Reacties

Erg boeiende en bij vlagen zelfs spannende documentaire. Johnny Cash krijgt een uitnodiging om in het Witte Huis op te treden. Om beter te begrijpen wat daarbij speelt, wordt zijn politieke achtergrond geschetst. Ik vond dat leuk want die kant van Cash ken ik niet zo goed. Ik weet dat hij voor minderheden opkwam, maar hoe dat is gegaan was nieuw voor mij. De documentaire focust op de tijd van de Vietnam oorlog als Nixon aan de macht is.

Zoals Markvanutrecht schrijft, er zijn veel overeenkomsten met de huidige tijd - en nu zelfs nog meer dan 2 jaar geleden. Een corrupte president die zijn zin wil doordrijven en een geëngageerde muziekster komen samen in een tijd waarin het politieke landschap van Amerika erg gepolariseerd is. Beiden hebben een grote achterban en beide hebben invloed. Wie gaat wat doen en in hoeverre zullen ze elkaar beïnvloeden?

Weer zo'n typische film met veel te veel onrealistische scenes. Dat het vecht- en schiet- en achtervolgingsgeweld niet klopt; natuurlijk. Maar hoezo heeft een gevangenis geen bezoekuur? Hoezo staat de Secret Service kilometers weg terwijl ze weten waar en wanneer iemand zal zijn? En nog 30 van deze vragen.

Daarbij vind ik Idris Elba een saaie acteur. Zijn top was in 'The Wire' en daarna heeft hij zich niet meer ontwikkeld, lijkt wel. De rest van de cast was ook tenenkrommend, op Dermot Crowly na.

Het sadisme van de seriemoordenaar was wel goed bedacht. Waarbij ik me dan wel altijd afvraag hoe mentaal gezond de schrijver is dat hij zoiets kan bedenken. En, hoe stom ook, ik wilde toch weten hoe het afliep. Dus ik heb deze film wel uitgekeken (al breiend) en daarom geef ik een 6.

Kunstenares met een hoofdletter K. Eriko is niet alleen een fenomenale pianiste, maar iemand die overal kunst in ziet of kunst van kan maken. Zij vertelt haar verhaal op het podium, speelt ondersteboven piano, draagt zeer dramatische kleding en maakt van een photo shoot een happening. Voor mijn gevoel heeft alles wat ze doet met kunst te maken. Daardoor was het soms een beetje een vermoeiend geheel, maar het was zeker bijzonder om in haar hoofd te kijken en iets van haar leven mee te krijgen.

O ja, de synopsis slaat behoorlijk de plank mis. Het gaat niet over haar ontwikkeling in Kopenhagen.

Ik ben niet speciaal een fan van Glenn Close (hoewel ik haar graag zie acteren). Daardoor weet ik ook niet veel over haar. In deze documentaire wordt zij geportretteerd door middel van allerlei kleding die zij in diverse films heeft gedragen. Zij laat in haar filmcontracten zetten dat zij altijd een paar kostuums mee mag nemen en deze zijn verzameld.

Het verhaal van de kostuums vond ik niet bijzonder interessant, het verhaal van Glenn Close zelf was boeiender. Zij heeft zeer verschillende karakters gespeeld, meestal van sterke en/of controversiële vrouwen. Deze documentaire verteld over hoe haar achtergrond haar heeft geïnspireerd. Helaas blijft het erg oppervlakkig. Niet omdat Glenn zo is, maar eerder omdat ze zo bescheiden is denk ik. Toch wel jammer.

Verrassend leuke film die zichzelf niet heel erg serieus neemt gelukkig. Ik had geen idee wat te verwachten, dus toen het verhaal een beetje maf begon te worden (de bus-scene) zat ik even te knipperen met mijn ogen. De achtergrond van de hoofdrol wordt beetje bij beetje onthuld en ik vond dat erg leuk. Als grote fan van de Orphan X boeken klikte dit gegeven helemaal met mij.

Natuurlijk rammelt het verhaal aan alle kanten en is het onrealistisch. Maar dat is voor mij juist de charme van deze film. Gewoon leuk!

