Reacties

Haha, 'Goede Tijden, Slasher Tijden' 😄, die ga ik onthouden.

Zeer geslaagde karakterstudie van Coriolanus Snow, die worstelt met zijn goede en slechte kanten, maar uiteindelijk de dictator zal worden die we kennen uit de Hunger Games-tetralogie, al zie je dat aanvankelijk in zijn jonge jaren zeker nog niet aankomen. Ook zie je in deze film maar weer goed, hoe mensen gehersenspoeld worden in een totalitair regime en dat zelfs elementaire 'mensen-dingen' als vriendschap, liefde en vertrouwen daarvoor kunnen of moeten wijken.

Best aardig en voor mensen die de game niet kennen of niet gespeeld hebben (zoals ik) best goed te volgen, ook al moet je je wel even door het rommelige begin worstelen. Aan het einde wordt duidelijk gehint naar een vervolg, maar de film was zo'n fiasco aan de box office, dat het maar de vraag is of dat tweede deel er ooit zal komen. Jammer, want nu blijf je met een half verteld verhaal achter.

Matige docu met een misleidende titel. Je vraagt je als kijker continu af wat de presentator cq 'expert' bezielt: hij valt de leeuwen alleen maar lastig met drones als ze liggen te slapen, met zoeklichten als ze 's nachts gaan jagen, en ondertussen suggereert hij vooral veel maar lijkt hij net zoveel van leeuwen te weten als de gemiddelde kijker thuis. Hij is ook vaker in beeld dan de leeuwen. En waarom de leeuwen in Oeganda in bomen leven? Niemand weet het na drie kwartier, ook de hoofdpersoon zelf niet die zich maanden in dit onderwerp mocht verdiepen. Zonde, want gezien sommige beelden lagen er wel kansen voor een aardige docu over een ander onderwerp.

Interessante en fascinerende docu over de status van de Okavangodelta, ook wel een van de laatste echte wildernissen genoemd. Een groot deel van het riviersysteem dat deze delta voedt, is amper in kaart gebracht en daarom een mysterie. Een expeditie onder leiding van een ornitholoog trekt er daarom op uit om het systeem vanaf de bron van de Cuito (één van de rivieren die de delta voedt) tot aan de delta zelf te ervaren en te onderzoeken door alle wilde dieren die ze onderweg tegenkomen te tellen. Het gaat echter niet bepaald zoals verwacht en dat levert veel hachelijke momenten op. Ook valt op dat het Angolese deel van het systeem nog steeds behoorlijk te lijden heeft onder de gevolgen van de Angolese burgeroorlog. Dit zijn docu's die wel vaker gemaakt mogen worden.

Deze tweede Aquaman... tja, het is allemaal een beetje van hetzelfde als het eerste deel al is het visueel een stuk minder overdonderend omdat je bijna alle koninkrijken al wel kent inclusief hoofdrolspelers. En dan het 'verhaal', dat zwabbert een beetje heen en weer, op een gegeven moment zit je zelfs naar een verkapte buddykomedie te kijken als de broers en gezworen vijanden Orm en Aquaman het kwaad samen gaan bestrijden en zijn de 'grapjes' van een gênant niveau. Black Manta is ondertussen de aarde aan het oproken, waarbij je denkt: 'Het is toch ook jouw planeet, wat ben je nou aan het doen?' Als Aquaman en Orm in een gevecht belanden, worden ze de ene keer geveld door een simpele vuistslag, terwijl ze op een ander moment geen schrammetje oplopen als ze geraakt worden door een supersonisch wapen. Het slaat allemaal nergens op, dus is het misschien maar goed dat hiermee de Aquaman-reeks afgesloten wordt. Al weet je het nooit natuurlijk...

Erg spectaculair, een soort Lord of the Rings maar dan onder water. Soms oogt het ook meer als een animatiefilm, zeker als je die met computereffecten sterk verjongde sterrencast voorbij ziet komen. Toch kon ik niet om het matige verhaaltje heen kijken, dat je na tien minuten kijken al helemaal uit kan tekenen. Sommige dialogen slaan ook echt kant noch wal, alsof Wan dacht dat er alleen maar halve debielen naar zijn film zouden kijken. En als het dan wel even interessant en zelfs wat grappig wordt, wanneer Mera bijvoorbeeld de 'bovenwereld' leert ontdekken, dan duurt dat ook maar hooguit een minuutje of het wapengekletter gaat weer beginnen. Ook de slechterik Black Manta maakte geen indruk op me, maar helaas gaan we die gezien het einde weer terug zien in deel 2. Een voldoende voor het visuele spektakel, maar het verhaal heeft in het volgende deel echt wel een oppepper nodig.

