Reacties

De eerste twee aflevering gezien en dit is weer zo'n typische Netflix show met enorm veel karakters, verwikkelingen, lappen tekst en gewelddadige uitbarstingen - en toch heel saai. Bijna niemand spreekt met een Iers accent (de Amerikaanse R is maar 1 kenmerk) en ook heb ik nog nooit 4 kinderen gezien die minder op elkaar leken. Wel prachtige kostuums natuurlijk en goede muziek, ook typisch Netflix. Maar dat maakt het geheel niet goed genoeg om verder te kijken.

In een niet zo verre toekomst vecht een oudere vrouw voor haar onafhankelijkheid. Ze is mooi, lief, een beetje teruggetrokken en ongebonden - eigenlijk allemaal woorden die ook op deze film van toepassing zijn. Ik heb met redelijk veel plezier naar deze film gekeken. Er zaten mooie natuuropnames in en het acteerspel was dik in orde. Daarbij is Portugees voor mijn oren altijd een feestje om naar te luisteren. Ik vond ook grappig dat ik bij een bepaalde magisch/realistische scene ergens in de verte een stukje van de openingsong van 'Stranger Things' leek te horen.
Alleen begreep ik het einde niet zo goed.

Laat je niet voor de gek houden zoals mij overkwam, dit is geen western in de klassieke zin. Nee, dit is een karakteristieke Jane Campion film met veel onderhuidse dreiging, landschappen waar je in kunt verdrinken en briljante muziek (van Jonny Greenwood, Radiohead). Ik vond het af en toe moeilijk om te kijken, omdat er zo'n tegenstelling is tussen wreedheid en gevoeligheid en je weet niet wat gaat winnen. Hoewel het inderdaad zeker een bioscoopfilm is zoals @jotofilm zegt, was het voor mij fijn om de film af en toe even stil te zetten.

En wat kan ik verder nog zeggen? De acteerprestaties waren subliem. Ook een verdienste van Campion natuurlijk, die haar acteurs tot het beste weet aan te zetten. Een terechte Oscar voor haar! Wie had ooit gedacht dat Benedict Cumberbatch zo bedreigend kon zijn, maar tegelijkertijd ook zo kwetsbaar wat de relatie met zijn broer betreft? Ook leuk om eens een acteurs-echtpaar (Dunst/Plemons) te zien die goed samenwerken in een film.

Wat een rare film. Goed gespeeld, daar niet van, maar ik was gefascineerd door het totale onvermogen van deze mensen om met elkaar te praten, om over hun gevoelens te communiceren. Er gebeuren hele levensveranderende dingen, maar echt niemand benoemt ze. Ontzettend raar. En wat een eenzaamheid daardoor, vreselijk. Er was een zogenaamd happy end, maar als je even doordenkt zie je meteen hoe dat nooit stand kan houden. Qua film klopte alles wel, maar het verhaal vond ik heel verwarrend.

Alle dramatische ingrediënten waren aanwezig en toch kwam het verhaal niet goed uit de verf. Ik had het idee dat er teveel onderwerpen werden aangesneden: #metoo, trauma, schoolshooting, je eigen weg zoeken, authentiek zijn, the American Dream, wraak, laster, familieproblemen, carriere vs trouwen, en nog wat meer. Ik was af en toe behoorlijk de weg kwijt welk probleem nu weer naar voren kwam.

Mila Kunis is een behoorlijke actrice en je kunt zien dat ze deze film belangrijk vindt. Maar ze is nogal beperkt in haar mogelijkheden in deze film, omdat de meer emotionele stukken door haar jongere versie, Chiara Aurelia, worden gespeeld. Dus Kunis is gewoon boos, ingehouden boos, uitgesproken boos en cynisch boos. Wat uiteindelijk nogal saai is. Ik geef de film net voldoende.

Ik begrijp nooit zo goed dat een boek verfilmd wordt, terwijl heel duidelijk is dat men eigenlijk dit boek niet wil verfilmen. Laat Jane Austen toch gewoon met rust als je niets met die tijdsperiode, de gewoonten van toen, de karakters en de setting van doen wilt hebben. Of doe het goed, zoals bij Clueless.

Een grote Amerikaanse flop deze film. Ik weet gewoon niet hoe ik kan omschrijven wat een degradatie dit filmverhaaltje is vergeleken met het prachtige, rijke, boeiende boek van Jane Austen. Een blamage.

Inderdaad nogal vreemd, want zij geeft in deze kleine rol een masterclass 'natuurlijke dialoog/monoloog', iets wat maar weinig acteurs beheersen. Ik heb genoten van haar spel.

