Reacties

Deze 'ode' aan de telefooncel is flink over the top, maar heeft spanning genoeg om tot het einde te boeien.

Het verhaal achter deze film is een stuk interessanter dan het eindresultaat zelf. Harrelson liet alles in één take opnemen en tegelijkertijd uitzenden in diverse bioscopen. Het was The World's First Live Movie. Klinkt leuk allemaal, maar door die enorm ambitieuze opzet moet je aan de andere kant natuurlijk concessies doen en dat zie je terug; het onrustige camerawerk is al behoorlijk vermoeiend voor de ogen (want aan postproductie kon niet gedaan worden), maar het slappe verhaaltje is nog het ergst, dat boeit op werkelijk geen moment. Het moet allemaal refereren naar een avond die Harrelson zelf meemaakte en waarop alles tegenzat, maar wat we op beeld zien zijn vooral ellenlange oninteressante gesprekken, er is werkelijk niet doorheen te komen. Als filmisch experiment zal de crew het vast geslaagd hebben gevonden, maar hou het alsjeblieft bij deze ene poging.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een andere film over matchfixing heb gezien en dat maakt Catacombe al verfrissend, met een goede hoofdrol van Willem De Bruin (van The Opposites). Grappig om daarnaast de ex-voetballers Björn van der Doelen en Glenn Helder in bijrollen te zien, waarbij die laatste zeker kan meevoelen met de hoofdpersoon gezien zijn eigen turbulente voetbalcarrière. Verder ziet het er allemaal goed gemaakt en sfeervol uit en kan je duidelijk zien dat Victor D. Ponten geregeld met Jim Taihuttu heeft samengewerkt.
Maar waar het helaas wel aan schort, is de kwaliteit van de dialogen; vaak zijn ze mager qua inhoud en hier en daar zelfs onverstaanbaar (ik kon de hele film echt niets verstaan van het gebrabbel van Kevin Janssens). Erg jammer, want daar laat Ponten de kans liggen om een echt goede film achter zijn naam te hebben staan. Een magere 7.

Ja, Creed I en II zijn een aaneenschakeling van herhalingen van zetten. Ja, je wist al dat dit vervolg op het eerste deel zou komen, en je kon al uittekenen dat Drago vroeg of laat ten tonele zou verschijnen. Dat kan je een gebrek aan creativiteit vinden of een allang uitgemolken bende, maar hoe je het ook went of keert, de Creed-films zijn gewoon goed gemaakt met dito acteerwerk (Stallone werd niet voor niets voor een Oscar genomineerd voor zijn bijrol in het eerste deel). Maar de kracht zit 'm bij zowel deel 1 als 2 in de heerlijke trip down memory lane die je als kijker maakt, waarbij je het hele Rocky-verhaal opnieuw beleeft, maar dan door de ogen van Adonis, en waarbij Stallone in zijn rol onmisbaar is. Ik vraag me in dat opzicht wel af wat er van het derde deel moet gaan worden, want zonder Stallone... nou, ik heb zo m'n twijfels...

In 2020 kwam Netflix met Ultras, en nu is er weer een nieuwe film over hooligans, een Poolse, die ook een stuk bloederiger is. Maar ik moet zeggen, ik heb me er wel mee vermaakt. De verteltrant is weliswaar wat rommelig en ook kun je je vraagtekens zetten bij het wat rare plot. Maar goed, als je daar niet te streng op bent en e.e.a. zich eenmaal heeft ontvouwd, volgt een spannend verhaal over broederschap, principes, en politieke vs. individuele belangen.

Aardige docu over de roerige geschiedenis van de Coppa Rimet, voor velen dé wereldbeker voetbal. Probleem van een docu als deze is wel dat ie niet per se over voetbal gaat, maar over een trofee. Daardoor zijn de voetbalbeelden schaars, maar barst het van de pratende hoofden, waarbij je je er van een aantal kan afvragen waarom ze aan het woord komen. Maar uiteindelijk beklijft toch het mysterie: is de Coppa Rimet nu gestolen en omgesmolten of staat ie nog ergens bij iemand thuis boven de open haard?

Interessante docu die intrigeert, maar ook aan alle kanten wringt. De nep-interland Bahrein-Togo is het levende bewijs van hoe brutaal en onbevreesd de georganiseerde misdaad opereert binnen de sportwereld, en het is bizar om matchfixer Perumal erover te horen praten alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is, in zijn ogen is het zelfs wel grappig. Aan het einde voegt hij daar nog gortdroog aan toe dat hij graag 'een goed voorbeeld voor z'n kinderen wil zijn'. Je blijft als kijker in ieder geval verbijsterd achter.

Unieke beelden van de eerste beklimming van Mount Everest. Geeft een mooi beeld van bergbeklimmen in een totaal ander tijdperk, tegenwoordig is de Everest een toeristische attractie. Must see voor liefhebbers van bergen en het beklimmen daarvan.

