Reacties

Het meest fantastische en bijzondere aan Star Trek is het optimisme dat de serie uitstraalt. Een toekomst met nauwelijks problemen op de Aarde - geen ziektes, geen oorlogen, geen honger, geen verslaving, geen milieu problemen. Daarbij zijn de heersende principes ook prachtig: respect voor iedereen.
Maar gelukkig zijn er buiten de Aarde nog genoeg zaken op te lossen en Captain Kirk met zijn crew gaan daar helemaal voor. Natuurlijk hebben de karakters niet zoveel diepgang en is elke ruimtebewoner een mens in een kostuum met veel make-up, maar dat mag de pret niet drukken. De verhaallijnen zijn vaak onderhoudend en hier en daar is er zelfs een aflevering die indruk maakt.

Indrukwekkende en beklemmende film, die eigenlijk uit twee delen bestaat. Bij het laatste deel begrijp je hoe enorm veel aanpassing het leven in de 'Room' heeft gevraagd, maar ook hoe overzichtelijk dat leven was. Een film die mij deed nadenken over het begrip 'vrijheid'. Fantastisch geacteerd met een Oscar voor Brie Larson.

Ik ben na twee seizoenen opgehouden. Waar ik bij 'Elixer' teveel verhaallijnen zag, zijn er hier eigenlijk te weinig. Er zijn constant dezelfde drie hoofdrolspelers in beeld, dezelfde twee huizen, hetzelfde politiebureau, kortom dezelfde locaties (waaronder mijn basisschool, dat was wel leuk). Jacob Derwig draagt zelfs dezelfde jas vanaf seizoen 1 tot seizoen 3 afl. 1! En waar het in het begin ook nog wel grappig was, het gegeven dat een door en door brave belastingambtenaar verstrikt raakt in het criminele milieu, verdwijnt die humor nogal snel. Dan blijkt dat de belastingman een dysfunctioneel gezin heeft en een raar soort relaties met vrouwen heeft. Kortom, het wordt saai en de karakters worden er niet sympathieker op.

Ik ben halverwege aflevering 4 en ik houd het (even) voor gezien. Het lukt me niet om goed in het verhaal te komen, het is niet meeslepend genoeg voor mij. Waarschijnlijk komt dat omdat er teveel verhaallijnen zijn. Hoewel de plot wel voorspelbaar en duidelijk is vanaf aflevering 1, zijn er zoveel zijwegen (en locaties!) dat niets echt de aandacht krijgt die het verdient. Er zijn verschillende familietoestanden, corruptie, wetenschappelijke ontdekkingen, mentale aandoeningen, rijkdom/jetsetleven, criminaliteit, rouw en nog veel meer.

De personages zijn daarbij niet gelaagd en daardoor oninteressant. Hannah Verboom is een soort superwoman, ze weet overal een oplossing voor, weet iedereen mee te krijgen, zegt altijd net het juiste, maar is daarbij zo emotieloos dat ze ronduit saai is. Haar moeder is een kreng, haar vader een egoist, haar jongere broer een zieligerd en haar zoon moet ASS hebben, maar vertoont eigenlijk geen van de symptomen (hij is flexibel, aardig, schuwt geen lichaamscontact, maakt makkelijk vrienden, voelt zich overal thuis enz). Het meest interessant is haar oudere broer die van alles doet dat niet door de beugel kan, maar die heeft relatief weinig speeltijd. Een andere opmerking is dat ik de combi vader en zoon Derwig een beetje teveel vind. Ze hebben dezelfde stem, intonatie en gezichtsuitdrukking en dat is prima voor 1 acteur, maar 2 is dus teveel.

Het is jammer, want Elixer had de betere Nederlandse versie van Succession kunnen zijn. Maar daarvoor had het minstens een volwaardig seizoen aan afleveringen moeten hebben in plaats van de 8 afleveringen nu.

Goed geacteerd en een mooie verhaallijn van hoe de twee zussen verschillen. Ik vond het leuk dat ik de ene keer de ene zus beter begreep en de andere keer weer de andere zus.
Wat ik echt vreselijk vond, was het mismaakte gezicht van Stockard Channing. Dat leidde mij zo af, ik moest sommige stukjes gewoon terug spoelen om het verhaal te kunnen volgen. Wat is dat toch voor afschuwelijke gekte dat mensen zich zo toetakelen om er 'jong' uit te zien?

