Reacties

Een film die indruk maakt door de rauwe vormgeving en het zeer sterke acteerwerk van bijna de gehele cast. Je denkt vanaf de eerste scenes meteen aan Full Metal Jacket, al is de klassieker van Stanley Kubrick nog wel een paar klassen beter. Je vraagt je daarnaast wel af waarom de film de titel Tigerland heeft gekregen, want de training in Fort Polk maakt veel meer indruk dan Tigerland zelf (waar de film zich ook maar een klein half uurtje afspeelt). Dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest van de regisseur (of klinkt Tigerland gewoon sexier?).

Middelmatige film die bij vlagen spannende momenten heeft maar even zo vaak nogal saai is, ook al omdat alles zich op één plek afspeelt en er gewoonweg weinig gebeurt. Om het dan continue boeiend te houden moeten de gesprekken tussen de hoofdpersonen wel van een uitzonderlijk niveau zijn (à la Reservoir Dogs), maar dat zijn ze niet. En een sluipschutter die doelbewust van 1,5 km afstand de antenne van een draagbare radio eraf schiet? Een beetje ongeloofwaardig, maar wel heel bepalend voor het verloop van de film.

Ontzettend leuke docu die bij mij een hoop jeugdsentiment naar boven bracht. Aanrader!

Mooi gemaakte oorlogsfilm die goed het gevoel van 'Wat had ik gedaan in die situatie?' naar boven haalt. Het Süskind-verhaal is in ieder geval een interessant stukje WOII-geschiedenis dat maar weinigen kennen (denk ik) en daardoor weer eens een andere kijk op het handelen van Nederland in WOII geeft.

Wat een vervelende film. Matig tot slecht acteerwerk van vrijwel de gehele cast, een verhaal zonder enige vorm van spanning of opwinding, een vertelvorm (oude vrouw kijkt terug op haar leven) die niets toevoegt, verschrikkelijke nasynchronisatie (of je nu Tsjechisch of Duits instelt, het maakt niet veel uit) en zo kun je nog wel even doorgaan. Als klap op de vuurpijl krijg je al vroeg in de film wat knip- en plakwerk met historische beelden van Berlijn voorgeschoteld waar films uit de jaren '30 futuristisch bij ogen. Blijkbaar kom je daar in Tsjechië nu nog steeds mee weg. Na minder dan tien minuten had ik het eigenlijk al wel gehad met deze film, en dan heb je nog 100 minuten te gaan... Onbegrijpelijk dat Netflix deze rotzooi een platform biedt.

Met Ali G en Borat introduceerde Sacha Baron Cohen twee geweldig grappige typetjes, waarbij controverse en humor goed in balans bleven. Brüno komt echter bij lange na niet in de buurt van die twee. Cohen lijkt elke scène vooral te willen laten ontsporen met het übernichterige gedrag van zijn typetje, en ja, soms is dat wel eens grappig, maar na een tijdje ga je je wel afvragen wat de homogemeenschap hieraan heeft. En ja, Cohen legt in Brüno veel homofobie bloot, maar als je weet dat Brüno's curieuze optreden in een Amerikaanse tv-show in scène is gezet, ga je je afvragen wat er dan wel echt is in deze film. Veel andere scènes lijken namelijk ook vooropgezet te zijn. Als je op die manier homofobie aan de kaak wil stellen, ben je niet beter dan de homofoben zelf, en doe je met deze film meer kwaad dan goed.

Intrigerende documentaire over 'onze' Lee Towers, een man die geboren is voor de muziek en het artiestenbestaan, zo blijkt wel. Zelfs als je niks met zijn muziek hebt, zal deze docu je nog raken door de eenvoud, de toewijding en de eerlijkheid waarmee deze man zijn vak uitoefent. Niets is hem te min of te veel. Schitterend is dan ook de scène waarin hij naast een Maxi-Cosi in een schuur vol troep staat te wachten tot hij op iemands verjaardag mag optreden en dan precies op dat moment vertelt over de liefde die hij voor zijn vak heeft. Nederland zou zich meer artiesten als Lee moeten wensen.