Er zijn vier seizoenen die ik allemaal gekeken heb. Maar ik ben niet heel enthousiast. De detective-plot zat elke keer best goed in elkaar. Langzaam ontrafelde zich steeds het verhaal, waarbij er geen spectaculaire dingen gebeurden, maar er toch steeds iets meer bekend over de betreffende moorden werd. Dat lijkt mij behoorlijk realistisch. Politiewerk is speurwerk, mensen ondervragen, financiën onderzoeken en camerabeelden bekijken. In één van de seizoenen liepen alle sporen dood en moest de afdeling weer opnieuw beginnen. Dat vond ik goed gedaan.

Maar alle privé verhaallijnen waren ronduit vervelend. Het leek wel alsof elk gezin compleet disfunctioneel was, met ouders die zich onverantwoordelijk gedroegen, kinderen die veelal verwaarloosd werden en vooral veel gebrekkige communicatie - die steevast in boosheid, boosheid en boosheid eindigden. Aan het eind van elk seizoen zei iedereen dan even sorry en gingen ze weer vrolijk verder.

Opvallend was wel dat de hoofdrolspeelster werd gewisseld. Na seizoen 2 was er 'opeens' een nieuwe actrice. Persoonlijk maakte mij dat niet zo heel veel uit. Ik vond de 1e actrice (Morven Christie) ietsje beter dan de 2e (Marsha Thomason), maar ze waren allebei niet bijzonder sterk.
Ik vind een 7 eigenlijk te hoog, maar een 6 weer te laag omdat ik wel alles heb gekeken. Maar ik zou persoonlijk deze serie niet aanraden.

Ver-schrik-ke-lijk slecht geacteerd. Ik keek even naar een film en toen werd het een middelbare school toneelstuk. Angela Schijf, Anniek Pheifer en Bruno Vandenbroecke waren wel okay, maar de rest... Dit zegt ook wel iets over de regisseur.
Ik heb het afgezet.

Leuke, (te) korte documentaire. Ik heb bewondering voor mensen die tegen de gangbare stroom in gaan (op een goede manier natuurlijk) en ik vond het leuk om deze jongeren te leren kennen.
Verder heb ik volop geleefd in het smartphone-loze tijdperk en ik merkte dan ook wat nostalgie bij mezelf. Hoe was het ook al weer zonder alle schermen? Toch wel rustiger, meen ik me te herinneren. Mmm, misschien er toch maar eens wat bewuster mee omgaan.

Best wel interessante documentaire, want ik heb 'm uitgekeken, maar op de een of andere manier weten de documentaires van Sunny Bergman mij nooit te raken. Er zit vaak een persoonlijk element in, maar toch is het alsof ik een artikel in een opinieblad lees. Dus een voldoende, maar ik ben niet onder de indruk.

Documentaire die een volledig beeld schetst van het hele proces dat Jamie Reuter doormaakt als twee keer haar grenzen worden overschreden door een bedpartner. "Had dan 'nee' gezegd" is de titel, verwijzend naar zowel een maatschappelijke reactie als een innerlijke stem/criticus in haar eigen hoofd. Maar wat als je geen 'nee' kunt zeggen? Wat als je geen vecht- of vlucht reactie hebt, maar bevriest of onderdanig wordt (fawnen)? Een logische en instinctieve reactie van veel vrouwen, gezien de rol van de vrouw in de geschiedenis. Verkrachting binnen het huwelijk is bijvoorbeeld pas sinds 1991 strafbaar.

Ik vond het een interessante, open en eerlijke documentaire, die mij wel aan het denken heeft gezet. Ik vind het een mooi initiatief van Jamie om haar dilemma's en gedachten te delen en te laten zien hoe professionals en naasten reageren.

Ik ben een fan van James Norton, dus ik was blij toen ik deze serie ontdekte. En wat een heftig onderwerp! Ik was reuze benieuwd.

Helaas heb ik maar 1 1/2 aflevering kunnen kijken. Het werd gewoon te pijnlijk. Het onvoorstelbaar heftige dilemma omtrent biologisch kind versus kind dat je hebt opgevoed, werd onderuit geschoffeld door de vraag: "Hoe ga je in hemelsnaam om met een psychopaat die je liefste bezit wil hebben?". Wat een gemiste kans om die 1e vraag te onderzoeken. En waarom? Het is alsof de schrijver zijn hoofdfiguur een ongeneeslijke vorm van kanker geeft én een oorlog.
Het idee is geweldig, de uitvoering onvoldoende.

