Reacties

Een film waarin ruimte is voor een ieder om zelf invulling te geven aan de betekenis van bepaalde situaties. Het verhaal is (of wordt) duidelijk, daar is geen misverstand over mogelijk. Maar niet alles wordt voorgekauwd, er is ruimte voor de kijker om met diens eigen verhaal en diens eigen emoties kleur te geven aan allerlei reacties en gebeurtenissen. Dat maakt deze film bijzonder.

Verder een diep menselijk verhaal, fan-tas-tisch geacteerd met een terechte Oscar voor Casey Affleck.

Zo'n beetje de saaiste Scandinavische crimi die ik tot nu toe gezien heb. Ik houd wel van een rustig tempo en ik houd ook wel van realistische series (dus geen superhelden gedoe), maar bij deze serie waren die onderdelen dus gewoon saai. Daarbij kwamen toch wel weer alle clichés om de hoek kijken (de geobsedeerde rechercheur die niet in staat is persoonlijke relaties te onderhouden, de vervelende verslaggeefster, de oplossing die net komt voordat de zaak gesloten wordt - gaap gaap gaap). Een kleine zeven, meer kan ik er niet van maken.

Gedegen detective film. Naar ware gebeurtenissen en dat zie je ook, het is een realistische film. Geen verassingen of plot twists, maar het verhaal van een moord, de toedracht en het speurwerk naar de dader(s). Goed geacteerd.

Wat een doffe ellende laat deze korte documentaire zien. Complete gevangenschap zonder in de gevangenis te zitten, zo kan het leven van Benazir wel omschreven worden. Hij lacht met zijn vrouw, dat is zijn enige lichtpuntje. Hij heeft hoop, maar die wordt geboycot. Vooral door het idee dat wie voor een dubbeltje geboren is, nooit een kwartje kan worden. En dan blijkt dat hij uiteindelijk de voor de hand liggende weg op is gaan.
Een deprimerende film met geacteerd aandoende scenes uit het echte leven. Deed mij weer beseffen: het is toch wel een krankzinnig voorrecht als je wiegje in Nederland stond.

Nee, deze films ken ik niet en ze zijn helaas niet op Netflix beschikbaar zie ik. Ik heb inmiddels wel het boek van deze serie van Jussi Addler- Olsen. Ik ben er net in begonnen, dus ik kan daar nog niet zoveel over zeggen. Wel dat er volgens mij meer humor in de serie zit.
Wellicht ligt het ideaal in het midden, 6 afleveringen van 45 minuten, zo'n 4,5 uur. Want het verhaal zelf (de ontvoering met de achterliggende reden en het speurwerk) is eerlijk gezegd ook niet zo interessant. Juist al die extra's maken het een goede serie.

Ik weet niet waarom er maar een 6.2 op IMDB staat voor deze film, waarin een stel enorme krachtpatsers van acteurs meedoen. Al Pacino zet een personage neer, zoals alleen hij dat kan (een snufje neurose met een schepje ADHD, maar ook met een wolkje kwetsbaarheid en een lepeltje super-charme). Matthew Mc Conaughy geeft geweldig tegenspel en René Russo speelt ook de sterren van de hemel in een rol waar zij goed in is - omhoog gevallen trailer trash.

Het verhaal is misschien niet wereldschokkend, maar er zijn zeker genoeg momenten en invalshoeken die het interessant en zelfs spannend maken. Ik vind het echt een leuke en goede film en geef dan ook een 8.

Gaat dat zien, echt een leuke serie. Een beetje te lang, met een beetje teveel film muziek en een beetje teveel karakters die uit een Harry Potter serie lijken te zijn weggelopen, maar de hoofdrolspeler Matthew Goode is geweldig en maakt veel goed. Zijn onbehouwen gedrag (en parkeer talent hahaha) zijn verfrissend, zonder dat hij een karikatuur wordt. Ook zijn mysterieuze Syrische sidekick Alexej Manvelov weet zijn personage goed neer te zetten.
Ik heb een paar keer hardop gelachen en ik houd ook erg van het Schotse accent, dus dat zijn nog meer pluspunten.
Graag een tweede seizoen! Met wat minder uitweidingen en een iets sterkere cast overall, geef ik dan graag een 9.

