Reacties

Ik kende Michael Douglas eigenlijk alleen maar als een van dé acteurs van de jaren tachtig/negentig. Hij speelde in elke nieuwe belangrijke film die uitkwam, leek wel. En ik was geen grote fan van hem, dus ik moest hier en daar wel over een drempel heen om sommige van die films te zien. Neem daarbij zijn glamourhuwelijk met een véél jongere vrouw (Catherina Zeta-Jones) en mijn negatieve indruk van hem werd alleen maar groter.

Maar kijk nu eens. Michael blijkt een man te zijn die het niet makkelijk heeft gehad met zijn vader (de beroemde Kirk Douglas). Hij heeft risico's genomen en is niet de (voor hem) gebaande paden gegaan. Dat maakt iemand interessant. Hij blijkt humor te hebben en, nog leuker, geen opgeblazen ego te hebben. Hij kan smakelijk vertellen. En dat huwelijk houdt inmiddels al 25 jaar stand, met een vrouw die openlijk voor haar mentale problemen uit is gekomen, dus dat is toch ook wat minder glamour georiënteerd dan het leek.

Het feit dat deze documentaire door een Franse filmmaker is gemaakt heeft er misschien voor gezorgd dat we wat meer 'de mens' Michael Douglas te zien krijgen en niet alleen maar een bordkartonnen uitsnede van een super acteur. Ik heb in ieder geval een veel positiever en meer genuanceerder beeld van deze man en dat is best een verdienste van deze documentaire.

Soms gebeuren er dingen in de realiteit die zo absurd zijn, dat je ze niet zou geloven als het in een film of boek omschreven stond. De eerste documentaire waarbij ik van mijn stoel viel, was 'The Imposter'. En nu ben ik dol op dit soort documentaires, dus ik heb genoten.

Een student komt helemaal nieuw aan bij de campus van zijn universiteit, maar hij wordt als een oude bekende onthaalt. Wat blijkt? Hij heeft een dubbelganger - een tweelingbroer. Dat verhaal komt in de krant natuurlijk en totaal bizar; er is een derde broer, ze zijn een drieling. Nou ja zeg! Ze komen alledrie van hetzelfde adoptiebureau en natuurlijk zijn zij en hun adoptieouders geschokt dat ze uit elkaar zijn gehaald. Als reden wordt gezegd dat het onmogelijk zou zijn geweest om de drie broers in één gezin onder te brengen. Maar als een journalist zich in deze zaak gaat verdiepen, komt er een hele andere reden aan het licht. Dan blijkt dat 'The Boys from Brazil' helemaal geen vergezocht verhaal was (geschreven door de fantastische Ira Levin, ook bekend van 'Rosemary's daughter' en 'The Stepford Wifes').

De documentaire zelf is niet speciaal, de betrokkenen worden geïnterviewd en er komt allerlei archiefmateriaal aan bod. Maar dat deze situatie echt is gebeurd, ja dat is wel heel bizar. Het is trouwens niet zo dat Yale of het adoptiebureau actief betrokken waren bij het uitvoeren van deze gebeurtenissen, anders dan dat zij een archief - of toeleverancier functie vervuld hebben.

Ik heb ook het boek gelezen en het verhaal is indrukwekkend. Dus de serie leek me mooi. Het boek wordt redelijk goed gevolgd. Ik kon alleen maar niet aan de hoofdrolspeelster wennen die er steeds uit ziet als een bang kind van 16. Met een andere actrice had ik een hoger cijfer gegeven.

Een hele goede documentaire die echt een beetje onder mijn huid ging zitten. Er wordt een goed beeld geschetst van hoe het er in een compleet gesloten gemeenschap aan toe gaat. Ik vond het aangrijpend om de verhalen te zien van drie mensen die om verschillende redenen niet (meer) konden functioneren in deze gemeenschap, terwijl ze zo hun best hebben gedaan. Ze hebben uit deze gevangenis weten te breken, maar die vrijheid heeft ze veel gekost. Heel indrukwekkend.

