Reacties

Ik ben al geen fan van interactieve films, maar wilde het na Bandersnatch toch maar weer eens een kans geven. Het kon me echter wederom maar matig bekoren. Je wordt als kijker behandeld alsof je achterlijk bent, want Bear Grylls legt je de (vaak oninteressante) keuzes dusdanig voor dat je eigenlijk alleen nog maar voor een ander scenario kiest als je of een hekel hebt aan Bear Grylls of gewoon ongehoorzaam wil zijn. Daarbovenop is er ook eigenlijk maar in weinig scenario's voorzien; als je de film 'uit wil spelen', zal je de missies die je bewust hebt laten mislukken weer helemaal opnieuw met dezelfde beelden en keuzes uit moeten zitten. Tuurlijk, ik ben dan wel niet dé doelgroep, maar ook kinderen hou je op deze manier niet lang zoet. Al met al geen interactieve films meer voor mij.

Het is me een raadsel hoe ze bij Netflix hebben kunnen bedenken dat dit wel een aardige docu zou zijn voor een groter publiek. Want dit is werkelijk waar een van de meest waardeloze natuurdocumentaires die ik ooit heb gezien. Het hangt allemaal als los zand aan elkaar, de voice-over ratelt maar aan één stuk door en verkondigt louter Wikipediafeitjes en onzin, en de natuurbeelden zijn nietszeggend, ogen ontzettend amateuristisch en zijn waarschijnlijk door een bevriende oom opgenomen tijdens zijn safaritoertje in Zuid-Afrika. Sterker nog, soms lijken ze zelfs opgenomen te zijn in de verwaarloosde, overgroeide achtertuin van m'n buurman. Als je dan tenslotte nog de quote 'In Afrika wordt geen geschiedenis meer geschreven' moet aanhoren, tja, dan snap je wel hoe achterlijk de makers van dit gedrocht zijn. Snel van Netflix halen en in de grijze container ermee!

Mooie comeback van Nicolas Cage, die de afgelopen jaren in zoveel waardeloze films speelde, dat je bij elke nieuwe film waarbij je z'n naam op de flyer ziet staan nou niet erg hoopvol gestemd raakt. Maar hier zet hij een fraaie rol neer als mysterieuze, melancholische, maar toch ook kleurrijke kluizenaar, die z'n eigen demonen moet overwinnen bij de zoektocht naar zijn gestolen truffelvarken. Ondanks de sombere en donkere toonzetting is de film een aangename kijkervaring die doorlopend blijft verrassen.

Een wolf doden mag niet in Zweden, daar kan je zelfs een celstraf tot vier jaar voor krijgen. Onder andere de Sami zijn daar verre van blij mee, want de beschermde wolven kunnen zich compleet uitleven op hun rendierkuddes. Met dat gegeven ga je deze film in, waarin Klemens (gespeeld door Peter Stormare) en zijn neefje Nejla te maken krijgen met een wolf die hun kudde uitroeit. Daarop besluiten zij achter de wolf aan te gaan en deze te doden. Tot dan toe is het allemaal prima te pruimen, maar de manier waarop zij vervolgens het bewijs van hun daad weg proberen te moffelen in de Laplandse wildernis (die zij uitstekend kennen) is dermate curieus dat ik de film daarna niet meer serieus kon nemen. De sentimentele saus die vervolgens in toenemende mate over de film uitgegoten wordt, gaat nogal irriteren. Ik snap ook eigenlijk niet waarom Peter Stormare, die toch toffe rollen speelde in films als Fargo, The Big Lebowski en The Lost World: Jurassic Park, zich hiervoor liet lenen. Maar goed, gelukkig voor hem, zijn de meeste kijkers dit oppervlakkige product morgen allang weer vergeten.

Heerlijke culthorrorfilm, die zeker niet is bedoeld voor tere zieltjes en heden ten dage zal de wokemaffia het ook helemaal niets vinden. Het is allemaal hard, smerig, meedogenloos en misogyn, maar met een beetje verstand kijk je daar doorheen. En by the way, oefen alvast je Donald Duck-imitaties voordat je deze film gaat zien :)
Aanrader van de bovenste plank!

Martin Koolhoven vertelde vanavond in EYE dat hij deze film de eerste twee keer dat ie 'm zag al heel snel had afgezet voordat hij 'm de derde keer in de Italiaanse dub én in de bios zag en het alsnog een meesterwerk vond. Dat laatste is wel wat overdreven, al is dit voor de fans van culthorror een heerlijke film. Vooral de scène met de spinnen... een klassiekertje.

Best aardig gemaakte sfeervolle Nederlandse horror met een origineel thema (de Drentse veenlijken). Soms wel te donker (je moet de film wat dat betreft echt in de bios zien, anders mis je een en ander), hier en daar wat onzinnige scènes, maar verder prima vermaak en wat goed gekozen schrikmomenten. Jammer dat Jack Wouterse geen grotere rol heeft, want die kan je wel loslaten in dit soort producties.

