Reacties

Bedankt voor het aanraden, we meenden deze altijd al gezien te hebben.
Dus nog niet! Komt binnenkort op het avondstapeltje.

Het is eigenlijk verouderd concept. Ik heb deze jaren geleden gezien en toen met een 8 gewaardeerd.
Als we weer een cijfer moesten geven zat hij in de bergetappe naar beneden.
Eens gegeven blijft gegeven en we vonden hem toen goed!

Bij een speciaal liefdadigheidsconcert in Moskou, georganiseerd door o.a. de President van Rusland zijn veel mensen aanwezig: een zaal vol juichende fans, de Russische President, zijn twee dochters en zelfs de Amerikaanse Ambassadeur. Maar ook kwaadaardige terroristen, aangevoerd door Kasov (Legano) die de groep gijzelen, evenals de Britney Spears-achtige openingsact Venus (Melissa Smith) en hier voor de zaal beschieten met veel doden als gevolg.

Maar op één ding hadden die boosdoeners niet gerekend: de mysterieuze Joe (Dolph) - gewoon Joe - de drummer van hardrockband CMF. Hij zou zijn neergeschoten maar gelukkig dook hij de badkamer in om een ​​jointje te roken, zo werd zijn leven gespaard. Mooie boodschap voor de kinderen. Na een samenwerking met Mikhail, een FSB-agent (Russische contraspionage) is het tijd om te doen waar Dolph goed in is: de slechteriken uitschakelen!
Maar zal een duister geheim uit het verleden tussenbeide komen? Is er iets dat Dolph Lundgren niet kan? Hij speelt mee, schreef mee (met Steve Latshaw, de man die verantwoordelijk was voor het schrijven van 'Scorpio One' en 'Extreme Limits'), regisseerde deze film en deed al zijn eigen drumwerk! De film is absoluut een erfenis uit de jaren '80, en dat lijkt het gebied te zijn waar Dolph zich het meest op zijn gemak voelt.

Er valt genoeg te genieten in 'Command Performance'. Gekreun van oneliners ("Watch The Hair, Dude!") maar met een goed tempo. Dolph neemt het met Mikhail op tegen de terroristen en hij heeft niet veel tot zijn beschikking om mee te werken. Hij moest creatief zijn en improviseren. Net als een drummer.

Ik vond de filmkwaliteit iets aan de magere kant. Met meer CGI inbreng had de film mogelijk er beter uit gezien? En misschien moet men eens gaan denken aan het realistische feit dat kogels dodelijk zijn want hier zag ik meerdere keren dat het lijkt alsof onze Dolph niet te doden is met kogels.
Al met al zal 'Command Performance' waarschijnlijk geen nieuwe rekruten voor de machowereld van Dolph Lundgren of actiecinema winnen, maar voor zijn fans is het een echte traktatie.

Als waardering krijgt hij van ons een 7-.

PS. Lundgren's jonge dochter Ida is aanwezig als een van de ontvoerde presidentiële dochters, en ze doet het goed. Ook in deze film speelt ze een rol met haar vader: Castle Falls (2021) Ze wordt dit jaar in april al weer 27 jaar.
Kunnen we ooit een Lundgren-acteerdynastie verwachten? De tijd zal het leren.

De trailer van Blitz trokken mijn interesse en leken een eigentijdse Britse versie van de eerste https://www.filmvandaag.nl/film/5134 te beloven; een politiethriller met een moreel dubbelzinnige antiheld tegenover een grandioze, psychopathische schurk. En dat is min of meer wat je krijgt, hoewel het ook een film is waarbij een groot deel van de schermtijd wordt ingenomen door een aantal subplots, een beetje zoals Brooklyn's Finest (2009).

De eerste scènes van de film zijn een beetje hectisch en lijken zonder al te veel zorg in elkaar te zijn gezet, waardoor de film in eerste instantie een beetje rommelig aandoet en in eerste instantie doet denken aan de onderkant van de filmografie van Danny Dyer. Als de zaken eenmaal tot rust zijn gekomen, is het echter een redelijk voorspelbare maar vermakelijke film met goede uitvoeringen, solide actie en wat interessantere personages dan je zou verwachten. Ik heb het bronmateriaal (een roman met dezelfde naam van Ken Bruen) niet gelezen, maar ik vermoed dat het op zijn minst gedeeltelijk verantwoordelijk is voor het geven van een grimmiger, vleziger gevoel aan de film dan je zou associëren met Statham. De soundtrack van Dubstep helpt de film een ​​eigentijdse sfeer te geven die past bij de setting in Zuid-Londen.

