Reacties

Ik val uit de toon, want jeetje, wat een mierzoet geheel. Totaal voorspelbaar, zonder spanning en zonder humor en daardoor gewoon saai. En toen ik dacht dat het klaar was, kwam er nog een stuk waar helemaal het glazuur van mijn tanden door afsprong. Ryan Gosling speelt natuurlijk goed, maar het was leuker geweest als er ook maar iets van chemie tussen zijn personage en dat van Rachel Mc Adams was. De acteurs die het oudere echtpaar speelden waren daarbij bedroevend slecht. Meer een tv-film dan een speelfilm voor mij.

O, het was niet mijn bedoeling dat je je reactie helemaal zou verwijderen. Het verbaasde me alleen nogal dat je zoiets, wat herhaaldelijk terugkomt in de film, gemist zou hebben.

Eén van mijn lievelingsfilms van één van mijn lievelingsschrijvers en zodanig goed (op een klein gedeelte na) gemaakt dat ik er echt elke keer weer van geniet.

De voice-overs werken geweldig goed en zorgen voor de nodige humor, omdat Hugh Grant en Nicolas Hoult vaak precies de andere kant van een situatie belichten. Zo vindt Nicolas bij de afgedwongen afspraak tussen zijn moeder (een fantastisch spelende Toni Collette) en Hugh Grant dat zijn moeder er echt leuk uitziet in haar mohair trui, terwijl Hugh denkt dat zij er als een Jeti uitziet.

Een heerlijke feel-good film, die tussendoor ook nog wel wat thema's aanraakt.

Hij is geen werkloosheidsuitkeringstrekker. Eén van de thema's is juist hoe hij aan zijn geld komt. Als je dat zo hebt begrepen vraag ik me af of je de film wel hebt gezien?

Als ik nu deze film zie, valt het me echt op hoe seksistisch die is en hoe dingen veranderd zijn sinds een paar jaar.

Maar om dan gewoon maar in de sfeer te blijven: Hugh Grant en Colin Firth zijn heerlijke eye-candy, de grappen zijn soms goed en de muziek is aanstekelijk.

Ik heb inmiddels haar volledige statement gevonden, waarin ze inderdaad echt excuses aanbiedt en spijt betuigt voor haar bijdrage aan de discussie.

“Hi everyone, I would like to sincerely apologize for the election post I shared on my Instagram last week,” she wrote on her Instagram Story on Thursday (November 14). “I let my emotions get the best of me,” she continued. “Hatred and anger have caused us to move further away from peace and understanding, and I am sorry I contributed to the negative discourse.

https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/news/rachel-zegler-trump-instagram-megyn-kelly-b2647872.html

Ik herken je gedachten over deze film wel. Ook ik had steeds het idee dat er iets geweldigs interessants aan de hand was, wat ik op de een of andere manier niet had opgepikt. Er was een enorme cover-up aan de gang, maar die was zo goed gedaan dat ik, als publiek, ook het spoor bijster was. Ik vond 'm (daardoor?) ook veel te lang duren.

Dat weet ik niet. Als zij nare dingen wil zeggen, hoeft ze daar voor mij geen spijt over te hebben. Wat mij alleen opvalt, is dat er in haar hele statement niets over spijt staat of dat ze excuses aanbiedt. Terwijl dat wel in de kop staat. Dus vandaar mijn vraag.

Maar waar zijn de excuses en de spijt? Want die lees ik niet.

Deze regisseuse bevestigt nu eerder de stelling dan dat ze een ander signaal afgeeft, vind ik. De organisator zegt: "Vrouwen worden voorgetrokken" en uit protest is ze afwezig. Ik had ze laten zien dat deze mening natuurlijk niet voor mij gold, dat ik het volste recht had om mijn geweldig goede film te laten zien en ik was in volle glorie gekomen om ze een poepie te laten ruiken.

