Reacties

Het had alles in zich om een goed verhaal te zijn, maar door compleet ongeloofwaardige situaties is men jammerlijk gefaald. Ik heb medelijden met Richard E. Grant, want hij acteert op zijn toppen. Het voelt bijna als minachting van het publiek hoe een onmogelijke situatie als geloofwaardig wordt gepresenteerd. Ik leg bij de spoiler uit hoe het zit.

Een soort kloon van The Godfather, maar dan zonder alles wat The Godfather zo goed maakt. Heel rommelig, veel te veel personages zonder herkenbare achtergrond, geen inleiding hoe dingen werken in de mafia, teveel corrupte politie - ik had geen idee van het wie wat waar en waarom in deze film. En dan heb ik het nog niet eens over het vreselijk slechte geluid. Voetstappen die klonken als kanonschoten, harde muziek die abrupt ophield en duidelijk ingesproken stemmen. Soms kan dat camp zijn en grappig, maar hier was het gewoon vervelend. Geen aanrader.

IMDB score = 7. Film Vandaag score = 6.9 Het zit toch wel heel dichtbij elkaar.

Zo, dat was zonde van mijn tijd! Toen ik de beschrijving las, moest ik meteen denken aan 'Tales of the Unexpected', de tv-serie uit de jaren 80. Elke aflevering werd ingeleid door Roald Dahl himself, gezeten in een grote oorfauteuil bij een knappend haardvuur. En dan volgde een verhaal dat alleen maar door Roald geschreven kon zijn, met een onvoorstelbare twist aan het eind of gewoon iets bijzonders.

Dus beloofde wat moois te worden, zeker toen ik de sterrencast zag (Ralph Fiennes, Benedict Cumberbatch, Dev Patel, en Ben Kingsley). Maar wat heb je aan een sterrencast als ze alleen tekst voorlezen? En wat heb je aan een verhaal uit een ver en exotisch land als er een bordkartonnen decor is? Dan lees ik liever zelf het verhaal, dan kan ik er van alles bij fantaseren en heb ik ook niet die vreselijke muziek op de achtergrond. Gewoon een flop dit.

Fan-tas-ti-sche serie. Moeder van de moderne tv-serie met doorlopende verhaallijnen, een mix van werk en privé en realistisch - 'roll call' wordt echt gedaan, er waren stukkende typemachines en detectives die niet hard konden rennen. En dan de acteurs. Het was moeilijk te geloven dat ze acteurs waren. Sommige waren over de top natuurlijk, zoals Belker (grrrrr) en sergeant Phil Esterhaus, de Casanova. Maar dat was ook de kracht van de serie, elk personage was duidelijk herkenbaar en stond voor een archetype. Waarbij niemand helemaal serieus werd genomen, er was bij iedereen sprake van (zelf)spot. Zelfs met captain Frank Furillo werd door Joyce Davenport en een miezerige bende aanvoerder regelmatig de draak gestoken. Deze vorm van humor bij een tv-serie (een politieserie nota bene!) was ook nieuw. Maar er waren ook echte problemen, zoals alcoholisme, racisme en eenzaamheid.

Vanaf de eerste uitzending in Nederland in 1981 zat ik aan de buis gekluisterd. Ik was 15 en het was het mooiste en beste wat ik ooit had gezien. En ook later heb ik er echt van genoten. Ik heb toen het fenomeen 'dvd' uitkwam, twee series geïmporteerd uit de VS en daar heb ik met plezier naar gekeken. Ik ben fan!

Ik vond het best lastig om tot een cijfer te komen. Aparte film, geen doorsnee ridder-, konings-, of oorlogsverhaal. Er is ruimte voor emotie en er wordt rustig naar het plot toegewerkt. Goede acteerprestatie van Timothée Chalamet. De aankleding is fantastisch met weinig clichés (geen dwarsfluit gejank of halfblote vrouwen in de pub), wat het gevoel geeft alsof je een echt kijkje in de middeleeuwen krijgt.