Wat is zo'n religieuze sekte toch een gevangenis, vreselijk. Ik vind het altijd onvoorstelbaar moedig en knap als mensen daaruit weten te ontsnappen. Want ze zijn a-l-l-e-s kwijt, niet alleen hun levensovertuiging, maar ook hun identiteit, hun naasten, familie, vrienden en veel tijdbesteding. Dat vond ik erg knap weergegeven in deze film. En ik vond het eerlijk gezegd ook erg bad ass (stoer) van de EO om dit uit te zenden.

Er was al een einde van de serie, en dat was al een overwegend happy end, dus deze special was wat mij betreft compleet overbodig. Anderhalf uur om nog een extra stelletje te formeren en gedoe over een aanstaand kleinkind, terwijl deze verhaallijn natuurlijk niet kan worden uitgewerkt, nee dank u.

Voor mij hoeven dit soort kerstspecials niet. Ik vond ze in Downton Abbey ook altijd overbodig. Maar als ik het als een extra lange aflevering van de serie ziet, dan is het oké.

Ik heb de afgelopen tijd deze serie in een ruk uitgekeken. Helemaal geweldig, echt een fijne tegenhanger van alle Amerikaanse soaps en series. Een mooie mix van mannnen- en vrouwenrollen en dat zie je niet zo vaak. Het tempo ligt best wel laag, maar dat is dus prima. Een aantal karakters zijn heel herkenbaar en dat is de kracht van deze serie. Zo kwam mijn ex-schoonzusje voorbij, en een paar collega's. Maar ook de tieners lieten herkenbare situaties zien. Mijn favoriet was Merel. Ik vond haar karakter het meest gelaagd en het meest interessant. De aflevering van haar strubbels met de overgang zal ik niet snel vergeten, het was gewoon cabaret - komedie met een boodschap.

Het grootste minpunt vond ik de 'preken' die de grootouders in de serie afstaken. Ik houd niet van 'doe dit en doe dat' en zeker niet van mensen die het in het echte leven (hier in de serie) het ook niet zo geweldig doen. Maar de muziek was heerlijk. Drie nummers van Skunk Anansie, dat hoor je bijna nooit.
Mijn score is tussen een 8 en een 9, maar omdat Roos Ouwehand ooit een tijdje mijn buurvrouw is geweest rond ik naar boven af.

Jeetje, wat een geweldige serie! Tenenkrommend en hartverwarmend zijn de situaties die Roy Dames laat zien. De vrienden zijn allemaal op hun eigen manier heel erg kleurrijk. Ze worstelen allemaal om aan de goede kant van de wet te blijven, terwijl je gewoon al weet dat uiteindelijk alles zal mislukken, omdat ze zichzelf in de weg zitten. Maar nooit door hun fout natúúrlijk.

Roy is wel en niet onderdeel van de vriendenclub en dat geeft een speciaal sfeertje. Hij heeft de foute vrienden in zijn hart gesloten en daardoor heb ik dat misschien ook wel.

Ik ben een grote fan van de docuserie 'Foute vrienden' van Roy Dames. Ik heb daar enorm van genoten, wat een kleurrijke gasten! Dus ik was behoorlijk enthousiast toen ik zag dat er een nieuwe docuserie van deze regisseur was.

In deze serie zien we hoe het verder is gegaan met een stel vrouwen die 25 jaar geleden op de Keileweg prostitutie bedreven. Ze waren jong en verslaafd aan harddrugs en om aan geld te komen, verkochten zij hun lichaam op de Keileweg in Rotterdam. Dat was een speciale gedoogzone tot de sluiting in 1999, zo'n 25 jaar geleden.

Roy heeft min of meer op verzoek deze serie gemaakt. Eén vrouw leek het een mooi idee om te kijken hoe het haar lotgenoten is vergaan. Dat blijkt heel verschillend te zijn. Een paar vrouwen zijn heel succesvol afgekickt en lijken hun leven goed op orde te hebben. Andere vrouwen worstelen nog of weer met de drugs en zijn zoekende. Hoofpersoon Angelique (Lieke) heeft een tumultueus leven. Haar vriend, die aan het begin nog stond te huilen van medeleven met haar, ontpopt zich tot een dreigende stalker en met haar 2e vriend loopt het ook niet soepel.

Door interviews en beelden zie je hoe zij als jonge meiden hebben geleefd en dat is behoorlijk afschuwelijk. Daarom was het einde een beetje vreemd, opeens was er een Hallmark sfeertje met omhelzingen links en rechts. Misschien had Roy zelf behoefte aan een beetje positiviteit?