Ik woonde niet zover van Yab Yum af en ben ontelbaar veel keren langs de 'groene lantaarn' gefietst, waarbij ik me soms afvroeg welke beroemdheden daar nu zouden zijn. Maar verder dan dat ging mijn interesse eigenlijk niet. Daarom was deze documentaire wel een eyeopener voor mij. Ik had geen idee hoe het er van binnen uitzag (héél bijzonder) en welke mensen daar werkten. Dat blijken heel verschillende mensen te zijn met boeiende verhalen.

Ik had ook geen idee hoe het tot sluiting is gekomen. Daar schrok ik nogal van, ik had geen idee dat er keiharde afpersing en terreur was geweest. Behoorlijk naïef van mij, want Yab Yum was natuurlijk geen uitzondering op: "waar je mee omgaat, word je mee besmet".

Ik vond het een interessante documentaire met een goede opzet. Erg afwisselend met interviews, oude beelden en het interieur als een hoofdpersoon. En al-tijd leuk om Klaas Wilting weer eens vol sensatie een zaak uit zijn verleden te horen bespreken.

Een fijne, gedegen, gewoon goede politieserie. De hoofdrechercheur is een aardige man (beetje een workaholic), die in beide seizoenen een buitengewoon lastige zaak krijgt. Hij zet zijn tanden erin en weet door zijn enorme vakkundigheid en doorzettingsvermogen goed politiewerk af te leveren. En wat ook wel eens fijn is: hij heeft, op wat strubbelingen na, geen grote privéproblemen. Hij kan goed met mensen omgaan, weet uiteindelijk hechte teams te vormen en heeft oog voor de slachtoffers, waar hij meer dan netjes mee omgaat. Het is geen erg dramatische serie en dat is soms gewoon fijn. Want het bleef echt boeiend en ik heb me prima vermaakt.

Geen documentaire maar een fan-document. Misschien heb ik die 'openhartige terugblikken' gemist, omdat ik even met mijn ogen knipperde, want ik kon ze niet echt terugvinden. Wat ik wel weet is dat Liza door haar vrienden als Icoon wordt bestempeld. Dat woord kwam namelijk een keertje of 400 voorbij. Net zoals een enorme sleep voor mij onbekende mensen (Fred Ebb, Michael Feinstein, Allan Cumming - wie kent ze niet? Ik dus) die vooral benadrukken wat een Icoon Liza is. Mia Farrow is af en toe nog een beetje eerlijk, maar helaas komt ze niet heel veel aan het woord.

Persoonlijk ken ik Liza Minnelli van de film Cabaret, die ik tientallen jaren geleden heb gezien en als tiener erg van onder de indruk was. Ik heb geen idee wat ik er nu van zou vinden. En verder ken ik haar van de pagina Privé (Telegraaf) van Henk van der Meijden, van een schommelend gewicht, huwelijksproblemen en een glaasje teveel.

Natuurlijk heeft Liza een ontzettend interessant leven geleid, met veel ups en downs. Daarom is het jammer dat er zo'n oppervlakkig beeld van haar wordt geschetst. Dan vond ik de docu over Elizabeth Taylor echt veel beter - en dat is minstens zo'n groot Icoon in mijn ogen.

Mooie ingetogen documentaire. De twee Pauls zijn familie - ze zijn zowel halfbroers als neef en oom. In het begin van de film merk je wat een onverwerkt leed er nog zit. Paul gruwt van het idee dat Paultje het kind van zijn zus is en wil (daarom?) niets met Paultje te maken hebben. Maar gaandeweg groeien de broers toch naar elkaar toe.

Paul is een rasechte Mokumer en dat maakte mij wel vaak aan het lachen. Hij is heel adrem en heeft altijd een weerwoord, om dat vaak in de volgende zin weer in te trekken. Zijn vrouw trekt zich niets van zijn opmerkingen aan. Ze is het duidelijk wel gewend na -tig jaar huwelijk en gaat onverstoorbaar haar eigen gang. Maar toch is er een diepe liefde tussen deze twee, dat is echt duidelijk.

De documentaire is in zwart-wit gefilmd, wat zeker bijdraagt aan de ingetogen sfeer. Ik heb genoten.

