Reacties

Leuk dat Amazon Prime behoorlijk wat oude films programmeert, waaronder The Trollenberg Terror, waar ik nog nooit eerder van gehoord had. En ik moet zeggen, de film verraste me. Ja, het is een film uit 1958, dus het is geen verrassing dat de 'special effects' en de decors de tand des tijds niet hebben doorstaan, maar het verhaal is best aardig, het acteerwerk idem dito, en de film blijft tot het einde toe spannend. Kom maar door met meer van dit soort oudjes, Amazon!

Leuk voor de fans van kung fu-films, vechtscènes genoeg. Qua verhaal stelt Drunken Master bitter weinig voor en er had ook wel makkelijk een half uur van de film afgekund. Ondanks dat was deze film wel Jackie Chan's doorbraak in Hongkong en later Hollywood.

Tja, ik ben dan wel niet de doelgroep waar deze film voor is gemaakt, maar ik vraag me af of de doelgroep (13-jarige meisjes volgens regisseur Smith) deze film wel pruimt. Want werkelijk... echt alles is beroerd aan deze film, en als de generatie 13-jarige meisjes dit leuk moet vinden, ga ik me zorgen maken over de toekomst van de mensheid. Het zal verder een gezellige familieaangelegenheid zijn geweest op de set: de dochters van Smith en Johnny Depp spelen de hoofdrollen, Depp zelf heeft ook een grote rol in de film en zelfs ex-vrouwlief en mama Vanessa Paradis komt nog voorbij in een bijrolletje. Maar liever was dit misbaksel de filmkijker bespaard gebleven.

Ja hoor, daar heb je er weer een, een documentaire die 'overduidelijk bewijs' heeft voor buitenaards leven en de doofpot waar de (Amerikaanse) regering dit in stopt. In het begin ben je als kijker nog hoopvol omdat er veel mensen aan het woord komen die op topfuncties zitten of zaten met toegang tot top secret information. Maar het is al snel weer het oude liedje: het 'overduidelijke bewijs' bestaat uit heel veel pratende hoofden die allemaal heel hard roepen dat er 'overduidelijk bewijs' is door dit heel hard te roepen en met allerlei documenten te zwaaien waarvan de achtergrond onbekend is, nietszeggende quotes van voormalige presidenten en overheidsmedewerkers op topfuncties (die allerlei dingen zeggen die compleet uit hun verband gerukt zijn of van het niveau 'horen zeggen') en de gebruikelijke onduidelijke beelden van UFO's (5% van de Amerikaanse bevolking schijnt wel eens een UFO te hebben gezien, maar niemand slaagt er desondanks in om daar een normale foto of video van te maken, laat staan dat er beelden van de aliens zelf zijn). Maar dat is nog niet alles: aliens hebben een basis op de maan vanwaar ze ons continue bezoeken, er is een Deep State waar de president geen zeggenschap over heeft en die van alles voor ons geheim houdt, Marilyn Monroe schijnt door die Deep State te zijn vermoord omdat ze door haar omgang met de Kennedy's iets te veel van UFO's wist, John F. Kennedy is ook door die Deep State vermoord omdat hij opheldering wilde over Roswell, bij elke krant werkt iemand van de CIA, alle academici en wetenschappers zijn in dienst van de CIA, de Vietnamoorlog en 9/11 zijn uiteraard in scène gezet en binnenkort zal er een zogenaamde invasie van aliens in scène worden gezet... en zo gaat het maar door. Ik vraag me af wie een groter gevaar is voor de samenleving: de zogenaamde Deep State of dit soort wappies dat de staatsveiligheid naar mijn mening veel meer schade toebrengt. Het is echt zorgelijk dat een docu als deze zo'n hoge waardering krijgt en dat Amazon dit soort debielen ook nog eens een platform biedt. Je zult echt meer 'overduidelijk bewijs' vinden in The X-Files dan in wat er hier gepresenteerd wordt.

Man man, deze gasten leveren doorlopend legendarische concerten af, iedereen zou eens een liveconcert van Rammstein in zijn of haar leven gezien moeten hebben!

Fans van Apocalypse Now kunnen hun hart ophalen aan deze docu, met daarin veel niet eerder vertoond fotomateriaal van de gebeurtenissen op de set (en dat waren er nogal wat). Fotograaf Chas Gerretsen vertelt daarbij interessante verhalen over hoe hij bij de film terechtkwam, hoe het er op de filmset aan toeging en hoe hij z'n weg in de chaos vond. De docu had wel wat langer mogen duren.

Als je even zin hebt in makkelijk vermaak is deze film een goede keuze. Het verhaal loopt soepel, de acteurs zijn oké en actie genoeg. Het is vaak wel wat te kort door de bocht, clichématig en er zijn ook wat losse eindjes te bespeuren, maar dat stoort niet enorm. Uiteindelijk is het wel apart dat de regisseur van een waargebeurd en politiek zwaar beladen gebeurtenis een popcornfilm met een hoog entertainmentgehalte heeft weten te maken. Bij de aftiteling (waarin de Ierse soldaten aangehaald en geëerd worden) had ik nog steeds het gevoel dat ik in de maling werd genomen en dat dit toch echt niet waargebeurd kon zijn.