Topfilm! Waanzinnige actie, een geweldige vormgeving (soms is alleen wel iets te veel computerinvloed te zien) en bijzondere personages en cultfiguren (The History Man bijvoorbeeld, een soort mislukte Gandalf waar ik hard om moest lachen) zorgen ervoor dat de film aan je voorbij raast, en eigenlijk ben je na tweeënhalf uur nog niet verzadigd. Ik kijk al uit naar Mad Max: The Wasteland.

Ik had bij aanvang van deze film maar weinig verwachtingen. Want zeg zelf, het is al de tiende (!!) Saw-film en Jigsaw is al in deel drie heengegaan. Je vraagt je dus af op welke manier de makers Jigsaw nu weer uit zijn graf laten herrijzen en of we niet weer een enorme herhaling van zetten gaan zien.
Maar nee, in deze film is John Kramer/Jigsaw weer springlevend omdat de film zich grofweg afspeelt tussen Saw I en Saw II. Hij krijgt in het begin te horen dat hij niet lang meer te leven heeft en wendt zich tot een vage privékliniek waar men hem zegt te kunnen genezen van zijn kanker. Die beloftes worden echter niet waargemaakt, integendeel, en dus gaat Jigsaw op een wraakmissie. Veel oude bekenden, een weer wat frisser aandoend verhaaltje en een onverwoestbare Tobin Bell (hij is toch alweer 82!!) maken dit een best genietbare film. Alleen het slappe, sentimentele einde past niet. Saw XI staat alweer in de planning, dus fans hoeven niet te wanhopen dat dit het einde van de Saw-reeks was.

Na de trilogie van Matt Reeves beginnen we met Kingdom of the Planet of the Apes aan de volgende apentrilogie. We nemen aan het begin afscheid van Caesar, die de vorige trilogie kleurde, en komen dan generaties na Caesar terecht in een wereld waarin de apen niet meer zo'n hecht collectief vormen en mensen bijna verdwenen zijn. Allemaal prima, maar het verhaal dat vervolgens verteld wordt blijft een beetje hangen in onduidelijkheden, het einde is daar helemaal een voorbeeld van. De enige echt sterke scène is het laatste gesprek tussen Noa en Mae, waarin Noa zich stoort aan de dubbele agenda van Mae en zich afvraagt waarom apen niks mogen weten van de moderne technologie die de mens eerder ontwikkeld heeft, om het in zijn woorden te vatten: 'Wat is dan wel voor de apen?'. Daarin zit eigenlijk de kernboodschap van de film en juist die kern had nog wel meer uitgediept en prominenter gebracht mogen worden. Hopelijk wordt het tweede deel wat dat betreft beter, we gaan het meemaken.

Toch wel weer lekker, deze nieuwste Alien-film. Had wat vlotter gemonteerd kunnen worden, een half uurtje minder was geen overbodige luxe geweest, en de kills hadden ook wat creatiever uitgedacht kunnen worden (en het hadden er wel meer mogen zijn ;)). Maar heb me verder prima vermaakt, visueel is de film een plaatje en de introductie van een nieuwe alien aan het einde was een leuke verrassing. Wel kijken in de bios, want meer dan 30 seconden zonlicht krijg je niet te zien, en waarschijnlijk mis je op een klein scherm thuis dan een hoop (nog afgezien van het machtige geluid). Voor de fan een must!

In welk seizoen zit je nu?

