Reacties

Mwah, was er niet kapot van. Tuurlijk, het is een filmpje over een aangrijpend onderwerp, maar dat het weer allemaal in het Engels moest haalt de hele authenticiteit eruit. En het is dan ook nog eens belabberd geacteerd, Duitse amateuracteurs hadden dit beter gedaan.

Weer zo'n sterke Scandinavische WOII-film over een onderwerp waar we hier nooit wat over hebben gehoord. De levens van verschillende hoofdrolspelers met een totaal verschillende achtergrond komen samen in een tragische climax die wel even blijft hangen. Mooie opbouw, indrukwekkend geschoten beelden, prima acteerwerk (vooral van de kinderen), en een eindscène om in te lijsten.

Geweldige film, over een brute overlevingstocht die commando Jan Baalsrud uit het Noorse verzet moet doormaken nadat zijn geheime missie is verraden. Waargebeurd, en daardoor nog meeslepender. Als je The Revenant al bizar en ongelofelijk vond, nou, kijk deze film dan maar eens.

Voor een low budgetfilm van de tweede garnituur is deze best aardig te doen. Er is iets van een verhaal met een plotwending hier en daar en de monsters zien er prima uit. Fans van Alien, Predator of Resident Evil komen wel aan hun trekken. En hoewel de film ver van de bioscopen vandaan is gebleven, wist zelfs The Guardian, toch een serieuze en gerespecteerde krant, de film te vinden voor een recensie. Sterker nog, Death Valley werd positief gewaardeerd, en dat zegt toch wel wat.

Het enige wat je in deze film tot in den treure hoort is het gejank om, over en richting Ben: 'Ik kan niks zien Ben!', 'Waar ben je Ben!', 'Ik wil weg Ben!', 'Verdomme Ben!', 'Laat me niet in de steek Ben!', 'Er is geen uitgang Ben!', 'Ik ben bang Ben!', 'Waarom doe je dat Ben!' en nog veel meer Ben Ben Ben Ben Ben.... ze hadden de film net zo goed Ben kunnen noemen. En die Ben is dan ook nog eens een ontzettend irritante gast (in bijna elke film zijn vloggers ronduit vervelende mensen, toeval?) en zijn vriendin een domme idioot. Ondertussen zie je amper wat er gebeurt door de veel te donkere onderwaterbeelden en het irritante, heen en weer stuiterende hand-held camerawerk. Het enige lichtpuntje is de soundtrack van Raphaël Gesqua, die had echt een betere film verdiend. Ik Ben er klaar mee!

Het is wel duidelijk dat de regisseur erg stylish en kunstzinnig over wilde komen, zeker qua vormgeving, maar verder zit je echt 80 minuten naar niks te kijken. Men was even vergeten om een coherent verhaal aan de beelden toe te voegen. Onbegrijpelijk dat Netflix z'n naam aan zoiets matigs heeft verbonden.

Als er een Oscar zou bestaan voor het meest absurde scenario, zou The Windmill Massacre wel kanshebber zijn. Het wordt in deze film met de minuut idioter, het is bijna knap dat je zoiets krankzinnigs kan bedenken. Het bloederige hak- en haakwerk is daarbij van het betere soort en zal de fans wel bekoren, maar ik denk dat het nog een stuk beter had kunnen zijn zonder al dat geouwehoer en die flashbacks in het middenstuk, waardoor de spanning er totaal uit vloeit. Maar ja, dat zal waarschijnlijk een budgetdingetje zijn geweest, omdat die 90 minuten anders niet volgemaakt konden worden. Hoe dan ook, het was geinig om weer eens een botte slasher van Nederlandse makelij te zien.

