Recensie 'El Eco'

Diep verscholen in het binnenland van Mexico ligt El Eco, een kleine gemeenschap midden in de natuur. In het dorp wonen een paar families samen met een stel kippen, geiten en andere dieren. Een simpel bestaan, in een oase van rust. Althans, zo lijkt het. Ook in El Eco is het leven niet altijd makkelijk. Regisseur Tatiana Huezo neemt ons in haar nieuwe film mee naar deze bijzondere plek en laat ons kennismaken met haar innemende bewoners.

El eco (2023) is een deels gefictionaliseerde documentaire die de families in het dorp jarenlang volgt. De versmelting van de twee genres is een logische stap in Huezo's carrière. Ze maakte eerder documentaire Tempestad (2016) over mensenhandel in Mexico, en later speelfilm Noche de fuego (2021), dat deels gebaseerd werd op een waargebeurd verhaal. Door een deel van El Eco in scène te zetten, weet ze heel dicht bij haar personages te komen en daarmee een intiem verhaal te vertellen.

Door de ogen van een kind

Net als in haar eerdere films, is Huevo in El Eco vooral gefocust op de belevingswereld van kinderen. We bezien het leven op het Mexicaanse platteland door hun ogen, en beleven hun verbazing, verwondering en walging bij nieuwe ervaringen. Zo ongeveer alle grote thema's die voor een kind belangrijk zijn, komen voorbij: geloof, liefde, dood, magie, afscheid en vriendschap. In de loop van de film leren we de personages steeds beter kennen, zien we hoe ze leren en hoe hun perspectieven zich ontwikkelen.

Vaste rolverdeling

Maar de kinderen wonen natuurlijk niet alleen in het dorp. De hechte gemeenschap bestaat uit verschillende generaties, en iedereen leeft met elkaar samen als familie. Dat is natuurlijk prachtig, maar af en toe ook beklemmend. De vrijheid om je eigen keuzes te maken voor (jonge) vrouwen, is een stuk kleiner dan die voor mannen. De rolverdeling in het huishouden staat vast. Dit begint al op jonge leeftijd, en dat zorgt voor de nodige frustratie. Huevo levert geen letterlijk commentaar hierop, maar haar kritische observaties zetten je als kijker vanzelf aan het denken.

Kalm aan

Het tempo ligt wel wat laag, wat zorgt dat je als kijker af en toe wat afdwaalt, maar heel erg is dat niet. Door de subtiele maar magische cinematografie van Ernesto Pardo wordt je vanzelf weer teruggezogen in de film. Zijn beelden zijn poëtisch en vertellen met ieder shot een eigen verhaal, wat wel goed uitkomt, want af en toe wordt de documentaire wat stuurloos. Huevo lijkt niet echt een boodschap voor haar kijkers te hebben: El Eco is meer een soort meditatief samenzijn met deze kleine gemeenschap, haar dieren en haar prachtige landschap. Dat zou saai kunnen worden, maar het is vooral heerlijk kalmerend en inspirerend.