Recensie 'Spy'

De nieuwe Mission: Impossible en James Bond staan alweer in de planning. Dat dit populaire spionnengenre daarnaast ook nog wel eens belachelijk gemaakt wordt in komedies is geen nieuw concept. Denk daarbij bijvoorbeeld aan Johnny English, Get Smart en de Austin Powers-reeks. De film Spy laat zien dat dat nog steeds niet verveelt.

Na The Heat en Bridesmaids kiest regisseur Paul Feig er weer voor om met Melissa McCarthy samen te werken. Dit maal hebben ze gekozen voor een actiekomedie in de boeiende wereld van de spionnen. De film opent dan ook met een scène in Bulgarije die niet zou misstaan in de nieuwe James Bond. Geheim agent Bradley Fine (Jude Law) infiltreert in een high society feestje om een bad guy te pakken. Al snel blijkt dat we hier toch met een ietwat komischere variant te maken hebben.

Van bureau naar het veld

Susan Cooper (Melissa McCarthy) is een analist bij de CIA en komt in principe niet vaak achter haar bureau vandaan. Van achter dit bureau begeleidt zij CIA agent Fine bij zijn missies in de wereld. Als Fine door toedoen van ‘bad guy’ Rayna Boyanov (een prachtige rol van Rose Byrne) van de aardbodem verdwijnt krijgt Cooper de kans om als echte spion het veld in te worden gestuurd. In eerste instantie krijgt ze een simpele opdracht, maar door haar eigenwijze instelling komt ze in een web van terroristen en kernbommen terecht.

Briljante bijrollen

Naast hoofdpersoon Cooper zit de film vol met kleurrijke karakters die de film net even dat duwtje in de rug geeft dat het nodig heeft. Cooper wordt tijdens haar missie namelijk constant lastig gevallen door de ontspoorde CIA-agent Rick Ford (Jason Statham) die maar blijft opscheppen over al de erge dingen die hij als ‘echte’ spion allemaal heeft meegemaakt. Het grappige is dat Statham daarbij niet eens zoveel hoeft te veranderen ten opzichte van vorige rollen en toch hilarisch over weet te komen. Ook de flirterige Italiaanse geheim agent Aldo (Peter Serafinowicz) en collega Nancy (Miranda Hart) die Cooper af en toe moeten bijstaan weten aardig wat lachsalvo’s op te wekken. En zelfs 50 Cent laat zich nog even zien. Zonder al deze prachtige bijrollen was de film lang niet zo leuk geweest als dat hij nu is.

Niet voor de jonge kids

De vele scheldkanonades en het hier en daar expliciet in beeld brengen van vechtpartijen doen vermoeden dat Paul Feig vond dat het niet de bedoeling was dat kinderen onder de 12 jaar ook naar zijn film zouden komen. Of dit echt nodig was is de vraag, want de film had ook prima zonder gekund.

Spy is een heerlijke komedie die naast een hoop flauwe grappen ook zeer sterke komische momenten heeft. Dankzij een aantal briljante bijrollen is het een zeer geslaagde komedie geworden die het kijken meer dan waard is.