Reacties

Ik denk dat 'Apocalypse Now' toch zeker ook op deze lijst thuishoort.

Gelukkig had ik de reactie van MartijnPetra gelezen en heb ik ook doorgezet. Ik vond namelijk de 1e aflevering errug ingewikkeld. Maar het wordt snel beter en dan is het genieten. De mix van intrige, politiek gekonkel en geweldig veel humor (soms bijna slapstick-achtige scenes) is echt geweldig. De humor is iets minder aanwezig in seizoen 2, maar nog steeds is het verhaal superboeiend. Het heeft bijna the feel van een goede detective - elke aflevering wordt er weer een stukje van een puzzel gelegd en lijkt de moordenaar in beeld te zijn - maar elke keer zit het verhaal toch weer anders in elkaar. Seizoen 3 komt dit najaar (2025) als het goed is en ik zag dat er ook al een 4e seizoen in de maak is. Graag!

O, en ik ben ook nog een tijdje bezig geweest om te bedenken aan wie de VicePresident mij deed denken, tot het opeens door me heen schoot: Joan Haanappel!

Jessica Villerius heeft (ernstige) misstanden in gevangenissen geconstateerd en heeft hier in een tweeluik-documentaire bij Videoland melding van gemaakt en nu is er een zesdelig vervolg bij de NPO.

Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik niet alle afleveringen heb gezien. De reden daarvoor is dat ik een beetje misselijk van de hele sfeer werd. Laat ik duidelijk zijn, machtsmisbruik is afschuwelijk en zou nooit mogen. Maar Jessica maakt dusdanig gebruik van dramatische effecten en tactieken dat ik mij gemanipuleerd voel om klakkeloos haar zienswijze over te nemen. De muziek is bijvoorbeeld zwaar en vol lage tonen als het over de gevangenis gaat. Om vervolgens licht en huppelig te worden als er een advocaat aan het woord komt. Een ex-gedetineerde vertelt dat er een bewaker meeging naar de gynaecoloog en over diens schouder meekeek met het inwendig onderzoek. Maar wij zien een animatie waarbij de man naast de gynaecoloog zit en frontaal meekijkt. Er wordt in een bijzin gezegd dat "waarschijnlijk de meeste bewakers wel goede bedoelingen hebben" en in een andere bijzin dat "sommige vrouwelijke gevangenen zich zelf ook (sexueel) aanbieden".

Maar het ergste vond ik eigenlijk dat de directie van een gevangenis tot dertien keer aan toe om commentaar op specifieke zaken is gevraagd, wat zij gewoon niet kunnen geven als er een onderzoek loopt. Door daar steeds maar op te blijven hameren (er is zelfs een clip waarbij Eva Jinek ook om een reactie vraagt en nee krijgt te horen) ontstaat er een sfeer dat de gevangenis alles doet om maar schone handen te houden. Maar zij kunnen hun personeel natuurlijk niet 'zomaar' gaan onderzoeken en wantrouwen. Ik herken dat van mijn eigen werkverleden. Ik was docent bij een beroepsopleiding en daar was het ook heel belangrijk dat je je gesteund voelde door de directie, omdat er nu eenmaal leerlingen zijn die liegen, bedriegen en beschuldigen. Dat is in een gevangenis niet anders.

Persoonlijk houd ik ervan dat een documentaire een probleem vanuit verschillende kanten belicht. Dat geeft een evenwichtige en volwaardige kijk op de gang van zaken. Dat gebeurt helaas niet in deze serie, waardoor ik die een onvoldoende geef.

Ik heb nog nooit een aflevering van Baywatch gezien, maar natuurlijk ken ik Pamela Anderson wel. De blonde sexstoot, de vrouw met de implantaten en een vurig liefdesleven dat op tape staat.

Maar in deze documentaire komen andere kanten van haar naar voren. Ze vertelt over haar jeugd, het begin en verdere verloop van haar carriere en dat doet ze op een leuke, luchtige manier. Ze maakt veel grapjes, wat ik wel kon waarderen. Daarbij vertelt ze openhartig over haar liefdesleven (waar ze ook de spot mee drijft) en dan blijkt dat ze eigenlijk altijd nog verbonden is aan de liefde van haar leven, de drummer Tommy Lee. Haar twee zoons en haar moeder komen ook in beeld, allemaal liefdevol, maar wel heel nuchter. Dat heeft Pamela toch goed gedaan denk ik dan. Wat ze ook goed heeft gedaan, is zichzelf opnieuw uitvinden. Haar deelname aan de Broadway musical Chicago' was verrassend en is goed ontvangen. Ook het feit dat ze veelal zonder make-up de interviews geeft (en daar inmiddels ook om bekend staat) is onderdeel van haar nieuwe image met een veel natuurlijker look.

