Recensie 'Retour en Bourgogne'

Drie kinderen moeten besluiten wat ze met het wijngoed van hun vader doen, na zijn overlijden. De ingrediënten zijn aanwezig voor een mooi familiedrama met op de achtergrond de Franse wijncultuur, maar Retour en Bourgogne weet niet de juiste toon te treffen en voert personages en situaties op die slechts matig kunnen boeien.

De films van de Franse filmmaker Cédric Klapisch hebben over het algemeen een vrij lichte, speelse toon. Vooral zijn drieluik over Xavier en zijn vrienden – waarvan het meest recente deel Casse-tête chinois in 2013 uitkwam – kent een vlotte en frisse stijl die prima past bij de wat episodische structuur van de films. Het is allemaal niet bijster origineel, maar het wordt wel onderhoudend gebracht. In zijn nieuwe film, Retour en Bourgogne, wil Klapisch een wat meer serieuze toon aanslaan. En dat gaat hem niet bijzonder goed af.

Geboortestreek

De film is het verhaal van twee broers en een zus, die moeten beslissen wat ze doen met het wijngoed dat ze erven van hun vader. Jean (Pio Marmaï) is de verloren zoon die na een wereldreis terugkeert naar zijn geboortestreek. Zijn zus Juliette (Ana Girardot) heeft daar de wijnmakerij bestierd tijdens de ziekte van hun vader en jonge broertje Jérémy (François Civil) heeft inmiddels een gezinnetje en laat zich op zijn kop zitten door zijn rijke schoonvader. We volgen een jaar in hun leven, waarin ze een beslissing moeten nemen over hun toekomst. Tegelijkertijd zien we hoe de druiven geoogst worden en de drie hun eerste wijn produceren zonder hun vader. Dat levert een aantal leuke, semi-documentaire scènes op waaruit blijkt hoe zorgvuldig Klapisch zich verdiept heeft in dit ambacht.

Onsamenhangend

Toch is de wijn slechts de achtergrond voor het verhaal van Jean, Juliette en Jérémy dat hier verteld wordt. En dat verhaal kan helaas maar matig boeien. Het lukt Klapisch niet om een prettig ritme in zijn film te brengen. Scènes voelen vaak geïsoleerd en de drie hoofdpersonages komen niet echt tot leven. Ze zijn onsamenhangend, onaf. Daardoor voelen veel momenten nogal plichtmatig: boosheid, verdriet, verzoening. Het komt allemaal langs, maar we kijken ernaar zonder dat het ons veel doet. De emoties missen scherpte en de relaties tussen de personages zijn te schematisch en voorspelbaar.

Geen stadslandschap

In zijn vorige films kwam Klapisch hier prima mee weg, omdat die gedragen werden door visuele flair en situationele humor: zet een typische fransman in New York en het wordt als snel leuk (zie Casse-tête chinois). In Retour en Bourgogne is het voor het eerst geen stadslandschap waarin zijn personages zich begeven. En het lukt Klapisch niet een enscenering te kiezen die aansluit bij de sfeer van het platteland. Tot overmaat van ramp is het acteerwerk soms wat wiebelig, de dialogen vaak houterig en mist de humor regelmatig doel.

Er zit mooi materiaal in het verstrijken van de seizoenen, de relatie tussen een vader en zijn kinderen en het ambachtelijke handwerk van de wijnbouw. Maar Klapisch heeft het niet in zijn vermogens om die potentie hier waar te maken. Zo krijgen we een film voorgeschoteld die in de loop van zijn speeltijd steeds minder gaat boeien en ons aan het einde met lege handen achterlaat. Er blijft geen beeld hangen, geen boodschap. Alleen een wat niksige nasmaak.