Hele, hele trage film. Ik heb hem uitgekeken, maar het was af en toe wel even doorbijten. De acteerprestaties zijn geweldig, Daniel Day Lewis is misschien wel de beste acteur ooit (3 Oscars en alleen Jack Nicholson heeft meer nominaties) en zowel Michelle Pfeifer als Winona Rider hebben natuurlijk ook hun sporen verdiend. De aankleding van zowel de mensen als de interieurs was prachtig. Maar een half uurtje korter was beslist beter geweest.

Als boek misschien mooi, maar als film is het verhaal te miniem. Eén foute situatie die veel invloed heeft, maar omdat er zoveel nadruk ligt op het oorlogsgebeuren en zo weinig op de familieverbanden, werd het voor mij saai. Ik vond de heen en weer in de tijd ook niet goed werken. Acteerprestaties zijn goed, maar hier ook weer: te weinig achtergrond om de karakters echt indringend mee te maken. Een van de zeer weinige films waarbij ik het gevoel heb tijd te hebben verspild.

Het zijn de Gilmore Girls, maar dan in Zuid-Afrika. Ik heb één aflevering gezien en toen wist ik het wel, want ik ben geen Gilmore Girls fan. Maar de taal is baaie leuk. Kijk vooral met de Afrikaanse ondertiteling voor doven aan en geniet van uitdrukkingen als 'deurklokkie lui' (de deurbel gaat). Geweldig.

Zo, wat een indrukwekkende documentaire. Het begint 'onschuldig' met de verhalen hoe mensen bij de Hitlerjugend of de Duitse Meisjesbond (DMB) terecht kwamen. Dat is niet geweest met een intentie om de Nazi filosofie uit te voeren, het waren redenen als: "mijn broer zat erbij, onze leraar indoctrineerde ons, we vonden de uniformen zo mooi, we mochten er dingen doen (sporten) die anders niet mochten." Dan volgt er een stuk over of mensen eigenlijk wel wisten wat er gebeurde in die kampen. En dan blijkt dat vooral het vergassen opgemerkt is en dat men ook wel wist van de vreselijk slechte behandeling van kampgevangenen. Maar niemand zei 'nee', vooral uit angst voor het eigen leven. Net zo goed als de gevangenen nooit in opstand zijn gekomen, zijn de 'goede' Duitsers ook nooit in opstand gekomen.

Eén scene vond ik echt aangrijpend. Een oude SS-er probeert jonge neo-nazis ervan te overtuigen dat ze niet dezelfde fout moeten begaan. En dat lukt niet. Ze verdraaien zijn woorden en willen gewoon niet horen wat hij vanuit zijn eigen ervaring (en schaamte!) te vertellen heeft. Verschrikkelijk, je voelt zijn machteloosheid. Hier zit een oude man die van alles doet om zijn fouten te herstellen door zijn zwarte verleden te laten zien en dan lukt dat niet. Gelukkig eindigt de scene dat hij toch het laatste woord lijkt te hebben.

Helaas is het geen positieve documentaire. Uiteindelijk zijn al deze mensen radertjes in het grote Uitroei-programma van de Nazi's geweest. Maar bijna niemand lijkt zich verantwoordelijk te voelen of zichzelf als dader te zien. En misschien kan dat ook niet bij zulke gruweldaden, die mensen in onmensen heeft veranderd.

Een echte filmhuis film over een onderwerp dat een beetje onderbelicht is. We kennen wel mannelijke alcoholisten uit films en series, maar vrouwen die aan alcohol verslaafd zijn zie je gewoon veel minder. Terwijl de gevolgen voor iedereen even afschuwelijk zijn. Dat komt goed naar voren in deze film. Straalbezopen zijn eist zijn tol. De vrouwen komen stuk voor stuk in situaties die grote gevolgen hebben voor hun verdere leven. Ook komt goed naar voren hoe enorm moeilijk het is om de fles te laten staan, alle hulp en goede voornemens ten spijt.

Ik vond het acteerwerk van de drie hoofdrolspeelsters erg goed. Het is moeilijk om 'dronken' te spelen, ook omdat je nuchter je niet goed kunt herinneren hoe je onder invloed praat en loopt en je dus niet goed uit je eigen ervaring kunt putten. Daarbij kun je niet echt dronken zijn, want dan vergeet je je tekst of praat je te onduidelijk. Maar de actrices spelen alledrie heel overtuigend hun dronken persoon. Wat verder knap is, is dat ze alledrie op een verschillende manier dronken zijn.

Het is natuurlijk geen Hollywood productie waardoor het geluid en de set (vooral het ziekenhuisdecor was echt van bordkarton) soms wel wat te wensen overlaten. En er wordt veel opengelaten (zoals het een echte filmhuisfilm betaamt), wat uiteindelijk een beetje onbevredigend is. Maar al met al een film die toch wel indruk heeft gemaakt. Een 7,5 maar ik rond naar boven af.

