Reacties

Zo'n film waarvan je van tevoren al weet wat je gaat krijgen: een enorme berg onzin. Het is daarom ook wat te makkelijk om een B-film als Mongolian Death Worm helemaal neer te sabelen, neemt niet weg dat de regisseur op z'n minst nog z'n best had kunnen doen om het een beetje spannend te maken. Nu duikt er bij elke scène die spannend dreigt te worden een killerworm op, wordt er iemand opgegeten, en weg spanning. Wat dat betreft zijn de wormen in deze film eerder een last dan een lust. Verder ziet Mongolië er wel erg groen uit, rijdt de politie daar blijkbaar in Amerikaanse politieauto's rond en was het opblazen van een enorme fabriek nog nooit zo makkelijk, gewoon drie keer aan een handwiel draaien en BOEM, klaar is Kees! Tja, je kunt er van vinden wat je wilt, soms zijn al die onzinnigheden ook wel weer de charme van dit soort films, en valt er daardoor tenminste nog iets te lachen. Mongolian Death Worm is echter vooral om te janken.

Een must see als je geïnteresseerd bent in oude bewegende beelden. Erg mooi gerestaureerd en prettig begeleid door een speciale score van Daan van den Hurk, al zorgt de score er hier en daar wel voor dat je het gevoel hebt in een slapstick met Laurel en Hardy beland te zijn. Met de harde lockdown op komst werd ik wel wat melancholisch van de beelden van opgewekte en blije mensen die op allerlei plekken samenkomen en zich nergens druk om lijken te maken. Ook opvallend dat werkelijk iedereen in die tijd een hoofddeksel droeg, grappig detail.

Ik had deze film al sinds de bioscooprelease in 1989 niet meer gezien. Toen maakte de film grote indruk op me als kind, nu zie je dat de film toch best wat mankementen heeft. Driekwart van de film is best aardig met een vlot lopend verhaal dat naar een spannende climax toewerkt, maar blijkbaar wist Ivan Reitman niet goed hoe hij de film moest laten eindigen. In de laatste twintig minuten neemt de film namelijk nogal rare zijpaden om er maar voor te zorgen dat onze helden overwinnen... met name het tot leven gewekte Vrijheidsbeeld zorgt voor gefronste wenkbrauwen en lijkt uit pure paniek verzonnen te zijn. Gelukkig besefte men dat het na dit deel wel klaar was, al kwam er in 2016 weer een remake... waarom toch?

Het gevestigde filmjournaille rolde over elkaar heen om Holy Motors de hemel in te prijzen, maar ik vond het maar een grote brij van pseudo-intellectuele en überpretentieuze vaagheid. Blijkbaar wordt het onvermogen van een regisseur om een beetje normaal verhaal te vertellen met een interessant plot, wat karakterontwikkeling en een beetje spanning al geschaard onder de noemer 'absurdistische tovenarij' of 'paranoïde filmpoëzie'. Ik vond het allemaal in ieder geval doodvermoeiend en was opgelucht toen de 1 uur en 50 minuten erop zaten.

Goed gemaakte, kindvriendelijke animatievariant op Jurassic World, hier kan het origineel nog een puntje aan zuigen!

Bij binnenkomst van Studio/K vandaag kwam ik een muurschildering tegen van Stanley Kubrick met zijn bekende uitspraak: 'If it can be written or thought, it can be filmed'. Dat is zeker van toepassing op THX 1138, die weer eens in de bioscoop te zien was. Veel wordt er niet uitgelegd in de duistere debuutfilm van George Lucas (ja, die van Star Wars), toch blijf je geboeid kijken naar zijn schets van een toekomstige, dystopische samenleving waarin emoties op alle vlakken onderdrukt worden. In grote delen van de film prevaleert de vorm wel boven de inhoud, maar uiteindelijk ging ik toch met het gevoel naar huis dat deze coronatijd maar een peuleschil is vergeleken bij de wereld die Lucas ons voorschotelt.

Deze film is helemaal niet zo verkeerd als je op zoek bent naar een vermakelijke slasher-film (ondanks wat de IMDb-rating je wilt doen geloven). Er klopt verder in vele opzichten weinig van The Barge People en het is allemaal wel erg vergezocht, maar al met al waren het geen weggegooide tachtig minuten.

Man man man, ze hebben wat complotwappies een film laten maken en het resultaat is zo achterlijk dat het echt verspilde tijd is om er dieper op in te gaan. Ik zou zeggen: voor wie het niet belachelijk genoeg kan zijn, kijk deze onzin!

Aparte film. Horror is het niet, de titel en de synopsis klinken griezeliger dan het is, en de bombastische muziek en het theatrale acteren maken het er ook niet spannender of enger op. De regisseur lijkt door de film heen hartstochtelijk naar vernieuwende spanningselementen gezocht te hebben die echter niet lekker uit de verf komen, op een paar aardige vondsten na. Het is daarnaast ook zelden handig om met een scène te beginnen die het einde al verklapt.

