Reacties

Met plezier deze klassieker bekeken. Beter dan gevreesd, minder goed dan gehoopt. Bij vlagen spannend, zelden overtuigend geacteerd. Plot zeker vernieuwend, special effects gedateerd. Meer voor SF-liefhebbers dan voor mensen zoals ik die de werkelijkheid al spannend en interessant genoeg vinden.

Ondanks de vertrouwde formule blijft dit familievriendelijke deel toegankelijk voor iedereen. Scrat veroorzaakt per ongeluk een kosmische dreiging waardoor de aarde gevaar loopt. Als de makers de ruimte ingaan weet je als kijker dat de inspiratie is opgedroogd. Het plot voelt geforceerd en de film weet nauwelijks nog te boeien of te verrassen. Buck is vooral irritant en nergens grappig.

Dit vierde deel toont dat de franchise nog steeds voor alle leeftijden werkt. Manny en zijn vrienden raken gescheiden door de verschuivende continenten en trotseren piraten op zee. De makers vinden een frisse toon en leveren een energiek, meeslepend verhaal.

Met zijn mix van slapstick en avontuur blijft dit deel geschikt voor groot en klein. De groep belandt in een verborgen wereld vol dinosaurussen, terwijl Sid een vaderrol probeert op te nemen. De film verrast met visuele vondsten en weet opnieuw te boeien.

Ook dit vervolg mikt op alle leeftijden met zijn luchtige toon en kleurrijke karakters. Terwijl de ijskap smelt, moeten Manny, Sid en Diego hun toevlucht zoeken naar hoger gelegen gebieden. Het entertaint, maar mist soms de frisheid en spanning van het origineel.

Het origineel: een animatiefilm die jong en oud aanspreekt met humor en hart. Een bont gezelschap dieren moet samen een mensenkind terugbrengen naar zijn stam. Het avontuur blijft vermakelijk en weet de aandacht goed vast te houden.

Die Wannseekonferenz toont hoe een van de grootste misdaden van de twintigste eeuw ontstond in de meest banale setting: een vergadering rond een tafel. Zonder spektakel of heroïek spreken ambtenaren en officieren met koele efficiëntie over massamoord. Juist de traagheid en saaiheid van de gesprekken maken zichtbaar wat Hannah Arendt “de banaliteit van het kwaad” noemde. Een sobere en indringende film die laat zien hoe genocide begint met vergaderen.

Recensies met referenties aan Kafka altijd +1

Aardige film over het leven van Lee Miller, WO2 oorlogsfotografe na een decadent leven in Surrealistische kunstkringen. Helaas kende ik de biografie en was ik bekend met Lee’s foto’s, waardoor de film wel erg voorspelbaar was en ik wat onttoverd deze film heb gekeken. Daardoor viel me op dat het acteerspel niet erg overtuigend was. Vooral een film voor mensen die niet bekend zijn met Lee, WO2 en oorlogsfotografie.

Prachtige klei-animatie met komische karakters die doldwaze avonturen beleven. Erg leuk voor de hele familie. Hoogtepunt voor mij zijn de varkens die voortdurend metaforische kuilen graven voor de andere boerderijbewoners om steevast er zelf in te vallen.

Goede vraag en antwoord zal afhangen van het type kinderen. Als papa ben ik vorig jaar begonnen met ze op filmreis en we proberen elk weekend tijd te maken om samen een film te kijken. Mijn les uit de Goonies is dat ze om kunnen gaan met spanning, dreiging en mensen die sterven, maar bang worden van grafisch geweld. Dat kunnen ze op het scherm in de huiskamer minder goed relativeren dan bijvoorbeeld in een spookhuis op de kermis. De opgehangen man en het vallende lijk met open ogen en een kogelgat er tussen, kwam hard binnen. Overigens heb ik inmiddels de film met ze afgekeken door naar de tweede helft door te spoelen, dus eind goed al goed. Wel kan ik de hele film niet aanraden voor kinderen van 7 en 9 en zou ik meer denken aan 12, maar nogmaals, dat is erg persoonlijk en subjectief.

Helemaal mee eens 👍

Zelfmoordscene, erectie- en borstengrappen, lijk met kogelgat in voorhoofd, messen en pistolen: mijn kinderen van 7 en 9 durfden de voor 6 jaar en ouder geschikte film niet uit te kijken. Op zich jammer, de tweede helft is leuker dan de geforceerde woordgrappen in de eerste. Niet een bijster sterke film van Spielberg, maar 40 jaar geleden vast vernieuwend en een sensatie in de cinema .