Hoewel het hier ook over kleurrijke dames gaat, is het helaas niet zo'n meesterwerk als van de foute vrienden geworden. Maar nog steeds wel het kijken waard.

Ik heb 'm ook net bekeken, bedankt voor de tip! Zou zomaar een aflevering van Black Mirror kunnen zijn.

Een film die normen en waarden aan de orde wil stellen, maar daar niet echt in slaagt. Dat komt vooral omdat er weinig nuance is - het verhaal van de rechtszaak rammelt aan alle kanten, de achtergrond van de hoofdpersoon is moeilijk te volgen en de morele kwesties deugen ook niet. Behoorlijk ongeloofwaardig en daardoor werd het geheel nogal onsympathiek. Net een voldoende, omdat ik wel het einde wilde weten.

Wat een rare film. Zoveel tegenstellingen, zo'n vreemd verhaal, zo'n bizar einde... Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Want het is wel een film die ik heb uitgekeken en ik bleef geboeid. Dat kan ik lang niet van alle films van bijna 2,5 uur zeggen. Ik heb nu 3 (van de 4) films van deze regisseur gezien. Turist vond ik geweldig, the Square was ook raar, maar goed raar en deze film is gewoon raar.

Ik vond het heel leuk hoe ze alle personages tot karikatuur hebben gemaakt. Iedereen is een uitvergroting van de algemene opinie over hem/haar. Zo is Camilla een golddigger die sullige Charles bestuurt, Wills is een goody-two-shoes (een braverik) en Harry heeft de intelligentie van een fruitvliegje. Maar ik vond Eugenie en Beatrice leukst, hoe zij praten vraagt om imitatie.

Geen dijenkletsters, maar héél onderhoudend.

Helaas... Het verhaal is niet echt waargebeurd. Dat is (ook) een grap. De Coen broers hebben dat gezegd omdat de waarheid meestal raarder is dan fictie en ze door dit statement idiote gebeurtenissen in de film geloofwaardig konden maken. Bij de serie staat het ook bij elke aflevering en het is totale onzin. Heerlijke humor wat mij betreft.

Deze film deed mij denken aan de regio waar ik woon, West-Friesland. Zo'n 15 jaar geleden pleegden daar schrikbarend veel jongeren zelfmoord - 3x meer dan het landelijk gemiddelde. Uit onderzoek bleek dat een van de grootste oorzaken de gesloten cultuur was. Men praat hier niet over gevoel. Ik vond dat in deze film ook heel duidelijk naar voren komen. Niemand, echt niemand, ook niet ouders, leraren, coaches vroeg: "Hoe voel je je?"

Heel pijnlijk om te zien hoe er geen ruimte is voor traumatische ervaringen. Wel vanuit goede bedoelingen, maar het is toch schokkend. Er worden uren (totaal zinloos wat mij betreft) op school besteed aan het herkennen van voorzetselvoorwerpen en de scheikundige benaming van natriumbicarbonaat, maar gebeurtenissen met een voor- en na- in je leven, daar wordt relatief weinig aandacht aan gegeven.

De titel 'Close' vond ik op twee manieren op te vatten. De jongens zijn close (intiem) als vrienden, maar hun omgeving is ook close(d), als in dicht, gesloten, afgedekt. Deze film geeft veel stof tot nadenken en praten met elkaar.

Hele geweldige serie, die ergens ook baanbrekend is geweest omdat er zoveel aandacht voor de familie van het slachtoffer is. Dat was eigenlijk niet 'gewoon' in detectives. Politiemensen gingen achter de dader aan en misschien was er een flits van de begrafenis van de overledene, maar zoals we hier echt het leed en de impact op de familie blijven volgen, dat was bijzonder.

De serie draait verder om Sarah Lund, de vastbesloten en intelligente detective gehuld in Noorse truien, die koste wat het kost de dader wil vinden. Helaas loopt ze altijd een stap achter de feiten aan, wat een spannend kat en muisspel oplevert, maar op de duur ook frustrerend is. Ik denk dat daarom het 1e seizoen 20 afleveringen telt, maar daarna zijn het er 10 per seizoen.

