Reacties

Een intrigerende body horror met een opvallende mix van Chinese en Nieuw-Zeelandse invloeden.
De film begint sterk, met een beklemmende sfeer en overtuigend acteerwerk van de vrouwelijke cast.
Naarmate het verhaal vordert, verliest het wat van zijn kracht, en anatomische inconsequenties vereisen dat je de logica even loslaat.

Toch past die overdrijving binnen het genre, al had een subtielere aanpak wellicht meer impact gehad. Ambitieus en visueel gedurfd, niet foutloos, maar wel fascinerend.

The Child Remains mist spanning en overtuiging.
Het verhaal blijft hangen in herhaling en bouwt nauwelijks iets op.
Een teleurstellende tv-horror die weinig indruk maakt.

Een film die duidelijk mikt op campy humor en over the top actie, en daarin slaagt hij voor wie houdt van dat soort absurditeit.
Voor mij persoonlijk werkte de stijl minder goed, de slapstick en overdreven one-liners deden me weinig lachen.
Toch valt niet te ontkennen dat Bruce Campbell zich volledig geeft en dat Sam Raimi’s regie een unieke flair heeft. Fans van pulp, fantasy en cultfilms zullen hier zeker hun plezier in vinden, ik had er helaas minder mee.

Deze historische drama biedt een rauwe, ongepolijste weergave van de Amerikaanse revolutie die afwijkt van de gebruikelijke, heroïsche Hollywoodbenadering.
De cinematografie is prachtig, met indrukwekkende landschappen en een sterke visuele sfeer.
Toch werd de film destijds als een mislukking bestempeld, vooral door de chaotische productie. Herschrijvingen tijdens de opnames zorgden voor een onsamenhangend verhaal, en Al Pacino’s poging tot een 18e-eeuws accent werd vaak belachelijk gemaakt.
In 2009 bracht regisseur Hugh Hudson een Director’s Cut uit, voorzien van een nieuwe voice-over door Al Pacino, ingekorte scènes voor een strakker tempo en een verbeterde geluidsmix.
Deze versie werd merkbaar beter ontvangen en gaf de film meer samenhang en impact.
Ondanks de gebreken vind ik dat de film, zeker in zijn herziene vorm, een herwaardering verdient.

Een actiekomedie met een pijnloze antiheld die fysiek alles incasseert, maar emotioneel weinig raakt.
De film barst van de gorigheid, wat enerzijds bijdraagt aan de absurditeit, maar anderzijds de humor soms ondermijnt. Ondanks enkele geslaagde momenten blijft het geheel wat onevenwichtig.
Origineel, maar mist scherpte.

Als lokale inwoner voelt Le Dancing als een stukje erfgoed: gefilmd in mijn eigen stad, met figuranten die ik persoonlijk ken. Die verbondenheid maakt het kijken extra bijzonder.
Als televisiefilm uit de jaren ’80 heeft het een eenvoudige visuele stijl en beperkte middelen, wat sommige kijkers als gedateerd kunnen ervaren, en daar sluit ik me bij aan.
Toch weet de film de sfeer van het grensgebied goed te vangen en biedt het een authentiek tijdsbeeld.
Geen meesterwerk, maar wel een waardevol document voor wie de regio en haar mensen kent.

Child 44 beschikt over een sterke cast met overtuigende acteerprestaties.
De Sovjet-setting en het thema van kindermoorden binnen een repressief regime bieden op papier veel potentieel, maar dat wordt in de uitvoering nauwelijks waargemaakt.
Het verhaal blijft traag en mist focus, waardoor de film nooit echt weet te grijpen.
Thematisch doet Child 44 denken aan het waargebeurde verhaal van seriemoordenaar Andrei Chikatilo, dat veel krachtiger tot leven komt in de indrukwekkende film Citizen X.

The Promise weet op indrukwekkende wijze romantiek en tragedie te verweven tot een aangrijpend geheel.
De combinatie van een liefdesverhaal met de gruwel van de Armeense genocide zorgt voor een narratief dat niet alleen boeit, maar ook blijft nazinderen.
Het menselijke aspect van deze tragedie wordt tastbaar gemaakt zonder te vervallen in melodrama, en de film blijft ernstig en respectvol in toon.

Wesley Snipes lijkt uit een andere film te komen en eerlijk gezegd had hij daar beter kunnen blijven.
Een rommelige sci-fi, een chaotische mix van matig acteerwerk en ongeloofwaardige plotwendingen.

