Reacties

Onbegrijpelijk dat Andrew zo'n interview wil geven en vervolgens nog denkt, dat ie het aardig heeft gedaan. Maar dat wisten we natuurlijk allemaal al. Hier gaat het om de minutieuze voorbereidingen, die er voor moesten zorgen dat de prins schaakmat kwam te staan. Interessante repetities van beide zijden, handigheidjes en blunders van de persvoorlichters laten duidelijk zien, wat een poespas dat hele koninklijke theater eigenlijk is en hoe ook zij door de mand kunnen vallen. Perfect geacteerd maakt de regisseur er, ondanks de bekende afloop, nog een spannend verhaal van.

Het bizarre, waargebeurde verhaal over een Japanse soldaat, die de opdracht van zijn legerleiding zo exact opvolgde (befehl ist befehl), dat hij pas 32 jaar na het einde van de 2e wereldoorlog zijn gekregen opdracht be-eindigde toen zijn commandant hem van die opdracht ontsloeg. 32 jaar in de jungle, af en toe vechtend tegen de plaatselijke bevolking, omdat hij die nog steeds als de vijand zag. Nauwelijks een oorlogsdrama te noemen, maar meer een psychologisch portret van een man, die blijkbaar loyaliteit zo hoog in het vaandel had staan, dat enige beleving van de realiteit hem blijkbaar vreemd was. Of zou het gewoon een autist geweest zijn? Goed geacteerd, maar waarom de film zo lang moet zijn? Of wilde de regisseur ons soms laten weten, dat 32 jaar wel een lange zit is?

Het zal aan mij liggen, maar na de 3 reboots uit '11, '14 en '17, die ik fantastisch vond, helemaal als je ze vergeleek met de steeds slechter wordende vervolgen uit de jaren '70, vind ik dit een enorme terugval. Aan de verzorging van de film ligt het niet, maar we worden opgezadeld met een flauw en simpel verhaaltje, dat maar duurde en duurde en eigenlijk nauwelijks verrassingen in petto had. Nee, deze film had beter "The end of the planet of the apes" kunnen heten.

Een standaard, typisch Amerikaanse filmbiografie over een grote zangeres: Dionne Warwick, die past in het rijtje Billie Holiday, Ella Fitzgerald en Aretha Franklin.
Een zangeres, die niet ten onderging aan drank of drugs (overigens wel financieel door sjoemelende boekhouders), maar zelfs op haar 83-ste nog wel eens optreedt. Waarom de docu op het eind plotseling de focus verlegt naar Whitney Houston is niet helemaal duidelijk, maar alleen al om de fantastische songs van Burt Bacharach en Hal David is de documentaire zeker het bekijken en beluisteren waard.

Letterlijk zo'n beetje de laatste kans om met Duitsers te praten, die de oorlog als jong-volwassenen meemaakten. De meesten, op een enkeling na, vertellen hun verhalen op zo'n afstandelijke manier, bijna emotieloos, dat je je afvraagt of ze nog steeds PTSS verschijnselen hebben of dat de weg naar dementie al is ingezet.
'Wir haben es nicht gewusst", klinkt het helaas nog te vaak. Ben bang dat mensen in het algemeen het nooit zullen leren. Zie ook vandaag de dag!

De grens van Polen en Wit-rusland: groene bossen, die al gauw grijs worden en de film verder in zwart-wit laten zien. Agnieszka Holland verdeelt haar film in 4 hoofdstukken, waarvan het eerste deel het sterkst is. Een Syrische famile, die door de Wit-Russische overheid verleid wordt om via dat land over te kunnen steken naar Polen Pas na een comfortabele reis met de familie naar Minsk, komen ze er achter, dat ze gebruikt worden voor politieke doeleinden. En dan begint hun helletocht pas. Schitterend gefotografeerd, alsof het een documentaire betreft, leven we met deze mensen mee. Wat daarna wel op gaat vallen, is dat Holland niet alleen op zwart-wit filmt, maar ook de personages wel erg zwart- wit neerzet. Dat wordt nog eens benadrukt in de overige hoofdstukken, waardoor de film wat overbodig lang wordt. En ook bij de vergelijking in de epiloog kun je vraagtekens zetten. Desalniettemin een film, die belangrijke vragen stelt, maar nauwelijks signalen voor een oplossing geeft

En daar is ie, de remake : "Mother's instinct" vanaf 9 mei 2024 in de bioscoop.
Ben benieuwd!

Hier kun je alleen maar stil van worden en je plaatsvervangend schamen over gebrurtenissen, die , ook vandaag de dag, weer in Amsterdam plaats vinden.