Maar daartegenover staat dat een simpel verhaal in een film van bijna 2,5 uur wordt verteld. Het gaat er soms echt heeeeeel traag aan toe. Het is ook niet duidelijk wat Johnny Depp heeft betaald voor een rol voor zijn dochter, maar de scènes met haar zijn echt tranentrekkend slecht. En de voorspelbaarheid was ook wel een probleem. Ik zag al van kilometers ver aankomen wie de goeden en de slechten waren en wat er zou gebeuren met ze. Zonder dat ik ook maar iets van het verhaal van Henry V wist.

Ik geef een 7.

Natuurlijk minder goed dan het eerste deel, al was het alleen maar dat het verrassingseffect dat de sullige Robert Mc Cay in een onvoorstelbare moordmachine verandert, hier ontbreekt. Maar evengoed nog steeds een prima vervolg. Vooral het einde duurde een beetje te lang voor mij (ik vind lange achtervolgingen of vechtscenes nogal saai), maar toch een dikke 7.

Een van de films (samen met Jason Bourne) die de inspiratie vormde voor de romanreeks Orphan X. Een door de overheid getrainde assissin die uit het programma is gestapt en zijn vaardigheden nu ten goede inzet. Een man die alles doet en ook kan om de slechteriken een lesje te leren. Smullen!

Fijne verrassing was de song "Guts over Fear" van Eminem en Sia op het einde. Heel vaak meegeblerd in de auto, terwijl ik dus geen idee had dat het uit deze film kwam.

Indringende documentaire, die echt afschuwelijke misstanden in de Amerikaanse Particuliere Jeugdzorg aan de kaak stelt, om vervolgens als een nachtkaars uit te gaan. Kinderen die echt gemarteld worden, in condities leven die vreselijk zijn en voor het leven getraumatiseerd zijn, we zien en horen precies hoe en wat er gebeurd is. Ook wordt besproken hoe de ouders voorgelogen en gemanipuleerd zijn, waarbij tevens de fraude van geldstromen (subsidies) wordt geschetst. En de schuldigen worden met naam en toenaam genoemd.
Maar in de VS is men machteloos om dit te stoppen. Heel frustrerend.

De Hollywood versie van een filmhuis film, over buitenbeentjes die gedwongen de kerst met elkaar moeten doorbrengen. Zo'n 'iedereen heeft een verhaal' film, waarbij mensen het beste uit zichzelf proberen te halen. Maar het blijft allemaal nogal aan de oppervlakte. En of er nu iemand was die een karakterontwikkeling heeft doorgemaakt???

Maar goed, het kabbelt gezellig voort, er zijn wat leuke momenten, er is ook een gezellige soundtrack en er wordt niet slecht geacteerd - alhoewel ik Paul Giamatti echt wel eens sterker heb gezien (in Billions bijvoorbeeld!). Een echte 7 film.

Ik dacht eerst dat de hertogin van Alba, een vrouw bekend om haar door plastische chirurgie mismaakte gezicht, meespeelde, maar dat bleek een net zo mismaakte Italiaanse actrice te zijn. Dit was erg afleidend. Daarbij kwam dat de rest van de cast ook zeer middelmatig acteerden, waardoor er geen tegenwicht was.
Ik ben dus na bijna een half uur gestopt. Letterlijk niet om aan te zien.

NIet voor mij, ik ben bij de 4e aflevering afgehaakt. Een 'super' huurmoordenaar die haar DNA overal rondstrooit, een detective die constant een gezichtsuitdrukking heeft alsof ze iets viezigs ruikt en een onverklaarbare obsessie met elkaar, nee. Geen van beide persoonlijkheden had iets interessants of aantrekkelijks voor mij. De enige leuke in deze serie was Kim Bodia, maar die had te weinig schermtijd om de rest goed te maken.

Ik heb trouwens ook nog het boek geprobeerd te lezen, maar dat was ook niet goed. Als je een complex karakter als Orphan X als huurmoordenaar kent, dan is dit gewoon te amateuristisch en te saai voor woorden. Jammer.