Wat mij persoonlijk soms irriteert is dat 'die Lund' echt héél vaak 'ja' zegt terwijl ze 'nee' bedoelt (en omgekeerd) en ze behoorlijk solistisch te werk gaat, tegen alle instructies van de leiding in en zonder medeweten van haar collega's. Gedurende de 3 seizoenen lijkt ze ook wel hoe langer hoe slechter te communiceren, zo erg dat ik haar soms wel toe wilde schreeuwen: "Geef nou eens antwoord! Laat ze nou eens naar je luisteren! Zeg nou gewoon dat je het er niet mee eens bent! Vertel wat je denkt en waar je mee bezig bent!" Maar dat is natuurlijk mijn ding en hopelijk heeft niemand verder daar last van.

Al met al een hele goede serie, een dikke 8.

Een hele 'volle' serie, ik kan er geen betere omschrijving voor vinden. Elke aflevering zit barstensvol emotie, spanning, drama en geweldige plots. Zoals de BBC iemand drie seizoenen lang op het puntje van zijn stoel kan zetten. Als je van Scandinavische detectives houdt, dan moet je deze serie zeker gaan kijken!

Alleen vond ik het einde een beetje tegenvallen. Er is een scene van ongeveer 10 minuten en dat is gewoon too much. En alle scenes erna waren nogal zoetsappig. Maar ja, echt een goed einde maken... dat is wel vaker een struikelblok. Misschien dat ik daarom 'The Sopranos' ook zo goed vind, het einde is gewoon onovertroffen!

Leuk grapje (easter egg). James Morton (Tommy) houdt in de laatste aflevering van seizoen 1 een heel dik boek vast - Oorlog en Vrede. Hij heeft in deze BBC serie een van de hoofdrollen gespeeld, Count Andrei Bolkonsky.

Van sommige series en films is het zo jammer dat ze nooit meer voor de 1e keer kunt zien en dat geldt zeker ook voor The Bridge. Maar niet getreurd, ik kijk mijn lievelingsseries gewoon nog eens en nog eens en zo heb ik mezelf deze kerstvakantie weer eens op 4 seizoenen The Bridge getrakteerd.

Hoofdrolspeelster is Sagá Noren (Sofia Helin) een Zweedse politie rechercheur die alle seizoenen samen moet werken met de Deense politie, omdat de misdaden deels op Zweedse en deels op Deense grond plaatsvinden. Waarbij dat het meest duidelijk is in het begin, er wordt op de helft van de brug tussen Zweden en Denemarken een lijk gevonden. Dan volgt er een geweldig kat-en-muisspel tussen politie en daders met elke aflevering weer een nieuwe invalshoek.

Maar dat is niet het gene wat deze serie zo bijzonder maakt. Het karakter van Saga en de wrijving met de karakters van haar directe tegenspelers Kim Bodnia en Thure Lindhart, is uniek. Saga wordt nooit als autistisch bestempeld (ook heel mooi vind ik), maar zij is duidelijk 'anders'. Ze vat alles letterlijk op en is super direct. Waardoor je haar soms achter het behang wilt plakken omdat ze weinig empathie toont, maar het levert ook veel grappige scenes op en ontroering voor haar ongewilde onbeholpenheid. Daarnaast maakt zij een enorme karakterontwikkeling mee en leert ze haar traumatische verleden te verwerken.

Dus: gaat dat zien, gaat dat zien! Waarbij ik dan stiekem een beetje jaloers ben als je het voor de 1e keer gaat zien.

Ontzettend heftige documentaire, hij zat nog dagen in mijn hoofd en nog steeds kan ik de beelden zo oproepen. Je ziet echte beelden van mensen die zich van deze brug laten vallen. Van sommige springers wordt de achtergrond verteld door familie en vrienden en ook worden hulpverleners aan het werk getoond. Het verhaal van één persoon (Gene) loopt als een rode draad door de docu heen. Hij loopt een paar keer de brug op en neer en daar zien we veel shots van, afgewisseld met interviews met mensen die hem kenden.

Ik ben zelf er een beetje 'ingevallen' in deze docu. Hij kwam op in mijn feed op YouTube (ik heb een tijdje een fling met iemand uit SF gehad en keek toen allerlei video's over deze stad) en dan ben ik toch wel (helaas) ramptoerist genoeg om te blijven kijken. Ik heb direct na het kijken allerlei informatie opgezocht over deze docu, waaronder een lang interview met de regisseur. Hij vertelde wat hun motivatie was, wat er allemaal gebeurd was tijdens de opnamen en ook hoe ze bij een paar mensen hebben kunnen voorkomen dat ze sprongen door op tijd hulpverleners in te schakelen. Maar als je weet dat er honderden mensen over deze brug lopen per dag, dan begrijp je dat het niet makkelijk is om te spotten wie wat gaat doen.

