Reacties

Leuke, interessante docu over de meest kleurrijke wielerronde ter wereld, de Ronde van Burkina Faso. Fietsen is echt een ding in Burkina Faso, en al helemaal als ze het eens per jaar in eigen land op kunnen nemen tegen Europese renners, die ook met een paar landenteams meedoen. Waar de Burkinezen er een groot feest van maken, vallen de kleinzerige en nogal hooghartige reacties van de Europeanen op. Zij beklagen zich na elke etappe over het onsportieve gedrag van de Afrikaanse renners en halen dan allerlei ongeschreven regels uit de Europese pelotons aan. Één Europese renner (overduidelijk een Nederlander aan zijn Engelse accent te horen) zegt het nog botter: die Burkinezen kunnen er eigenlijk niks van, ze doen maar wat. Hoe onschuldig het in dit opzicht ook mag lijken: nog steeds denken wij onze standaarden en gedragsnormen op te moeten leggen aan alles wat niet Europees is, zelfs als het gaat om wielrennen. Wat dat betreft hebben we niks geleerd van honderden jaren (neo)kolonialisme. Maar alles bij elkaar zorgt het in ieder geval wel voor een intrigerende ronde waarbij je op het puntje van je stoel zit.

Dat Wolfgang Petersen van spektakel houdt, blijkt wel uit zijn oeuvre, en ook hier gooit hij alle trossen los. De stormbeelden zien prachtig uit, maar het plot van The Perfect Storm heeft duidelijk te weinig om het lijf om ruim twee uur lang te boeien. Om dat te compenseren wordt van heel weinig heel veel gemaakt: het vissersbestaan wordt wel heel heroïsch neergezet, de bombastische muziek is te overdreven aanwezig en wat niet ter zake doende en nogal clichématige subplotjes over de kustwacht en de relationele beslommeringen aan het thuisfront hebben weinig tot geen meerwaarde. Aan boord is er wat spanning tussen de crewleden, maar ook dat maakt weinig tot geen indruk. Het is vaak te veel (vooral qua melodrama) maar nog vaker te weinig. Gelukkig had Petersen naast de spectaculaire beelden de beschikking over een sterrencast die de meubelen nog redt. Een 6.

Heb je 'm helemaal afgekeken?

Aardige docu over een jonge Amerikaan die een trektocht naar het Everest Base Camp onderneemt als 'porter', wat ongeveer de slechtst betaalde en zwaarste baan is die je kan hebben in het toeristische geweld van klim- en trektochten in de Himalaya. De 'schrijnende realiteit' waarover in de synopsis wordt gesproken, komt niet helemaal als zodanig over in dit 11-daagse verslag, er wordt ook lol gemaakt en er is veel kameraadschap. Natuurlijk zie en hoor je wel dat de porters onder erg zware omstandigheden moeten werken en dat dat voor de Amerikaanse jongen flink wennen is, al pakt hij het best goed op. Teleurstellend is het wat vreemde, abrupte einde, waardoor het gissen blijft naar de nasleep (en betalingen) en het commentaar daarop.

De trailers, de flyers, de aankondigingen én de talloze verwijzingen door de hele serie heen, het schept allemaal de verwachting dat we acht afleveringen lang naar fantastische computer gegenereerde beelden van prehistorische dieren gaan kijken (vooral van dino's is min of meer de boodschap) die ons een goed beeld zouden moeten geven van hoe het er toen aan toe ging in het dierenrijk. Des te teleurstellender is het dan als je het merendeel van de serie naar wat losse flodders over evolutie en beelden van nu moet kijken en de dinosaurussen het bijvoorbeeld maar met één schamele aflevering moeten doen. Ook krijg je nogal het heen-en-weer van het continue geschuif tussen tijdsperioden, de serie voelt daardoor rommelig en ongestructureerd aan. Hoewel de beelden schitterend zijn, had dit met wat meer aandacht voor focus en structuur nog veel beter kunnen zijn. En het was ook echt geen straf geweest om acht afleveringen te wijden aan de Jura en het Krijt, zeker als je daar het merendeel van je promotie aan wijdt, want daar is genoeg over te vertellen.

Aardige docuserie over het migratiegedrag van dieren en de enorme afstanden die ze daarbij afleggen. Het mag geen verbazing wekken dat de mens (natuurlijk) deze migraties op grote schaal verstoort, waardoor sommige dieren dreigen uit te sterven. De serie kent wel één grote dissonant en dat is de laatste aflevering, die had weggelaten mogen worden. Het is op zich geen slecht idee om wat 'leuke' muziekjes onder beelden van migrerende dieren te zetten, maar de beelden die je ziet, ken je al uit de afleveringen daarvoor, de muziekjes zijn vaak weinig passend, maar het wordt pas echt raar wanneer er hier en daar beelden getoond worden van optredens van de uitvoerende artiesten, die werkelijk niets met de natuurbeelden te maken hebben. Daarom een 8 voor de eerste vijf afleveringen en een 3 voor de laatste aflevering: dat maakt gemiddeld ongeveer een 7.

