Recensie 'Starbuck'

We worden de laatste tijd doodgegooid met films over zwangerschap en wat je als kersverse vader of moeder kan verwachten. Starbuck lijkt de dertiende in een dozijn wanneer de hoofdrolspeler, een 42-jarige puber, erachter komt dat hij 553 kinderen heeft met behulp van vroegere spermadonatie. Deze Canadese komedie gaat echter origineel met het thema vaderschap om en is ondanks de extreme situatie zeer geloofwaardig.

David Wozniak (Patrick Huard) is een 42-jarige man die zijn werk als koerier bij een slagerij niet goed uitvoert, een moeizame relatie heeft met zijn vriendin Valérie (Julie le Breton) en duizenden euro's aan schuld heeft. Net wanneer Valérie hem vertelt dat ze zwanger is, wordt David geconfronteerd met zijn verleden. Twintig jaar eerder doneerde hij maandenlang sperma aan een zaadbank en nu blijkt dat hij vader is van 553 kinderen waarvan 142 zijn identiteit willen weten. Zij kennen hem alleen onder het pseudoniem "Starbuck". David wil er in eerste instantie niets mee te maken hebben, maar is toch nieuwsgierig en gaat één voor één al zijn kinderen af. Hij probeert ze allemaal te leren kennen en wringt zich daardoor in allerlei bochten.

Gecategoriseerd

Starbuck won op het Festival van Calgary de publieksprijs en in Valladolid de Pilar Miró Award en de prijs voor beste acteur. Het casten van Patrick Huard was een goede zet en zijn acteerwerk komt ondanks het extreme scenario van Starbuck geloofwaardig over, maar de scenaristen laten hier en daar toch een paar steekjes vallen. Hoewel David in de eerste twintig minuten van de film overkomt als een puber die de liefde en het leven voor lief neemt, transformeert hij na De Ontdekking tot een vredelievende man met een kinderwens. Ook zijn 142 zijn gecategoriseerd in standaard typetjes: de profvoetballer, de junk, de ober, de badmeester, de vuilnisman, de muzikant en de gehandicapte. Ook het karakter van zijn beste vriend (Antoine Bertrand) is matig uitgewerkt: een dikzak die de hele dag in een badjas rondloopt met vier koters achter zich aan.

Stier

Regisseur Ken Scott wilde in eerste instantie een film maken over een man die 150 kinderen zou hebben verwerkt, maar was terughoudend omdat de situatie te ongeloofwaardig was. Eén maand later werd er in de media gesproken over een man die meer dan 500 kinderen zou hebben en werd het ongelovige verhaal opeens geloofwaardig. De titel was geïnspireerd op een fokstier, genaamd Starbuck, die in zijn leven meer dan 200.000 nakomelingen heeft verwekt. De film had een obscene vertoning kunnen worden van dit persverse idee met een ongeloofwaardig, bizar en clichématig concept. Gelukkig hebben de makers met een goede dosis droge (Franse humor) en origineel script Starbuck tot een hartverwarmende film weten te maken. De humor wordt mooi afgewisseld met een aantal dramatische scènes wanneer David ziet dat sommige van zijn kinderen net zo met het leven worstelen als hijzelf. Al met al een briljante film waarin niets te gek is tegenwoordig.