Reacties

Een mooi, van alle kanten belichte documentaire over de ellendige vechtpartijen op het eiland Mallorca, die als uitkomst de dood van een van de betrokkenen had. Geen echte partij kiezend, weet de regisseuse een indrukwekkend portret te maken over dit, iedere zomer weer voorkomend, zinloze geweld! Maar of de idioten, die hier altijd bij betrokken zijn hier iets van zoudenbleren@, is maar zeer de vraag.

Opnieuw verfilmd als "The Roses" van Jay Roach met Benedict Cumberbatch en Olivia Colman

Kiefer zal ongetwijfeld een groot kunstenaar zijn en zijn werken zijn ook groot(s), maar ik kon me toch niet aan de indruk onttrekken, dat de documentaire vanwege de naam Wim Wenders behoorlijk gehypt was. Ondanks de soms fraaie plaatjes vond ik het een te lange, vaak saaie tocht door Kiefers werk.Misschien was de 3D versie wat indrukwekkender.

Ik heb me meerdere malen in deze reacties afgevraagd, wat er toch met die perfecte thrillers uit de jaren '90 gebeurd is? Konden filmmakers dat niveau niet meer aan,was een goed scenario schrijven te moeilijk geworden? En kijk nu eens: Plotseling duikt er een perfecte actiethriller op, die zich ook nog eens in de jaren '90 van de vorige eeuw afspeelt, die aan al die voorwaarden voldoet Heerlijk zo'n film, zo zouden er meer gemaakt moeten worden!.

Een duistere sfeer, wat bloederige moorden, maar eigenlijk wijkt het scenario weinig af van het al zovele malen vertelde verhaal over een onschuldige, die zijn onschuld moet bewijzen en daar nog knap wat moeite mee heeft. Levert dus weinig nieuws op!

Het moest er natuurlijk een keer van komen, Gérard Depardieu, die commissaris Maigret speelt! En hij past wonderbaarlijk goed in het rijtje van zijn illustere voorgangers, waaronder Jean Richard, Bruno Cremer, Rowan Atkinson en de beste van allemaal: Jean Gabin. De film van Patrice Leconte heeft een sombere sfeer, waarin Depardieu een prima, wat oudere Maigret neerzet. Het verhaal echter, (naar: "Maigret en de blauwe avondjapon"(zwart beertje)) sleept zich wat traag voort en is eigenlijk weinig spannend. Toch een voldoende, maar alleen vanwege Depardieu!

Alhoewel dit Spaanse familiedrama een Goya won voor beste scenario en voor beste vrouwelijke bijrol, zit dit verhaal zo vol met, vaak pathetisch, drama van overspel, jalouzie en geruzie dat je de draad af en toe helemaal kwijt bent. En dat terwijl het grote familiegeheim, dat één van zoene aan het uitzoeken is, in feite niet zo bijzonder is.

Survival of the fittest. Maar wat je ook allemaal kunt surviven... het grootste obstakel is: je medemens. Ook hier is die verantwoordelijk voor alle ellende, die een naïef gezin moet ondervinden als dat een nieuw bestaan in the middle of nowhere wil opbouwen. "Lord of the flies" is nooit ver weg. Enige bezwaar tegen de film is het duidelijk zichtbaar zijn van studio opnamen naast wat " toeristische" beelden van de Galapagos eilanden, waar het geheel zich af zou moeten spelen.

Verrukkelijk hoe je de verwerking van een trauma in beeld kunt brengen, zonder daar direct een loodzwaar drama van te maken. Je gelooft direct de diepe pijn , die Agnes heeft, maar de soms droogkomische teksten en dialogen relativeren de zwaarte soms direct. Neem daarbij de stupide reacties van de zogenaamde professionals en de juist inlevende reacties van volkomen onbekenden en je hebt een drama, waarbij je na afloop bijna vrolijk de bioscoop uitstapt.

