Reacties

Geweldige serie die op een onthutsende en rauw realistische manier het absolute failliet van de Amerikaanse maatschappij blootlegt, zeker in steden waar postindustriële ontwikkelingen voor een kaalslag aan banen hebben gezorgd waardoor het leven voor veel mensen een zware overlevingsstrijd is geworden waar drugsdealers dan wel weer raad mee weten. Je krijgt veel respect voor de middenklasse, de vakbonden en individuen met een goede inborst die door deze vicieuze cirkel van ellende proberen heen te breken, maar die door de machtsstrijd en de corruptie in de top van de politiek, de politie en het criminele circuit bijna nooit een echt verschil kunnen maken. Je slaat echt steil achterover van al het onrecht dat aan je voorbij gaat gedurende vijf indrukwekkende seizoenen waarbij elk seizoen een nieuwe laag vormt op de voorgaande seizoenen en zo steeds pijnlijker duidelijk wordt hoe alles met elkaar verweven is. Overigens spelen Amsterdam en Rotterdam in twee van de vijf seizoenen ook nog een bijzondere rol.
Is er dan geen enkele wanklank? Wat mij betreft niet, al is The Wire al wel zo'n twintig jaar oud en speelde de serie zich af in een tijd waarin het internet en mobiele telefoons nog niet heel gangbaar waren, en archieven nog uitpuilden van papieren dossiers. Het zou interessant zijn om in een zesde seizoen de invloed van moderne technologie en sociale media nog eens toe te voegen aan wat we al uit de eerste vijf seizoenen weten, een beetje à la Black Mirror. Maar dat zal er niet van komen, en daarom zal de serie wat dat betreft steeds meer aan relevantie inboeten en over tien jaar niet meer genoemd worden als één van de beste series ooit gemaakt.

Het oerdegelijke Tatort is al sinds de jaren '70 onafgebroken op de Duitse tv te zien, en is binnen en buiten Duitsland een begrip. Nog altijd komen er wekelijks nieuwe afleveringen bij. Als je niet goed weet wat je wil kijken, is een Tatort-aflevering over het algemeen wel de moeite waard.

Deze film raakt kant noch wal. We zien een politiechef die de verantwoordelijke voor een dodelijk ongeluk chanteert door hem opdrachten te geven ten behoeve van zijn nieuwe 'misdaadaanpak', die er op neerkomt om iedereen die een beetje lastig is om te leggen. Naarmate de film vordert wordt dit clubje van 'misdaadbestrijders' groter, al wordt het motief van de politiechef nooit duidelijk. Hoewel het verhaal zelf al debiel genoeg is, is het allemaal ook nog eens ontzettend slecht uitgewerkt en zijn de acteurs van een abominabel niveau. De 'special effects' die voor een explosie moeten doorgaan, zijn de kers op beschimmelde taart. Niet aan beginnen, is mijn advies.

Geweldige klassieker die vooral opvalt door de intense en sfeervolle kleurstelling. Je ziet jezelf als kijker op broeierige zomeravonden zo tussen Stewart en Kelly in zitten om gezamenlijk de levens aan 'de overkant' te ontrafelen. Je krijgt als medegluurder veel informatie en komt veel te weten over de buren, maar eigenlijk weet je ook niks. Het doorkijkje naar het café maakt het helemaal af.
De film werd voor vier Oscars genomineerd, maar deze gingen alle vier naar On the Waterfront. Dat voelt een beetje als Johan Cruyff en het WK 1974: niemand heeft het namelijk nog over On the Waterfront, terwijl de legacy en invloed van Rear Window en Hitchcock nog steeds in vele films terug te zien zijn. Een prijsje zegt dus ook niet alles, maar dat dit een must see voor elke filmfan is, dat staat buiten kijf.

Zenuwslopende thriller die niet nalaat om verwijzingen te maken naar zijn voorbeelden en inspiratiebronnen als Rear Window, The Shining en een vleugje Texas Chainsaw Massacre, maar ook zelfs een stukje humor niet schuwt. Erg van genoten.

