Reacties

Psychologisch drama over hoe twee jonge mensen in een huwelijk belanden, ouders zijn en hoe moeilijk hun leven samen na een paar jaar is. De samenvatting hierboven geeft een beetje vertekend beeld. Het is niet zo dat ze samen besluiten een weekend weg te gaan om hun huwelijk te repareren. Hij boekt een kamer voor ze als een soort wanhoopspoging en zij gaat maar mee. Het is ook niet zo dat zij terugdenken aan vroeger, het is het tweede verhaal dat de kijkers te zien krijgen.

Ik vond het best een heftige film. Vooral de enorme wanhoop die zowel man als vrouw hebben en hun uitzichtloosheid kwamen binnen bij me. Het duurde een tijdje voordat ik doorhad wat er nou precies aan de hand was binnen hun huwelijk en als je dan bedenkt hoe hoopvol hun relatie begon, dan is het intriest om te zien hoe het verder is gegaan.

De rol van Michelle Willams is een kolfje naar haar hand. Zij kan dit soort sterke/breekbare vrouwen echt geweldig goed spelen (zie ook Manchester by the sea). Ryan Gosling vind ik persoonlijk een geweldige acteur. Hij weet zijn karakters altijd geloofwaardig te maken (zelfs Ken van Barbie!) en hij kan een heel breed scala spelen. Hier speelt hij ook weer ronduit fantastisch. Geen opwekkende film, maar wel een goed psychologisch drama.

Het verhaaltje kan achterop een bouquetreeksboekje staan (of een doktersromannetje in dit geval), zo voorspelbaar, romantisch en onrealistisch is het. De dialogen komen daar ook uit. Maar Winslet en Elba weten gelukkig een soort gezelligheid 'feelgood' te creëren, waardoor ik ze toch tot het einde wilde blijven volgen, hoewel dat door de ergste sneeuwstorm heen al zichtbaar was.

De natuuropnames zijn spectaculair. Een echt verrassend detail was de hond, die zijn rol met verve speelde. Met verstand op een passende -20 is dit een prima film.

Een leuk weerzien met heel veel Disney karakters. Was voor mij alleen al de moeite van het kijken waard om Stampertje nog eens te zien stampen. Als kadootje van Disney ook op hun YT kanaal te zien. En daarna heb ik een video van een Australier gekeken die alle figuren de revue laat passeren. Het zijn er meer dan 500!

Absoluut even goede vrienden. Dat is het mooie van dit platform!

Draak van een film. Het leek wel een grote reclamespot voor Amerikaanse waarden en normen. Supersaai. Maar door de nieuwigheid en de mooie visuele effecten geef ik hem toch een 5 en geen 2.

Maar dat is het juist, ik had het gevoel dat een "zwaargewicht" acteur hier wel dat beetje extra aan had kunnen toevoegen. Voor mij hebben deze "middengewicht" acteurs niet genoeg presence/aanwezigheid om hun karakters helemaal goed neer te zetten. Het verschil tussen iemand spelen en iemand zijn. Maar nogmaals, dat is een persoonlijke beleving natuurlijk.

Veel mooie plotwendingen. Uit het verhaal komt naar voren dat iedereen zijn eigen motieven heeft en dat niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. Leuke, onderhoudende film.

Nee. John Lithgow is voor mij (naast Ralph Fiennes) de bekendste, maar dit zijn beiden geen acteurs waarvoor ik een film ga kijken. Maar dat is persoonlijk. Wellicht zitten er voor jou wel zwaargewicht acteurs in de cast.

Na een paar afleveringen van 'Het Vaticaan, de staat van de kerk' te hebben gezien, verheugde ik mij erg op 'Conclave'. Alle ingrediënten waren aanwezig om een dikke 8 en misschien zelfs wel een 9 te kunnen geven aan deze film. Prachtige decors, boeiend verhaal, onverwachte (echt héél onverwachte) plotwendingen, humor, mooie camerabeelden, bombastische muziek en toch is het een 7 geworden. Hoe dat komt? Door de dialogen en de acteerprestaties.

De dialogen liepen niet soepel, waren niet realistisch voor mij. En ik vond het irritant dat er van alles bekend werd verondersteld. Ik ben niet katholiek en hoewel ik wel wat weet (zwarte en witte rook bijvoorbeeld), merkte ik dat ik niet genoeg wist om volledig te begrijpen hoe deze procedures verlopen. Waar dan vaak een truc wordt ingezet (newby krijgt van alles uitgelegd, of een handboek wordt voorgelezen), was dat hier niet zo. En wordt ik echt geacht te weten wat simonie is, of een bepaalde medische term? Ik vond dat nogal respectloos naar het publiek toe.

Wat de acteerprestaties betreft; er doen geen zwaargewicht acteurs mee en dat maakte dat er minder diepgang was. Ik denk dat Ralph Fiennes echt alles uit de kast getrokken heeft, maar o, wat mis ik Kevin Spacey. Dat gold ook voor de andere acteurs, ze schoten net een paar centimeter tekort. Een plezierige uitzondering was Isabella Rossellini.
Al met al geen goede, maar zeker ook geen slechte film.