Het zal zeker niet zo goed herinnerd worden als DIRTY HARRY, maar BLITZ is tot nu toe een van Stathams betere films. Een 7.

5* = dus de 10.
En......die geef ik zelden!

Ik zal me de aanval op Entebbe voor altijd herinneren, want dit is wat spelers op het wereldtoneel dwong om militaire eenheden te vormen om voor het terrorisme te zorgen en de poging van terroristen om onschuldigen pijn te doen, tegen te gaan.

De POV van de film is meer vanuit een politiek en psychologisch oogpunt en minder vanuit een militair oogpunt. Omdat ik enkele militaire tactieken ken, was ik enigszins teleurgesteld toen, nadat Yoni Netanyahu was vermoord, de film niet laat zien dat de IDF de toren van de oude terminal uitschakelt met een RPG (wat ze deden tijdens de echte aanval, zo heb ik gelezen dat ze deed). Ook schakelde een IDF-squadron de toren van de nieuwe terminal uit met een terugstootloos geweer om de luchthaven verder te isoleren. Kleine punten in het algemeen maar voor iemand, zoals ik, die van militaire infiltraties en de tactieken houdt, zou het leuk geweest zijn om te zien.
(alleen in films en oefeningen)!!

Ook negeert deze film het verhaal van Dora Bloch die van de Entebbe naar een ziekenhuis in de hoofdstad van Oeganda werd gebracht en nooit meer werd gezien.

Toen de film afgelopen was herinnerde ik me dat onafhankelijke films meestal een ander standpunt innemen en deze deed dat. Over het algemeen was het een goede vertelling van het verhaal, hoewel de "Polubilis"-dansscènes nergens op sloegen.

Al met al, tweemaal gezien en we blijven op de 7!

Waarschijnlijk zag ik net als Guillermo del Toro en talloze anderen de originele Don't Be Afraid of the Dark (1973) op tv en viel ik later in slaap met visioenen van goblins in de nachtelijke schaduwen. (alhoewel, voorgaande is fantasie maar zou zo kunnen)

Deze remake is een perfect eerbetoon aan zijn voorouderlijke film, terwijl het verhaal opnieuw wordt uitgevonden met de duistere sprookjesachtige diepte waar Del Toro bekend om staat. De regisseur, Troy Nixey, vermijdt zinloze "gore- of boe"-scènes en gebruikt zijn filmische tools verstandig om de onvermijdelijke kritische massa op te bouwen.
De makers van de film beseffen dat het niet de schok is van de dingen die we zien, maar eerder wat wordt geïmpliceerd en aan de verbeelding wordt overgelaten.

Net als in de beste horrorfilms mengen eenvoudige elementen zich om emoties op te roepen. Schaduwen wervelen tegen een landhuis dat bijna net zo griezelig is als het "Overlook Hotel" uit The Shining (1980) en het perfect gecaste trio van Sally (Bailee Madison), Kim (Katie Holmes) en Alex (Guy Pearce) doorstaat de kwellingen daarin. Er is al veel gemaakt met de geweldige (hier) jonge Bailee Madison en Pearce is altijd solide als een man, gedreven door carrière druk en Holmes - geen favoriet van mij - is verrassend behendig in de rol van de onhandige vriendin. Net als Naomi Watts in The Ring (2002), speelt ze een geloofwaardige beschermer. De muziek van Marco Beltrami klinkt 'old school'.

De cinematografie van Oliver Stapleton is donker en grenst soms aan bedompt en saai, maar dient het verhaal goed. Ik wil de 'sappige' angsten niet verpesten met spoilers maar het volstaat om te zeggen dat de makers erin slagen het verhaal uit te breiden door de slechte imps van de film te koppelen aan folklore en tradities (tandenfeeën). Sleutelscènes zoals een diner, zijn duidelijke hommages aan het origineel en de finale betaalt de doedelzakspeler met Grimm-tevredenheid. Ondanks de soms zwakke CGI, eert deze film zijn griezelige wortels met stijl. Andere recensies (op filmsites) waren matig tot hard, en ik vermoed dat de recensenten iets verwachtten dat meer leek op Pan's Labyrinth.
Desalniettemin, als je van sluwe en griezelige horrorfilms houdt, ga dan deze een keertje zien.