Aardige krimi met een onorthodoxe verteltrant. Je weet namelijk al vanaf minuut 1 wie de dader is, maar deze blijft om allerlei redenen onder de radar van de politie, want tja, niemand kan geloven dat zij zoiets zou kunnen doen, zeker niet in een bergdorpje waar iedereen elkaar denkt te kennen en vooroordelen bepalen wie je bent. Door het moeizame politieonderzoek krijg je vervolgens alle dorpse intriges voorgeschoteld, terwijl de dader zich rustig tussen al deze heisa door voortbeweegt, en dat weet toch een bepaalde interessante spanning te creëren. Een ruime 7.

Niet aan mij besteed. Na een redelijk begin ontaardt de boel al snel in een erg langdradige psychedelische trip van de hoofdpersonen waarin de horror ontbreekt. Ja, het ziet er allemaal duister en donker uit, maar regelmatig zo donker dat je een scène tot 3x terug moet kijken om te zien wat er nu eigenlijk gebeurt. Ik was blij toen de 88 minuten erop zaten.

Bijzondere film. Nogal bizar om te zien hoe onverschillig het gezinnetje Höss zich door het leven beweegt en zich vermaakt in hun prachtige tuin met zwembad terwijl aan de andere kant van het 'tuinhek' honderdduizenden mensen worden vergast. Daar krijg je niks van te zien, maar de gesprekjes binnen het gezin en de achtergrondgeluiden van het kamp geven genoeg directe en indirecte verwijzingen, en dat is ook eigenlijk het hele verhaal. Hier en daar gooit Jonathan Glazer er een 'Stanley Kubrickje' in met onheilspellende muziekjes bij een zwart beeld, die het allemaal nog wat ongemakkelijker maken. Maar mevrouw Höss, die ziet nergens ongemak, dit is haar paradijsje en daar komt niemand aan. De rozenstruiken beginnen net goed te groeien, en de gewassen in de tuin doen het ook prima. Ze voelt zich echt de koningin van Auschwitz. Het zou je moeder maar wezen.

Goede film die inzoomt op de totstandkoming van het zogeheten Tweede Auschwitzproces. We volgen een jonge officier van justitie die zich na een tip van een journalist wel wil bezighouden met het aanklagen en opsporen van nazi's die in Auschwitz huishielden, al heeft hij dan nog totaal geen idee wat Auschwitz eigenlijk was. Naarmate zijn onderzoek vordert, komt hij steeds meer achter de schrijnende werkelijkheid en verliest hij ook zichzelf in het enorme labyrint van liegen, bedriegen en vooral verzwijgen en ontkennen. Er had hier en daar nog wel wat meer op de oorlogsmisdaden zelf ingezoomd mogen worden om de film nog krachtiger te maken en een raar subplotje over een romance van de officier met een kleermaakster voegt helemaal niets toe. Maar overall krijg je wel een goed beeld van de staat van West-Duitsland in de jaren '50 en '60 en hoe men het verleden probeerde weg te stoppen.

Lekkere wegkijker met een lach en een traan die voor Rotterdammers al helemaal het bekijken waard is. Cor is een lapswans met het hart op de goede plek die echter niet wil erkennen dat hij zwaar in de problemen zit. Van Waardenberg speelt geweldig en de talloze cameo's van bekende Nederlanders maken deze film erg genietbaar, al zijn sommige bijrollen wel erg karikaturaal en stereotiep, en dat heeft de film niet nodig. Maar al met al zeer geslaagd!

Aardige serie over de ellende die alcoholmisbruik aanricht. Wel iets te veel (onnodige) flashbacks na aflevering 2, waardoor het tempo nogal stagneert en het soms wat saai wordt. Maar al met al prima te doen.