Ik denk dat deze serie voor Amerikanen op een bepaalde manier verfrissend is en dat de 8 op IMDB geeft. Er komen allerlei mensen in voor die geen 'huisje-boompje-beestje' type zijn, maar dan niet in de grote stad wonen en dat is natuurlijk apart voor ze. Een beetje zoals 'Roseanne' of 'the Cosby Show' toentertijd ook een ander type Amerikaan liet zien. Alleen zijn het script en de humor niet zo goed als van die series en de hoofdrolspelers zijn niet zo charismatisch. Persoonlijk heb ik ook de fantastische zangstem van de hoofdrolspeler nog niet ontdekt, waardoor de zang scenes een hoog doorspoelgehalte hebben. Maar het is zeker een redelijk onderhoudende serie, die gezellig door kabbelt. Helemaal goed voor even lekker niets bijzonders.

Ik heb de 2 seizoenen uitgekeken, omdat het korte afleveringen zijn en er hier en daar wel iets redelijk grappigs/boeiends gebeurde. En ik heb ondertussen mooi twee slofjes gebreid.
Maar het gaat meer over vier tieners in de lichamen van volwassenen, dan dat het over veertigers gaat. Daarbij zijn ze stuk voor stuk op zijn tijd echt onuitstaanbaar. Wat een gejank om niets, wat een drama over onzin.

Ik vond het een prachtige film, hoewel ik ook goed kan begrijpen dat er op IMDB een 6,7 is gegeven. Maar ik heb er van genoten en ik was teleurgesteld toen we weer naar Aarde terug reisden en daarna de lichten in de bioscoop aangingen.

Voorwaarde is wel dat je de aanwijzing van André Kuiper opvolgt en niet gaat nadenken of analyseren, maar gewoon de beelden en de muziek tot je neemt. Dat duurde bij mij even, maar toen gebeurde er ook iets. Een beetje zoals dat heel soms ook bij kunst gebeurd; je analyseert het schilderij niet meer, maar letterlijk komt de 'kunst' bij je binnen. Dat was nu dus het geval. Moeder Aarde 'was' er. Niet in relatie tot een natuurramp, of hoe bepaalde dieren leven, maar echt als zichzelf. Het schijnt dat er op zo'n moment een bepaald deel van de hersenen geactiveerd wordt. De muziek speelde hier natuurlijk zeker een rol in.

Misschien kwam dat ook omdat ik geen referentiekader had. Ik wist niet hoever we van de Aarde af zaten, dus ik kon de grootte van dingen niet inschatten. Heel bijzonder. Ik was me er verder van bewust dat ruimtevaart het summum van menselijk kunnen bevat. De meest grote experts op het gebied van natuurkunde, biologie, maar ook van diëtiek en psychologie komen bij elkaar om hun beste bijdrage te leveren. Die enorme zorg om de hoogste denkbare kwaliteit te halen, die zat ook in de film. André Kuiper is honderden uren bezig geweest om de mooiste beelden en de best bijpassende muziek te selecteren en op een bepaalde manier kwam dat binnen bij mij. Ik was letterlijk in tranen toen de beelden van de reflectie van de zon op water voorbij kwamen. Jeetje, wat onvoorstelbaar mooi.

Misschien niet een film voor zomaar, maar wel een aanrader wat mij betreft.

Hele onderhoudende actiefilm met genoeg humor. Vooral de scene waarbij meesterexpert onderhandelaar Kevin Spacey zijn vrouw uit de badkamer probeert te praten omdat zij ruzie met hun tienerdochter heeft, was grappig. Als Samual Jackson wat minder geschreeuwd had in deze film had ik er misschien een 8 voor gegeven. Nu was dat vooral irritant en symptomatisch voor het over de top gehalte.

Ik vond vooral Laura Linney heel indrukwekkend in deze film. Hoewel ze op sommige momenten bijna een karikatuur is van een eenzame getraumatiseerde en daardoor gedreven activiste, weet ze een zo kwetsbaar en levend mens neer te zetten, dat ik daardoor echt emotioneel getroffen werd. Kevin Spacey speelt natuurlijk goed (kan hij eigenlijk ook niet goed spelen?) en zijn verhaal heeft een geweldige plot twist.
De zwakste schakel was wat mij betreft Kate Winslet in haar beste Jody Foster (Silence of the Lambs) imitatie.

