Reacties

Sfeer, sfeer, sfeer, mooie beelden, maar horror? De horror zit 'm waarschijnlijk in het feit, dat de dames, van wie we eigenlijk niets weten, zo gek zijn, als blinde schapen achter een man aan lopen, die geen zinnig woord te melden heeft. Ik zou zeggen: In de tijd, dat de film duurt, kun je ook naar een heideveld in de buurt lopen en even de plaatselijke herder met zijn kudde bekijken, Resultaat is hetzelfde met als voordeel, dat je dan ook nog een frisse neus haalt!

Kijk, zo kan het ook, de Godzilla sage vermengen met een menselijk drama over een kamikaze-piloot die zijn opdracht in W.O. 2 niet durft uit te voeren, landt op een klein eiland , ervaart de vernietiging van de militaire basis door een monster en loopt daar een trauma van op, waar hij niet over kan praten. Terug in Tokio verneemt hij geruchten over een gigantisch nucleair monster, dat gegroeid is door Amerikaanse atoombom proeven in de buurt Is het nu voor hem een kans zich te revancheren en misschien wel op te offeren? Prima Japanse Godzillafilm, die afstand neemt van de kinderlijke Godzilla verfilmingen uit de jaren '60 en '70, maar niet doorslaat in de Amerikaans popcorn verfilmingen van enkele jaren geleden. De moeite waard!

Laten we het zo stellen: De tijd als succesvol regisseur (Life of Brian, The meaning of Life en al die andere Monty Python successen) ligt voor Terry Jones ver achter hem en dat los je niet op met een malle cameo als taxichauffeur in deze film. Zelfs de bijdrage van de Monty Python leden als stemmencast voor wat buitenaardse wezens valt nauwelijks op. ( dat in tegenstelling tot de stembijdrage van Robin Williams als pratende hond) Houden we dus over: Simon Pegg, die een leraar speelt, die plotseling alles kan veranderen zoals hij dat wil. Dat geeft aanleiding tot een heleboel grappen, waarvan de helft geslaagd is en de andere helft totaal mislukt.
Blijft over een makkelijke komedie, die helaas nooit het Monty Python niveau haalt.

metaforen, metaforen, metaforen en dat allemaal om de simpele boodschap te brengen de doden niet te vergeten.
Mooie beelden, een vliegende walvis en een telefonische opdracht aan een grafdelver terwijl hij een graf delft, het zal allemaal wel, maar het is aan mij niet besteed!

Roger Vadim, de man, die in de jaren '60 zoveel opwinding veroorzaakte met films, waarin zijn echtgenotes (o.a. Brigitte Bardot, Jane Fonda en Catherine Deneuve) supersterren werden, stelt ons met zijn laatste Franse bioscoopfilm wel erg teleur. Het verhaal over het wel en wee van jong-volwassenen in de jaren '50 mist cohesie en beperkt zich tot een serie losse scenes, waarin resp. sex, abortus, verlies en zelfmoord een hoofdrol spelen, maar op een of andere manier maar niet tot een soepel verhaal willen komen. Ook de naakt scenes , blijkbaar toegevoegd om zijn reputatie hoog te houden, zien er nogal oudbollig uit. Jammer, want het blijft leuk een hele serie beroemde Franse acteurs , die hun medewerking in losse scenes verlenen, weer eens terug te zien.

Brutal and nasty schrijft iemand, dat klopt. Ik zat even aan het veel betere "Eden Lake" te denken, maar die film had een bijzondere plot Hier helaas niets van dat alles. Zoals chiel1971 hierboven al schrijft: " Na een half uur heb je het eigenlijk wel gezien en gebeurt er weinig bijzonders meer, wat betreft het plot. Nare sfeer blijft behouden, maar daar wordt verder weinig mee gedaan.

Niets om het lijfhebbende teen comedy, die voor een gedeelte " the breakfast club" probeert te imiteren, maar daar, ondanks de aanwezigheid van Scarllett Johansson en Chris Evans, daar totaal niet in slaagt. Het resultaat is slechts een noagal brave film, met een typisch Amerikaans opvoedkundig einde. Goedgemaakte 13-in-een-dozijn.