Geweldige serie die op een onthutsende en rauw realistische manier het absolute failliet van de Amerikaanse maatschappij blootlegt, zeker in steden waar postindustriële ontwikkelingen voor een kaalslag aan banen hebben gezorgd waardoor het leven voor veel mensen een zware overlevingsstrijd is geworden waar drugsdealers dan wel weer raad mee weten. Je krijgt veel respect voor de middenklasse, de vakbonden en individuen met een goede inborst die door deze vicieuze cirkel van ellende proberen heen te breken, maar die door de machtsstrijd en de corruptie in de top van de politiek, de politie en het criminele circuit bijna nooit een echt verschil kunnen maken. Je slaat echt steil achterover van al het onrecht dat aan je voorbij gaat gedurende vijf indrukwekkende seizoenen waarbij elk seizoen een nieuwe laag vormt op de voorgaande seizoenen en zo steeds pijnlijker duidelijk wordt hoe alles met elkaar verweven is. Overigens spelen Amsterdam en Rotterdam in twee van de vijf seizoenen ook nog een bijzondere rol.
Is er dan geen enkele wanklank? Wat mij betreft niet, al is The Wire al wel zo'n twintig jaar oud en speelde de serie zich af in een tijd waarin het internet en mobiele telefoons nog niet heel gangbaar waren, en archieven nog uitpuilden van papieren dossiers. Het zou interessant zijn om in een zesde seizoen de invloed van moderne technologie en sociale media nog eens toe te voegen aan wat we al uit de eerste vijf seizoenen weten, een beetje à la Black Mirror. Maar dat zal er niet van komen, en daarom zal de serie wat dat betreft steeds meer aan relevantie inboeten en over tien jaar niet meer genoemd worden als één van de beste series ooit gemaakt.

Het oerdegelijke Tatort is al sinds de jaren '70 onafgebroken op de Duitse tv te zien, en is binnen en buiten Duitsland een begrip. Nog altijd komen er wekelijks nieuwe afleveringen bij. Als je niet goed weet wat je wil kijken, is een Tatort-aflevering over het algemeen wel de moeite waard.

Deze film raakt kant noch wal. We zien een politiechef die de verantwoordelijke voor een dodelijk ongeluk chanteert door hem opdrachten te geven ten behoeve van zijn nieuwe 'misdaadaanpak', die er op neerkomt om iedereen die een beetje lastig is om te leggen. Naarmate de film vordert wordt dit clubje van 'misdaadbestrijders' groter, al wordt het motief van de politiechef nooit duidelijk. Hoewel het verhaal zelf al debiel genoeg is, is het allemaal ook nog eens ontzettend slecht uitgewerkt en zijn de acteurs van een abominabel niveau. De 'special effects' die voor een explosie moeten doorgaan, zijn de kers op beschimmelde taart. Niet aan beginnen, is mijn advies.

Geweldige klassieker die vooral opvalt door de intense en sfeervolle kleurstelling. Je ziet jezelf als kijker op broeierige zomeravonden zo tussen Stewart en Kelly in zitten om gezamenlijk de levens aan 'de overkant' te ontrafelen. Je krijgt als medegluurder veel informatie en komt veel te weten over de buren, maar eigenlijk weet je ook niks. Het doorkijkje naar het café maakt het helemaal af.
De film werd voor vier Oscars genomineerd, maar deze gingen alle vier naar On the Waterfront. Dat voelt een beetje als Johan Cruyff en het WK 1974: niemand heeft het namelijk nog over On the Waterfront, terwijl de legacy en invloed van Rear Window en Hitchcock nog steeds in vele films terug te zien zijn. Een prijsje zegt dus ook niet alles, maar dat dit een must see voor elke filmfan is, dat staat buiten kijf.

Zenuwslopende thriller die niet nalaat om verwijzingen te maken naar zijn voorbeelden en inspiratiebronnen als Rear Window, The Shining en een vleugje Texas Chainsaw Massacre, maar ook zelfs een stukje humor niet schuwt. Erg van genoten.

Aardige krimi met een onorthodoxe verteltrant. Je weet namelijk al vanaf minuut 1 wie de dader is, maar deze blijft om allerlei redenen onder de radar van de politie, want tja, niemand kan geloven dat zij zoiets zou kunnen doen, zeker niet in een bergdorpje waar iedereen elkaar denkt te kennen en vooroordelen bepalen wie je bent. Door het moeizame politieonderzoek krijg je vervolgens alle dorpse intriges voorgeschoteld, terwijl de dader zich rustig tussen al deze heisa door voortbeweegt, en dat weet toch een bepaalde interessante spanning te creëren. Een ruime 7.