Als je echt helemaal niks van bergen weet, is deze docu misschien iets voor je, maar verder... veel algemeenheden, weinig diepgang, hier en daar een losse flodder over de plaatselijke flora en fauna, het traditionele wijzende vingertje naar de mens... het kon me maar matig bekoren. Daarbij herkende ik nogal wat beelden uit andere docu's van Coles, wat er op wijst dat hij vooral wat nieuw commentaar onder oude beelden heeft gemonteerd en meer niet.

Aardige doorsnee crimi. Goede acteurs, een redelijk verhaal vol dorpse intriges, een dadervraag die tot het einde toe onbeantwoord blijft, en dat alles tegen het decor van de machtige Krimmler Wasserfälle. Prima als tussendoortje.

Het beste Nederlandse oorlogsepos ooit gemaakt. Boeit van begin tot eind in alle opzichten.

Martin Friedmann-Petrášek had wel wat beters verdiend. Dit is vooral een halfbakken gemaakte aaneenschakeling van houterig ogende en matig geacteerde scènes. En konden ze nou echt niemand vinden met ook maar een beetje aanleg voor voetbal? Iedereen die je in deze film ziet voetballen, heeft de motoriek van een barkruk. Kan me niet voorstellen dat Friedmann-Petrášek hier echt blij van is geworden.

Van deze film was echt nog wel wat meer te maken. Het begin is sterk, waarin we de spanningen in kamp Auschwitz-Birkenau zien oplopen als twee gevangenen spoorloos blijken te zijn. Die houden zich elders op het kamp schuil om een ontsnapping voor te bereiden. So far so good, maar als het dan eindelijk tijd is voor de daadwerkelijke ontsnapping, wordt deze in een klein minuutje afgeraffeld, de gevangenen lopen nog net niet door de voordeur het kamp uit. Daar had echt meer aandacht aan besteed mogen worden, aangezien de hele film om die gebeurtenis draait. Het tweede deel van de film is vervolgens wel heel erg kort door de bocht, alsof het absoluut verboden was om de film langer dan 90 minuten te laten duren. Kortom, had veel meer ingezeten.
Blijf na afloop overigens nog even hangen voor de aftiteling, daarin komen allerlei (delen van) toespraken van rechtse politici (waaronder Wilders) en extreemrechtse groeperingen voorbij, die pijnlijk duidelijk maken dat er op het gebied van solidariteit en verdraagzaamheid nog veel te winnen is in deze wereld.

Mwah, was er niet kapot van. Tuurlijk, het is een filmpje over een aangrijpend onderwerp, maar dat het weer allemaal in het Engels moest haalt de hele authenticiteit eruit. En het is dan ook nog eens belabberd geacteerd, Duitse amateuracteurs hadden dit beter gedaan.

Weer zo'n sterke Scandinavische WOII-film over een onderwerp waar we hier nooit wat over hebben gehoord. De levens van verschillende hoofdrolspelers met een totaal verschillende achtergrond komen samen in een tragische climax die wel even blijft hangen. Mooie opbouw, indrukwekkend geschoten beelden, prima acteerwerk (vooral van de kinderen), en een eindscène om in te lijsten.

Geweldige film, over een brute overlevingstocht die commando Jan Baalsrud uit het Noorse verzet moet doormaken nadat zijn geheime missie is verraden. Waargebeurd, en daardoor nog meeslepender. Als je The Revenant al bizar en ongelofelijk vond, nou, kijk deze film dan maar eens.

Voor een low budgetfilm van de tweede garnituur is deze best aardig te doen. Er is iets van een verhaal met een plotwending hier en daar en de monsters zien er prima uit. Fans van Alien, Predator of Resident Evil komen wel aan hun trekken. En hoewel de film ver van de bioscopen vandaan is gebleven, wist zelfs The Guardian, toch een serieuze en gerespecteerde krant, de film te vinden voor een recensie. Sterker nog, Death Valley werd positief gewaardeerd, en dat zegt toch wel wat.

Het enige wat je in deze film tot in den treure hoort is het gejank om, over en richting Ben: 'Ik kan niks zien Ben!', 'Waar ben je Ben!', 'Ik wil weg Ben!', 'Verdomme Ben!', 'Laat me niet in de steek Ben!', 'Er is geen uitgang Ben!', 'Ik ben bang Ben!', 'Waarom doe je dat Ben!' en nog veel meer Ben Ben Ben Ben Ben.... ze hadden de film net zo goed Ben kunnen noemen. En die Ben is dan ook nog eens een ontzettend irritante gast (in bijna elke film zijn vloggers ronduit vervelende mensen, toeval?) en zijn vriendin een domme idioot. Ondertussen zie je amper wat er gebeurt door de veel te donkere onderwaterbeelden en het irritante, heen en weer stuiterende hand-held camerawerk. Het enige lichtpuntje is de soundtrack van Raphaël Gesqua, die had echt een betere film verdiend. Ik Ben er klaar mee!