Ik heb de serie in 1 ruk uitgekeken. Maar ik ben er een nogal dubbel over. Want moeten we nu echt geloven dat een kind dat zo verward en gewetenloos is, dat duidelijk een psychiatrische aandoening heeft, zo wordt geboren? Paps en mams vinden allebei dat ze goede ouders zijn geweest, de school is ook in geen enkel opzicht schuldig - en dat is het dan?

Ik vond het tot en met de 3e aflevering echt een hele goede miniserie en toen zakte het met de laatste aflevering als een plumpudding in elkaar, omdat de vragen die er toe doen, genegeerd werden. En ook de one-take werd een obstakel in deze aflevering, want de autorit duurde gewoon te lang. Jammer, ik zit hier met een kater.

De 100% komt van 5 critics reviews die allemaal niet laaiend enthousiast waren. Ik zag vijvoorbeeld dat 1 review al 3/5 gaf, dus hoe kan het dan 100% zijn? Het lijkt me dat er een foutje is gemaakt bij Rotten Tomatoes.

Ik weet niet hoe bijzonder deze film in 1970 was - ik kan hem alleen maar naar de huidige maatstaven beoordelen. En dan is het een hele simpele film. Dat kan soms overrompelend geweldig en indrukwekkend zijn (Perfect Days vond ik een 10), maar dat vond ik niet van deze film.

Een nogal brallerige architect raakt betrokken bij een auto ongeluk. We zien de tijd vlak voor het ongeluk en flitsen van zijn leven (en het ongeluk een paar keer vanuit verschillende hoeken en snelheden gefilmd). Ik zag eigenlijk niet zoveel indrukwekkends in zijn leven. Zijn ex-vrouw, zoon, huis, boot, 1e ontmoeting met zijn huidige geliefde, dat waren zo'n beetje de dingen die voorbij kwamen. Het enige spannende element is dat hij een brief aan zijn geliefde heeft geschreven en krijgt ze die boodschap wel of niet?

Ik vind Romy Schneider een prachtige vrouw en ik ben dol op jaren '60 en de Franse taal, dus ik heb de film wel uitgekeken. Waarbij ik me verwonderde over hoe iedereen constant aan het roken was. Echt niet meer voor te stellen in deze tijd. En misschien is dat ook wel het probleem met deze film, hij doet erg gedateerd aan - maar dan niet op een goede manier. Een zesje dus.

Om de een of andere reden had ik deze film nooit gezien, terwijl ik er wel goede dingen over hoorde. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet zo heel veel aan vond. Natuurlijk, het is een film van de Coen Brothers, dus er zit goede satire in. Maar het tempo lag wel heel laag. Echt heel laag. Met eindeloos lange country en folk liedjes en George Clooney die steeds heel raar met zijn ogen deed. Er zitten een paar goede running gags in, maar niet genoeg om er meer dan een zes voor te geven.

Ik weet niet veel van de Katholieke Kerk en ook zeker niet van Pausen, maar ik vond dit gewoon een prachtige film over twee mannen die reflecteren op hun leven en huidige positie. Fenomenaal geacteerd. Zowel Anthony Hopkins als Jonathan Price lijken alleen maar beter en beter te worden als acteur. Zij kunnen een kwetsbaarheid weergeven die ronduit ontroerend is. Echt heel bijzonder.

Maar ook het camerawerk vond ik geweldig in deze film. We kijken regelmatig 'over de schouder van', wat een heel intiem effect geeft. Of we komen tegelijk met het personage een kamer binnen, wat verbinding geeft. De muziek - en vooral ook de afwezigheid daarvan - weerspiegelt de emoties goed. En de humor natuurlijk. Als de nieuwgekozen Paus een soort bontmanteltje aan zou moeten trekken, zegt hij: "Nee, bedankt, Carnaval is voorbij."

