Reacties

Een goede documentaire, vooral voor kinderen, om inzicht te krijgen in de manier waarop mensen van gemengde afkomst tegen hun afkomstmix aankijken. Helaas was er geen ruimte om de diepte in te gaan.

Een warrig verhaal, bomvol clichés en matig gefilmde actie.

Enorm teleurstellend, waarschijnlijk doordat ik verkeerde verwachtingen had van deze film. Ik had namelijk gehoopt op een film als Harry Brown, maar helaas was dit erg tam.

Los van deze verwachtingen was het script erg zwak. Voornamelijk de familie van de hoofdpersoon had totaal geen onderlinge chemie. Hun scènes waren slecht geschreven en pasten niet bij de rest van de film.

Wel scoort de film wat punten door de creatieve manier waarop gehoorapparaten werden gebruikt.

Het is duidelijk dat de dialoog geïmproviseerd is, waardoor de karakters vrij natuurlijk aanvoelen. Verder kan ik niets positiefs vermelden over deze film. Op technisch vlak is alles erg amateuristisch en het monteerwerk is veel te pretentieus.

Op twee praktische 'gore'-effecten na is het moeilijk om plezier te halen uit deze film. Op alle vlakken onvoldoende.

Het geheel ziet er goed uit en de 'world-building' is goed gedaan, maar het verhaal was allemaal iets te bekend.

Deze film schetst een indrukwekkend tijdsbeeld van een subcultuur in het Engeland van de jaren 1980. Het is duidelijk dat de regisseur weet waar hij het over heeft, aangezien alles heel authentiek aanvoelt. Datzelfde geldt ook voor de acteerprestaties van de volledige cast. Bovendien is het script grappig en schokkend, waardoor het nooit verveelt.

Voor mij een stap achteruit ten opzichte van het eerste deel. De karakters voelen niet meer hetzelfde en de charme is verdwenen. Wel respect voor de vrij volwassen manier waarop het thema relaties wordt behandeld.

Veel cringe en clichés, maar ook genoeg hart om er een vermakelijke jeugdfilm van te maken. De in het beeld verschijnende graphics zijn een leuke toevoeging.

Door de slechte computereffecten en meme-verwijzingen voelt het geheel ietwat gedateerd aan, maar de kwaliteit van de kostuums en de muziek zijn haast tijdloos. De soundtrack en score vormen wat mij betreft het hoogtepunt van de film en blijven nog lang na de aftiteling rondzwerven in mijn hoofd. Qua verhaal is dit een prima introductie in de wereld van Wakanda, maar door deze 'world-building' blijft het karakter van T'Challa enigszins onderontwikkeld. Andy Serkis is geweldig in zijn kleine rol als schurk.

Een verassend goede rampenfilm die op veel punten heeft afgekeken bij Jurassic Park. De film maakt namelijk net als Steven Spielbergs klassieker gebruik van een mix van fantastische praktische en computereffecten, kent een goede chemie tussen de hoofdrolspelers en is niet bang om kinderen in gevaarlijke situaties te stoppen. Verder is Dante's Peak goed in het opbouwen van de spanning en maakt het gebruik van een aantal indrukwekkende Steadicam shots.

Een vrij veilige film over liefde en het verwerken van trauma. De tijd waarin het verhaal zich afspeelt en de bijbehorende kostuums en het setdesign worden mooi in beeld gebracht en dit beeld is dan weer voorzien van mooie muziek. Naast twee geweldige scènes tussen Alan Rickman en Kate Winslet is het verhaal alleen niet al te interessant. Door de veelal veilige keuzes die de filmmakers genomen hebben, is dit geen film die ik vaker hoef te zien.

Een film die vaak genoemd wordt in lijstjes met het beste van de 'zo-slecht-dat-het-goed-is' categorie. Helaas zou ik deze film niet in een dergelijke lijst plaatsen. De belangrijkste reden hiervoor is, dat het duidelijk is dat de filmmakers one-liners en soms hele scènes hebben toegevoegd aan de film om het geheel in een dergelijk hokje te forceren. Juist dit geforceerde werkt niet.

