Reacties

Wat een trage, traaaage film. Ik heb hier gewoon geen geduld voor. Ik ben twee keer opnieuw begonnen omdat ik deze film na the Penquin keek (die ik een vette 8 vond) en ik graag in die sfeer wilde zijn. Maar het lukte me niet om verder dan 45 minuten te komen. Batman loopt, handelt en praat in slow motion en op fluistertoon. Hij lijkt wel onder invloed van drugs ofzo. En al die sepia kleuren, alles was donker, dat was gewoon raar. Zoe Kravitz woont in een huis waar de belangrijkste lichtbron de openstaande koelkastdeur was. Het spijt me voor iedereen die deze film heel mooi vond, maar ik vond het bijna komisch, zo over the top slecht was het.

Ik heb vroeger maar een paar afleveringen van SATC gekeken, dus het leek me leuk om er nu eens voor te gaan zitten. Maar jeetje, deze serie didn't age well. Tegenwoordig zou Carrie ronduit narcistisch genoemd worden en haar 'romantische' relatie met mr. Big zou minimaal kwalificeren als onvoorstelbaar onvolwassen en maximaal als wreed, kwetsend en giftig.

Ik heb het dan ook op moeten geven. Ik ben tot seizoen 5, afl. 8 gekomen en toen kon ik het niet meer aanzien. Wat een stel idioten bij elkaar. Het is alleen maar een herhaling van zetten. Niemand leert of doet iets van zelfkennis en levenservaring op; iedereen blijft maar een tiener gevangen in het lichaam van een lichamelijk volwassen persoon. Sterker nog, de karakters worden karikaturen. Carrie wordt hoe langer hoe meer zelfingenomen, Charlotte is hysterisch positief en Samantha kan echt alleen nog maar met haar kruis bezig zijn. De enige die een beetje normaal is - Miranda - verandert in een moeder en past niet zo goed meer in het verhaal.

Ik wilde er eens lekker voor gaan zitten en de eerste twee seizoenen waren ook leuk, vandaar mijn voldoende. Maar ik ben nu echt uitgezeten, dus hier blijft het bij.

Als meer dan de helft van deze films niet eens een ruim voldoende op IMDB heeft, dan lijken mij deze 'beste' niet zo heel best.

Wat zo apart aan deze documentaire is, is dat haar grootvader gewoon toegeeft dat hij hele foute dingen heeft gedaan. Niet alles en ook niet hoe schadelijk het is geweest, maar dat hij dingen heeft gedaan bij hele jonge meisjes en/of zijn eigen familie - dat is klip en klaar het geval. Heel bizar.

Net zo bizar als het feit dat zijn gemolesteerde eigen dochter (en in mindere mate ook zijn kleindochter, de zus van de documentairemaakster) nog steeds lief en aardig tegen hem zijn. Het ging mijn pet te boven. Maar wel interessant.

Het is jammer dat deze film zo'n enorm groot 'Hollywood' stempel heeft. Het is een beetje zoals Hollywood verfilmingen van Jane Austen films, alles klopt net niet. Er zijn teveel details die niet kloppen in de tijdsgeest of met de Japanse cultuur. Dat de hoofdrollen door niet-Japanse acteurs worden gespeeld, zal ook wel van invloed zijn.

Het verhaal is best goed voor zover het een boekverfilming betreft en de aankleding is prachtig. Maar de muziek is verschrikkelijk overheersend sentimenteel en het accent is tenenkrommend. Al met al een zes.

Ik kan er niets aan doen, maar ik vind Jack Lemmon gewoon een irritante vent. Zijn stem, zijn ogen, dat loopje - vreselijk. Dat ik de film toch nog heb uitgekeken, komt door Tony Curtis en Marilyn Monroe. Maar Wilder verpestte het dusdanig dat ik de film maar een zesje geef.

Als Marilyn Monroe niet zou meespelen, zou ik deze film nooit hebben gekeken. Maar ik vind haar fascinerend, dus heb ik wel gekeken. Tja, wat kan ik erover zeggen? Het is een klucht en een musical, met hier en daar best leuke grappen. Marilyn speelt een golddigger, die zich totaal niet schaamt daarvoor en er openlijk voor uitkomt. Dat is leuk en op zich verfrissend. 'Diamonds are a girl's best friend' is haar motto en dat nummer zit ook in de film.

