Recensie 'The Maze Runner'

In de trend van The Hunger Games en Divergent is The Maze Runner van debuterend regisseur Wes Ball de nieuwste trilogie voor jongeren in een dystopische wereld. Qua spanningsniveau kan The Maze Runnerin ieder geval zeker tippen aan eerder genoemden.

In de pakkende openingsscène wordt een jongen (Dylan O’Brien) gedesoriënteerd wakker op een veld waar een grote groep jongens hem opwacht. Hij weet niet meer wie hij is of waar hij vandaan komt. De andere jongens, ondanks dat ze er al lange tijd wonen, weten dat evenmin. Het enige dat ze zich na een poosje nog kunnen herinneren zijn hun namen. Om het veld heen ligt een levensgevaarlijk doolhof waar niemand die er een nacht in heeft doorgebracht dit heeft kunnen navertellen. Het is een interessante set-up die je meteen nieuwsgierig maakt en het verhaalt intrekt.

Van een mysterie verandert The Maze Runner snel in een strakke actiefilm. Vanaf het moment dat de hoofdpersoon zich zijn naam weer herinnert (Thomas), ontpopt hij zich tot de held van de groep. Vastbesloten om erachter te komen wie hen daar heeft opgesloten en waarom, trotseert hij in scènes die doen denken aan Harry Potter, de gevaren van het doolhof. Dit doet hij zo goed dat leden van de groep hem tot runner willen promoveren: iemand die het doolhof verkent. Bij de leider van de groep (Will Poulter) wekt dit argwaan, waardoor de spanningen in de groep ontstaan. Is Thomas wel te vertrouwen?

The Maze Runner heeft een fijne cast met een goede onderlinge chemie. Hierdoor wordt het broederschap dat de jongens met elkaar hebben extra geloofwaardig. Dylan O’Brien, bekend van Teen Wolf, is degelijk in zijn rol als Thomas. Thomas Brodie-Sangster speelt een fijne bijrol als Newt, die vanaf het begin vertrouwen heeft in Thomas. Ook Will Poulter overtuigt als de wantrouwende, vijandige Gally.

Voorspelbaar plot

Jammer is dat vanaf het moment dat Thomas runner wordt, het mysterie rond het doolhof wel erg makkelijk ontrafeld wordt. Tegen de tijd dat de conclusie in zicht komt, kan je deze al van mijlenver zien aankomen. Er kunnen ook wat vraagtekens worden gezet bij hoe Thomas binnen drie dagen al meer aanwijzingen gevonden heeft dan de rest van de groep na jaren van samenleven met het doolhof ooit gedaan heeft. Daarnaast heeft Thomas het vertrouwen van de groep wel erg snel gewonnen, terwijl hun trouwe vriend Gally hem openlijk wantrouwt. De transformatie van Thomas van verwarde nieuweling tot onverschrokken held en leider verloopt wel heel soepel.

Ondanks dat de ontwikkelingen van het plot aardig voorspelbaar zijn, blijft The Maze Runner entertainen tot op de laatste minuut. Het tempo blijft erin zitten en de spanning blijft op een al even hoog niveau. Hierdoor is The Maze Runner over het algemeen meer dan verdienstelijk. De laatste scène geeft, naast een adembenemend shot, ook een mooie opzet naar het volgende deel.