Film over een butler die in dienst komt bij de rijkste vrouw ter wereld en hun bijzondere band.

Ik vond het een saaie film. Er zit geen karakter ontwikkeling in en ook de zogenaamde 'vriendschap' vond ik tenenkrommend omdat het een co-dependent relatie was. Er wordt een verhaal verteld, maar het voelt alsof we het verhaal niet mogen weten omdat er geen onvertogen woord mag vallen. Niemand heeft een achtergrond anders dan wat oppervlakkige feiten (waar hij eerst werkte en hoe zij zo rijk werd) en hoewel er grote drama's spelen - zoals zijn alcoholisme en haar narcisme, wordt dat ook steeds onder het tapijt geveegd.

Soms vraag je je af waarom goede acteurs zoals Ralph Fiennes en Susan Sarandon zich voor bepaalde rollen lenen. Om toch maar te werken bij gebrek aan beter? Om een bepaalde geldsom te kunnen innen? Omdat ze gechanteerd worden? (dit is een grapje, hoewel... het is toch Hollywood) Want zij vielen toch ook in slaap toen ze dit script lazen? Nou ja, als kleine troost ziet La Sarandon er ongelofelijk prachtig uit, het was een genot om naar haar kleding en make-up te kijken. O ja, en haar eigen hondje speelt ook een rolletje!

Mooie mini-serie. Ik las ergens dat dit het laatste onafgemaakte werk van James Gandolfini (vooral bekend als Tony Soprano) was en daar was ik benieuwd naar. Zijn rol (die van lowlife advocaat John Stone) wordt nu door John Turturro gespeeld die dit goed doet. Hoewel ik denk dat Gandolfini er net iets meer van had weten te maken.

De serie gaat over een jonge man die door een reeks van foute beslissingen compleet in de knoei komt. Dat vond ik echt goed gedaan; je ziet gewoon iets ellendigs aankomen omdat hij stap 1 doet, en dan stap 2 en dan 3 enz. De vreselijke gebeurtenis is buiten proportie, maar feit blijft dat hij diverse malen de kans had om terug te gaan en dat niet deed. En ja, dan escaleert het. Daarop volgend zijn er weer allerlei sleutelmomenten waarop het lijkt alsof hij eronder uit weet te komen, wat ook spannend is. Hij komt als een onschuldig studentje in de gevangenis, waar hij snel leert hoe hij moet overleven. Uiteindelijk volgt zijn rechtszaak.

In de serie wordt over het algemeen goed geacteerd en het is bijzonder dat we met alle betrokkenen te maken hebben. Zoals altijd zijn de gevangenis scenes totaal onrealistisch, maar dat is nu eenmaal een gegeven. Ik vond het bijna pijnlijk om Michael Kenneth Williams (bekend van zijn rol als Omar Little in The Wire) drugs te zien gebruiken in de wetenschap dat hij 5 jaar later aan een overdosis zou sterven.

Ik vind dit een typische HBO serie. Amerikaans, maar realistisch en best genuanceerd. Ik heb me er goed mee vermaakt.

Een serie over het leven van vier Noorse miljardairs die laat zien hoe zij in luxe en in armoede leven. Luxe, omdat zij natuurlijk alles wat materieel is kunnen kopen. Armoede, omdat zij niet in staat zijn iets echt lief te hebben.

Ik vond het een interessante serie. De vriendschap tussen de vier mannen is de enige constante factor in hun leven. Er is een diepe band omdat zij bij de happy few horen die weten hoe het is om ontzaglijk rijk te zijn. Maar ja, hoe hecht is dat als het eigenlijk alleen bij samen 'feesten' blijft? Die eenzaamheid komt steeds weer terug, wat deze mannen soms zielig maakt. De vrouwen van deze mannen vormen een ander verhaal in de serie. Hoewel je ze als slachtoffer zou kunnen bestempelen, zijn ze dat uiteindelijk niet. Dat vond ik ook interessant. Daarnaast moest ik ook wel lachen om de complete gewetenloosheid soms en de running gags zoals het gedoe met de buren.