Ik snap de positieve recensies over deze film echt niet. Eden is namelijk ontzettend saai, langdradig, het verhaal gaat van de hak op de tak en van karakteropbouw is geen of weinig sprake. De film is een opeenvolging van beelden van wat feestjes in clubs waar verder niet zoveel gebeurt en tussendoor wordt er wat af gekibbeld tussen allerlei oninteressante personen zonder dat het ergens heen gaat. Uiteindelijk krijgt de (ook oninteressante en vlakke) hoofdpersoon met steeds meer problemen te maken, maar die komen nogal uit de lucht vallen en worden slecht uitgewerkt. Met wat meer pit, een beter verhaal, een logische opbouw en 45 minuten minder had hier veel meer van gemaakt kunnen worden.

Waarom is oorlog nooit de oplossing? Kijk voor het antwoord naar deze film. Je zult na afloop verbijsterd zijn over wat mensen elkaar aandoen in oorlogstijden. En erger nog, het was de realiteit in 1943.

Zeer sterke documentaire over een toch wel onbekend stukje Nederlandse geschiedenis, en dat ook nog gebracht met een prettig vleugje subtiele humor. Wel jammer dat er geen aandacht wordt besteed aan naoorlogs Nederlands fascisme. Desondanks een aanrader, en voor historici een must!

Geen blijmaker, deze film, al wordt er ook troost en hoop geboden in de vorm van de liefde. De aaneenschakeling van indrukwekkende beelden (bijna allemaal geschoten vanuit één camerastandpunt) raakt je vooral in het eerste deel van de film, in het tweede deel gaat een en ander wel wat vervelen, zijn de beelden ook minder indrukwekkend, en ben je als kijker toch op zoek naar iets meer verhaal. Het is voor de mensen in Oost-Oekraïne wel te hopen dat hun toekomst er over vijf jaar anders uitziet dan wat Atlantis voorschotelt.

Bizarre film waarbij je je enerzijds afvraagt waar je nu eigenlijk naar zit te kijken maar anderzijds door de rare mysterieuze spanning tot het allerlaatste moment geboeid blijft kijken. Ik vond het in ieder geval wel verfrissend en origineel om zo'n film van vaderlandse bodem te zien. Mensen die zeuren dat het allemaal te vaag is zou ik aanraden om al die achterlijke romcommetjes te gaan kijken die het Nederlands Filmfonds sponsort, dan ga je wel begrijpen dat de subsidie van het Filmfonds beter besteed is aan het lef en de inventiviteit van films als Borgman dan anderhalf uur open deuren intrappen. De film werd ook niet voor niets genomineerd voor een Gouden Palm.

Een film die indruk maakt door de rauwe vormgeving en het zeer sterke acteerwerk van bijna de gehele cast. Je denkt vanaf de eerste scenes meteen aan Full Metal Jacket, al is de klassieker van Stanley Kubrick nog wel een paar klassen beter. Je vraagt je daarnaast wel af waarom de film de titel Tigerland heeft gekregen, want de training in Fort Polk maakt veel meer indruk dan Tigerland zelf (waar de film zich ook maar een klein half uurtje afspeelt). Dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest van de regisseur (of klinkt Tigerland gewoon sexier?).

Middelmatige film die bij vlagen spannende momenten heeft maar even zo vaak nogal saai is, ook al omdat alles zich op één plek afspeelt en er gewoonweg weinig gebeurt. Om het dan continue boeiend te houden moeten de gesprekken tussen de hoofdpersonen wel van een uitzonderlijk niveau zijn (à la Reservoir Dogs), maar dat zijn ze niet. En een sluipschutter die doelbewust van 1,5 km afstand de antenne van een draagbare radio eraf schiet? Een beetje ongeloofwaardig, maar wel heel bepalend voor het verloop van de film.

Ontzettend leuke docu die bij mij een hoop jeugdsentiment naar boven bracht. Aanrader!

Mooi gemaakte oorlogsfilm die goed het gevoel van 'Wat had ik gedaan in die situatie?' naar boven haalt. Het Süskind-verhaal is in ieder geval een interessant stukje WOII-geschiedenis dat maar weinigen kennen (denk ik) en daardoor weer eens een andere kijk op het handelen van Nederland in WOII geeft.

Wat een vervelende film. Matig tot slecht acteerwerk van vrijwel de gehele cast, een verhaal zonder enige vorm van spanning of opwinding, een vertelvorm (oude vrouw kijkt terug op haar leven) die niets toevoegt, verschrikkelijke nasynchronisatie (of je nu Tsjechisch of Duits instelt, het maakt niet veel uit) en zo kun je nog wel even doorgaan. Als klap op de vuurpijl krijg je al vroeg in de film wat knip- en plakwerk met historische beelden van Berlijn voorgeschoteld waar films uit de jaren '30 futuristisch bij ogen. Blijkbaar kom je daar in Tsjechië nu nog steeds mee weg. Na minder dan tien minuten had ik het eigenlijk al wel gehad met deze film, en dan heb je nog 100 minuten te gaan... Onbegrijpelijk dat Netflix deze rotzooi een platform biedt.