Ik vond het leuk om haar beter te leren kennen.

Vermakelijke film die het verhaal van de rockband Mötley Crue verteld. Hoewel ze nooit een echte top 40 hit hebben gehad in Nederland (tenminste, ik kon dat niet terugvinden) en ze ook alleen als voorprogramma van Iron Maiden in ons land hebben opgetreden, is hun naam wel bekend voor mij. Vooral door de drummer Tommy Lee, die getrouwd is geweest met beroemde vrouwen zoals Heather Locklear en Pamela Anderson.

De film gaat over het ontstaan van de band, de ups and downs, de eindeloze sex-drugs-rockandroll gein, maar wil vooral een boodschap meegeven van brotherhood. Dat lijkt nogal zoetsappig, maar het geheel heeft een verrassende eerlijke sfeer. Ze hebben namelijk echt wel wat ups en downs gehad. Het feit dat de band zelf als producers op de aftiteling staan, gaf deze film voor mij wel een extraatje.

Deze documentaire kwam ik toevallig op YT tegen. Hij is erg de moeite waard. Ten eerste leerde ik de wereld van het spel 'Go' kennen, die nieuw voor mij is. Maar jeetje, dit spel is vele malen moeilijker dan schaken en echt fascinerend. En als tweede was er de wedstrijd van mens vs computer. Héél spannend en voor mij ook verrassend, omdat ik de mensen achter de computer hun winst gunde, maar ook de mens graag zag winnen van de computer. Aanrader!

Gisteren kwam ik deze docu tegen en heb ik 'm nogmaals bekeken. Bijna 2 uur en ze zijn omgevlogen. Onvoorstelbaar, wat een energie en drive had deze man toch. En wat een bizarre wereld leefde hij in. Ik heb ook een andere docu gezien, die wat meer over de dansers ging en als je dan ziet wat een impact de muziek en dans van Michael Jackson op hun leven had... niet voor te stellen, zo belangrijk als hij was voor heel veel mensen.
Persoonlijk mis ik het fan-gen, maar ik kan zeker zien wat een genie hij was. Heerlijke muziek, prachtige dans en mooie special effects. Een boeiende kijk achter de schermen van de show en verder gelukkig niet.

Na de documentaire uit 2017 (Avicii - True Stories) is er nu deze nieuwe uit 2024. Er is redelijk wat overgenomen uit de 2017 docu, alleen net niet al die beelden die lieten zien hoe vreselijk ongelukkig Tim was, hoe zwaar zijn (innerlijke) strijd was en hoe erg hij geleefd werd.
In deze docu zien we meer hoe zijn jeugd was, er komen wat meer artiesten aan bod die vertellen wat een genie Tim was en we maken kennis met zijn ouders. Ik vond het meest schokkend eigenlijk hoe een jeugdvriend van Tim er 7 jaar later aan toe was. Zo, die is ook onderuit gegaan, zeg.
Deze docu is misschien een goede 1e kennismaking met het muzikale wonderkind Avicii. Maar als je zijn echte verhaal wil weten en als je echt wil begrijpen waarom deze introverte, gevoelige man tot bepaalde keuzes is gekomen, dan moet je toch True Stories kijken.

Erg boeiende en bij vlagen zelfs spannende documentaire. Johnny Cash krijgt een uitnodiging om in het Witte Huis op te treden. Om beter te begrijpen wat daarbij speelt, wordt zijn politieke achtergrond geschetst. Ik vond dat leuk want die kant van Cash ken ik niet zo goed. Ik weet dat hij voor minderheden opkwam, maar hoe dat is gegaan was nieuw voor mij. De documentaire focust op de tijd van de Vietnam oorlog als Nixon aan de macht is.

Zoals Markvanutrecht schrijft, er zijn veel overeenkomsten met de huidige tijd - en nu zelfs nog meer dan 2 jaar geleden. Een corrupte president die zijn zin wil doordrijven en een geëngageerde muziekster komen samen in een tijd waarin het politieke landschap van Amerika erg gepolariseerd is. Beiden hebben een grote achterban en beide hebben invloed. Wie gaat wat doen en in hoeverre zullen ze elkaar beïnvloeden?

