Reacties

Lubach is er weer. Als van ouds kritsch en grappig. Wel gek dat hij niet kritisch op de Islam wil zijn ivm veiligheid van hemzelf, dierbaren en werknemers. Lale Gul windt zich daar enorm over op bij een programma van Humberto waarbij ook o.a. Ahoutaleb en Ben van Burgh aan tafel zitten. Best akward.

Geschreven door Harrie Geelen, overleden 30 augustus 2025. Gek genoeg heb ik geen herinnering aan Oebele (wat gek is, want ik had er de leeftijd voor en er was tv in huis), wel aan zijn latere Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen.

(3) De bioscoop Luxor in Dordrecht is in 1986 overgegaan in Euro Cinema. De naam Luxor werd in dat jaar veranderd, en de bioscoop bleef op dezelfde locatie aan de Visstraat actief onder de nieuwe naam Euro Cinema. De laatste filmvoorstelling in deze bioscoop vond plaats op 7 september 2006

(1) De bioscoop Luxor in Dordrecht was een van de eerste bioscopen in de stad en speelde een belangrijke rol in het film- en amusementsleven. Luxor werd al in 1918 gebouwd aan de Visstraat 8-10, een jaar voordat de tweede bioscoop Astoria geopend werd aan de Voorstraat. Luxor bood plek voor het vertonen van films en had in latere jaren ook een aanzienlijke zitcapaciteit.
De bioscoop bestond tot in de jaren 1980; in 1985 werd Luxor opgeheven als bioscoop

(2 )Aan de Voorstraat, op de hoek met de Visstraat in Dordrecht zat jarenlang de legendarische bioscoop Astoria. Astoria was vanaf 1919 tot ver in de jaren 1980 een van de twee grote stadbioscopen en stond op Voorstraat 266-268, precies op het kruispunt met de drukke Visstraat. Hoewel Astoria begon als reguliere bioscoop, is in latere jaren – vooral vanaf de jaren ’70 – bekend dat het programmering voerde met erotiek- en pornofilms, waarmee het tijdelijk als ‘porno bioscoop’ diende. De bioscoop Astoria in Dordrecht is officieel gesloten in 1984. Dit gebeurde nadat op 30 maart 1982 een grote brand uitbrak in het achterliggende meubelzaak Buytink-complex, waarbij ook de bioscoop zwaar beschadigd raakte. Hoewel de schade in 1983 hersteld werd, bleef de bedrijfsvoering niet voortgezet en werd het pand in 1984 gesloopt om plaats te maken voor een winkel

Nog iets over Filmhuis Cinode. Het was een filmhuis in Dordrecht. Eerst was het een kleine zaal rechts van de ingang in Kunstmin.

Vanaf 1994 werd eraan de zuidkant een uitbreiding gerealiseerd en was het met zijn tachtig stoelen de enige filmzaal in Dordrecht, sinds in 2006 JT Bioscopen (euro cinema) de deuren sloot. Dat is opmerkelijk, gezien er in Dordrecht bijna 120.000 mensen wonen. Het filmhuis was gevestigd in een aanbouw van de Dordtse Schouwburg Kunstmin, en werd door hetzelfde bestuur geleid. De opening vond plaats in 1994.

In mei 2012 heeft Cinode de deuren gesloten, omdat het nieuwe Dordtse filmtheater zou worden geopend, waar Cinode in opging. Toch duurde het nog tot september 2013 tot er weer een filmzaal in Dordrecht was. De nieuwe bioscoop The Movies kreeg 4 zalen en wordt geëxploiteerd door de mensen achter het gelijknamige Amsterdamse filmhuis, en heeft naast het filmhuis-karakter van Cinode ook de mogelijkheid grote (première)films te draaien. Inmiddels is het oude Cinode gesloopt. In 2016 kreeg Dordrecht er ook nog een nieuw gebouwde vestiging bij van de internationale keten Kinepolis, met 1200 zitplaatsen in zes zalen.
Vanaf 2024 is de naam van Movies veranderd in DeWitt, is het van 4 naar drie zalen gegaan in ruil voor horeca. Het is kleiner maar fijner, samen met prachtige stadstuin en terras. Aanrader!

