Reacties

De film wordt helemaal niet hoog aangeschreven door kenners. Dit is gewoon weer een promo praatje op FilmVandaag.
"De film wordt helemaal goedgekeurd door kijkers" met een 6.6 op IMDB.

Deze documentaire serie liet mij weer eens zien hoe enorm goed en realistisch 'The Sopranos' was. De schimmige bijeenkomsten, de afrekeningen, de geheimtaal, de telefoontaps en het kat-en-muis-spel met de FBI, het kwam allemaal terug in deze documentaire serie. Dat vond ik mooi om te zien.

Maar als documentaire vond ik deze serie minder geslaagd. Er waren weer heel veel betrokkenen in een passend decor gezet (aan tafel in een diner, achter een bureau, zogenaamd aan het werk) die allemaal een minuscuul stukje van het verhaal vertelde. Daardoor vond ik het veel te rommelig en incompleet. Ook twijfelde ik aan het waarheidsgehalte van sommige verhalen. Zo is er bijvoorbeeld altijd littekenweefsel na een derdegraads verbranding en dat was hier niet zichtbaar. Daarbij werd het succes van de FBI ook behoorlijk overdreven. Maar goed, ik heb alle afleveringen uitgekeken, dus daarom een voldoende.

Jeetje, wat een aangrijpende film. Hoofdrolspelers Sofie Gråbøl en Mikael Birkkjær laten heel goed zien hoe het is om opgesloten te zitten op een eigen eiland van verdriet, waar niemand ze kan bereiken. Maar ze kunnen ook elkaar niet bereiken. Want helemaal niemand kan hun persoonlijke verdriet begrijpen of is veilig genoeg om het aan te kunnen raken. En als het verdriet zó groot is dat er geen enkele manier is om het te uiten... - dan kunnen er rare dingen gebeuren.

Ik vind Sophie Gråbøl een geweldige actrice. Ze is één van de weinigen die mij aan het meehuilen krijgt (net zoals Emma Thompson bijvoorbeeld). Ook het samenspel met Mikael Birkkjær is goed. Het is nu de 3e keer dat ik ze samen zie en het werkt tussen ze. Mooie film die indruk maakte.

Goede crimi. Zoals vaak is seizoen 2 minder goed dan seizoen 1, maar dan nog is deze serie echt een ruime voldoende. Ik wist niet dat IJsland zulk indrukwekkend natuurschoon heeft, omdat ik veelal geisers en vulkaanlandschap heb gezien. Maar er blijken ook groene heuvels (bergen?) en prachtige fjorden te zijn. Goed gedaan, VVV IJsland.
Ik vond de hoofdpersonages sympathiek - en een leuke mix van knullig en scherpzinnig. Een beetje Fargo achtig. Vooral Ólafur Darri Ólafsson, de hoofdrechercheur, was leuk om naar te kijken. Ik houd daar wel van, zo'n beer van een vent waarbij koffiebekers tot maatje eierdopje verminderen en je verwacht dat elke stoel waar hij op gaat zitten, een luide kraak laat horen. Ik vond alleen beide seizoenen te lang duren. Tien afleveringen waren te veel, beide verhalen hadden beter in 8 episodes verteld kunnen worden. Maar ik heb me goed vermaakt.

Ik vraag me af wat iemand als Hans Christiaan Andersen van de huidige mogelijkheden bij de verfilming van sprookjes zou vinden. Ik werd in ieder geval weggeblazen door hoe onvoorstelbaar prachtig het er allemaal uitziet. Alleen al daarom is deze film de moeite waard.

Een hele goede psychologische thriller. Vol met vertrouwde Deense gezichten (zij hebben een kleine acteurspool, net zoals Nederland) en met (wederom) een glansrol voor Sophie Grabel (vooral bekend van The Killing).

Een vader wordt door zijn dochter aangeklaagd voor sexueel misbruik. En wij, de kijkers, weten het gewoon niet. Is het wel of niet gebeurd? Uiteindelijk komt de waarheid boven tafel, maar daar gaan wel heftige gebeurtenissen en emoties aan vooraf. Een film over verraad en (on)schuld. Ik zat af en toe op het puntje van mijn stoel. Goede film!

