Reacties

Fascinerende film! Erg knap hoe Nolan dit toch best complexe, zware en gelaagde verhaal avontuurlijk en thrillerachtig brengt. De drie uur vliegen voorbij en eigenlijk ben je dan nog niet verzadigd. De laatste scène tussen Oppenheimer en Einstein is een plaatje en laat niet onberoerd, waarbij de woorden van de assistent van Lewis Strauss ook nog nagalmen: 'Misschien hadden ze het niet over u, maar over belangrijke zaken.' 😄

Nogal matige WO II-film. Alle standaard oorlogsclichés worden netjes afgevinkt, het verhaal is zo voorspelbaar als eb en vloed, en de actie ziet er in sommige scènes echt niet uit (iedereen rent zonder na te denken de gehaktmolen in en voor schietende marineschepen worden zelfs stokoude archiefbeelden gebruikt). Soms had ik meer het idee naar kung fu te kijken met al die van de heuvels af stuiterende Japanners en nogal in scène gezette één-op-één-gevechten. Teleurstellend.

Vorig jaar kwam het leuke Blood & Gold uit op Netflix, maar het kan niet anders dan dat die film het een en ander heeft afgekeken van Sisu. Maar Sisu vind ik eigenlijk nog wel beter. De film is een soort van ode aan Simo Häyhä, alias 'de witte dood', een legendarische Finse sluipschutter uit de begindagen van de Tweede Wereldoorlog. In deze film geen snipers, maar vooral veel botte actie met een dikke knipoog. Heerlijk pretentieloos met Jorma Tommila in de hoofdrol, die pas in de laatste scène z'n eerste tekst heeft. Prima film!

Ja, als je carte blanche krijgt van Netflix om een heel nieuw Star Wars-achtig imperium te creëren, en je komt met zo'n onsamenhangend flubberverhaaltje aanzetten, dan vind ik dat nogal teleurstellend. En daar zijn we zeker niet de enigen in. Na meer dan 4 uur film mag je toch wel iets meer inhoud (of anders wat relativering!) verwachten. Het gaat nu steeds meer lijken op die Transformer-films van Michael Bay, er zit geen enkele ziel in. Maar goed, het is uiteindelijk een soort Big Mac, je eet 'm toch omdat het 10 seconden lekker smaakt, maar verder is het eigenlijk niks. En dat weet Snyder ook maar al te goed.

Ik vond het eerste deel nog redelijk, en gaf het toen nog het voordeel van de twijfel met een tweede deel in het vooruitzicht. Maar dat tweede deel maakt het niet beter, integendeel. Ja, dit keer ruimt Snyder zowaar wat tijd in voor een beetje karakterontwikkeling, maar dat doet hij door de hoofdrolspelers om de beurt letterlijk even snel een spreekbeurtje te laten houden over zichzelf. Snyder dacht ook, 'Zo, daar ben ik vanaf!', maar eigenlijk ben je dan nog niks wijzer geworden. Vervolgens kan het eindeloze schieten dan weer beginnen. Dat ziet er natuurlijk gelikt uit, maar dat mag ook wel met 166 miljoen dollar aan Netflix-zakgeld in je achterzak. Ik weet niet hoeveel delen hij nog van plan is te maken, maar ik loop bepaald niet over van opwinding voor het derde deel.

Carpenter legde Escape from New York onder de kopieermachine, maar wel met de verkeerde instellingen. Want dit zag er zelfs in 1996 al behoorlijk verouderd uit, en mag eigenlijk ook niet vergeleken worden met zijn geweldige voorganger. Teleurstelling had de overhand bij mij, dit is eigenlijk ook Carpenter onwaardig, al las ik later dat hij met deze schaamteloze kopieeractie zijn loopbaan probeerde te redden. Toch een vijfeneenhalfje van mij omdat het satirische commentaar wel raak is en steeds meer op de hedendaagse realiteit gaat lijken, want iedereen die deze film ziet zou toch liever in boevenhol L.A. willen wonen. Al vind ik het einde dan weer erg makkelijk, zo iets van 'laat alles maar naar de klote gaan'. Om de 'special effects' heb ik nog wel kunnen lachen, daar moeten ze toch een kok of een automonteur voor ingehuurd hebben 🤣.

In de vierde Jaws wordt het de haai menens en persoonlijk, en dus krijgen we een nogal debiel verhaal voorgeschoteld waarin de haai z'n soortgenoten komt wreken en daarvoor achter de familie Brody aangaat. Onderweg vreet hij zich door van alles heen als lichtbakens, steigers, boten en zelfs vliegtuigen... Men wist van gekheid blijkbaar echt niet meer wat men met dit vierde deel aan moest. Ik vraag me ook af wat Michael Caine bewogen heeft om hierin mee te spelen, verder dan wat stomme grappen en verhaaltjes komt hij hier ook niet. Gelukkig was het hierna wel gedaan met de officiële vervolgen op Jaws, of moeten we Cruel Jaws (dat zich in de subtitel brutaal Jaws 5 noemt) en L'ultimo squalo daar ook nog toe rekenen? Hoe het ook zij, zo slecht als het derde deel is dit niet, maar voldoende ook verre van.