Het regiedebuut van Wes Craven, dat zeker nog niet het niveau had van zijn latere successen, maar al wel laat zien dat het horrorgenre bij hem in goede handen was. Hoewel de film aan elkaar hangt van ongeloofwaardige en rare scènes, voelt alles in deze film ongemakkelijk en naar aan. Vooral de afwisseling tussen vertrouwde, maar ook wat suffe huiselijke taferelen en zeer gewelddadige, sadistische scènes is in het eerste deel van de film erg effectief. Nu zijn we qua horror al veel meer gewend, maar toen was dit echt alleen voor de genrefans weggelegd.

Wat wilde Hooper nou eigenlijk met dit vervolg op zijn eigen klassieker? Het neigt naar komedie (maar dan vooral niet grappig), maar er zitten ook bloedserieuze scènes tussen. En dan de manier waarop Leatherface wordt neergezet... als een soort Averell Dalton, een domme kracht, die hier zelfs wel in is voor een romance. Waar je in het eerste deel nog op het puntje van je stoel zat, is de horror hier ver te zoeken en is het vooral mislukte slapstick. Misschien leuk om ooit eens een tekenfilmserie van te maken, maar niet geschikt als vervolg op een van de meest angstaanjagende horrorfilms ooit. Zwaar teleurstellend.

Erg goed gemaakte en verrassend frisse Godzilla-film, waarin het eigenlijk niet om het monster gaat, maar om de demonen in het hoofd van een voormalige kamikazepiloot, die zichzelf door ervaringen uit de oorlog een faalhaas vindt en daar niet mee om kan gaan. Godzilla speelt wel een hoofdrol in zijn mentale problemen, en als het monster dan ook weer opduikt, ziet hij eindelijk kans om de oorlog in zijn hoofd te beëindigen. Dit keer dus geen eindeloos en hersenloos actiespektakel, maar een monsterfilm met diepgang (letterlijk en figuurlijk) die ik iedereen zeer kan aanraden.

Deze film geeft je precies wat je verwacht: een hersenloos actiespektakel met een karrevracht aan monsters en grote apen waarbij de mensen in de zijlijn de boel een beetje aan elkaar proberen te praten (wat maar matig lukt). Ik werd er niet echt warm of koud van (want dit is allemaal al zo vaak gedaan in een ander jasje), maar heb me nog redelijk vermaakt omdat m'n verwachtingen al niet zo hoog waren.

Het blijft toch bijzonder dat haaienfilms altijd goed bekeken worden, hoe slecht ze ook zijn. Dit is zeker niet de slechtste die ik ooit heb gezien, maar het stelt ook allemaal niet veel voor. Je zit de helft van de tijd naar een dommig verhaaltje te kijken en de andere helft is vooral opgevuld met dronebeelden, die bedoeld zijn om de ellende nog wat te camoufleren.

Redelijke B-film die het midden houdt tussen goedkope versies van Jaws en Amsterdamned, maar dan in de Seine in hartje Parijs. Heb me wel vermaakt al wordt het naar het einde toe wel erg belachelijk en lijkt het budget voor de 'effecten' dan ook wel op te raken. Nadat er in de jaren '50 vanwege de angst voor de atoombom talloze films met radioactieve monsters verschenen, lijkt deze film het startsein te geven voor de volgende hausse aan monsterfilms waarin gemuteerde beesten gerelateerd worden aan klimaatverandering. We zullen zien wat deel 2 brengt, ik hoop alleen van harte dat het geen Sharknado-achtige reeks wordt.