Het verhaal zelf is net iets te licht om een 9 te rechtvaardigen, maar deze film is wat mij betreft een hele dikke 8.

Simone Signoret kreeg een Oscar voor haar spel in deze film (beste vrouwelijke hoofdrol) en dat is wat mij betreft terecht. Zij lijkt de enige levende, ademende, voelende mens te zijn in dit verder van bordkarton gemaakte drama. Het verhaal biedt veel mogelijkheden, maar alle personages worden zo oppervlakkig geschetst dat er bijna sprake is van een boeketreeks drama. Bijna, want Signoret maakt deze film dus draaglijk. Daarom geef ik net een voldoende.

Het lijkt wel alsof ze allerlei succes-ingrediënten van andere series in een blender hebben gedaan en daar kwam dan deze serie uit. Er zit veel 'The Killing' in (geobsedeerde detective, alleenstaande moeder met hulp van grootouder, moeizame samenwerking met collega, stronteigenwijs), maar ook een beetje 'True Detective' (natuursymboliek) en zelfs een vleugje 'Homeland' met muren vol met foto's en verwijzingen. Waardoor ik vaak het idee had van "waar heb ik dit eerder gezien?". Maar goed, het gaat om alle succes-ingrediënten, dus dat werkt wel. Ik heb in ieder geval alle afleveringen gekeken en dat is positief. Ik heb naar boven afgerond en ben op een 7 uitgekomen.

Regelmatig als de beste Vietnamfilm genoemd en niet zonder reden. Sommige scenes zijn zo indrukwekkend dat ik ze zo weer voor me zie. De muziek is hartverscheurend mooi en 'the thousand yard stare' zal ik ook niet vergeten. En wat een sterrencast!

Ik denk dat 'Apocalypse Now' toch zeker ook op deze lijst thuishoort.

Gelukkig had ik de reactie van MartijnPetra gelezen en heb ik ook doorgezet. Ik vond namelijk de 1e aflevering errug ingewikkeld. Maar het wordt snel beter en dan is het genieten. De mix van intrige, politiek gekonkel en geweldig veel humor (soms bijna slapstick-achtige scenes) is echt geweldig. De humor is iets minder aanwezig in seizoen 2, maar nog steeds is het verhaal superboeiend. Het heeft bijna the feel van een goede detective - elke aflevering wordt er weer een stukje van een puzzel gelegd en lijkt de moordenaar in beeld te zijn - maar elke keer zit het verhaal toch weer anders in elkaar. Seizoen 3 komt dit najaar (2025) als het goed is en ik zag dat er ook al een 4e seizoen in de maak is. Graag!

O, en ik ben ook nog een tijdje bezig geweest om te bedenken aan wie de VicePresident mij deed denken, tot het opeens door me heen schoot: Joan Haanappel!

Jessica Villerius heeft (ernstige) misstanden in gevangenissen geconstateerd en heeft hier in een tweeluik-documentaire bij Videoland melding van gemaakt en nu is er een zesdelig vervolg bij de NPO.

Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik niet alle afleveringen heb gezien. De reden daarvoor is dat ik een beetje misselijk van de hele sfeer werd. Laat ik duidelijk zijn, machtsmisbruik is afschuwelijk en zou nooit mogen. Maar Jessica maakt dusdanig gebruik van dramatische effecten en tactieken dat ik mij gemanipuleerd voel om klakkeloos haar zienswijze over te nemen. De muziek is bijvoorbeeld zwaar en vol lage tonen als het over de gevangenis gaat. Om vervolgens licht en huppelig te worden als er een advocaat aan het woord komt. Een ex-gedetineerde vertelt dat er een bewaker meeging naar de gynaecoloog en over diens schouder meekeek met het inwendig onderzoek. Maar wij zien een animatie waarbij de man naast de gynaecoloog zit en frontaal meekijkt. Er wordt in een bijzin gezegd dat "waarschijnlijk de meeste bewakers wel goede bedoelingen hebben" en in een andere bijzin dat "sommige vrouwelijke gevangenen zich zelf ook (sexueel) aanbieden".

