Recensie 'Infiltrant'

De in 2012 aan de Nederlandse Filmacademie afgestudeerde regisseur Shariff Korver (Geen Weg Terug, Penoza 4, tweede regisseur) is van Venezolaanse afkomst (1982, Caracas). Wellicht door de eigen buitenlandse wortels voelt hij affiniteit met een verhaal over een ogenschijnlijk prima geïntegreerde politieman van Marokkaanse origine die zich op een moment van crisis in zijn leven heen en weer geslingerd voelt tussen twee culturen.

Meesterproef

Met Infiltrant levert hij een geslaagde meesterproef af als regisseur van een lange speelfilm. De film oogstte al lof bij de première op het laatste Filmfestival van Toronto en trok vervolgens ook de aandacht op het afgelopen Nederlandse Filmfestival. Dat kwam vooral ook door de indrukwekkende prestatie van hoofdrolspeler Nasrdin Dchar, die met Infiltrant opnieuw bewijst, net als in het zeer succesvolle Rabat – iedereen herinnert zich nog de emotionele dankspeech na zijn Gouden Kalf in 2011 – dat hij de aandacht van de bioscoopbezoeker moeiteloos weet vast te houden.

Chantage door het OM

Bij het begin van de film zijn we in Marokko aan de kust, te midden van een Islamitische begrafenisplechtigheid. De camera wordt al snel gericht op de ernstig kijkende Dchar, die in zijn rol als undercover agent Saïd verwikkeld is geraakt in de tragische afloop van een door het Nederlandse Openbaar Ministerie opgezette val om een beruchte drugsfamilie op te rollen. Na buitensporig geweld bij de aanhouding van een Marokkaanse man die zijn vrouw ernstig mishandelde tijdens een burenruzie werd hij voor de tweede keer geschorst als politieman. Meewerken aan het ten val brengen van de criminele bende is zijn enige kans om nog terug te keren in het korps. Een soort absurde chantage door de Nederlandse overheid, nadat de vrouw geweigerd had aangifte te doen tegen haar man, die op zijn beurt wél aangifte deed tegen de Nederlands-Marokkaanse politieman.

Internationale touch

Na de scènes in Marokko, waarbij voor het eerst ook het beeldende camerawerk van DOP Alex Wuijts opvalt die de film een internationale touch meegeeft, gaan we veertien maanden terug in de tijd en ontrolt zich het verhaal vanaf het moment dat de politieman nog volop in functie was. Door zijn schorsing wordt hij gedwongen zijn oude beroep van makelaar weer op te nemen, waardoor hij in contact komt met twee Marokkaanse drugshandelaars die een tijdelijke woning zoeken. Naast Walid Benmbarek (Shouf Shouf, GTST) herkennen we bij het duo onmiddellijk rapper Rachid el Ghazaoui (Appa), die indrukwekkend een buitengewoon naar en agressief borderline-crimineeltje weet neer te zetten. Een onvermoed acteurstalent, en hij zou in het acteren dóór moeten gaan.

De film blijft ook door de boeiende verhaallijn 87 minuten lang de aandacht moeiteloos vasthouden, is innemend door de voortdurende zoektocht van de hoofdpersoon naar geborgenheid en ontsnapping aan het alleen zijn, en kent ook komische momenten, zoals het luidkeels meezingen van de beide criminelen met André Hazes' Voor mij geen slingers aan de wand. Dit ontlokt aan het karakter van rapper Appa de ontboezeming: “Hazes is een Marokkaan. Hij is alleen geboren in een verkeerd lichaam.”

Ten slotte moet nog het uitstekende en originele geluidsontwerp van Lennert Hunfeld genoemd worden, met de door Appa gecomponeerde soundtrack, die tezamen zeer bijdragen aan de overtuigende sfeer van de film.