Niet aan mij besteed. Na een redelijk begin ontaardt de boel al snel in een erg langdradige psychedelische trip van de hoofdpersonen waarin de horror ontbreekt. Ja, het ziet er allemaal duister en donker uit, maar regelmatig zo donker dat je een scène tot 3x terug moet kijken om te zien wat er nu eigenlijk gebeurt. Ik was blij toen de 88 minuten erop zaten.

Bijzondere film. Nogal bizar om te zien hoe onverschillig het gezinnetje Höss zich door het leven beweegt en zich vermaakt in hun prachtige tuin met zwembad terwijl aan de andere kant van het 'tuinhek' honderdduizenden mensen worden vergast. Daar krijg je niks van te zien, maar de gesprekjes binnen het gezin en de achtergrondgeluiden van het kamp geven genoeg directe en indirecte verwijzingen, en dat is ook eigenlijk het hele verhaal. Hier en daar gooit Jonathan Glazer er een 'Stanley Kubrickje' in met onheilspellende muziekjes bij een zwart beeld, die het allemaal nog wat ongemakkelijker maken. Maar mevrouw Höss, die ziet nergens ongemak, dit is haar paradijsje en daar komt niemand aan. De rozenstruiken beginnen net goed te groeien, en de gewassen in de tuin doen het ook prima. Ze voelt zich echt de koningin van Auschwitz. Het zou je moeder maar wezen.

Goede film die inzoomt op de totstandkoming van het zogeheten Tweede Auschwitzproces. We volgen een jonge officier van justitie die zich na een tip van een journalist wel wil bezighouden met het aanklagen en opsporen van nazi's die in Auschwitz huishielden, al heeft hij dan nog totaal geen idee wat Auschwitz eigenlijk was. Naarmate zijn onderzoek vordert, komt hij steeds meer achter de schrijnende werkelijkheid en verliest hij ook zichzelf in het enorme labyrint van liegen, bedriegen en vooral verzwijgen en ontkennen. Er had hier en daar nog wel wat meer op de oorlogsmisdaden zelf ingezoomd mogen worden om de film nog krachtiger te maken en een raar subplotje over een romance van de officier met een kleermaakster voegt helemaal niets toe. Maar overall krijg je wel een goed beeld van de staat van West-Duitsland in de jaren '50 en '60 en hoe men het verleden probeerde weg te stoppen.

Lekkere wegkijker met een lach en een traan die voor Rotterdammers al helemaal het bekijken waard is. Cor is een lapswans met het hart op de goede plek die echter niet wil erkennen dat hij zwaar in de problemen zit. Van Waardenberg speelt geweldig en de talloze cameo's van bekende Nederlanders maken deze film erg genietbaar, al zijn sommige bijrollen wel erg karikaturaal en stereotiep, en dat heeft de film niet nodig. Maar al met al zeer geslaagd!

Aardige serie over de ellende die alcoholmisbruik aanricht. Wel iets te veel (onnodige) flashbacks na aflevering 2, waardoor het tempo nogal stagneert en het soms wat saai wordt. Maar al met al prima te doen.

Het regiedebuut van Wes Craven, dat zeker nog niet het niveau had van zijn latere successen, maar al wel laat zien dat het horrorgenre bij hem in goede handen was. Hoewel de film aan elkaar hangt van ongeloofwaardige en rare scènes, voelt alles in deze film ongemakkelijk en naar aan. Vooral de afwisseling tussen vertrouwde, maar ook wat suffe huiselijke taferelen en zeer gewelddadige, sadistische scènes is in het eerste deel van de film erg effectief. Nu zijn we qua horror al veel meer gewend, maar toen was dit echt alleen voor de genrefans weggelegd.

Wat wilde Hooper nou eigenlijk met dit vervolg op zijn eigen klassieker? Het neigt naar komedie (maar dan vooral niet grappig), maar er zitten ook bloedserieuze scènes tussen. En dan de manier waarop Leatherface wordt neergezet... als een soort Averell Dalton, een domme kracht, die hier zelfs wel in is voor een romance. Waar je in het eerste deel nog op het puntje van je stoel zat, is de horror hier ver te zoeken en is het vooral mislukte slapstick. Misschien leuk om ooit eens een tekenfilmserie van te maken, maar niet geschikt als vervolg op een van de meest angstaanjagende horrorfilms ooit. Zwaar teleurstellend.