Iets teveel spoiler? Wel een hazenlip, die valt wat weg in de schaduw. Dus je moet op zoek naar een andere clou😉

Ik dacht dat er na Hannibal uit 2001 geen Hannibal meer is geweest. Hoe naïef. Boeiende film met veel herkenbaar stramien uit Sillence of the Lambs. De (erotische) spanning in de dialoog tussen Jodi Foster en Anthony Hopkins wordt niet geëvenaard.

Los daarvan is het wel de film cliché. Vrouw en zoontje van Will Graham zijn het lijdend voorwerp terwijl de mannen zich door allerlei ingewikkelde dingen moeten worstelen. Gelukkig heeft ze halverwege de film leren schieten. Dat komt nog goed van pas.

Het verhaal is spannend opgebouwd, maar verdient toch een andere afloop. De film is makkelijk verder kritisch te fileren maar dat zou ook veel kijkplezier wegnemen. Ralph Fiennes is bekend als M in James Bond en is ook Voldemort.

Stukje gezien bij Zomergasten met Herman Koch.

Tegenvaller. Er zal best hier en daar humor zijn, maar geen geduld om daar op te letten.

Ja, irritant die pruik.

Pierre maakt in de film qua leeftijd al snel een stap en is opeens kaal gemaakt. Dat is niet helemaal goed gelukt. Dat blijft de film wel hinderen. Wel aardig al die geiten en kippen. De boer komt vast in het systeem en dan beginnen de problemen in de relaties, versterkt door de stugheid van Pierre. En dan is er een brand.... Is Pierre boer of ondernemer? En voor wie neemt hij al het risico?

In Frankrijk pleegt elke dag een boer zelfmoord. Wordt dat in deze film duidelijk waarom? Enigzins, maar ik vond vooral Pierre te eigenwijs, zijn vader een hork. Vrouw en kinderen deden gewoon normaal. De film is goed bedoeld maar niet sterk genoeg.

Iets minder dan de 1e, waarin ze volgens deze 2e film 2 keer seks hebben gehad. Niet gezien, ook niet echt nuttig om te weten. De dialoog doet soms wat overspannen aan. Al bij al mist Jesse zijn vliegtuig en zien we ze negen jaar later in de opvolgende film.

Jesse en Celine ontmoeten elkaar onverwacht waarbij de vonk snel overslaat. Er komt een kus maar geen vrijpartij' wel grappige, openhartige en licht filosofische gesprekken. Ergens ongemakkelijk en ergens ook eens wat anders. Er volgt ook geen relatie en dus ook niet de problemen van een relatie. In de gesprekken worden wel de voor- en nadelen uitgewisseld. Al bij al een lief portret. "Als er een god is, dan zit die niet in de mens maar bevind die zich tussen twee mensen". Een mooie gedachte.

William Selig wordt genoemd in Aurora's Sunrise als studioproducent of zoiets. Dat zou dan rond 1919 moet zijn. Is Selig producent van Auction of Souls uit 1919?: film waarvan beelden zijn teruggevonden en waarop Aurora's Sunrise is gebaseerd?

Sterk hoe gruweldaad en oude film (Auctions of souls, 1919 - 18 minuten van teruggevonden) in deze creatieve opzet tot leven komen (terwijl de dood voortdurend nabij is). De families wordt uitgemoord, Turkse en koerdische soldaten of rebellen komen langs om mannen te vermoorden, kinderen in de Eufraat te verdrinken en vrouwen te verkrachten. Een vrouw (Aurora Mardiganian) blijft in leven, komt in de VS en kan het navertellen, vertolkt de hoofdrol in de film die daar over wordt gemaakt (wat bizar is) en wordt op latere leeftijd ook geïnterviewd. En dat komt samen in deze docu-animatie-film. Op de een of andere manier lukt het niet om veel sympathie voor Mardignian te voelen, maar misschien hoeft dat niet en blijft het bijzonder hoe ze van Armenië in de VS beland en daar via media wereldfaam en aandacht krijgt. De manier van vertellen is helaas met name in het 2e deel te statisch om de emotie daarvan goed over te brengen.