Goede serie. Ik wist al veel van het leven van Orthodoxe Joden via de tv series Shtisel, Unorthodox en diverse documentaires - zoals One of Us, die stuk voor stuk heel interessant zijn. Hoewel hier niet zoveel wordt uitgelegd (waarom de kleren gescheurd worden bij een begrafenis, de spreuken bij de deurpost worden aangeraakt en gekust, de vrouwen pruiken dragen enz enz) werden alle rituelen goed weergegeven. Maar ook al interesseert je dat niet, de rest van het verhaal vond ik zeker ook de moeite waard.

Deze serie is een mooie mix van soapdrama, mafia film en detective. Het eerstgenoemde is interessant, mooi en soms ontroerend. Het tweede deel is ronduit spannend, met steeds nieuwe verwikkelingen, hoewel het wel een tandje minder had gekund voor mij. Het laatstgenoemde was het slechtste deel. De procureur leek wel een dreinend kind, heel vervelend. En zoals anderen al opmerkten waren de taalwisselingen fantastisch. Vlaams, Jiddisch (Duits), Engels en Frans wisselden elkaar af en alle talen werden goed uitgesproken. Van mij mag er een 2e seizoen komen!

Het begint als een meer dan doorsnee detective, met een Yakuza (lid van de Japanse onderwereld) die in Londen wordt doodgestoken. Eigenlijk is al snel bekend wie de dader is en zijn oudere broer, een Japanse detective, wordt zogenaamd als student uitgewisseld, maar heeft als geheime opdracht zijn broer/de moordenaar weer terug te halen naar Japan. Natúúrlijk heeft de Japanse detective (zeer onderkoeld, maar geweldig gespeeld door Takehiro Hira) een slechte relatie met al zijn familieleden, wat heel erg gaaaap is. Maar ik vind Kelly MacDonald een erg leuke actrice, dus ik heb toch doorgekeken.

En ik werd beloond, want Giri/Haji is een heel originele serie. Na een paar afleveringen was ik kwijt waar ik naar zat te kijken. Een detective? Een coming-of-age drama? Een filmhuis film? Een mafiaverhaal? Een romantische komedie? Giri/Haji combineert al deze elementen moeiteloos in het verhaal. Daardoor gebeurt er veel in elke aflevering. Ook het switchen tussen Tokio en London, en de Engelse en Japanse taal, geeft een extra dimensie. Uiteraard zijn niet alle verhaallijnen daardoor even geslaagd, maar de gelaagdheid die hierdoor ontstaat, vond ik heel bijzonder.

Het was ook bijzonder hoe sommige kunstvormen en symbolieken werden gebruikt. Ik zal daar niet verder op doorgaan, maar ik vond één bepaalde scene hierbij heel ontroerend en indrukwekkend.
Eindelijk weer eens een serie met lef en creativiteit, (niet voor iedereen aantrekkelijk, dat realiseer ik me ook wel) die ik dan ook graag een 9 geef.

Ik maak hier geen vrienden mee, maar ik zie echt niet wat er nou zo geweldig aan deze serie is. Ik heb me weer door een paar afleveringen heen geworsteld, dit is nu de 3e keer dat ik het probeer, maar het is echt niet voor mij. Heel traag, er zijn eigenlijk maar drie hoofdpersonen, de humor is van het slapstick soort, de muziek is niet oké, de mensen zijn saai en karikaturen en de zogenaamde sul van een hoofdpersoon heeft in de 2e aflevering al meer bloed aan zijn handen dan Tony Soprano, de mafiabaas.