Elke rol die Robert de Niro in de jaren '80 speelde was een voltreffer, ook in deze film is hij weer op dreef als eenzame zonderling die per se beroemd wil worden, het liefst in de wereld van stand-upcomedy. Daartoe stalkt hij zijn idool Jerry Langford en dat loopt compleet uit de hand als Langford hem continu afwijst en blijft ontlopen. Er zijn best veel gelijkenissen te trekken met films als Taxi Driver en Joker al zijn de hoofdpersonen in die films nog een stuk maniakaler. Het gestalk van de Niro kruipt echt onder je huid, en de film schetst een treurig toekomstbeeld van de leegheid van het beroemd zijn, dat 37 jaar later helaas gangbaar is geworden: iedereen wil beroemd zijn, waarbij het er niet meer om gaat waarom je beroemd bent, als je maar beroemd bent. De opkomst en populariteit van social media en reality-tv zijn daar een goed voorbeeld van. Wat dat betreft past de typering 'komedie' niet goed bij deze film, het is vooral donker, somber en tragisch wat The King of Comedy je voorschotelt.

In deze serie was John Cleese echt op z'n allerbest. Jammer dat er maar twaalf afleveringen zijn gemaakt.

Geinige feelgood komedie waarin John Cleese en Jamie Lee Curtis overduidelijk de show stelen. Monty Python-fans zullen hun hart zeker ophalen aan deze film: een flink aantal grappen heeft een duidelijke Python-signatuur, en naast Cleese speelt er met Michael Palin nog een tweede Monty Python-ster mee. Palin vervult zijn rol ook nog eens op Pythoniaanse wijze als een soort brilsmurf onder de dierenverzorgers, die irriteert, zuigt en vooral betweterig is.

Geweldige film die zich afspeelt in een onheilspellende, dystopische toekomst waarin iedereen idioot lijkt te zijn. De Monty Python-achtergrond van regisseur Gilliam komt dan ook zeer duidelijk terug in alle surreële gekkigheid die voorbij komt, met name in de bizarre, maar o zo indrukwekkende decors. De film zet je daarnaast ook flink aan het denken over hoe het functioneren van overheden nogal eens haaks staat op de vrijheid van het individu en welke gevolgen dat heeft, zeker in deze Coronatijden.

Belachelijke film, in alle opzichten. Nicolas Cage doet maar wat (en heeft z'n zakken waarschijnlijk weer goed gevuld met deze wanprestatie), Famke Janssen heeft zoveel botox in laten spuiten dat ze geen normaal gezicht meer kan trekken en de computer-gegenereerde witte jaguar ziet er zo nep uit dat je de CGI in Lake Placid 3 nog gaat waarderen. Je kunt beter zo'n knisperend haardvuur van YouTube opzetten dan te kijken naar deze onzin.

Kan me deze film nog goed herinneren van toen ik 'm zag op ADE 2012 in EYE, onder begeleiding van heerlijk sfeervolle livemuziek van Jeff Mills. Daardoor kreeg deze beroemde en beruchte stomme film een bijzondere dimensie.
Voor wie deze klassieker wil of gaat kijken alvast twee waarschuwingen: zorg dat je goed zitvlees hebt (ruim tweeënhalf uur voor de originele versie, bijna drieënhalf uur voor de gerestaureerde versie) en besef dat het een film uit 1929 is die je daardoor geduldig over je heen moet laten komen.