De eerste paar minuten van 'Up' zijn zo bijzonder, dat ik al met tranen zat toen het eigenlijke verhaal nog moest beginnen. Pfff, dat was wel even een omschakeling. Maar dat kwam al snel goed, want de rest van de film is super vermakelijk, met hele grappige karakters (squirrel!) en een mooi feel good verhaal.
Daarbij zijn de animaties van Pixar echt een klasse apart wat mij betreft, ook qua kleuren.

Op de dvd staat een kort (5 minuten) bonus filmpje 'Partly Cloudy'. Ook te vinden op YT, een aanrader.
O en als je dan toch bezig bent, 'Piper' is ook een prachtige korte animatie.

Een rollercoaster van emoties, met schokkende onthullingen en groots dysfunctioneel familie drama. En een geweldige cast, waar het genot voor acteren vanaf spat. Wat mij verder opviel was de bijzondere belichting, die heel natuurlijk overkwam.
Ik twijfel erg tussen een 7 en een 8. Maar omdat het einde niet goed was (het gaat mij niet om een happy end, maar om een einde dat tevreden stelt, logisch is) wordt het een 7.

Waanzinnig goed geacteerd door echt iedereen. Vooral natuurlijk door Catherine Deneuve en Juliette Binoche. Het was genieten om deze grootse actrices aan het werk te zien.
Hoewel het verhaal héél anders is, moest ik aan de film 'August: Osage County' denken. Een beetje dezelfde dysfunctionele familie verhoudingen en ook twee poweractrices (Meryl Streep en Julia Roberts). Maar waar die film echt schokkende onthullingen had, blijft deze film nogal aan de oppervlakte. Er zijn wel emotionele momenten, maar dat wordt snel gladgestreken. Ik vond dat wel jammer.

Een mix tussen een klucht en een maffiafilm, maar omdat beide genres niet goed uit de verf komen, blijft het vooral een rommelig geheel. De ene helft van de cast is heel serieus bezig (Gaga en een verrassend goede Driver) om een drama neer te zetten en dan opeens komt de clown van de familie (Jeto) binnen en is alle ernst weg.
Wel veel lekkere jaren 80 muziek, mode en decoratie.

Ik ben niet zo van de James Bond-achtige films, maar omdat ik momenteel verslaafd ben aan de Orphan X boekenreeks, en een sf fan ben, leek deze film me toch de moeite waard om te kijken. Ik vond het concept niet zo ingewikkeld (als je weet van deeltjes verstrengeling, dan is tijd/ruimte relatief), alleen werd er erg ingewikkeld over gedaan. Vooral de eindeloze uitleggen die veel eenvoudiger en korter hadden gekund, haalden voor mij de vaart uit de film. Om nog maar niet te spreken of de bar slechte acteerprestaties van sommige bijrollen. Dat heb ik niet vaak, dat ik opeens denk: o, dit is iemand die deze tekst moet uitspreken - geen acteur dus.

Maar goed, het concept is interessant en sommige stunts waren heel goed in beeld gebracht. Dus ik geef een voldoende.

Ik heb deze film trouwens ook zonder reclame op HBO Max gezien. Is de toevoeging van Pathé een soort verkapte reclame?

Wat een trage, traaaage film. Ik heb hier gewoon geen geduld voor. Ik ben twee keer opnieuw begonnen omdat ik deze film na the Penquin keek (die ik een vette 8 vond) en ik graag in die sfeer wilde zijn. Maar het lukte me niet om verder dan 45 minuten te komen. Batman loopt, handelt en praat in slow motion en op fluistertoon. Hij lijkt wel onder invloed van drugs ofzo. En al die sepia kleuren, alles was donker, dat was gewoon raar. Zoe Kravitz woont in een huis waar de belangrijkste lichtbron de openstaande koelkastdeur was. Het spijt me voor iedereen die deze film heel mooi vond, maar ik vond het bijna komisch, zo over the top slecht was het.

Ik heb vroeger maar een paar afleveringen van SATC gekeken, dus het leek me leuk om er nu eens voor te gaan zitten. Maar jeetje, deze serie didn't age well. Tegenwoordig zou Carrie ronduit narcistisch genoemd worden en haar 'romantische' relatie met mr. Big zou minimaal kwalificeren als onvoorstelbaar onvolwassen en maximaal als wreed, kwetsend en giftig.

Ik heb het dan ook op moeten geven. Ik ben tot seizoen 5, afl. 8 gekomen en toen kon ik het niet meer aanzien. Wat een stel idioten bij elkaar. Het is alleen maar een herhaling van zetten. Niemand leert of doet iets van zelfkennis en levenservaring op; iedereen blijft maar een tiener gevangen in het lichaam van een lichamelijk volwassen persoon. Sterker nog, de karakters worden karikaturen. Carrie wordt hoe langer hoe meer zelfingenomen, Charlotte is hysterisch positief en Samantha kan echt alleen nog maar met haar kruis bezig zijn. De enige die een beetje normaal is - Miranda - verandert in een moeder en past niet zo goed meer in het verhaal.