Een 6,8 op IMDB, is dat een 'zeldzaam hoge score'? Houd toch eens op met die reclame makerij voor Netflix series.

Boeiende documentaire reeks over het werk van zes case managers bij Slachtofferhulp. Mijn gedachte was vooral "wát een baan!". Want het werk lijkt een samenvoeging van hulpverlener, advocaat, maatschappelijk werker, therapeut, vriend en mediator. Het verwonderde mij dan ook niet dat ergens ter sprake kwam dat de teamleider uitgaat van een gemiddelde arbeidsduur van 7 jaar, dan zijn mensen wel opgebrand.

In de serie volgen we een aantal 'slachtoffers'. Ik zet het tussen aanhalingstekens, want kun je deze sterke en moedige mensen wel als slachtoffer bestempelen? Op de een of andere onvoorstelbare manier weten zij zich staande te houden nadat hun leven verschrikkelijk overhoop is gehaald, door verlies van een dierbare door een gruwelijke misdaad of doordat zijzelf daar slachtoffer van zijn geworden. En de casemanagers steunen ze daarbij. Onvoorwaardelijk (hoewel niet grenzeloos), bij alle mogelijke situaties. Dat is heel bijzonder. Het schijnt dat dit een unieke hulpverlening is in de wereld.

Wat ik persoonlijk lastig vond om te zien, was de haat die sommige slachtoffers hadden ontwikkeld tegen de daders en/of het rechtssysteem. Ik begrijp boosheid, natuurlijk, maar haat en wraak zijn toch een tandje erger, die hebben nooit genoeg. Echt bewonderenswaardig hoe de casemanagers hiermee omgaan. Dat is ook zo mooi aan deze docu, alle facetten worden getoond. Ook dat een van de casemanagers zeven maanden uit de roulatie gaat (weliswaar door privéomstandigheden) krijgen we te zien en hoe zij samen met een van haar cliënten weer de weg terug vindt.

Goede documentaire reeks!

Een erg volledige biografie (drie uur maar liefst) over het turbulente leven van Charlie Sheen. Hij doet een marathon interview in een diner, waarin hij openlijk praat over zijn ups en downs en de chaos in zijn leven. Daarnaast zijn er interviews met naasten, collega's, vrienden en zelfs zijn drugsdealer. Het stereotype draaiboek voor een documentaire eigenlijk. Het geheel wordt verder afgewisseld met clips uit zijn films die de informatie moeten 'kleuren'.

Vooral dit laatste vond ik deze docu naar beneden halen. Als we praten over Charlie in een auto, hoef ik echt geen filmclip te zien van Charlie die in een auto zit. Het maakte ook dat deze docu onnodig lang duurde. Zonder al die kinderachtige clips was deze film vast wel een uur korter geweest, wat meer in de lijn lag van wat passend is. Ik bedoel, de man heeft er af en toe een flink zooitje van gemaakt, maar zo interessant is zijn leven nou ook weer niet dat 3 uur gerechtvaardigd lijkt.

Ik heb de 2 delen wel uitgekeken, dus ik geef een voldoende. Maar daar blijft het bij.

Zo, dat is goed om te weten! Dank je wel

Er gebeurde iets heel raars in deze serie. Tot en met aflevering 3 was dit een goede serie. Spannend, met de juiste mix van politiek, menselijkheid, narigheid en oplossingen, werk en privé enz. Het werd goed gespeeld en de setting was mooi.

En toen, in aflevering 4, bleek er opeens sprake van een Star Trek-achtige 'Time Singularity' te zijn. In de levens van de Britse en Franse premier waren er 1 of 2 dagen voorbij gegaan, terwijl er in de rest van het land, bij de nieuwszenders en het kabinet 3 weken waren verstreken. Héél verwarrend. Een gemaakte deal bestond ook opeens niet meer en rollen waren omgedraaid. Ik begreep er niets meer van. Dus ik ben maar naar mijn eigen tijd teruggekeerd en ben gestopt met kijken.

Het is natuurlijk heel moeilijk om zo'n vol leven (iets wat Xaviera zelf zegt en wat op haar grafsteen moet komen: "she lived a full life") te vangen in een uurtje. Maar waarom moet er dan zo relatief veel tijd opgaan aan een wat eruit ziet als een middelmatig verjaardagsfeest met buren uit een doorsnee nieuwbouwwijk? Met slechte muziek, saaie gasten en zo te zien niet eens lekker eten.

