Reacties

Ik weet niet zo goed waarom ik deze serie een 7 waard vind en geen 8. Want er zijn heel veel ingrediënten aanwezig om het tot een echt goede serie te maken. Maar ergens komt het tekort. En ik heb erover nagedacht, maar waar precies dat 'ergens' is, weet ik dus niet.

Het verhaal is goed. Er zijn veel plotwendingen die ervoor zorgen dat het niet saai wordt. Sommige scenes zijn bijna bruut realistisch en maken indruk. De karakters zijn niet óf goed, óf slecht. Iedereen heeft een gelaagdheid die maakt dat ze kwetsbaar zijn. De acteerprestaties zijn prima. Zo ook de locaties, de camera voering, de muziek...

Maar toch heb ik een aflevering overgeslagen omdat ik het te traag vond. Daarbij werden de karakters steeds minder sympathiek. En het geheel werd minder overtuigend. De zoete wraak werd steeds uitgesteld en bleek uiteindelijk ook niet zoet genoeg.

Realistisch en genuanceerd, zeker. Maar echt goede 'meeleef' cinema, nee dat niet.

De serie ken ik niet, dus daar kan ik niets over zeggen. Maar wel over de informatie in je reactie. Inmiddels is namelijk al heel lang duidelijk dat overmatig geweld van bepaalde bevolkingsgroepen met een achtergestelde economische situatie te maken heeft en niet met huidskleur.

Wat is Sofia Helin toch een geweldige actrice! Ik heb haar nu in drie series gezien en elke keer speelt ze weer een heel ander karakter, maar altijd compleet geloofwaardig. Deze keer is ze een getraumatiseerde rechercheur die een oude zaak oplost.

Ik heb wat recensies gelezen op IMDB, want ik was wel benieuwd naar het waarom van de relatief lage score. Daar komt vooral uit dat er teveel verhaallijnen zijn en het einde niet voldoet. Ik herken dat zelf niet. Er zijn inderdaad veel verhaallijnen, maar omdat het gewoon goed in elkaar zit, vond ik dat zeker niet storend. Juist wel leuk in dit geval om van zoveel betrokkenen wat achtergrondinformatie mee te krijgen. En ik vond het einde ook prima. Er blijft nog iets over voor een eventueel 2e seizoen, maar de hoofdzaken zijn afgerond.

De acteerprestaties vond ik uitzonderlijk hoog, het camera werk was afwisselend en de natuuropnames waren soms adembenemend mooi (altijd meegenomen, zo'n bonus). Als ander pluspunt was Sofia regelmatig aan het (glim)lachen, wat leuk was omdat ze dat in die andere rollen bijna niet hoefde te doen. Ze heeft een mooi gebit ;-) Het was alleen jammer dat er maar 6 afleveringen waren.

Fijn om weer eens een goede Nederlandse serie te zien, vooral ook omdat niet de superbekende koppen voorbij komen. Niet ten nadele van Georgina Verbaan, Barry Atsma en Jeroen van Koningsbrugge, maar het is ook wel eens leuk om eens wat andere acteurs te zien spelen. En dat is zeker het geval bij Swanenburg. Een aantal goede acteurs was echt 'nieuw' voor mij.

Het verhaal gaat om een kernfamilie bestaande uit: vader, moeder, 4 kinderen en 3 kleinkinderen. Het wordt steeds vanuit enkele van de hoofdpersonen belicht. Dus we zien een paar afleveringen vanuit de oudste zoon, daarna van één van de dochters enz. Dat vond ik leuk bedacht. Sommige scenes zie je daarom wel 3 of 4 keer, maar omdat er steeds een ander stukje van het verhaal door de betreffende hoofdpersoon wordt uitgelicht, is dat toch boeiend.

De karakters zijn mooi gelaagd, ieder hoofdpersoon heeft een 'verhaal' en dat is van invloed op zijn/haar gedrag. Het zijn daardoor geen goede of slechte mensen, iedereen heeft zijn kwetsbaarheden en doet zijn best.

Maar, helaas, zoals zo vaak was het einde echt flauw. Jeetje, wat is dat toch regelmatig een probleem. Je hebt 29 afleveringen meegeleefd, de spanning is mooi opgebouwd, je hebt je verdiept in de karakters en dan in die laatste aflevering stort het als een kaartenhuis in elkaar, moet het vlug-vlug worden opgelost en gebeuren er totaal ongeloofwaardige dingen.
Toch maken de 29 afleveringen dat ik graag meer van dit soort series wil zien!

Leuke, onderhoudende film die in het begin veel Woody Allen trekjes vertoond. Sommige dialogen konden zo uit zijn films komen en de jazzmuziek riep ook zijn sfeer op. Maar later krijgt de film toch een eigen karakter.

