Recensie 'Stranger in My Own Skin'

Het is 1996 als Pete Doherty en Carl Barât elkaar in Londen toevallig ontmoeten. Barât is onder de indruk van de poëzie waar Doherty mee aan komt zetten, en Doherty heeft wel oren naar het gitaarspel van zijn nieuwe vriend. Een jaar later beginnen de twee een band, bijna uit een soort noodzaak, omdat het op muzikaal vlak zo goed klikt. The Libertines is geboren, met Doherty als charismatisch frontman.

De band brak in 2002 door en was al snel niet meer weg te denken uit de Britse muziekwereld, om vervolgens wereldwijd door te breken. Zowel Doherty en Barât maakten ook muziek met andere bands en ook die bands deden het goed bij het grote publiek. Maar achter de schermen was er ondertussen een hoop aan de hand. In Peter Doherty: Stranger In My Own Skin (2023) worden we door Katia de Vidas, de vrouw van Doherty, meegenomen in de wereld van haar partner. Ze filmde hem, zijn band en zijn problemen de afgelopen tien jaar en schetst daarmee een portret van haar geliefde, die tegenwoordig het liefst voluit Peter genoemd wordt.

Heroïne

Door het succes van The Libertines, en daaropvolgend dat van Babyshambles, lijkt het bijna alsof alles wat Doherty aanraakt in goud verandert. Op muzikaal vlak is dat misschien zo, maar voor hem persoonlijk lag dat lange tijd anders. Doherty kampte een groot deel van zijn carrière met stevige verslavingen, onder andere aan heroïne. Hij gaat meerdere keren naar een afkickkliniek, maar de drugs blijven een valkuil. Hij blijft al die tijd wel schrijven en schilderen, en ondanks zijn moeilijke gedrag blijft een groot deel van zijn omgeving hem wel steunen.

Doherty in al zijn dimensies

Als film is Stranger in My Own Skin niet zo bijzonder. We zien vooral Doherty in allerlei hoedanigheden: jong en onbezonnen op een podium, dan weer verzonken in gedachten, bezig met literatuur en ook vaak onder invloed of met een kater. Voor mensen die zijn muziek niet kennen, zal de documentaire iets hebben van een uit de hand gelopen homevideo, al zullen veel mensen de charmante Peter wel waarderen. Toch is het vooral een leuke wegkijker voor mensen die de eerste akkoorden van hit "Don't Look Back Into the Sun" meteen in hun hoofd hebben als ze de naam Doherty horen.

Prima promotie

Daarnaast is de timing van de film uitstekend: The Libertines zijn weer bij elkaar en hebben net een nieuwe single uitgebracht. De nieuwe plaat volgt begin volgend jaar, en Stranger in My Own Skin zorgt voor nét dat beetje extra voorpret. Het is een uitstekende opwarmer vol met geinige anekdotes, aanstekelijke live-optredens en hier en daar wat diepgang, die daarnaast wat reputatieschade van Doherty wegpoetst. Verwacht als bioscoopganger geen hoogdravende inspirerende scènes, maar ga voor de muziek en het plezier van fan-zijn, en drink er vooral een pint bij.