Ik snap de hoge waarderingen voor deze film eerlijk gezegd niet, en de vele Oscarnominaties al helemaal niet. Zal wel weer komen omdat iedereen bij het horen van de namen van de gebroeders Coen als regisseurs en Steven Spielberg als uitvoerend producent meteen de polonaise ging lopen, maar kom op zeg... Jeff Bridges speelt leuk inderdaad, maar het verhaaltje is flinterdun en het 14-jarige meisje in de hoofdrol is wel iets te wereldwijs en bijdehand voor iemand van die leeftijd. Ik verloor al heel snel in de film alle sympathie voor haar.
Vervolgens blijf je dan nog wel kijken om de uiteindelijke confrontatie met grote boef Josh Brolin te zien, maar die is vervolgens maar vijf minuten in beeld (hij had zich hierover moeten beklagen), waarna zich tenslotte nog een of ander niet ter zake doend melodramatisch einde ontvouwt waarin alle true grit als sneeuw voor de zon verdwijnt. Iedereen mag het een topfilm vinden, ik vond het maar matig!

Prequel, sequel, standalone film? L'immortale wordt vooral gepresenteerd als het eerste, een prettig extraatje bij de serie Gomorra, maar is dat zeker niet. Sterker nog, de gebeurtenissen in deze film hebben grote invloed op het vervolg van de serie, en doordat het doel van de film niet duidelijk wordt, wordt een en ander ook wat rommelig en onevenwichtig. Het hele prequel-gedeelte had sowieso weggelaten kunnen worden want de flashbacks naar Ciro's jeugd zijn gewoon saai en overbodig. Maar toch, die onmiskenbare Gomorra-sfeer van de serie zit wel overal in de film, de filmlocaties zijn weer om van te watertanden, en als het weergaloze Doomed to live van Mokadelic dan vervolgens wordt ingezet... tja, dan krijg je toch weer kippenvel. Daarom waardeer ik deze film als grote Gomorra-fan toch wat hoger dan de film misschien waard is ;)

Rauwe, keiharde misdaadfilm met een simpel edoch effectief verhaal. De hoofdpersonen nemen echter niet altijd even logische beslissingen en Sami Bouajila lijkt in zijn rol meer op Rambo dan op een eigenaar van een houtzagerij, hij is ook wel erg fit voor iemand die terminaal ziek is. Desondanks stelen Bouajila en Ebouaney de show met hun charisma, is het camerawerk sterk, en blijft de film daardoor boeien tot het einde.

Zo! Tenet gooit, smijt en beukt je helemaal door elkaar en laat je na afloop verbijsterd en vol vragen achter, precies zoals regisseur Nolan het graag heeft. De vergelijkingen met James Bond zijn al snel gemaakt, maar Tenet is wel echt next level. Echt een spektakel pur sang dat je eigenlijk alleen in de bioscoop moet zien (liefst op 70 mm).
Is dan echt alles zo goed aan Tenet? Nee, dat ook weer niet. De 'James Bond' in deze film (The Protagonist) is nogal kil en emotieloos, zelfs een beetje kleurloos, als kijker heb je maar weinig met 'm. En wat in het verloop van de film steeds meer gaat storen is zijn obsessie met de vrouw van de grote boef, terwijl er nul komma nul chemie tussen beiden is. Had anders uitgewerkt kunnen worden, maar Nolan geeft wat dat betreft wel vaker meer om het spektakel dan om de karakters in zijn films.
Er wordt hier en daar overigens beweerd dat de film ook in omgekeerde volgorde 'klopt'... kan het me niet voorstellen, maar wie weet, misschien toch eens een keer proberen 😉.

Je vraagt je bij dit soort films eigenlijk alleen nog maar af: Waarom?

Er is genoeg aan te merken op deze film, en je moet er in het begin zeker even inkomen: vampierenfilm, superheldenfilm, Paranormal Activity? Het zit er allemaal een beetje in, maar erg griezelig wordt het nooit. Desondanks bleef de film me boeien tot het einde, met name door de link met The Shining (die je daardoor toch weer in zekere mate opnieuw beleeft zonder dat dat afbreuk doet aan die klassieker) en de sterke acteerprestatie van Rebecca Ferguson.

