Recensie 'Pink Moon'

Iris is een jonge vrouw met een fijne vriendenkring, een uitdagende baan die bij haar past en een fijne familiedynamiek. Het leven gaat haar voor de wind, totdat haar vader Jan tijdens een van de vele familie-etentjes plotseling zijn vork neerlegt. Hij wil iets vertellen, zegt hij. De tafel valt stil, afwachten. "Ik wil dood. Ik wil dood, omdat ik nu nog goed ben."

Pink Moon (2022) is de nieuwe film van de Nederlandse regisseur Floor van der Meulen en ging deze zomer in première op het prestigieuze Tribeca Film Festival in New York. Van der Meulen heeft wat korte films en documentairewerk op haar naam staan, maar maakt met deze zwart-komische dramafilm haar speelfilmdebuut. De daverende hoofdrol in Pink Moon wordt gespeeld door Julia Akkermans, die we kennen uit Niemand in de stad (2018) en de nieuwe Netflix-serie Dirty Lines (2022). Akkermans weet met haar natuurlijke en meeslepende spel de kijkers te raken, maar hoeft de film niet in haar eentje te dragen. Haar mede-hoofdrolspelers Johan Leysen, Anniek Pheifer en Eelco Smits leveren allemaal vakwerk.

Samen brengen ze een overtuigende familiedynamiek naar het witte doek. Zo zijn de gesprekken tijdens de etentjes realistisch, de onderlinge conflicten herkenbaar en bestaat de film eigenlijk vooral uit doodgewone, herkenbare taferelen. Het grote thema van de film, euthanasie, werpt geen schaduw over deze scènes, maar scherpt ze wel een beetje aan.

Breed perspectief

Zoals dat gaat in families, reageert iedereen net op een andere manier op crisissituaties. De een is berustend, de andere boos, en weer een ander vooral oplossingsgericht. Van der Meulen gebruikt in haar film slim de verschillende karakters van de hoofdpersonages om het gesprek over euthanasie op gang te brengen. Dat gebeurt heel naturel en zonder duidelijk oordeel, waardoor Pink Moon een erg open kijk op het onderwerp biedt. Dat betekent niet dat de film in een soort documentaire verandert. Het blijft een dramafilm met behoorlijk veel humor. De personages maken allemaal verschillende dingen door en er komen veel verschillende emoties voorbij.

Privilege

De film speelt zich voornamelijk af in het smaakvol ingerichte, gigantische huis van Jan. Het gezin waar de film om draait is rijk, dat is duidelijk. Dat is een gegeven en er wordt verder weinig aandacht aan besteed, en dat is eigenlijk gek. De film gaat verder over zulke universele vragen, maar wordt veel minder herkenbaar door de privileges van haar hoofdpersonen. Niet iedereen heeft de luxe, de middelen en de steun om zomaar uit het leven te stappen. Maar vrijwel iedereen denkt wel eens na over wat het leven waard is, waarom we hier zijn en waarvoor je in godsnaam moet leven als niks meer zin lijkt te hebben.

Op een luchtige, af en toe zelfs komische, wijze volgen we hoe Iris het zelfgekozen lot van haar vader aanhoort, probeert te sturen en ten slotte accepteert. De toon van de film is gepast, want sommige dingen zijn grappig en absurd en extreem verdrietig tegelijkertijd. Pink Moon neemt je mee op reis, maakt je aan het lachen en zet je daarna aan het denken.