Recensie 'The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes'

De langverwachte prequel op de Hunger Games-trilogie neemt je mee in het hoofd van de beroemde platinablonde slechterik en Panems president Coriolanus Snow. The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes (2023) is een duistere en deprimerende zit en biedt de kijker weinig tot geen lichtpuntjes. Maar Suzanne Collins' zorgvuldig uitgesponnen Hunger Games-universum blijft boeien.

Door de ogen van een schurk

Het is een gewaagde zet: om een heel boek (en in dit geval ook de verfilming) te wijden aan de slechterik van het stel. Zeker een überslechterik als Coriolanus Snow, de president van Panem, de denkbeeldige natie waar - in de beroemde boekenserie van Suzanne Collins - ieder jaar een uitgezonden mediaspektakel wordt gehouden waarbij kinderen uit de onderdrukte klassen elkaar tot de dood moeten bevechten. Het vraagt wat van je als lezer en kijker: hoe moet je meeleven met een kille, meedogenloze moordenaar?

64 jaar vóór Katniss Everdeen

The Ballad of Songbirds and Snakes speelt zich ruim een halve eeuw af voordat Katniss Everdeen, het hoofdpersonage uit de oorspronkelijke Hunger Games-trilogie, de arena zal betreden. Panem is herstellende van een verwoestende oorlog. Om de opstandelingen te straffen, heeft The Capitol besloten hen op te sluiten in werkkampen, ook wel 'districts' geheten. Om de opstandelingen nog eens extra te herinneren aan hun rol de in de oorlog, dienen de districts ieder jaar twee kinderen ('tributes') te sturen naar de Hunger Games, waar deze elkaar in een tv-show moeten bevechten tot er één "winnaar" overblijft.

De start van de Hunger Games

De jonge, ambitieuze student Coriolanus Snow (Tom Blyth) ziet zijn kans schoon om - door middel van een studentenwedstrijd - een stap te zetten in zijn carrière. Als tribute-mentor is het zijn taak om ervoor te zorgen dat 'zijn' tribute de Hunger Games wint. In deze vroege jaren zijn de Hunger Games nog niet de flitsende show die we kennen uit de latere films, met tribute-stylisten en hypermoderne arena's. Het is eigenlijk nog maar de vraag of de spelen voortgezet zullen worden: er kijkt bijna niemand naar, en niet iedereen in Panem is een voorstander van het lugubere spel. Snow krijgt de excentrieke Lucy Gray Baird als tribute toegewezen. En terwijl hij langzaam valt voor de charmes van deze muzikante uit district 12, ontdekt hij ook de sleutel tot het succes van de Hunger Games: marketing.

Proef voor de kijker

De wereld van Suzanne Collins is zo gedetailleerd, en de politieke structuren zo goed uitgedacht, dat ook dit verhaal naadloos in de serie past. Maar waar je in de eerste drie Hunger Games mee kon leven met underdog Katniss, zijn de gruwelen van deze games bijna ondraaglijk om naar te kijken vanuit het oogpunt van Snow. Zeker als je weet dat een goede afloop - gezien de uitkomst van Snows carrière - vrijwel niet mogelijk is. Dat maakt The Ballad of Songbirds and Snakes een pittige zit, met weinig lichtpuntjes in Panems duisternis. Toch doet de cast het goed (leuke bijrollen van Viola Davis als doorgedraaide spelmaker en Peter Dinklage als decaan Casca Highbottom) en blijft het verhaal - met alle twists en turns waar Collins zo goed in is - tot het einde spannend. Tom Blythe speelt Snow aardig, al weet hij de dubbelzinnigheid van het personage niet altijd even overtuigend neer te zetten.

Je moet er dus even voor gaan zitten, voor The Ballad of Songbirds and Snakes. Het is geen vrolijke film (understatement) en het vergt - door de keuze van het hoofdpersonage - wat van je als kijker. Maar het Hunger Games-universum is stevig genoeg om, ook zo'n subversieve film, tot zijn recht te laten komen.