Weer zo'n typische film met veel te veel onrealistische scenes. Dat het vecht- en schiet- en achtervolgingsgeweld niet klopt; natuurlijk. Maar hoezo heeft een gevangenis geen bezoekuur? Hoezo staat de Secret Service kilometers weg terwijl ze weten waar en wanneer iemand zal zijn? En nog 30 van deze vragen.

Daarbij vind ik Idris Elba een saaie acteur. Zijn top was in 'The Wire' en daarna heeft hij zich niet meer ontwikkeld, lijkt wel. De rest van de cast was ook tenenkrommend, op Dermot Crowly na.

Het sadisme van de seriemoordenaar was wel goed bedacht. Waarbij ik me dan wel altijd afvraag hoe mentaal gezond de schrijver is dat hij zoiets kan bedenken. En, hoe stom ook, ik wilde toch weten hoe het afliep. Dus ik heb deze film wel uitgekeken (al breiend) en daarom geef ik een 6.

Kunstenares met een hoofdletter K. Eriko is niet alleen een fenomenale pianiste, maar iemand die overal kunst in ziet of kunst van kan maken. Zij vertelt haar verhaal op het podium, speelt ondersteboven piano, draagt zeer dramatische kleding en maakt van een photo shoot een happening. Voor mijn gevoel heeft alles wat ze doet met kunst te maken. Daardoor was het soms een beetje een vermoeiend geheel, maar het was zeker bijzonder om in haar hoofd te kijken en iets van haar leven mee te krijgen.

O ja, de synopsis slaat behoorlijk de plank mis. Het gaat niet over haar ontwikkeling in Kopenhagen.

Ik ben niet speciaal een fan van Glenn Close (hoewel ik haar graag zie acteren). Daardoor weet ik ook niet veel over haar. In deze documentaire wordt zij geportretteerd door middel van allerlei kleding die zij in diverse films heeft gedragen. Zij laat in haar filmcontracten zetten dat zij altijd een paar kostuums mee mag nemen en deze zijn verzameld.

Het verhaal van de kostuums vond ik niet bijzonder interessant, het verhaal van Glenn Close zelf was boeiender. Zij heeft zeer verschillende karakters gespeeld, meestal van sterke en/of controversiële vrouwen. Deze documentaire verteld over hoe haar achtergrond haar heeft geïnspireerd. Helaas blijft het erg oppervlakkig. Niet omdat Glenn zo is, maar eerder omdat ze zo bescheiden is denk ik. Toch wel jammer.

Verrassend leuke film die zichzelf niet heel erg serieus neemt gelukkig. Ik had geen idee wat te verwachten, dus toen het verhaal een beetje maf begon te worden (de bus-scene) zat ik even te knipperen met mijn ogen. De achtergrond van de hoofdrol wordt beetje bij beetje onthuld en ik vond dat erg leuk. Als grote fan van de Orphan X boeken klikte dit gegeven helemaal met mij.

Natuurlijk rammelt het verhaal aan alle kanten en is het onrealistisch. Maar dat is voor mij juist de charme van deze film. Gewoon leuk!

Er zijn vier seizoenen die ik allemaal gekeken heb. Maar ik ben niet heel enthousiast. De detective-plot zat elke keer best goed in elkaar. Langzaam ontrafelde zich steeds het verhaal, waarbij er geen spectaculaire dingen gebeurden, maar er toch steeds iets meer bekend over de betreffende moorden werd. Dat lijkt mij behoorlijk realistisch. Politiewerk is speurwerk, mensen ondervragen, financiën onderzoeken en camerabeelden bekijken. In één van de seizoenen liepen alle sporen dood en moest de afdeling weer opnieuw beginnen. Dat vond ik goed gedaan.

Maar alle privé verhaallijnen waren ronduit vervelend. Het leek wel alsof elk gezin compleet disfunctioneel was, met ouders die zich onverantwoordelijk gedroegen, kinderen die veelal verwaarloosd werden en vooral veel gebrekkige communicatie - die steevast in boosheid, boosheid en boosheid eindigden. Aan het eind van elk seizoen zei iedereen dan even sorry en gingen ze weer vrolijk verder.

Opvallend was wel dat de hoofdrolspeelster werd gewisseld. Na seizoen 2 was er 'opeens' een nieuwe actrice. Persoonlijk maakte mij dat niet zo heel veel uit. Ik vond de 1e actrice (Morven Christie) ietsje beter dan de 2e (Marsha Thomason), maar ze waren allebei niet bijzonder sterk.
Ik vind een 7 eigenlijk te hoog, maar een 6 weer te laag omdat ik wel alles heb gekeken. Maar ik zou persoonlijk deze serie niet aanraden.