De hoofdrolspeelster is heel innemend en mooi. We volgen haar tijdens twee belangrijke liefdesrelaties. Verder lijkt ze vast te zitten in haar leven. Ze is een gesjeesde student en gestrand in een baantje bij een boekenwinkel. Ze wil geen kinderen en lijkt verder ook geen ambities te hebben. Haar partners zijn het belangrijkste in haar leven. Totdat ze geconfronteerd wordt met de eindigheid van het leven en haar eigen geluk uiteindelijk zoekt.

Heel mooi gefilmd, goed gespeeld en herkenbare situaties. Maar een tikkeltje saai omdat de reden voor haar keuzes nogal onderbelicht blijft.

Een erg ambivalente film wat mij betreft. De assistente gaat met vermoedens van seksuele intimidatie naar de HRM manager (die een soort bezemkast als kantoor heeft, wat ook wel tekenend is voor zijn functie binnen de organisatie), maar kan natuurlijk haar vermoedens niet hard maken en lijkt daardoor gedwongen het spel maar mee te spelen.

De vraag die in de lucht blijft hangen is wat de assistent motiveert om naar HRM te gaan. Ze zegt omdat ze bezorgd is om de jonge, nieuwe assistente (die een rendez-vous met de baas heeft in een hotel), maar waarom heeft ze het meisje dan niet gewaarschuwd? En waarom komt ze nu in actie als er een rivale voor de assistent functie is? Ook maakt ze geen melding van dingen die met haar gebeuren, het uitfoeteren van haar baas bijvoorbeeld. Dit maakt het verhaal voor mij niet sterk.

Daarbij komt dat de assistent de hele film door alleen maar diep ongelukkig is en mij daardoor ook een beetje op de zenuwen ging werken. Zij zag eruit als een überslachtoffer, iemand met een verkrampte houding, een van afkeer vertrokken mond en opwellende tranen. Dat was ergens ook niet zo raar, want wat een totaal ongezellige boel was het op haar werk. Ik heb geen een grapje of iets sociaals kunnen ontdekken. Als ik haar was, had ik bij de eerste uitfoetersessie van mijn baas ontslag genomen. Ik vond dat persoonlijk eigenlijk veel erger dan zijn gerollebol.

Eeuwig jammer dat er maar twee seizoenen zijn van deze serie. Hij was een beetje traag, maar eigenlijk paste dat heel goed bij het tijdsbeeld en het moeten uitvinden van een nieuwe wetenschap. Ik zal de vertolking van Edmund Kemper niet snel vergeten, echt kippenvel bij de dreiging die deze lobbes uitstraalde.

Fantastische serie met een enorme hoeveelheid gekonkel en gemanipuleer in de politiek. Ster voor mij is Kevin Spacey. Ik vind hem een van de beste acteurs ooit. Maar ook anderen spelen echt de sterren van de hemel. Het is heel jammer dat er allerlei beschuldigingen waren waardoor Spacey de serie niet meer kon afmaken. Ik heb het laatste seizoen dan ook niet gekeken. Het ging mij om het personage van Frank Underwood en de wisselwerking met zijn vrouw Claire en niet om haar.

Heel herkenbaar! Ik vond dat met het 'brave huisvader' deel, de humor hoe langer hoe meer verdween. Het werd allemaal eng serieus. Dus ik ben ook gestopt (na 4 seizoenen).

Het meest fantastische en bijzondere aan Star Trek is het optimisme dat de serie uitstraalt. Een toekomst met nauwelijks problemen op de Aarde - geen ziektes, geen oorlogen, geen honger, geen verslaving, geen milieu problemen. Daarbij zijn de heersende principes ook prachtig: respect voor iedereen.
Maar gelukkig zijn er buiten de Aarde nog genoeg zaken op te lossen en Captain Kirk met zijn crew gaan daar helemaal voor. Natuurlijk hebben de karakters niet zoveel diepgang en is elke ruimtebewoner een mens in een kostuum met veel make-up, maar dat mag de pret niet drukken. De verhaallijnen zijn vaak onderhoudend en hier en daar is er zelfs een aflevering die indruk maakt.

Indrukwekkende en beklemmende film, die eigenlijk uit twee delen bestaat. Bij het laatste deel begrijp je hoe enorm veel aanpassing het leven in de 'Room' heeft gevraagd, maar ook hoe overzichtelijk dat leven was. Een film die mij deed nadenken over het begrip 'vrijheid'. Fantastisch geacteerd met een Oscar voor Brie Larson.