Maar eerlijk is eerlijk, het is ook een beetje saaie serie. Want lieve help, hoeveel alcohol, drugs en sex kan iemand najagen? De zoveelste orgie voegde echt niets meer toe. Ik weet niet hoeveel liter drank, hoeveel lijntjes en hoeveel betaalde erotiek er per aflevering was, maar het was echt teveel om nog relevant en/of boeiend te zijn. Misschien is het wel echt zo in die wereld (kijk naar Diddy en Epstein), maar ik zou andere, veel interessantere dingen doen. Wat ook wel weer leuk is om over na te denken. Al met al vond ik deze serie zeker de moeite waard.

Ik denk dat het best een goede serie is, alleen wil het verhaal maar niet echt op gang komen. Ik ben nu bij seizoen twee, aflevering 3 en ik heb nog steeds het gevoel dat ik in het verhaal moet komen. Nog steeds worden de contouren geschetst en heb ik geen flauw idee wie of wat er nu achter die vreselijke aanslag zat. Er komen steeds maar nieuwe verhaallijnen, waardoor ik het zicht kwijt ben geraakt. En nu vind ik het te lang duren. Misschien keer ik ooit nog terug, maar ik ben voor nu eigenlijk mijn interesse verloren.

Het acteren is goed en er zijn werkelijk adembenemende natuuropnames te zien. Jeetje, wat een prachtig natuurpark is dat daar in Noord-Oost Polen. Als er nu nog een echt verhaal was, dan zou het een geweldige serie zijn.
De serie is trouwens op HBO Max te zien en heet daar 'The Pack'.

Prachtige film naar een boek van de Vlaamse schrijfster Griet Op De Beeck, over een disfunctioneel gezin. We zien alles gebeuren vanuit het oogpunt van Mona, eerst als kind en later als volwassene. Hoe zij vanaf klein kind al zichzelf in dienst moest stellen van de anderen en daar als volwassene mee doorgaat - in haar liefdesrelatie en in haar werk. Want ze weet niet beter, ze kent het niet anders. Sommige scenes laten heel treffend de eenzaamheid en machteloosheid van alle gezinsleden zien en zijn echt hartverscheurend.
Natuurlijk is het boek veel diepgaander, maar de acteerprestaties bij deze film zijn van een dusdanige kwaliteit dat de romanpersonages helemaal tot hun recht komen. Vooral de kleine Mona, het jonge kind, weet met haar gevoeligheid de juiste snaar te raken. Maar ook de oudere Mona en Marie zijn onvoorstelbaar goed in hun respectievelijk introverte en extroverte spel.

Christine blijkt opeens in Wettelen begraven te willen worden. Dus trekt de hele stoet daarheen. Maar waarom Wettelen? Deze vraag schreeuwt om een antwoord. Zoals zoveel dingen in deze film om een antwoord schreeuwen.

Om te beginnen direct maar de belangrijkste vraag; waarom deze film? Welk verhaal moet er bekend worden? Ik heb geen idee, want er is kop noch staart aan deze film te ontdekken. Vanaf het begin is duidelijk dat het een absurdistische film moet zijn, maar op een paar goede moppen na, is er eigenlijk niets absurds aan. Tenminste, er zijn genoeg maffe situaties, maar omdat die zonder kader zijn, kan de humor niet landen. Humor moet namelijk iets abnormaals weergeven, dus zonder het normale als tegenhanger werkt het niet. En dat ontbreekt, er is nergens 'normaal' in deze film. Dat maakt dat het absurde op den duur vooral een beetje zielig wordt.

Ik heb me niet verveeld en daarom geef ik deze film een 6. Er zijn mooie opnames en af en toe valt er best wat te lachen. Maar het is wel een mager zesje, want eerlijkheidshalve: als ik de film thuis had gezien was ik na een uur wel klaar geweest.