Een nogal sensatiebeluste documentaire over de BTK killer en o ja, zijn dochter doet ook nog mee. Er waren wel stukjes van haar verhaal, maar toen na een uur de BTK killer eindelijk gearresteerd was, konden we eerst wat meer over haar horen. Hoewel, het ging nog steeds over hoe het haar voornaamste identiteit is om de dochter van haar vader te zijn. Pas de laatste minuten bleek dat zij zich eindelijk wat meer los van haar vader is gaan ontwikkelen, nadat ze zelf kennis had gemaakt met het monster in hem tijdens een interview.
Een typisch Amerikaanse documentaire met nauwelijks diepgang en de typische interview stijl en visualisaties. Ik was er niet erg van onder de indruk.

Ik kijk veel en graag naar filmhuis films, maar deze film voelde té artsy voor mij. Het openingsshot van 4 minuten, waarin absoluut niets gebeurt behalve zeepsop dat over een vloer gaat, dat werd gewoon een beetje raar. Er hoeft voor mij echt geen waanzinnige actie in een film te zijn, maar dit... Ook het zwart-wit vond ik vervelend. Ik heb echt nog nooit een film gezien die beter was door niet in kleur te zijn.

Dus Roma en ik begonnen al een beetje wankel. En dat bleef zo. Sommige scenes waren ontroerend en prachtig, maar andere waren er niet voor het verhaal van de film, maar omdat regisseur/schrijver Alfonso Cuarón die beelden of die gebeurtenissen graag in de film wilde hebben. En dan moest het verhaal er met de oren bijgesleept worden leek wel. Ook de Symboliek met een hoofdletter was iets teveel aanwezig. En aan het einde gebeurde het weer, ik zat gewoon naar een foto met geluid te kijken! Geen topper wat mij betreft.

Absurdistische film over het verschil in werkhouding van een Belgische werkneemster in Japan. Zij denkt dat praten een oplossing is, terwijl het in dit Japanse bedrijf alleen om het voorkomen van gezichtsverlies gaat. Op zich wel grappig, maar omdat het zó absurdistisch is, werd het een beetje vermoeiend.

Zo'n sterrencast moet toch wel iets kunnen beroeren zou je denken. Maar helaas, ik ben na een uur afgehaakt omdat het me gewoon geen ruk meer interesseerde wat er met deze mensen ging gebeuren. Toen ik op IMDB ging kijken of ik iets gemist had (want ja, zo'n sterrencast) bleek dat best wel wat krantenrecensenten moeite hadden met het kunnen inleven of geraakt worden door de personages.

Misschien ligt het aan het feit dat dit duidelijk een adaptatie van een toneelstuk is. Het is eigenlijk geen film. Soms lukt het goed om die vertaling te maken (zoals bij Dangerous Liasons of Carnage), maar in dit geval bleef het een toneelstuk. Jammer, want het onderwerp is interessant.

Lastig dat je geen 0,5 score kunt geven, want ik heb net een 7 gegeven aan een film die eigenlijk een 7,5 was en nu geef ik weer een 7 terwijl dit een 6,5 is.
Want dit is gewoon een fijne feel-good movie met een sterrencast die het ook best goed doet. Het is alleen heel jammer dat er niet een klein beetje meer originaliteit in zat. De man die niet wil trouwen, maar aan het einde dat toch wel wil, de vrouw die de mond gesnoerd wordt doordat hij haar kust en dan opeens is alles goed. Het is niet zo dat iedereen met zijn geliefde de zonsondergang tegemoet rijdt, maar het is wel heel erg cliché helaas.

Behoorlijk stomende film met meesterlijk acteerwerk. Javier Bardem en Penelope Cruz werden verliefd tijdens het maken van deze film, Scarlett Johansson kan echt wel 'sex on legs' spelen en Woody Allen weet gewoon zijn acteurs tot grote hoogten te stimuleren, dus de acteervonken vliegen er vanaf.
Het verhaal... ja ach, dat is niet heel origineel of pakkend. Maar de tegenstelling in karakters en vooral de intensiteit maken deze film de moeite waard.

Fantastisch leuke film met waanzinnig goed acteerwerk. Het verhaal is leuk en vlot en misschien een beetje voorspelbaar, maar omdat iedereen zó goed acteert maakt dat niet uit, want zo moet het ook gaan bij deze personages.
De synopsis gaat over het 1e deel van de film, maar later ontwikkelt zich een situatie waardoor alles veel gecompliceerder wordt. Dat maakt deze film boeiend. De personages blijven wie zij oorspronkelijk zijn en dat klopt gewoon.