Ik wil alleen even zeggen dat er geen enkel aanleiding of bewijs is dat Arthur Miller Marilyn Monroe heeft mishandeld. Ik denk dat je in de war bent met Joe DiMaggio, haar eerdere huwelijkspartner, die ook zelf toegegeven heeft dat hij Marilyn had geslagen. Ook was Arthur Miller geen communist. Hij was alleen erg begaan met maatschappelijke kwesties en voor vrijheid van meningsuiting, iets dat in die tijd (net zoals nu) niet op prijs werd gesteld.

Er zijn boekenkasten volgeschreven over de dood, de vermeende (zelf)moord? van Marilyn Monroe. Want dat het allemaal niet netjes is geweest, dat is wel duidelijk. Een affaire met de president én eentje met zijn broer, de minister van Justitie, dat is niet maatschappelijk aanvaardbaar natuurlijk. Wist Marilyn teveel, of kon ze haar turbulente leven niet meer aan?

Natuurlijk zullen we zeker niet via een documentaire op Netflix het echte, onomstotelijke bewijs zien van wat er allemaal gebeurd is in de avond van 4 augustus 1962. De FBI files zijn verzegeld tot 100 jaar en nog wat na haar dood om er zeker van te zijn dat iedereen die erbij betrokken was dan overleden is. En dan nog... wat is er inmiddels allemaal aan bewijs vernietigd?

Persoonlijk denk ik dat de onderzoeker gelijk heeft in het genuanceerde beeld wat hij schetst. Waarschijnlijk was het een onopzettelijke overdosis. Marilyn was al eens eerder van een overdosis gered, ze had nieuwe pillen, pas een operatie achter de rug, was behoorlijk wat kilo's afgevallen... én ongelukkig vanwege allerlei mislukte affaires. Al met al genoeg factoren die ervoor zorgen dat iemand een extra pilletje wil nemen en dat diens lichaam dat dan niet goed aankan. Tsja, en de klucht die daarna is ontstaan, daar zullen wij dus wel nooit het fijne van te weten komen.

Maar ik vind het toch wel interessant, zo'n documentaire. Vooral als hij niet hijgerig is en er een beetje creatieve vorm gekozen is om dit verhaal te verbeelden. We horen de authentieke stemmen van de geïnterviewden en we zien acteurs die deze teksten in een veelal korrelige, donkere setting naspelen. Dat was best goed gelukt. Ik vond het ook leuk dat er echt wel moeite was gedaan om de wat minder bekende foto's te laten zien. Zij blijft toch misschien wel de mooiste vrouw ooit, dus nieuwe beelden zijn altijd leuk.

Verder was het eigenlijk niet bijzonder. Tot er één scene kwam die mij echt raakte. We zien de overleden Marilyn in haar bed liggen, vergezeld door hele ontroerende muziek (Jocelyn Pook, the Interview). Opeens was alle glitter en glamour weg en lag daar in een rare kale, rommelige slaapkamer een heel eenzaam gestorven iemand. Arme Norma Jean. Maar wat mooi gedaan. Een acht waard.

Arme Winona Ryder. Zo'n getroebleerd bestaan en dan wordt er ook nog zo'n luie, rommelige documentaire over je gemaakt. Er is een actrice uit een heel ver verleden opgetrommeld, haar eerste en meest onbekende regisseur, een New York Times journaliste, iemand die (zo te horen net zo luie en rommelige) biografie heeft geschreven en twee grote fans die een podcast over Winona hebben. Zij doen allemaal net alsof ze Winona kennen, terwijl ze duidelijk niet in haar leven aanwezig zijn. Verder zijn er hier en daar wat clips van interviews. Maar zowel Winona als echte intimi komen niet aan het woord.