Ik had eigenlijk nog nooit zo'n oude film gezien (buiten wat Laurel en Hardy om), maar omdat dit een Oscar winnaar is heb ik 'm een tijd geleden op Netflix gezien. En wat een leuke film is het! Heel veel humor, pittigheid en ook wel een beetje zwijmelen met Clark Gable. Als je ooit de kans krijgt om hem te zien (voorwaarde is wel dat je van romcoms houdt), dan zou ik je aanraden dat zeker te doen.

Gelukkig heb ik deze film een tijd geleden op Netflix gezien en ik was blown away. Het is het klassieke verhaal van de gevierde ster die uiteindelijk overvleugeld wordt door haar protegé. Maar de manier waarop is prachtig. Tegenwoordig zouden we zeggen: hoe twee narcisten de strijd met elkaar aangaan. Een masterclass in gekonkel, gemanipuleer en achterbaksheid.

Er wordt geweldig geacteerd. Zoals The Guardian schreef: "bijna iedereen speelt een variatie van zichzelf." Met een kleine, maar belangrijke rol is er voor Marilyn Monroe. Ze zette zichzelf met deze film op de kaart.

Super kerstfilm met een aantal scenes die heerlijk zijn om nog eens te kijken... en nog eens... Er zit humor, lief en leed in deze film. Maar één scene is wel heel bijzonder aangrijpend. Dat is de scene waarin Emma Thompson de ontrouw van haar man ontdekt (met muziek van Joni Mitchell). Haar huilen daar is levensecht, omdat ze toen zelf net van haar man gescheiden was die ook vreemd was gegaan. Wat het verder zo echt maakt, is dat ze al huilend toch even de sprei rechttrekt voor ze weer naar haar gezin gaat. Tot op de dag van vandaag wordt ze op die scene aangesproken door vrouwen die dit herkennen.

Op sommige momenten echt briljant, maar op andere momenten gaat het verhaal als een nachtkaars uit. Maar goed, ik ben altijd getroffen als een scene uit een film of serie op mijn netvlies gebrand blijft en dat was zeker bij deze serie het geval met de muziek/dans scene in de club (Zu Asche, Zu Staub). Fantastisch mooi gedaan!

Onderhoudende film, maar wel een echte tearjerker. Alles wordt uit de kast gehaald om dat te bewerkstelligen.

Ik ben verbaasd dat zo weinig mensen dit gezien hebben. Little Britain is een begrip in het Verenigd Koninkrijk, zoiets als Monty Phyton of Fawlty Towers. David Walliams en Matt Lucas zijn meester-komieken. Ze hebben verschillende onvergetelijke personages gecreëerd, waarbij het mooie is dat die compleet ridicuul zijn, maar toch altijd iets aandoenlijks hebben. Ook hebben ze een aantal uitdrukkingen populair gemaakt ("Talk to the hand, Whateveh").

Helaas zijn zij slachtoffer van de woke cultuur geworden en dus niet meer te streamen. Wat is het toch jammer dat slachtoffer zijn niet samen kan gaan met humor.

Ik vond de 1e twee series het leukste, met soms hilarische humor. En ik vond alle acteurs heel goed. Behalve Rachel, die vond ik een trut. Ik vond haar niet knap, niet leuk, niet aardig en alleen met zichzelf bezig. Maar verder is het gewoon een goede, komische soap.

Mooi verhaal, rauw, het doet realistisch aan en dan ook nog met geweldige muziek. Dat was allemaal echt goed. En toen... Er zit een twist in dit verhaal, de scene in de lift... Jeetje, wat kan Ryan Gosling toch goed acteren en Carey Mulligan deed zeker niet voor hem onder. Ik had kippenvel. Ik had dit nooit zien aankomen, maar toch klopte het helemaal. Topfilm!

Een film die ik een paar keer heb moeten zien voordat ik echt alle ins en outs begreep. Er komt in een razend tempo een arsenaal aan karakters voorbij, allemaal even kleurrijk, die ook nog eens allemaal een bepaalde relatie met elkaar hebben en geheimen. Er gebeurt gewoon heel veel in een korte tijd en ik begrijp dat mensen deze film daardoor niet goed kunnen plaatsen.

Maar als je, zoals ik, de dvd hebt, kun je dus de tijd nemen om de karakters te plaatsen en om te zien wat er soms in een flits gebeurt. Die details maken deze film echt goed. De acteerprestaties zijn geweldig, de aankleding is mooi en omdat de romantiek tussen upstairs en downstairs er niet is, geeft het ook een realistisch tijdsbeeld. Daarbij kon ik de 'tongue in cheek' van de onhandige detective erg waarderen. Ik houd van dit soort humor. Echt een dikke 8 dus.

