Reacties

Erg goed gemaakte en verrassend frisse Godzilla-film, waarin het eigenlijk niet om het monster gaat, maar om de demonen in het hoofd van een voormalige kamikazepiloot, die zichzelf door ervaringen uit de oorlog een faalhaas vindt en daar niet mee om kan gaan. Godzilla speelt wel een hoofdrol in zijn mentale problemen, en als het monster dan ook weer opduikt, ziet hij eindelijk kans om de oorlog in zijn hoofd te beëindigen. Dit keer dus geen eindeloos en hersenloos actiespektakel, maar een monsterfilm met diepgang (letterlijk en figuurlijk) die ik iedereen zeer kan aanraden.

Deze film geeft je precies wat je verwacht: een hersenloos actiespektakel met een karrevracht aan monsters en grote apen waarbij de mensen in de zijlijn de boel een beetje aan elkaar proberen te praten (wat maar matig lukt). Ik werd er niet echt warm of koud van (want dit is allemaal al zo vaak gedaan in een ander jasje), maar heb me nog redelijk vermaakt omdat m'n verwachtingen al niet zo hoog waren.

Het blijft toch bijzonder dat haaienfilms altijd goed bekeken worden, hoe slecht ze ook zijn. Dit is zeker niet de slechtste die ik ooit heb gezien, maar het stelt ook allemaal niet veel voor. Je zit de helft van de tijd naar een dommig verhaaltje te kijken en de andere helft is vooral opgevuld met dronebeelden, die bedoeld zijn om de ellende nog wat te camoufleren.

Redelijke B-film die het midden houdt tussen goedkope versies van Jaws en Amsterdamned, maar dan in de Seine in hartje Parijs. Heb me wel vermaakt al wordt het naar het einde toe wel erg belachelijk en lijkt het budget voor de 'effecten' dan ook wel op te raken. Nadat er in de jaren '50 vanwege de angst voor de atoombom talloze films met radioactieve monsters verschenen, lijkt deze film het startsein te geven voor de volgende hausse aan monsterfilms waarin gemuteerde beesten gerelateerd worden aan klimaatverandering. We zullen zien wat deel 2 brengt, ik hoop alleen van harte dat het geen Sharknado-achtige reeks wordt.

Net het derde seizoen gekeken. Het is goed, maar in mijn beleving wel een stuk minder dan de vorige seizoenen. Dat komt ten eerste door de afwezigheid van Nigel Thatch die de rol van Malcolm X blijkbaar niet meer op zich wilde nemen. Zijn opvolger (Jason Alan Carvell) doet het niet slecht maar kan echt niet tippen aan wat Thatch neerzette, en dat terwijl Malcolm X in dit derde seizoen zo centraal staat. Er ontbreekt gewoonweg wat vuur in zijn performance. Daarnaast hadden de verhaallijnen rondom X ook wel wat verfijnder uitgewerkt mogen worden, zijn reizen naar bijvoorbeeld Mekka en Afrika en zijn ontmoetingen met Che Guevara worden nogal karikaturaal en haastig in beeld gebracht. Ook de (fysieke) afwezigheid van Vincent D'Onofrio (als 'Chin' Gigante) laat zich lange tijd voelen, maar gelukkig maakt hij tegen het einde van het seizoen zijn rentree en dat voegt meteen een brok pit en vuur toe. Goed dus, niet geweldig, maar natuurlijk kijk ik toch wel weer uit naar het vierde seizoen.

Pfff... de cursus 'bijdehand doen' afgerond?

En ja hoor, daar gaan we weer... weer een halve film, die je eigenlijk alleen goed kan bekijken en begrijpen als je niet weer eerst de vorige (bijna) drie uur opnieuw hebt bekeken (want dat was al weer drie jaar geleden), en vervolgens wordt je weer achtergelaten met een halfslachtig einde. Het ziet er allemaal prachtig en spectaculair uit, maar waar je qua verhaal in de eerste film af en toe bijna in slaap viel, worden er hier wel erg vaak olifantenpaadjes genomen. Nu weer vier jaar wachten?

Een wat ongewone western, die soms lijkt te neigen naar een monsterfilm, ware het niet dat het monster, een witte bizon, er zo lachwekkend amateuristisch uitziet dat je daar nou niet bepaald de rillingen van krijgt. Maar ach, verder was het nog wel te doen door wat aardige ouderwetse schietscènes op unheimische plekken in groezelige besneeuwde wildwestdorpjes, waarin Bronson dan ook veel beter uit de verf komt. Niet geweldig dus, maar wel vermakelijk als je zin hebt in een simpele sfeervolle film met weinig poespas en diepgang.

Dit is zo'n western die je eigenlijk wel gezien moet hebben, en niet in de laatste plaats omdat het de enige film is waarin Nicholson en Brando samen te zien zijn. Nicholson speelt weer top (zoals altijd) en Brando mocht zich weer uitleven in een lekkere onconventionele rol. Verder is dit sowieso een best excentrieke film die duidelijk tegen heilige huisjes aan wil schoppen: veel personages zijn nogal egocentrisch en iedereen doet lekker waar hij zin in heeft, ten koste van alles en iedereen, zelfs de dieren ontkomen daar niet aan. Wetten en (ongeschreven) regels? Niet in het gebied van de Missouri Breaks, daar sjachert iedereen er lekker op los. Wat dat betreft is dit wel een ultieme wildwestfilm en wat mij betreft ook een erg geslaagde.