Alles is al gezegd in bovenstaande reacties. Uitstekend script en prima acteurs zorgen ervoor dat je je permanent rot zit te ergeren aan zoveel incompetentie en smerige leugens. Dat krijg je ervan als je de ambtenarij de macht laat overnemen!

Aardige docu over Xaviera de Vries, die als Xaviera Hollander in de jaren '70 de wereld shockeerde met haar boek " The happy Hooker". Ze had lak aan de toen heersende moraal en deed op seksueel gebied precies waar zij zin in had, inclusief het runnen van een luxe bordeel in New York. Aardig aan de docu is dat we hier verschillende onbekende aspecten van haar leven zien. Geen nostalgisch portret van de nu 82-jarige, maar een intiem portret over oud worden met een oprechte terugblik op haar hectische leven.

Een verrukkelijk, uit de duim gezogen sprookje, waar je, ondanks alle onwaarschijnlijkheden, binnen een kwartier voor valt.En dan kan je zeuren over inzichten via lsd-ervaringen, toevalligheden als verf-lapjes of een overdaad aan impressionistische kleuren, wat telt is dat je met een voldaan gevoel de bioscoop uitstapt met het idee maar snel weer eens naar Frankrijk te gaan!

Een vreemde combinatie van allerlei niet direct bij elkaar passende elementen, zoals romantiek, komedie, somber landschap een afgetrainde havik en een draaikolk maken van deze film nou niet bepaald een van de betere van Powell en Pressburger. Maar misschien is de film ook wel te gedateerd.

Wat moet je nu nog als reactie geven op een film, waar je eigenlijk niets over moet vertellen, maar 'm gewoon moet ondergaan? Een knappe structuur? Uitstekende acteurs? Een prima opbouw van het verhaal via verschillende informatiebronnen? Duidelijk is dat de regisseur zijn klassiekers kent en daar optimaal gebruik van maakt, waardoor we een schitterende, langzaam opgebouwde horror thriller van formaat kunnen bekijken! Zeer de moeite waard!

Minimaal een origineel idee te noemen, deze "spraak horror", een virus, dat overgebracht wordt door woorden. En als de plaats van handeling dan ook nog eens een radiostation is, waardoor wij alle horror mondeling door krijgen zit de verbeeldingskracht al gauw in je eigen hoofd. Prima film, maar zal voor splatter fanaten misschien toch wat te abstract zijn.

Zelfs het aantrekken van de één-ogige Amerikaanse top-regisseur Raoul Walsh en Amerikaanse sterren Rock Hudson en Yvonne de Carlo kon van dit Britse spionnenverhaal geen succes maken. Veel gepraat, maar weinig wol en nauwelijks zee en aktie. Typisch routine vermaak uit de jaren '50, beneden het gemiddelde niveau van Walsn, die na deze film weer als de wiedeweerga terug naar de States ging.

Knap, hoe deze lichtvoetige komedie, die begint als een "culture clash" tussen de oudere en jongere generaties in een gezin van Perzische vluchtelingen ons, door middel van flashbacks, langzaam meeneemt, naar begrip over het functioneren en het accepteren van elkaar. Een prima film, die ons laat zien, dat acceptatie van een nieuwe cultuur met behoud van oude waarden, als je je best doet, WEL heel goed mogelijk is. Heerlijke, positieve film en onbegrijpelijk, dat ie in Nederland (behalve in cinema de Vlugt (mei '24)) nauwelijks in de bioscoop te zien is geweest.

Aardige thriller over de Franse " upperclass", die bedondert en blijkbaar ook bedonderd wil worden. Jammer genoeg heeft de film over een "femme fatale" , die me qua sfeer een beetje deed denken aan "Plein Soleil", zoveel plot twists, die ons ook nog eens in flashbacks uitgelegd worden, dat de verhaal opbouw behoorlijk rommelig wordt. Had met wat scenario-aanpassingen een veel betere film kunnen worden.