Leuk dat Amazon Prime behoorlijk wat oude films programmeert, waaronder The Trollenberg Terror, waar ik nog nooit eerder van gehoord had. En ik moet zeggen, de film verraste me. Ja, het is een film uit 1958, dus het is geen verrassing dat de 'special effects' en de decors de tand des tijds niet hebben doorstaan, maar het verhaal is best aardig, het acteerwerk idem dito, en de film blijft tot het einde toe spannend. Kom maar door met meer van dit soort oudjes, Amazon!

Leuk voor de fans van kung fu-films, vechtscènes genoeg. Qua verhaal stelt Drunken Master bitter weinig voor en er had ook wel makkelijk een half uur van de film afgekund. Ondanks dat was deze film wel Jackie Chan's doorbraak in Hongkong en later Hollywood.

Tja, ik ben dan wel niet de doelgroep waar deze film voor is gemaakt, maar ik vraag me af of de doelgroep (13-jarige meisjes volgens regisseur Smith) deze film wel pruimt. Want werkelijk... echt alles is beroerd aan deze film, en als de generatie 13-jarige meisjes dit leuk moet vinden, ga ik me zorgen maken over de toekomst van de mensheid. Het zal verder een gezellige familieaangelegenheid zijn geweest op de set: de dochters van Smith en Johnny Depp spelen de hoofdrollen, Depp zelf heeft ook een grote rol in de film en zelfs ex-vrouwlief en mama Vanessa Paradis komt nog voorbij in een bijrolletje. Maar liever was dit misbaksel de filmkijker bespaard gebleven.

Ja hoor, daar heb je er weer een, een documentaire die 'overduidelijk bewijs' heeft voor buitenaards leven en de doofpot waar de (Amerikaanse) regering dit in stopt. In het begin ben je als kijker nog hoopvol omdat er veel mensen aan het woord komen die op topfuncties zitten of zaten met toegang tot top secret information. Maar het is al snel weer het oude liedje: het 'overduidelijke bewijs' bestaat uit heel veel pratende hoofden die allemaal heel hard roepen dat er 'overduidelijk bewijs' is door dit heel hard te roepen en met allerlei documenten te zwaaien waarvan de achtergrond onbekend is, nietszeggende quotes van voormalige presidenten en overheidsmedewerkers op topfuncties (die allerlei dingen zeggen die compleet uit hun verband gerukt zijn of van het niveau 'horen zeggen') en de gebruikelijke onduidelijke beelden van UFO's (5% van de Amerikaanse bevolking schijnt wel eens een UFO te hebben gezien, maar niemand slaagt er desondanks in om daar een normale foto of video van te maken, laat staan dat er beelden van de aliens zelf zijn). Maar dat is nog niet alles: aliens hebben een basis op de maan vanwaar ze ons continue bezoeken, er is een Deep State waar de president geen zeggenschap over heeft en die van alles voor ons geheim houdt, Marilyn Monroe schijnt door die Deep State te zijn vermoord omdat ze door haar omgang met de Kennedy's iets te veel van UFO's wist, John F. Kennedy is ook door die Deep State vermoord omdat hij opheldering wilde over Roswell, bij elke krant werkt iemand van de CIA, alle academici en wetenschappers zijn in dienst van de CIA, de Vietnamoorlog en 9/11 zijn uiteraard in scène gezet en binnenkort zal er een zogenaamde invasie van aliens in scène worden gezet... en zo gaat het maar door. Ik vraag me af wie een groter gevaar is voor de samenleving: de zogenaamde Deep State of dit soort wappies dat de staatsveiligheid naar mijn mening veel meer schade toebrengt. Het is echt zorgelijk dat een docu als deze zo'n hoge waardering krijgt en dat Amazon dit soort debielen ook nog eens een platform biedt. Je zult echt meer 'overduidelijk bewijs' vinden in The X-Files dan in wat er hier gepresenteerd wordt.

Man man, deze gasten leveren doorlopend legendarische concerten af, iedereen zou eens een liveconcert van Rammstein in zijn of haar leven gezien moeten hebben!

Fans van Apocalypse Now kunnen hun hart ophalen aan deze docu, met daarin veel niet eerder vertoond fotomateriaal van de gebeurtenissen op de set (en dat waren er nogal wat). Fotograaf Chas Gerretsen vertelt daarbij interessante verhalen over hoe hij bij de film terechtkwam, hoe het er op de filmset aan toeging en hoe hij z'n weg in de chaos vond. De docu had wel wat langer mogen duren.

