Reacties

Een oudere, Palestijnse visser wordt verliefd op een coupeuse van middelbare leeftijd. Zijn zuster heeft andere plannen met hem en heeft al 3 rijke weduwen als huwelijkskandidaten voor hem uitgezocht, waar hij echter niets van wil weten. Als hij vervolgens een klasiek erotisch beeld in zijn netten vangt, begint hij toch weer meer erotrische gevoelens te ontwikkelen en zet alles op alles de coupeuse in te palmen. Naast de liefdesgeschiedenis laat de film ook de problematische levensomstandigheden zien, waarbij vooral de dubbele moraal van de Palestijnse overheid opvalt. Aardige, maar niet opvallende liefdesgeschiedenis.

Hallelujah, is dit nou een bio-pic over Leonard Cohen of een bio-pic over de song "Hallelujah"?
Ben bang dat het tweede het geval is en 2 uur lang "Hallelujah horen was voor mij echt teveel van het goede. Alsof de man geen ander repertoire had! Zeker wel, prachtige songs, gezongen met die schitterende stem, maar helaas komen die geen van alle aan de beurt!
En "Hallelujah"? Het zal nog lang gehoord worden op begrafenissen, huwelijken, kerkdiensten enz., maar ik kan het eigenlijk niet meer horen.

Niet mee eens, maar even goede vrienden.

Die twee + Stanley Tucci en Isabella Rosselini. Maar wat is een zwaargewicht acteur, als er geen goed scenario aanwezig is? Een heleboel "zwaargewicht" acteurs hebben soms prullen van films gemaakt ( voorbeeld Anthony Hopkins)

Geen zwaargewicht acteurs????

Aangekondigd als de goude beer winnaar heb ik een aardige documentaire over roofkunst gezien, waarbij de kunst zelf het woord neemt. Studenten in Benin bediscussiëren in het tweede deel van de docu de voor-en tegens van het terugeven van zo'n klein aandeel van het aantal naar Frankrijk verplaatste kunst en wat dat met het land zou (kunnen) doen. Voor mij bleven er alleen maar vragen over. Wat hebben mensen hier aan? Bij de opening zien we alleen maar hotemetoten, die niet veel anders functioneren dan overal anders op de wereld. En als de teruggave zo belangrijk is, waarom wordt het dan tentoongesteld in het paleis van de koning?
Aardige opzet, maar is waarschijnlijk te kort om diep te gaan en is ook eigenlijk meer geschikt voor televise ( Arte was niet voor niets de producent!)

Fantastische muziek, daar niet van, maar als docu wel erg rechtlijnig en weinig verrassend.
Dus ben het wel eens met Filmfanaat hierboven: zijn muziek is interessanter dan zijn levensverhaal! Blijft toch de 7 staan, omdat ik daar anderhalf uur min of meer naar heb kunnen luisteren.

Heel leuk, maar hebben helaas bijna nooit het niveau van Koot en Bie gehaald, waarmee ze natuurlijk vergeleken werden. Maar wie weet:..... de snackbar, de wijnpriester en de consequent uitdrukkingen en spreekwoorden verhaspelende en bierdrinkende, conservatieve mopperkont blijven bij mij wel op het netvlies staan.

Da's inderdaad jammer,maar gelukkig heb je dus een mooie oplossing gekozen!

Prachtige titel: " Herinneringen van een lichaam, dat brandt". De herinnering van verschillende Zuidamerikaanse vrouwen gecomprimeerd in het verhaal van één vrouw, die dat verhaal soms als jong meisje, dan als getrouwdw vrouw en vervolgens als 71-jarige weduwe vertelt.
Bevrijding uit een leven lang aanpassing en op naar de sexuele bevrijding van deze 71-jarige! Een ode aan de bevrijding van de vrouw!

Een topprestatie van Hugh Grant, die met deze rol het lolbroeken imago definitief van zijn conto verwijdert. Creepy, eng, onvoorspelbaar lukt het hem van de film een psycho thriller over een man met godsdienstwaanzin te maken. Dat het tweede gedeelte van de film wat chaotisch en ongeloofwaardig wordt, doet zelfs niets af aan zijn prestatie. Uitstekende one-man-show!

De film begint met een moord op een buurman, en gaat over in Charles Dickens-achtge "Oliver Twist", waarna we een tijdsprong van 15 jaar maken en een hard-boiled gangsterdrama voorgeschoteld krijgen, dat ......vragen, vragen, vragen want wat willen ze ons nu eigenlijk vertellen? Wraak is zoet?, Misdaad loont niet? Vrienschap is slecht een droom?
Jammer, wantt op zich ziet de film er goed uit, maar het scenario.....

Het afzetten van de dictator van Roemenië, Ceausescu was een grote omwenteling, Hier het verhaal van 6 kleine lieden, die ieder op hun eigen manier, het dictatoriale regime meemaakten.
Een bijna zwart-komische komedie, als er niet zoveel angst en spanning in die periode, die eraan vooraf ging, zaten. Perfect gestyleerd in 1989, nog als treurig achtergebleven Oostblokland, probeert ieder op zijn manier, zijn hachje te redden tegenover de geheime politie, die iedereen op het oog had, die maar iets buiten de lijntjes pieste. Prachtige film.