Leuke film over Potters doldwaze avonturen. Rowlings fantasie schiet nooit te kort, acteerprestaties van de cast des te meer. Special effects zijn in dit tweede deel van de reeks State of the Art en nog steeds mooi om te zien. Film is zeker 30 minuten te lang en het schmierende einde waarin de cast zichzelf feliciteert niet om aan te zien. De kinderen hebben zich uitstekend vermaakt, de ouders af en toe.

Briljante film met veel vermaak. Laatste 15 minuten zetten het eerste uur in een ander perspectief en dat is zeer bevredigend en ontroerend. In combinatie met grappige oneliners, een leuk liedje en veel actie is deze film het bekijken waard.

Zeer atmosferische film die realistisch de menselijke conditie laat zien. Prachtig hoe de nachtelijke beelden de eenzaamheid van de hoofdpersoon laat zien. Al zijn onbeholpen pogingen om contact te maken zijn vergeefs en de afwijzing door een love interest pijnlijk. De film is ook mooi ambivalent en oordeelt niet. Aanrader!

46 jaar na het lezen van de stripboeken het eerste seizoen van de animatieserie gekeken. Best leuk, maar niet zo leuk als de boeken. Animatie is erg gedateerd en het plot is echt een samenvatting van de boeken. Nog een schokkende ontdekking: het is me nu duidelijk waar Lucas en Spielberg veel van hun ideeën voor de Indiana Jones franchise vandaan hebben. Dat Spielberg veel later in zijn carrière nog een Kuifje heeft verfilmd is geen toeval, de man is fan! Tot slot: voor de kijker met arendsogen; Hergé - Kuifjes geestelijk vader en tekenaar - komt in geanimeerde vorm meerdere keren in de serie voorbij.

Knap hoe Burton van deze boekverfilming geen mierzoete vertoning heeft gemaakt. Heel gedurfd hoe Depp Wonka sinister neerzet als kinderhater die plezier schept in het fysiek straffen van verwende kinderen en hun ouders. Daarmee komt Burton alleen weg door de verhaallijn met Wonka’s vader en het slot. De film ziet er wat gedateerd uit, maar storend is dat nooit.

Des te erger!

101 minuten Amerikaanse ellende, met over de top bravoure, een film waarin alles kapot moet, menselijke relaties onecht zijn en alles draait om dominantie. Makers hebben niet begrepen dat Minecraft om creativiteit gaat, niet destructie. Dit was een kruising van Orwells’ dystopische boeken Animal Farm en 1984, maar dan voor kinderen. Drie punten voor evenzoveel scenes die uit Indiana Jones films zijn gejat.

Van de reeks tot nu toe: het mooist geanimeerde deel, met het minst geslaagde plot. Ik begrijp dat de makers het een keer over een andere boeg wilden gooien, maar romantische komedie en Toy Story gaan niet echt samen. Door verhaal gaat de aandacht vooral uit naar Woody, terwijl de grappiger karakters - Buzz, de heer en mevrouw aardappelhoofd - veel minder in beeld komen. Maakt niet uit, want de rest van mijn gezin heeft wel genoten van deze verder goed gemaakte animatie.

Wat een vermaak! Toy Story 3 is net als de overige delen een geweldige familiefilm. Een lach en een traan en heel veel actie. De kinderen hebben zich geen seconde verveeld en de grote mensen genoten van de creativiteit van de film en de vele referenties aan andere films, maar dan met een leuke draai. Goede muziek ook. Knap hoe het derde deel op zijn minst zo goed is als het origineel. We gaan deel 4 bekijken.

Grappig vervolg met creatief plot en leuke referenties aan beroemde films, met name Star Wars, Jaws en Bug's Life, de andere animatiefilm waaraan het Toy Stoy team werkte. We gaan deel drie kijken.

Heerlijke familiefilm met een lach en een traan en een fantastisch einde. Mooi hoe in het luchtig plot toch best wat didactisch verantwoorde thema’s zijn verwerkt over identiteit, pesten en samenwerken. Dat deze film inmiddels 30 jaar oud is en zo te zien gemaakt met een Commodore 64, doet dat geen afbreuk aan het kijkplezier. Deel 2-5, here we come!

Lief filmdagboek, vanavond heb ik Days of Heaven gekeken, met prachtige beelden en zwak plot. Cinematografie deed aan bekende Amerikaanse schilders denken, zoals Edward Hopper, en kennelijk was daarin alle energie en creativiteit van de makers gaan zitten. Het verhaal is zo onsamenhangend dat een voice-over de continuïteit in de film moest redden en dan nog heb je bij het slot meer vragen dan antwoorden. Grote namen (Gere, Shepard) kunnen deze weeffouten en het jaren 70 geïmproviseer (Vrijheid! Blijheid!) niet verhelpen en dat lukt Morricone met de muziek evenmin. Maakt verder niet uit. Deze film is vergeten en geen hond leest deze recensie. Onbekend maakt onbemind.