Wij hebben het gisteren voor de tweede maal gedaan en onze 7 blijft staan als een rots.
(eigenlijk nog een halfje erbij)

Vier sterren is deze film wel waard, een 8- in Nederland in het rapport, is toch beter dan een zes van de zesjescultuur waar onze pedagogen zich zo druk maken?
Een film die we zonder de ondertiteling hebben gezien maar die wel aansprak en duidelijk genoeg was met de Engelse ondertiteling. Want soms versta je dat "echte" Engels ook niet helemaal.

Zoals gezegd, een prima griezelfilm die niet echt griezelig is maar wel boeiend blijft.
De sfeer opbouw van de film is in een woord geweldig, je krijgt echt zo nu en dan het gevoel dat je terug bent in die tijd, de omgeving, de huizen en de bossen, het is allemaal perfect gedaan.

Een 8-.

'Snitch' is een goede film over een vader (The Rock) die undercover gaat omdat hij zijn zoon wil vrij hebben die in een drugsdeal zat en momenteel zijn rechtszaak afwacht.

De film is recht toe recht aan, de manier waarop het plot zich ontwikkelt is een beetje vergezocht maar wat maakt het uit. Er waren een aantal zeer goede actiescènes en voor mij was 'The Rock' uitstekend en zeer geloofwaardig in de drama-kant van de film. Je voelt je behoorlijk gehecht aan de personages terwijl je kijkt, omdat we heel veel over de personages te weten komen en hun problemen kunnen zien.

Ik had verwacht dat dit vol auto-achtervolgingen, geweerschoten en explosies zou zijn (er waren er wat van) maar het ging ditmaal dieper dan dat, ik heb echt genoten van alle aspecten ervan. Het is hartverwarmend om te zien hoe 'The Rock' het uiterste risico neemt om zijn zoon te redden.

Goeie film, heb ervan genoten. Mijn voorkeur met Dwayne Johnson gaat uit naar Faster (2010) maar dit is zeker ook het bekijken waard, minder actie maar goed drama.

Een fraaie 7.

De film heeft verschillende visueel pakkende en intensieve momenten maar het plot is hectisch en met ongelooflijke scènes en gebeurtenissen: zo'n gedenkwaardig type als James Cullen/Driver (aangenaam vertolkt door Dwayne Johnson (The Rock)) kan niet zomaar arriveren, doden en vertrekken voor meerdere keren nadat zijn foto op tv en kranten is vertoond!

Billy Bob Thornton (als rechercheur Slade Humphries/Cop) is zoals gewoonlijk goed, hij heeft vaak soortgelijke types gespeeld (dit behoort echter niet tot zijn topprestaties). De andere acteurs waren niets bijzonders of brachten te kort op het scherm door; de scènes die verband houden met Killer (niet bijzondere uitvoering door Oliver Jackson-Cohen) waren langdurig en boden geen toegevoegde waarde aan de film.
Anders dan in bijvoorbeeld Tarantino-films, zijn de slechteriken en vrouwelijke personages gewone opvullers van noodzakelijke scènes.

Een soort killing time, maar geen wauw! film. Zowel Johnson als Thornton hebben in betere films gespeeld.

Toch nog een kleine 7.

Wat staat er vanavond op het menu?

Gisteravond bekeken en vandaag het verhaal, want hier moesten we even over nadenken, het even laten bezinken.
Een film zoals je niet iedere week te zien krijgt, jammer genoeg!

Wel, een meervoudig Michelinster waardige fijne kijkervaring!
Een voorbeeld van een film die met succes de massa zal aanspreken, maar voor een selecte groep pure zaligheid is. De selecte groep hier zijn fijnproevers. Vooral fijnproevers die - letterlijk - hun contributie hebben betaald voor het proeven van haute cuisine en het hele scala aan gastronomische ervaringen hebben.

"The Menu" vindt elk fine dining cliché en elk foodie stereotype, zet ze op hun kop; nog beter, het slaagt erin om ze iets hilarisch te maken, maar niet aanstootgevend voor een partij. Dit is een hele prestatie. Het grote publiek begrijpt misschien niet alle overdreven opmerkingen en scenario's (namelijk dat ze helemaal niet bedreven zijn in de belachelijke wereld van fel toegewijde fijnproevers) maar ze zullen toch "The Menu" een fijne film vinden om de ​​hele leuke ervaring van het geheel.