Groot verschil tussen serie 1 en serie 2. Waar in serie 1 er gerenommeerde acteurs meedoen, die het redelijk dunne verhaal naar een hoger niveau weten te tillen, is dat niet zo bij serie 2. Daar is het verhaal nog dunner en deze acteurs zijn niet bij machte om er nog iets geloofwaardigs van te maken.

Maar prachtige aankleding (zowel van mensen als van huizen) en hier en daar leuke plotwendingen.

Ik weet niet zo goed waarom ik deze serie een 7 waard vind en geen 8. Want er zijn heel veel ingrediënten aanwezig om het tot een echt goede serie te maken. Maar ergens komt het tekort. En ik heb erover nagedacht, maar waar precies dat 'ergens' is, weet ik dus niet.

Het verhaal is goed. Er zijn veel plotwendingen die ervoor zorgen dat het niet saai wordt. Sommige scenes zijn bijna bruut realistisch en maken indruk. De karakters zijn niet óf goed, óf slecht. Iedereen heeft een gelaagdheid die maakt dat ze kwetsbaar zijn. De acteerprestaties zijn prima. Zo ook de locaties, de camera voering, de muziek...

Maar toch heb ik een aflevering overgeslagen omdat ik het te traag vond. Daarbij werden de karakters steeds minder sympathiek. En het geheel werd minder overtuigend. De zoete wraak werd steeds uitgesteld en bleek uiteindelijk ook niet zoet genoeg.

Realistisch en genuanceerd, zeker. Maar echt goede 'meeleef' cinema, nee dat niet.

De serie ken ik niet, dus daar kan ik niets over zeggen. Maar wel over de informatie in je reactie. Inmiddels is namelijk al heel lang duidelijk dat overmatig geweld van bepaalde bevolkingsgroepen met een achtergestelde economische situatie te maken heeft en niet met huidskleur.

Wat is Sofia Helin toch een geweldige actrice! Ik heb haar nu in drie series gezien en elke keer speelt ze weer een heel ander karakter, maar altijd compleet geloofwaardig. Deze keer is ze een getraumatiseerde rechercheur die een oude zaak oplost.

Ik heb wat recensies gelezen op IMDB, want ik was wel benieuwd naar het waarom van de relatief lage score. Daar komt vooral uit dat er teveel verhaallijnen zijn en het einde niet voldoet. Ik herken dat zelf niet. Er zijn inderdaad veel verhaallijnen, maar omdat het gewoon goed in elkaar zit, vond ik dat zeker niet storend. Juist wel leuk in dit geval om van zoveel betrokkenen wat achtergrondinformatie mee te krijgen. En ik vond het einde ook prima. Er blijft nog iets over voor een eventueel 2e seizoen, maar de hoofdzaken zijn afgerond.

De acteerprestaties vond ik uitzonderlijk hoog, het camera werk was afwisselend en de natuuropnames waren soms adembenemend mooi (altijd meegenomen, zo'n bonus). Als ander pluspunt was Sofia regelmatig aan het (glim)lachen, wat leuk was omdat ze dat in die andere rollen bijna niet hoefde te doen. Ze heeft een mooi gebit ;-) Het was alleen jammer dat er maar 6 afleveringen waren.

Fijn om weer eens een goede Nederlandse serie te zien, vooral ook omdat niet de superbekende koppen voorbij komen. Niet ten nadele van Georgina Verbaan, Barry Atsma en Jeroen van Koningsbrugge, maar het is ook wel eens leuk om eens wat andere acteurs te zien spelen. En dat is zeker het geval bij Swanenburg. Een aantal goede acteurs was echt 'nieuw' voor mij.

Het verhaal gaat om een kernfamilie bestaande uit: vader, moeder, 4 kinderen en 3 kleinkinderen. Het wordt steeds vanuit enkele van de hoofdpersonen belicht. Dus we zien een paar afleveringen vanuit de oudste zoon, daarna van één van de dochters enz. Dat vond ik leuk bedacht. Sommige scenes zie je daarom wel 3 of 4 keer, maar omdat er steeds een ander stukje van het verhaal door de betreffende hoofdpersoon wordt uitgelicht, is dat toch boeiend.