Inmiddels zijn er netten gespannen bij het grootste gedeelte van de brug, dus tegenwoordig gebeurt het bijna niet meer.
Vraag jezelf af of je dit echt wil zien, want het gaat wel over echte mensen die de ultieme wanhoopsdaad doen.

Het lijkt wel alsof de rubriek 'Nieuws' omgedoopt kan worden in 'Netflix Nieuws'. Ik begrijp dat Netflix de meeste abonnees in Nederland heeft, maar valt er echt he-le-maal niets te zeggen over de andere streamingdiensten?

Wat een verwarrende film! Het begint met de 2 broers, de één het zwarte schaap (mislukte bankovervaller Jake Gyllenhaal), de ander het gouden kind (marinier met een sprookjesgezin Tobey Maguire). Vanaf het moment dat Maguire naar Afghanistan gaat, zien we twee verhalen parallel lopen en dat blijft tot het moment dat hij terugkomt. Dat maakt ons tot getuige van gruwelen enerzijds in Afghanistan en verdriet, maar ook veel saamhorigheid anderzijds in de VS. Dan komt Maguire thuis en komen alle emoties samen. En dat is veel.

Want er is veel 'verraad/ontrouw' in deze film. Eigenlijk is iedereen van de belangrijke personages, een verrader. Zelfs tot aan het oudste dochtertje aan toe, die uiteindelijk liever haar leuke gezellige oom heeft dan haar eigen vader die last heeft van schuldgevoelens en PTSD. Daarnaast zijn er in het huwelijk veel spanningen, in de familie met opa en tussen de broers.

Voor mij was het wat veel drama. Er had hier en daar wel een complicatie uit gekund, dan was het wat rustiger en realistischer geweest. Er werd veel gevraagd van de acteurs, die dat niet allemaal even goed konden vertolken. Vooral Natalie Portman leek maar twee gezichten te kunnen laten zien: lief lachend of huilend.
Dit schijnt een (niet geheel geslaagde) remake te zijn van een Deense film. Die gaat zeker op mijn watchlist, want het plot van deze film is wel heel goed.

Wat Broadchurch beter dan de gemiddelde detective maakt, is dat er zoveel aandacht is voor de impact die deze moord heeft. Het gezin van kleine Danny worstelt op een hartverscheurende manier met dit drama. Vooral de ouders (Jodie Whittaker en Mark Latimer) spelen dit ongelofelijk goed. Ik heb meermalen met een brok in mijn keel gezeten.

Ook de moeizame samenwerking tussen de twee hoofddetectives (hij is nieuw en heeft haar promotie gekregen) is heel leuk om naar te kijken, er zit veel humor in. Geweldig spel van David Tennant en voor mij de kennismaking met Olivia Coleman, waar ik door weggeblazen werd. Wát een actrice!

Verder is het een behoorlijk klassieke whodunnit, met zo ongeveer elke aflevering weer nieuwe verdachten. Hoewel het zoals gewoonlijk voor mij, weer een dader opleverde die ik niet had gespot. Maar dat maakt Broadchurch serie 1 ook weer zo goed.
Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat serie 2 een behoorlijke duikeling maakte en serie 3 ken ik niet. Maar als je van dit genre houdt en de kans krijgt, moet je zeker gaan kijken.

Het was en bleef heel storend dat de hoofdrolspeelster Nicola Walker er in mijn ogen zo enorm vermoeid en uitgeblust toonde. Ze zag er meer uit als een politie rechercheur in een middelgrote kustplaats die uitkeek naar haar pensioen dan een gehaaide advocate. En toen ik dat beeld eenmaal in mijn hoofd had, werd het heel moeilijk om allerlei (romantische) verwikkelingen geloofwaardig te vinden. Haar oudere zus (Deborah Findley) was ook al zo aan pensioen toe. Maar misschien komt dat omdat ik haar vooral van kostuumdrama's ken waarin ze oudere dames speelt. Ook waren sommige verhaallijnen nogal vergezocht - er zaten echt een paar verplichte pc nummers in.

Verder is het best een leuke serie. Guitige Barry Atsma deed het leuk. Maar ja, die miscasting maakt toch dat ik er een krappe 7 voor geef.