Recensie 'Grace of Monaco'

Grace of Monaco vertelt het beroemde verhaal van Grace Kelly, die haar carrière als actrice moest opgeven toen ze met Prins Reinier III trouwde en daardoor Prinses van Monaco werd. Ze moest nu een nieuwe rol op zich nemen: die van liefdevolle moeder en trouwe echtgenote. Hoewel de film als biografisch wordt bestempeld, is hij uiteindelijk maar losjes gebaseerd op de feiten. De plot vliegt alle kanten uit, maar het camerawerk en de veelzijdigheid van Nicole Kidman maken een hoop goed.

Liefde en complotten

De film opent met een prachtige montage van beelden waarin we Grace Kelly (Nicole Kidman, Moulin Rouge!; The Railway Man) in haar element zien: voor de camera en op de set. Maar haar huwelijk met Prins Reinier III (Tim Roth, Pulp Fiction) maakte een einde aan deze passie. Ze moest nu een voorbeeld voor Monaco zijn en haar man ondersteunen in zijn taak om de staat te runnen. Wanneer er onenigheid tussen Frankrijk en Monaco ontstaat vanwege belastingen, moet Grace er alles aan doen om de staat te redden. Complotten kunnen natuurlijk niet worden uitgesloten, en haar liefde voor Prins Reinier wordt hierdoor ook flink op de proef gesteld.

Te veel verhaallijnen

De trailer doet de indruk wekken dat Grace of Monaco zich bezighoudt met de persoonlijke strijd van Grace Kelly: kiest ze voor het acteren of voor haar gezin? Dit blijkt niet de voornaamste verhaallijn te zijn, en naarmate de film vordert, komen er steeds meer verhaallijnen bij. Soms lijken de acteurs zelf niet te weten welke kant het verhaal nu eigenlijk opgaat. Sommige scènes voelen nogal afgekapt aan en maken snel plaats voor wat bijna een nieuwe film lijkt. Ondanks het feit dat de verschillende verhaallijnen je om de oren vliegen, maakt dit de film niet minder vermakelijk. Er gebeurt genoeg, en daarmee weet regisseur Olivier Dahan wel de aandacht vast te houden.

Prachtige beelden

Het camerawerk is bewonderenswaardig en tilt de film naar een hoger plan waar de plot soms steken laat vallen. Vele close-ups van Nicole Kidman kenmerken de scènes, waardoor je zelfs zonder de dialogen de emotie van haar gezicht kunt aflezen. Dit bewijst de veelzijdigheid van Kidman: ze kan het allemaal. Wanneer Grace zich in de slaapkamer bevindt, zien we haar via een spiegel op haar kaptafel. Ondanks dat ze het acteren heeft opgegeven, ziet de kijker haar nog steeds via een 'lens', namelijk de spiegel. Ook de beelden en shots van Monaco zijn adembenemend. De vele heldere kleuren van het landschap maken een opgetogen indruk, zelfs wanneer een staatsgreep dreigt.

De fundering van Grace of Monaco is af en toe nogal wankel. De film lijkt uit meerdere op zichzelf staande films te bestaan, maar dit doet geen afbreuk aan het intrigerende verhaal van de Prinses van Monaco. Hoewel de film slechts losjes op feiten is gebaseerd en bijvoorbeeld de dood van Grace volledig buiten beschouwing laat, maakt het camerawerk en het sterke acteerwerk van Nicole Kidman een hoop goed. Grace of Monaco mocht waarschijnlijk mede daardoor dit jaar het Filmfestival van Cannes openen, en dat is toch een hele eer.