Ik ben een grote fan van the Sopranos, de tv-show die baanbrekend was op allerlei vlakken (cinematografisch/bioscoop kwaliteit, de hitmuziek, de verhaallijnen die doorliepen, de personages die zo realistisch waren dat de echte mafia zich zorgen maakte, de anti-held, de gelaagdheid van de personages, de (terugkerende) humor, het gebruik van dromen/fantasie, de verdeling mannen/vrouwen rollen, hoe bijna elk personage karakteristiek was) dus ik weet echt wel wat bijzonder is en niet. Maar Breaking Bad weet mij niet te boeien. Jammer, want ik had graag een superserie erbij geschreven op mijn lijstje.

Als grote fan van de 'Orphan X' boekenreeks van Gregg Hurwitz, weet ik inmiddels precies hoe een goede (huur)moordenaar zijn taak moet uitoefenen. Ik dacht in het begin dat deze film ook die kant op ging, met alle mantra's en uitleg. Orphan X heeft ook van dit soort geboden: "Veronderstel niets" "Heb de controle over je omgeving". Maar al snel bleek dat deze Killer best wel amateuristisch was. Want waarom ging hij bijvoorbeeld pas op het laatste moment zijn geweer in elkaar schroeven? En waarom had hij geen digitale beveiliging bij zijn huis? Nou ja, dat soort dingen dus.

Dus toen dacht ik dat het misschien een parodie was, deze film. Maar dat was ook niet zo, het bleef echt serieus allemaal. Ondertussen zaten er wel steeds goede scenes in de film, zoals een van de beste vechtscenes die ik ooit heb gezien en een ontmoeting met Tilda Swinton - altijd goed. Al met al dus best een boeiende film, ook al bleef het oppervlakkig en is voor mij niet duidelijk wat de makers nu wilden overbrengen over het fenomeen 'huurmoordenaar'. Maar dat is eerlijk gezegd ook best wel verfrissend. Ik heb in ieder geval geen spijt dat ik de film heb uitgekeken.

De bedrieger bedrogen en dan nog een keer. Als deze film niet de kwaliteit van een tv-film had gehad en het plot iets minder onvoorspelbaar voorspelbaar was geweest, dan kon dit best een goede film zijn. Maar helaas...

Zeker vreemd, vooral omdat deze film niet op de tv is geweest.

Een film waarin ruimte is voor een ieder om zelf invulling te geven aan de betekenis van bepaalde situaties. Het verhaal is (of wordt) duidelijk, daar is geen misverstand over mogelijk. Maar niet alles wordt voorgekauwd, er is ruimte voor de kijker om met diens eigen verhaal en diens eigen emoties kleur te geven aan allerlei reacties en gebeurtenissen. Dat maakt deze film bijzonder.

Verder een diep menselijk verhaal, fan-tas-tisch geacteerd met een terechte Oscar voor Casey Affleck.

Zo'n beetje de saaiste Scandinavische crimi die ik tot nu toe gezien heb. Ik houd wel van een rustig tempo en ik houd ook wel van realistische series (dus geen superhelden gedoe), maar bij deze serie waren die onderdelen dus gewoon saai. Daarbij kwamen toch wel weer alle clichés om de hoek kijken (de geobsedeerde rechercheur die niet in staat is persoonlijke relaties te onderhouden, de vervelende verslaggeefster, de oplossing die net komt voordat de zaak gesloten wordt - gaap gaap gaap). Een kleine zeven, meer kan ik er niet van maken.

Gedegen detective film. Naar ware gebeurtenissen en dat zie je ook, het is een realistische film. Geen verassingen of plot twists, maar het verhaal van een moord, de toedracht en het speurwerk naar de dader(s). Goed geacteerd.

Wat een doffe ellende laat deze korte documentaire zien. Complete gevangenschap zonder in de gevangenis te zitten, zo kan het leven van Benazir wel omschreven worden. Hij lacht met zijn vrouw, dat is zijn enige lichtpuntje. Hij heeft hoop, maar die wordt geboycot. Vooral door het idee dat wie voor een dubbeltje geboren is, nooit een kwartje kan worden. En dan blijkt dat hij uiteindelijk de voor de hand liggende weg op is gaan.
Een deprimerende film met geacteerd aandoende scenes uit het echte leven. Deed mij weer beseffen: het is toch wel een krankzinnig voorrecht als je wiegje in Nederland stond.