Prachtfilm. Het is wat minder western dan je van Leone gewend bent, maar desalniettemin krijg je weer een dijk van een verhaal voorgeschoteld dat verpakt is in intense, ontroerende en soms ook schokkende beelden die vergezeld worden door de altijd geweldige muziek van Ennio Morricone. En dan Coburn en Steiger... wat spelen die hun rollen fantastisch! Wat jammer toch dat Sergio Leone maar zo weinig films heeft gemaakt.

Prima spaghettiwestern die alle ingrediënten heeft die je zoekt in zo'n film: Lee Van Cleef in de hoofdrol, muziek van Ennio Morricone, revolverhelden en bandieten overal, en een pakkend verhaal over wraak (uiteraard) en een merkwaardige vriendschap.

De combi western + Clint Eastwood kan natuurlijk niet misgaan, maar dit is zeker niet zijn beste. Na een goed begin wordt het allemaal steeds rommeliger (sommige subplotjes raken zelfs kant noch wal) en het einde is al helemaal een sof. En ook al kijk je dan nog zo stoer als Eastwood dat kan, ook dat is soms gewoon niet goed genoeg.

Fascinerende film! Erg knap hoe Nolan dit toch best complexe, zware en gelaagde verhaal avontuurlijk en thrillerachtig brengt. De drie uur vliegen voorbij en eigenlijk ben je dan nog niet verzadigd. De laatste scène tussen Oppenheimer en Einstein is een plaatje en laat niet onberoerd, waarbij de woorden van de assistent van Lewis Strauss ook nog nagalmen: 'Misschien hadden ze het niet over u, maar over belangrijke zaken.' 😄

Nogal matige WO II-film. Alle standaard oorlogsclichés worden netjes afgevinkt, het verhaal is zo voorspelbaar als eb en vloed, en de actie ziet er in sommige scènes echt niet uit (iedereen rent zonder na te denken de gehaktmolen in en voor schietende marineschepen worden zelfs stokoude archiefbeelden gebruikt). Soms had ik meer het idee naar kung fu te kijken met al die van de heuvels af stuiterende Japanners en nogal in scène gezette één-op-één-gevechten. Teleurstellend.

Vorig jaar kwam het leuke Blood & Gold uit op Netflix, maar het kan niet anders dan dat die film het een en ander heeft afgekeken van Sisu. Maar Sisu vind ik eigenlijk nog wel beter. De film is een soort van ode aan Simo Häyhä, alias 'de witte dood', een legendarische Finse sluipschutter uit de begindagen van de Tweede Wereldoorlog. In deze film geen snipers, maar vooral veel botte actie met een dikke knipoog. Heerlijk pretentieloos met Jorma Tommila in de hoofdrol, die pas in de laatste scène z'n eerste tekst heeft. Prima film!

Ja, als je carte blanche krijgt van Netflix om een heel nieuw Star Wars-achtig imperium te creëren, en je komt met zo'n onsamenhangend flubberverhaaltje aanzetten, dan vind ik dat nogal teleurstellend. En daar zijn we zeker niet de enigen in. Na meer dan 4 uur film mag je toch wel iets meer inhoud (of anders wat relativering!) verwachten. Het gaat nu steeds meer lijken op die Transformer-films van Michael Bay, er zit geen enkele ziel in. Maar goed, het is uiteindelijk een soort Big Mac, je eet 'm toch omdat het 10 seconden lekker smaakt, maar verder is het eigenlijk niks. En dat weet Snyder ook maar al te goed.

Ik vond het eerste deel nog redelijk, en gaf het toen nog het voordeel van de twijfel met een tweede deel in het vooruitzicht. Maar dat tweede deel maakt het niet beter, integendeel. Ja, dit keer ruimt Snyder zowaar wat tijd in voor een beetje karakterontwikkeling, maar dat doet hij door de hoofdrolspelers om de beurt letterlijk even snel een spreekbeurtje te laten houden over zichzelf. Snyder dacht ook, 'Zo, daar ben ik vanaf!', maar eigenlijk ben je dan nog niks wijzer geworden. Vervolgens kan het eindeloze schieten dan weer beginnen. Dat ziet er natuurlijk gelikt uit, maar dat mag ook wel met 166 miljoen dollar aan Netflix-zakgeld in je achterzak. Ik weet niet hoeveel delen hij nog van plan is te maken, maar ik loop bepaald niet over van opwinding voor het derde deel.