De inspiratie van de maker van het heel aardige Train to Busan was een beetje op blijkbaar, want dit 'vervolg' is een soort mislukte Mad Max in een Aziatisch jasje met een berg zombies erbij. AIs twee uur durend hersenloos actiespektakel is het nog wel te doen overigens, maar dat je deze Koreaans gesproken film zonder ondertiteling prima kunt volgen zegt wel genoeg denk ik ;)

Vermakelijke over the top film in een onmiskenbaar 80's-jasje. De basis is veelbelovend: de paden van twee getroebleerde personen kruisen elkaar toevallig, met een nacht vol avontuur tot gevolg.

Het eerste deel van de film is sterk, Goldblum zet z'n uitgebluste karakter pijnlijk goed neer, je hebt echt met 'm te doen. Als de onbekende vrouw (Michelle Pfeiffer) dan ineens opduikt, ga je er eens goed voor zitten. Helaas raakt regisseur Landis het spoor vanaf daar steeds verder bijster, en lukt het hem niet om die zo sterk gelegde basis uit te werken tot een topfilm. Het verhaal en de personages worden steeds clownesker en naar het einde toe moet er dan nog ineens van alles uitgelegd en aan elkaar geknoopt worden... heeft de film helemaal niet nodig. Less is more is wat deze film echt nodig had. De film zit wel vol met leuke cameo's van beroemdheden als David Bowie, Dan Aykroyd, David Cronenberg, Jim Henson, Jonathan Demme, Don Siegel en vele anderen. Ook regisseur Landis zelf speelt mee als schietgrage, debiele boef.

Leuke cultfilm pur sang over drie vrouwelijke strippers die in snelle auto's een spoor van vernieling achterlaten. De muziek van The Bostweeds en de vele grappige en overdreven geacteerde oneliners doen de rest. Het is ook niet voor niets dat Quentin Tarantino al eens liet doorschemeren graag een remake van deze film te maken (hij vond Britney Spears wel geschikt voor de hoofdrol) en elementen uit deze film zijn ook zeker terug te vinden in zijn Death Proof. Verder moet je het allemaal niet te serieus nemen, want we hebben het hier uiteindelijk wel over een B-film met dito acteerwerk en een heel simpel verhaaltje. Maar gelukkig beseft de regisseur dat ook maar al te goed, waardoor je anderhalf uur zeker niet weggegooid is.

Boeiende film over de rassenrellen van 1992 in Rostock-Lichtenhagen. Deed me denken aan Mitten in Deutschland: NSU, waarin het verhaal ook verteld wordt vanuit het perspectief van zowel de dader, het slachtoffer als dat van de politie/de politiek. De film is rauw geschoten in zwart-wit/zwart-geel, wordt op het einde ineens toch kleur en verliest dan ook wat aan intensiteit. Het einde is sowieso wat afgeraffeld, echt zonde, want er was nog veel meer uit te halen. Lijkt tegenwoordig ook een beetje een hype te zijn, dat regisseurs denken: 'Goh, ik weet niet hoe ik er een einde aan moet breien, dus laten we het beeld gewoon op zwart zetten, dan komt het als open einde nog intellectueel of kunstzinnig over.' Nee dus.

Na het erbarmelijke tweede deel was het nodig om ook nog een derde Deep Blue Sea uit te brengen... man man... wat een armoede... Een aantal stierhaaien uit deel twee leeft nog dus wordt er nog maar eens anderhalf uur gevuld met afgezaagde, humorloze en karakterloze bagger, waar dit soort films het normaliter juist van de zelfspot en wat cultscènes moet hebben om nog een beetje toonbaar te zijn... in het tweede deel konden de haaien kuilen graven en bewakingscamera's onklaar maken en nu herkennen ze onder andere explosieven en deinen ze terug als een medehaai onder schot wordt gehouden... tja, need I say more?

De ultieme Holocaust-documentaire. Een must see.