Reacties

Zo, dat is goed om te weten! Dank je wel

Er gebeurde iets heel raars in deze serie. Tot en met aflevering 3 was dit een goede serie. Spannend, met de juiste mix van politiek, menselijkheid, narigheid en oplossingen, werk en privé enz. Het werd goed gespeeld en de setting was mooi.

En toen, in aflevering 4, bleek er opeens sprake van een Star Trek-achtige 'Time Singularity' te zijn. In de levens van de Britse en Franse premier waren er 1 of 2 dagen voorbij gegaan, terwijl er in de rest van het land, bij de nieuwszenders en het kabinet 3 weken waren verstreken. Héél verwarrend. Een gemaakte deal bestond ook opeens niet meer en rollen waren omgedraaid. Ik begreep er niets meer van. Dus ik ben maar naar mijn eigen tijd teruggekeerd en ben gestopt met kijken.

Het is natuurlijk heel moeilijk om zo'n vol leven (iets wat Xaviera zelf zegt en wat op haar grafsteen moet komen: "she lived a full life") te vangen in een uurtje. Maar waarom moet er dan zo relatief veel tijd opgaan aan een wat eruit ziet als een middelmatig verjaardagsfeest met buren uit een doorsnee nieuwbouwwijk? Met slechte muziek, saaie gasten en zo te zien niet eens lekker eten.

Dat was echt jammer. Xaviera heeft (denk ik) veel gedaan qua emancipatie van vrouwen. Ze was openlijk lesbisch en natuurlijk een zakenvrouw van jewelste in een business die, toen zeker, gedomineerd werd door mannen. Ze was vrolijk, vrij, zonder schaamte en compleet anders - en met een goed verhaal. Nu blijkt dat ze ook een hele kwetsbare kant heeft. Kortom, een volledig mens. Dáár had ik heel graag meer van willen zien.

Echt een filmhuisfilm met lange stiltes, een heel traag verhaal, soms onbegrijpelijke dialogen, (ik ken echt niemand die zo praat, ook niemand van mijn buitenlandse bekenden), heftige - maar onberoerde - emoties, lange natuurscenes en vaak een verrassend plot.

Ik had vandaag wel zin in zo'n film en daarom geef ik een 7.

De synopsis geeft niet zo goed weer waar deze serie om draait. Op IMDB staat:
A dramatization of the life of lesbian trailblazer, voracious learner, and cryptic diarist Anne Lister.
Dat dekt de lading veel beter. Het gaat om een vrouw die we nu een 'butch' zouden noemen, een duidelijk herkenbare homosexuele vrouw. Zij loopt in het Engeland van de 19e eeuw natuurlijk tegen veel problemen op. Ze was bereid om openlijk voor haar liefde uit te komen en ze wilde trouwen met haar grote liefde, maar die durft eigenlijk niet om verschillende redenen.

Ik had het na een seizoen eigenlijk wel gezien. Er was eigenlijk geen karakterontwikkeling en de hoofdpersoon was gewoon een vermoeiend type. Het bleef maar hetzelfde: Anne pushte iedereen, dus ook haar geliefde, die steeds bang en huilerig was. De match voelde ook nogal raar: Anne die een vrouw van de wereld was (ook letterlijk, heel bereisd), heel ervaren, niet bang voor de duivel - en dan zo'n heel jong, trillend, depressief, huilend poppetje. Ook hoe Anne met haar familie omging vond ik moeilijk te duiden.
Kortom, niet echt slecht, maar zeker niet goed. Een voldoende.

Interessant gegeven en goed opgebouwd, deze serie. We zien elke aflevering hoe een personage de situatie rond de ontvoerde huisvader ervaart, wat een beetje vernieuwende manier van een serie maken is. En toch is dit tegelijk wat deze serie minder goed maakt. Doordat we elk personage alleen maar in relatie tot de misdaad te zien krijgen, blijven het platte karakters. Ik dacht eerst dat het kwam doordat er niet zo goed geacteerd werd, maar dat is niet het geval. Alleen hebben de acteurs geen mogelijkheid om een volledig persoon neer te zetten. Elke actie, elke emotie, elke handeling staat in relatie tot die ene situatie van de ontvoerde huisvader (en het vervolg van die ontvoering). En dat beperkt helaas erg.