Een van de oude filmbeelden is een kruisiging. Daarover zegt Mardigadian:
"De Turken maakten hun kruisen niet op die manier. De Turken maakten kleine puntige kruisen. Ze trokken de kleren van de meisjes uit. Ze lieten ze bukken, en na ze verkracht te hebben, lieten ze ze op het puntige hout zitten, via de vagina. Zo doodden ze – de Turken. Amerikanen hebben er een beschaafdere manier van gemaakt. Ze kunnen zulke vreselijke dingen niet laten zien".
Ze zegt ook dat als de Turken waren gestraft voor de genocide op het Armeense volk er nooit een holocaust zou zijn geweest. Dit diende als vrijbrief voor de Duitsers.

Ik ben ooit in Erzerum (waar foto's bestaan van de massamoord), Van en Diyarbakir geweest. Ik dacht dat het Koerdisch gebied was, maar ooit was dit blijkbaar ook deels bevolkt door Armeniërs. In totaal zijn 3.000 dorpen en steden in het oosten van het huidige Turkije van hun Armeense bevolking ontdaan. Hun bezittingen zijn toebedeeld aan plaatselijke of van elders gekomen Turken.

Turkije ontkent de genocide tot op de dag van vandaag. Daartegenover wijst ambtelijke correspondentie feitelijk uit dat directieven werden gegeven door centrale en militaire bestuursambtenaren vanuit Istanboel aan districtsambtenaren. Een 'radicale opruiming' van Armeniërs met behulp van alle mogelijke middelen werd daarin voorgeschreven waaronder de instelling van liquidatiemilities en hun bewapening uit de munitiedepots van het leger.

Het ontkennen van genocide door het conflict te bagatelliseren of de schuld elders te leggen betekent impliciet dat de genocide erkent wordt. Anders zou Turkije er wel open en eerlijk onderzoek naar laten doen.

William Selig was de producent van Auctions of Souls. Hij heeft in 1898 een filmpje gemaakt van een kussende man/vrouw.

Heerlijke film! De juiste lichte toon gevonden om serieuze levensvragen te laten zien. Er is steeds een keerpunt in je leven waarna de rest van het leven is bepaald. Samen met een nostalgisch verlangen naar een ogenschijnlijk harmonisch moment in het verleden. Je kunt altijd stoppen met roken en het nooit doen. Een van de zonen ontmoet een luchtgitariste, maar verliest haar telefoonnummer. Zeven jaar later droomt hij haar nummer, belt haar op en spreekt een boodschap in. Daar blijft het bij, de kans is verkeken.

Knappe film. Vol geweldige prestaties van de acteurs. Idem Tom Cruise. Veel beter dan al het actiegeweld in Mission Impossible. "Maar je kunt wel iemand vergeven. Dat is het moeilijkste. Wat kunnen we vergeven.....?". "We moeten alles kunnen zeggen zonder te liegen of iets achter te houden".

Een film met prachtige acteurs als Brad Pitt en Anthony Hopkins. Aidin Quinn heeft iets van Rutger Hauer.
Wel een mannenfilm. Dieren zijn er om op jagen, de beer wordt als bedreiging gezien, terwijl het de man met teveel testosteron is (met wat klets over dat man en dier die elkaar verwond hebben als één worden) die de beer onnodig komt verstoren, de trein wordt aangelegd om het landschap te verdelen, de mannen gaan vechten in de zinloze 1e wo, en de mannen raken opgewonden van Julia Ormond (ook ee prachtige rol). Toch geeft William een mooie verdieping als zoon Alfred voorgedragen wordt als congreslid: "als de regering een indianendorp compleet heeft uitgeroeid, is er geen aanleiding om te verwachten dat ze het beter gaan doen". En eigenlijk is dat nog steeds zo: de VS is gegrondvest op het bloed van de natives en alle bizons.
Twee ongelukkige scenes: Hopkins zaagt in een boomstam en een indiaanse huishoudster klopt op een matje. Je ziet het meer in films: (tuinman met hark) decor voor het verhaal maar de acteurs zijn niet gewend om het te doen. In de slotscène gaat het ook mis. Ze komen niet om Tristan te arresteren.....Hopkins laat in slowmotion zien dat een oude man met beroerte toch kan schieten. Dan wordt definitief duidelijk dat het een mannenfilm is. In de film komen weinig vrouwen en als ze voorkomen zijn ze alleen met mannen bezig zijn. Susannah geeft een keer aan trots te zijn op haar eerste openbare speech die over vrouwen gaat een......dan houdt het, zelfs het onderwerp wordt niet genoemd (en er is geen speech in beeld) en gaat het weer over dat ze eigenlijk alleen ooit van Tristan heeft gehouden maar nooit langgenoeg met hem kon samen zijn. Wat een gedoe....