Geen topper, maar wel vermakelijk als je van oorlogsfilms en weerwolven houdt. Sommige scènes, zeker in het begin, doen nogal amateuristisch, knullig en zelfs wat gedateerd aan, maar later in de film wordt het allemaal beter en zelfs absurd-komisch hier en daar, je zou het cult kunnen noemen. Al met al prima popcornvoer voor een horroravondje.

Abominabel slechte verzameling van horrorverhaaltjes die zelfs het predicaat 'amateuristisch' niet eens verdient. Je krijgt vier verhaaltjes te zien, waarvan er drie rond de vijf minuten duren en de vierde iets langer. Alle verhaaltjes worden gespeeld door dezelfde groep 'acteurs', waarvan ik vermoed dat ze bij de plaatselijke vismarkt zijn geronseld. Het meeste geld zal uitgegeven zijn aan het kunnen draaien van Mozarts Requiem aan het einde van de reeks. Als die arme Mozart dat toch had geweten... Waarom dit een podium krijgt op Prime, is me werkelijk een raadsel.

Veel bombarie rondom deze sci-fi-blockbuster, maar het eindresultaat is een soort Avatar meets The Terminator en voegt eigenlijk niks toe aan wat we al kennen. Het is gewoonweg de zoveelste mens vs. robot-film met alle gebruikelijke clichés, ook al proberen de makers er veel meer van te maken door flink te strooien met de term 'AI', want dat klinkt lekker actueel natuurlijk. Voor de inhoud hoef je dit verder niet te kijken, want elk personage heeft de diepgang van een ijsblokje en de dialogen zijn geregeld van een erbarmelijk, gênant niveau. John David Washington mag de laatste jaren dan wel in allerlei grote films opduiken, ik blijf het maar een matige acteur vinden met weinig charisma, ook hier overtuigt hij me niet. Maar goed, visueel ziet het er allemaal prachtig en spectaculair uit, daar valt niks op af te dingen, en dat trekt het er net doorheen voor een zesje.

Dit is zo'n film in de traditie van Brazil waarvan er al velen gemaakt zijn, al had dit ook zomaar een wat langere aflevering van Black Mirror kunnen zijn. Algoritmes en machines bepalen het dagelijkse leven, en wie zich niet aan de regels houdt, wacht natuurlijk een straf. Wat dat betreft niet heel origineel, al vond ik de uitwerking nog best aardig tot aan het slappe en eigenlijk toch ook wel voorspelbare einde, dat al het interessante en spannende van daarvoor een beetje teniet deed. Jammer, had meer ingezeten.

Haha, die peuken ja! Volgens mij is er geen enkele scène zonder peuk.

Ontzettend leuke buddy film annex roadmovie annex achtervolgingsfilm, die je met een grote glimlach achterlaat. De Niro is als de aan lager wal geraakte premiejager Jack Walsh weer geweldig op dreef (zoals in elke jaren '80-film waar hij in speelde) en mag lekker strooien met woede-uitbarstingen, terwijl zijn tegenspeler Grodin hem prima bijhoudt als de wat moralistische en droogkloterige 'The Duke' die Walsh continu het bloed onder de nagels vandaan haalt tijdens hun reis naar... tja, ga dat zelf maar zien!

Daniel komt vrij na twee jaar gevangenisstraf maar merkt al snel dat zijn verleden zwaar op hem drukt. Langzaam maar zeker begint hij de controle over zichzelf te verliezen. Dit is zware, nare kost, die na afloop nog wel even na blijft sudderen. Wel een zeer matige ondertiteling op Prime overigens.

Erg goed gemaakte en prettig te bekijken serie, waarin Sylvester Stallone als Dwight 'The General' Manfredi na 25 jaar celstraf probeert een nieuw imperium op te bouwen in het afgelegen Tulsa, Oklahoma. Grappig is het om te zien hoe hij zijn kleurrijke crew beetje bij beetje om zich heen verzamelt en daarbij ook moet wennen aan een veranderde maatschappij. De rol van maffiabaas past Stallone goed. Laat seizoen 2 maar komen!

Als idee is het aardig bedacht om van Winnie de Poeh een moordlustig monster te maken maar zoals het hier uitgewerkt is voegt het helemaal niets toe. Dit is gewoon een slasher van laag niveau met alle gebruikelijke clichés waarin Winnie een soort Michael Myers is die maar niet dood wil en de slachtoffers allemaal het IQ van een ijsblokje hebben. Het vervolg is over een paar maanden al in de bios te zien... ai ai ai...

