Reacties

Rare film met curieuze karakters en een verhaal dat helemaal over the top gaat... na afloop vraag je je vooral af waar je naar hebt zitten kijken en wat regisseur Cummings ons nu eigenlijk wilde vertellen. Toch is de film door z'n absurditeit en prima vormgeving nog wel te pruimen. Het constante geschreeuw van hoofdpersoon sheriff Marshall past natuurlijk goed bij al dat absurde gedoe, maar op een gegeven moment had ik het wel gehad met zijn typetje en had ik liever gezien dat de weerwolf 'm te grazen had genomen.

Natuurlijk kun je van een B-film als deze niet te veel verwachten, maar dit exemplaar is wel echt te debiel voor woorden met een achterlijk verhaal en nog achterlijker acteerwerk. Het duurt zo'n beetje de hele film voordat je een paar weerwolven (of wat er op moet lijken) ziet die bij elkaar misschien vijf minuten in beeld zijn en dan ook nog niet eens een dodelijk slachtoffer weten te maken. Zonde van een ieders tijd zou je denken, maar nee hoor, de regisseur kondigt in de laatste seconden van deze ellende doodleuk nog een vervolg aan!

Vermakelijke duikbootfilm die het net als al die andere duikbootfilms niet haalt bij Das Boot. Zoals ik al in mijn commentaar op Kursk zei: Als je Das Boot gezien hebt, heb je alle duikbootfilms wel gezien, want een betere is er niet, en daarnaast hebben duikbootfilms in het algemeen beperkte mogelijkheden om het interessant te houden en lijken ze daarom allemaal op elkaar. U-571 is overigens wel een van de betere in zijn soort en blijft tot het einde toe tenminste spannend, ook al is de film verder totaal ongeloofwaardig. Ook prettig dat de Duitsers hier gewoon Duitsers zijn en geen Amerikanen die Engels met een Duits accent moeten acteren.

Duikbootfilms... tja... als je de beste gezien hebt (Das Boot), heb je ze allemaal wel gezien. Je hebt als regisseur letterlijk en figuurlijk weinig beweegruimte om dat soort films anders dan de andere te maken, uiteindelijk gaat het er elke keer weer om of de duikboot wel of niet zinkt en wordt je in de tussentijd met allerlei duikbootterminologie vermoeid die het nooit spannender maakt. Extra nadeel van Kursk is dan ook nog eens dat je al weet wat er gaat gebeuren, al helemaal omdat de ramp 'nog maar' van 2000 is. Voeg daar dan allemaal niet-Russische acteurs aan toe die zich als stereotiepe Rus moeten voordoen en voor wie de voertaal van de film (Engels) ook nog eens hun moedertaal niet is en het wordt allemaal wel heel clichématig, onnatuurlijk en totaal niet spannend. Sterker nog, door het ontbreken van een authentiek Russische sfeer komt de film totaal niet over. Naar het einde toe krijg je steeds meer het idee dat er wat Engelsen, Zweden en Noren aan het bekvechten zijn om een gezonken duikboot. Erg jammer, ik had van de regisseur van onder andere Festen en Jagten wel wat meer verwacht.

Film die vooral de moeite waard is door de geweldige (Oscarwinnende) acteerprestaties van Matthew McConaughey en Jared Leto. Het verhaal zelf, het waargebeurde levensverhaal van aidspatiënt Ron Woodroof die de strijd aanging met de farmaceutische industrie, is bij tijd en wijle aangrijpend, maar even zo vaak ook behoorlijk saaiig. Ik zat nooit op het puntje van m'n stoel en de film duurt ook wel iets te lang. Om de aids-problematiek te zien in een jaren '80-setting is dan wel weer interessant, toen mensen nog serieus dachten dat je aids kon krijgen door een homo een hand te geven.