Na het gigantische succes van Jaws kreeg zo'n beetje de hele dierentuin z'n eigen horrorversie, waaronder deze cultklassieker. De film neemt zichzelf duidelijk niet te serieus, en dat maakt het samen met het lome 70's-sfeertje leuk om naar te kijken. Ook wordt er in een paar korte scènes nog een ode gebracht aan de monsterfilms uit de jaren '50 en Jaws zelf. Er volgde hierna nog een hele trits aan piranhafilms, maar ik denk dat je het beste deze kan kijken, want de rest is toch vooral troep.

IJzersterke serie. Seizoen 1 klopt helemaal, alle bendes/groeperingen/kartels, of hoe je ze ook moet noemen, worden uitstekend geportretteerd, waarna je niet meer kan ophouden met kijken. Het beeld van Londen als toeristische bestemming met al zijn wereldberoemde bezienswaardigheden wordt wel even flink bijgesteld. Seizoen 2 is bij vlagen chaotisch en sommige verhaallijnen zijn niet te volgen, maar de spanning blijft. Laat seizoen 3 maar komen!

Haha, je moet wel af en toe lachen in het leven SJoKoReeP! :)

Harde no-nonsense film, die de aandacht vasthoudt door het sterke en meeslepende acteerwerk van Gyllenhaal en Peña en de nietsontziende ellende van South Central LA die je voorgeschoteld krijgt. De videogame-achtige stijl van filmen helpt soms bij de intense manier waarop je deze film beleeft, maar mijn kopje thee is deze stijl niet: te chaotisch, te rommelig, te fictief. Want dat zowel het beruchte politieduo als de bendes in LA het nodig vinden om al hun avonturen met een handcameraatje vast te leggen, gaat er bij mij niet in. Daarvoor koop ik wel een PlayStation.

De recensenten waren allemaal lyrisch over deze film, 'Chinatown benadert de perfectie'. Desondanks werd er maar één Oscar gepakt omdat er in hetzelfde jaar ook een zekere The Godfather: Part II werd uitgebracht. Perfect is de film dus niet, maar 'de perfectie benaderen' gaat mij ook wat te ver: goed is de film zeker, maar na 2 uur en 10 minuten kan ik geen enkele scène noemen die me steil achterover deed slaan, daarvoor is het allemaal net niet onvergetelijk en meeslepend genoeg. Polanski blies met Chinatown de klassieke film noir weer nieuw leven in, maar ook weer niet genoeg leven om een hele groep regisseurs warm te maken voor het maken van soortgelijke films. Wat dat betreft is Chinatown alsof er voor één dag weer dinosaurussen over Aarde lopen: je veert even op, maar de volgende dag gaat de sleur van het gewone leven weer door en maakt de opwinding al snel plaats voor nostalgische herinneringen.

Goed gemaakte film met een lach en een traan. Op sommige momenten lijkt de film uit te bocht te vliegen als het wat te veel slapstick dreigt te worden, maar het wordt uiteindelijk nooit té flauw. Vooral Goldie Hawn schittert als hopeloze naïeveling die de hele tijd totaal niet doorheeft aan welke kansloze missie ze begonnen is. Voeg daar het prettige tempo, de indrukwekkende beelden van het desolate Texas en de mooie muziek van John Williams en Toots Thielemans aan toe, en je hebt een aangename twee uur film voor de boeg die nooit verveelt, maar je ook nooit omver blaast van opwinding. Een ruime 7.

Alleen al de scène in het station... pure kunst. Topfilm!

Aardig, maar niet geweldig. Ik heb het Koreaanse origineel jaren geleden wel eens gezien, maar kon me daar niet veel meer van herinneren, wat op zich dan weer een voordeel is bij het kijken van deze 'remake' omdat je dan niet constant aan het vergelijken bent. 'Oldboy nieuwe stijl' voelde daardoor wel fris en origineel aan, al zijn bepaalde gebeurtenissen wel erg vergezocht en is het einde door de matige 'schurk' een beetje slap. Voor een Spike Lee-film is het ook wel erg rechttoe rechtaan gemaakt, een beetje makkelijk zelfs. Je gaat bijna denken dat je de grotere boodschap gemist hebt, maar die is er hier toch echt niet. Maar... voor een stukje meedogenloze actie, mysterie en een flink aantal intrigerende, vreemde scènes zit je hier wel goed. Zeker geen weggegooide tijd.

Erg matig maffia-epos. Het verhaal is verre van origineel en al talloze malen in andere films verteld (onbeduidend persoon werkt zich op tot maffiabaas, en daarna volgt natuurlijk de teloorgang), alleen is het hier ook nogal rommelig, bijna haastig in elkaar gezet en zijn de acteurs ook niet erg best. Het is heel veel middelmaat en soms vraag je je af of je wel naar het wel en wee van een professionele misdaadorganisatie zit te kijken, want het komt allemaal nogal amateuristisch over. De hoofdpersoon komt ook niet als een meedogenloze boef over voor wie je moet vrezen, maar als een meeloper die het vooral leuk vindt om in dure kleren in mooie auto's rond te rijden en dat maakt het ook niet geloofwaardiger. Waarschijnlijk wilde men meeliften op de Gomorra-hype, maar dit is prutswerk bij die serie vergeleken. Een vijfje.