Tja, wat moet je hier van zeggen? De eerste AQP zat niet zo goed meer in mijn hoofd, dus het was even inkomen, al werd gelukkig echt opnieuw gestart met dag 1 van de apocalyps. Maar na deze intro gaan we weer verder waar we gebleven waren en nadat de overgebleven hoofdrolspelers uit deel 1 een oude bekende zijn tegengekomen, doet iedereen maar weer waar ie zin in heeft en wordt de ene na de andere domme beslissing genomen, tot aan het irritante aan toe. Want ach, van bij elkaar blijven/samenwerken, logisch nadenken of een algemeen belang dienen heeft men in veel (slechte) horrorfilms zelden gehoord. Het is doodzonde dat regisseur Krasinski zich hier ook toe laat verleiden en daarmee z'n sterke eerste deel teniet doet. Of deel 3 nog wat nieuws toevoegt? Ik vrees het ergste.

Het zijn weer eens de aliens waar 'we' tegen vechten in deze groots opgezette sciencefiction-actiethriller, de clichés zijn ook niet van de lucht, en het plot rammelt aan alle kanten. Maar daar gaat het hier ook niet om: de actie en de CGI zijn om door een ringetje te halen en zorgen voor bijna 2,5 uur prima hersenloos vermaak. Niet lullen, maar poetsen!

Sterke satire op het huidige kapitalisme, het geïnstitutionaliseerde racisme in de top van de commerciële zakenwereld, de hebzucht van de grote multinationals, het identiteitsdenken en de uitbuiting van het individu ineen. En zo vergeet ik er nog wel een paar, want Boots Riley heeft zijn debuutfilm volgepropt met morele kwesties en stelt zowel de hoofdrolspeler als de kijker voor diverse duivelse dilemma's. Want wat zou jij doen als je in de situatie van de hoofdrolspeler verzeild zou raken? Velen zullen zich ondanks de morele bezwaren laten leiden door het geld, de luxe en de decadentie, en Riley weet dat ongemak goed los te maken.
In de tweede helft van de film slaat het alleen wat door, komt er nog wat sciencefiction om de hoek kijken en verdwijnen de scherpe randjes. Jammer, maar al met al een heel interessante film.

Een John Landis-film pur sang waarin continu een dikke knipoog naar de kijker wordt afgegeven. Wat je ziet is een opeenstapeling van absurde scènes, waarin humor en horror heerlijk met elkaar verweven zijn. Daarnaast heeft Landis ook weer de nodige bekende acteurs voor korte cameo's weten te strikken (let maar eens goed op ;)), en krijg je ook van de muziek af en toe een flinke lachkick (alles heeft het thema 'moon'). En verder is dit natuurlijk de film van de legendarische transformatiescène die een nieuwe standaard zette in horrorfilms, én, leuk weetje, wist deze film Michael Jackson dusdanig te boeien dat hij Landis hierna zijn tijdloze clip van 'Thriller' liet regisseren.

Weinig verheffend sciencefictiondrama, dat op alle fronten erg vlak blijft en waarin de makers proberen van heel weinig heel veel te maken. Maar van de hoofdpersonen weten we uiteindelijk bar weinig, van hun missie bar weinig, van de manier waarop de verstekeling aan boord is gekomen bar weinig, en van de communicatie tussen Aarde en het ruimteschip ook bar weinig, waardoor het lijkt alsof men de ellende op het schip wel best vindt. Sterker nog, uiteindelijk gebeurt er twee uur lang bar weinig. Twee uur lang maar liefst, terwijl dit in drie kwartier afgedaan had kunnen worden. Was de verstekeling maar een bloeddorstige alien geweest, dan was ik tenminste nog wakker gebleven.

De meest uitgemolken franchise aller tijden komt in dit deel na 42 jaar dan eindelijk tot een einde (voor wat betreft het hoofdverhaal dan). Eindelijk zeg ik, want je kan wel terugzien dat er nogal wat gebakkelei was over het script, en er worden in het verlengde daarvan wel erg veel kunstgrepen uit de kast gehaald om het allemaal 'logisch' te laten eindigen. Maar het is voor de Skywalker-saga in ieder geval goed dat deze nu afgelopen is, want de rek was er qua verhaal wel echt uit en dat werk je niet meer weg met een berg aan spetterende CGI. Tijd voor wat nieuws.

