Recensie 'The Mother'

De Nieuw-Zeelandse regisseur Niki Caro brak door en maakte diepe indruk met haar tweede grote speelfilm Whale Rider (2002), die ook in ons eigen land de Publieksprijs won op het International Film Festival Rotterdam. Ze werd opgepikt door Hollywood en maakte daar met wisselend succes films. Drie jaar geleden maakte ze voor Disney+ Mulan (2020) en nu heeft ze voor Netflix The Mother (2023) met Jennifer Lopez gemaakt.

De naamloze moeder (Lopez), ooit een succesvol scherpschutter in het leger die in het vizier komt van twee gewetenloze misdadigers, is na een mislukte deal met de CIA op de vlucht. Ze kan nog net haar dochter baren in het ziekenhuis om daar vervolgens meteen afstand van te doen. Het kind is een te groot risico en de moeder moet onderduiken. Het meisje, Zoe (Lucy Paez) groeit op in een liefdevol gezin. Tijdens de mislukte deal redt ze het leven van CIA-agent Cruise (Omari Hardwick), die haar uit dankbaarheid op de hoogte houdt van het wel en wee van haar dochter.

Vol in de actie

De film opent direct vol actie. In een snelle montage van actiescènes zien we hoe de moeder na twaalf jaar weer opduikt om haar afgestane dochter te beschermen tegen de criminelen Adrian (Joseph Fiennes) en Hector (Gael García Bernal), die haar via haar dochter proberen op te sporen. Er moet nog een rekening vereffend worden. De actie-sequence waarin het meisje ontvoerd wordt en de moeder met haar scherpschuttersgeweer de ontvoerders een voor een omlegt, is een knap staaltje camera- en montagewerk. Na al deze actie neemt de film wat vaart terug en zoomt de film meer in op de band tussen het meisje en de moeder.

In deze generieke actiefilm is regisseur Caro minder overtuigend dan in haar eerdere werk, al is het natuurlijk lastig vergelijken. The Mother is enerzijds een echte actiefilm en anderzijds een dramafilm. Lopez heeft de lastige taak om in beide genres te overtuigen. Omdat haar karakter niet een echt achtergrondverhaal heeft - slechts korte flashbacks die inzichtelijk moeten maken waarom ze bepaalde keuzes gemaakt heeft - is het lastig om helemaal mee te gaan in het moeder-dochterdrama dat de film ook wil zijn. Hoewel de actiescènes er overtuigend uitzien - met name in het eerste half uur - verzand het daarna al snel in actieclichés - zoals de achtervolging in een straat vol met obstakels - denk aan een horde nonnen, een schoolklas en een bruiloftsfeest wat aan de gang is en als sluitstuk springt Lopez op een motor. Daar hadden de schrijvers en regisseur wel iets creatiever mee mogen omgaan. En hoewel Lopez er zowel gespierd als vrouwelijk uitziet, is ze als geharde en kille huurmoordenaar niet helemaal overtuigend.

Steken laten vallen in het script

De twee slechteriken in de film komen er ook maar bekaaid vanaf. Adrian zie je heel even aan het begin van de film om pas halverwege weer op te duiken en die net zo snel weer verdwijnt, om aan het eind van de film zijn grande finale te krijgen. Hector zie je alleen in het middenstuk en als je net iets te lang aan je zak chips zit te frunniken, heb je het al gemist, want ook die duikt daarna niet meer op. En ook deze twee personages hebben verder weinig om handen. Als er drie schrijvers nodig zijn voor een script is dat meestal een veeg teken. Je zal je niet vervelen met The Mother - al had de film een half uur korter gekund - maar er had meer in gezeten.