En weer een reclamepraatje voor een film met nog niet eens een voldoende op IMDB en zelfs een 4,8 op FilmVandaag. Waarom?

Ik had soms het idee dat ik naar een reclamespot voor drank of naar een videoclip zat te kijken. Zo gelikt zag alles eruit. Verder was het totaal ongeloofwaardig en werd er, tot mijn verrassing, best slecht geacteerd. Terwijl er toch niet de minste acteurs meededen; Keanu Reeves, Willem Dafoe en Michael Nyqvist hebben toch allemaal wel hun sporen verdiend. Kortom, prut met een rietje. Maar dan wel eentje met van die gouden franjes eraan.

Wat een zooitje daar in Finland. Er wordt een vrouw vermoord en de politie neemt NIET haar laptop met dreigmails in beslag. Ook gaan ze niet achter een mogelijke indringer aan waar ze de naam van weten. De weduwnaar bezoekt zelf deze indringer en wordt vervolgens neergestoken. En in Finland is het dan schijnbaar zo, dat een arrestatie team eerder bij een slachtoffer is dan de ambulance. Lekker dan.

Tel daarbij op een wederom getraumatiseerde detective die haar oudste dochter verantwoordelijk maakt voor haar jongste, een teamleider die ongeschikt is, beelden en een aftiteling song die copy/paste van the Killing zijn en ik was er wel weer klaar mee na de eerste aflevering.

Wie schrijft toch deze advertenties voor Netflix series? Of via welke kanalen komt FilmVandaag aan deze 'nieuwtjes'? Want een serie met een 4,9 op IMDB en een 5,9 op FilmVandaag, waarin bij bijna elke recensie het afgrijselijk slechte acteerwerk naar voren komt, kan toch niet serieus zó enthousiast onthaald worden?

Het had alles in zich om een goed verhaal te zijn, maar door compleet ongeloofwaardige situaties is men jammerlijk gefaald. Ik heb medelijden met Richard E. Grant, want hij acteert op zijn toppen. Het voelt bijna als minachting van het publiek hoe een onmogelijke situatie als geloofwaardig wordt gepresenteerd. Ik leg bij de spoiler uit hoe het zit.

Een soort kloon van The Godfather, maar dan zonder alles wat The Godfather zo goed maakt. Heel rommelig, veel te veel personages zonder herkenbare achtergrond, geen inleiding hoe dingen werken in de mafia, teveel corrupte politie - ik had geen idee van het wie wat waar en waarom in deze film. En dan heb ik het nog niet eens over het vreselijk slechte geluid. Voetstappen die klonken als kanonschoten, harde muziek die abrupt ophield en duidelijk ingesproken stemmen. Soms kan dat camp zijn en grappig, maar hier was het gewoon vervelend. Geen aanrader.

IMDB score = 7. Film Vandaag score = 6.9 Het zit toch wel heel dichtbij elkaar.

Zo, dat was zonde van mijn tijd! Toen ik de beschrijving las, moest ik meteen denken aan 'Tales of the Unexpected', de tv-serie uit de jaren 80. Elke aflevering werd ingeleid door Roald Dahl himself, gezeten in een grote oorfauteuil bij een knappend haardvuur. En dan volgde een verhaal dat alleen maar door Roald geschreven kon zijn, met een onvoorstelbare twist aan het eind of gewoon iets bijzonders.

Dus beloofde wat moois te worden, zeker toen ik de sterrencast zag (Ralph Fiennes, Benedict Cumberbatch, Dev Patel, en Ben Kingsley). Maar wat heb je aan een sterrencast als ze alleen tekst voorlezen? En wat heb je aan een verhaal uit een ver en exotisch land als er een bordkartonnen decor is? Dan lees ik liever zelf het verhaal, dan kan ik er van alles bij fantaseren en heb ik ook niet die vreselijke muziek op de achtergrond. Gewoon een flop dit.