Een beetje zoals een verhaal van Griet op de Beeck, de Vlaamse schrijfster. Alleen weet die haar personages veel meer diepgang te geven, wat hier nogal aan ontbrak. Misschien is het de manier van praten, of de expressie, maar zowel Chris Lomme als Jo de Meyere wisten mij niet helemaal het verhaal in te trekken. Dus geen goede film, maar wel ruim voldoende om uit te kijken.

Wat kun je hierover zeggen? Briljant, super grappig maar ook sentimenteel en zelfs spannend. Iedereen speelt een typetje maar op zo'n manier dat je van ze gaat houden. Met stip de beste Vlaamse serie ooit.

Een hele leuke serie, ik heb erg gelachen om de absurde humor en om de geweldige letterlijke vertaling vanuit het Engels.

Na een half uur was ik er wel klaar mee. Niet grappig, niet romantisch en zó over the top dat een geweldig leuke actrice als Jennifer Coolidge gewoon irritant werd. Kerri Russel deed haar stinkende best, maar had geen schijn van kans met dit script.
Het enige dat ik heel leuk vond, was dat 2 acteurs ook in andere Jane Austen adapties hebben gespeeld. Namelijk Rupert Vansittart in Pride en Prejudice (1995) in dezelfde rol: een echtgenoot die alleen in eten geinteresseerd is en JJ Feild in Northanger Abbey (2007).

Een mix van kostuumdrama, Disney film en wat IMDB zo mooi verhullend 'steamy romance' noemt. Dat was wel even wennen, want er kloppen sommige dingen echt niet met de tijd waarin dit speelt -zo zijn er bijvoorbeeld geen butlers. Ook de kleurrijke cast is niet realistisch. Maar na 2 afleveringen begreep ik dat ik naar een soort sprookje keek, met echt prachtige aankleding van interieurs, eten, bloemen en kostuums (vooral de kostuums zijn een genot om naar te kijken - de term 'prachtig' is zwak uitgedrukt). Seizoen 1 en 2 had ik regelmatig het gevoel dat de hoofdrolspelers eigenlijk Disney prinsen en prinsessen waren, zo uit de animatiefilms Frozen of Rapunzel gestapt. Mierzoet, maar toch met een (humoristische) bite, ik heb ervan genoten.

Jammergenoeg was seizoen 3 een tegenvaller. Er kon niet nog een zelfde verhaallijn zijn, dat was logisch. Maar helaas kwam er niet veel soeps voor in de plaats. Teveel politiek correct gewauwel, onsmakelijke 'steamy' scenes en middelmatig acteerwerk vergeleken bij S 1 en 2. Mijn puntentelling is: S1 een 8,5, S2 een 8 en S3 een 7.

Dit is nu hoe een boekverfilming hoort te zijn. Echt fantastisch! Alle acteurs ZIJN het personage dat ze spelen, zonder uitzondering. Er zijn gelukkig geen aanpassingen gedaan, zo wordt Ben gespeeld door Max Lewis, een acteur met het syndroom van Down. Het einde van de film is anders dan die in het boek, maar vond ik niet erg. Het had namelijk op allebei de manieren kunnen eindigen.
Er is ooit over Patricia Highsmith gezegd dat zij schrijft over mensen zoals een spin over vliegen zou schrijven en dat is precies het gevoel dat ik krijg bij Judy Dench en Cate Blanchett.

Ik ben vrouw en niet gelovig, dus deze documentaire staat ver van mij af. Ik heb 'm ook twee keer moeten kijken. De 1e keer al mopperend en veroordelend ("hoe kun je nou de halve wereldbevolking buiten sluiten en wat een poppenkast") en de 2e keer kon ik er echt naar kijken. Toen ontdekte ik dat het leven als monnik eigenlijk heel zwaar is. Zij geloven dat zij hun ziel moeten reinigen en zo de mensen uit de seculiere wereld tot voorbeeld te kunnen zijn. Hun gedachten moeten daarvoor zo zuiver mogelijk zijn en daarom zijn er dus geen vrouwen toegestaan.