Nee, deze films ken ik niet en ze zijn helaas niet op Netflix beschikbaar zie ik. Ik heb inmiddels wel het boek van deze serie van Jussi Addler- Olsen. Ik ben er net in begonnen, dus ik kan daar nog niet zoveel over zeggen. Wel dat er volgens mij meer humor in de serie zit.
Wellicht ligt het ideaal in het midden, 6 afleveringen van 45 minuten, zo'n 4,5 uur. Want het verhaal zelf (de ontvoering met de achterliggende reden en het speurwerk) is eerlijk gezegd ook niet zo interessant. Juist al die extra's maken het een goede serie.

Ik weet niet waarom er maar een 6.2 op IMDB staat voor deze film, waarin een stel enorme krachtpatsers van acteurs meedoen. Al Pacino zet een personage neer, zoals alleen hij dat kan (een snufje neurose met een schepje ADHD, maar ook met een wolkje kwetsbaarheid en een lepeltje super-charme). Matthew Mc Conaughy geeft geweldig tegenspel en René Russo speelt ook de sterren van de hemel in een rol waar zij goed in is - omhoog gevallen trailer trash.

Het verhaal is misschien niet wereldschokkend, maar er zijn zeker genoeg momenten en invalshoeken die het interessant en zelfs spannend maken. Ik vind het echt een leuke en goede film en geef dan ook een 8.

Gaat dat zien, echt een leuke serie. Een beetje te lang, met een beetje teveel film muziek en een beetje teveel karakters die uit een Harry Potter serie lijken te zijn weggelopen, maar de hoofdrolspeler Matthew Goode is geweldig en maakt veel goed. Zijn onbehouwen gedrag (en parkeer talent hahaha) zijn verfrissend, zonder dat hij een karikatuur wordt. Ook zijn mysterieuze Syrische sidekick Alexej Manvelov weet zijn personage goed neer te zetten.
Ik heb een paar keer hardop gelachen en ik houd ook erg van het Schotse accent, dus dat zijn nog meer pluspunten.
Graag een tweede seizoen! Met wat minder uitweidingen en een iets sterkere cast overall, geef ik dan graag een 9.

Ik heb de serie in 1 ruk uitgekeken. Maar ik ben er een nogal dubbel over. Want moeten we nu echt geloven dat een kind dat zo verward en gewetenloos is, dat duidelijk een psychiatrische aandoening heeft, zo wordt geboren? Paps en mams vinden allebei dat ze goede ouders zijn geweest, de school is ook in geen enkel opzicht schuldig - en dat is het dan?

Ik vond het tot en met de 3e aflevering echt een hele goede miniserie en toen zakte het met de laatste aflevering als een plumpudding in elkaar, omdat de vragen die er toe doen, genegeerd werden. En ook de one-take werd een obstakel in deze aflevering, want de autorit duurde gewoon te lang. Jammer, ik zit hier met een kater.

De 100% komt van 5 critics reviews die allemaal niet laaiend enthousiast waren. Ik zag vijvoorbeeld dat 1 review al 3/5 gaf, dus hoe kan het dan 100% zijn? Het lijkt me dat er een foutje is gemaakt bij Rotten Tomatoes.

Ik weet niet hoe bijzonder deze film in 1970 was - ik kan hem alleen maar naar de huidige maatstaven beoordelen. En dan is het een hele simpele film. Dat kan soms overrompelend geweldig en indrukwekkend zijn (Perfect Days vond ik een 10), maar dat vond ik niet van deze film.