Ver-schrik-ke-lijk slecht geacteerd. Ik keek even naar een film en toen werd het een middelbare school toneelstuk. Angela Schijf, Anniek Pheifer en Bruno Vandenbroecke waren wel okay, maar de rest... Dit zegt ook wel iets over de regisseur.
Ik heb het afgezet.

Leuke, (te) korte documentaire. Ik heb bewondering voor mensen die tegen de gangbare stroom in gaan (op een goede manier natuurlijk) en ik vond het leuk om deze jongeren te leren kennen.
Verder heb ik volop geleefd in het smartphone-loze tijdperk en ik merkte dan ook wat nostalgie bij mezelf. Hoe was het ook al weer zonder alle schermen? Toch wel rustiger, meen ik me te herinneren. Mmm, misschien er toch maar eens wat bewuster mee omgaan.

Best wel interessante documentaire, want ik heb 'm uitgekeken, maar op de een of andere manier weten de documentaires van Sunny Bergman mij nooit te raken. Er zit vaak een persoonlijk element in, maar toch is het alsof ik een artikel in een opinieblad lees. Dus een voldoende, maar ik ben niet onder de indruk.

Documentaire die een volledig beeld schetst van het hele proces dat Jamie Reuter doormaakt als twee keer haar grenzen worden overschreden door een bedpartner. "Had dan 'nee' gezegd" is de titel, verwijzend naar zowel een maatschappelijke reactie als een innerlijke stem/criticus in haar eigen hoofd. Maar wat als je geen 'nee' kunt zeggen? Wat als je geen vecht- of vlucht reactie hebt, maar bevriest of onderdanig wordt (fawnen)? Een logische en instinctieve reactie van veel vrouwen, gezien de rol van de vrouw in de geschiedenis. Verkrachting binnen het huwelijk is bijvoorbeeld pas sinds 1991 strafbaar.

Ik vond het een interessante, open en eerlijke documentaire, die mij wel aan het denken heeft gezet. Ik vind het een mooi initiatief van Jamie om haar dilemma's en gedachten te delen en te laten zien hoe professionals en naasten reageren.

Ik ben een fan van James Norton, dus ik was blij toen ik deze serie ontdekte. En wat een heftig onderwerp! Ik was reuze benieuwd.

Helaas heb ik maar 1 1/2 aflevering kunnen kijken. Het werd gewoon te pijnlijk. Het onvoorstelbaar heftige dilemma omtrent biologisch kind versus kind dat je hebt opgevoed, werd onderuit geschoffeld door de vraag: "Hoe ga je in hemelsnaam om met een psychopaat die je liefste bezit wil hebben?". Wat een gemiste kans om die 1e vraag te onderzoeken. En waarom? Het is alsof de schrijver zijn hoofdfiguur een ongeneeslijke vorm van kanker geeft én een oorlog.
Het idee is geweldig, de uitvoering onvoldoende.

Ik woonde niet zover van Yab Yum af en ben ontelbaar veel keren langs de 'groene lantaarn' gefietst, waarbij ik me soms afvroeg welke beroemdheden daar nu zouden zijn. Maar verder dan dat ging mijn interesse eigenlijk niet. Daarom was deze documentaire wel een eyeopener voor mij. Ik had geen idee hoe het er van binnen uitzag (héél bijzonder) en welke mensen daar werkten. Dat blijken heel verschillende mensen te zijn met boeiende verhalen.

Ik had ook geen idee hoe het tot sluiting is gekomen. Daar schrok ik nogal van, ik had geen idee dat er keiharde afpersing en terreur was geweest. Behoorlijk naïef van mij, want Yab Yum was natuurlijk geen uitzondering op: "waar je mee omgaat, word je mee besmet".

Ik vond het een interessante documentaire met een goede opzet. Erg afwisselend met interviews, oude beelden en het interieur als een hoofdpersoon. En al-tijd leuk om Klaas Wilting weer eens vol sensatie een zaak uit zijn verleden te horen bespreken.