Rechttoe, rechtaan biografie over Duitse krijgsgevangene Bert Trautmann, die in een Engels kamp "ontdekt" werd als een geweldige keeper. In eerste instantie werd hij door de Manchester City fans uitgescholden voor
moordenaar en mof, maar later boekte hij grote successen, alhoewel die niet zonder persoonlijke en lichamelijk problemen bereikt werden. Vooral aardig voor liefhebbers van het Engelse voetbal en de geschiedenis daarvan.

Alhoewel ze er met deze remake veel maarschappij kritiek in wilden stoppen ( achterstandswijken, racisme, overgewaardeerd kunstenaarsschap)
kon deze film, ondanks Jordan Peele als producer, het niveau van het origineel niet halen, terwijl ook dat origineel wat mij betreft al geen topper was.

Net als deel 1 en 2 alweer een vermakelijke animatiefilm over onze Spaanse Indiana Jones : Ted ( Tadeo in het Spaans) Ook nu vonden de kleinkinderen 'm weer leuk en vanwege de vele verwijzingen naar Amerikaanse avonturenfilms en de (zelfs in de Nederlandse nasynchronisatie) geestige teksten is de film ook voor volwassenen het aankijken waard.. Heel wat beter dan de gemiddelde Europese animatiefilm!

Is deze film een satire op de "macht", die influencers tegenwoordig schijnen te hebben? Of gaat het over een reddende engel, die goedgelovige tieners uit de handen van de kapitalistische consumptie maatschappij wil redden? Of is de nieuwe lerares zelfs de nieuwe Jezus, die zelfs op een moment "Heer, help mij, want ze weten niet wat ze doen" bidt bij een onbestemd altaartje en de kinderen naar het beloofde land leidt? Wat we in ieder geval te zien krijgen is een absurd vervreemdende omgeving, waar kraak nog smaak aan te beleven valt, ouders die totaal disfunctioneel zijn en kinderen die onwetend slachtoffer worden. En de finale maakt alles nog gekker! Maar of we om deze film, die niet ieders meug zal zijn, moeten lachen of eigenlijk moeten huilen over wat we te zien krijgen, blijft de grote vraag.

Waar gaat het in deze film, naar de autobiografie van Maurice Ravel nou eigenlijk om?
Het leven van de totstandkoming van zijn piece-de -resistance de Bolero ? Het blijft allemaal wat onduidelijk, evenals zijn ziekte, die op een soort dementie lijkt. De film ziet er qua cinematografie goed uit, de muziek is natuurlijk fenomenaal, maar het geheel oogt wat bloedeloos, waardoor je al snel denkt: "Het zal allemaal wel". Eigenlijk is de optiteling, waarbij tallloos verschillende uitvoeringen van de Bolero de revue passeren nog het aardigst.

Blijkbaar vergeten mijn reactie te plaatsen, maar Fveastbird hierboven heeft, al een reactie gegeven, waar ik me helemaal in kan vinden, dus I'll rest my case!

Een bijzonder coming-of-age drama, omdat het over 2 meisjes uit de Canadees-Indiaanse Innu stam handelt, En dat betekent niet alleen loskomen uit je teenager jaren, maar ook nog eens proberen de stammencultuur op jouw manier te interpreteren, zonder dat je je binding verliest en misschien erger nog je soulmate vrindin kwijtraakt, die keuze heeft gemaakt haar leven met kinderen in het reservaat op te bouwen. Schrijfster van het boek met dezelfde naam, schreef ook het scenario en veel van haar familie speelde mee. Een mooie inkijk in bij een volk, dat, ook in Canada, nog steeds in reservaten verblijft.

Tip vooraf: Heb je de trailer gezien? Daar zitten een paar leuke scenetjes in met Jelka van Houten en Margot Ros. De film hoef je verder dan niet te bezoeken, want voornoemde dames zitten alleen in deze scenes en hebben dus slechts kleine bijrollen. De rest van het verhaaltje is, zoals gebruikelijk weer tenenkrommend. Het scenario is broddelwerk van waarschijnlijk een leerling van groep 8 van de basisschool, waar geen logica in te ontdekken valt, de acteurs hoesten teksten op, die een normaal mens niet uit zijn mond zou krijgen en de hoofdrol speelt een onsympathieke troela, waar niemand zich mee kan vereenzelvigen. Kortom, zoals de hoofdrol in Paul Verhoeven's "Zwartboek" al zei: "Houdt het dan nooit op?"
Nog een goed bedoelde tip voor de regisseur: "Gewoon Sinterklaasfilms blijven maken!"