Ontzettend warrige film met een ongeloofwaardig neergezet verhaal. Het zegt wat dat betreft ook wel genoeg dat de synopsis hierboven van geen kant klopt. Daarnaast is het acteerwerk uitermate droevig, vooral Peter Faber is lachwekkend slecht als zogenaamde Gentse sjacheraar. Met zijn overduidelijke Randstedelijke accent past hij totaal niet in deze film (net als André van den Heuvel trouwens). Konden er nou echt geen goede Belgische acteurs gevonden worden voor de hoofdrollen? Het is sowieso bijna niet te geloven dat deze miskleun door Fons Rademakers is geregisseerd, met De Aanslag zou hij hierna nota bene een Oscar winnen!

Geweldige cultklassieker. Deze film bevat zoveel om van te genieten: de dreigende synthesizermuziek van John Carpenter, de thematiek, de ijzersterk neergezette troosteloze sfeer in boevenwalhalla Manhattan, Kurt Russell in zijn rol als 'Snake', de scène waarin 'The Duke' wordt geïntroduceerd, Lee van Cleef die eens niet in een western te zien is (is toch even wennen!) en het talloze andere geboefte dat hier en daar heerlijk over-the-top en fout neergezet wordt. Tuurlijk is een en ander door de tijd ingehaald, maar Escape from New York blijft toch een film die je niet mag missen. Ook grappig dat alles zich in de 'verre' toekomst afspeelt, in 1997, dat we ons nu alleen nog herinneren als het jaar waarin de Elfstedentocht voor het laatst gereden werd (en dat voelt al heeeeel lang geleden).

Zware en bij tijd en wijle abstracte kost over liefde, de dood en het eeuwige leven (na de dood). De film moet wel even op gang komen, je hebt de eerste twintig minuten geen idee waar je naar zit te kijken, maar dan ontvouwt zich een mooi en spiritueel aandoend verhaal over een man die het niet kan verteren dat zijn vrouw stervende is, en daarom alles in het werk stelt om een medicijn tegen haar aanstaande dood te vinden.

Om te lachen is Airplane! zeker, maar om nu te zeggen dat het een van de grappigste komedies aller tijden is (volgens o.a. het American Film Institute)... das wat overdreven. Het begin is nogal lafjes, pas als de gortdroge Leslie Nielsen in beeld komt wordt het echt leuker. De qua humor vergelijkbare Naked Gun-trilogie (ook grotendeels door de Zucker-broers en Abrahams geschreven en geregisseerd) is wel een stuk grappiger.

Poe, wat is deze vijfde Die Hard toch matig. Zoveel schieten, schieten, schieten, schieten, schieten, ik viel er tegen het einde gewoon van in slaap. John McClane heeft ook geen leuke oneliners meer en het vader-zoonplotje is al evenmin een toevoeging. En blijkbaar was er zo weinig creativiteit dat de Russen en wat verrijkt uranium maar weer eens de slechteriken moesten uithangen. Mijn advies: lekker overslaan dit.

Sterke klassieke tekenfilm die de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan. Jammer dat Netflix maar twee avonturen uit de Asterix en Obelix-animatiereeks heeft geprogrammeerd. De aanleiding tot het avontuur in dit verhaal is wel wat simpel bedacht (waarom zouden de Galliërs zich überhaupt aan de twaalf taken van Caesar willen wagen als het de Romeinen toch nooit lukt om hun dorpje in te nemen), maar vervolgens is het wel genieten geblazen van de capriolen van onze twee helden op weg naar Rome.

Veronica zendt alle Die Hard-films weer eens uit en dan pak je toch even een deel mee ondanks een half uur gratis reclame extra (lang leve de streamingdiensten).
Je weet wat je krijgt bij de Die Hard-reeks: over-the-top-actie met explosies, kogelregens, achtervolgingen met alle soorten voertuigen en gevatte oneliners van John McClane (Bruce Willis). Die is in dit vierde deel nog meer superheld dan anders: enerzijds omdat de stunts die hij uithaalt aan geen enkel normaal mens besteed zijn, anderzijds omdat hij als digibeet van de oude stempel het toch tegen een stel cyberterroristen durft op te nemen en aan het einde (natuurlijk) wint. De film zal voor de fans dan ook twee uur topentertainment zijn, anderen zullen bij het zien van al die ongeloofwaardige actie hoofdschuddend wegzappen.