Een fijne, gedegen, gewoon goede politieserie. De hoofdrechercheur is een aardige man (beetje een workaholic), die in beide seizoenen een buitengewoon lastige zaak krijgt. Hij zet zijn tanden erin en weet door zijn enorme vakkundigheid en doorzettingsvermogen goed politiewerk af te leveren. En wat ook wel eens fijn is: hij heeft, op wat strubbelingen na, geen grote privéproblemen. Hij kan goed met mensen omgaan, weet uiteindelijk hechte teams te vormen en heeft oog voor de slachtoffers, waar hij meer dan netjes mee omgaat. Het is geen erg dramatische serie en dat is soms gewoon fijn. Want het bleef echt boeiend en ik heb me prima vermaakt.

Geen documentaire maar een fan-document. Misschien heb ik die 'openhartige terugblikken' gemist, omdat ik even met mijn ogen knipperde, want ik kon ze niet echt terugvinden. Wat ik wel weet is dat Liza door haar vrienden als Icoon wordt bestempeld. Dat woord kwam namelijk een keertje of 400 voorbij. Net zoals een enorme sleep voor mij onbekende mensen (Fred Ebb, Michael Feinstein, Allan Cumming - wie kent ze niet? Ik dus) die vooral benadrukken wat een Icoon Liza is. Mia Farrow is af en toe nog een beetje eerlijk, maar helaas komt ze niet heel veel aan het woord.

Persoonlijk ken ik Liza Minnelli van de film Cabaret, die ik tientallen jaren geleden heb gezien en als tiener erg van onder de indruk was. Ik heb geen idee wat ik er nu van zou vinden. En verder ken ik haar van de pagina Privé (Telegraaf) van Henk van der Meijden, van een schommelend gewicht, huwelijksproblemen en een glaasje teveel.

Natuurlijk heeft Liza een ontzettend interessant leven geleid, met veel ups en downs. Daarom is het jammer dat er zo'n oppervlakkig beeld van haar wordt geschetst. Dan vond ik de docu over Elizabeth Taylor echt veel beter - en dat is minstens zo'n groot Icoon in mijn ogen.

Mooie ingetogen documentaire. De twee Pauls zijn familie - ze zijn zowel halfbroers als neef en oom. In het begin van de film merk je wat een onverwerkt leed er nog zit. Paul gruwt van het idee dat Paultje het kind van zijn zus is en wil (daarom?) niets met Paultje te maken hebben. Maar gaandeweg groeien de broers toch naar elkaar toe.

Paul is een rasechte Mokumer en dat maakte mij wel vaak aan het lachen. Hij is heel adrem en heeft altijd een weerwoord, om dat vaak in de volgende zin weer in te trekken. Zijn vrouw trekt zich niets van zijn opmerkingen aan. Ze is het duidelijk wel gewend na -tig jaar huwelijk en gaat onverstoorbaar haar eigen gang. Maar toch is er een diepe liefde tussen deze twee, dat is echt duidelijk.

De documentaire is in zwart-wit gefilmd, wat zeker bijdraagt aan de ingetogen sfeer. Ik heb genoten.

Groot verschil tussen serie 1 en serie 2. Waar in serie 1 er gerenommeerde acteurs meedoen, die het redelijk dunne verhaal naar een hoger niveau weten te tillen, is dat niet zo bij serie 2. Daar is het verhaal nog dunner en deze acteurs zijn niet bij machte om er nog iets geloofwaardigs van te maken.

Maar prachtige aankleding (zowel van mensen als van huizen) en hier en daar leuke plotwendingen.

Ik weet niet zo goed waarom ik deze serie een 7 waard vind en geen 8. Want er zijn heel veel ingrediënten aanwezig om het tot een echt goede serie te maken. Maar ergens komt het tekort. En ik heb erover nagedacht, maar waar precies dat 'ergens' is, weet ik dus niet.

Het verhaal is goed. Er zijn veel plotwendingen die ervoor zorgen dat het niet saai wordt. Sommige scenes zijn bijna bruut realistisch en maken indruk. De karakters zijn niet óf goed, óf slecht. Iedereen heeft een gelaagdheid die maakt dat ze kwetsbaar zijn. De acteerprestaties zijn prima. Zo ook de locaties, de camera voering, de muziek...

Maar toch heb ik een aflevering overgeslagen omdat ik het te traag vond. Daarbij werden de karakters steeds minder sympathiek. En het geheel werd minder overtuigend. De zoete wraak werd steeds uitgesteld en bleek uiteindelijk ook niet zoet genoeg.

Realistisch en genuanceerd, zeker. Maar echt goede 'meeleef' cinema, nee dat niet.