Carpenter legde Escape from New York onder de kopieermachine, maar wel met de verkeerde instellingen. Want dit zag er zelfs in 1996 al behoorlijk verouderd uit, en mag eigenlijk ook niet vergeleken worden met zijn geweldige voorganger. Teleurstelling had de overhand bij mij, dit is eigenlijk ook Carpenter onwaardig, al las ik later dat hij met deze schaamteloze kopieeractie zijn loopbaan probeerde te redden. Toch een vijfeneenhalfje van mij omdat het satirische commentaar wel raak is en steeds meer op de hedendaagse realiteit gaat lijken, want iedereen die deze film ziet zou toch liever in boevenhol L.A. willen wonen. Al vind ik het einde dan weer erg makkelijk, zo iets van 'laat alles maar naar de klote gaan'. Om de 'special effects' heb ik nog wel kunnen lachen, daar moeten ze toch een kok of een automonteur voor ingehuurd hebben 🤣.

In de vierde Jaws wordt het de haai menens en persoonlijk, en dus krijgen we een nogal debiel verhaal voorgeschoteld waarin de haai z'n soortgenoten komt wreken en daarvoor achter de familie Brody aangaat. Onderweg vreet hij zich door van alles heen als lichtbakens, steigers, boten en zelfs vliegtuigen... Men wist van gekheid blijkbaar echt niet meer wat men met dit vierde deel aan moest. Ik vraag me ook af wat Michael Caine bewogen heeft om hierin mee te spelen, verder dan wat stomme grappen en verhaaltjes komt hij hier ook niet. Gelukkig was het hierna wel gedaan met de officiële vervolgen op Jaws, of moeten we Cruel Jaws (dat zich in de subtitel brutaal Jaws 5 noemt) en L'ultimo squalo daar ook nog toe rekenen? Hoe het ook zij, zo slecht als het derde deel is dit niet, maar voldoende ook verre van.

Na het gigantische succes van Jaws kreeg zo'n beetje de hele dierentuin z'n eigen horrorversie, waaronder deze cultklassieker. De film neemt zichzelf duidelijk niet te serieus, en dat maakt het samen met het lome 70's-sfeertje leuk om naar te kijken. Ook wordt er in een paar korte scènes nog een ode gebracht aan de monsterfilms uit de jaren '50 en Jaws zelf. Er volgde hierna nog een hele trits aan piranhafilms, maar ik denk dat je het beste deze kan kijken, want de rest is toch vooral troep.

IJzersterke serie. Seizoen 1 klopt helemaal, alle bendes/groeperingen/kartels, of hoe je ze ook moet noemen, worden uitstekend geportretteerd, waarna je niet meer kan ophouden met kijken. Het beeld van Londen als toeristische bestemming met al zijn wereldberoemde bezienswaardigheden wordt wel even flink bijgesteld. Seizoen 2 is bij vlagen chaotisch en sommige verhaallijnen zijn niet te volgen, maar de spanning blijft. Laat seizoen 3 maar komen!

Haha, je moet wel af en toe lachen in het leven SJoKoReeP! :)

Harde no-nonsense film, die de aandacht vasthoudt door het sterke en meeslepende acteerwerk van Gyllenhaal en Peña en de nietsontziende ellende van South Central LA die je voorgeschoteld krijgt. De videogame-achtige stijl van filmen helpt soms bij de intense manier waarop je deze film beleeft, maar mijn kopje thee is deze stijl niet: te chaotisch, te rommelig, te fictief. Want dat zowel het beruchte politieduo als de bendes in LA het nodig vinden om al hun avonturen met een handcameraatje vast te leggen, gaat er bij mij niet in. Daarvoor koop ik wel een PlayStation.

De recensenten waren allemaal lyrisch over deze film, 'Chinatown benadert de perfectie'. Desondanks werd er maar één Oscar gepakt omdat er in hetzelfde jaar ook een zekere The Godfather: Part II werd uitgebracht. Perfect is de film dus niet, maar 'de perfectie benaderen' gaat mij ook wat te ver: goed is de film zeker, maar na 2 uur en 10 minuten kan ik geen enkele scène noemen die me steil achterover deed slaan, daarvoor is het allemaal net niet onvergetelijk en meeslepend genoeg. Polanski blies met Chinatown de klassieke film noir weer nieuw leven in, maar ook weer niet genoeg leven om een hele groep regisseurs warm te maken voor het maken van soortgelijke films. Wat dat betreft is Chinatown alsof er voor één dag weer dinosaurussen over Aarde lopen: je veert even op, maar de volgende dag gaat de sleur van het gewone leven weer door en maakt de opwinding al snel plaats voor nostalgische herinneringen.

Goed gemaakte film met een lach en een traan. Op sommige momenten lijkt de film uit te bocht te vliegen als het wat te veel slapstick dreigt te worden, maar het wordt uiteindelijk nooit té flauw. Vooral Goldie Hawn schittert als hopeloze naïeveling die de hele tijd totaal niet doorheeft aan welke kansloze missie ze begonnen is. Voeg daar het prettige tempo, de indrukwekkende beelden van het desolate Texas en de mooie muziek van John Williams en Toots Thielemans aan toe, en je hebt een aangename twee uur film voor de boeg die nooit verveelt, maar je ook nooit omver blaast van opwinding. Een ruime 7.