Maar het ergste vond ik eigenlijk dat de directie van een gevangenis tot dertien keer aan toe om commentaar op specifieke zaken is gevraagd, wat zij gewoon niet kunnen geven als er een onderzoek loopt. Door daar steeds maar op te blijven hameren (er is zelfs een clip waarbij Eva Jinek ook om een reactie vraagt en nee krijgt te horen) ontstaat er een sfeer dat de gevangenis alles doet om maar schone handen te houden. Maar zij kunnen hun personeel natuurlijk niet 'zomaar' gaan onderzoeken en wantrouwen. Ik herken dat van mijn eigen werkverleden. Ik was docent bij een beroepsopleiding en daar was het ook heel belangrijk dat je je gesteund voelde door de directie, omdat er nu eenmaal leerlingen zijn die liegen, bedriegen en beschuldigen. Dat is in een gevangenis niet anders.

Persoonlijk houd ik ervan dat een documentaire een probleem vanuit verschillende kanten belicht. Dat geeft een evenwichtige en volwaardige kijk op de gang van zaken. Dat gebeurt helaas niet in deze serie, waardoor ik die een onvoldoende geef.

Ik heb nog nooit een aflevering van Baywatch gezien, maar natuurlijk ken ik Pamela Anderson wel. De blonde sexstoot, de vrouw met de implantaten en een vurig liefdesleven dat op tape staat.

Maar in deze documentaire komen andere kanten van haar naar voren. Ze vertelt over haar jeugd, het begin en verdere verloop van haar carriere en dat doet ze op een leuke, luchtige manier. Ze maakt veel grapjes, wat ik wel kon waarderen. Daarbij vertelt ze openhartig over haar liefdesleven (waar ze ook de spot mee drijft) en dan blijkt dat ze eigenlijk altijd nog verbonden is aan de liefde van haar leven, de drummer Tommy Lee. Haar twee zoons en haar moeder komen ook in beeld, allemaal liefdevol, maar wel heel nuchter. Dat heeft Pamela toch goed gedaan denk ik dan. Wat ze ook goed heeft gedaan, is zichzelf opnieuw uitvinden. Haar deelname aan de Broadway musical Chicago' was verrassend en is goed ontvangen. Ook het feit dat ze veelal zonder make-up de interviews geeft (en daar inmiddels ook om bekend staat) is onderdeel van haar nieuwe image met een veel natuurlijker look.

Ik vond het leuk om haar beter te leren kennen.

Vermakelijke film die het verhaal van de rockband Mötley Crue verteld. Hoewel ze nooit een echte top 40 hit hebben gehad in Nederland (tenminste, ik kon dat niet terugvinden) en ze ook alleen als voorprogramma van Iron Maiden in ons land hebben opgetreden, is hun naam wel bekend voor mij. Vooral door de drummer Tommy Lee, die getrouwd is geweest met beroemde vrouwen zoals Heather Locklear en Pamela Anderson.

De film gaat over het ontstaan van de band, de ups and downs, de eindeloze sex-drugs-rockandroll gein, maar wil vooral een boodschap meegeven van brotherhood. Dat lijkt nogal zoetsappig, maar het geheel heeft een verrassende eerlijke sfeer. Ze hebben namelijk echt wel wat ups en downs gehad. Het feit dat de band zelf als producers op de aftiteling staan, gaf deze film voor mij wel een extraatje.