Geschreven door Julian Fellowes, die ook Downton Abbey en Gosford Park heeft geschreven. En nu dan een serie die in New York speelt van zijn hand.

Ik vond het een goede serie. Als de acteurs beter waren geweest, zou het misschien Downton Abbey hebben overtroffen. Maar helaas waren geen van de hoofdrolspelers in staat hun karakter te worden. Er wordt degelijk geacteerd, maar er zit helaas geen Maggie Smith, Hugh Bonneville of Michelle Dockery tussen. Mijn grootste irritatie was de Duke of Buckingham, nota bene gespeeld door een Engelse acteur (Ben Lamb) die niet 'the Queens English' sprak, maar een of ander compleet vaag accent had. Daarbij moest hij een jong persoon voorstellen, maar zag eruit als minstens 40 jaar. Wat een miscast! Zo waren er nog wat meer acteurs, die elke scene waar ze in zaten dusdanig slecht speelden, dat ze het verhaal verstoorden.

Want het verhaal is leuk. Het gaat vooral over de strijd tussen de niveau riche en de gesettelde orde. Vol romantiek natuurlijk, maar er is ook aandacht voor de positie van donkere mensen en de problemen van bedienden. Daarbij vond ik het ook interessant om de groei van New York te zien ontstaan- de Brooklyn Bridge en het Metropolitan Opera House. Gebaseerd op ware feiten, dus je leert er ook nog wat van. Een eervolle vermelding gaat ook naar de kostuums. Jeetje, wat een prachtige jurken, echt een genot om naar te kijken. Daar verbleekte Downton Abbey behoorlijk bij. Ik kijk uit naar de 3e serie!

Ik vond deze film behoorlijk geweldig. Misschien niet eens zozeer om het verhaal (hoewel het begin echt pakkend was), maar vooral om de techniek. Ik heb veel Star Trek tv-series gezien en dan is het decor gewoon knullig. Dus toen ik hier een waanzinnig groot en geavanceerd ruimteschip zag, begreep ik opeens veel beter hoe fantastisch het zou zijn om bij De Federatie te werken en op die manier de ruimte te verkennen.

Dat sprookje maakt dat ik deze film een 8 geef. Nogmaals, het verhaal over vriendschap en een bouquetreeks-liefde is best slecht. Maar zit wel wat goede humor in, dus dat maakt het draaglijk. Een van de meest komische acteurs, Anton Yelchin is helaas veel en veel te vroeg overleden. Ik had graag nog meer van hem gezien.

Misschien ietsje beter dan het slaapverwekkende vervolg. Maar nog steeds een hele dunne soep vergeleken bij de heerlijke stevige snert van deel I.

Hele leuke film! Iedereen speelt een uitvergrote versie van iets - de narcistische filmregisseur, de populaire acteur, de wiser dan wise guy - en dat werkt goed. Er zitten heel veel goede grappen in en het verhaal loopt gewoon soepel. Net zoals de muziek; er zit een lekker ritme in. Ik heb me super vermaakt.

Plus dat de woordspeling "handschoen in de ring" nergens op slaat. Het is eigenlijk handdoek en het betekent dat je iets opgeeft, dat je stopt met het gevecht. Deze man ging een rechtszaak aan.

Ere wie ere toekomt, deze film is gemaakt naar een boek van Ernest Cline. Dus het was niet Spielberg die heeft bedacht om de echte wereld en de game-wereld te verweven.

Ik weet niets af van de film Batman of welke andere - man dan ook (m.u.v. Spiderman die ik ruim 20 jaar geleden keek met een lief die daar fan van was), dus ik ben 'blanco' aan deze serie begonnen. Maar dat was geen enkel probleem, want deze serie staat helemaal op zichzelf.

Als ik deze serie in één woord zou moeten omschrijven, dan is het spannend. Het is één groot kat-en-muisspel, waarbij de kat en de muis steeds van rol verwisselen. Wat daarbij ook speciaal is, is dat je steeds meer over de achtergronden van zowel de kat als de muis leert kennen en daardoor ook van sympathie wisselt. Dat was echt goed en bijzonder gedaan in deze serie. Je leert pas vanaf aflevering vier meer over wat er daarvoor allemaal gebeurd is. Daardoor wordt van alles opeens begrijpelijk omdat de huidige gebeurtenissen in een andere context komen te staan. Dat maakt deze serie gelaagd en boeiend. Waar ik verder van genoot, was de humor. Er zaten veel goede grappen en absurde situaties in. Het acteren was ook goed. Ik denk dat Colin Farrell op de toppen van zijn kunnen zat en de andere personages waren allemaal geloofwaardig.