Barb Wire is vooral een verkleed- en uitkleedshow van Pamela Anderson, die toen de natte droom van menig man was. Ze stond niet bepaald bekend om haar fantastische acteerprestaties dus is het niet zo gek dat regisseur Hogan de focus op andere zaken legt, dat is na de eerste vijf minuten helemaal duidelijk. De rest van de acteurs en het simpele plotje lijken dan ook vooral opvulling zijn, alleen Udo Kier neemt zijn rol nog enigszins serieus. Leuk verzonnen is wel de rol van Andre Rosey Brown als Big Fatso, de moddervette koning van de onderwereld die in de bak van een shovel rondgereden wordt. Als je je verwachtingen wat dat betreft bijstelt, valt het allemaal nog wel mee. Zo slecht als de recensenten deze film deden voorkomen is ie ook weer niet, ik heb talloze vervelendere films gezien.

Zitten horrorfans hier nu echt op te wachten? Amazon denkt van wel, aangezien deze rotzooi op Prime Video te zien is. Maar wat moet de horrorfan hiermee? Er gebeurt namelijk helemaal niets in dit amateuristische thuisknutselfilmpje! Zonde van je tijd!

Films over de Sasquatch zijn er in overvloed, en vaak zijn ze om te janken zo slecht. Valley of the Sasquatch is wat dat betreft zeker niet de slechtste van allemaal, maar nadat je eerst drie kwartier naar een oninteressant verhaaltje over een rouwende vader en zoon hebt moeten kijken, halen alle hoofdrolspelers in het tweede deel weer de meest onlogische capriolen uit als ze door Sasquatches achterna gezeten worden. Amazon heeft blijkbaar nog wat geloof in deze productie, want voorlopig is ie nog te zien op Prime Video. Maar doe dat alleen als je echt anderhalf uur niks te doen hebt.

Een gemiddelde IMDb-rating van 2.2, dan moet je wel iets goed fout gedaan hebben. Toen ik me iets meer in The Beast of Yucca Flats ging verdiepen, bleek deze zelfs tot de slechtste films aller tijden te behoren.
Is het dan zo erg? Ja, het is heel erg, maar het is ook weer zo slecht dat het leuk wordt. De show wordt vooral gestolen door een alwetende verteller (ingesproken door de regisseur zelf), die de hele film aan elkaar praat en op je lachspieren werkt door een karrenvracht aan pseudo-intellectuele oneliners over je uit te braken. Echt geacteerd wordt er verder amper. Ik heb in ieder geval een uurtje hard gelachen om deze berg onzin, liefhebbers van dit soort cult-/pulpfilms komen dan ook zeker aan hun trekken. Maar laten we wel wezen, de regisseur had van zijn filmbudget beter een goede vakantie kunnen nemen.

Zo'n film waarvan je van tevoren al weet wat je gaat krijgen: een enorme berg onzin. Het is daarom ook wat te makkelijk om een B-film als Mongolian Death Worm helemaal neer te sabelen, neemt niet weg dat de regisseur op z'n minst nog z'n best had kunnen doen om het een beetje spannend te maken. Nu duikt er bij elke scène die spannend dreigt te worden een killerworm op, wordt er iemand opgegeten, en weg spanning. Wat dat betreft zijn de wormen in deze film eerder een last dan een lust. Verder ziet Mongolië er wel erg groen uit, rijdt de politie daar blijkbaar in Amerikaanse politieauto's rond en was het opblazen van een enorme fabriek nog nooit zo makkelijk, gewoon drie keer aan een handwiel draaien en BOEM, klaar is Kees! Tja, je kunt er van vinden wat je wilt, soms zijn al die onzinnigheden ook wel weer de charme van dit soort films, en valt er daardoor tenminste nog iets te lachen. Mongolian Death Worm is echter vooral om te janken.