Als je even zin hebt in makkelijk vermaak is deze film een goede keuze. Het verhaal loopt soepel, de acteurs zijn oké en actie genoeg. Het is vaak wel wat te kort door de bocht, clichématig en er zijn ook wat losse eindjes te bespeuren, maar dat stoort niet enorm. Uiteindelijk is het wel apart dat de regisseur van een waargebeurd en politiek zwaar beladen gebeurtenis een popcornfilm met een hoog entertainmentgehalte heeft weten te maken. Bij de aftiteling (waarin de Ierse soldaten aangehaald en geëerd worden) had ik nog steeds het gevoel dat ik in de maling werd genomen en dat dit toch echt niet waargebeurd kon zijn.

Ik snap de positieve recensies over deze film echt niet. Eden is namelijk ontzettend saai, langdradig, het verhaal gaat van de hak op de tak en van karakteropbouw is geen of weinig sprake. De film is een opeenvolging van beelden van wat feestjes in clubs waar verder niet zoveel gebeurt en tussendoor wordt er wat af gekibbeld tussen allerlei oninteressante personen zonder dat het ergens heen gaat. Uiteindelijk krijgt de (ook oninteressante en vlakke) hoofdpersoon met steeds meer problemen te maken, maar die komen nogal uit de lucht vallen en worden slecht uitgewerkt. Met wat meer pit, een beter verhaal, een logische opbouw en 45 minuten minder had hier veel meer van gemaakt kunnen worden.

Waarom is oorlog nooit de oplossing? Kijk voor het antwoord naar deze film. Je zult na afloop verbijsterd zijn over wat mensen elkaar aandoen in oorlogstijden. En erger nog, het was de realiteit in 1943.

Zeer sterke documentaire over een toch wel onbekend stukje Nederlandse geschiedenis, en dat ook nog gebracht met een prettig vleugje subtiele humor. Wel jammer dat er geen aandacht wordt besteed aan naoorlogs Nederlands fascisme. Desondanks een aanrader, en voor historici een must!

Geen blijmaker, deze film, al wordt er ook troost en hoop geboden in de vorm van de liefde. De aaneenschakeling van indrukwekkende beelden (bijna allemaal geschoten vanuit één camerastandpunt) raakt je vooral in het eerste deel van de film, in het tweede deel gaat een en ander wel wat vervelen, zijn de beelden ook minder indrukwekkend, en ben je als kijker toch op zoek naar iets meer verhaal. Het is voor de mensen in Oost-Oekraïne wel te hopen dat hun toekomst er over vijf jaar anders uitziet dan wat Atlantis voorschotelt.

Bizarre film waarbij je je enerzijds afvraagt waar je nu eigenlijk naar zit te kijken maar anderzijds door de rare mysterieuze spanning tot het allerlaatste moment geboeid blijft kijken. Ik vond het in ieder geval wel verfrissend en origineel om zo'n film van vaderlandse bodem te zien. Mensen die zeuren dat het allemaal te vaag is zou ik aanraden om al die achterlijke romcommetjes te gaan kijken die het Nederlands Filmfonds sponsort, dan ga je wel begrijpen dat de subsidie van het Filmfonds beter besteed is aan het lef en de inventiviteit van films als Borgman dan anderhalf uur open deuren intrappen. De film werd ook niet voor niets genomineerd voor een Gouden Palm.

Een film die indruk maakt door de rauwe vormgeving en het zeer sterke acteerwerk van bijna de gehele cast. Je denkt vanaf de eerste scenes meteen aan Full Metal Jacket, al is de klassieker van Stanley Kubrick nog wel een paar klassen beter. Je vraagt je daarnaast wel af waarom de film de titel Tigerland heeft gekregen, want de training in Fort Polk maakt veel meer indruk dan Tigerland zelf (waar de film zich ook maar een klein half uurtje afspeelt). Dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest van de regisseur (of klinkt Tigerland gewoon sexier?).

Middelmatige film die bij vlagen spannende momenten heeft maar even zo vaak nogal saai is, ook al omdat alles zich op één plek afspeelt en er gewoonweg weinig gebeurt. Om het dan continue boeiend te houden moeten de gesprekken tussen de hoofdpersonen wel van een uitzonderlijk niveau zijn (à la Reservoir Dogs), maar dat zijn ze niet. En een sluipschutter die doelbewust van 1,5 km afstand de antenne van een draagbare radio eraf schiet? Een beetje ongeloofwaardig, maar wel heel bepalend voor het verloop van de film.

Ontzettend leuke docu die bij mij een hoop jeugdsentiment naar boven bracht. Aanrader!

Mooi gemaakte oorlogsfilm die goed het gevoel van 'Wat had ik gedaan in die situatie?' naar boven haalt. Het Süskind-verhaal is in ieder geval een interessant stukje WOII-geschiedenis dat maar weinigen kennen (denk ik) en daardoor weer eens een andere kijk op het handelen van Nederland in WOII geeft.