Deze documentaire kwam ik toevallig op YT tegen. Hij is erg de moeite waard. Ten eerste leerde ik de wereld van het spel 'Go' kennen, die nieuw voor mij is. Maar jeetje, dit spel is vele malen moeilijker dan schaken en echt fascinerend. En als tweede was er de wedstrijd van mens vs computer. Héél spannend en voor mij ook verrassend, omdat ik de mensen achter de computer hun winst gunde, maar ook de mens graag zag winnen van de computer. Aanrader!

Gisteren kwam ik deze docu tegen en heb ik 'm nogmaals bekeken. Bijna 2 uur en ze zijn omgevlogen. Onvoorstelbaar, wat een energie en drive had deze man toch. En wat een bizarre wereld leefde hij in. Ik heb ook een andere docu gezien, die wat meer over de dansers ging en als je dan ziet wat een impact de muziek en dans van Michael Jackson op hun leven had... niet voor te stellen, zo belangrijk als hij was voor heel veel mensen.
Persoonlijk mis ik het fan-gen, maar ik kan zeker zien wat een genie hij was. Heerlijke muziek, prachtige dans en mooie special effects. Een boeiende kijk achter de schermen van de show en verder gelukkig niet.

Na de documentaire uit 2017 (Avicii - True Stories) is er nu deze nieuwe uit 2024. Er is redelijk wat overgenomen uit de 2017 docu, alleen net niet al die beelden die lieten zien hoe vreselijk ongelukkig Tim was, hoe zwaar zijn (innerlijke) strijd was en hoe erg hij geleefd werd.
In deze docu zien we meer hoe zijn jeugd was, er komen wat meer artiesten aan bod die vertellen wat een genie Tim was en we maken kennis met zijn ouders. Ik vond het meest schokkend eigenlijk hoe een jeugdvriend van Tim er 7 jaar later aan toe was. Zo, die is ook onderuit gegaan, zeg.
Deze docu is misschien een goede 1e kennismaking met het muzikale wonderkind Avicii. Maar als je zijn echte verhaal wil weten en als je echt wil begrijpen waarom deze introverte, gevoelige man tot bepaalde keuzes is gekomen, dan moet je toch True Stories kijken.

Erg boeiende en bij vlagen zelfs spannende documentaire. Johnny Cash krijgt een uitnodiging om in het Witte Huis op te treden. Om beter te begrijpen wat daarbij speelt, wordt zijn politieke achtergrond geschetst. Ik vond dat leuk want die kant van Cash ken ik niet zo goed. Ik weet dat hij voor minderheden opkwam, maar hoe dat is gegaan was nieuw voor mij. De documentaire focust op de tijd van de Vietnam oorlog als Nixon aan de macht is.

Zoals Markvanutrecht schrijft, er zijn veel overeenkomsten met de huidige tijd - en nu zelfs nog meer dan 2 jaar geleden. Een corrupte president die zijn zin wil doordrijven en een geëngageerde muziekster komen samen in een tijd waarin het politieke landschap van Amerika erg gepolariseerd is. Beiden hebben een grote achterban en beide hebben invloed. Wie gaat wat doen en in hoeverre zullen ze elkaar beïnvloeden?

Weer zo'n typische film met veel te veel onrealistische scenes. Dat het vecht- en schiet- en achtervolgingsgeweld niet klopt; natuurlijk. Maar hoezo heeft een gevangenis geen bezoekuur? Hoezo staat de Secret Service kilometers weg terwijl ze weten waar en wanneer iemand zal zijn? En nog 30 van deze vragen.

Daarbij vind ik Idris Elba een saaie acteur. Zijn top was in 'The Wire' en daarna heeft hij zich niet meer ontwikkeld, lijkt wel. De rest van de cast was ook tenenkrommend, op Dermot Crowly na.

Het sadisme van de seriemoordenaar was wel goed bedacht. Waarbij ik me dan wel altijd afvraag hoe mentaal gezond de schrijver is dat hij zoiets kan bedenken. En, hoe stom ook, ik wilde toch weten hoe het afliep. Dus ik heb deze film wel uitgekeken (al breiend) en daarom geef ik een 6.