Weer zo'n voorbeeld van hoe een aardig beginidee compleet verkwanseld wordt in de uitvoering. Doodzonde.
Want echt, het begin is nog veelbelovend met veel mystiek en sfeer (er wordt flink leentjebuur gespeeld bij Stranger Things en Dark), en je ziet dat er een hoop geld in de productie is gestopt.
Maar al snel gaat de serie in de repeatstand, ga je je steeds meer ergeren aan de overkill aan melodrama, en krijg je ook steeds meer het gevoel dat de makers geen idee hebben waar ze naar toe aan het werken zijn. Helaas blijkt dat gevoel dan ook nog te kloppen, want de laatste aflevering is echt een complete warboel. Had hier gewoon een speelfilm van twee uur van gemaakt, dat was echt in alle opzichten veel beter geweest.

Wat een ongelofelijke puinhoop is dit. Lijkt in het begin nog wel een interessante nordic noir crimi te worden, maar ontspoort in het tweede deel volledig. Ik wil er verder ook niet nog meer woorden en tijd aan besteden, die 116 minuten waren er al veel te veel.

Hitchcock vond deze film een ramp, zelf had ie liever London Wall gemaakt, maar die film kreeg hij niet toegewezen. Nu is de betiteling 'ramp' wel wat overdreven; stilistisch is het voor die tijd behoorlijk, het is sfeervol, Hitchcocks zwarte humor komt hier en daar voorbij in grappige details ('Stop here for dainty teas'), en de scène met de op hol geslagen trein is wel echt Hitchcockiaans, vol van suspense. Allemaal kenmerken waar hij later zo groot mee zou worden.
Maar dat plot...man man, wat een ellende... de hoofdpersonen weten van elkaar al amper wie wie is en waarom, maar als kijker ben je geregeld echt helemaal de weg kwijt. Nergens is enige duiding te bespeuren, je hebt geen idee wat je met al deze zonderlinge figuren aan moet, en dat wordt allemaal in een snel uurtje door je strot geduwd. Al met al een flink staaltje afraffelwerk, Sir Alfred had er wat dat betreft duidelijk geen zin in.

Duurt veel te lang, is veel te melodramatisch, en het verhaaltje is van het niveau likmevestje. Nee, dit is duidelijk nog niet Hitchcock op de toppen van z'n kunnen. Alleen de fotografie is buitengewoon goed, zeker voor die tijd, en verraadt het talent van de filmmaker.

In de basis een mooie film. Zet je aan het denken over goed vs. slecht, schuldvragen, relaties, vriendschappen en verantwoordelijkheid nemen. En eindelijk eens een regisseur die wel weet hoe je een film moet laten eindigen (en dan ook op een schitterende, aangrijpende manier). Maar het is allemaal geen makkelijke kost (zoals gewoonlijk bij Spike Lee) en door de veelheid aan thema's is het lastig om de aandacht er continu bij te houden, helemaal ook omdat de film daarnaast een uitermate traag verloop kent en actiescènes vrijwel afwezig zijn. Desalniettemin zitten er wel een paar pareltjes van scènes tussen, maar die ontdek je vanzelf :)

Deze 'ode' aan de telefooncel is flink over the top, maar heeft spanning genoeg om tot het einde te boeien.

Het verhaal achter deze film is een stuk interessanter dan het eindresultaat zelf. Harrelson liet alles in één take opnemen en tegelijkertijd uitzenden in diverse bioscopen. Het was The World's First Live Movie. Klinkt leuk allemaal, maar door die enorm ambitieuze opzet moet je aan de andere kant natuurlijk concessies doen en dat zie je terug; het onrustige camerawerk is al behoorlijk vermoeiend voor de ogen (want aan postproductie kon niet gedaan worden), maar het slappe verhaaltje is nog het ergst, dat boeit op werkelijk geen moment. Het moet allemaal refereren naar een avond die Harrelson zelf meemaakte en waarop alles tegenzat, maar wat we op beeld zien zijn vooral ellenlange oninteressante gesprekken, er is werkelijk niet doorheen te komen. Als filmisch experiment zal de crew het vast geslaagd hebben gevonden, maar hou het alsjeblieft bij deze ene poging.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een andere film over matchfixing heb gezien en dat maakt Catacombe al verfrissend, met een goede hoofdrol van Willem De Bruin (van The Opposites). Grappig om daarnaast de ex-voetballers Björn van der Doelen en Glenn Helder in bijrollen te zien, waarbij die laatste zeker kan meevoelen met de hoofdpersoon gezien zijn eigen turbulente voetbalcarrière. Verder ziet het er allemaal goed gemaakt en sfeervol uit en kan je duidelijk zien dat Victor D. Ponten geregeld met Jim Taihuttu heeft samengewerkt.
Maar waar het helaas wel aan schort, is de kwaliteit van de dialogen; vaak zijn ze mager qua inhoud en hier en daar zelfs onverstaanbaar (ik kon de hele film echt niets verstaan van het gebrabbel van Kevin Janssens). Erg jammer, want daar laat Ponten de kans liggen om een echt goede film achter zijn naam te hebben staan. Een magere 7.