Net het derde seizoen gekeken. Het is goed, maar in mijn beleving wel een stuk minder dan de vorige seizoenen. Dat komt ten eerste door de afwezigheid van Nigel Thatch die de rol van Malcolm X blijkbaar niet meer op zich wilde nemen. Zijn opvolger (Jason Alan Carvell) doet het niet slecht maar kan echt niet tippen aan wat Thatch neerzette, en dat terwijl Malcolm X in dit derde seizoen zo centraal staat. Er ontbreekt gewoonweg wat vuur in zijn performance. Daarnaast hadden de verhaallijnen rondom X ook wel wat verfijnder uitgewerkt mogen worden, zijn reizen naar bijvoorbeeld Mekka en Afrika en zijn ontmoetingen met Che Guevara worden nogal karikaturaal en haastig in beeld gebracht. Ook de (fysieke) afwezigheid van Vincent D'Onofrio (als 'Chin' Gigante) laat zich lange tijd voelen, maar gelukkig maakt hij tegen het einde van het seizoen zijn rentree en dat voegt meteen een brok pit en vuur toe. Goed dus, niet geweldig, maar natuurlijk kijk ik toch wel weer uit naar het vierde seizoen.

Pfff... de cursus 'bijdehand doen' afgerond?

En ja hoor, daar gaan we weer... weer een halve film, die je eigenlijk alleen goed kan bekijken en begrijpen als je niet weer eerst de vorige (bijna) drie uur opnieuw hebt bekeken (want dat was al weer drie jaar geleden), en vervolgens wordt je weer achtergelaten met een halfslachtig einde. Het ziet er allemaal prachtig en spectaculair uit, maar waar je qua verhaal in de eerste film af en toe bijna in slaap viel, worden er hier wel erg vaak olifantenpaadjes genomen. Nu weer vier jaar wachten?

Een wat ongewone western, die soms lijkt te neigen naar een monsterfilm, ware het niet dat het monster, een witte bizon, er zo lachwekkend amateuristisch uitziet dat je daar nou niet bepaald de rillingen van krijgt. Maar ach, verder was het nog wel te doen door wat aardige ouderwetse schietscènes op unheimische plekken in groezelige besneeuwde wildwestdorpjes, waarin Bronson dan ook veel beter uit de verf komt. Niet geweldig dus, maar wel vermakelijk als je zin hebt in een simpele sfeervolle film met weinig poespas en diepgang.

Dit is zo'n western die je eigenlijk wel gezien moet hebben, en niet in de laatste plaats omdat het de enige film is waarin Nicholson en Brando samen te zien zijn. Nicholson speelt weer top (zoals altijd) en Brando mocht zich weer uitleven in een lekkere onconventionele rol. Verder is dit sowieso een best excentrieke film die duidelijk tegen heilige huisjes aan wil schoppen: veel personages zijn nogal egocentrisch en iedereen doet lekker waar hij zin in heeft, ten koste van alles en iedereen, zelfs de dieren ontkomen daar niet aan. Wetten en (ongeschreven) regels? Niet in het gebied van de Missouri Breaks, daar sjachert iedereen er lekker op los. Wat dat betreft is dit wel een ultieme wildwestfilm en wat mij betreft ook een erg geslaagde.

Prachtfilm. Het is wat minder western dan je van Leone gewend bent, maar desalniettemin krijg je weer een dijk van een verhaal voorgeschoteld dat verpakt is in intense, ontroerende en soms ook schokkende beelden die vergezeld worden door de altijd geweldige muziek van Ennio Morricone. En dan Coburn en Steiger... wat spelen die hun rollen fantastisch! Wat jammer toch dat Sergio Leone maar zo weinig films heeft gemaakt.

Prima spaghettiwestern die alle ingrediënten heeft die je zoekt in zo'n film: Lee Van Cleef in de hoofdrol, muziek van Ennio Morricone, revolverhelden en bandieten overal, en een pakkend verhaal over wraak (uiteraard) en een merkwaardige vriendschap.

De combi western + Clint Eastwood kan natuurlijk niet misgaan, maar dit is zeker niet zijn beste. Na een goed begin wordt het allemaal steeds rommeliger (sommige subplotjes raken zelfs kant noch wal) en het einde is al helemaal een sof. En ook al kijk je dan nog zo stoer als Eastwood dat kan, ook dat is soms gewoon niet goed genoeg.