Het is wel duidelijk dat de regisseur erg stylish en kunstzinnig over wilde komen, zeker qua vormgeving, maar verder zit je echt 80 minuten naar niks te kijken. Men was even vergeten om een coherent verhaal aan de beelden toe te voegen. Onbegrijpelijk dat Netflix z'n naam aan zoiets matigs heeft verbonden.

Als er een Oscar zou bestaan voor het meest absurde scenario, zou The Windmill Massacre wel kanshebber zijn. Het wordt in deze film met de minuut idioter, het is bijna knap dat je zoiets krankzinnigs kan bedenken. Het bloederige hak- en haakwerk is daarbij van het betere soort en zal de fans wel bekoren, maar ik denk dat het nog een stuk beter had kunnen zijn zonder al dat geouwehoer en die flashbacks in het middenstuk, waardoor de spanning er totaal uit vloeit. Maar ja, dat zal waarschijnlijk een budgetdingetje zijn geweest, omdat die 90 minuten anders niet volgemaakt konden worden. Hoe dan ook, het was geinig om weer eens een botte slasher van Nederlandse makelij te zien.

Tja, wat moet je hier van zeggen? De eerste AQP zat niet zo goed meer in mijn hoofd, dus het was even inkomen, al werd gelukkig echt opnieuw gestart met dag 1 van de apocalyps. Maar na deze intro gaan we weer verder waar we gebleven waren en nadat de overgebleven hoofdrolspelers uit deel 1 een oude bekende zijn tegengekomen, doet iedereen maar weer waar ie zin in heeft en wordt de ene na de andere domme beslissing genomen, tot aan het irritante aan toe. Want ach, van bij elkaar blijven/samenwerken, logisch nadenken of een algemeen belang dienen heeft men in veel (slechte) horrorfilms zelden gehoord. Het is doodzonde dat regisseur Krasinski zich hier ook toe laat verleiden en daarmee z'n sterke eerste deel teniet doet. Of deel 3 nog wat nieuws toevoegt? Ik vrees het ergste.

Het zijn weer eens de aliens waar 'we' tegen vechten in deze groots opgezette sciencefiction-actiethriller, de clichés zijn ook niet van de lucht, en het plot rammelt aan alle kanten. Maar daar gaat het hier ook niet om: de actie en de CGI zijn om door een ringetje te halen en zorgen voor bijna 2,5 uur prima hersenloos vermaak. Niet lullen, maar poetsen!

Sterke satire op het huidige kapitalisme, het geïnstitutionaliseerde racisme in de top van de commerciële zakenwereld, de hebzucht van de grote multinationals, het identiteitsdenken en de uitbuiting van het individu ineen. En zo vergeet ik er nog wel een paar, want Boots Riley heeft zijn debuutfilm volgepropt met morele kwesties en stelt zowel de hoofdrolspeler als de kijker voor diverse duivelse dilemma's. Want wat zou jij doen als je in de situatie van de hoofdrolspeler verzeild zou raken? Velen zullen zich ondanks de morele bezwaren laten leiden door het geld, de luxe en de decadentie, en Riley weet dat ongemak goed los te maken.
In de tweede helft van de film slaat het alleen wat door, komt er nog wat sciencefiction om de hoek kijken en verdwijnen de scherpe randjes. Jammer, maar al met al een heel interessante film.

Een John Landis-film pur sang waarin continu een dikke knipoog naar de kijker wordt afgegeven. Wat je ziet is een opeenstapeling van absurde scènes, waarin humor en horror heerlijk met elkaar verweven zijn. Daarnaast heeft Landis ook weer de nodige bekende acteurs voor korte cameo's weten te strikken (let maar eens goed op ;)), en krijg je ook van de muziek af en toe een flinke lachkick (alles heeft het thema 'moon'). En verder is dit natuurlijk de film van de legendarische transformatiescène die een nieuwe standaard zette in horrorfilms, én, leuk weetje, wist deze film Michael Jackson dusdanig te boeien dat hij Landis hierna zijn tijdloze clip van 'Thriller' liet regisseren.

Weinig verheffend sciencefictiondrama, dat op alle fronten erg vlak blijft en waarin de makers proberen van heel weinig heel veel te maken. Maar van de hoofdpersonen weten we uiteindelijk bar weinig, van hun missie bar weinig, van de manier waarop de verstekeling aan boord is gekomen bar weinig, en van de communicatie tussen Aarde en het ruimteschip ook bar weinig, waardoor het lijkt alsof men de ellende op het schip wel best vindt. Sterker nog, uiteindelijk gebeurt er twee uur lang bar weinig. Twee uur lang maar liefst, terwijl dit in drie kwartier afgedaan had kunnen worden. Was de verstekeling maar een bloeddorstige alien geweest, dan was ik tenminste nog wakker gebleven.