Een nogal brallerige architect raakt betrokken bij een auto ongeluk. We zien de tijd vlak voor het ongeluk en flitsen van zijn leven (en het ongeluk een paar keer vanuit verschillende hoeken en snelheden gefilmd). Ik zag eigenlijk niet zoveel indrukwekkends in zijn leven. Zijn ex-vrouw, zoon, huis, boot, 1e ontmoeting met zijn huidige geliefde, dat waren zo'n beetje de dingen die voorbij kwamen. Het enige spannende element is dat hij een brief aan zijn geliefde heeft geschreven en krijgt ze die boodschap wel of niet?

Ik vind Romy Schneider een prachtige vrouw en ik ben dol op jaren '60 en de Franse taal, dus ik heb de film wel uitgekeken. Waarbij ik me verwonderde over hoe iedereen constant aan het roken was. Echt niet meer voor te stellen in deze tijd. En misschien is dat ook wel het probleem met deze film, hij doet erg gedateerd aan - maar dan niet op een goede manier. Een zesje dus.

Om de een of andere reden had ik deze film nooit gezien, terwijl ik er wel goede dingen over hoorde. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet zo heel veel aan vond. Natuurlijk, het is een film van de Coen Brothers, dus er zit goede satire in. Maar het tempo lag wel heel laag. Echt heel laag. Met eindeloos lange country en folk liedjes en George Clooney die steeds heel raar met zijn ogen deed. Er zitten een paar goede running gags in, maar niet genoeg om er meer dan een zes voor te geven.

Ik weet niet veel van de Katholieke Kerk en ook zeker niet van Pausen, maar ik vond dit gewoon een prachtige film over twee mannen die reflecteren op hun leven en huidige positie. Fenomenaal geacteerd. Zowel Anthony Hopkins als Jonathan Price lijken alleen maar beter en beter te worden als acteur. Zij kunnen een kwetsbaarheid weergeven die ronduit ontroerend is. Echt heel bijzonder.

Maar ook het camerawerk vond ik geweldig in deze film. We kijken regelmatig 'over de schouder van', wat een heel intiem effect geeft. Of we komen tegelijk met het personage een kamer binnen, wat verbinding geeft. De muziek - en vooral ook de afwezigheid daarvan - weerspiegelt de emoties goed. En de humor natuurlijk. Als de nieuwgekozen Paus een soort bontmanteltje aan zou moeten trekken, zegt hij: "Nee, bedankt, Carnaval is voorbij."

Het verhaal zelf is net iets te licht om een 9 te rechtvaardigen, maar deze film is wat mij betreft een hele dikke 8.

Simone Signoret kreeg een Oscar voor haar spel in deze film (beste vrouwelijke hoofdrol) en dat is wat mij betreft terecht. Zij lijkt de enige levende, ademende, voelende mens te zijn in dit verder van bordkarton gemaakte drama. Het verhaal biedt veel mogelijkheden, maar alle personages worden zo oppervlakkig geschetst dat er bijna sprake is van een boeketreeks drama. Bijna, want Signoret maakt deze film dus draaglijk. Daarom geef ik net een voldoende.

Het lijkt wel alsof ze allerlei succes-ingrediënten van andere series in een blender hebben gedaan en daar kwam dan deze serie uit. Er zit veel 'The Killing' in (geobsedeerde detective, alleenstaande moeder met hulp van grootouder, moeizame samenwerking met collega, stronteigenwijs), maar ook een beetje 'True Detective' (natuursymboliek) en zelfs een vleugje 'Homeland' met muren vol met foto's en verwijzingen. Waardoor ik vaak het idee had van "waar heb ik dit eerder gezien?". Maar goed, het gaat om alle succes-ingrediënten, dus dat werkt wel. Ik heb in ieder geval alle afleveringen gekeken en dat is positief. Ik heb naar boven afgerond en ben op een 7 uitgekomen.

Regelmatig als de beste Vietnamfilm genoemd en niet zonder reden. Sommige scenes zijn zo indrukwekkend dat ik ze zo weer voor me zie. De muziek is hartverscheurend mooi en 'the thousand yard stare' zal ik ook niet vergeten. En wat een sterrencast!