Deze vage bekenden lijken de rollen die Winona gespeeld heeft, te verwarren met de persoon Winona. Er zijn namelijk behoorlijk veel uitspraken zoals deze van haar eerste regisseur: "Ik vond het geweldig toen we over zelfdoding spraken, dat Winona het over Romeo en Julia had." Dan volgt een clip waarin dit letterlijk in haar script stond. "Hollywood zag haar als een uitgerancheerde actrice en koos Natalie Portman voor de rol die Winona anders zelf had gekregen", over haar rol in Black Swans. Waarbij even luchtig over het feit wordt gestapt dat Portman een geschoolde ballet danseres was, die in veel dans scenes zelf te zien was en Ryder tien jaar ouder is.
Verder is er veel gegoochel met leeftijden en gebeurtenissen en zijn er veel halve verhalen (zoals het verhaal over hoe Ryder aan haar achternaam kwam).

Maar het ergste is dat de echte 'demons' gewoon niet aan bod komen. Winona heeft in een hele kindonvriendelijke tijd in Hollywood films gemaakt. Haar eerste film was met Corey Haimes en Charlie Sheen, twee acteurs die afschuwelijk zware psychische problemen hebben gehad. Haar eerste relatie was met Johnny Depp, ook al iemand die worstelde met zijn geestelijke gezondheid. Ze heeft met Francis Ford Coppola gewerkt, een regisseur die bekend staat om zijn intimiderend gedrag. Haar prille jeugd heeft ze in een commune gewoond, iets wat ook al niet bekend staat als een gezonde, stabiele omgeving. Maar er wordt alleen gesproken over een incident waarbij zij bijna verdronk en een vechtpartij op school, alsof dat echt de volledige aanleiding is voor een psychiatrische opname.

Kortom, ik vond het niet eens een slechte documentaire, zo eentje met de diepgang en betrouwbaarheid van een Wikipedia artikel. Ik vond het eigenlijk een nare documentaire. Want er wordt niet naar de mens Winona Ryder gekeken. Dit was een documentaire waar duidelijk een waarschuwing bij hoort 'Buiten medeweten en goedkeuring van de hoofdpersoon gemaakt'.

Ik kende Michael Douglas eigenlijk alleen maar als een van dé acteurs van de jaren tachtig/negentig. Hij speelde in elke nieuwe belangrijke film die uitkwam, leek wel. En ik was geen grote fan van hem, dus ik moest hier en daar wel over een drempel heen om sommige van die films te zien. Neem daarbij zijn glamourhuwelijk met een véél jongere vrouw (Catherina Zeta-Jones) en mijn negatieve indruk van hem werd alleen maar groter.

Maar kijk nu eens. Michael blijkt een man te zijn die het niet makkelijk heeft gehad met zijn vader (de beroemde Kirk Douglas). Hij heeft risico's genomen en is niet de (voor hem) gebaande paden gegaan. Dat maakt iemand interessant. Hij blijkt humor te hebben en, nog leuker, geen opgeblazen ego te hebben. Hij kan smakelijk vertellen. En dat huwelijk houdt inmiddels al 25 jaar stand, met een vrouw die openlijk voor haar mentale problemen uit is gekomen, dus dat is toch ook wat minder glamour georiënteerd dan het leek.

Het feit dat deze documentaire door een Franse filmmaker is gemaakt heeft er misschien voor gezorgd dat we wat meer 'de mens' Michael Douglas te zien krijgen en niet alleen maar een bordkartonnen uitsnede van een super acteur. Ik heb in ieder geval een veel positiever en meer genuanceerder beeld van deze man en dat is best een verdienste van deze documentaire.

Soms gebeuren er dingen in de realiteit die zo absurd zijn, dat je ze niet zou geloven als het in een film of boek omschreven stond. De eerste documentaire waarbij ik van mijn stoel viel, was 'The Imposter'. En nu ben ik dol op dit soort documentaires, dus ik heb genoten.