Wat blijft dit toch een bijzondere film. Hoewel niet uniek in z'n soort, heb ik eigenlijk nooit meer zoiets als dit gezien. Dat komt vooral omdat de digitale creaties hier bestaan uit klassieke tekenfilmfiguren van vrijwel alle grote tekenfilmstudio's; Mickey Mouse, Bugs Bunny, Goofy, Tweety, Donald Duck, Betty Boop, Daffy Duck etc. etc. etc., ze passeren hier allemaal de revue en zijn op een fenomenale manier geïntegreerd in de echte mensenwereld. Het is daarnaast ook erg bijzonder dat deze film 34 jaar na dato nog steeds van het beeldscherm spat, en je gaat nog bijna geloven dat Toontown echt bestaat door het ijzersterke acteren van de echte acteurs die heel serieus met de tekenfilmfiguren omgaan. Al met al een unieke en tijdloze topper (en drievoudig Oscar-winnaar).

Goeie docu, die ons, de mens, een overduidelijke spiegel voorhoudt: waarom gaan we ons pas inzetten voor behoud van flora en fauna als het al 3 over 12 is? Iedereen in deze docu is vol passie en ambitie bezig om de neushoorn te behoeden voor uitsterven, maar als de documentairemaakster op droge toon aan wetenschappers en belangengroeperingen vraagt waarom we de noordelijke witte neushoorn eigenlijk per se voor uitsterven moeten behoeden en waarom biodiversiteit belangrijk is, is het veelzeggende antwoord: 'Dat is een goede vraag'. Wat dat betreft is dit een docu die blijft hangen, maar blij wordt je er niet van.
N.B. @Kaz @Daan, wat een geweldige cast trouwens (zie boven) :) :) :)

Deze 'making-of' is echt een heel stuk beter te pruimen dan de docu waarover ie handelt, Elephant. Die docu had echt een veel te hoog 'Hakuna Matata'-gehalte, vol overbodig Disney-sentiment, een veel te dramatische muzikale score en een verschrikkelijke voice-over van Meghan Markle, waardoor de olifanten als tekenfilmfiguren werden weggezet.
Niets van dat alles hier: de voice-over is zakelijk en informatief en de avonturen die de crew meemaakt zijn aangrijpend en mooi in beeld gebracht. Ook sterk is dat de crew de wetten van de natuur laat gelden, en de olifanten in moeilijke situaties niet te hulp schiet maar op afstand blijft. Daarmee komt dit achtergrondverhaal veel realistischer en daarmee beter uit de verf dan het eindresultaat, en het is wat dat betreft veelzeggend dat dit prima een op zichzelf staande documentaire had kunnen zijn en dat Elephant niet eens uitgebracht had hoeven worden.

Mooie klassieke natuurdocumentaire waarin we kennis maken met een leeuwenfamilie en alle dieren die in hun schaduw op de Afrikaanse savanne leven. De voice-over is prettig en hier en daar humoristisch van toon, en de muzikale begeleiding bij de beelden is typerend voor Disney in die tijd: elke beweging van de dieren krijgt een geluidje mee, zoals dat ook zo kenmerkend is in klassieke Disney-tekenfilms. Dat komt wat slapstickachtig over en verwacht je niet in een docu over echte levende wezens, maar het stoort niet. Al met al prima tijdverdrijf voor een lome zondagmiddag.

Op zich een leuk basisidee, een film maken waarin we veel zien gebeuren door de ogen van een hond. Een hond, die enorm worstelt met zijn sadistische driften en zijn voortdurend veranderende omgeving. Daarnaast wordt een jongetje gevolgd dat bij toeval een enorme interesse voor Hitler en zijn entourage ontwikkelt en zich daar steeds meer naar gaat gedragen. Het jongetje en de hond komen door toevallige spelingen van het lot bij elkaar en dat lijkt de opmaat te zijn voor een pakkend en explosief slot, maar dat valt toch erg tegen, want de hond blijkt ineens toch een lieve hond met principes te zijn. Aan de vormgeving had men ook nog wel wat aandacht mogen besteden want het ziet er allemaal wel enorm oubollig uit en de actie-/horrorscènes zijn erg amateuristisch in elkaar geknutseld.