De karakters zijn mooi gelaagd, ieder hoofdpersoon heeft een 'verhaal' en dat is van invloed op zijn/haar gedrag. Het zijn daardoor geen goede of slechte mensen, iedereen heeft zijn kwetsbaarheden en doet zijn best.

Maar, helaas, zoals zo vaak was het einde echt flauw. Jeetje, wat is dat toch regelmatig een probleem. Je hebt 29 afleveringen meegeleefd, de spanning is mooi opgebouwd, je hebt je verdiept in de karakters en dan in die laatste aflevering stort het als een kaartenhuis in elkaar, moet het vlug-vlug worden opgelost en gebeuren er totaal ongeloofwaardige dingen.
Toch maken de 29 afleveringen dat ik graag meer van dit soort series wil zien!

Leuke, onderhoudende film die in het begin veel Woody Allen trekjes vertoond. Sommige dialogen konden zo uit zijn films komen en de jazzmuziek riep ook zijn sfeer op. Maar later krijgt de film toch een eigen karakter.

De hoofdrolspeelster is heel innemend en mooi. We volgen haar tijdens twee belangrijke liefdesrelaties. Verder lijkt ze vast te zitten in haar leven. Ze is een gesjeesde student en gestrand in een baantje bij een boekenwinkel. Ze wil geen kinderen en lijkt verder ook geen ambities te hebben. Haar partners zijn het belangrijkste in haar leven. Totdat ze geconfronteerd wordt met de eindigheid van het leven en haar eigen geluk uiteindelijk zoekt.

Heel mooi gefilmd, goed gespeeld en herkenbare situaties. Maar een tikkeltje saai omdat de reden voor haar keuzes nogal onderbelicht blijft.

Een erg ambivalente film wat mij betreft. De assistente gaat met vermoedens van seksuele intimidatie naar de HRM manager (die een soort bezemkast als kantoor heeft, wat ook wel tekenend is voor zijn functie binnen de organisatie), maar kan natuurlijk haar vermoedens niet hard maken en lijkt daardoor gedwongen het spel maar mee te spelen.

De vraag die in de lucht blijft hangen is wat de assistent motiveert om naar HRM te gaan. Ze zegt omdat ze bezorgd is om de jonge, nieuwe assistente (die een rendez-vous met de baas heeft in een hotel), maar waarom heeft ze het meisje dan niet gewaarschuwd? En waarom komt ze nu in actie als er een rivale voor de assistent functie is? Ook maakt ze geen melding van dingen die met haar gebeuren, het uitfoeteren van haar baas bijvoorbeeld. Dit maakt het verhaal voor mij niet sterk.

Daarbij komt dat de assistent de hele film door alleen maar diep ongelukkig is en mij daardoor ook een beetje op de zenuwen ging werken. Zij zag eruit als een überslachtoffer, iemand met een verkrampte houding, een van afkeer vertrokken mond en opwellende tranen. Dat was ergens ook niet zo raar, want wat een totaal ongezellige boel was het op haar werk. Ik heb geen een grapje of iets sociaals kunnen ontdekken. Als ik haar was, had ik bij de eerste uitfoetersessie van mijn baas ontslag genomen. Ik vond dat persoonlijk eigenlijk veel erger dan zijn gerollebol.

Eeuwig jammer dat er maar twee seizoenen zijn van deze serie. Hij was een beetje traag, maar eigenlijk paste dat heel goed bij het tijdsbeeld en het moeten uitvinden van een nieuwe wetenschap. Ik zal de vertolking van Edmund Kemper niet snel vergeten, echt kippenvel bij de dreiging die deze lobbes uitstraalde.

Fantastische serie met een enorme hoeveelheid gekonkel en gemanipuleer in de politiek. Ster voor mij is Kevin Spacey. Ik vind hem een van de beste acteurs ooit. Maar ook anderen spelen echt de sterren van de hemel. Het is heel jammer dat er allerlei beschuldigingen waren waardoor Spacey de serie niet meer kon afmaken. Ik heb het laatste seizoen dan ook niet gekeken. Het ging mij om het personage van Frank Underwood en de wisselwerking met zijn vrouw Claire en niet om haar.

Heel herkenbaar! Ik vond dat met het 'brave huisvader' deel, de humor hoe langer hoe meer verdween. Het werd allemaal eng serieus. Dus ik ben ook gestopt (na 4 seizoenen).