Een must see als je geïnteresseerd bent in oude bewegende beelden. Erg mooi gerestaureerd en prettig begeleid door een speciale score van Daan van den Hurk, al zorgt de score er hier en daar wel voor dat je het gevoel hebt in een slapstick met Laurel en Hardy beland te zijn. Met de harde lockdown op komst werd ik wel wat melancholisch van de beelden van opgewekte en blije mensen die op allerlei plekken samenkomen en zich nergens druk om lijken te maken. Ook opvallend dat werkelijk iedereen in die tijd een hoofddeksel droeg, grappig detail.

Ik had deze film al sinds de bioscooprelease in 1989 niet meer gezien. Toen maakte de film grote indruk op me als kind, nu zie je dat de film toch best wat mankementen heeft. Driekwart van de film is best aardig met een vlot lopend verhaal dat naar een spannende climax toewerkt, maar blijkbaar wist Ivan Reitman niet goed hoe hij de film moest laten eindigen. In de laatste twintig minuten neemt de film namelijk nogal rare zijpaden om er maar voor te zorgen dat onze helden overwinnen... met name het tot leven gewekte Vrijheidsbeeld zorgt voor gefronste wenkbrauwen en lijkt uit pure paniek verzonnen te zijn. Gelukkig besefte men dat het na dit deel wel klaar was, al kwam er in 2016 weer een remake... waarom toch?

Het gevestigde filmjournaille rolde over elkaar heen om Holy Motors de hemel in te prijzen, maar ik vond het maar een grote brij van pseudo-intellectuele en überpretentieuze vaagheid. Blijkbaar wordt het onvermogen van een regisseur om een beetje normaal verhaal te vertellen met een interessant plot, wat karakterontwikkeling en een beetje spanning al geschaard onder de noemer 'absurdistische tovenarij' of 'paranoïde filmpoëzie'. Ik vond het allemaal in ieder geval doodvermoeiend en was opgelucht toen de 1 uur en 50 minuten erop zaten.

Goed gemaakte, kindvriendelijke animatievariant op Jurassic World, hier kan het origineel nog een puntje aan zuigen!

Bij binnenkomst van Studio/K vandaag kwam ik een muurschildering tegen van Stanley Kubrick met zijn bekende uitspraak: 'If it can be written or thought, it can be filmed'. Dat is zeker van toepassing op THX 1138, die weer eens in de bioscoop te zien was. Veel wordt er niet uitgelegd in de duistere debuutfilm van George Lucas (ja, die van Star Wars), toch blijf je geboeid kijken naar zijn schets van een toekomstige, dystopische samenleving waarin emoties op alle vlakken onderdrukt worden. In grote delen van de film prevaleert de vorm wel boven de inhoud, maar uiteindelijk ging ik toch met het gevoel naar huis dat deze coronatijd maar een peuleschil is vergeleken bij de wereld die Lucas ons voorschotelt.

Deze film is helemaal niet zo verkeerd als je op zoek bent naar een vermakelijke slasher-film (ondanks wat de IMDb-rating je wilt doen geloven). Er klopt verder in vele opzichten weinig van The Barge People en het is allemaal wel erg vergezocht, maar al met al waren het geen weggegooide tachtig minuten.

Man man man, ze hebben wat complotwappies een film laten maken en het resultaat is zo achterlijk dat het echt verspilde tijd is om er dieper op in te gaan. Ik zou zeggen: voor wie het niet belachelijk genoeg kan zijn, kijk deze onzin!

Aparte film. Horror is het niet, de titel en de synopsis klinken griezeliger dan het is, en de bombastische muziek en het theatrale acteren maken het er ook niet spannender of enger op. De regisseur lijkt door de film heen hartstochtelijk naar vernieuwende spanningselementen gezocht te hebben die echter niet lekker uit de verf komen, op een paar aardige vondsten na. Het is daarnaast ook zelden handig om met een scène te beginnen die het einde al verklapt.