Dat was echt jammer. Xaviera heeft (denk ik) veel gedaan qua emancipatie van vrouwen. Ze was openlijk lesbisch en natuurlijk een zakenvrouw van jewelste in een business die, toen zeker, gedomineerd werd door mannen. Ze was vrolijk, vrij, zonder schaamte en compleet anders - en met een goed verhaal. Nu blijkt dat ze ook een hele kwetsbare kant heeft. Kortom, een volledig mens. Dáár had ik heel graag meer van willen zien.

Echt een filmhuisfilm met lange stiltes, een heel traag verhaal, soms onbegrijpelijke dialogen, (ik ken echt niemand die zo praat, ook niemand van mijn buitenlandse bekenden), heftige - maar onberoerde - emoties, lange natuurscenes en vaak een verrassend plot.

Ik had vandaag wel zin in zo'n film en daarom geef ik een 7.

De synopsis geeft niet zo goed weer waar deze serie om draait. Op IMDB staat:
A dramatization of the life of lesbian trailblazer, voracious learner, and cryptic diarist Anne Lister.
Dat dekt de lading veel beter. Het gaat om een vrouw die we nu een 'butch' zouden noemen, een duidelijk herkenbare homosexuele vrouw. Zij loopt in het Engeland van de 19e eeuw natuurlijk tegen veel problemen op. Ze was bereid om openlijk voor haar liefde uit te komen en ze wilde trouwen met haar grote liefde, maar die durft eigenlijk niet om verschillende redenen.

Ik had het na een seizoen eigenlijk wel gezien. Er was eigenlijk geen karakterontwikkeling en de hoofdpersoon was gewoon een vermoeiend type. Het bleef maar hetzelfde: Anne pushte iedereen, dus ook haar geliefde, die steeds bang en huilerig was. De match voelde ook nogal raar: Anne die een vrouw van de wereld was (ook letterlijk, heel bereisd), heel ervaren, niet bang voor de duivel - en dan zo'n heel jong, trillend, depressief, huilend poppetje. Ook hoe Anne met haar familie omging vond ik moeilijk te duiden.
Kortom, niet echt slecht, maar zeker niet goed. Een voldoende.

Interessant gegeven en goed opgebouwd, deze serie. We zien elke aflevering hoe een personage de situatie rond de ontvoerde huisvader ervaart, wat een beetje vernieuwende manier van een serie maken is. En toch is dit tegelijk wat deze serie minder goed maakt. Doordat we elk personage alleen maar in relatie tot de misdaad te zien krijgen, blijven het platte karakters. Ik dacht eerst dat het kwam doordat er niet zo goed geacteerd werd, maar dat is niet het geval. Alleen hebben de acteurs geen mogelijkheid om een volledig persoon neer te zetten. Elke actie, elke emotie, elke handeling staat in relatie tot die ene situatie van de ontvoerde huisvader (en het vervolg van die ontvoering). En dat beperkt helaas erg.

En weer een reclamepraatje voor een film met nog niet eens een voldoende op IMDB en zelfs een 4,8 op FilmVandaag. Waarom?

Ik had soms het idee dat ik naar een reclamespot voor drank of naar een videoclip zat te kijken. Zo gelikt zag alles eruit. Verder was het totaal ongeloofwaardig en werd er, tot mijn verrassing, best slecht geacteerd. Terwijl er toch niet de minste acteurs meededen; Keanu Reeves, Willem Dafoe en Michael Nyqvist hebben toch allemaal wel hun sporen verdiend. Kortom, prut met een rietje. Maar dan wel eentje met van die gouden franjes eraan.

Wat een zooitje daar in Finland. Er wordt een vrouw vermoord en de politie neemt NIET haar laptop met dreigmails in beslag. Ook gaan ze niet achter een mogelijke indringer aan waar ze de naam van weten. De weduwnaar bezoekt zelf deze indringer en wordt vervolgens neergestoken. En in Finland is het dan schijnbaar zo, dat een arrestatie team eerder bij een slachtoffer is dan de ambulance. Lekker dan.

Tel daarbij op een wederom getraumatiseerde detective die haar oudste dochter verantwoordelijk maakt voor haar jongste, een teamleider die ongeschikt is, beelden en een aftiteling song die copy/paste van the Killing zijn en ik was er wel weer klaar mee na de eerste aflevering.

Wie schrijft toch deze advertenties voor Netflix series? Of via welke kanalen komt FilmVandaag aan deze 'nieuwtjes'? Want een serie met een 4,9 op IMDB en een 5,9 op FilmVandaag, waarin bij bijna elke recensie het afgrijselijk slechte acteerwerk naar voren komt, kan toch niet serieus zó enthousiast onthaald worden?