Er zat ook heel veel drama in. Jeetje, wat een afschuwelijk verraad en pijn kregen sommige hoofdpersonen te verduren. Dat had voor mij wel iets minder gemogen. Net zoals het einde, oftewel de laatste aflevering. Die had een stuk eerder mogen ophouden wat mij betreft. Misschien ken je het wel, dat op een bepaald moment denkt: "Nou, dit was het dan, oké zo loopt het af" en je wil al naar de keuken lopen. Maar dan gaat het nog door en net als je denkt dat het dan klaar is - nee, er komt nog een scene. Waarbij het allemaal niet gezelliger wordt zeg maar. Dat had voor mij niet gehoeven. Maar goed, dat waren hooguit 10 minuten van de 8x50 minuten. De rest maakt het een goede serie.

Onder het kijken bedacht ik me dat dít precies is waarom ik documentaires zo interessant vind: je kunt een kijkje nemen in een wereld die ver weg van de jouwe is. Of het nu om gokverslaafden gaat, of bergbeklimmers of swingers, ik ken ze niet persoonlijk- of misschien wel, maar dan kan ik één gesprek met één iemand over dat onderwerp voeren. Maar bij een documentaire zoals deze sta je opeens midden in het zwembad bij een swingersvakantie. Ja, dat bestaat dus blijkbaar.

Deze docu is daarbij ook intrigerend. Want: zou ik dit kunnen of willen? Wat zou ik doen als mijn lief opeens zei dat hij wilde swingen? Wat betekenen die begrippen 'trouw', 'intimiteit' en 'openheid' voor mij?

Je kunt van het onderwerp vinden wat je vindt, maar ik vond de documentaire mooi gedaan. Héél open en zonder oordeel, maar ook met begrip voor mensen die dit een gruwel vinden - ik geef het je te doen. Zó dichtbij mensen komen dat ze hun kwetsbaarheden tonen, zonder dat het eigenlijk het stempel 'kwetsbaar' krijgt. Dat kunnen alleen maar de grote documakers: Michiel van Erp, Frans Bromet en Sahar Meradji bijvoorbeeld. En Jesse Bleekemolen dus met deze documentaire.

We volgen 13 weken de therapie van mensen (alleen maar mannen zo te zien) die gokverslaafd zijn. Ze staan redelijk aan het begin van hun leven, maar hebben al tienduizenden euro's vergokt, hun familie/vrienden en geliefden gekwetst en ervaren grote problemen. Het enige dat we te zien krijgen, is dialoog en beelden die verwijzen naar gokken. We volgen gesprekken met de documentaire makers ("kun je uitleggen waarom je anoniem in beeld wilt?") en zijn aanwezig tijdens de groepstherapie.

Poeh, ik vond het zwaar om deze docu te kijken. De term 'white knuckle sobriety' schoot herhaaldelijk door me heen. Dat betekent dat iemand clean wordt of blijft door middel van wilskracht alleen. Niet omdat hij begrijpt wat de oorzaak van de verslaving is, of omdat hij goede steun heeft, maar omdat hij dat met alle kracht van zichzelf eist - vandaar de witte knokkels. Want dit was wel een cursus schaamte, spijt, schande en boetedoening.

Vanaf de 1e week leek het erom te gaan de verslaafde te doordringen van alle verkeerde dingen die hij had gedaan. Hoeveel hij zijn geliefden had gekwetst en hoeveel financiële schade hij had aangericht. Er werd in het begin gezegd dat het doel niet was om clean te blijven, maar om zonder schaamte in de spiegel te kunnen kijken. Hoe dat kan als je mensen vervolgens door het slijk haalt, is mij een raadsel. Het leek wel alsof de therapie was ontwikkeld door iemand die pisnijdig was op zijn verslaving of op de verslaving van een geliefde misschien.

Er zijn natuurlijk keuzes gemaakt bij deze docu en misschien is dit deel er uitgelicht. Maar ik vond het pijnlijk en afstotend en ook jammer dat er geen ruimte werd gegeven aan de laatste inzichten en nieuwe therapieën die er zijn. Want 'white knuckle sobriety' is echt een gepasseerd station.