Fan-tas-ti-sche serie. Moeder van de moderne tv-serie met doorlopende verhaallijnen, een mix van werk en privé en realistisch - 'roll call' wordt echt gedaan, er waren stukkende typemachines en detectives die niet hard konden rennen. En dan de acteurs. Het was moeilijk te geloven dat ze acteurs waren. Sommige waren over de top natuurlijk, zoals Belker (grrrrr) en sergeant Phil Esterhaus, de Casanova. Maar dat was ook de kracht van de serie, elk personage was duidelijk herkenbaar en stond voor een archetype. Waarbij niemand helemaal serieus werd genomen, er was bij iedereen sprake van (zelf)spot. Zelfs met captain Frank Furillo werd door Joyce Davenport en een miezerige bende aanvoerder regelmatig de draak gestoken. Deze vorm van humor bij een tv-serie (een politieserie nota bene!) was ook nieuw. Maar er waren ook echte problemen, zoals alcoholisme, racisme en eenzaamheid.

Vanaf de eerste uitzending in Nederland in 1981 zat ik aan de buis gekluisterd. Ik was 15 en het was het mooiste en beste wat ik ooit had gezien. En ook later heb ik er echt van genoten. Ik heb toen het fenomeen 'dvd' uitkwam, twee series geïmporteerd uit de VS en daar heb ik met plezier naar gekeken. Ik ben fan!

Ik vond het best lastig om tot een cijfer te komen. Aparte film, geen doorsnee ridder-, konings-, of oorlogsverhaal. Er is ruimte voor emotie en er wordt rustig naar het plot toegewerkt. Goede acteerprestatie van Timothée Chalamet. De aankleding is fantastisch met weinig clichés (geen dwarsfluit gejank of halfblote vrouwen in de pub), wat het gevoel geeft alsof je een echt kijkje in de middeleeuwen krijgt.

Maar daartegenover staat dat een simpel verhaal in een film van bijna 2,5 uur wordt verteld. Het gaat er soms echt heeeeeel traag aan toe. Het is ook niet duidelijk wat Johnny Depp heeft betaald voor een rol voor zijn dochter, maar de scènes met haar zijn echt tranentrekkend slecht. En de voorspelbaarheid was ook wel een probleem. Ik zag al van kilometers ver aankomen wie de goeden en de slechten waren en wat er zou gebeuren met ze. Zonder dat ik ook maar iets van het verhaal van Henry V wist.

Ik geef een 7.

Natuurlijk minder goed dan het eerste deel, al was het alleen maar dat het verrassingseffect dat de sullige Robert Mc Cay in een onvoorstelbare moordmachine verandert, hier ontbreekt. Maar evengoed nog steeds een prima vervolg. Vooral het einde duurde een beetje te lang voor mij (ik vind lange achtervolgingen of vechtscenes nogal saai), maar toch een dikke 7.

Een van de films (samen met Jason Bourne) die de inspiratie vormde voor de romanreeks Orphan X. Een door de overheid getrainde assissin die uit het programma is gestapt en zijn vaardigheden nu ten goede inzet. Een man die alles doet en ook kan om de slechteriken een lesje te leren. Smullen!

Fijne verrassing was de song "Guts over Fear" van Eminem en Sia op het einde. Heel vaak meegeblerd in de auto, terwijl ik dus geen idee had dat het uit deze film kwam.

Indringende documentaire, die echt afschuwelijke misstanden in de Amerikaanse Particuliere Jeugdzorg aan de kaak stelt, om vervolgens als een nachtkaars uit te gaan. Kinderen die echt gemarteld worden, in condities leven die vreselijk zijn en voor het leven getraumatiseerd zijn, we zien en horen precies hoe en wat er gebeurd is. Ook wordt besproken hoe de ouders voorgelogen en gemanipuleerd zijn, waarbij tevens de fraude van geldstromen (subsidies) wordt geschetst. En de schuldigen worden met naam en toenaam genoemd.
Maar in de VS is men machteloos om dit te stoppen. Heel frustrerend.