Ralph Fiennes schittert als de ernstig dementerende kwellende ceremoniemeester. Nicholas Hoult vat de essentie samen van de onlogisch verheerlijkende levensgenieter, Anya Taylor als de grote dwarsligger en verschillende andere sterren vormen de magnifieke ondersteunende cast; maar het is Hong Chau als het hoofdfront van huisdame Elsa die echt de show draagt. Je kunt haar niet missen; zelfs als ze niet in de scène is, kun je haar ogen bijna op je voelen gericht en verschillende andere sterren vormen de magnifieke ondersteunende cast.

Ook al komen sommige delen als ongeloofwaardig over en voelt het einde misschien als een lichte ontsnapping, er zijn meer dan genoeg dips en twists, loops en inversies tijdens dit diner om deze Experience de moeite waard te maken voor een diner.. En hoewel de genotzucht duidelijk is en de horror aspecten een beetje apart zijn, is 'een beetje veel' niet een essentieel ingrediënt als het gaat om duistere komische satire?

Ons eindoordeel is een ruime 8+

Weinig mensen hebben deze film gezien?

"Ringu", hele goede geluidseffecten op 5.1 en de film zelf vonden we ook geweldig. Beter dan het Amerikaanse vervolg, 4 jaar later; The Ring (2002)
Dit is een prima griezel met een lekkere onderhuidse spanning!
We gaan hem dit weekend opnieuw bekijken, dus kan wezen dat het mee- of tegenvalt!

Voorlopig op basis van 17 februari 2013 door ons op MM, een 7.

En vandaag weer gezien, voor de derde keer! Iedere keer wordt het wat minder maar gasten wilden deze graag zien, dus vooruit. De 7 laten we staan maar of er een vierde ronde komt?

Zelfs als je geen idee had wie NWA is (of waar die initialen voor staan, pas op, sommigen zouden daardoor beledigd kunnen zijn!), zul je dit na het zien van deze video wel weten waar NWA voor stond/staat.
Ik ben/was ook niet een insider in deze muziekstroming maar na deze film hoopte ik iets meer te weten.
Wat je hier niet veel uit zult halen, is hoe sommige dingen zijn ontstaan. Dit gaat niet te veel in op de mindset of het maken (produceren) van liedjes of het schrijven van songteksten. Je krijgt de eindresultaten - en er is één nummer in het bijzonder, dat hoog op de "diss-schaal" staat en zo grappig is als het maar kan zijn (vooral gezien de geschiedenis).

Maar dit is een film en het is meer geïnteresseerd om te laten zien waar personages vandaan komen en waar ze naartoe gaan. Optredens zijn geweldig en helaas, heeft 2015 ons laten zien dat sommige dingen die toen gebeurden nog steeds relevant zijn (en nog steeds gebeuren). Als "Jump Street 22" (en het antwoord van Queen Latifah op waar ze vandaan komt) je eerste contact was, wees er dan op voorbereid om mogelijk versteld te staan.

Er gebeuren veel verkeerde dingen en er zijn slechte karakters of op zijn minst slechte keuzes in het verhaal.
Sommige dingen worden nooit volledig uitgelegd of uitgewerkt maar daar zou niet genoeg filmtijd voor zijn. Zoals het nu is, is dit een goede, zij het bomvolle geschiedenis met het ontstaan van deze muziek en uitvoerders en goede muziek erin! Sommige dingen zijn zeker samengesteld, ik kan me niet voorstellen dat alles precies gebeurt zoals getoond maar de "kern" ervan is waarschijnlijk juist. Dus de meeste "problemen" die de film zou kunnen hebben, zitten in de tijdsdruk ... maar het maakt er wel het beste er van!

Een 8!

Hallo Team, beter laat dan nooit is mijn levensmotto (als het zo uitkomt) en bij deze iedereen van Filmvandaag, van harte gefeliciteerd met het 15 jarig jubileum!
Op naar de 25 jaar en naar het enthousiasme gekeken van iedereen komt dat wel goed!!

Je kunt hem ontmoeten op S.N..

Dit verhaal zou perfect zijn geweest voor aanpassing als een miniserie, dat wil zeggen, een formaat waarin ze de personages echt hadden kunnen uitwerken en nog belangrijker, alle kleine details die het boek een klassieker maakte.