Domme monsterfilm met strontvervelende hoofdpersonen waarvan je hoopt dat ze binnen vijf minuten opgegeten worden. Hier doe je niemand een plezier mee.

De cast uit de eerste delen mag weer bij elkaar komen om de 'red door' voor eens en altijd te sluiten, en Patrick Wilson pakte de gelegenheid ook meteen aan om zijn regiedebuut te maken. Hij neemt alleen wel erg veel tijd om tot de kern te komen, wat die kern dan ook moge zijn, want het is vooral vaag, rommelig en erg weinig horror. Stop alsjeblieft met deze franchise, want dit gaat echt niks interessants meer opleveren.

Ik vind het lastig dit deel met de voorgaande drie delen te vergelijken, omdat ik die te lang geleden heb gezien. En dat er van die drie vorige delen bijna niks is blijven hangen, zegt misschien ook wel genoeg over die films 😉. Desalniettemin is dit een best aardig gemaakte productie met een redelijke opbouw, maar ook met een nogal slap en afgeraffeld einde. Lin Shaye speelt weer een sympathieke rol, maar wat die kinderachtige side kicks in deze film te zoeken hebben is echt een raadsel. Een zesje van mij.

Beethoven gaat op de horrortoer, maar godsamme zeg, voordat het echt los gaat moet je je eerst nog een halve film door oninteressante huwelijksproblemen en de struggles van een kind dat overal monsters ziet heen worstelen. Maar goed, als het dan zo ver is, is het ook heel aardig en spannend in beeld gebracht (door Jan de Bont!) en is het voor de fans van het genre best genieten.

Pas op wat je met een bakje Chinees eten doet! Gelukkig neemt deze film zichzelf niet al te serieus, anders was er geen doorkomen aan. De regisseur probeert met een klein budget een soort Stranger Things-sfeertje neer te zetten, wat hier en daar best aardig lukt. Maar dat er niet genoeg geld was om het niet al te amateuristisch te laten ogen, tja, dat is ook overduidelijk terug te zien. Een vijfje.

Snap werkelijk niet wat er griezelig of eng is aan deze film, en al helemaal niet waarom dit talloze vervolgen kreeg. Moeten we bang worden van een paar vliegen op een ruit die niks doen? Een paar klapperende deuren en ramen? Een blokkerende telefoonlijn? Een paar stemmetjes? 'Iets' dat in een kelder zit, maar verder ook niks doet? Een hoop onweer (het onweert elke nacht in deze film)? En zo kan ik nog wel even doorgaan, het spookhuis op de kermis van Volendam is een stuk griezeliger. Dit is vooral veel mysterie en verder hemeltergend saai. Je kan toch echt beter Poltergeist gaan kijken als je een spookhuisfilm zoekt.

Haha nee, ik verwacht ook niet veel van deze film, ik heb 'm waarschijnlijk ooit op m'n watchlist gezet omdat ie op de Video nasty-lijst staat. Maar waar heb je deze film gezien?
En bedankt voor de tip! Ik ken Cathode TV 😊

Pff... een hoop pretentieus gedoe en gelul vanaf de achterbank van een limousine, dat is het wel zo'n beetje. De recensenten stonden natuurlijk weer in de rij om dit tot in detail te ontleden en hier een filosofisch meesterwerk in te ontdekken, maar als je die roze bril afdoet, blijft er gewoonweg niet zo veel over. Het enige wat me wel beviel is het unheimische en dystopische sfeertje, maar ja, alleen daarmee kom je er niet, of je nou David Cronenberg heet of niet.

Ik heb een wat dubbel gevoel bij deze film. Het eerste deel is erg sterk: het is spannend, broeierig en opwindend omdat we over de schouders van Jake Skully meekijken als hij in de ban raakt van een adembenemend mooie vrouw (Deborah Shelton) waarbij hij zelf op een bepaald moment ook niet meer doorheeft of hij haar nu wil helpen en waarschuwen voor dreigend gevaar of haar eigenlijk aan het stalken is. De linkjes met Rear Window en Vertigo zijn hier zo gelegd. Maar als halverwege de moord gepleegd is, valt de film vervolgens erg ver terug. Het wordt dan een vergezochte warboel die uiteindelijk uitmondt in een nogal slappe finale. Fans van 80's-muziek zullen zich in het tweede deel nog wel vermaken met het optreden van Frankie Goes To Hollywood, maar verder is er weinig meer te genieten. Een zes vanwege het sterke begin.

Erg bijzonder qua thematiek (zeker voor die tijd), en je kan zien dat De Palma er echt tijd en energie in heeft gestoken. Deze film heeft een aantal verrassende wendingen in petto die het geheel telkens weer een ander karakter geven, al blijft het continu broeierig en seks uitademen. Sommige scènes zijn ronduit kunst, zoals de scène in het museum en de Hitchcockiaanse scènes aan het einde. Aanrader!