De Hollywood versie van een filmhuis film, over buitenbeentjes die gedwongen de kerst met elkaar moeten doorbrengen. Zo'n 'iedereen heeft een verhaal' film, waarbij mensen het beste uit zichzelf proberen te halen. Maar het blijft allemaal nogal aan de oppervlakte. En of er nu iemand was die een karakterontwikkeling heeft doorgemaakt???

Maar goed, het kabbelt gezellig voort, er zijn wat leuke momenten, er is ook een gezellige soundtrack en er wordt niet slecht geacteerd - alhoewel ik Paul Giamatti echt wel eens sterker heb gezien (in Billions bijvoorbeeld!). Een echte 7 film.

Ik dacht eerst dat de hertogin van Alba, een vrouw bekend om haar door plastische chirurgie mismaakte gezicht, meespeelde, maar dat bleek een net zo mismaakte Italiaanse actrice te zijn. Dit was erg afleidend. Daarbij kwam dat de rest van de cast ook zeer middelmatig acteerden, waardoor er geen tegenwicht was.
Ik ben dus na bijna een half uur gestopt. Letterlijk niet om aan te zien.

NIet voor mij, ik ben bij de 4e aflevering afgehaakt. Een 'super' huurmoordenaar die haar DNA overal rondstrooit, een detective die constant een gezichtsuitdrukking heeft alsof ze iets viezigs ruikt en een onverklaarbare obsessie met elkaar, nee. Geen van beide persoonlijkheden had iets interessants of aantrekkelijks voor mij. De enige leuke in deze serie was Kim Bodia, maar die had te weinig schermtijd om de rest goed te maken.

Ik heb trouwens ook nog het boek geprobeerd te lezen, maar dat was ook niet goed. Als je een complex karakter als Orphan X als huurmoordenaar kent, dan is dit gewoon te amateuristisch en te saai voor woorden. Jammer.

Ik wil alleen even zeggen dat er geen enkel aanleiding of bewijs is dat Arthur Miller Marilyn Monroe heeft mishandeld. Ik denk dat je in de war bent met Joe DiMaggio, haar eerdere huwelijkspartner, die ook zelf toegegeven heeft dat hij Marilyn had geslagen. Ook was Arthur Miller geen communist. Hij was alleen erg begaan met maatschappelijke kwesties en voor vrijheid van meningsuiting, iets dat in die tijd (net zoals nu) niet op prijs werd gesteld.

Er zijn boekenkasten volgeschreven over de dood, de vermeende (zelf)moord? van Marilyn Monroe. Want dat het allemaal niet netjes is geweest, dat is wel duidelijk. Een affaire met de president én eentje met zijn broer, de minister van Justitie, dat is niet maatschappelijk aanvaardbaar natuurlijk. Wist Marilyn teveel, of kon ze haar turbulente leven niet meer aan?

Natuurlijk zullen we zeker niet via een documentaire op Netflix het echte, onomstotelijke bewijs zien van wat er allemaal gebeurd is in de avond van 4 augustus 1962. De FBI files zijn verzegeld tot 100 jaar en nog wat na haar dood om er zeker van te zijn dat iedereen die erbij betrokken was dan overleden is. En dan nog... wat is er inmiddels allemaal aan bewijs vernietigd?

Persoonlijk denk ik dat de onderzoeker gelijk heeft in het genuanceerde beeld wat hij schetst. Waarschijnlijk was het een onopzettelijke overdosis. Marilyn was al eens eerder van een overdosis gered, ze had nieuwe pillen, pas een operatie achter de rug, was behoorlijk wat kilo's afgevallen... én ongelukkig vanwege allerlei mislukte affaires. Al met al genoeg factoren die ervoor zorgen dat iemand een extra pilletje wil nemen en dat diens lichaam dat dan niet goed aankan. Tsja, en de klucht die daarna is ontstaan, daar zullen wij dus wel nooit het fijne van te weten komen.

