Recensie 'Winnie-The-Pooh: Blood and Honey'

De eerste beelden van Winnie-The-Pooh: Blood and Honey (2022) gingen vorig jaar viraal toen de wereld erachter kwam dat regisseur Rhys Frake-Waterfield een heuse horrorfilm maakt over de normaal zo schattige Winnie the Pooh nu de auteursrechten zijn komen te vervallen. Het eindresultaat is helaas niet zo schokkend: een B-film die de stempel 'horror' niet verdient.

Verwaarloosde vrienden

Christopher Robin beleefde een idyllische jeugd met Pooh en zijn dierenvrienden. Maar het leven gaat door en Chris gaat naar de universiteit. Pas vijf jaar later, als Pooh, Piglet en de rest helemaal uitgehongerd zijn en daardoor beestachtige moordenaars zijn geworden, keert Christopher terug naar het 100 Acre Wood. De verliefde jongen heeft geen idee waar hij in terechtkomt… Ondertussen huurt een groep jonge dames een huisje in het bos, waar ze worden opgejaagd door de sadistische Pooh en Piglet.

Inconsistent verhaal en gebrek aan spanning

Hoewel je in het begin als kijker flink moet wennen aan half-beer Pooh, die gewoon een grote man met een berenmasker is, wordt je vooral op de proef gesteld door het hakkelende verhaal. Je wordt meteen in de actie getrokken, maar door een gebrek aan opbouw en het niet eerst leren kennen van de personages, mist de film spanning. Je bent op geen enkel moment geïnvesteerd in de meiden of in Christopher en het maakt je daarom niet uit of ze het overleven of niet. Je vraagt je vooral af op wat voor grappige manier de volgende sterft.

De makers schuiven enige gebreken die kijkers zouden kunnen ervaren in hun film op het lage budget, maar dat is wat ons betreft te makkelijk. Het lijkt vooral te liggen aan een matig script dat overduidelijk door een man (Rhys Frake-Waterfield) is geschreven die niet veel van vrouwelijke conversaties afweet, en de vele clichés. Moeten we in deze tijd echt nog een shirt van het lijf van een jonge dame trekken voordat ze wordt vermoord zodat we nog even haar borsten kunnen zien? En waarom kan Pooh het ene moment iemands hoofd vermorzelen met één been maar daarna niet door de ruit van een auto slaan?

Maakt lage verwachtingen waar, maar meer ook niet

Maar goed, na het zien van de trailer is deze film precies wat je ervan verwacht. Je verwacht van deze slasher geen diepgang, maar rondborstige jonge vrouwen die op een bloederige manier om het leven komen. Dat is precies wat je krijgt. Helaas is de film niet zó slecht dat hij weer goed wordt. Hoewel het meer een komedie lijkt door de vele lachende kijkers in de zaal, wordt er namelijk vooral gelachen om de slechte dialoog en niet realistische scènes. Wat dat betreft hadden de makers beter nog wat meer kunnen overdrijven. Nu proberen ze te hard om een enge slasher neer te zetten, wat overduidelijk niet is gelukt.

Dus: zet je verwachtingen laag en verwacht een avond te lachen om bizarre bloederige scènes. Ook degenen die niet tegen horror kunnen, mogen gewoon mee, want van echte horror is in Winnie-The-Pooh: Blood and Honey geen sprake.