Recensie 'A Girl Walks Home Alone at Night'

A Girl Walks Home Alone at Night geeft een totaal nieuwe kijk op het vampiersgenre. Het gebruik van zwart/wit zet een duistere sfeer neer en de personages in de film worden naarmate de film vordert steeds interessanter. Toch laat deze film hier en daar veel steken vallen wat het niveau toch ietwat naar beneden haalt.

Bad City

De film vertelt het verhaal van de jongen Arash (Arash Marandi) die samen met zijn vader en kat in het kleine stadje Bad City woont. Zijn vader Hossein (Marshall Manesh) is een heroïneverslaafde die het verlies van zijn vrouw nog steeds niet helemaal heeft verwerkt. Naast het verhaal van Arash zien we het personage ‘The Girl’ (Sheila Vand), een vampier die eruit ziet als een jong Iraans meisje met een boerka. Aan het begin verschijnt ze nog vooral in de schaduwen en is ze verdwenen als iemand omkijkt maar later komen de verhalen van Arash en ‘The Girl’ samen als zij in aanraking komt met Saeed ‘De Pooier’ (Dominic Rains).

Rock-’n-roll met vampiers

Voor de stijl van de film is erg goed gekeken naar de Amerikaanse jaren 50 en de eerste vampierfilms zoals Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922). Een quote van de regisseur die de film perfect omschrijft is: “het is alsof Sergio Leone en David Lynch een Iraanse rock-‘n-rollbaby hebben, en Nosferatu vervolgens voor hen komt babysitten.” Dit alles is ook te zien aan de cast. Arash lijkt namelijk precies op een jonge James Dean uit de jaren 50 en Saeed ‘De Pooier’ kan erg goed worden vergeleken met Ninja van de Zuid-Afrikaanse rapgroep Die Antwoord.

Waarmee de film er ten opzichte van de meeste vampiersfilms ruim bovenuit steekt is de soundtrack. Deze wordt afgewisseld met Iraanse en Amerikaanse popliedjes die perfect passen bij de sfeer die de film wil neerzetten. Dit is iets waar erg goed over nagedacht is en wat ook terug te zien en te horen is in de film.

Trage tweede helft

Het is erg jammer dat de film na de eerste 45 minuten toch echt wat in begint te zakken. Na veel mooie momenten waarin het lijkt of de regisseur helemaal losgaat in het eerste deel, wordt er in het tweede deel gas terug genomen en wordt de film op sommige momenten erg traag en zelfs een beetje saai. Daarbij wordt het op geen enkel moment echt eng of spannend waardoor je als kijker al snel de aandacht verliest. Ook het einde is erg abrupt en geeft toch niet de voldoening waar je als kijker na de eerste helft van de film op hoopt.

Al met al is A Girl Walks Home Alone at Night een film geworden met een prachtige sfeer en een prachtige soundtrack maar met een verhaal dat met name in het tweede deel veel steken laat vallen waardoor je als kijker toch ietwat teleurgesteld achterblijft.