Recensie 'Tous les chats sont gris'

Een verward tienermeisje met een moeder die alleen maar werkt en een vader die niet haar biologische vader blijkt te zijn. Dé ingrediënten voor een film met een hoog drama-gehalte, moet regisseur Savina Dellicour gedacht hebben. Ze was compleet vrij in de casting van de acteurs en dat heeft de cast ten goede gedaan. Maar helaas veranderen deze sterke spelers niets aan het scenario.

Op zoek naar haar vader

In een alledaagse woonwijk in het Franstalige gedeelte van Brussel woont de vijftienjarige Dorothy (Manon Capelle). Een typisch pubermeisje met neigingen naar problematisch gedrag. Met haar vriendin Claire gaat ze er regelmatig op uit om bij het skatepark te hangen en sigaretjes te roken. Daarover liegt ze tegen haar moeder (Anne Coesens), een workaholic die bijna nooit thuis is. Detective Paul (Bouli Lanners) komt net terug uit het buitenland als hij plotseling met Dorothy en Claire in aanraking komt. Ze hebben geen enkel raakvlak met elkaar, behalve dat Paul de biologische vader van Dorothy is.

Precies op dat moment vraagt de tiener zich af waarom er geen babyfoto’s zijn van haarzelf met haar vader. Haar gestreste moeder negeert haar vragen en heeft ondertussen Paul gedwongen om niets te vertellen. Tevens kampt zij met flashbacks naar haar wilde jeugd. Om het extra moeilijk te maken stapt Dorothy op Paul af om hem te vragen of hij haar biologische vader kan achterhalen. Het dilemma dat de detective toekomt dwingt hem te kiezen tussen twee kwaden.

Onwaarschijnlijkheden

Het is totaal onlogisch dat Paul en zijn dochter na vijftien jaar zomaar met elkaar in aanraking komen. Nog onwaarschijnlijker is dat Dorothy zomaar blind vertrouwt op een man van eind veertig, bij hem thuis komt en bij hem in de auto stapt. Aan de andere kant is dit wel weer typisch het gedrag van een rebelse puber. Een tikkeltje ongeloofwaardig is het nalatige gedrag van de ouders van Dorothy. Het zijn hoogopgeleide mensen met alles wat ze zich kunnen wensen. Maar even een uurtje met hun dochter praten schijnt te veel te zijn. Dit terwijl de moeder van Dorothy haar eigenlijk wil beschermen door haar niet dezelfde fouten te laten maken.

Sterke spel redt het verhaal niet

Lanners brengt warmte in het verhaal. Zijn soms gepijnigde maar altijd vriendelijke uitstraling zorgt voor een gevoel van compassie. Capelle vult hem goed aan als de puber die worstelt met zichzelf en haar afkomst. Samen opereren zij in grijs gebied: ze weten allebei niet waar ze aan beginnen. Ondanks het sterke spel van de acteurs overschaduwen de tegenvallende plot twists de spanning tijdens de zoektocht naar de echte vader. Tussen deze tegenstrijdigheden door komt de moeder-dochterrelatie en het hebben van een familieband steeds meer naar voren. Dit is dan ook de maatschappelijke boodschap die Dellicour mee wil geven. Maar dan nog blijft het een verhaal dat in elke achterbuurt te vinden is. Een weinig unieke film die, ondanks een goed gevonden cast, weinig toevoegend is aan het scala van al bestaande dramafilms.