Na het succes van " De nieuwe wildernis" dacht Mark verkerk dat succes te herhalen met deze nieuwe film. Zijn partner haakte af omdat hij vond, dat er teveel gemanipuleerde beelden gebruikt werden. Dat valt volgens mij nog al mee, maar het geheel ziet er toch wat weinig gericht uit. Voeg daarbij de wat pathetische orkest muziek en de soms tenenknijpende commentaren, vooral die van Carice van Houten en je begrijpt, dat de film lang niet zo succesvol was als zijn voorganger.

Dus als je niet ingelezen bent in de historische psychiatrie mag je dit geen waardeloze film noemen?

Gebaseerd op het eerste verhaal uit de Decamerone van Boccaccio, die in de middeleeuwen dit meesterwerk, bestaande uit meer dan 100 verhalen schreef en beroemd werd om zijn spot op de geestelijkheid en andere gezagsdragers, terwijl de erotiek bepaald niet in het boek ontbrak.
Jeff Baena heeft het gegeven van de middeleeuwen aangehouden, maar de acteurs allerlei teksten van vandaag de dag in de mond gelegd, wat een grappige paradox oplevert, want ook de grappen en erotiek zijn eigentijds. Geen dijenkletser, maar, mede door de prima casting, wel een vermakelijke film.

Gewoon in de bioscoop gezien. De Vlugt/eye/the movies/filmhallen/rialto Uitgebracht met 36 kopieën

Alhoewel de docu mij als eerlijk en soms wel ontroerend overkomt, zijn er wel enkele kanttekeningen bij te maken. Vgl. met de Nederlandse situatie zijn er behoorlijke verschillen. De klas hier wordt geleid en de leerlingen hebben dat maar te accepteren. Als dat werkt, kun je van uit die positie de leerlingen "kneden", op zo'n manier dat ze dat als prima ervaren en waarschijnlijk ook heel prettig vinden. De Duitse school cultuur is ook veel strakker geregeld dan de Nederlandse en dat zou voor Nederland misschien een wijze les moeten zijn. Bovendien moeten we niet vergeten, dat we hier een versie van het klasgebeuren zien, die zo door de regisseuse gepland is. Uit ervaring weet ik, dat kinderen zich met een cameraploeg in de klas totaal anders gaan gedragen. Dat vermindert, als dat een langdurende situatie wordt, maar helemaal reëel wordt het nooit .De ouders van de leerlingen moeten ook nog eens een keer toestemming geven om mee te doen met het project, wat vaak problemen oplevert.Daar zien we dan weer niets van, sterker nog, van de standaard leer- en les situaties is ook weinig te zien. Maar genoeg kritiek. Herr Bachmann is natuurlijk een fantastische leerkracht en krijgt van de schoolleiding blijkbaar de kans zijn eigen plan te trekken. Of de inspectie dat altijd zo zou zien zitten...? Maar gelukkig waren veel situaties herkenbaar. Let wel, de film is opgenomen vóór Corona, voor het extreme gebruik van social media en vóór allerlei grote midden-oosten crises Ben eigenlijk een beetje bang, dat anno 2025 ook de Duitse leerlingen niet meer zo enthousiast erbij zouden zitten, zeker niet in de grote steden.

En dan nu echte truffels over je gerecht laten schaven! (Want in alle zgn. truffelgerechten in Nederland is geen fatsoenlijke truffel te vinden)

Op zich een interessant idee: een echtscheidingsdrama combineren met een horrorfilm, want ja, een echtscheiding is voor alle betrokkenen een verschrikking. Helaas maakt de regisseur er in deze film een potje van. De eerste helft is een oppervakkig verslag over de aanloop naar de echtscheiding, waarbij de vrouwelijke partner duidelijk als de booswicht getoond wordt, daarna volgen nachtmerrie scenes (o.a. een zich in allerlei bochten wringende clownspop), die eigenlijk nergens op slaan en weinig met het verhaal te maken hebben en dan volgt er nog een plotselinge, twist, die werkelijk uit "the middle of knowhere" komt. En dan hebben we het nog niet eens over de rode mist waarin de nachtmerries blijkbaar gebeuren. Kortom, een onzinnige en bijna saaie film!