Recensie 'Sentimental Value'

Sentimental Value (2025) is de nieuwe film van Joachim Trier, opnieuw met Renate Reinsve (The Worst Person in the World (2021)) in de hoofdrol. De film volgt actrice Nora (Reinsve) en haar zus Agnes, die onlangs hun moeder verloren. Als hun vervreemde vader, de succesvolle filmmaker Gustav (Stellan Skarsgård), weer contact opneemt met een filmscript, biedt hij Nora de hoofdrol aan. Dit is een eerste stap in de poging om de band tussen vader en dochters opnieuw op te bouwen.

Het huis als startpunt van een breekbare familiestructuur

Sentimental Value opent met een sterke en duidelijke keuze: het ouderlijk huis, waar we de personages voor het eerst ontmoeten, voelt direct als een eigen karakter binnen de film. Het is een slimme en rustige manier om de film in gang te zetten, en het zet de toon voor wat volgt: een verhaal dat vooral draait om onderlinge relaties en de manier waarop mensen met oude wonden blijven worstelen. Deze onderlinge banden tussen de familieleden worden al vroeg zichtbaar. Aan het begin wordt er weinig uitgelegd, maar genoeg gesuggereerd om te begrijpen dat er veel speelt. Joachim Trier kiest opnieuw voor een subtiele benadering: conflicten worden aangeduid in gebaren, in een weigerachtige blik of in een gesprek dat net te snel eindigt. Daardoor ontstaat een geloofwaardig portret van een gezin dat veel heeft meegemaakt, maar niet precies weet hoe het verder moet.

Vader en dochter als centrale dragers van het verhaal

De film werkt voornamelijk via de twee hoofdpersonages: Gustav, de vader, en Nora, zijn dochter. Hoewel Nora duidelijk het hart van de film vormt, voelt de titel van hoofdpersonage bijna gedeeld. Trier schakelt regelmatig tussen hun perspectieven, dit laat zien hoe eenzelfde verleden vanuit twee kanten anders wordt beleefd, zonder expliciet partij te kiezen. Renate Reinsve zet als Nora een sterke prestatie neer. Ze speelt ingetogen, maar met genoeg spanning om haar interne strijd voelbaar te maken. Ze draagt veel scènes met minimale dialoog, en juist dat maakt haar spel overtuigend. Stellan Skarsgård geeft Gustav een mengeling van schuld, spijt en ontwijkend gedrag, zonder dat het overdreven dramatisch wordt. Zijn aanwezigheid zorgt voor een constante ondertoon van ongemak die goed past binnen het thema van de film. Elle Fanning vult dit trio aan met een rol die haar goed ligt. Haar personage is een buitenstaander binnen het gebroken gezin, en dat perspectief brengt het een en ander teweeg. Ze verstoort de verhoudingen zonder dat het te dramatisch wordt. De afstandelijkheid die haar personage meebrengt, werkt als spiegel voor de familieleden, die zelf ook moeite hebben om hun emoties te delen.

Een ingetogen film die zijn kracht in details vindt

De film heeft een duidelijk ritme: rustig, bedachtzaam en zonder haast om grote dramatische momenten op te zoeken. Die stijl maakt de film consistent, maar kan voor sommige kijkers ook als té traag aanvoelen. Op bepaalde momenten vertraagt de film meer dan nodig is, waardoor scènes hun impact verliezen. Toch blijft de algemene aanpak geloofwaardig voor het soort verhaal dat Trier wil vertellen. Wat Sentimental Value onderscheidt, is de zorgvuldigheid waarmee relaties worden neergezet. Er zijn weinig grote onthullingen of expliciete confrontaties, maar vooral veel kleine momenten die langzaam duidelijk maken hoe het gezin uit elkaar is gegroeid. Het huis speelt hierin voortdurend een rol: als fysieke herinnering aan wat niet is uitgesproken en niet is opgelost. Uiteindelijk is Sentimental Value een bedachtzaam familiedrama dat vooral werkt door de kwaliteit van het acteerwerk en de aandacht voor details. Het is geen film die stuurt op emotionele explosies, maar een die zijn kracht vindt in kalme observaties en goed geschreven personages. Soms misschien té terughoudend, maar altijd met focus op de kern van het verhaal.