Ja, Creed I en II zijn een aaneenschakeling van herhalingen van zetten. Ja, je wist al dat dit vervolg op het eerste deel zou komen, en je kon al uittekenen dat Drago vroeg of laat ten tonele zou verschijnen. Dat kan je een gebrek aan creativiteit vinden of een allang uitgemolken bende, maar hoe je het ook went of keert, de Creed-films zijn gewoon goed gemaakt met dito acteerwerk (Stallone werd niet voor niets voor een Oscar genomineerd voor zijn bijrol in het eerste deel). Maar de kracht zit 'm bij zowel deel 1 als 2 in de heerlijke trip down memory lane die je als kijker maakt, waarbij je het hele Rocky-verhaal opnieuw beleeft, maar dan door de ogen van Adonis, en waarbij Stallone in zijn rol onmisbaar is. Ik vraag me in dat opzicht wel af wat er van het derde deel moet gaan worden, want zonder Stallone... nou, ik heb zo m'n twijfels...

In 2020 kwam Netflix met Ultras, en nu is er weer een nieuwe film over hooligans, een Poolse, die ook een stuk bloederiger is. Maar ik moet zeggen, ik heb me er wel mee vermaakt. De verteltrant is weliswaar wat rommelig en ook kun je je vraagtekens zetten bij het wat rare plot. Maar goed, als je daar niet te streng op bent en e.e.a. zich eenmaal heeft ontvouwd, volgt een spannend verhaal over broederschap, principes, en politieke vs. individuele belangen.

Aardige docu over de roerige geschiedenis van de Coppa Rimet, voor velen dé wereldbeker voetbal. Probleem van een docu als deze is wel dat ie niet per se over voetbal gaat, maar over een trofee. Daardoor zijn de voetbalbeelden schaars, maar barst het van de pratende hoofden, waarbij je je er van een aantal kan afvragen waarom ze aan het woord komen. Maar uiteindelijk beklijft toch het mysterie: is de Coppa Rimet nu gestolen en omgesmolten of staat ie nog ergens bij iemand thuis boven de open haard?

Interessante docu die intrigeert, maar ook aan alle kanten wringt. De nep-interland Bahrein-Togo is het levende bewijs van hoe brutaal en onbevreesd de georganiseerde misdaad opereert binnen de sportwereld, en het is bizar om matchfixer Perumal erover te horen praten alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is, in zijn ogen is het zelfs wel grappig. Aan het einde voegt hij daar nog gortdroog aan toe dat hij graag 'een goed voorbeeld voor z'n kinderen wil zijn'. Je blijft als kijker in ieder geval verbijsterd achter.

Unieke beelden van de eerste beklimming van Mount Everest. Geeft een mooi beeld van bergbeklimmen in een totaal ander tijdperk, tegenwoordig is de Everest een toeristische attractie. Must see voor liefhebbers van bergen en het beklimmen daarvan.

Als je echt helemaal niks van bergen weet, is deze docu misschien iets voor je, maar verder... veel algemeenheden, weinig diepgang, hier en daar een losse flodder over de plaatselijke flora en fauna, het traditionele wijzende vingertje naar de mens... het kon me maar matig bekoren. Daarbij herkende ik nogal wat beelden uit andere docu's van Coles, wat er op wijst dat hij vooral wat nieuw commentaar onder oude beelden heeft gemonteerd en meer niet.

Aardige doorsnee crimi. Goede acteurs, een redelijk verhaal vol dorpse intriges, een dadervraag die tot het einde toe onbeantwoord blijft, en dat alles tegen het decor van de machtige Krimmler Wasserfälle. Prima als tussendoortje.

Het beste Nederlandse oorlogsepos ooit gemaakt. Boeit van begin tot eind in alle opzichten.

Martin Friedmann-Petrášek had wel wat beters verdiend. Dit is vooral een halfbakken gemaakte aaneenschakeling van houterig ogende en matig geacteerde scènes. En konden ze nou echt niemand vinden met ook maar een beetje aanleg voor voetbal? Iedereen die je in deze film ziet voetballen, heeft de motoriek van een barkruk. Kan me niet voorstellen dat Friedmann-Petrášek hier echt blij van is geworden.

Van deze film was echt nog wel wat meer te maken. Het begin is sterk, waarin we de spanningen in kamp Auschwitz-Birkenau zien oplopen als twee gevangenen spoorloos blijken te zijn. Die houden zich elders op het kamp schuil om een ontsnapping voor te bereiden. So far so good, maar als het dan eindelijk tijd is voor de daadwerkelijke ontsnapping, wordt deze in een klein minuutje afgeraffeld, de gevangenen lopen nog net niet door de voordeur het kamp uit. Daar had echt meer aandacht aan besteed mogen worden, aangezien de hele film om die gebeurtenis draait. Het tweede deel van de film is vervolgens wel heel erg kort door de bocht, alsof het absoluut verboden was om de film langer dan 90 minuten te laten duren. Kortom, had veel meer ingezeten.
Blijf na afloop overigens nog even hangen voor de aftiteling, daarin komen allerlei (delen van) toespraken van rechtse politici (waaronder Wilders) en extreemrechtse groeperingen voorbij, die pijnlijk duidelijk maken dat er op het gebied van solidariteit en verdraagzaamheid nog veel te winnen is in deze wereld.