Ik ben na twee seizoenen opgehouden. Waar ik bij 'Elixer' teveel verhaallijnen zag, zijn er hier eigenlijk te weinig. Er zijn constant dezelfde drie hoofdrolspelers in beeld, dezelfde twee huizen, hetzelfde politiebureau, kortom dezelfde locaties (waaronder mijn basisschool, dat was wel leuk). Jacob Derwig draagt zelfs dezelfde jas vanaf seizoen 1 tot seizoen 3 afl. 1! En waar het in het begin ook nog wel grappig was, het gegeven dat een door en door brave belastingambtenaar verstrikt raakt in het criminele milieu, verdwijnt die humor nogal snel. Dan blijkt dat de belastingman een dysfunctioneel gezin heeft en een raar soort relaties met vrouwen heeft. Kortom, het wordt saai en de karakters worden er niet sympathieker op.

Ik ben halverwege aflevering 4 en ik houd het (even) voor gezien. Het lukt me niet om goed in het verhaal te komen, het is niet meeslepend genoeg voor mij. Waarschijnlijk komt dat omdat er teveel verhaallijnen zijn. Hoewel de plot wel voorspelbaar en duidelijk is vanaf aflevering 1, zijn er zoveel zijwegen (en locaties!) dat niets echt de aandacht krijgt die het verdient. Er zijn verschillende familietoestanden, corruptie, wetenschappelijke ontdekkingen, mentale aandoeningen, rijkdom/jetsetleven, criminaliteit, rouw en nog veel meer.

De personages zijn daarbij niet gelaagd en daardoor oninteressant. Hannah Verboom is een soort superwoman, ze weet overal een oplossing voor, weet iedereen mee te krijgen, zegt altijd net het juiste, maar is daarbij zo emotieloos dat ze ronduit saai is. Haar moeder is een kreng, haar vader een egoist, haar jongere broer een zieligerd en haar zoon moet ASS hebben, maar vertoont eigenlijk geen van de symptomen (hij is flexibel, aardig, schuwt geen lichaamscontact, maakt makkelijk vrienden, voelt zich overal thuis enz). Het meest interessant is haar oudere broer die van alles doet dat niet door de beugel kan, maar die heeft relatief weinig speeltijd. Een andere opmerking is dat ik de combi vader en zoon Derwig een beetje teveel vind. Ze hebben dezelfde stem, intonatie en gezichtsuitdrukking en dat is prima voor 1 acteur, maar 2 is dus teveel.

Het is jammer, want Elixer had de betere Nederlandse versie van Succession kunnen zijn. Maar daarvoor had het minstens een volwaardig seizoen aan afleveringen moeten hebben in plaats van de 8 afleveringen nu.

Goed geacteerd en een mooie verhaallijn van hoe de twee zussen verschillen. Ik vond het leuk dat ik de ene keer de ene zus beter begreep en de andere keer weer de andere zus.
Wat ik echt vreselijk vond, was het mismaakte gezicht van Stockard Channing. Dat leidde mij zo af, ik moest sommige stukjes gewoon terug spoelen om het verhaal te kunnen volgen. Wat is dat toch voor afschuwelijke gekte dat mensen zich zo toetakelen om er 'jong' uit te zien?

Wat is zo'n religieuze sekte toch een gevangenis, vreselijk. Ik vind het altijd onvoorstelbaar moedig en knap als mensen daaruit weten te ontsnappen. Want ze zijn a-l-l-e-s kwijt, niet alleen hun levensovertuiging, maar ook hun identiteit, hun naasten, familie, vrienden en veel tijdbesteding. Dat vond ik erg knap weergegeven in deze film. En ik vond het eerlijk gezegd ook erg bad ass (stoer) van de EO om dit uit te zenden.

Er was al een einde van de serie, en dat was al een overwegend happy end, dus deze special was wat mij betreft compleet overbodig. Anderhalf uur om nog een extra stelletje te formeren en gedoe over een aanstaand kleinkind, terwijl deze verhaallijn natuurlijk niet kan worden uitgewerkt, nee dank u.

Voor mij hoeven dit soort kerstspecials niet. Ik vond ze in Downton Abbey ook altijd overbodig. Maar als ik het als een extra lange aflevering van de serie ziet, dan is het oké.

Ik heb de afgelopen tijd deze serie in een ruk uitgekeken. Helemaal geweldig, echt een fijne tegenhanger van alle Amerikaanse soaps en series. Een mooie mix van mannnen- en vrouwenrollen en dat zie je niet zo vaak. Het tempo ligt best wel laag, maar dat is dus prima. Een aantal karakters zijn heel herkenbaar en dat is de kracht van deze serie. Zo kwam mijn ex-schoonzusje voorbij, en een paar collega's. Maar ook de tieners lieten herkenbare situaties zien. Mijn favoriet was Merel. Ik vond haar karakter het meest gelaagd en het meest interessant. De aflevering van haar strubbels met de overgang zal ik niet snel vergeten, het was gewoon cabaret - komedie met een boodschap.

