Recensie 'C'mon C'mon'

Johnny (Joaquin Phoenix) woont in New York, hij is vrijgezel en leeft het ongebonden leven van een vrijbuiter. Door ziekte van zijn zwager (Scoot McNairy) neemt hij tijdelijk de zorg van zijn neefje Jesse (Woody Norman) op zich. Hiervoor moet hij een behoorlijke omslag in zijn levensstijl maken, hij is immers gewend zijn leven in te richten zoals hij dat wil, maar ook Jesse heeft een eigen levensstijl. Hij is gewend alle aandacht te krijgen en blijkt ook nog een verrassend fantasierijke geest te hebben.

Johnny is bezig met een documentaire waarin hij kinderen interviewt met de vraag te reflecteren op hun leven en toekomst. Zijn zus Viv (Gaby Hoffmann) moet al haar aandacht richten op haar man die psychische problemen heeft. Pas als het met hem beter gaat, kan ze zich weer helemaal op hun zoon Jesse concentreren. Johnny is wat vervreemd van zijn familie, zijn levensstijl brengt eenzaamheid maar ook een grote mate van vrijheid met zich mee die door de zorg voor Jesse doorbroken zal worden. Toch aarzelt hij niet, hij reist naar Los Angeles om voor Jesse te zorgen en neemt Jesse zelfs mee op reis om zo door te kunnen gaan met zijn interviews.

Regisseur Mike Mills vond de inspiratie voor zijn film in de gesprekken met zijn zoon, gesprekken met vrienden van zijn zoon en ouders, met name moeders. Net als zijn voorgaande films zoals Beginners (2010) en 20th Century Women (2016), is C'mon C'mon (2021) grotendeels gebaseerd op aspecten uit zijn eigen leven en de relatie tussen ouders en hun kinderen, situaties die voor de meesten van ons herkenbaar zijn.

Het echte leven

Johnny wordt verrast door de fantasierijke gedachten van een negenjarige die geen genoegen neemt met "bla bla bla" antwoorden op levensvragen. De eerlijkheid en eenvoud van hun gesprekken over het leven, soms ontroerend en soms droevig, zijn zeer herkenbaar. Dit in

combinatie met de niet-gescripte antwoorden van de kinderen die door Johnny geïnterviewd worden, maakt de film buitengewoon realistisch en benadrukt dat het leven op vele manieren ingevuld kan worden. Waarom lijkt de een alleen voor zichzelf te kiezen, terwijl anderen hun leven in dienst stellen van hun dierbaren? Hoe is het leven te rijmen met de dromen en de hoop voor de toekomst die wij hadden als kinderen? Dit zijn de terugkerende thema's in het verhaal van de hoofdpersonen die onderstreept worden door de echte interviews met kinderen uit Johnny's documentaire in de maak. De film heeft een weemoedige, melancholische sfeer die versterkt wordt door de zwart-witbeelden, de monotone aarzelende stem van Johnny, de wisselende buien van Jesse en de wisselende berichten over het herstel van Jesse's vader. Het geeft te denken hoe weinig invloed soms uitgeoefend kan worden op krachten die ons leven sturen. We weten dat onze toekomstplannen zelden uitkomen zoals gehoopt en toch blijven we onszelf moed in praten met de mantra c'mon c'mon.

C'mon C'mon is een film met een sterk en herkenbaar thema. Over de acteerprestaties niets dan lof. De acteurs, zeker ook de tienjarige Norman, doen je geloven dat je hun werkelijke leven meebeleeft. Toch zullen de meningen over de film verdeeld zijn, het is typisch een film waar je lyrisch over bent of juist niet, maar een die het kijken absoluut waard is.