De film biedt genoeg spanning maar is na afloop toch teleurstellend. Steeds los van elkaar op avontuur zorgt voor stapeling van fout op fout. De montages houden het bijeen en brengen het tot een finale die flink gekunsteld voelt. Heel lang zwijgen is natuurlijk wel een uitdaging.

Regisseur van deze docu is Steve McQueen. Wat relevant voor deze documentaire is: In de periode 2020 tot en met 2023 maakte hij deze samen met zijn vrouw Bianca Stigter op basis van haar boeken De bezette stad: plattegrond van Amsterdam 1940-1945 en Atlas van de bezette stad Amsterdam 1940-1945.

Steve McQueen is ook kunstenaar:
In 1999 won hij de Turner Prize categorie beeldende kunst. Zijn expositie Speaking in Tongues was in 2003 te zien in het Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris. Het Stedelijk Museum (Amsterdam) kocht in 2014 twee werken van McQueen. Ook Museum De Pont in Tilburg heeft werk van McQueen in zijn collectie opgenomen.

Gezien het onderwerp is het ook een politiek geladen film over rechten van inheemse Amerikaanse vrouwen. Volgens Sheridan werd hij geïnspireerd om deze film te schrijven omdat hij hoorde over de "duizenden echte verhalen zoals deze", verwijzend naar het hoge aantal inheemse vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel misbruik en/of moord. Hij schreef en regisseerde de film om meer mensen bewust te maken van dit probleem. Ook beweerde hij dat de film een aanzet was tot verandering van een wet. "De poging van Yellowstone-maker Taylor Sheridan om de eer op te strijken voor de invoering van de VAWA is grof en brengt jaren van onvermoeibare pleidooien van de inheemse gemeenschap volledig in diskrediet", publiceerde advocaat Mary Kathryn Nagle (Cherokee) voor de rechten van inheemse vrouwen over IllumiNative, een door inheemse vrouwen geleide organisatie voor raciale en sociale rechtvaardigheid.

Prachtige film met Juliet Binoche. Hoe we als mensen gevangen kunnen worden via de telefoon en sociale media (het verwarde razen van onze tijd, dat opstijgt vanuit een wolk van satellieten die onze intieme gesprekken door tijd en ruimte laten ijlen in de vorm van bits & bites - Stefan Hertmans)
"Bent u actief op sociale media?"......."het is soms een schipbreuk, soms een vlot.....soms ben ik de spin en soms het vliegje".
Claire vind sterven best, maar in de steek gelaten worden niet.

De regisseur Fritz Lang is geboren in Oostenrijk. Tijdens zijn carrière als regisseur maakte hij films in Duitsland en Amerika. Zijn films vonden weerklank bij de nazi's maar daar moest Lang niets van hebben. Dit zorgde enerzijds voor een scheiding van zijn vrouw Thea von Harbou en zijn vlucht naar Amerika. Zijn films hebben veel karakteristieken van de zogenaamde film noir met terugkerende thema's als psychologische conflicten, paranoia, het noodlot en morele dubbelzinnigheid. Gedurende de relatie met Thea von Harbou schreven ze alle scenario's samen, ook deze Metropolis.

'De grootste vis wordt zo groot omdat hij zich niet laat vangen'. Het thema van de film is vergelijkbaar met The Life of Pi: welk verhaal is beter: de waarheid of de fantasie?