Ik wilde er eens lekker voor gaan zitten en de eerste twee seizoenen waren ook leuk, vandaar mijn voldoende. Maar ik ben nu echt uitgezeten, dus hier blijft het bij.

Als meer dan de helft van deze films niet eens een ruim voldoende op IMDB heeft, dan lijken mij deze 'beste' niet zo heel best.

Wat zo apart aan deze documentaire is, is dat haar grootvader gewoon toegeeft dat hij hele foute dingen heeft gedaan. Niet alles en ook niet hoe schadelijk het is geweest, maar dat hij dingen heeft gedaan bij hele jonge meisjes en/of zijn eigen familie - dat is klip en klaar het geval. Heel bizar.

Net zo bizar als het feit dat zijn gemolesteerde eigen dochter (en in mindere mate ook zijn kleindochter, de zus van de documentairemaakster) nog steeds lief en aardig tegen hem zijn. Het ging mijn pet te boven. Maar wel interessant.

Het is jammer dat deze film zo'n enorm groot 'Hollywood' stempel heeft. Het is een beetje zoals Hollywood verfilmingen van Jane Austen films, alles klopt net niet. Er zijn teveel details die niet kloppen in de tijdsgeest of met de Japanse cultuur. Dat de hoofdrollen door niet-Japanse acteurs worden gespeeld, zal ook wel van invloed zijn.

Het verhaal is best goed voor zover het een boekverfilming betreft en de aankleding is prachtig. Maar de muziek is verschrikkelijk overheersend sentimenteel en het accent is tenenkrommend. Al met al een zes.

Ik kan er niets aan doen, maar ik vind Jack Lemmon gewoon een irritante vent. Zijn stem, zijn ogen, dat loopje - vreselijk. Dat ik de film toch nog heb uitgekeken, komt door Tony Curtis en Marilyn Monroe. Maar Wilder verpestte het dusdanig dat ik de film maar een zesje geef.

Als Marilyn Monroe niet zou meespelen, zou ik deze film nooit hebben gekeken. Maar ik vind haar fascinerend, dus heb ik wel gekeken. Tja, wat kan ik erover zeggen? Het is een klucht en een musical, met hier en daar best leuke grappen. Marilyn speelt een golddigger, die zich totaal niet schaamt daarvoor en er openlijk voor uitkomt. Dat is leuk en op zich verfrissend. 'Diamonds are a girl's best friend' is haar motto en dat nummer zit ook in de film.

Ik had eigenlijk nog nooit zo'n oude film gezien (buiten wat Laurel en Hardy om), maar omdat dit een Oscar winnaar is heb ik 'm een tijd geleden op Netflix gezien. En wat een leuke film is het! Heel veel humor, pittigheid en ook wel een beetje zwijmelen met Clark Gable. Als je ooit de kans krijgt om hem te zien (voorwaarde is wel dat je van romcoms houdt), dan zou ik je aanraden dat zeker te doen.

Gelukkig heb ik deze film een tijd geleden op Netflix gezien en ik was blown away. Het is het klassieke verhaal van de gevierde ster die uiteindelijk overvleugeld wordt door haar protegé. Maar de manier waarop is prachtig. Tegenwoordig zouden we zeggen: hoe twee narcisten de strijd met elkaar aangaan. Een masterclass in gekonkel, gemanipuleer en achterbaksheid.

Er wordt geweldig geacteerd. Zoals The Guardian schreef: "bijna iedereen speelt een variatie van zichzelf." Met een kleine, maar belangrijke rol is er voor Marilyn Monroe. Ze zette zichzelf met deze film op de kaart.

Super kerstfilm met een aantal scenes die heerlijk zijn om nog eens te kijken... en nog eens... Er zit humor, lief en leed in deze film. Maar één scene is wel heel bijzonder aangrijpend. Dat is de scene waarin Emma Thompson de ontrouw van haar man ontdekt (met muziek van Joni Mitchell). Haar huilen daar is levensecht, omdat ze toen zelf net van haar man gescheiden was die ook vreemd was gegaan. Wat het verder zo echt maakt, is dat ze al huilend toch even de sprei rechttrekt voor ze weer naar haar gezin gaat. Tot op de dag van vandaag wordt ze op die scene aangesproken door vrouwen die dit herkennen.

Op sommige momenten echt briljant, maar op andere momenten gaat het verhaal als een nachtkaars uit. Maar goed, ik ben altijd getroffen als een scene uit een film of serie op mijn netvlies gebrand blijft en dat was zeker bij deze serie het geval met de muziek/dans scene in de club (Zu Asche, Zu Staub). Fantastisch mooi gedaan!