Een student komt helemaal nieuw aan bij de campus van zijn universiteit, maar hij wordt als een oude bekende onthaalt. Wat blijkt? Hij heeft een dubbelganger - een tweelingbroer. Dat verhaal komt in de krant natuurlijk en totaal bizar; er is een derde broer, ze zijn een drieling. Nou ja zeg! Ze komen alledrie van hetzelfde adoptiebureau en natuurlijk zijn zij en hun adoptieouders geschokt dat ze uit elkaar zijn gehaald. Als reden wordt gezegd dat het onmogelijk zou zijn geweest om de drie broers in één gezin onder te brengen. Maar als een journalist zich in deze zaak gaat verdiepen, komt er een hele andere reden aan het licht. Dan blijkt dat 'The Boys from Brazil' helemaal geen vergezocht verhaal was (geschreven door de fantastische Ira Levin, ook bekend van 'Rosemary's daughter' en 'The Stepford Wifes').

De documentaire zelf is niet speciaal, de betrokkenen worden geïnterviewd en er komt allerlei archiefmateriaal aan bod. Maar dat deze situatie echt is gebeurd, ja dat is wel heel bizar. Het is trouwens niet zo dat Yale of het adoptiebureau actief betrokken waren bij het uitvoeren van deze gebeurtenissen, anders dan dat zij een archief - of toeleverancier functie vervuld hebben.

Ik heb ook het boek gelezen en het verhaal is indrukwekkend. Dus de serie leek me mooi. Het boek wordt redelijk goed gevolgd. Ik kon alleen maar niet aan de hoofdrolspeelster wennen die er steeds uit ziet als een bang kind van 16. Met een andere actrice had ik een hoger cijfer gegeven.

Een hele goede documentaire die echt een beetje onder mijn huid ging zitten. Er wordt een goed beeld geschetst van hoe het er in een compleet gesloten gemeenschap aan toe gaat. Ik vond het aangrijpend om de verhalen te zien van drie mensen die om verschillende redenen niet (meer) konden functioneren in deze gemeenschap, terwijl ze zo hun best hebben gedaan. Ze hebben uit deze gevangenis weten te breken, maar die vrijheid heeft ze veel gekost. Heel indrukwekkend.

Goede serie. Ik wist al veel van het leven van Orthodoxe Joden via de tv series Shtisel, Unorthodox en diverse documentaires - zoals One of Us, die stuk voor stuk heel interessant zijn. Hoewel hier niet zoveel wordt uitgelegd (waarom de kleren gescheurd worden bij een begrafenis, de spreuken bij de deurpost worden aangeraakt en gekust, de vrouwen pruiken dragen enz enz) werden alle rituelen goed weergegeven. Maar ook al interesseert je dat niet, de rest van het verhaal vond ik zeker ook de moeite waard.

Deze serie is een mooie mix van soapdrama, mafia film en detective. Het eerstgenoemde is interessant, mooi en soms ontroerend. Het tweede deel is ronduit spannend, met steeds nieuwe verwikkelingen, hoewel het wel een tandje minder had gekund voor mij. Het laatstgenoemde was het slechtste deel. De procureur leek wel een dreinend kind, heel vervelend. En zoals anderen al opmerkten waren de taalwisselingen fantastisch. Vlaams, Jiddisch (Duits), Engels en Frans wisselden elkaar af en alle talen werden goed uitgesproken. Van mij mag er een 2e seizoen komen!

Het begint als een meer dan doorsnee detective, met een Yakuza (lid van de Japanse onderwereld) die in Londen wordt doodgestoken. Eigenlijk is al snel bekend wie de dader is en zijn oudere broer, een Japanse detective, wordt zogenaamd als student uitgewisseld, maar heeft als geheime opdracht zijn broer/de moordenaar weer terug te halen naar Japan. Natúúrlijk heeft de Japanse detective (zeer onderkoeld, maar geweldig gespeeld door Takehiro Hira) een slechte relatie met al zijn familieleden, wat heel erg gaaaap is. Maar ik vind Kelly MacDonald een erg leuke actrice, dus ik heb toch doorgekeken.