Verder is de toon erg inconsistent. Geforceerde humor wordt afgewisseld met nare moordscènes, zonder dat er een vloeiende overgang bestaat tussen deze twee uitersten. Een rommeltje dus.

Zo nu en dan werkt de humor best goed in deze film, vooral dankzij de leuke rol van George Clooney. Toch is het script niet altijd zo slim als de filmmakers denken en is het moeilijk om te wennen aan de inconsistente toon.

Boordevol iconische scènes en fantastische, natuurlijk aanvoelende dialogen. De chemie tussen de hoofdpersonen is geweldig en de humor en mooie beelden maken dit een genot om naar te kijken.

Een documentaire volledig gebouwd rond het uitleggen van al eerder onmogelijk bewezen theorieën over de locatie en het verdwijnen van de stad Atlantis. Slecht.

Een erg warrige film. Een groot probleem is dat de toon veel te inconsistent is: de horror en drama worden te vaak onderbroken door misplaatste komedie. Daarbij worden twee verhaallijnen door elkaar verteld: een op Aarde en een in de ruimte. Deze verhalen staan veel te los van elkaar en het schakelen tussen de twee verpest de pacing van de film. Verder zijn de sets erg saaij en de Cloverfield-connectie is totale onzin. Buiten één effectieve horrorscene haalde ik niet veel plezier uit deze ruimtefilm.

Een erg natuurgetrouwe inkijk in de manier waarop uiteenlopende mensen reageren op het uitbreken van een dodelijk virus. De cast vol grote namen laat geen steken vallen en het tempo waarmee het verhaal zich ontwikkeld in duizelingwekkend. Verder vond ik het goed hoe de film op bepaalde momenten het publiek durft te shockeren met de harde gevolgen van een dergelijke virusuitbraak.

Het veelzijdige perspectief heeft als nadeel dat een aantal verhaallijnen erg minimaal uitgewerkt zijn en misschien beter weggelaten konden worden.

Wat een miserabele ervaring. Zoals verwacht veel christelijke propaganda, maar dat was niet mijn grootste ergernis. De lijdensweg van de hoofdpersoon, met alle ziekenhuisbezoeken en dergelijken, wordt zo saai gepresenteerd dat deze film aanvoelde als 121 minuten in de hel.

Een fantastische blik op de kracht van liefde en de pijn die kan ontstaan als deze liefde niet geuit kan worden. De film levert naast geweldige acteerprestaties en prachtige beelden ook een hele mooie soundtrack.

Zowel de drama als de komedie werkte niet, waardoor dit een ongelofelijk saaie ervaring was. Dit concept kan interessant zijn, maar de filmmakers doen er niets mee.

In Combat Shock probeert de regisseur een belangrijk probleem aan de kaak te stellen: het gebrek aan ondersteuning van oorlogsveteranen. De film slaagt goed in deze missie; het leven van de hoofdpersoon is somber en hopeloos en het gebrek aan hulp is schrijnend. Helaas hadden de filmmakers niet het budget om dit concept naar een hoger niveau te tillen. Ik vond het dan ook moeilijk om mij over de knullige productiewaarde van de film heen te zetten.

Een korte documentaire die een blik werpt op het succes van een sporter en de impact van dit succes op de Aziatisch-Amerikaanse bevolking. Halvewege komt ook de discriminatie van deze groep mensen ten tijde van de corona-crisis aan bod, waardoor het geheel een beetje rommelig wordt. Het ontbreekt in deze docu dan ook aan focus.

Een prachtige, maar soms ook pijnlijke, blik op ouderdom, liefde en het verwerken van trauma. Fantastisch geacteerd en in beeld gebracht, met humor op de juiste momenten.

Kijkend naar de mensen die hebben meegewerkt aan deze film, zou het eindresultaat veel vermakelijker moeten zijn. Sommige grappen werken wel degelijk, maar er zit weinig variatie in het type grap dat gepresenteerd wordt.