Tennis als metafoor voor het leven en de liefde! Een film, waar je zelf verliefd op kunt worden. Alles klopt hier gewoon. Zelfs de talloze flasnbacks zijn als keiharde smashes functioneel om het verhaal weer een "boost" te geven En zo tennissen we in 3 sets door de intrigerende en uiteindelijk verrassende drie-hoeksverhouding, opgezweepd door een uitstekend passende techno-score, om uiteindelijk tot het bevrijdende matchpoint te komen. Een heerlijke film!

Tamelijk mislukte bio over een middeleeuwse Tsjechische volksheld, die als militair strateeg geen enkele lslag verloor. Klinkt interessant, maar de makers hebben bedacht er een soort "Game of Trones" van te maken en mislukt van alle kanten Wat we vooral zien zijn breed uitgesponnen bloederige slachtpartijen met daar tussen door wat vaag politiek geklets, waardoor onze volksheld behalve als vechter, nauwelijks uit de verf komt. De enige terzake doende informatie wordt als teksten aan het eind van de film geprojecteerd. Is er dan niets in orde aan de film? Jawel, hij ziet er goed verzorgd uit en werd zelfs genomineerd voor de Tsjechische "oscars" voor art direction en kostuums, voor design, voor geluid en voor make-up.
Maar wat heb je daaraan, als je geen fatsoenlijk scenario hebt, waar acteurs iets mee kunnen.
O, ja, Michael Caine zit ook nog in twee kleine scenes van de film, dus doet hier duidelijk een "Bruce Willisje".

Op zoek gaan naar je roots pakt niet altijd even goed uit. Zeker niet als er zulke grote cultuurverschillen zijn. Blijkbaar waren de frustaties van de regisseur groot toen hem duidelijk werd, dat de hereniging met zijn vader niet direct een liefdevlolle was, omdat vaderlief hem eerder zag als pin-automaat dan als verloren zoon. Triest te zien, dat verschillende culturen blijven botsen en een oplossing daarvoor nou niet bepaald voor handen is.

Definitief afgehaakt bij deze serie. Voor zover het een interessant verhaal zou zijn, wordt het compleet om zeep geholpen, door een slechte regie, acteurs, die nog in de GTST-modus staan en er dus van naturel spel geen sprake is. Nou is dat waarschijnlijk ook moeilijk, want de aangeleverde teksten zijn van een abominabel niveau.En dan hebben het nog niet eens over de vele niet terzake doende scenes, die louter en alleen zijn toegevoegd om 8 afleveringen te kunnen vullen en de plot bepaald niet vooruit helpen.
Nee, er zijn de laatste tijd prima Nederlandse series gemaakt , maar daar hoort deze helaas niet bij!

"We hebben een geweldig origineel idee" moeten de makers van deze Nederlansdse romkom tegen de producent gezegd hebben. "We nemen Utrecht als plaats van handeling!""En verder?" "Nou, verder niks, we maken gewoon de zoveelste romkom! U kent het stramien toch? Daar willen we absoluut niet van afwijken!"
En zie hier: de -tigste overbodige Nederlandse film. Geeft niet, hoor, de bouquet reeks is ook bij deeltje 1500 aangekomen en het verkoopt nog steeds! I'll rest my case!

Heb Butler wel eens in betere actiefilms gezien. Niet dat de film onvoldoende is, maar de schitterende scenery vraagt eigenlijk om een goed scenario en dat is hier
helaas afwezig. Te simpel, te weinig verrassingen, echt een verhaaltje, dat je in 10 zinnen achter op een sigarendoos neer pent.
"Body of lies" was in dit genre een stuk betere film.(maar ja, die was dan ook van Ridley Scott )

DFW is tegenwoordig van Pathé

En dat is me toch een rommeltje!

Dat competitie niet altijd het beste in mensen naar boven haalt, mag een gegeven zijn, maar als het een competite tussen man en vrouw wordt, die voor eenzelfde hedge fonds werken en ook nog eens samen een relatie hebben, dan lijken de druiven op den duur toch wel heel zuur te worden. Zeker als de vrouw "wint" en een, ook door de man begeerde, topfunctie aangeboden krijgt. Vanaf dat moment is de relatie vergiftigd en lopen de spanningen huizenhoog op.
Een spannend relatiedrama, dat uiteindelijk een regelrechte thriller wordt. Fantastisch geacteerd stelt de film vragen over de man/vrouw verhouding in deze moderne maatschappij, die meer op "greed" dan op liefde gebouwd is! Uitstekende film.