Het grootste minpunt vond ik de 'preken' die de grootouders in de serie afstaken. Ik houd niet van 'doe dit en doe dat' en zeker niet van mensen die het in het echte leven (hier in de serie) het ook niet zo geweldig doen. Maar de muziek was heerlijk. Drie nummers van Skunk Anansie, dat hoor je bijna nooit.
Mijn score is tussen een 8 en een 9, maar omdat Roos Ouwehand ooit een tijdje mijn buurvrouw is geweest rond ik naar boven af.

Jeetje, wat een geweldige serie! Tenenkrommend en hartverwarmend zijn de situaties die Roy Dames laat zien. De vrienden zijn allemaal op hun eigen manier heel erg kleurrijk. Ze worstelen allemaal om aan de goede kant van de wet te blijven, terwijl je gewoon al weet dat uiteindelijk alles zal mislukken, omdat ze zichzelf in de weg zitten. Maar nooit door hun fout natúúrlijk.

Roy is wel en niet onderdeel van de vriendenclub en dat geeft een speciaal sfeertje. Hij heeft de foute vrienden in zijn hart gesloten en daardoor heb ik dat misschien ook wel.

Ik ben een grote fan van de docuserie 'Foute vrienden' van Roy Dames. Ik heb daar enorm van genoten, wat een kleurrijke gasten! Dus ik was behoorlijk enthousiast toen ik zag dat er een nieuwe docuserie van deze regisseur was.

In deze serie zien we hoe het verder is gegaan met een stel vrouwen die 25 jaar geleden op de Keileweg prostitutie bedreven. Ze waren jong en verslaafd aan harddrugs en om aan geld te komen, verkochten zij hun lichaam op de Keileweg in Rotterdam. Dat was een speciale gedoogzone tot de sluiting in 1999, zo'n 25 jaar geleden.

Roy heeft min of meer op verzoek deze serie gemaakt. Eén vrouw leek het een mooi idee om te kijken hoe het haar lotgenoten is vergaan. Dat blijkt heel verschillend te zijn. Een paar vrouwen zijn heel succesvol afgekickt en lijken hun leven goed op orde te hebben. Andere vrouwen worstelen nog of weer met de drugs en zijn zoekende. Hoofpersoon Angelique (Lieke) heeft een tumultueus leven. Haar vriend, die aan het begin nog stond te huilen van medeleven met haar, ontpopt zich tot een dreigende stalker en met haar 2e vriend loopt het ook niet soepel.

Door interviews en beelden zie je hoe zij als jonge meiden hebben geleefd en dat is behoorlijk afschuwelijk. Daarom was het einde een beetje vreemd, opeens was er een Hallmark sfeertje met omhelzingen links en rechts. Misschien had Roy zelf behoefte aan een beetje positiviteit?

Hoewel het hier ook over kleurrijke dames gaat, is het helaas niet zo'n meesterwerk als van de foute vrienden geworden. Maar nog steeds wel het kijken waard.

Ik heb 'm ook net bekeken, bedankt voor de tip! Zou zomaar een aflevering van Black Mirror kunnen zijn.

Een film die normen en waarden aan de orde wil stellen, maar daar niet echt in slaagt. Dat komt vooral omdat er weinig nuance is - het verhaal van de rechtszaak rammelt aan alle kanten, de achtergrond van de hoofdpersoon is moeilijk te volgen en de morele kwesties deugen ook niet. Behoorlijk ongeloofwaardig en daardoor werd het geheel nogal onsympathiek. Net een voldoende, omdat ik wel het einde wilde weten.

Wat een rare film. Zoveel tegenstellingen, zo'n vreemd verhaal, zo'n bizar einde... Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Want het is wel een film die ik heb uitgekeken en ik bleef geboeid. Dat kan ik lang niet van alle films van bijna 2,5 uur zeggen. Ik heb nu 3 (van de 4) films van deze regisseur gezien. Turist vond ik geweldig, the Square was ook raar, maar goed raar en deze film is gewoon raar.

Ik vond het heel leuk hoe ze alle personages tot karikatuur hebben gemaakt. Iedereen is een uitvergroting van de algemene opinie over hem/haar. Zo is Camilla een golddigger die sullige Charles bestuurt, Wills is een goody-two-shoes (een braverik) en Harry heeft de intelligentie van een fruitvliegje. Maar ik vond Eugenie en Beatrice leukst, hoe zij praten vraagt om imitatie.

Geen dijenkletsters, maar héél onderhoudend.

Helaas... Het verhaal is niet echt waargebeurd. Dat is (ook) een grap. De Coen broers hebben dat gezegd omdat de waarheid meestal raarder is dan fictie en ze door dit statement idiote gebeurtenissen in de film geloofwaardig konden maken. Bij de serie staat het ook bij elke aflevering en het is totale onzin. Heerlijke humor wat mij betreft.