Bob Hoskins schittert (alleen al die laatste scène is geweldig), veel bijzondere aandacht voor het sound design (zelfs het ritselen van bladeren is met een synthesizer bewerkt) en vlot gemonteerd. Het begin is wat verwarrend (er wordt de eerste 7 minuten ook amper wat gezegd), maar later denk je 'oh ja!'. Ook leuk om een jonge Pierce Brosnan in een geinige bijrol te zien. Zeker het bekijken waard.

Verwacht geen vervolg op het eerste deel, jammer genoeg hadden de makers een heel ander verhaaltje voor ogen, al is het net als het eerste deel weer propaganda van het hoogste niveau. Je moet niet aan Amerikaanse burgers komen, want dan valt de U.S. Army onherroepelijk je land binnen en zal je de rekening gepresenteerd krijgen. Hier is het fictieve staatje San Carlos de lul, al weet iedereen door de tweede titel wel welk land echt bedoeld wordt. Behalve dat is het verder een karrevracht aan actie en spektakel die best goed door te komen is, ook al weet je vanaf minuut één natuurlijk al wel wie de winnaar zal zijn. Want om een bekende Chuck Norris 'fact' te quoten: "There is no such thing as evolution, only a list of species Chuck Norris has allowed to live." 😊

Al bijna 40 jaar oud, maar helaas nog steeds actueel door alle ellende in het Midden-Oosten. En hoewel men probeert het conflict vanuit twee kanten te belichten, is het vooral veel Amerikaans patriottisme dat de klok slaat, met Chuck Norris voorop die elke kogel natuurlijk moeiteloos ontwijkt. Maar ondanks dat je het allemaal met een flink korreltje zout moet nemen, is dit voor die tijd een best goed gemaakte actiefilm met zelfs wat spanning hier en daar.

Lekker knallen met Chuck! Verder niets van zeggen, want iedereen kent het recept van de Chuck Norris-films wel, het is een genre op zichzelf. Daarbij komt, dat je hier ook nog zelfs iets van een verhaal krijgt voorgeschoteld. Daarom is dit ook nog steeds wel een van zijn betere films, zo niet zijn beste.

Tja, ook hier maakt Prime er weer een zooitje van met de ondertiteling. Waarschijnlijk hebben ze er AI op losgelaten om geld te besparen, maar juist in deze film met al z'n straattaal heb je de ondertitels meer dan ooit nodig. Op deze manier hoef je dit soort films niet aan te bieden via je platform. Wat je ondanks de ondertitelellende wel meekrijgt is een standaardfilm over een straatschoffie die het vanuit een kansloze positie weet te maken in de wereld van de creditcardfraude, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk weer mis. Je hebt het als kijker al tig keer gezien in andere films. Hier hoef je niet voor op te blijven.

Ten eerste moet Prime zich schamen voor de bijzonder belabberde Nederlandse ondertiteling bij deze film, alsof het door iemand is gedaan die net twee Teleac-cursussen heeft gevolgd. Al die Britse slang is al lastig te volgen, maar nu wordt het de kijker bijna onmogelijk gemaakt om hier wat van te maken. Met degelijke ondertitels zou de film overigens ook slecht te volgen zijn. Het is rommelig in elkaar gezet, het acteerwerk is matig, en de aanloop naar de rellen neemt veel te veel tijd in beslag. En als de hel dan losbreekt, wordt dat voor het grootste deel afgedaan met archiefbeelden van de rellen in Hackney uit 2011, en dat komt wel een beetje goedkoop over. Al met al onvoldoende.

Denzel Washington en Spike Lee, dat kan toch niet mis gaan zou je zeggen. Op zich niet, want Washington speelt zoals altijd prima en Spike Lee geeft duidelijk zijn cynische mening over de Amerikaanse sportcultuur. Maar in het stukje drama schiet deze film zwaar tekort. Te veel subplotjes die niks toevoegen of doodlopen, te voorspelbaar, te lang, en ik had het idee dat Lee een en ander nog wel scherper aan had kunnen zetten. Een kleine voldoende.

Tja, ik ben het niet met je eens. Niets werd feilloos verklaard. En iemand zomaar doodschieten is nooit oké, ook als je recht op informatie hebt.

Geinige feelgoodfilm voor het hele gezin, waarvan je voor de release al wist dat het een gigantisch succes zou worden. Want ga maar na: wanneer zie je Michael Jordan, Charles Barkley, Patrick Ewing, Larry Bird, Bill Murray en alle Looney Tunes nou samen in één film?
Qua verhaal is het verder wel simpel en voorspelbaar en ze hebben Jordan niet te veel ingewikkelde teksten gegeven waardoor zijn 'acteertalent' niet opvalt, maar verder kijk je dit eerbetoon aan diezelfde Jordan in een zucht uit. En ook leuk om al die 90's-hits weer voorbij te horen komen.