Soms kom je toevallig een pareltje tegen en dat was met 'The Fallout' het geval. Het gaat over de gevolgen van een traumatisch schooldrama. Drie keer raden wat dat is op een highschool in de VS. Dus dat is niet zo bijzonder helaas. Wat wel bijzonder is, is hoe dit drama in beeld wordt gebracht. We krijgen niets te zien, we horen alleen maar wat er elders gebeurt. En toch is het een superspannende situatie. Ik zat echt met zweethandjes te kijken. Jeetje, wat ontzettend eng, want de betrokkenen kunnen niets doen. Het gevaar verplaatst zich en ze hebben geen idee wat er precies aan de hand is. Doodeng. Gelukkig komt de politie al heel snel (dit was wat minder realistisch) en kan de hoofdpersoon Vada veilig naar huis.

En dan begint het eigenlijk pas. Want hoe deal je in hemelsnaam met zoiets? Vada is een puber (fan-tas-tisch gespeeld door Jenny Ortega - onthoud die naam!) en kan het haar familie niet aandoen om zich zorgen te laten maken om haar. Dus ze speelt mooi weer; Met Mij Gaat Alles Prima, Nee Hoor Niets Aan De Hand. Terwijl ze van binnen opgegeten wordt door survivors guilt en PTSS. Ze trekt zich hoe langer hoe meer terug en wil eigenlijk alleen nog maar omgaan met mensen die haar ervaring kunnen delen. Ook zoekt ze tijdelijk troost in drank en drugs. Allemaal heel goed te begrijpen, vooral als zij uiteindelijk haar gevoel weet te verwoorden tegen haar vader.

Deze film is zo realistisch dat het bij vlagen een documentaire zou kunnen zijn. Het spel van de jonge acteurs (ook zusje Lumi Pollack en mede-slachtoffer Niles Fitch) is onvoorstelbaar goed. Dit zegt natuurlijk ook alles over de regie. Verder vond ik het camerawerk en de muziek ook een bijzondere bijdrage leveren. En niet te vergeten de humor. Echt een mooie complete film.

Ik ben echt niet iemand die alleen van films vol met spanning en sensatie houdt. Maar deze film was echt wel heel erg het andere saaie uiterste. Ik heb 'm niet eens afgekeken. Er zitten twee mannen in een kamer te debatteren over God. Twee geweldige acteurs, maar ja, wat heb je daaraan als ze alleen maar praten? Misschien dat deze film in de VS wel interessant wordt gevonden, omdat daar bijna geen aandacht is voor het atheïstische standpunt. Maar voor mij, als Nederlandse, zat er echt niets nieuws of boeiends in.

De film gaat over een belangrijke periode in de geschiedenis, namelijk de strijd om het hiv/aids virus te ontdekken en te doen stoppen. Omdat het in eerste instantie alleen om homofiele mannen leek te gaan, was puriteins Amerika geneigd de andere kant op te kijken en werd het een moeizaam gevecht voor erkenning.

Deze film laat de enorme frustratie zien bij de eerste betrokkenen. Maar slaat daar helemaal in door. Ik zag op IMDB dat iemand alle woede uitbarstingen had beschreven en het waren er maar liefst 17. Dat is héél veel in een film van 2 uur. Vooral als daarnaast mensen ook nog aan het huilen zijn om zieke geliefden, of heftig verliefd zijn, of intense familie perikelen beleven. Kortom, deze film zit zo vol met emoties dat ik er een beetje immuun van werd.

Fantastische film met topacteurs. Jeetje, wat een stel ongelooflijk goede acteurs. En wat soms niet lukt bij zo'n sterrencast, lukt nu wel: ze brengen elkaar naar een hoger niveau.
Het verhaal is aangrijpend, omdat het zo goed laat zien dat ieder van ons mensen met iets worstelt. Het maakt niet uit of je mega intelligent bent, of een management guru bent, of je bloedmooie jonge vrouw bent of een rijke oude man, echt iedereen heeft een verhaal. En daarbij zijn negatieve, maar zeker ook positieve factoren van invloed.
De soundtrack met Aimee Man en Supertramp is trouwens ook geweldig.