En ik werd beloond, want Giri/Haji is een heel originele serie. Na een paar afleveringen was ik kwijt waar ik naar zat te kijken. Een detective? Een coming-of-age drama? Een filmhuis film? Een mafiaverhaal? Een romantische komedie? Giri/Haji combineert al deze elementen moeiteloos in het verhaal. Daardoor gebeurt er veel in elke aflevering. Ook het switchen tussen Tokio en London, en de Engelse en Japanse taal, geeft een extra dimensie. Uiteraard zijn niet alle verhaallijnen daardoor even geslaagd, maar de gelaagdheid die hierdoor ontstaat, vond ik heel bijzonder.

Het was ook bijzonder hoe sommige kunstvormen en symbolieken werden gebruikt. Ik zal daar niet verder op doorgaan, maar ik vond één bepaalde scene hierbij heel ontroerend en indrukwekkend.
Eindelijk weer eens een serie met lef en creativiteit, (niet voor iedereen aantrekkelijk, dat realiseer ik me ook wel) die ik dan ook graag een 9 geef.

Ik maak hier geen vrienden mee, maar ik zie echt niet wat er nou zo geweldig aan deze serie is. Ik heb me weer door een paar afleveringen heen geworsteld, dit is nu de 3e keer dat ik het probeer, maar het is echt niet voor mij. Heel traag, er zijn eigenlijk maar drie hoofdpersonen, de humor is van het slapstick soort, de muziek is niet oké, de mensen zijn saai en karikaturen en de zogenaamde sul van een hoofdpersoon heeft in de 2e aflevering al meer bloed aan zijn handen dan Tony Soprano, de mafiabaas.

Ik ben een grote fan van the Sopranos, de tv-show die baanbrekend was op allerlei vlakken (cinematografisch/bioscoop kwaliteit, de hitmuziek, de verhaallijnen die doorliepen, de personages die zo realistisch waren dat de echte mafia zich zorgen maakte, de anti-held, de gelaagdheid van de personages, de (terugkerende) humor, het gebruik van dromen/fantasie, de verdeling mannen/vrouwen rollen, hoe bijna elk personage karakteristiek was) dus ik weet echt wel wat bijzonder is en niet. Maar Breaking Bad weet mij niet te boeien. Jammer, want ik had graag een superserie erbij geschreven op mijn lijstje.

Als grote fan van de 'Orphan X' boekenreeks van Gregg Hurwitz, weet ik inmiddels precies hoe een goede (huur)moordenaar zijn taak moet uitoefenen. Ik dacht in het begin dat deze film ook die kant op ging, met alle mantra's en uitleg. Orphan X heeft ook van dit soort geboden: "Veronderstel niets" "Heb de controle over je omgeving". Maar al snel bleek dat deze Killer best wel amateuristisch was. Want waarom ging hij bijvoorbeeld pas op het laatste moment zijn geweer in elkaar schroeven? En waarom had hij geen digitale beveiliging bij zijn huis? Nou ja, dat soort dingen dus.

Dus toen dacht ik dat het misschien een parodie was, deze film. Maar dat was ook niet zo, het bleef echt serieus allemaal. Ondertussen zaten er wel steeds goede scenes in de film, zoals een van de beste vechtscenes die ik ooit heb gezien en een ontmoeting met Tilda Swinton - altijd goed. Al met al dus best een boeiende film, ook al bleef het oppervlakkig en is voor mij niet duidelijk wat de makers nu wilden overbrengen over het fenomeen 'huurmoordenaar'. Maar dat is eerlijk gezegd ook best wel verfrissend. Ik heb in ieder geval geen spijt dat ik de film heb uitgekeken.

De bedrieger bedrogen en dan nog een keer. Als deze film niet de kwaliteit van een tv-film had gehad en het plot iets minder onvoorspelbaar voorspelbaar was geweest, dan kon dit best een goede film zijn. Maar helaas...

Zeker vreemd, vooral omdat deze film niet op de tv is geweest.