Met Ali G en Borat introduceerde Sacha Baron Cohen twee geweldig grappige typetjes, waarbij controverse en humor goed in balans bleven. Brüno komt echter bij lange na niet in de buurt van die twee. Cohen lijkt elke scène vooral te willen laten ontsporen met het übernichterige gedrag van zijn typetje, en ja, soms is dat wel eens grappig, maar na een tijdje ga je je wel afvragen wat de homogemeenschap hieraan heeft. En ja, Cohen legt in Brüno veel homofobie bloot, maar als je weet dat Brüno's curieuze optreden in een Amerikaanse tv-show in scène is gezet, ga je je afvragen wat er dan wel echt is in deze film. Veel andere scènes lijken namelijk ook vooropgezet te zijn. Als je op die manier homofobie aan de kaak wil stellen, ben je niet beter dan de homofoben zelf, en doe je met deze film meer kwaad dan goed.

Intrigerende documentaire over 'onze' Lee Towers, een man die geboren is voor de muziek en het artiestenbestaan, zo blijkt wel. Zelfs als je niks met zijn muziek hebt, zal deze docu je nog raken door de eenvoud, de toewijding en de eerlijkheid waarmee deze man zijn vak uitoefent. Niets is hem te min of te veel. Schitterend is dan ook de scène waarin hij naast een Maxi-Cosi in een schuur vol troep staat te wachten tot hij op iemands verjaardag mag optreden en dan precies op dat moment vertelt over de liefde die hij voor zijn vak heeft. Nederland zou zich meer artiesten als Lee moeten wensen.

Elke rol die Robert de Niro in de jaren '80 speelde was een voltreffer, ook in deze film is hij weer op dreef als eenzame zonderling die per se beroemd wil worden, het liefst in de wereld van stand-upcomedy. Daartoe stalkt hij zijn idool Jerry Langford en dat loopt compleet uit de hand als Langford hem continu afwijst en blijft ontlopen. Er zijn best veel gelijkenissen te trekken met films als Taxi Driver en Joker al zijn de hoofdpersonen in die films nog een stuk maniakaler. Het gestalk van de Niro kruipt echt onder je huid, en de film schetst een treurig toekomstbeeld van de leegheid van het beroemd zijn, dat 37 jaar later helaas gangbaar is geworden: iedereen wil beroemd zijn, waarbij het er niet meer om gaat waarom je beroemd bent, als je maar beroemd bent. De opkomst en populariteit van social media en reality-tv zijn daar een goed voorbeeld van. Wat dat betreft past de typering 'komedie' niet goed bij deze film, het is vooral donker, somber en tragisch wat The King of Comedy je voorschotelt.

In deze serie was John Cleese echt op z'n allerbest. Jammer dat er maar twaalf afleveringen zijn gemaakt.

Geinige feelgood komedie waarin John Cleese en Jamie Lee Curtis overduidelijk de show stelen. Monty Python-fans zullen hun hart zeker ophalen aan deze film: een flink aantal grappen heeft een duidelijke Python-signatuur, en naast Cleese speelt er met Michael Palin nog een tweede Monty Python-ster mee. Palin vervult zijn rol ook nog eens op Pythoniaanse wijze als een soort brilsmurf onder de dierenverzorgers, die irriteert, zuigt en vooral betweterig is.

Geweldige film die zich afspeelt in een onheilspellende, dystopische toekomst waarin iedereen idioot lijkt te zijn. De Monty Python-achtergrond van regisseur Gilliam komt dan ook zeer duidelijk terug in alle surreële gekkigheid die voorbij komt, met name in de bizarre, maar o zo indrukwekkende decors. De film zet je daarnaast ook flink aan het denken over hoe het functioneren van overheden nogal eens haaks staat op de vrijheid van het individu en welke gevolgen dat heeft, zeker in deze Coronatijden.

Belachelijke film, in alle opzichten. Nicolas Cage doet maar wat (en heeft z'n zakken waarschijnlijk weer goed gevuld met deze wanprestatie), Famke Janssen heeft zoveel botox in laten spuiten dat ze geen normaal gezicht meer kan trekken en de computer-gegenereerde witte jaguar ziet er zo nep uit dat je de CGI in Lake Placid 3 nog gaat waarderen. Je kunt beter zo'n knisperend haardvuur van YouTube opzetten dan te kijken naar deze onzin.

Kan me deze film nog goed herinneren van toen ik 'm zag op ADE 2012 in EYE, onder begeleiding van heerlijk sfeervolle livemuziek van Jeff Mills. Daardoor kreeg deze beroemde en beruchte stomme film een bijzondere dimensie.
Voor wie deze klassieker wil of gaat kijken alvast twee waarschuwingen: zorg dat je goed zitvlees hebt (ruim tweeënhalf uur voor de originele versie, bijna drieënhalf uur voor de gerestaureerde versie) en besef dat het een film uit 1929 is die je daardoor geduldig over je heen moet laten komen.