Ik had gisteren geluk: Il sicario werd nog eenmaal vertoond in Eye in Amsterdam. Helaas is de laatst overgebleven filmrol hiervan al dusdanig aangetast door het azijnsyndroom dat deze niet meer bij de andere films bewaard mag worden en men de rol moet vernietigen. Digitaal is de film ook al amper te vinden. Op zich geen enorme ramp, want het is geen topper: er is weinig thriller-gehalte, er wordt meer geouwehoerd dan dat er actie is, en de moord waar alles om te doen is, is niet eens in beeld. Enfin, het was desondanks toch leuk om 'm nog eens voor de laatste keer op het grote doek te zien.

De streamingdiensten hanteren een andere nummering van de seizoenen:

• De originele seizoenen 1 t/m 3 zijn tezamen seizoen 1 op Netflix;
• De originele seizoenen 4 en 5 zijn tezamen seizoen 2 op Netflix;
• Het originele seizoen 6 is seizoen 3 op Netflix.

Daarnaast kun je seizoen 7 nu zien op Prime Video (en daar is het seizoen 4).

Alles gaat in deze film van de hak op de tak, van de opbouw van het verhaal tot de karakterontwikkeling van de hoofdpersonen tot de montage tot het (hand-held) camerawerk, en dat kijkt niet lekker weg. Jammer, want er had meer in gezeten: er is enige suspense door het onheilspellende, ijzige landschap en de op het oog bijzondere personages, maar het komt allemaal maar niet los en blijft in mysteries en verwarring hangen. In de matige slotakte wordt er dan uiteindelijk nog een poging gedaan om wat antwoorden te geven, maar dan zullen de meeste kijkers al afgehaakt zijn.

Je zoekt een bos op, zet er wat tentjes neer, vier acteurs erbij, geef ze allemaal een slootlading met hallucinerende middelen en film het, meer is In the Earth eigenlijk niet. Geen idee wie dit interessant of leuk moet vinden, misschien bevalt het wel als het je niet lukt om in slaap te vallen (want o o, wat is het saai), of als je wat LSD op hebt. Maar de normale filmkijker kan dit gerust overslaan.

Pfff... De makers waren even vergeten dat een film ook enigszins moet vermaken en zijn er in geslaagd iets in elkaar te zetten waar zelfs Ed Wood zich voor zou schamen. Maarrr... daar krijg je dan wel een mooie gemiddelde IMDb-rating van 1.8 voor terug, waarmee je echt tot het riool van de filmindustrie behoort. Marketingtechnisch was het overigens wel een meesterzet om dit intens saaie product de flitsende titel Ring of Terror mee te geven, ben ik er net als vele anderen toch ingetuind...

Dit is ook weer een van die vele jaren '50-films met een radioactief monster (lees: man in carnavalspak), waarvan de filmposter veelbelovend is, maar het eindresultaat het niveau van een schoolmusical niet overstijgt.

Mesa of Lost Women is één van de vele matige horror-/monsterfilms uit de jaren '50 waarin met geheime (staats)experimenten de vreemdste wezens worden gecreëerd, en meestal heeft dat dan rampzalige gevolgen. Sommige van die B-producties zijn nog wel absurd op een grappige manier, maar dit werkje is echt in alles rampzalig, met de 'soundtrack' als dieptepunt: die bestaat enkel uit een superirritante en alsmaar doorjengelende Spaanse gitaar die op de meest rare momenten ineens keihard op komt zetten... nu, een uur na de film, zit dat gejengel nog steeds in m'n hoofd. Het is aan de kleurrijke filmposter te danken dat ik hier geen 1 voor geef.