Een matige horrorfilm die wel probeert sfeer op te bouwen, maar nooit echt beklemmend of origineel aanvoelt.
Het verhaal mist diepgang en leunt te veel op bekende clichés.
Meer een tussendoortje dan een blijver.

Een zombie-apocalyptisch survival horror drama dat qua sfeer en thematiek doet denken aan de serie The Walking Dead.
Hoewel de film weinig nieuws brengt binnen het genre, weet hij toch te boeien dankzij een degelijke spanningsopbouw en een focus op menselijke relaties in plaats van brute actie.

Een geforceerde ongeloofwaardig haaienhorrorfilm zonder echte schrikmomenten.
De CGI-haai ziet eruit alsof hij uit een PlayStation 2-game komt.

Een luchtige mix van komedie en avontuur die sterk begint, met een veelbelovende opzet en charmante personages. Toch verliest de film gaandeweg wat van zijn kracht, het tempo zakt in en sommige scènes slepen zich voort.
De humor is vriendelijk, maar blijft te braaf en voorspelbaar.
Ik had meer uitgesproken komische momenten verwacht, meer hilariteit.
De film blijft vermakelijk, maar mist de scherpte en de aanstekelijke humor die het echt memorabel hadden kunnen maken.

Een Hitchcock-achtige thriller waarin een gewone man verstrikt raakt in een sinister complot rond kinderontvoering. Geen hoogvlieger qua productie, maar als B-film biedt hij genoeg spanning om je aandacht vast te houden.
Nu te zien op YouTube.

Een krachtig en aangrijpend drama, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Helen Keller en haar toegewijde lerares Annie Sullivan.
Onder de regie van Arthur Penn schitteren Anne Bancroft en Patty Duke in hun rollen, met een intensiteit die je niet loslaat.
Niet voor niets wonnen beide actrices een Oscar.
The Miracle Worker is een tijdloze klassieker die zijn tijd ver vooruit was. Een film die je raakt én bijblijft.

Een misleidende thriller met sterke acteerprestaties (Bill Nighy en Olivia Cooke), in een gotische, macabere setting die doet denken aan Jack the Ripper.
Sfeervol en mysterieus, maar mist toch wat diepgang.

Inderdaad, de film leunt sterk op het origineel (Rosemary’s Baby) en voelt aan als een prequel, met herkenbare personages en verwijzingen uit de versie van 1958.
Omdat we het verhaal al kennen, ontbreekt echte spanning.
Toch verdient Julia Garner lof voor haar sterke acteerprestatie, en de film zit technisch goed in elkaar.
Daarom een dikke 7 van mij.

Rosamund Pike en Matthew Rhys leveren sterke prestaties, maar de film weet daar weinig mee te doen.
De sfeer blijft vlak en de lange autorit voelt als een trage rit zonder bestemming, zonder echte spanning.
Niet mijn ding.

Niet bijzonder origineel, het verhaal biedt weinig verrassingen, maar Noomi Rapace overtuigt als intense en fysieke vrouwelijke bodyguard.

Men in Black 3 probeert de reeks nieuw leven in te blazen met een tijdreisverhaal en de introductie van Josh Brolin als jonge Agent K, maar het resultaat voelt minder sprankelend aan en blijft een beetjehangen in vertrouwde patronen.

Men in Black II brengt weinig nieuws en blijft trouw aan de stijl van het eerste deel.
Toch bevat de film voldoende grappige scènes.
Tommy Lee Jones en Will Smith blijven een sterk duo, en hun samenwerking zorgt opnieuw voor komische hoogtepunten.

Een heerlijk vermakelijke mix van buitenaardse gekte en menselijke humor.
Tommy Lee Jones en Will Smith vormen een iconisch duo, de dialogen zijn scherp, hun chemie en de bizarre aliens zorgen voor onweerstaanbare hilarische momenten.

Spectaculaire actie met verbluffend stuntwerk van Tom Cruise zoals alleen hij dat kan.
Een waardige en emotionele afsluiting van een legendarische franchise.
De onmogelijke missie is volbracht.

De film bestaat uit vier korte horrorverhalen, elk met een eigen verrassende twist.
Hij combineert zwarte humor met gore op een slimme en vermakelijke manier, en weet dit te verpakken in een stijlvolle, gotische sfeer met opvallende mooie cinematografie.

Hoewel de visuele effecten overtuigend en spectaculair zijn, laat het scenario te wensen over.
De verhaallijn oogt rommelig en mist de diepgang om echt te beklijven.
De film lijkt vooral gericht op een jonger publiek, waardoor hij voor volwassen kijkers minder aanspreekt.