Waar nodig, dit is waarschijnlijk het beste wat mogelijk is gezien de tijdsdruk van het filmen van een conventionele film. Maar er werd zoveel gemist, en vooral in dit boek zijn het de kleine details die het echt laten werken.
Ten eerste is er een hele reeks minder belangrijke personages zoals Big Chief White Halfoat en Lt. Scheitzkopf die het echt laten schitteren. Dat en alle hilarische zijplotontwikkelingen, zoals het proces tegen Clevinger (voor de krijgsraad gebracht wegens onder meer 'dope' zijn en "naar klassieke muziek luisteren") en de manier waarop de bevelvoerende generaal verandert van de strijdlustige, bombastische Dreedle ("neem die man mee naar buiten en schiet hem neer!") naar de nauwgezette generaal Peckem, die er niet om geeft of zijn bommenwerpers de vijand raken, zolang ze maar een "goed bompatroon" maken, tot de laatste absurditeit van generaal Scheitzkopf, wiens snelle promotie te danken is aan zijn enige militaire talent, met zijn mannen rond lopen in parades.

Al deze personages en de rijkdom aan details die hun verhaal tot leven doen komen (de kapelaan en zijn onzekerheden, kolonel Cathcart, wiens talent om zijn mannen te pesten alleen wordt overtroffen door zijn verlangen om zijn superieuren te kussen, enzovoort) verdienen echt een volledige vertelling, het soort waarvoor minimaal 8 tot 12 uur schermtijd nodig is, en geen enkele filmmaker, hoe getalenteerd ook, had het in een tijdsbestek van slechts een paar uur kunnen stoppen.

Vandaar een 7 met een verhaal wat uitgewerkt zou kunnen worden in een serie tot een 8 of meer.

p.s. die serie is er trouwens sinds 2019 : Catch-22 (2019)

Een echte parel, hoe langer de film duurt hoe heftiger het gaat.

Het begint trouwens heftig met de moord aan de kust met het afschieten van enkele vrienden van Jan door de Duitsers. Vervolgens wordt een groot deel van de groep opgepakt en staat Jan er alleen voor.

En daarmee begint een lange zwerftocht van hem door een groot deel van Noorwegen, geconfronteerd met een hoge officier die hem koste wat kost, te pakken wil nemen. Een Duitser die zijn eer en naam hoog wil houden want er is nog nooit iemand aan hem ontsnapt!

Een onderhoudende en spannende film die van mij een 8 krijgt.

Drie jaar geleden voor het eerst gezien en gisteravond in de herhaling.

Meteen vanaf de openingsscène waarschuwt Rod Lurie de kijkers dat "The Outpost" geen gemakkelijke zit zal worden.
Gebaseerd op een aanval van de Taliban in 2009 op een Amerikaanse basis in het noorden van Afghanistan, stort de film ons midden in de actie met een troep Amerikaanse soldaten die aan het kortste eind trekken aangezien hun kamp in de vallei ligt met steile bergen eromheen. Het zijn letterlijke "zittende eenden". (sitting ducks)
De titulaire buitenpost is ongelooflijk kwetsbaar, aan alle kanten omgeven door de Hindu Kush-bergen en de atmosfeer is dik van verveling en spanning omdat het dagelijkse leven op de buitenpost alleen wordt onderbroken door grieven van de lokale bevolking en incidentele aanvallen door kleine groepjes Taliban-splinters. De film volgt de gebeurtenissen voorafgaand aan de slag om Kamdesh.

Lurie en zijn schrijvers (het is gebaseerd op een boek van Jake Tapper) doen hun uiterste best om dicht bij de feiten te komen, wat ook betekent dat we een grote groep personages moeten identificeren en onderscheiden. Kaarten op het scherm vergezellen elke man en zijn locatie maar het is nog steeds erg moeilijk om elke persoon te identificeren als de actie eenmaal op gang komt, afgezien van een paar hoofdpersonen.
Lurie maakt gelukkig de wijze beslissing om niet voor een individueel portret van de mannen te gaan maar meer voor een collectief portret. Het gaat om de acties van de troep, niet om individuele acties - hoewel verschillende daden van moed levendig gedetailleerd zijn.