Mooi gerestaureerde versie van "Der Golem" uit 1920 door de cinemathek van München. Het oorspronkelijke verhaal (rabbi kleit een golem, die zijn joodse volk kan beschermen tegen antisemitisme) werd in een wat breder perspectief getrokken. Alhoewel dit eigenlijk de 3e Golem film van en met Paul Wegener is, is het wel de 1e die het originele verhaal vertelt, een soort prequel op de, deels verloren gegane, film uit 1915. De versie uit 1917 zou meer een parodie geweest zijn, maar lijkt helemaal verloren. De speciaal erbij gecomponeerde muziek is ook uit 1920 en was bedoeld om in het theater door een orkest(je) te laten spelen.
Al met al interessant genoeg voor filmbuffs, die in de geschiedenis van de film geïnteresseerd zijn, maar minder geschikt voor mensen, die even een filmpje willen meepikken.
ARTE blijft toch een interessante zender (ondanks de soms vervelende nasynchronisaties)!

John Wick meets Deadpool in The Hunger Games met eindeloze gevechten. Een simpel scenario,zonder enkele spanningsopbouw, dat in de slotfase nog eens 3x de plot verandert en een held, wiens tong is uitgesneden, maar wiens gedachten via computers verstaanbaar zijn en je met die gedachten dan ook 2 uur lang de oren van je kop lult in computerspelletjes spraakstijl. Echt leuk wil het maar niet worden (of je moet een voetafdruk van een afgehakte voet, die gebruikt wordt om een deur te openen het toppunt van humor vinden) en na 2 uur was ik dan ook doodmoe van het kijken naar, eigenlijk, 36 trailers van actiefilms, die ik in het verleden al eens gezien had. Niet mijn pakkie aan, maar een 6- voor alle cinematografische en fysieke techniek.
O, ja, Femke Janssen bewijst weer eens, na haar Botox-behandelingen nog maar één gezichtsuitdrukking te hebben!

Typisch Italiaanse zwarte misdaadkomedie uit de jaren '70. Gek verhaaltje, verrassende plot, mallotige karakters, wat mooie dames in verschillende staten van ontkleding, een vrolijk muziekje, wat acteurs uit andere landen vanwege de co-productie, die wat aanschmieren, een redelijke regisseur en voila: het volgende werkje voor de plattelandsbioscoop. Leuk voor een keertje, maar dan heb je dit soort films wel gezien.

Middle-of-the-road ensemble film over verwikkelingen,moeilijkheden en vergissingen bij het zoeken naar de juiste relatie blijft overeind vanwege een grote groep A-acteurs, maar heeft verder weinig om het lijf en is heel voorspelbaar. Zo ook het traditionele Hollywood einde.
Maar als we deze film vergelijken met de gemiddelde Nederlandse romkom is dit bijna een meesterwerk. Vandaar dus een 7!

Een mooi , waargebeurd feel-good drama over de eerste homosexuele man, die het lukte, de antieke Italiaanse wetten over adoptie te overwinnen en het voor elkaar kreeg Alba, een baby met het syndroom van Down te adopteren. De film toont op niet sentimentele manier aan, hoe Italië, ondanks alle moderniteiten nog steeds gevangen zit in ouderwetse, traditionele waarden.
Gelukkig was deze case de aanleiding om, in ieder geval de wetten over adoptie in Italië te veranderen. Blijf vooral even zitten bij de eind-credits, die ontroerende foto's van de echte personen in kwestie tonen.

Fellini's "vergeten" film, die past in het drieluik van "La Strada" en "Le notte di cabiria" is, ondanks de kritiek, dat ie het neo-realistische stijl verlaten had een sterk sociaal drama met heel veel herkenbare Fellini trekjes. De satire begint als een komedie, maar eindigt als een tragedie met een schitterende eindscene.. Ook in valt de muziek van Nino Rota weer op.deze film

Nou, als je moeders een hart onder de riem wilt steken, moet je zeker niet met dit mislukte product op komen draven. Alles wat maar mis kan gaan, gaat dat ook. Flut scenario, mis-casts, geen enkele leuke grap. Nee, deze film is zelfs nog veel beroerder dan de gemiddelde TV-sitcom!
Vermijden, als het even kan.

Een blinde vlek
In de opvoeding van je kind, iets, wat je over het hoofd ziet en je je misschien helemaal niet gerealiseerd hebt. Je hoopt, dat het je nooit overkomt, want die ene keer, dat het fout gaat....Een dramatische film, fantastisch geacteerd en bepaald niet gemakkelijk voor de acteurs, omdat gekozen werd voor een "one shot" opname, wat de spanning van de film nog eens extra versterkt. Daarom is er dan ook geen muzikale soundtrack meer nodig.Voor ouders een zware kluif om te bekijken!