De documentaire legt weinig uit. Er komen een paar personen aan het woord, maar zij vertellen kort over hun persoonlijke geschiedenis, of hun levensomstandigheden. Hoe zij tot hun keuze zijn gekomen, welke strubbelingen en zegeningen zij ervaren, dat komen we niet te weten. Ook hun functie, persoonlijke geloof (er schijnen er drie verschillende congregaties te wonen) en de geschiedenis van het eiland wordt niet verteld. Dat vond ik wel jammer. Ik had deze knappe mannen met hun woeste baarden en zwarte jurken graag beter leren kennen.

De documentaire volgt een paar Christelijke feestdagen en de inwijding van een nieuwe broeder. Wat een pracht en praal! Overal gouden afbeeldingen en enorme kroonluchters met grote kaarsen, met het karakteristieke gezang en prachtige gewaden. Dat vond ik erg indrukwekkend.
Het was uiteindelijk interessant om een kijkje te nemen op Athos, alleen ben ik met meer vragen achtergebleven dan met antwoorden.

Een zesdelige serie die het fenomeen 'sekteleider' behandeld, door de kenmerken te laten zien en die te koppelen aan een bepaalde sekteleider. Achtereenvolgens worden de afleveringen aan Charles Manson, Jim Jones, Jamie Gomez, Marshall Applewhite, Shoko Asahara en Sun Myung Moon gewijd. De 1e aflevering was nog wel grappig, met een soort ironie over welke trucs de sekteleiders toepassen, maar dat ging bij mij in afschuw over toen werd verteld aan welke pijn zij hun volgelingen blootstellen. De afleveringen bevatten verder allemaal animaties die de tekst verhelderen en de teksten worden door Peter Dinklage (bekend van Game of Thrones) verteld.

Toch heb ik niet het idee dat ik veel wijzer ben geworden. Daarvoor verschillen de sektes teveel misschien. Ik heb zelf veel meer geleerd door documentaires als Holy Hell (over Jamie Gomez) en Wild Wild Country (over Baghwan).

De site is heel fijn, maar die Netflix reclames waarbij series/films die net een zesje halen tot 'buitengewoon de moeite waard' en 'zat op het puntje van mijn stoel' worden verklaard, vind ik ook irritant. Het nieuws hier is gewoon niet serieus te nemen.

Ingewikkelde film en dan niet positief bedoeld. Het begint al met het zwart-wit, waarom? Ik vond het niets toevoegen. En dan het acteren, dat soms buitengewoon goed was en soms tenenkrommend slecht. Ik vroeg me verschillende keren af of ik nog eigenlijk wel geïnteresseerd was in de hoofdpersonen. Dus ik heb hier en daar ook een stukje doorgespoeld, want ze waren soms wel héél kinderachtig bezig. Ik bedoel, zijn er echt nog mensen die vadertje en moedertje spelen na hun 10e?
Ik las op IMDB dat deze film geen script had en eigenlijk vooral door improvisatie tot stand is gekomen. Dat is bewonderenswaardig, maar misschien toch ook wel een zwakte. Nou ja, een voldoende.

Goede, indrukwekkende film. De heen en weer tussen familie, geloof en liefde wordt goed weergegeven. Met grote slingerbewegingen kiest de hoofdrolspeelster dan weer voor het ene en dan voor het andere. Wat heel begrijpelijk is, aangezien er geen enkele optie is die echt goed past bij wat zij wil - namelijk géén keuze hoeven maken.

Er wordt goed gespeeld, de dialogen zijn natuurlijk en de beelden en muziek zijn prima. Het geheel komt over als een tv-film en mist dus wel bepaalde kwaliteit. Dus net geen goed (8) maar zeker een ruim voldoende.

Ik verwar zeker Iers niet met Schots. Ik heb 6 zomers lang in Ierland doorgebracht, had veel Ierse vrienden (zowel in Dublin als in County Monaghan en Galway) en ken het accent dus echt goed. Amerikaans is veel makkelijker te imiteren dan Iers. De Amerikaanse R is overgenomen uit het Iers, maar de zangerigheid en de uitspraak van bepaalde klinkers ontbreekt. Niamh Mc Cormack, die Ellen Cochrane speelt, is Ierse en dat kun je goed horen.