Maar ik vind het toch wel interessant, zo'n documentaire. Vooral als hij niet hijgerig is en er een beetje creatieve vorm gekozen is om dit verhaal te verbeelden. We horen de authentieke stemmen van de geïnterviewden en we zien acteurs die deze teksten in een veelal korrelige, donkere setting naspelen. Dat was best goed gelukt. Ik vond het ook leuk dat er echt wel moeite was gedaan om de wat minder bekende foto's te laten zien. Zij blijft toch misschien wel de mooiste vrouw ooit, dus nieuwe beelden zijn altijd leuk.

Verder was het eigenlijk niet bijzonder. Tot er één scene kwam die mij echt raakte. We zien de overleden Marilyn in haar bed liggen, vergezeld door hele ontroerende muziek (Jocelyn Pook, the Interview). Opeens was alle glitter en glamour weg en lag daar in een rare kale, rommelige slaapkamer een heel eenzaam gestorven iemand. Arme Norma Jean. Maar wat mooi gedaan. Een acht waard.

Arme Winona Ryder. Zo'n getroebleerd bestaan en dan wordt er ook nog zo'n luie, rommelige documentaire over je gemaakt. Er is een actrice uit een heel ver verleden opgetrommeld, haar eerste en meest onbekende regisseur, een New York Times journaliste, iemand die (zo te horen net zo luie en rommelige) biografie heeft geschreven en twee grote fans die een podcast over Winona hebben. Zij doen allemaal net alsof ze Winona kennen, terwijl ze duidelijk niet in haar leven aanwezig zijn. Verder zijn er hier en daar wat clips van interviews. Maar zowel Winona als echte intimi komen niet aan het woord.

Deze vage bekenden lijken de rollen die Winona gespeeld heeft, te verwarren met de persoon Winona. Er zijn namelijk behoorlijk veel uitspraken zoals deze van haar eerste regisseur: "Ik vond het geweldig toen we over zelfdoding spraken, dat Winona het over Romeo en Julia had." Dan volgt een clip waarin dit letterlijk in haar script stond. "Hollywood zag haar als een uitgerancheerde actrice en koos Natalie Portman voor de rol die Winona anders zelf had gekregen", over haar rol in Black Swans. Waarbij even luchtig over het feit wordt gestapt dat Portman een geschoolde ballet danseres was, die in veel dans scenes zelf te zien was en Ryder tien jaar ouder is.
Verder is er veel gegoochel met leeftijden en gebeurtenissen en zijn er veel halve verhalen (zoals het verhaal over hoe Ryder aan haar achternaam kwam).

Maar het ergste is dat de echte 'demons' gewoon niet aan bod komen. Winona heeft in een hele kindonvriendelijke tijd in Hollywood films gemaakt. Haar eerste film was met Corey Haimes en Charlie Sheen, twee acteurs die afschuwelijk zware psychische problemen hebben gehad. Haar eerste relatie was met Johnny Depp, ook al iemand die worstelde met zijn geestelijke gezondheid. Ze heeft met Francis Ford Coppola gewerkt, een regisseur die bekend staat om zijn intimiderend gedrag. Haar prille jeugd heeft ze in een commune gewoond, iets wat ook al niet bekend staat als een gezonde, stabiele omgeving. Maar er wordt alleen gesproken over een incident waarbij zij bijna verdronk en een vechtpartij op school, alsof dat echt de volledige aanleiding is voor een psychiatrische opname.

Kortom, ik vond het niet eens een slechte documentaire, zo eentje met de diepgang en betrouwbaarheid van een Wikipedia artikel. Ik vond het eigenlijk een nare documentaire. Want er wordt niet naar de mens Winona Ryder gekeken. Dit was een documentaire waar duidelijk een waarschuwing bij hoort 'Buiten medeweten en goedkeuring van de hoofdpersoon gemaakt'.