Wat de film echt onderscheidt, is de centrale gevechtsvolgorde. Vakkundig gechoreografeerd door Lurie, afgestudeerd aan 'West Point' en met precisie gemonteerd, wordt de kijker belaagd door de chaotische strijd maar cruciaal, nog steeds in staat om zich te oriënteren.
Het is een masterclass in het filmen van een oorlogsscène.
"The Outpost" is een harde, meedogenloze oorlogsfilm. Lurie maakt de verstandige beslissing om niet voor een individueel portret van de mannen te gaan maar meer voor een collectief portret. Het gaat om de acties van de groep, niet om individuele acties - hoewel verschillende daden van moed levendig gedetailleerd zijn.

Je mist misschien een beetje wie elk individu is maar het is de totaliteit van de ervaring die na het kijken van de film moeilijk van zich af te schudden is.

Een 7+.

Fijne komedie, weinig horror maar dat is ook niet zo belangrijk voor dit verhaal.

Jack Nicholson is altijd al een van mijn favoriete acteurs geweest, vanwege de "mooie" gelaatsuitdrukkingen die hij beheerst en dat cynische lachje.
Heerlijk om die man te zien spelen en ook in deze film is hij weer goed op dreef!
Ook de dames collega's doen het niet slecht en dat mag ook wel als je ziet wie het zijn.
In die tijd waren het ook nog eens schoonheden, vreemde Britse echtgenoten die zulke mooie deernen laten lopen!
Ja toch?

Prachtfilm!

Een 7+.

Zou kunnen, zou kunnen ;))

Maar ik heb hem uit kunnen kijken en morgen plaatsen we de reactie.
Kleine tip van de sluier, een prima film!

"Where the Crawdads Sing" is een prachtige film en dus een aanrader.
We hebben deze film enkele weken geleden gezien en waren aardig onder de indruk. Kijken dus als je de mogelijkheid hebt.

Van ons kreeg de film als waardering een mooie 8.

Helaas was "A Call to Spy", waarvan ik de helft gisteren had gezien, om 20.00u bij mij al van Netflix verwijderd. Dan het laatste maar uit de pindakaas pot. Daar is hij nog te vinden.

De plot is heel eenvoudig.

Een man van middelbare leeftijd genaamd David (Dennis Weaver) gaat op zakenreis. Hij rijdt door de Mojave-woestijn en komt daar een grote vrachtwagen tegen met het woord 'flammable' op de achterkant. David heeft haast, dus besluit hij de vrachtwagen in te halen, wat een heel stom idee was. Wat er daarna gebeurt, zul je zelf moeten zien.

Deze film heeft spanning van het Hitchcock-type. Als je eenmaal denkt dat alles veilig is BANG! het zit er weer op. De woestijn is de perfecte omgeving voor deze film, omdat het je het gevoel geeft dat de beleefdheid en wetten van de mens zijn uitgewist en de junglewet regeert.
Dennis Weaver speelt perfect een gefrustreerde man die wordt gecommandeerd door iedereen om hem heen, maar die gedwongen wordt het op te nemen tegen de 'pestkop' en zichzelf te bewijzen.

Zeer aan te bevelen en onze waardering voor deze gouwe ouwe is een 8-.

"Novembre" is een Franse film uit 2022 over de terreuraanslag op 13 november 2015 in Parijs.
De film volgt het verhaal van de overlevenden en de verantwoordelijken. Het acteerwerk is indrukwekkend met een sterke cast (Jean Dujardin The Wolf of Wall Street (2013), Anaïs Demoustier Le Temps du Loup (2003) en Sandrine Kiberlain L'Appartement (1996)) die een realistisch beeld van de tragedie weergeven.

De acteurs zijn in staat om de emoties van de personages naar voren te brengen, waardoor de kijker zich in hun situatie kan verplaatsen.
De fil is ook visueel aantrekkelijk, met goed gefilmde scènes die de spanning verhogen.

Kortom, "Novembre" is een indrukwekkende film die de kijker in een wereld vol drama en emotie onderdompelt.
Een 7+.

Tot nu toe drie afleveringen van de vier bekeken en een fijne spannende serie waarin Bella Ramsey echt de hoofdrol speelt. Ze is heerlijk dwars, cynisch en grappig. Ik heb Catherine Called Birdy (2022)#trailer maar als je de trailer hiervan ziet, krijg je ongeveer een indruk van haar cynisme en dwarsheid op beeld.
Nog geen serie op het oog? Mag ik deze dan aanbevelen?