Wilde er een reactie op geven en nu zie ik, dat ik een jaar geleden al gereageerd heb op late vogel, waarin ik meldde de film zeker niet te gaan zien. Slipped my mind, word blijkbaar een dagje ouder!
Nou, ik zeg verder maar niets over dit wangedrocht, want alle bovenstaande reacties zeggen al genoeg!

Een wat merkwaardig scenario, dat begint als een drama over een onzekere moeder, wordt plots een thriller en eindigt bizar en onwerkelijk. Vreemde film lijkt op een goedkoop gamaakte tv productie en waarschijnlijk daarom door niemand buiten Frankrijk is aangekocht.

Ja,youp. We weten wat er komt, maar het blijft leuk!

Waarom is deze man zo kwaad op iedereen en alles? Waarom ziet ie geen kleur meer in zijn leven en is alles koperbruin? We zullen er helaas niet achter komen, zoals we het ook niet te weten komen van zijn vriendin. Ze doen , maar , zonder een greintje empathie ( nou, misschien voor een Duitse herder, maar verder voor geen hond) en alleen instinct voert de boventoon.
Pas bij de tandarts horen we: "Help mij!", maar hoe en vooral waarom? Joost mag het weten en daarom stap je met grote vraagtekens de bioscoop ui!

Meer dan interessante docu over de terra-cooa warriors, maar zeker ook over de achtergronden en nieuwe ontdekkingen op het grote archeologische terrein. Door middel van geënsceneerde scenes ontdekken we de verschillende oorlogen, het verraad en de moordpartijen, die daarmee samen gingen. Wat me wel iedere keer in dit soort docu's opvalt, is, dat het er op filmbeelden vaak spectaculairder uitziet dan in het echt. Heb het gebied 15 jaar geleden uitgebreid bekeken en vond het minder spectaculair dan op filmbeelden en dan hebben we het nog niet eens over het complete circus/pretpark, waar je je eerst dorheen moet worstelen!

Ishana Shyamalan volgt de weg van haar vader, die ook steeds minder uit de verf komt. Tsjonge, jonge, wat een zwak scenario, wat een plotholes, wat een psychologie van de koude grond en wat een onzinnigheden. Maar wat misschien nog wel het ergste is: de film is hopeloos saai ! En als je dan ook nog 3 eindes hebt, die nodig zijn om de boel een beetje samen te vatten, heb je echt met een mislukte film te maken.

Schijnt een van de hoogtepunten van de "nouvelle vague" te zijn en is dan ook 4K restored. Wat we te zien krijgen is een jongeman, die net voordat hij als dienstplichtige naar de Algerijnse oorlog verscheept wordt, nog even de vrijheid van een ongecompliceerde zomer wil beleven.Hij trekt met 2 meisjes door Corsica en zij vullen hun tijd met... niets doen. Dit alles uitgebeeld met bijzondere camera instellingen, een merkwaardige edit en wat hitjes uit die tijd. Het zal in 1962 wel wereldbestormend revolutionair geweest zijn, maar ik vond de film voornamelijk oeverloos saai. En de vergelijking met een andere icoon uit die periode: " A bout du souflle" valt wel heel negatief uit voor deze film. De Franse cinematheque heeft de film wel in het lijstje "Beste Franse films ever" staan. Rare jongens, die Fransen!

Heb de film in omgekeerde volgorde gezien. Eerst die uit 2024 en nu deze. Had bepaald geen hoge pet op van de film uit 2024, maar de ratjetoe, die ze er hier van maken is nog beroerder. Je zou dus kunnen zeggen, dat ze er op vooruit gegaan zijn! Maar waar zijn de authentieke Kong en Godzilla in vredesnaam gebleven? Waarschijnlijk ten onder gegaan in teveel CGI spektakel. Dit is niet meer dan een cage-fight: "Knokken met Kong, Gevechten met Godzilla" komt dat zien, komt dat zien! We hebben er voor de aardigheid nog een onbenullig verhaaltje bij bedacht, maar dat doet er verder niet toe! Alles voor de centen!

2x een 6 is een 7?

Boer onder de rook van Amsterdam, een van de laatsten der Mohikanen. Vol op in strijd met multi- nationals en de gemeente, die in zijn grond " een lekker hapje" zien, geeft ie niet op.
Een mooi portret over een eenzame strijd tegen de verloedering van Nederland. Mooie documentaire.