Een nog betere ervaring is een groot bioscoopscherm!

Of "Sophie Scholl-die letzten Tage"(2005)!

De film toont op een bizarre manier aan, hoe men elkaar, soms vanwege een klein meningsverschil, het leven tot een hel kan maken. De film schommelt hier wat onevenwichtig tussen drama en zwarte humor, soms realistisch en keihard, dan weer idioot en bizar. Maar dat intermenselijke relaties vaak moeizaam zijn, ook in Ijsland, moge duidelijk zijn.

Een biografisch drama over één van de leden van de internationale verzetsgroep "Die rote Kapelle": Hilde Coppi. De film laat haar laatste levensmaanden zien in de gevangenis, waar zij haar zoon ter wereld brengt. Dit verhaal wordt gelukkig doorsneden met flash-backs uit betere tijden. Deze impressies geven gelukkig een liefdevolle blik op de betere tijden en vormen een mooie tegenstelling tegen de verschrikkingen van het nazi regime Prachtig geacteerd zou je willen, dat zo'n film verplichte kost zou worden op middelbare scholen. Een aanrader!

Een Chabrolfilm blijft een Chabrolfilm, zelfs als zijn hoogtijdagen voorbij zijn.Film bleek toch dermate populair, dat zijn volgende film weer met het hoofdpersoon, inspecteur Lavardin was.

Zelfs in zijn eerste Engelstalige film lukt het de nu 75-jarige Almodovar zijn stijl trouw te blijven.
Met misschien wat meer melancholie ( en de schitterende score van Alberto Iglesias) zijn zijn vragen over leven en dood to the point en lukt het hem bij een zwaar thema als euthanasie er toch een positieve boodschsp aan mee te geven, daarbij geholpen door fantastische rollen van Tilda Swinton, Julianne Moore en John Turturro.

Hoe verkracht je een perfecte zwarte satire? Door "Downhill" te maken! Waar "Turist" van Ruben Ostlund een prachtige, satirische film maakte over het demasqué van een huwelijk en de consequenties daarvan, probeert de remake er een komedie van te maken met wat slappe grapjes en een "eind goed is al goed" slot. En wie bedenkt er dan ook nog, dat Will Ferrell hier een hoofdrol in moet krijgen? Potsierlijk!

Aardige bio pic over het leven van Aznavour, die, omdat de film geautoriseerd werd door de erven Aznavour af en toe een loopje neemt met de waarheid. Nou is het natuurlijk bijna onmogelijk zo'n vol leven in een film van 2,15 uur te proppen en daarom zou een serie een betere keuze geweest zijn. In dit geval worden gebeurtenissen even aangestipt, maar zelde uitgewerkt. Ook de uiteindelijke doodsoorzaak op zijn 94-ste ( heroïne gebruik) wordt angstvallig vermeden Desalniettemin is het een film vol interessante weetjes geworden en blijft zijn muziek te gek.

"Eindelijk weer eens een film noir over één van de meest beroemde private eye detectives uit de filmgeschiedenis van Hollywood", dacht ik."Dat wordt smullen" En inderdaad, de setting, alhoewel in kleur, ziet er goed uit en alle andere bekende ingrediënten zijn aanwezig om er weer eens een heerlijk ingewikkeld mysterie van te maken. Maar helaas, het verhaal is te rechtlijnig, er is geen moment sprake van enige spanning en ook Liam Neeson maakt geen bijzondere indruk. Je had van een uitstekende regisseur als Neil Jordan en een top scenarioschrijver als
William Monahan toch iets meer verwacht. Maar vanwege de sfeer, de periode en de score toch nog een kleine 7.

Helaas ook een klassieker voor "verkeerde" individuen!

Clara, een zwakbegaafde vrouw leeft onder een streng regime van haar streng christelijke moeder. Ze is diep verbonden met de natuur en zelfs haar moeder kent haar bijzondere, bijna mystieke gaven toe.Onbekende gevoelens ervaart Cara, als de nieuwe paardenverzorger haar kust. Langzaam aan ontrekt ze zich aan de eisen van haar moeder en weet ook haar fysieke beperkingen te "handelen".
Op een of ander manier deed het verhaal me, ondanks een heel andere setting, aan "Carrie" denken.

Chinese versie, van wat wij een film noir zouden noemen, met dien verstande, dat het oorspronkelijke zwart-wit van de schaduwen vervangen is door kleuren met schaduwen.
Het verhaal verspringt nogal eens, toont flashbacks en flash forwards, waardoor het soms niet al te gemakkelijk te volgen is, maar als je het beschouwt als een nachtmerrie van de hoofdpersoon, die zich steeds verder in de nesten werkt, lukt dat prima. Stijlvol en bijzonder, maar September Film durfde een bioscoopuitbreng blijkbaar niet aan en zette 'm alleen op zijn streamingsdienst Cinemember.