vind ik niet bepaald een sterk argument om je omgeving dan maar te gaan terroriseren. Het 'verhaal' is dan ook veruit het zwakste punt van deze film. Maar Wij intrigeert ook door alle bizarre perikelen die de jongeren uithalen, die ook nog eens behoorlijk expliciet in beeld worden gebracht. Hoe dan ook, een bijzondere film.

Intrigerende film die je na afloop nog wel even bijblijft en waar je ook goede discussies over kunt voeren. Tot aan het einde toe geeft de regisseur je allerlei kruimeltjes waarvan je zelf het plot moet zien te maken, zonder dat het daarbij te vaag wordt. Kijk deze film niet als je op zoek bent naar simpel vermaak, want het is allemaal wel emotioneel zwaar beladen.

Het Nederlandse equivalent van Monty Python, geweldig!

Deze vierde Transformers-film van Michael Bay gaat helaas door op de weg van met name de vorige twee delen: het gaat alleen nog maar om CGI-spektakel en het verhaal doet er amper meer toe, je vraagt je af en toe zelfs af wat de rol van de mensen nog is tussen de eindeloze robotgevechten door. Met Bay's insteek om alleen nog maar voor het spektakel te gaan, is de ziel uit de franchise verdwenen, zit je alleen nog maar naar dom geschiet en kletterend metaal te kijken, en lijkt elke Transformers-film daardoor op de vorige. En waarom dat dan ook nog maar liefst 165 minuten moet duren is al helemaal onbegrijpelijk.