Recensie 'Sometimes I Think About Dying'

Er zijn mensen die helemaal opfleuren als ze bij het koffieapparaat hun weekend doornemen met de eerste de beste collega die op dat moment in de buurt is, en er zijn mensen die er alles aan doen om dit soort small talk te vermijden. Fran behoort absoluut tot die tweede categorie. Met haar baan is niks mis, maar het sociale eromheen is behoorlijk ingewikkeld en vrienden buiten werk heeft ze ook niet. Maar als er een nieuwe collega op het toneel verschijnt, begint er iets te veranderen in haar eenzame bestaan.

Sometimes I Think About Dying (2023) is de nieuwe tragikomische dramafilm van Rachel Lambert met Daisy Ridley (vooral bekend van haar rol als Rey in de Star Wars-reeks) in de hoofdrol van Fran. In anderhalf uur neemt Lambert ons mee in de kleine wereld van Fran, en hoewel er weinig gebeurt, weet ze toch een groot verhaal te vertellen. Het voornaamste plot speelt zich namelijk niet af op het kantoor of in haar eigen keuken waar ze het avondeten opwarmt in de magnetron, maar in Frans eigen hoofd.

Morbide fantasie

In plaats van zich te mengen met haar collega's, duikt Fran liever in haar binnenwereld. Tijdens haar werkdag wordt het geluid van de kantoorgebabbel regelmatig overstemd door een romantische soundtrack van strijkers, waarin Fran wegglijdt in haar verbeelding naar verlaten bossen of stranden waar ze haar eigen dode lichaam ziet liggen. Suïcidaal is een te groot woord om haar mee te omschrijven, maar ze verlangt duidelijk naar een soort kalmte die ze in het dagelijks leven niet kan vinden.

Sterke hoofdrol

Ridley speelt haar rol fantastisch. Ze lijkt bijna te verdwijnen in haar rol en weet het eigenaardige karakter van haar personage grotendeels zonder dialoog te onthullen. De eerste 20 minuten van de film zegt ze niks, en als ze dan eindelijk haar mond opentrekt, klinkt het bijna alsof ze een pijnlijke tandheelkundige ingreep ondergaat. De komst van een nieuwe collega Robert (Dave Merheje) schudt haar wereld op. Hij stuurt haar aardige berichtjes via de kantoorchat en nodigt haar uit om mee naar de film te gaan. Vanaf dat moment beginnen zich ook andere deuren te openen, en ontmoet ze allerlei nieuwe mensen. Fran voelt zich aangetrokken tot deze kansen, maar is ook geneigd om haar eigen geluk te saboteren.

Existentieel stuk

De film is voornamelijk opgenomen in een klein dorp in Oregon: een prachtige omgeving waar het ook vaak toepasselijk grijs en regenachtig is. Deze tinten overheersen in de cinematografie, afgewisseld door sprookjesachtig licht en bijpassende soundtrack tijdens de korte morbide fantasieën. Sometimes I Think About Dying is een scherpe, melancholische film over sociaal ongemak, eenzaamheid en depressie, maar bovenal een erg lief en menselijk verhaal. In de eindscène, die onverwacht prachtig is en een heel nieuw licht op de hele film schijnt, zegt een oud-collega tegen Fran: "It's hard being a person". Daar heeft ze gelijk in, maar het is tegelijkertijd ook prachtig en ook dat laat Lambert zien met haar film.